Editing High School DxD Tom 23 Żywot 2 (section)

===Część 1===
Następnego dnia, po tym jak już skończyłem moją pracę, złożyłem wizytę w instytucie naukowym Ajuki-sama, i za pomocą przyrządów komunikacyjnych nawiązałem łączność z Azazelem-sensei, który dalej przebywał w odizolowanej przestrzeni. Ostatniej nocy.... Skończyło się na tym, że zostałem z Asią, Xenovią, Iriną, Ravel, Rias oraz Akeno; i nasza siódemka spała razem w jednym łóżku. …I tak jak ostatnio zostałem z niego wykopany przez Xenovię, po czym obudziłem się na zimnej podłodze. Ponieważ był to pierwszy raz od dłuższego czasu, gdy mieliśmy okazję ze sobą porozmawiać, opowiedziałem im o wszystkim, co się ostatnio wydarzyło.

– Tak mniej więcej przebiegały dotychczasowe rozgrywki i póki co, jestem na zwycięskiej drodze.

Wielki ekran pokazał Sirzechsa-sama, który przemówił radosnym głosem po tym, jak usłyszał mój raport:

– Gratuluję! Cieszę się, że Rias też nieźle się powodzi w turnieju! Dzięki temu będę mógł walczyć z Trihexa z całym spokojem ducha!

Po tych słowach posłał gdzieś potężny pocisk energii. …Trihexa ciągle nie został pokonany, mimo że otrzymał tak potężny atak, co po raz kolejny uświadomiło mi, jak bardzo potężny był ten potwór. Nagle na ekranie pojawiła się Lewiatan-sama.

– Powiedz mi lepiej co u Sony-chan! W przeciwnym razie dam się pożreć temu potworowi! – zażądała.

Gdy zamilkła, rzuciła gdzieś olbrzymią bryłą lodu…. Oczywiście nie potrafiłem sobie wyobrazić, że Lewiatan-sama miałaby zostać pożarta. Stojący obok niej Azazel-sensei westchnął.

– Doprawdy, dlaczego musicie być tacy kłopotliwi…

Nic nie potrafiłem na to poradzić, że uśmiechnąłem się smutno. Azazel-sensei spojrzał na moją twarz i najwyraźniej coś zauważył.

– Jesteś zakłopotany, Ise. Czy to z powodu turnieju? A może jeszcze się nie przyzwyczaiłeś do bycia Królem?

Hm.… Tego się można było spodziewać po Senseiu. Czytał mi w myślach, jak w otwartej książce.

– …Z obu powodów – odparłem.

– Rozumiem – potwierdził Sensei, po czym zadał mi pytanie. – Powiedz, Ise, czy kiedykolwiek cieszyłeś się walką, od kiedy zostałeś diabłem?

….

…….

…Nie potrafiłem odpowiedzieć na to pytanie od razu. Mówiąc dokładniej, ponieważ prawie nigdy się nad tym nie zastanawiałem, na chwilę zamilkłem. …Cieszyłem się… walką…? …Bywało, że byłem bardzo podekscytowany podczas bitew. Doświadczyłem też radości zwycięstwa, która wystarczyła, aby wpłynąć na moje życie. Ale tego typu zwycięstwa były rzadkie, gdyż dotąd musiałem walczyć pod wpływem presji „Muszę zwyciężyć”. Ostatecznie większość bitew miała miejsce wtedy, gdy ja i moi towarzysze przechodziliśmy kryzys, gdyż przeciwnicy chcieli zniszczyć nasze codzienne życie. Wierzyłem że Vali był kimś, kto cieszył się z walki. Mój rywal był tego typu osobą.

– …Nie sądzę. Za każdym razem gdy walczyłem nie czułem radości, gdyż odnosiłem wrażenie, że moi przeciwnicy są silniejsi ode mnie i musiałem dać z siebie wszystko, aby przeżyć. Jednak kiedy byłem podwładnym Rias, chęć walki dla niej, aby mogła zwyciężyć, uczyniła mnie silniejszym.

Po wysłuchaniu mojej szczerej odpowiedzi, Sensei przytaknął z pewnością i przemówił:

– Wiesz jednak że turniej, w którym obecnie bierzesz udział, nie jest typem poważnej walki, ale zwykłym sportem. Nawet jeśli twój przeciwnik jest od ciebie znacznie silniejszy, to dalej jest to zwykła gra. Nawet jeśli nazywa się Królewską Grą, to dalej jest ważna dla diabłów, albo raczej dla ludzi w Zaświatach. Ponieważ jesteś już wysokoklasowym diabłem, to nie tylko nie będziesz mógł ich zignorować, ale w przyszłości będziesz w nich musiał oficjalnie uczestniczyć.

