Sword Art Online:Volume 3 Hoofdstuk 1

Katon, koton.

De eenvoudige houten schommelstoel maakte zachte geluiden terwijl het heen en weer bewoog op de veranda.

Het zachte zonlicht van late herfst scheen door de kruin van een cypress. Een lichte bries blies teder over het oppervlakte van een ver meer.

Haar wangen lagen op mijn borst, terwijl ze zachtjes ademhaalde en in slaap viel.

De tijd, gevuld met een gouden kalmte, bleef gestaag doorstromen,

Katon, koton.

Ik schommelde de stoel en streelde teder het kastanjebruine haar van het meisje. Alhoewel ze al in slaap was, verscheen er een lichte glimlach op haar lippen.

Een groep elfjes speelden in de voortuin. De rundvleesstoofpot in de keuken simmerde verder met een hoorbaar gebubbel. Ik wenste dat deze liefelijke wereld, in een klein huis diep in het hart van het woud, voor eeuwig door zou gaan. Maar ik wist dat dit een onmogelijke wens was.

Katon, koton.

Terwijl de poten van de stoel geluid bleven maken, viel het zand des tijds weg, korrel voor korrel.

Ik probeerde het meisje dichter naar mijn borst te trekken, alsof ik weerstand bood aan het Lot.

Echter, mijn armen omhelsden enkel lucht.

Mijn geschrokken ogen sprongen snel open. Haar lichaam, wat slechts een seconde geleden tegen me aan had geleund was volledig verdwenen. Ik stond op uit de stoel en keek rond in het gebied.

Als het gevallen doek van een toneel verduisterde de kleur van de zonsondergang standvastig. De sluipende duisternis begon het gehele woud pikzwart de verven.

Ik stond rechtop in de ijzige winterwind en riep haar naam uit.

Maar er kwam geen antwoord. Niet in de voortuin waar de elfjes speelden, noch in de keuken―haar gedaante kon nergens meer gevonden worden.

Voordat ik het me realizeerde was het gehele huis omringt door duisternis. Het meubilair en de muren van het huis begonnen uit elkaar te vallen en the verdwijnen alsof het van papier gemaakt was. Enkel de schommelstoel en ikzelf bleven achter in deze duisternis. Zelfs nu er niemand op de stoel zat, bleef het zonder verandering heen en weer schommelen.

Ik sloot mijn ogen, bedekte mijn oren, en verzamelde al mijn kracht om haar naam uit te roepen.

Mijn ogen opende snel voor de duidelijke en luide stem. Ik wist niet langer of ik slechts in mijn droom geschreeuwd had, of dat ik het in werkelijkheid uitgeroepen had.

Liggend op het bed sloot ik mijn ogen en probeerde ik terug te gaan naar het begin van mijn droom. Ik gaf echter snel op, en na een tijdje opende ik traag mijn ogen weer.

Dunne houten planken kwamen in zicht, in plaats van de witte panelen van ziekenhuismuren. Ik lag op een zacht matras bovenop katoenen lakens, in plaats van een zeker gelmateriaal.

Dit is mijn ― Kirigaya Kazuto's kamer in de echte wereld.

Ik hief mijn bovenlichaam op, en keek rond in mijn omgeving. de 6-mats kamer had een ongewone vloer gemaakt van natuurlijk hout. Slechts drie meubilairstukken konden gevonden worden in de kamer: Een computer harddrive, een router, en het bed waar ik op zat.

Een oud uitziende helm was geplaatst op het midden van de verticaal rijzende routers.

De naam ervan was <<Nerve Gear>>, een fulldive model VR interface, die me twee jaar lang in een virtuele wereld gevangen had gehouden. Na een lange en moeilijke strijd was ik eindelijk vrij van het apparaat, en kon ik eindelijk de echte wereld zien, voelen en aanraken.

Ja, ik was terug.

Maar zij die haar zwaard had gehanteerd, en haar hart met mij had gedeeld was...

Pijn trof opeens mijn borst, en ik verschoof mijn blik weg van de Nerve Gear en stond op. Ik wierp mijn blikop de spiegel die aan de muur hing, het ingebedde EL paneel op de muur duidelijk de huidige datem en tijd weergevend.

Zondag, 19 januari, 2025. 7:15 AM

Twee maanden waren al voorbij gegaan sinds ik terugkeerde naar de echte wereld. Alhoewel de zwaardvechter Kirito en de huidige Kirigaya Kazuto hetzelfde uiterlijk zouden moeten hebben, was mijn verloren lichaamsgewicht nog niet volledig hersteld, waardoor het benige lichaam onder mijn T-shirt extreem zwak was.

Ik merkte opeens twee lijntjes van tranen glinsterend op mijn gezicht op in de spiegel, en veegde ze weg met mijn rechterhand.

"Ik ben in een complete huilenbalk veranderd... Asuna."

Mompelde ik, en liep naar een groot raam aan de zuidkant van de kamer. Ik opende de gordijnen met beide handen en het verblindende zonlicht van een winterochtend keurde de binnenkant van mijn kamer een licht geel.

* * *

Kirigaya Suguha was ontzettend blij, terwijl ze over het ijs op de binnen plaats liep, en toen versnelde.

De sneeuw die twee dagen geleden was gevallen was nog niet volledig gesmolten, en de mid-januari ochtendlucht was extreem koud.

Ze stopte aan de rand van een vijver, die was bedekt met een dun laag ijs, en zette de shinai in haar rechterhand neer tegen de stam van een dichtbijzijnde zwarte den. Om de dralende slaperigheid uit haar lichaam te verdrijven nam ze verscheidene diepe ademtuigen, plaatste beide handen op haar knieen en begon haar rek oefeningen.

Haar spieren, die nog volledig moesten ontwaken, warmden langzaam op. Eers kwamen de knieen, en daarna voelde ze de prikkelende sensatie van bloed dat begon te circuleren in haar kalven en enkels.

Suguha strekte zich om recht naar beneden te reiken met beide handen,geleidelijk haar rug buigend? totdat ze abrupt stopte. Het gladde ijs dat zich gevormd had over het meer reflecteerde haar verschijning terug naar haar.

Haar korte haar, boven haar wenkbrauwen geknipt, en in lijn met haar schouders was zwart, met lichte hinten van blauw. Haar wenkbrauwen deelde dezelfde inktzwarte kleur en waren erg dik, terwijl twee ogen gevuld vol onbuigzame wil onder hen lagen. Gecombineerd had haar weerspiegeling een schijnbaar jongensachtig uiterlijk. De traditionele witte dõgi en lange zwarte hakama die ze droeg accentueerde dit enkel.

――Zoals ik dacht... Ik lijk gewoon niet op... Mijn Onii-chan...

Het was een gedachte die haar hoofd vaak vulde in recente dagen. Ze dacht er elke keer dat ze haar eigen gezicht bij de badkamer ingang zag. Het was niet dat ze iets tegen haar uiterlijk had; ze gaf er weinig om om mee te beginnen, maar vanaf het moment dat haar broer Kazuto was teruggekeerd naar dit huis, waren haar gedachten onbewust begonnen met vergelijkingen trekken.

――Het maakt niet uit, hoe lang ik er ook over na denk.

Suguha schudde haar koppige hoofd en ging verder met rekken.

Nadat ze klaar was met rekken pikte ze de shinai die nog steeds tegen de zwarte den stond op. Ze hield het vast, de vertrouwdheid in haar palm van het lange gebruik voelend. Daarna rechtte ze haar rug, en nam ze een gecentreerde houding aan.

Ze nam een diepe ademtuig terwijl ze haar houding aanhield― en haalde toen opeens, met aangescherpte kracht direct naar voren uit met haar shinai. Haarscherpe bewegingen leken de ochtendlucht te snijden, wat een aantal mussen deed schrikken, waardor ze allemaal van de tak boven haar hoofd afvlofen.

Het Kirigaya familie huis was een oude japanse woning dat zich bevond in de oudere straten van zuid Saitama. De gehele uitgestrekte familie had er gleefd, aangezien Suguha's grootvader, die vier jaar geleden overleden was, een erg strict en ouderwets persoon was.

Hij was in dienst van de politiemacht voor vele jaren en was een beroemd Kendo beoefenaar tijdens zijn jeugd. Hij had gehoopte dat zijn enige zoon, die Suguha's vader was, in zijn voetstappen zou doorgaan op het pad van kendo. Haar vader had de Shinai vast gehouden tot de middelbare school, maar gaf het daarna gemakkelijk op om in Amerika te studeren, en hij vond eventueel werk bij een buitenlandse verzekeringsmaatschappij. Nadat hij werd overgeplaatst naar de Japanse vestiging ontmoette en trouwde hij Suguha's moeder Midori, maar ging door met een leven vol routine reizen dwars langs de Stille oceaan. Rond die tijd had Suguha's grootvader zijn passie herleid naar haar en Kazuto, die één jaar ouder was.

Suguha en haar broer werden gedwongen om zich bij de buurt kendo dojo aan te sluiten tijdens de basisschool. Maar door hun moeders invloed als een redacteur voor een computersysteem-tijdschrift, had haar broer meer van een toetsenboerd dan een shinai gehouden en was binnen twee jaar bij de dojo weg gegaan. Suguha was echter niet zoals haar broer. Ze had een affiniteit met kendo gevonden en hield vol met haar shinai zelfs nadat haar grootvader was gestorven.

Suguha was nu 15 jaar oud. Verleden jaar was ze ver genoeg gekomen in de schoolskampioenschappen om als een van de beste in het land beschouwd te worden. Tegen de Lente aan was ze al door een van de beroemdste scholen in het land gewerfd.

Echter??

In het verleden was ze nooit haar weg voorwaarts verloren. Ze hield echt van kendo: Niet alleen vervulde het de verwachtingen van de mensen om haar heen, het had haar ook gelukkig gemaakt.

Maar twee jaar geleden, toen haar broer betrokken raakte in het incident dat heel Japan had geschokt, sproot beroering op in haar hart. Men kon zeggen dat ze er diepe spijt van had. Vanaf het moment dat haar broer Kendo had opgegeven toen ze zeven jaar oud was had er zich een groot gap tussen hun twee gevormd, en Suguha was extreem spijtig dat ze nooit de moeite had gedaan om deze rift the sluiten.

De broer die de shinai had verlaten bracht zich elke dag in computers verdiept door, alsof hij zijn verdere dorst wilde lessen. Hij had een machine hebouwd van onderdelen en hielp daarna zijn moeder het te programmeren sinds hij een jonge basisschoolleerling was. Voor Suguha was de stof waar hij over praatte net een buitenlandse taal.

Natuurlijk had school Suguha wat geleerd over computergebruik en ze had een kleine computer op haar kamer. Echter, haar kennis van computers was slechts gelimiteerd tot email uitwisseling en surfen op het web; Het was onmogelijk voor haar om de wereld waarin haar broer leefte te begrijpen. Dit was in het bijzonder het geval voor de genetwerkte RPG spellen waar haar broer verslaafd aan was, wat voor haar altijd verfoeilijk aangevoelt had. Sindsdien had ze een vals imago gedond, maar had het onmogelijk gevonden om intiemer met andere mensen te worden, die ook met een vals masker rondgingen.

Sinds hun jeugd hadden Suguha en haar broer een bond gehad die zo intiem als beste vrienden, maar toen haar broer haar verliet voor een andere wereld had Suguha haar eenzaamheid begraven door zich volledig aan Kendo te wijden. De afstand tussen hun was zich blijven vergroten en hun dagelijkse gesprekken werden steeds zeldzamer; Voordat Suguha het zich had gerealizeerd was hun relatie afgetakeld naar een slechts normale.

Maar om eerlijk te zijn voelde Suguha zich constant alleen. Ze wilde meer met haar broer praten. Ze wilde haar broers wereld begrijpen, wilde dat haar broer zou komen kijken naar haar competities.

Echter, net toen ze deze gevoelens uit zou drukken gebeurde dat incident.

Het verschrikkelijke incident genaamd "SWORD ART ONLINE". Tienduizend jongeren vanover heel Japan werden gevangen gehouden door een elektronische kooi en vielen in een lange slaap.

Haar broer werd opgenomen in een groot ziekenhuis in Saitama en toen, de eerste keer dat Suguha hem had bezocht...

Toen ze haar comatoze broer zag, beteugeld aan het ziekenbed met vele strengen, en verhuld door door die vreselijke helm barstte Suguha in tranen uitgebarsten. Het was de eerste keer sinds haar geboortedat ze gehuild had. Ze hield haar broer eenvoudigweg vast en weende.

Er zou misschien nooit meer een andere kans zijn om woorden met hem te wisselen. Waarom had ze niet eerder geprobeerd om de afstand tussen hun te verkleinen? Het had niet zo moeilijk hoeven zijn; het zou mogelijk voor haar moeten zijn geweest.

Het was toen dat ze serieus begong te heroverwegen of ze door zou moeten gaan met Kendo en wat haar ware gevoelens waren. Maar ze was de weg zo kwijt dat ze het antwoord nooit gevonden had. Tijdens haar veertiende en vijftiende levensjaren, toen ze haar broer niet kon zien had Suguha zich ingeschreven op een middelbare school op basis van het advies van anderen om haar heen, maar of ze verder zou moeten gaan op dit pad was een twijfel in haar hart die niet weg wilde gaan.

Als haar broer terug zou komen zou ze zeker weten veel met hem praten. Ze zou zich ontdoen van al haar verwarring en angsten, en hem botweg haar gedachten vertellen. Toen, twee maanden geleden, nadat Suguha haar besluit had genomen, deed zich een wonder voor. Haar broer had op eigen kracht de vloek verbroken en was terug gekomen.

――Maar tegen die tijd was de relatie met haar broer al zwaar veranderd. Suguha had persoonlijk van haar moeder Midori gehoord dat Kazuto niet haar echte broer, maar eigenlijk een neef was.

Haar vader Minetaka was enig kind, maar haar moeder Midori had een oudere zus die vroeg overleden was; Suguha wist dit echter niet. Als gevolg daarvan, toen Suguha leerde dat Kazuto het kind was van haar moeders zus, had ze niet zeker geweten wat voor type relatie ze zouden onderhouden. Zouden ze wat afstandelijker moeten zijn? Zouden ze hetzelfde moeten blijven? Ze had geen idee hoe ze zich over deze relatie zou moeten uitdrukken.

...Ja, dat is een ding dat niet zou veranderen...

Terwijl Suguha over dit alles nadacht bracht ze haar shinai scherp neer alsof om haar eigen gedachtengang af te snijden. Het was te erg om die lijn van gedachten te volgen, dus begon ze haar oefeningen met de shinai om haar aandacht ergens anders op te richten.

Toen ze klaar was met het nodige aantal sets was de hoek van de ochtendzon aanzienlijk veranderd. Ze veegde het zweet van haar voorhoofd, zette de shinai neer en keerde zich terug om naar haar huis.

"Ah..."

Het moment dat ze richting het huis keek, bevroor Suguha opeens in haar voetstappen.

Ze was zich er niet van bewust geweest dat Kazuto, die een sweater droeg en op de veranda zat, in haar richting aan het kijken was geweest. Toen hun blikken elkaar kruiste glimlachde hij en zei:

"Goedemorgen."

Terwijl hij dat zei gooide hij haar het kleine flesje water in zijn linkerhand toe. Suguha ving het in haar rechterhand en antwoordde:

"Goedemorgen... Serieus, als je me aan het bekijken was had je iets moeten zeggen."

"Maar het leek alsof je je diep concentreerde."

"Niet echt, zo ben ik altijd."

Suguha voelde zich heimelijk erg blij dat ze in staat waren om op zo een natuurlijke wijze met elkaar te praten deze laatste twee maanden. Ze koos een plek aan Kazuto's rechterkant, op delicate afstand van hem, en zat toen neer. De shinai aan de kant zettend opende ze het flesje en bracht het naar haar lippen; het koude water doordrong haar hete lichaam en voelde verfrissend aangenaam.

"Ik zie dat je er deze hele tijd mee door bent gegaan..."

Kazuto pakte de shinai van Suguha op en zwong het lichtjes met zijn rechterhand vanuit zijn zittende positie. Hij boog onmiddelijk zijn hoofd naar één kant en zij:

"Zo licht..."

"Huh?"

Suguha bewoog het flesje bij haar mond vandaan en keek naar Kazuto.

"Deze is gemaakt van echt bamboe, dus het is eigenlijk vrij zwaar. Het is zo'n 50 gram zwaarder dan degenen die van koolstof gemaakt worden."

"Ah, uh huh. Dat... is enkel wat ik voelde... maar wanneer het op vergelijking aankomt..."

Kazuto stal opeens het flesje uit Suguha's handen en drank snel al het overgebleven water op.

"Ah..."

Suguha's gezicht begon rood te worden zonder er ook maar over na te denken. Ze pruilde haar lippen en zei ongelukkig.

"W-Waar probeer je het mee te vergelijken?"

Kazuto zette het lege flesje op de veranda neer en stond toen zonder te antwoorden op.

"Hé, zou je een oefengevecht met mij willen houden?"

Verbluft keek Suguha Kazuto recht in het gezicht aan.

"Zoals in... een wedstrijd?"

"Ja."

knikte Kazuto alsof het vanzelfsprekend was, ook al had hij geen enkele interesse in kendo.

"Hoe zit het met beschermers...?"

"Hmm, het is waarschijnlijk niet erg als we ze niet dragen... maar het zou slecht zijn als Suguha verwond werd. Ik denk dat de beschermers van grootvader hier nog ergens liggen, dus laten we naar de dojo gaan."

"oooh."

Suguha vergat haar eerdere aarzeling helemaal en vroeg zich af waarom hij opeens zoiets zou zeggen; ze glimlachte en zei:

"Ben jij niet zelfverzekerd? Te proberen een gevecht met een nationale kwartfinalist ui te lokken? Daarnaast..."

Haar gezichtsuitdrukking veranderde toen.

"Is je lichaam in order...? Je zou niet zo roekeloos moeten zijn..."

"Haha, ik zal je de resultaten van de dagelijkse rehabilitatie-oefeningen bij de sportschool laten zien."

Gnuifde Kazuto en begon rap naar de achterkant van het huis toe te wandelen. Suguha haastte zich om hem te volgen.

Het Kirigaya huis was een vrij groot kavel en de dojo was ten oosten van haar moeders kamer. Ze hadden grootvaders testament gevolgd en het niet afgebroken, dus gebruikte Suguha het voor haar dagelijkse oefeningen, onderhield het grondig, en bewaarde alle uitrusting daar.

De twee betraden de dojo met blote voeten, bogen naar elkaar, en begonnen zich respectievelijk voor te bereiden. Gelukkig was Grootvaders lichaamsbouw bijna hetzelfde als die van Kazuto; de beschermers die ze te voorscijn haalden waren oud, maar pastten precies net. Terwijl ze tegelijkertijd het vastknopen van de snoeren van de helm voltooiden, liepen de twee naar het midden van de dojo en bogen weer naar elkaar.

Suguha stond langzaam op vanuit haar hurkende positie, hield haar favoriete shinai stevig vast en nam een gecenteerde houding aan. In de tussentijd was Kazuto?

"W-Wat is dat. Onii-chan?"

Blurte Suguha zonder na te denken uit toen ze Kazuto's stand zag. Vreemd was de enige manier om het te beschrijven. Zijn linkervoet was half een lichaam naar voren, zijn heup was verlaagd en de shinai in zijn rechterhand werd met de punt bijna de vloer aanrakend naar beneden gehouden. Zijn linkerhand leek alsof het het handvat enkel voor de verschijning ervan vasthield.

"Als er hier een scheidsrechter was zou hij daar belachelijk boos om zijn."

"Het is goed zo, dit is mijn zwaardstijl."

Suguha haalde diepe adem en paste haar postuur opnieuw aan. Kazuto vergrootte de afstand tussen zijn voeten nog verder en verlaagde zijn zwaartepunt.

Suguha dacht er over na om met genoeg kracht om rechtstreeks een sterke slag op haar tegenstander te landen te beginnen, maar Kazuto's ongewone houding maakte haar onzeker over wat ze moest doen. Zelfs terwijl er een opening was, voelde het niet makkelijk om er voordeel van te nemen. De houding leek wel het resultaat van vele jaren van ervaring te zijn?

Dat kon echter niet mogelijk zijn. Kazuto had slechts voor twee jaar de shinai gehanteerd, toen hij zeven en acht was. Hij kon in die tijd alleen maar de beginselen hebben geleerd.

Alsof hij Suguha's verwarring opmerkte begon Kazuto zich opeens te bewegen. Hij rende in een lage hoek naar voren, alsof hij aan het zweven was, en zijn shinai sprong vanaf zijn lage rechterkant omhoog. Het was niet verrassend snel, maar aangezien het een plotseling aanval was, moest Suguha per reflex bewegen. En met haar rechtervoet open,

"Kote!!"

Suguha zwiepte neer naar Kazuto's linker voorarm. Het zou perfect getimed moeten zijn geweest, maar haar slag sneed prachtig door niets dan lucht.

Het was een ongelooflijke ontwijking. Kazuto had zijn linkerhand van het handvat afghaald, en trok het naar zijn lichaam toe. Was dat zelfs maar mogelijk? Gericht op Suguha, die door verrassing onthutst was, snelde de shinai enkel in Kazuto's rechterhand vastgehouden verder. Verbijsterd ontweek ze verwoed.