W rzeczy samej, uczestnictwo w profesjonalnych Królewskich Grach, pierwotnie było dla mnie nieosiągalne, ale już tak nie jest, skoro zostałem wysokoklasowym diabłem. To już nie było nieosiągalne marzenie.

– Sądzę że powiedziałem to już wcześniej. Nie ma znaczenia czy się bawisz, czy martwisz. Bez względu na to, czy to miłość, szkolne, czy codzienne życie, to tak długo jak ich doświadczasz, ilość twoich kłopotów wzrośnie. Królewska Gra oraz turniej, rządzą się tymi samymi zasadami – dodał Sensei, po czym wskazał swoją głowę. – Ciała diabłów nie starzeją się, ale niestety, nie dotyczy to ich umysłu. Nawet jeśli jesteś wskrzeszonym diabłem, to wiesz że nie da się zachować ducha młodości na zawsze? Więc powinieneś się martwić i cieszyć swoją młodością, póki dalej jesteś młody. Tego typu rzeczy można doświadczyć tylko wtedy, kiedy jest się młodym. Teraz tak pewnie nie uważasz, ale gdy będziesz starszy, zauważysz że te gorzkie doświadczenia młodości są bezcenne.

Hmm. …Rzeczy których można doświadczyć tylko wtedy, gdy jest się młodym, hę. Będę żył dziesiątki tysięcy lat, czyli życie diabła jest prawie wieczne, więc co właściwie można uważać za młodość? Żyłem zaledwie osiemnaście lat, więc było to coś, czego nie mogłem sobie wyobrazić. Ale liceum to bez wątpienia najbardziej młodzieńczy okres. Tak więc wszystkie doświadczenia i uczucia, których dotąd doznałem, będą dla mnie w przyszłości bardzo cennymi wspomnieniami. Tak więc co za dziesięć tysięcy lat przypomnę sobie o moich szkolnych dniach w liceum? Być może po jakimś czasie zapomnę…. Było to jednak zbyt nieziemskie, aby sobie to teraz wyobrażać, więc po prostu się uśmiechnąłem. Nagle na ekranie pojawił się Michał-san, który uśmiechnął się i przemówił:

– Ach, jeśli dobrze pamiętam to było to Migoczące Ostrze Mrocznego Błysku, prawda? Ach, to przywraca wspomnienia. Wtedy nawet twoje oczy iskrzyły. Zawsze przybierałeś dziwne pozy, gdy opierałeś się o mur i mruczałeś jakieś dziwne rzeczy pod nosem.

Najwyraźniej Azazela-sensei zirytowały te słowa, gdyż stanął naprzeciwko Michała-san.

– Zamknij się, Michał! Dlaczego musisz zawsze o tym wspominać!? Masz taką ubogą osobowość!

Lewiatan-sama zignorowała jednak tę dwójkę i zaczęła opowiadać o swoich własnych wspomnieniach:

– To prawda. Oto czym jest młodość! Przypominam sobie, jak Sirzechs-chan i Grayfia-chan byli wrogami stojącymi po przeciwnych stronach barykady, a ich miłość zaczęła się rodzić w bólach… To było takie poruszające.

Kiedy Sirzechs-sama (w formie zniszczenia) zobaczył że Lewiatan-sama zachowuje się w taki sposób, podrapał się po czole.

– Ha ha ha, cóż korzystałem wtedy z każdej okazji, aby się z nią potajemnie spotkać i w kółko myślałem tylko o niej – powiedział nieśmiało.

…Zawsze rozmawiali tak spokojnie, że w ogóle nie wyglądali, jakby walczyli. Jednak w innych częściach ekranu pojawiały się eksplozje, a potężne ataki latały we wszystkie strony! Azazel-sensei uspokoił oddech i podsumował całą sytuację:

– Krótko mówiąc takie sytuacje też istnieją i obawiam się, że nadszedł już czas. Ise, w takim razie powinieneś znaleźć kogoś, z kim normalnie nie rozmawiasz i przedyskutować to z nimi. Może da ci nowy punkt widzenia? Jednakże może ci to przysporzyć większych problemów.

…Kogoś, z kim normalnie nie rozmawiam? Hmm, kto to mógłby być? …Nowy punkt widzenia, hę. Byłem zaniepokojony słowami Senseia, więc pomyślałem że od razu skorzystam z jego rady.