Tegen de tijd dat de twee posities verruild hadden, zich naar elkaar omgedraaid hebbend terwijl ze weer afstand hielden, was Suguha's bewustzijn volkomen veranderd. Een aangename spanning vulde haar hele lichaam, alsof haar bloed aan het koken was. Deze keer was het Suguha's beurt om toe te slaan, haar sterkste punt, een voorarm slag―

Maar ook deze keer ontweek Kazuto het netjes. Hij trok zijn armen terug, twistte zijn lichaam, en liet Suguha's shinai op haardunne afstand langs hem glijden. Suguha was verbluft. Haar hogesnelheids aanvallen waren zelfs in de club befaamd, en ze kon zich geen enkele keer voor de geest halen dat het iemand was gelukt om al haar opeenvolgende aanvallen duidelijk te ontwijken.

Serieus nu, begon Suguha een felle aanval. Ze dreef de punt van haar shinai continue voort, sneller slaant dan iemand adem kon halen. Maar Kazuto bleef doorgaan met ontwijken en ontwijken. De onhaperende beweging van zijn ogen deed het lijken also hij de beweging van Suguha's shinai al volledig bevat had.

Geïrriteerd sloot Suguha met geweld de afstand en kruiste haar shinai met die van Kazuto. Tegen Suguha's goedgetrainde benen en torso begon Kazuto te wankelen onder de overwelmende druk. Zonder hem te laten ontsnappen gebruikt Suguha dat moment om een laatste slag richting Kazuto's hoofd te lanceren.

"Men!!"

'Ah', realizeerde Suguha zich een moment te late eindelijk. Ze had helemaal niets teruggehouden in die aanval en het kwam krachtig neer op de metalen rooster van Kazuto's hoofdbeschermer. Bashiin! Een hoge kletter galmde door de dojo heen.

Kazuto bleef terugwankelen voor een paar stappen voordat hij eindelijk stopte.

"B-ben je in orde, Onii-chan!?"

Vroeg Suguha koortsachtig. Kazuto wuifte lichtes met zijn linkerhand om te laten zien dat het goed met hem ging.

"...Ah, ik heb verloren. Sugu is echt sterk; Heathcliff kan echt niet worden vergeleken met jou."

"...Weet je zeker dat het wel goed gaat...?"

"Ja. Gevecht beeindigd."

Nadat hij dat gezegd had nam Kazuto een paar stappen terug, en maakte een paar nog vreemdere bewegingen. Hij zwierde de shinai in zijn rechterhand links en rechts. hield het toen naar zijn rug en maakte een "hyuhyun' geluid. Daarna rechtte hij zijn rug en ktabte de achterkant van zijn hoofd achter het masker met zijn linkerhand, wat een krakend geluid maakte. Dit alles maakte Suguha echt bezorgd.

"Ah, je hoofd werd geraakt, dus..."

"N-nee!! Het is enkel een oude gewoonte..."

Nadat ze naar elkaar hadden gebogen zat Kazuto neer in een formele positie en begon de snoeren van zijn beschermers los te maken.

De twee verlieten de dojo samen, gingen naar de waskamer en spoelde het zweet van hun gezichten. Ze had oorspronkelijk slechts een beetje rond willen spelen; ze had nooit verwacht dat het opeens zo serieus zou worden en dat het haar hele lichaam oververhit achter zou laten.

"Desalniettemin was ik echt verrast. Onii-chan, wanneer heb je geoefend?"

"Eh... Dat aanvalspatroon van mij... Het lijkt erop dat zwaardvaardigheden echt niet kunnen worden gehanteerd zonder systeemshulp."

Alweer mompelde Kazuto iets dat waar geen enkele wijs uit geworden kon worden.

"Maar dat was echt leuk. Misschien zou ik kendo opnieuw kunnen oppakken..."

"Echt!? Echt!?"

Suguha werd opeens energiek, terwijl een brede glimlach zich over haar gezicht vormde en ze begon aan te dringen voor een antwoord.

"Sugu, zou je het me willen leren?"

"O, natuurlijk! We zullen zeker weten samen trainen!"

"We zullen echter moeten wachten totdat mijn spieren hersteld zijn."

Kazuto knikte, en Suguha glimlachte volhartig. Het idee om weer samen kendo te beoefenen maakte haar zo blij dat de tranen in haar ogen sprongen.

"Hé... Onii-chan... Ik..."

Alhoewel Suguha niet begreep waarom Kazuto een hernieuwde interesse in kendo had, was ze nog steeds erg blij en wilde ze hem ook vertellen over haar nieuwe interesse. Ze veranderde echter snel van gedachten en slikte de woorden die ze zou hebben gezegd terug.

"Hm?"

"Erh... Ik denk dat ik het voor nu maar geheim moet blijven."

"Wat bedoel je daarmee!?"

De twee droogden hun hoofden af en keerden door de achterdeur terug naar het hoofdgebouw. Hun moeder Midori werkten altijd in de ochtenden, dus Suguha en Kazuto maakten om de beurt ontbijt.

"Ik ga douchen, heb jij nog plannen voor vandaag Onii-chan?"

"Ah... Vandaag, Ik... Ik ga naar het ziekenhuis toe..."

"..."

Suguha's goede humeur zonk opeens toen ze zijn zachte antwoord hoorde.

"Ik begrijp het, je gaat die persoon ontmoeten."

"Ah... Dat is het enige wat ik op dit punt kon doen."

Die persoon was de allerbelangrijkste voor hem in die andere wereld, en Suguha had dit een maand geleden rechtstreeks van hem gehoord. Toendertijd was Suguha in Kazuo's kamer; de twee hadden naast elkaar gezeten, en Kazuto had een kop koffie koffie gekoesterd, terwijl hij alle details had uitgelefd. De Suguha van voorheen zou nooit hebben geloofd dat het mogelijk was voor iemand om verliefd te worden in de virtuele wereld. Maar nu kon ze het min of meer begrijpen. Daarnaast―zouden elke keer dat Kazuto over die person sprak, tranen in zijn ogen opkomen.

Kazuto had gezegd dat ze samen waren tot het allerlaatste moment. Dat hun twee zeker weten samen naar de echte wereld terug zouden keren, maar terwijl Kazuto's bewustzijn wakker werd, was die persoon enkel blijven slapen. Niets was gebeurd― Of misschien was er iets gebeurd, maar wist niemand er over. Sinds die tijd zou Kazuto zolang hij er tijd voor had het ziekenhuis bezoeken, om die persoon te zien.

Suguha kon het duidelijk vor zich zien. Kazuto die naast die slapende persoon zat, haar hand vasthoudend net als zij ooit de zijne had vastgehouden, en zonder ophouden naar haar uitroepen. Zodra ze dat beeld had opgeroepen, welde er een onbeschrijfbaar gevoel op in haar hart. Haar borst verstrakte pijnlijk, en elke ademhaling voelde moeilijk. Ze omhelsde zichzelf strak met beide handen, en zat precies waar ze was neer.

Ze wilde dat Kazuto door bleef lachen. Sinds hij teruggekeerd was uit die wereld was Kazuto een stuk opener geworden dan voorheen. Hij was meer met Suguha gaan praten. Hij was zelfs tederder gewoorden en maakte niet langer onredelijke eisen. Het was net alsof ze waren teruggekeerd naar hun jeugd. Daarom realizeerde ze hoe belangrijk die persson precies was, toen ze haar broers tranen zag. Op dat moment begon ze zichzelf te overtuigen.

――Maar ik, ik heb het me al gerealizeerd...

Terwijl Kazuto zijn ogen sloot om terug te denken aan die persoon voelde Suguha zich alsof haar hart niet kon stoppen met pijn doen. Alsof ze wanhopig een andere emotie probeerde te verbergen.

――Hé, Onii-chan, ik, ik denk dat ik het al weet.

De broer en zus van eerder waren neef en nicht geworden; maar zelfs Suguha kon niet begrijpen hoe het zo was afgelopen.

Maar iets was veranderd. Alhoewel ze er niet echt over na had gedacht tot dit moment, bleef er een klein geheim flikkeren in haar hart.

Misschien was het mogelijk dat ze van Onii-chan liefhad. Maar als het zoals dit was, dan was dat vast goed.

* * *

Na mijn bad, trok ik nieuwe kleren aan en vertrok op de fiets die ik net ongeveer een maand geleden gekocht had. Met de fiets waren de 15 kilometer tot mijn bestemming vrij ver weg, maar de last was precies goed voor de nog herstellende mij.

Mijn reis nam me naar een recent gebouwd ziekenhuis in de buitenwijken van Tokorozawa City, in het Saitama prefectuur.

De topafdeling van het ziekenhuis, was waar zij stilletjes lag.

Twee maanden geleden, bovenaan de 75e verdieping van <<Aincrad>> had ik de laatste baas <<Holy Sword>> Heathcliff verslagen, en door dat te doen het dodenspel voltooid. Daarna ontwaakte ik in een ziekenhuiskamer. Wakker geworden vond ik dat ik teruggekeerd was naar de echte wereld.

Maar zij, mijn partner, mijn belangrijkste persoon, Asuna de <<Flash>>, was dat niet.

Het kostte vrij weinig moeite om navraag over haar te doen. Direct nadat ik weer bij bewustzijn was in een Ziekenhuis in Tokyo had ik de ziekenhuiskamer verlaten, met wankele stappen ronddwalend, en was spoedig ontdekt door de zusters die me terugbrachten. tientallen minuten later haastte een enkele man in een pak zich om mij een bezoek te maken, terwijl hij naar adem hapte. Hij verklaarde dat hij een vertegenwoordiger van het <<Ministerie van Binnenlandse zaken―SAO Tegenmaatregel Divisie>> was.

De organisatie met die grootse naam bleek direct na de uitbraak van het SAO incident gevormd te zijn, maar in die twee jaar was er niets dat ze konden doen. Echter, dat was ook onvermijdelijk. als ze achteloos met de server geknoeid hadden, zonder het beschermingsprogramma gemaakt door de programmeur Kayaba Akihiko, het meesterbrein achter dit voorval, te annuleren zouden tienduizend mensen hun hersenen vernietigd krijgen. Niemand wilde daar verantwoordelijk voor zijn.

Geregroepeerd hadden ze voorbereidingen getroffen om de status van de slachtoffers in het ziekenhuis beter te kunnen observeren. Hun enige hoop― een klein lichtje, maar een immense taak― was om de speler informatie door server data te overzien.

Zo kwamen ze mijn voortgang op de frontlinies te volgen. Rekening houdend met mijn level, positie en rol als vitale speler in de <<Grondveroveringsgroep>>, terwijl ik probeerde Sword Art Online uit te spelen. Daarom kwamen, toen SAO spelers dor het gehele land heen begonnen te ontwaken, Ministerie agenten naar mijn kamer gehaast, in de hoop beter te begrijpen wat er net gebeurd was.

Ik vertelde mijn condities aan de regeringsbeambte met de zwartgerimde glazen, die mijn gezichtsveld binnen kwam. Ik zou hun alles vertellen wat ik wist. In ruil daarvoor zouden zij mij vertellen wat ik wilde weten.

Hetgene wat ik wilde weten was, natuurlijk, Asuna's locatie. Na een paar minuten aan de telefoon had de bebrilde man zich omgedraaid en sprak, verwarring op zijn gezicht geëtst.

"Yuuki Asuna was opgenomen door een ander medisch instituut in Tokorozawa. Ze is echter nog niet ontwaakt... en niet alleen zij, maar 300 anderen verspreid over het land moeten ook nog wakker worden.

In het begin dachten ze dat dit eenvoudigweg het resultaat was van een vertraging van de server. Echter, uren waren dagen geworden en Asuna en de anderen werden nog steeds niet wakker.

Of dit het plot was van de vermiste Kayaba Akihiko dat nog steeds doorging of niet bracht over de hele wereld een grote opschudding te weeg. Maar mijn mening sprak dat tegen. Ik herinner me de vernietiging van Aincrad no, gehuld in de rode zonsondergang.

Hij had het zeker gezegd. Hij zou alle overlevende spelers vrijlaten. Bovendien had hij rond die tijd geen reden meer om te liegen. Hij had zich beslist laten verdwijnen met de rest van die wereld, hier geloof ik met heel mijn hart in.

Echter, of het nu een onvoorzien incident was, of in overstemming met iemands wil was de SAO server, die compleet geformateerd/gereset had moeten worden, blijven opereren. Asuna's Nerve Gear was geen uitzondering, haar ziel in de diepten ervan bindend. Wat diep daarbinnen gebeurde wist ik niet, maar als...als...als ik nog één keer terug kon keren naar die wereld―

Als Suguha wist wat ik toen gedaan had zou ze woedend zijn geweest. Een briefje achterlatend was ik mijn kamer in gegaan, had ik mijn Nerve Gear opgezet en startte de SAO Client op. Natuurlijk, echter, was er kil een foutmelding voor mijn ogen verschenen. <<Error: kan geen verbinding met de server maken>>.

Zodra mijn rehabilitatie was voltooid, mijn bewegingsvrijheid hersteld was, had ik van toen af aan tot het heden Asuna geregeld bezocht.

Dat was een extreem zware tijd. Het gevoel dat iets dat belangrijker voor me was dan wat dan ook onredelijk van me weggenomen was was pijnlijker dan welke physiek of mentaal letsel dan ook. Dit was nog verder het geval voor de huidige mij, machteloos als een kind.

De trip van 40 minuten doorzettend, aan het trappen op een lage snelheid, verliet ik de hoofdweg en keerde naar een windende, heuvelachtige weg. Al snel kwm er een enorm gebouw in zicht. Het was een hypermodern medisch privé-instituut.

De beveiligingsmedewerker bij de entree, op dit punt een bekend gezicht, deed de moeite niet om te vragen waarom ik daar was. Bij de receptie op de begane grond, die op een eersteklas hotel-lobby leek werd me een bezoekerspas gegeven. Ik spelde het op mijn borst en ging de lift in.

Binnen een paar seconden bereikte ik de hoogste etage, de 18e, en de deur ging langzaam open. Ik liep in zuidelijke richting door de lege gang. Deze etage had vele langetermijns patienten maar het was een zeldzame geberurentis om anderen hier te zien. Eindelijk kwam er aan het einde van de gang een lichtgroene deur in zicht. Er hing een dof naambordje op de muur naast de deur.

<<Yuuki Asuna>>, onder die weergave was een dunne gleuf, waar ik naartoe liep. Ik klikte de pas los van mijn borst en schoof de onderkant in de gleuf. De deur gleed open met een zwak elektronisch geluid.

Toen ik de kamer binnenkwam werd ik omringd door de verfrissende geur van bloemen. Verse bloemen die tegenstrijdig waren met het winterseizoen decoreerde de kamer. Het interieur van de ruime ziekenhuiskamer werd afgescheiden door gordijnen, wat ik langzaam binnenliep.

"Laat haar alstublieft wakker worden―". Ik raakte de stof aan, biddend voor een wonder, en trok het gordijn langzaam opzij.

De hoogwaardige intensive care unit was vergelijkbaar met degene waar ik in had gelegen ― Zelfs het matraswas hetzelfde. Zonlicht glanste van de witte lakens en viel teder op Asuna's gezicht. Als ik niet beter wist zou ik gedacht hebben dat ze sliep.

Toen ik haar voor het eerst bezocht, had ik deze gedachte: Zou ze het afkeuren dat ik haar zo zag? Zulke twijfels waren sindsdien verdwenen. Ze was gewoonweg te mooi.

Haar prachtig diep-kastanjebruin haar op het witte matras als water om haar heen; haar heldere witte huid met een zweem rose op haar wangen.

Van haar nek tot haarsleutelbeen leken haar gelaatstrekken precies zoals ze deden in die wereld. Lichte kersenrode lippen, lange wimpers, trillend alsof ze elk moment open zouden gaan. Als het niet aan die helm lag tenminste.

Nerve Gear. De drie bleke, knipperende LED lampjes waren als sterren aan het twinkelen, bewijs van de voortdurende werking ervan. Zelfs nu zat haar ziel nog gevangen in een of andere wereld. Ik nam haar kleine rechterhand beet met allebei de mijne en voelde haar warmte. De sensatie van haar ferme greep voelde precies zoals voorheen. Ik hield mijn adem in en probeerde wanhopig mijn tranen terug te dwingen terwijl ik uitriep...

"Asuna..."

Het gerinkel van haar wekker bracht me terug naar de werkelijkheid. Zonder dat ik het me realizeerde was het al middag geworden.

"Ik moet gaan Asuna. Ik zal snel weer komen."

Ik werd toen geattendeerd op het geluid van deuren die opengleden, en ik richtte mijn aandacht op de twee mannen die de ziekenzaal binnenkwamen.

"Oh, Kirigaya-kun, ik verontschuldig me voor deze verstooring."

Een oudere man stond voor hem met een kalme gezichtsuitdrukking, en deed de kaart in zijn hand terug in zijn zak. Uit zijn lichaamsbouw en verschijning kon je opmaken dat hij levendig en zelfverzekerd was, maar hij had grijs haar dat het resultaat was van zich voor twee jaar zorgen maken over zijn dochter. Dit was de vader van Asuna, Yuuki Shouzou. Ik had al eerder van Asuna gehoord dat haar vader ondernemer was maar dat deed niets om mijn verrassing te beperken toen ik er achter kwam dat hij de CEO van het elektronica bedrijf <<RECTO>> was.

Ik boog mijn hoofd licht en sprak.

"Hallo, sorry voor de onderbreking Yuuki-san."

"Maakt niet uit, maakt niet uit. Om je altijd hier zo te hebben komen zou ik degene moeten zijn om me te verontschuldigen. Ik weet zeker dat dat kind ook erg blij zou zijn."

Hij liep naar Asuna's kussen en streelde afwezig haar haar, terwijl hij bedroefd naar Asuna's gezicht keek. Een moment later introduceerde hij me de man die achter hem stond.

"Dit is een nieuw iemand. Hij is de directeur van ons onderzoeksinstituut, Sugou-kun."

Mijn eerste indruk van hem was een positieve. Hij was lang, droeg een donkergrijs pak en een geelgerimde bril balanceerde op de brug van zijn neus. Zijn ogen verschuilden zich achter dunne lenzen en zijn eeuwige glimlach maakte het plaatje af. Ik besloot dat hij nauwelijks voorbij de 30 was.

Hij reikte zijn hand uit en zei:

"Het is fijn je te ontmoeten. Ik ben Sugou Nobuyuki. Jij bent zeker die held, Kirigaya-kun."

"Kirigaya Kazuto, fijn je te ontmoeten."

Ik schudde Sugou's hand en draaide mijn hoofd in de richting van Yuuki Shouzou te kijken. Zijn hand ondersteunde zijn licht naar beneden gedraaide hoofd.

"Daarover, het spijt me. SAO's servers zijn al stilgelegd. Dit incident is bijna iets dat je op televisie zou zien. Hij is mijn meest vertrouwde zoon. Voor enkele tijd nu, heeft hij geen contact met de familie gehad.

"Directeur, deze zaak is―"

Sugou bevrijdde zijn hand en keerde zich naar Shouzou om te spreken.

"Volgende maand. Ik wil het iedereen duidelijk vertellen."

"Is dat zo? Maar is het echt in orde? Je bent nog vrij jong, en je leven is nauwelijks begonnen..."

"Mijn besluit staat vast. Ik wil voordeel nemen van deze periode dat Asuna nog mooi is... en haar een bruidsjurk te laten dragen."

"Het lijkt erop dat je dit doorgedacht hebt."

"Met dat neem ik afscheid. Tot weerziens Kirigaya-kun."

Hij knikte zijn hoofd, keerde zich om en liep de deur uit, en deed hem achter zich dicht. De enige mannen over in de kamer waren Sugou en mij.

Sugou Noboyuki bewoog zich langzaam naar de bedkant toe, tot hij tegenover mij stond. Hij streelde Asuna's kastanjebruine haar, geluidend maken terwijl zijn hand door haar haar bewoog. Het vulde me met een gevoel van walging.

"Toen je in het spel was leefde je met Asuna, is het niet?", zei Nobuyuki-san.

"...Uhm..."

"In dat geval kan onze omgang wat vermoeilijkt worden."

Sugou keek op, en we maakten oogcontact. Op dat moment realizeerde ik dat mijn indruk van deze man niet verder van de waarheid had kunnen zijn.

Achter zijn dunne glazen gaven zijn smalle pupillen men de indruk van sanpaku, lippen in een lach gekruld. Dit samen gaf een gevoel van koude gevoelloosheid ad. Koud zweet liep over mijn rug,

"Over wat ik net zei..."

Sugou gaf me een verveelde glimlacht.

"Dat is, Asuna's huwelijk met mij."

"Ik kon geen woord uitbrengen. Wat had hij net gezegt? Sugou's opmerking omhulde mijn lichaam als een uitbarsting van kou. Na een paar ogenblikken van doodstilte lukte het me om uit te spatten, "Denk je dat ik je daar mogelijk mee weg zou laten komen?"

"Oh, zeer zeker. Om haar goedkeuring te krijgen in deze omstandigheden zou nogal onmogelijk zijn. Op papier ben ik de geadopteerde zoon van de Yuuki familie. In werkelijkheid echter heeft ze me al een tijdje gehaat."

Sugou's vingers naderden de lippen van Asina.

"Stop!"

Onbewust greep ik Sugou's hand en trok het weg van Asuna's gezicht.

Schreeuwend nu, riep ik uit, "Schoft... Hoe durf je Asuna's conditie uit te buiten?!"

"Uitbuiten? Nee nee, dit is ruim binnen de grenzen. Waarlijk, Kirigaya-kun. Wee the wat er gebeurd is met SAO's firma, <<Argus>>?"

Ik hoorde dat het opgebroken was."

"Correct. Ontwikkelingskosten, in combinatie met de schade heeft hun allen in de schulden gezet, en het bedrijf ging uiteindelijk bankroet. Als gevolg is het SAO server onderhoud nu de verantwoordelijkheid van de FullDive technologie afdeling van RECTO. Om specifieker te zijn, mijn afdeling."

Van de andere kant van het bed keerde Sugou zich om naar mij te kijken. Een kwaadaardige glimlach onthullened, bewoog hij beetje bij beetje dichter naar Asuna's wang.

"Dat is te zeggen. ze is nog in leven omdat ik haar dat toesta. Denk je niet dat ik als gevolg daarvan gecompenseerd zou moeten worden voor mijn problemen? Of heb ik het mis?"

Het horen hiervan versterkte enkel mijn overtuiging.

Deze man wilde Asuna's situatie uitbuiten, haar leven te gebruiken om zijn ambities te vervullen.

Hij draaide zich om en stond daar, en keek minachtend naar me. De glimlach verdeen van zijn gezicht. In een kille toon sprook hij verder.

"Ik weet niet wat er tussen hou en Asuna in het spel is gebeurd, maar ik wil je van nu af aan uit haar leven. Ik hoop dat je geen enkel toekomstig contact maakt met Yuuki en haar familie."

"Ik balde mijn vuisten, Boos op mijn onvermogen om iets te doen. Ik voelde me zo hulpeloos.

Verscheidene momenten van stilte passeerden. Toen zijn Sugou met een spottende toon:

"De huwelijksceremonie zal zich volgende week in deze zelfde afdeling plaatsvinden. Ik hoop dat je komt. Koester deze laatste ontmoeting, Hero-kun"

Ik wilde een zwaard. Ik zou zijn hart doorsteken en zijn keel doorsnijden. Ik weet niet of hij zich van mijn innerlijke beroering bewust was, maar hij klopte me op mijn schouder, keerde zich om, en verliet beknopt de kamer.

Toen ik thuiskwam, brandde de herinnering aan ons treffen nog steeds vers in mijn gedachten. Ik lag op mijn bed en staarde in verbijstering naar de muur.

"Dat is, Asuna's huwelijk met mij."

"Ze is nog in leven omdat ik dat toesta."

Mijn ontmoeting met Sugou herhaalde zich keer en keer in mijn hoofd, als een film die vastzat in herhaling. Mijn hart voelde als een roodhete klomp van verwrongen metaal.

Maar―― Dit zou allemaal kunnen zijn geweest omdat ik een sterk gevoel van zelbewustzijn had.

Sugou is de persoon die altijd het dichtst bij de Yuuki familie was geweest. Dit was de reden dat hij in staat was om Asuna's verloofde te worden. Diep vertrouwd door Yuuki Shouzou, hield hij ook grote verantwoordelijkheid in RECTO. Asuna was waarschijnlijk al aan de man beloofd lang voordat we elkaar in Aincrad ontmoetten. Vergeleken met hem was onze tijd samen waarschijnlijk niet meer dan een illusie. De vernedering van het moeten overgeven van Asuna aan de kuren van die man, welke op hun best, als de grillen van een kleind kind waren.

Voor ons was de zwevende stad Aincrad de echte wereld. De beloftes die we daar uitgewisseled hadden, de woorden, schenen allen met de glans van een edelsteen.

"Ik wil voor eeuwig aan Kirito's zijde blijven――"

Asuna's woorden en glimlach slipten langzaam weg.

"Het spijt me... Het spijt me, Asuna...Ik...kan niets doen..."

Tranen van verdriet gleden van mijn gezicht. potsu, potsu, bovenop mijn gebalde vuist.

* * *

"Onii-chan, de badkamer is vrij!"

Riep Suguha naar Kazuro's kamer, die op de eerste verdieping waren, maar er was geen antwoord.

Die avond, nadat hij terugkomen was van het ziekenhuis, had Kazuto zich in zijn kamer opgesloten, en kwam zelfs voor het eten niet naar beneden.

Suguha plaatste haar hand op de deurknop, maar aarzelde. Als hij niet meteen in slaap was gevallen had hij misschien kou gevat, beredeneerde ze, en zette kracht bij het draaien van het handel.

Kacha.~ De deur opende en toonde een verduisterde kamer.

Hij slaapt vast, dacht ze, en ze draaide zich om om haar kamer te verlaten toen een vlaag koude wind binnenblies, en haar deed rillen. Het raam scheen open te zijn. Er lijkt geen andere manier te zijn, dacht ze, haar hoofd schuddend.

Op haar tenen ging ze sachtjes door de kamer, op weg naar het raam... Enkel om haar broer op het bed gekruld te vinden, klaar wakker.

"Ah, Onii-chan, het spijt me, ik dacht dat je sliep", was Suguha's verbijsterde antwoord.

Na een paar momenten can stilte antwoordde Kazuto in een emotieloze stem, "Sorry, maar zou je me alleen kunnen laten?"

"Maar, maar, de kamer was zo koud..."

Suguha reikte uit en naam Kazuto's handen in die van haarzelf. Ze voelden ijskoud.

"Dit is niet goed. Je handen zijn bevroren; Je gaat kou vatten op deze manier. Haast je en ga douchen."

Wat licht van een straatlantaarn filterde naar binnen door de gordijnen, Kazuto's gezicht belichtend. Op dat moment begreep Suguha dat er iets met haar broer gebeurd was.

"Wat is er gebeurd?"

"Niets."

Zijn antwoord was niet meer dan een gesmoord gefluister.

"Maar..."

Zonder op haar antwoord te wachten begroef hij zijn gezicht in zijn handen. Zich voor Suguha verhullend zei hij met een tang van zelfhaat "Ik ben echt nutteloos. Het was niet lang geleden dat ik zwoor om nooit meer zulke moedeloze woorden te zeggen..."

Halverwege zijn woorden had Suguha al begrepen wat er geburd was. In een trillende, stille stem vroeg ze, "Zij... Asuna-san... was is er precies gebeurd?"

Kazuto's lichaam spande zich. In een lage stem, met pijn gevuld, antwoordde hij, "Asuna... is ergens heen gegaan... ergens ver weg. Een plaats... waar mijn handen haar niet kunnen bereiken..."

Dit keer was het haar duidelijk gemaakt. Om Kazuto te zien, terwijl hij tegenover haar huilde als een kind, het raakte Suguha's hart.

Ze sloot het raam, deed de gordijnen dicht, zette de air conditioner aan en zat neer aan zijn zijde. Ze aarzelde voor een ogenblik, voordat ze zijn houde handen weer in de hare naam. Kazuto's opgekrulde lichaam verslapte onmiddelijk.

Suguha fluisterde in zijn oor.

"Vrolijk op. Als ze echt de persoon is waar je van houdt zou je niet zo makkelijk moeten opgeven."

Deze woorden kwamen niet makkelijk, en het spreken ervan deed haar hart aanvoelen alsof het door een zwaard gesneden was. Een gevoel uit de diepte van haar hart gaf aanleiding to deze pijn. Ik hou van Kazuto-onii-chan, was het gevoel dat op dit moment sterk bij Suguha opkwam.

―― Ik ook, ik kan mezelf niet meer voorliegen.

Suguha ondersteunde haar broer, hem zachtjes op zijn bed neerleggend. Zijn bedlakens vastpakken trok ze ze teder over zijn lichaam heen.

Ze wist niet hoe lang ze hem had vastgehouden, maar Kazuto's gedempt gehuil was het vredige geluid van slaap geworden. Suguha sloot haar ogen, en haar haart fluisterde stil naar hetzelf.

―Mijn enige keuze is om op te geven. Het enige wat ik kan doen is dit gevoel diep, diep van binnen te begraven.

Want in Kazuto's hart. daar was Zij al.

Tranen gleden stilletjes over Suguha's wangen, en daarna op de lakens, voordat ze snel volledig verdwenen.

* * *

Mijn zoete, vredige slaap werd onderbroken door een plotselinge golf van warmte.

Ik was nog niet volledig wakker, maar er zweefde een vreemde warmte over me, als zonlicht door boomtakken, en streelde mijn wang.

Ik hield mijn ogen dicht en omarmde het meisje dat naast me sliep. We waren dichtbij genoeg dat ik haar adem kon voelen, dus opende ik mijn ogen een beetje om te―

"Uwwah?!"

Ik slaakte een kreet, en sprong zo'n vijftig centimeter terug. Mijn lichaam sprong op in een zittende positie en ik keek snl om me heen.

Dit is wat ik altijd in mijn dromen gezien had. Aincrad, het boshuis op de tweeëntwintigste verdieping - onmogelijk. Delen van de werkelijkheid zijn hier, mijn kamer en mijn bed. Maar, op mij na, was er een ander persoon.

Ik was sprakeloos. Volledig wakker, klom ik snel mijn bed uit en lag de deken terug op zijn plaats. Met haar korte zwarte haar en dikke wenkbrauwen lag Suguha in haar pyjama slapen op mijn kussen.

"Hoe... hoe is dit..."

Na wat zorgvuldig nadenken herinnerde ik me wat er gisteravond gebeurd was. Dat is juist, het lijkt erop dat ik gisteravond nadat ik teruggekomen was van het ziekenhuis met Suguha gesproken had. Middenin in de wanhoop en pijn die me tot tranen gebracht hadden, had ze me getroost, en uiteindelijk was ik in slapen gevallen.

"Eerlijk nu, net een kind."

Nadat ik me een beetje beschaamd voelde, keek ik naar Suguha, die nog diep in slaap was. Ze zou dit niet moeten doen.

Ik herinnerde me plotseling dat er iets soortgelijks was gebeurd in 'die' wereld. Suguha is erg vergelijkbaar met dat beesttemmersmeisje dat ik ergens rond de 40e verdieping ontmoet had. Ook zij kroop im mijn bed, wat me soortgelijke problemen gaf.

Ik glimlachte toen ik me dat herinnerde. Mijn ontmoeting met Asuna en Sugou Nobuyuki bleef me met zorg vullen, maar de stekende pijn in mijn hart was gisteravond langzaam verdwenen.

Mijn herinneringen in die wereld - De zwevende stad van Aincrad - zijn belangrijke schatten voor mij. Blije herinneringen, trieste herinneringen ― te veel om te tellen ― maar al die herinneringen zijn echt, en ik zal ze ook niet anders behandelen, wat ook de overeenkomst tussen mij en Asuna om elkaar in deze wereld weer te moeten includeert. Er moest iets zijn wat ik kan doen.

Net toen ik dat aan het denken was, kwam van voor me Suguha's gemompelde slaapgepraat mijn oren binnen.

"Opgeven... is niet toegestaan..."

"Wat je zei is absoluut waar", fluisterde ik terug. Toen, opzittend, porde ik Suguha's gezicht met een vinger.

"Hé, word wakker, het is al ochtend."

"Hmmph."

Ze liet een ontevreden kreun uit. Ik reikte onder de dekens en kneep in haar wangen.

"Sta op, het is alweer best laat."

Suguha opende eindelijk haar ogen.

"Ah. Goedemorgen Onii-chan", mompelde ze, terwijl ze lui uit de deken uitkroop.

Toen keek ze naar verrast naar me, en ze wierp snel een blik rond de kamer. Haar halfgesloten, slaperige ogen schoten opeens wijd open en haar wangen werden rood.

"Ah! Uhm, ik..."

Haar oren werden rood, haar lichaam stijf, en ze sprong opeens op en rende zo snel als ze kon de kamer uit.

"Echt nou."

Ik schudde mijn hoofd en stond op om het raam te openen en nam een diepe adem van koude lucht om de vermoeidheid weg te drijven.

<<News>> kwam aan terwijl ik een nieuwe set kleding pakte om een bad te nemen.

Er was een elektronisch klinkend geluid en ik kon de emailwaarschuwing zien knipperen, dus zat ik neer en speelde wat rond met de EL aansluiting.

Sinds de afgelopen twee jaar dat ik geslapen had, had de computerstructuur vele veranderingen ondergaan. De goede oude HDD (Hard Disk Drive) was spoorloos verdwenen en verplaatst met een modernere SSD (Solid Storage Drive), die de nieuwe standaard was geworden en niet de ultrahoge volatiele MRAM voortbracht. Er was geen vertraging tijdens de overdracht, het gebeurde onmiddelijk. De email die gestuurde email was geupdate en de naam van de 'zender' is <<Agil>>.

Op de 50e verdieping van het hoofdblok van Aincrad woonde Agil, de eigenaar van de winkel in 'Algade.' We hadden elkaar voor het eerst ontmoet op de twintigste in Tokyo en hadden emailadressen uitgewisseld, maar dit zou onze eerste keer zijn dat we elkaar daadwerkelijk contacteerden. De berichtnaam las, "KIJK HIERNAAR". Toen ik het opende was er geen tekst, maar slecht een enkele bijgevoegde afbeelding.

Ik scrolde naar beneden en opende de foto op de monitor, en staarde nauw naar de afbeelding die werd getoond.

De compositie was ongelooflijk. Je kon van de karakteristieke kleur en het licht zien dat het duidelijk niet de echte wereld was, maar eerder een computer-gegenereerde wereld van illusie. Op de voorgrond van de afbeelding stond een gouden kooi met een witte tafel en een witte stoel. Een meisje, gekleed in een wit japon zat er in. Toen ik nauwkeurig door de kooi heen haar gezicht bekeek―

"Asuna!?"

De afbeelding was erg grof, maar dat meisje, met haar lange kastanjebruine haar was zonder twijfel Asuna, haar gezicht troosteloos en haar handen gevouwen op de tagel. Een nadere blik lieten transparante vleugels die achter haar uitstrekte zien.

Ik greep de telefoon van de tafel, en toetste snel het nummer dat ik in het telefoonboek gevonden had in. Het rinkelen moest slechts een paar seconden geduurt hebben, maar het voelde als uren. Eindelijk werd de lijn opgenomen en een diepe stem antwoordde de telefoon.

"Hallo―"

"Hé!! Waar gaat die foto in hemelsnaam over!?"

"Kijk, Kirito, stel jezelf op zijn minst eerst voor."

"Ik heb de tijd niet! Schiet op en vertel het me!!"

"Het is een lang verhaal, zou je hier kunnen komen?"

"Direct, ik zal gelijk daarheen komen."

Ik nam de moeite niet om op een antwoord te wachten, hing de telefoon op en greep een schoon set kleren. Ik heb nooit in mijn leven zo snel gedoucht, mijn haren afgedroogd en mijn schoenen aangetrokken. In een mum van tijd zat ik op mijn fiets en vertrok. Noch had deze weg ooit zo lang geleken, ook al had ik hem al ontelbare keren gebruikt.

Agil's café en barzaak bevind zich in Taito Okachimachi. Ik zag snel het zwarte schutbord en het metalen uithangbord met twee dobbelstenen, vandaar de naam, <<Dicey Café>>.

Ik opende de deur en werd verwelkomt met het rinkelende geluid van de bel op de deur. De kale man achter de bar keek naar me op en lachte. Er was geen klant in zicht.

"Oh, je bent erg snel."

"De zaken zijn slecht als gewoonlijk. Hoe op deze aardbol heeft het deze twee jaren precies overleeft?"

"Natuurlijk, het is nu langzaam, maar het neemt toe tijdens de avond."

Het lichthartige gesprek kalmeerde me een beetje, alsof ik terug was in die wereld.

Onze ontmoeting was iets dat eind verleden maand gebeurd was. Toendertijd had ik de echte namen ven adressen van zekere spelers van leden van het Ministerie van Binnenlandse Zaken ontvangen. Klein, Nishida, Silica en Lisbeth onder andere. Alhoewel er veel spelers waren die ik weer wilde zien, waren ze allemaal naar de echte wereld teruggekeerd, en in contact blijven was moeilijk. De eerste plaats die ik bezocht zou deze winkel zijn.

"Dus, wat is het dat je me wilde vertellen?"

De winkeleigenaar leek een beetje ontevreden.

Zijn echte naam is Andrew Gilbert Mills. Ik vind het geweldig dat hij ook in de echte wereld een winkel runt.

Hoewel hij Afrikaans-Amerikaans was van geboorte, hadden zijn ouders Japan aardig gevonden, en hij had zijn café-bar hier in Okachimachi op 25 jarige leeftijd geopend. Daar bovenop had hij, onder zijn klanten, mooie, virtueuze vrouw gevonden. Daarna had, ook hij, voor twee jaar in de wereld van SAO had vastgezeten. Toen hij terugkeerde was de winkel waarvan hij volledig verwacht had dat hij allang gesloten gered door de inspanningen van zijn vrouw. Waarlijk een aangrijpend verhaal.

Om eerlijk te zijn was het vreemd dat er niet veel klanten waren. De winkel had een compacte layout, met slecht vier stoelen en een bar. Een lichte en kleurvolle plaats die zowel aantrekkelijk als relaxend was.

Ik zat op een leren kruk, bestelde een kop koffie en begon Agil te ondervragen over de afbeelding.

"Dus, waar gaat die afbeelding over?"

De winkelmanager antwoordde niet gelijk. In plaats daarvan keek ik toe terwijl hij een rechthoekige pakje van onder de bar voortbracht, en het naar me toe duwde.

De verpakking was duidelijk dat van spel-software. Ik nam in het bijzonder aandacht van het duidelijke merk <<AmuSphere>> op de rechterbovenhoek.

"Ik heb niet eerder van dit merk hardware gehoord."

"<<AmuSphere>>. Het is uitgekomen toen we nog in die wereld waren. Het is de volgende generatie van FullDive technologie, de opvolger van Nerve Gear.

Terwijl ik het logo bekeek met gemixte gevoelens gaf Agil me een simpele uitleg.

Na het incident kwam Nerve Gear bekend te staan als 'een duivelsmachine', en geen enkele fabrikant waagde het om zich in het FullDive genre van spel-technologie te betrekken. Echter, 6 maanden na het SAO incident werd er een nieuw bedrijf opgericht met de slogan "Absolute beveliging." Het bracht de Nerve Gear opvolgmodellen uit, en omdat we toendertijd in Aincrad gevangen zaten, wisten we hier niets vanaf.

Dat hielp me om de situatie beter te begrijpen, maar omdat ik niet al te veel aandacht besteden aan spellen na wat er gebeurd was, had ik er nog geen helder begrip voor.

"Dus, dit is ook een VRMMO?"

Ik hield het in mijn handen een inspecteerde het zorgvuldig. De afbeelding gaf een diep woud met een overhangende volle maan weer, recht voor een meisje gekleed in fantasy-uitrusting. Met een zwaard in de hand vloog ze door de lucht met een set transparante vleugels. Onder de illustratie een titel ― <<ALfheim Online>>.

"ALfheim... Online? Wat betekend dat?"

"Precies zoals de naam klinkt. Het betekend 'Elventhuis.'"

"Elf? Het is me nog steeds wat onduidelijk. Dit spel is niet erg serieus, is het niet?"

"Dat, huh, misschien. Ik heb echter gehoord dat het vrij moeilijk is."

Agil plaatste lachend een stomende kop koffie voor me neer. Ik pakte de kop op, genietend van de geur, terwijl ik hem blijf ondervragen.

"Wat is de moeilijkheidsgraad?"

"Het SKILL systeem staat op Extreem, en het spel focust zich ontzettend op de vaardigheden can de speler. PK-en wordt aangemoedigd.

"Extreem...?"

<<Levels>> bestaan niet meer in dit spel. Alle vaardigheden zullen enkel toenemen in level door herhaling. Het gevechtssysteem hangt vast aan de athletische bekwaamheid van de speler, in plaats van Zwaardsvaardigheden zoals in SAO, Maar onafhankelijk van deze kleine verschillen is de technologie vrijwel hetzelfde als SAO."

"Ah. Dat klinkt inderdaad indrukwekkend."

Ik fluitte waarderend, De creatie van de Zwevende Stad Aincrad had de volledige inspanningen van het krankzinnige genie Akihiko Kayaba gekost. Dat iemand anders een VR wereld van dezelfde graad kon creëren was ietwat moeilijk te geloven.

"PK-en wordt aangemoedigd?"

"Tijdens het creatie-proces kunnen spelers kiezen uit diverse rassen, en het is enkel tussen tegenstandige rassen dat dit mogelijk is."

"Dat is belachelijk moeilijk. Losstaand van de hoge standaard van technologie voelt het meer alsof het voor fanatieke spelers gemaakt was. Ik betwijfel of het erg populair zal zijn", zei ik met een frons."

Terwijl Agil naar me luisterde, liet hij zijn serieuze uitdrukking los en glimlachte.

"Ik dacht er ook op die manier over, maar nu denk ik dat het erg populair zal zijn met het huidige publiek, de voornaamste reden daarvoor zijnde dat je in dit spel in staat bent tot <<Vlucht>>."

"Vlucht...?"

"Met feeënvleugels. In tegenstelling tot eerdere spellen is de controller uitgerust met een vluchtmotor. Wat spelers tot vrije vlucht in staat stelt."

Ik had nooit eerder nagedacht over de mogelijkheid voor vlucht. Nadat de Nerve Gear was ontwikkeld waren er veel VR vliegspellen ontwikkeld, maar die werden allemaal door mechanische besturing bestuurd. Vlucht door menselijke middelen werd simpelweg niet geintroduceerd omdat de speler geen ervaring had met vliegen en daarom niet in staat was om het vluchtvermogen te beheersen.

In deze denkbeeldige werelden zijn de dingen die een speler kan doen hetzelfde als degene die je in de echte wereld kan doen. Daarentegen kunnen die dingen die mensen in de echte wereld niet kunnen doen, daar ook niet gedaan worden. Het ontspruiten van vleugels is niet moeilijk, maar de spierbewegingen die geassocieerd zijn met het bewegen van voorgenoemde vleugels is lang niet zo eenvoudig.

In SAO hadden Asuna en ik een ongelooflijk sprongsvermogen, waarmee we vlucht konden imiteren, maar dat en vrije vlucht waren nog steeds werelden van elkaar verwijderd.

"Dit hele concept van vliegen is geweldig en alles, maar hoe werkt het precies?"

"Wie weet, maar het zal vast erg problematisch zijn. Voor beginners kun je het besturen met een eenhands joystick besturing."

"..."

Opeens had ik het verlangen om dit spel uit te dagen, maar het verliet me onmiddelijk en ik ging verder met het nippen van mijn koffie.

"Oké. Ik heb nu een ruig idee hoe het spel is nu. Maar terug naar de hoofdvraag. Wat is de zaak met deze foto?"

Agil bracht een blad papier uit van onder de toonbank en plaatste het voor me. Het was speciaal voor foto's.

"Wat zie je?"

Na het horen van deze vraag staarde ik kort naar de foto voordat ik eindelijk antwoordde.

"Het lijkt zo... op Asuna..."

"Natuurlijk zou je hetzelfde denken. Dit is een spelscreenshot, de resolutie is erg slecht."

"Schiet op en leg uit."

"Dat is een screenshot van dit spel, ALfheim Online."

Agil gaf me het spel en de afbeeldingen aan. Er was een screenshot can het spel, met een overzicht van zowel de wereldmap als de territoria en in het centrale gebied stond een gigantische boom.

"Dit is de Wereldboom, ofwel Yggdrasil."

Agil wees de boom aan.

"Het doel van de spelers is om als eerste ras de stad bovenin deze boom te bereiken."

"Kun je dan niet gewoon omhoog vliegen dan?"

"Het maakt niet uit hoeveel uithoudingsvermogen en stamina men heeft voor vlucht, het is niet grenzeloos. Om zelfs maar de laagste van deze takken te bereiken is onmogelijk. Echter, er zijn nog steeds mensen die opkomen met gekke ideeën, zoals een groep van vijf mensen die hun vluchtvermogen als een meertrapsraket die zichzelf omhoog bracht gebruikten."

"Hahaha, is dat waar. Zelfs als je het een gek idee noemt, is het nog steeds erg creatief."

"Ah. Het was blijkbaar een succes. De takken waren echter erg zwak, dus hun prestatie kan niet als veel meer gezien worden. Om te bewijzen dat het ze gelukt is om te doen hebben ze een groot aantal foto's als bewijs genomen. Een daarvan was van een kooi hangend van een enorme boomtak.

"Vogelkooi..."

Mijn woorden droegen een onbeschrijfbaar gevoel met zich mee, wat me deed fronzen. Om gevangen te zijn... Deze gedachte schoot onmiddelijk op in mijn hoofd.

"Deze foto werd genomen net toen ze het bereikten."

"Maar waarom is Asuna daar?"

Ik pakte het spel opniew op en staarde ernaar.

Ik focuste me op het merk op de onderkant van de doos. <<RECTO Progress>>.

"Wat is er aan de hand Kirito? Je gezicht is wat bleek."

"Niets... Geen andere afbeeldingen? Bijvoorbeeld <<Anderen uit SAO>> naast Asuna die nog niet teruggekeerd zijn?"

Op mijn vraag fronste de manager diep en schudde zijn hoofd.

"Nee, al heb ik dingen in die trant gehoord. Maar deze afbeeldingen uit <<ALfheim Online>> kunnen niet gebruikt worden om ook maar iets uit te leggen. Ga enkel hierom geen wolf roepen."

"Ja, ik weet het."

Ik keek omlaag, denkend aan wat die man ― Sugou Nobuyuki ― tegen mij gezegd had.

Hij was nu de manager van SAO's servers, was wat hij zeker weten gezegd had. Nu hij daar toch over dacht, had hij vermeld dat de servers als een zwarte doos waren, en niet van buiten af gemanipuleerd konden worden. Toendertijd had het me logisch geleken.

Echter, als Asuna bleef slapen, zou dit erg bevordelijk voor hem zijn. Daar bovenop was er een meisje dat precies op Asuna leek gevangen in de VRMMO ontworpen door niemand minder dan een RECTO dochteronderneming. Er was geen enkele manier waarop dit slechts toeval was.

Ik overwoog om contact op te nemen met het Ministerie van Binnenlandse Zaken, maar veranderde onmiddelijk can gedachten. Mijn zorgen zouden te vaag zijn, en ik had geen concreet bewijs.

Ik keek richting hem.

"Agil, zou ik dit kunnen hebben?"

"Geen probleem... Wil je een kijkje gaan nemen?"

"Ja, ik wil dit voor mezelf bevestigen."

Voor de eerste keer stond Agil zichzelf toe een twijfelende gezichtsuitdrukking uit te drukken. We begrepen beiden de gevaren van VR.

Ik haalde mijn armen op en lachte.

"Ik denk dat als ik dit uit wil proberen ik maar een nieuw console moet kopen."

"Het kan ook lopen op Nerve Gear, AmuSphere is enkel een versie met verbeterde prestaties.

"Dat is echt geweldig."

Ik haalde mijn schouders op. Agil glimlachte licht.

"Wel, dit is niet de eerste keer dat je iemand die in hun eigen hoofd gevangen zit hebt gered."

"Het maakte niet uit hoe vaak ze vast of gevangen zit, of hoe vaak ik dit moet doen."

En dat was het. Asuna en ik hebben geen enkel ander contact gehad, behalve via internet via Nerve Gear. Ik had noch stem, noch brief ontvangen.

Maar die dagen van wachten waren over. Mijn koffie in een tuig opdrinkend stond ik op. Agil's toonbank was ouderwets, vergelijkbaar met zijn winkel in SAO, en compleet zonder elektronische kassa's en dergelijke. Ik viste enkele munten op en plaatste ze op de toonbank.

"Dan zal ik nu teruggaan. Bedankt voor de gastvrijheid, en voor de informatie."

Je kunt me op andere manieren terugbetalen voor de informatie. Je moet Asuna redden, zodat we hier eindelijk een punt achter kunnen zetten.

"Dat is waar. Op een dag zal dit over zijn."

Ik sloeg op mijn palm met mijn vuist, opende de deur en vertrok.

* * *

Suguha lag op haar bed, voordat ze omrolde om haar gezicht in haar kussen te begraven, haar bed trappend voor een paar minuten.

Het was al middag, maar ze droeg nog steeds haar pyjama. Vandaag was Maandag, 20 Januari, en de wintervakantie was al over, maar Suguha, in haar derde semester van haar derde jaar van de middelschool kon naar eigen zin komen opdagen. Om die reden ging ze enkel naar school om haar gezicht op de kendo club te vertonen.

Op dit moment waren haar gedachten opnieuw en opnieuw de herinnering aan het spelen, en ze was al de tel kwijt hoe vaak het zich het herhaald had. Gisteravond ― om een ijskoude Kazuto op te warmen, had ze zich met hem onder de dekens begraven, hun lichamen onafscheidelijk dichtbij voordat ze samen in slapen vielen. Het had slechts tien seconden gekost voordat de slaap kwam, en haar zwakke weerstand was nu een reden voor spijt.

"...Ik ben een idioot! Idioot! Idioot!", schreeuwde ze vanbinnen, terwijl ze mt haar vuisten op haar kussen sloeg.

Ik had op z'n minst wakker voor hem wakker kunnen worden, en kunnen wegglippen, maar hij werd eerst wakker, hoe kan ik nu zelfs maar naar hem kijken?

Haar gevoelens van schaamte en beschaamdheid vermengden zich met haar verborgen liefdesgevoelens en de stekende pijn in haar borst maakten het haar onmogelijk te ademen. Ze bedekte haar gezicht met haar handen en realizeerde zich opeens dat haar pyjama's nog steeds naar haar broer roken, wat een andere diepe klopping in haar hart veroorzaakte.

Hoe dan ook, het zwaaien met een shinai zal dat allemaal wegvlagen, nam ze zich voor, zich op voeten heffend. In haar nerveusheid wist ze neit zeker of het beter was om haar dogi of haar normale kleding te dragen, maar ze kleedde zich snel om en ging de binnenplaats op om te oegenen.

Kazuto was ergens naar toe vandaag ― ze wist niet precies waar, en haar moeder, Midori, ging altijd voor de lunch naar werk weg. Haar vader, Minetaka was net na het nieuwe jaar naar Amerika teruggegaan, waardoor Suguha alleen thuis achterbleef. Van de opstelling op de ontbijttafel op de begane grond plakte ze een kaasmuffin af, en propte het in haar mond met een nogal ondamesachtig gebaar, terwijl haar andere hand een pakje appelsap pakte, voordat ze kort in de gang zat.

Net toen ze een grote hap had genomen verscheen Kazuto in de foyer, zijn fiets voortduwend, en ving haar blik.

"Guu!!"

Een stuk van de muffin zat vast in haar keel, en ze bewoog koortsachtig haar rechterhand om van haar sap te drinken ― enkel om te realizeren dat het rietje weg was.

"Uahh, guu~~!"

"Oi oi"

Kazuto rende naar Suguha's zijde, pakte de sap en stak snel het rietje erin voordat hij het bij haar mond hield. Wanhopig zoog ze de koude vloeistof naar binnen, en ze was eindelijk in staat om het vastzittende stuk voedsel door te slikken.

"Uah! Dood... Ik dacht dat ik dit keer echt dood zou gaan."

"Wat een ongeduldige meid! Weet je niet dat je een beetje langzamer moet eten?"

"Mmm~"

Beschaamd hing ze haar hoofd en keek naar haar voeten. Kazuto zat neer naast haar, boog naar beneden en begon zijn schoenveters los te maken. In Suguha's zijblik keek ze naar Kazuto's zijkant, en beet opnieuw in haar muffin. Precies op dat moment sprak hij opeens,

"Juist, Sugu, over gisteravond..."

Suguha stikte plotseling, en drank gehaast een mondvol sap.

"J-Ja?"

"Dus um... Dat is... Dank je!"

"Eh...?"

Bij het horen van deze onverwachte woorden kon Suguha slechts naar Kazuto staren.

"Dankzij jou is mijn vechtlust weer teruggebracht. Ik zal niet opgeven. Ik zal haar zeker weten redden, en haar brengen om je te ontmoeten."

Suguha verdroeg de pijn in haar hart, glimlachte en antwoordde, "Mm. Doe je best! Ook ik zou Asuna-san graag willen ontmoeten."

"Jullie zouden goed met elkaar overweg kunnen."

Kazuto klopte Suguha op het hoofd en stond toen op.

"Zie je later dan."

Met dat begon Kirito naar de volgende verdieping te rennen, en hem langs zien gaand popte Suguha het laatste beetje van haar muffin in haar mond.

――Doe je best... ook voor mij...?

De vijver in de binnenplaats bereikend begon Suguha met suburi. Haar shinai vasthoudend begon ze te bewegen in wat bijna een dans genoemd kon worden, en begon haar lichaam langzaam op te warhmen.

In het verleden was het zwaaien van haar shinai het enige wat ze nodig had om haar hoofd leeg te maken, maar vandaag was beslist anders. Wat in haar gedachten was leek onmogelijk te wissen te zijn en was nu stevig in plaats verankerd.

――Dat ik van Onii-chan hou... is dat echt wel goed?

Gisteravond, vanwege zulke gedachten, was ze al vastbesloten geweest op te geven. Diep in Onii-chan's hart was enkel die persoon; dit begreep ze duidelijk, maar dat deed niets tegen de pijn.

――Maar misschien is het beter deze manier.

Ze was verdeeld, in zelfstrijd zelfs, onzeker waarom ze precies zo vewust was geworden van Kazuto. Ze was echter erg zeker wanneer het begonnen was.

Twee maanden eerder werd haar moeder werd haar moeder gecontacteerd door het ziekenhuis en zonder een moment aarzeling was ze naar het ziekenhuis gevlogen, om aan Kazuto's zijde te leunen met tranende ogen en een glimlach stralend met blijdschap. Kazuto reikte zijn hand uit, en antwoordde met een nostalgische toon. Beginnend op dat moment, begon een emotie in Suguha's hart op te komen. Ik wil dichter tot hem komen. Ik wil meer met hem praten, ik wil mezelf op hem gooien, maar dit, natuurlijk, kon niet zo zijn.

Slechts bij zijn zijde blijven en naar hem kijken is ook goed, verzekerde Suguha zichzelf, terwijl ze de shinai opnieuw begon te zwaaien. Ze verloor haarzelf in het oegenen en realizeerde zich niet hoeveel tijd al gepasseerd was totdat ze stopte om op de klok te kijken, enkel om te zien dat de middag al gekomen was.

"Ah, ik kan niet zo door gaan. Ik heb een afspraak met iemand."

Haar lege slagen beeidigent plaatste ze haar shinai tegen de kant van een dichtbijzijnde dennenboom aan en pakte haar handdoek op om haar zweet af te vegen. Toen ze haar hoofd hief om naar de lucht te kijken, gluurde de blauwe lucht tussen de wolken door.

* * *

Ik ging terug naar mijn kamer, kleedde me om en zette mijn telefoon op vibratiestand. Ik zat op het bed en opende mijn rugtas, en nam het spel dat Agil me gegeven had eruit.

<<ALfheim Online>>.

Ik had niet veel gehoord, dus las ik het informatieboekje, Oorspronkelijk zou ik voordat ik een MMORPG speelde informatie verzamelen door een aantal tijdschriften en forums maar deze keer twijfelde ik niet eens. Ik opende de spelverpakking en nam de ROM die erin zat eruit. Ik plugde de Nerve Gear router in en deed de ROM in de gleuf. Na een paar seconden stopte het hoofindicator lichtje met knipperen, en werd in plaats daarvan vast.

Zittend op mijn bedkant plaatste ik de Nerve Gear over mijn ogen met beide handen.

De voormalig glanzende Nerve Gear was nu licht beschadigd en verf was af aan het pellen op verscheidene plaatsen. Voor twee jaar was het gelijktijdig zowel mijn vanger als mijn altijd betrouwbare strijdmakker geweest.

――"Opnieuw, leen me alsjeblieft kracht.

Met dat in gedachten plaatste ik de Nerve Gear op mijn hoofd en gespte de kinriem vast. Met het frame op zijn plaats en de beschermende bril naar beneden sloot ik mijn ogen.

Onrust en opwinding deden mijn hart sneller kloppen, en terwijl ik mijn razende hartslag probeerde te vertragen zei ik, "LINK START!"

Het licht dat door mijn gesloten oogleden passeerde verdween plotseling. De overdracht van mijn optische zenuwen werd opeens verbroken en mijn ogen waren omhuld met duisternis.

Onmiddelijk verscheen er een regenboogkleurig licht en een vormeloze <<Nerve Gear>> vormde zich geleidelijk aan in logo. De afbeeldingen, die eerst wazig waren, waren er voor het doel om de verbinding met mijn visuele cortex te bevestigen. Tenslotte verscheen er een regel tekst onder het logo om te bevestigen dat de visuele connectie OK was.

Daarna kwam de geluidstest, en meerdere vreemde geluiden resoneerden. De geluiden die oorspronkelijk vervormd waren werden langzaam mooi, en veranderden in toonhoogte en harmonie voordat het geleidelijk zachter werd, en uiteindelijk wegstierf. Toen dit gedaan was verscheen er een regel tekst om te bevestigen dat ook de geluidszenuw connectie OK was.

De aanvankelijke verbindingsprocedure ging verder. Zich nu verplaatsend naar het gevoel van aanraking en zwaartekracht, verdween het gevoel van mijn bed en gewicht langzaam. Terwijl de verbindingstest doorging met verscheidene zintuigen gaf het aantal OKs de succesvolle verbinding weer. Als FULLDIVE technologie verbeterd was dan zou dit proces dramatisch ingekort moeten zijn, en het enige wat ik kon doen was wachten tot het eindigde.

Uiteindelijk verscheen de laatste OK en het volgende moment bracht me vallende door de duisternis de kleuren van een regenboog in, een illusie van de wereld. Na door deze serie van ringen gepasseerd te zijn, was ik aangekomen in een andere wereld.

――Eigenlijk was het nog een beetje te vroeg om dat te zeggen. Uit te duisternis verscheen een account registratie interface. Het hoofd ALfheim Online LOGO verscheen geleidelijk, vergezeld door een zachte vrouwelijke stem.

De gegeven instructies volgen begon ik mijn account en personage te creëren. Op bortshoogte bevond zich een bleek en glanzend virtueel toetsenbord en ik voerde een gebruikers ID en wachtwoord in zoals werd gevraagd. Ik had vele jaren ervaring voordat ik SAO begon, dus dit proces was me een beetje vertrouwd. Sinds dit een downloadbaar MMO spel was zou ik normaal een betalingsmethode moeten kiezen, maar ik had dit spel gekocht en het kwam met een gratis proefperiode van een maand.

Als volgende koos ik een schermnaam voor mijn personage. Ik dacht er niet veel over, en vulde de naam <<Kirito>> in.

De naam was een ingekorte vorm van mijn echte naam Kirigaya Kazuto, en er waren niet veel mensen die dat wisten. Degene die het begrepen omvatte enkel het reddingsteam van het Ministerie van Binnenlandse Zaken, en zij die een nauw verband hielden, zoals bijvoorbeeld RECTO's president Yuuki Shouzou en die Sugou. Natuurlijk werden ook Agil en Asuna, die nog wakker moest worden, geincludeerd. Zelfs Suguha en onze ouders zouden er niet vanaf moeten weten.

In het SAO incident was geen enkel deel van deze informatie publiek gemaakt, zeker de schermnamen niet. Dit was omdat er in die wereld vaak gevechten waren tussen spelers en het resultaat en verschrikkelijk dood was in de echte wereld. Als onbelemmerde publicatie van deze informatie toegestaan was, zou het me niet moeilijk zijn om je het grote aantal rechtzaken dat zou worden aangespannen in te beelden.

Op dit moment werd de schuld voor het aantal doden in SAO volledig op de schouders can Kayaba Akihiko geplaatst, wiens verblijfplaats huidig onbekend is. Familieleden van spelers zijn nog steeds Argus voor schade aan aanklagen, en de gevolgen daarvan hebben voorgenoemd bedrijf om zeep geholpen, Dat is te zeggen dat terwijl het bedrijf dat volledig door Kayaba ondersteund werd vrijwillig het doek deed vallen was de nog steeds onvermijdbare stroom van rechtzaken compleet in lijn met de intenties van het land.

Met een lichte huivering realizeerde ik me dat de naam bekend was aan Sugou Nobuyuki, en omdat het een een nogal bekende naam is veranderde ik het van geromanizeerde vorm naar kana. Mijn geselecteerde geslacht was, natuurlijk, mannelijk.

Daarna adviseerde de stem me om mijn personage te creëren. Dit is waar een speler kan kiezen hoe hun personage eruit gaat zien. De vele parameters worden random geselecteerd en het systeem legt niet uit hoe ze veranderd konden worden. Wat me vooral lastig viel was het feit dat er een aanvullend bedrag betaald zou moeten worden om mijn uiterlijk te veranderen. Het maakt niet uit echter, alles is goed.

Er zijn negen verschillende rassen om uit te kiezen tijdens het besluiten van de rol can mijn personage. Elk ras had hun eigen krachten en zwaktes welke uitgelegd kunnen worden voordat ik moet kiezen. Salamanders, Sylphs en Gnomen zijn vrij normaal in RPG's maar Caith Sith en Kabouters niet zo zeer.

Ik was niet can plan om dit spel te serieus te spelen, dus was alles goed voor me. Omdat ik het aanvankelijke zwarte thema van de kleding leuk vond selecteerde ik de <<Spriggan>> en drukte ik op OK.

Nadat ik de aanvankelijke setup afgemaakt had klonk de kunstmatige stem en zei "Veel geluk". Ik werd opnieuw de vortex van licht ingestuurd. Volgens de stem werd ik naar de geboorteplaats van mijn ras, de Spriggans toegestuurd, als beginpunt voor het spel. De sensatie van de grond onder mijn voeten verdween, om verplaatst te worden door een zwevend gevoel, en daarna bij het gevoel van het vallen naar een nieuwe wereld. Helder licht markeerde de transitie en de nieuwe wereld verscheen gelijdelijk en kreeg diepte. Ik was van hoog boven uit de duisternis naar het dorp aan het vallen.

Na twee maanden weg van FullDive prikkelde de stimulatie opnieuw mijn zenuwen. Op deze manier kwam ik langzaam dichterbij het slanke kasteel in het midden van de stad――

Op dat moment.

Het landschap voor mijn ogen bevroor opeens. Defecten verschenen hier en daar terwijl sommige van de polygonen verdwenen, en een geluid als bliksem kon door de wereld heen gehoord worden. De resolutie van alle objecten verminderde drastisch, mozaiek-achtig en de wereld loste op en stortte volledig in.

"W―what op deze aardbol!?"

Niet eens het geluid van mijn kreet kon gehoord worden―― Ik begon opnieuw te vallen. Met geen einde aan de wijd uitgestrekte duisternis viel ik naar de grond in continuee vrije val.

"Wat moet ik nu doen?! AHHHHHHHH!"

Mijn geschreeuw werd geabsorbeerd door de duisternis van de leegte voordat het geleidelijk verdween.

Referenties

Terug naar Voorwoord

Naar Overzicht

Verder naar Hoofdstuk 2