Editing Nogizaka Haruka no Himitsu (Greek):Volume1 Chapter2 (section)

=='''1'''==


Όταν τέλειωσαν οι διακοπές της Χρυσής Εβδομάδας, όλοι στο σχολείο άρχισαν να ετοιμάζονται με φούρια για τις επερχόμενες εξετάσεις του εξαμήνου. Μια μέρα, μετά το σχολείο, η καθηγήτρια μουσικής που ήταν και αναπληρώτρια υπεύθυνη καθηγήτριά μου, με είχε μισοϋποχρεώσει να κάνω το βοηθό της (για την ακρίβεια με έβαλε να καθαρίσω τις τουαλέτες του προσωπικού ολομόναχος). Όταν γύρισα στην τάξη, λαχανιασμένος από την κοπιαστική εργασία, βρήκα ένα σημείωμα στο συρτάρι του θρανίου μου.

  
«Αν έχεις χρόνο μετά το σχολείο, έλα στο δωμάτιο μουσικής, έχω κάτι να σου πω.»

  
Πώς βρέθηκε αυτό το γράμμα στο συρτάρι μου; Ο γραφικός χαρακτήρας ήταν άψογος, δε θα μου έκανε καμία εντύπωση αν οποιοσδήποτε άλλος το περνούσε για ερωτικό ραβασάκι ή κάτι ανάλογο.

  
«...»

  
Είχε μόνο ένα ελάττωμα αυτό το γράμμα. Ένα ζώο με μάτια δαίμονα (ήταν ζώο, σωστά;) ήταν ζωγραφισμένο δίπλα στις λέξεις. Αν ένα αθώο παιδί έβλεπε κατά τύχη αυτό το σχέδιο, η ψυχούλα του θα τραυματιζόταν ανεπανόρθωτα και θα καταλάβαινε για πρώτη φορά την απανθρωπιά του κόσμου έξω απ’το καταφύγιο του σπιτιού του. 

  
Μια ματιά μου έφτασε για να καταλάβω ποιος ήταν ο συγγραφέας του γράμματος. Μόνο ένα άτομο ήξερα που μπορούσε να φτιάχνει τέτοια σατανικά σκίτσα. 

  
«Έπρεπε να το περιμένω...η Χάρουκα.»

  
Όπως το φαντάστηκα, η υπογραφή στο γράμμα ήταν ‘Νογκιζάκα Χάρουκα’.

  
Είναι η συμμαθήτριά μου, η πολυτάλαντη κόρη πλούσιας και ισχυρής οικογένειας, αυτή που όλοι φωνάζουν το ‘Άστρο της Νύχτας’, το πιο διάσημο κορίτσι στο σχολείο με τριψήφιο νούμερο μελών στο φαν κλαμπ της. Μπορεί να υπάρχουν κάποιοι στο Λύκειο Χακούτζου που να μην ξέρουν το όνομα του λυκειάρχη τους, αλλά κανείς που δεν ξέρει το όνομα της Χάρουκα Νογκιζάκα.

  
Γιατί κάποιος τόσο διάσημος όσο αυτή, να καλέσει έναν κοινό θνητό σαν εμένα στο δωμάτιο μουσικής μετά το σχολείο; Επειδή ήξερα ένα μυστικό της...

  
Κοιτάζοντας το ρολόι, είδα ότι ήταν σχεδόν πέντε το απόγευμα, κοντά μιάμισι ώρα μετά το τέλος των μαθημάτων. Αν και δεν είχα κανένα τρόπο να αποφύγω την αγγαρεία που μου φόρτωσαν, φοβόμουν πως η πριγκίπισσά μου μάλλον θα είχε ήδη πάει σπίτι αφού θα περίμενε μάταια τόση ώρα να έρθω.

  
Έτρεξα στο δωμάτιο μουσικής. Δεν ήταν ψυχή στους φωτισμένους από το ηλιοβασίλεμα διαδρόμους, και οι μόνοι ήχοι που ακούγονταν ήταν από τις αθλητικές λέσχες που έκαναν προπόνηση κάτω από τα παράθυρα.

  
Αν και ήταν ακόμα Μάιος, έκανε ήδη πολύ ζέστη, τόσο που ακόμα και ένα σύντομο τρέξιμο το απογευματάκι με έκανε να ιδρώνω. Έβγαλα μια πετσέτα από την τσάντα μου και σκούπισα το μέτωπό μου, αποφασίζοντας να πάρω ένα κουτάκι χυμό μάνγκο (περιορισμένη έκδοση ειδικά για το καλοκαίρι) από τους αυτόματους πωλητές αναψυκτικών. Πουφ, τι ζέστη.

  
Όταν έφτασα στην πόρτα του δωμάτιου μουσικής, μπορούσα να ακούσω ομιλίες εκτός από τον ήχο του πιάνου. Φαινόταν να είναι κόσμος μαζεμένος στο δωμάτιο μουσικής. Μη μου πεις ότι είναι κι άλλοι εδώ εκτός από τη Χάρουκα; 

  
Έσπρωξα τη χοντρή, μονωμένη πόρτα. Από την άλλη μεριά της πόρτας ήταν...ο απαγορευμένος κήπος.

  
Ο πρώτος άνθρωπος που αντίκρυσα ήταν η Χάρουκα. Φυσικό ήταν, αφού αυτή ήταν που
με κάλεσε. Θα ήταν πρόβλημα αν δεν την έβλεπα εκεί. 

  
Όμως...γιατί υπήρχαν τόσα κορίτσια γύρω από τη Χάρουκα;

  
Είχαν περικυκλώσει τελείως τη Χάρουκα που έπαιζε πιάνο. Με μια πρώτη ματιά, υπήρχαν πάνω από δέκα κορίτσια από όλες τις τάξεις, από την πρώτη ως την τρίτη λυκείου. Λες να ζήλευαν τη δημοτικότητα του ‘Άστρου της Νύχτας’; 

  
...Μπα, αδύνατον, κανείς ποτέ δε ζηλεύει τη Χάρουκα. Κρίνοντας από τις εκφράσεις στα πρόσωπά τους καθώς κοίταζαν τα ντελικάτα δάχτυλα της Χάρουκα να χορεύουν πάνω στα πλήκτρα του πιάνου, προφανώς ξεχείλιζαν από θαυμασμό. 

  
Έτσι έμενε μόνο μια απάντηση. Η Χάρουκα Νογκιζάκα, το ‘Άστρο της Νύχτας’, ήταν εξίσου δημοφιλής με τα κορίτσια όπως ήταν και με τα αγόρια. Με άλλα λόγια, στα μάτια των άλλων κοριτσιών, η Χάρουκα είχε απίστευτη επιρροή. Τόσο που απλώς παίζοντας πιάνο στο δωμάτιο μουσικής μάζευε κόσμο γύρω της.

  
Στο τέλος του κομματιού, όλα τα κορίτσια χειροκρότησαν με ενθουσιασμό. 

  
«Χάρουκα-σενπάι, αυτό ήταν πολύ ωραίο κομμάτι, πως λέγεται;»

  
«Αυτό ήταν το ‘Jeux d’eau’ (παιχνίδια του νερού), του Γάλλου συνθέτη Μωρίς Ραβέλ.»

  
«Ουάου, μπορούσες να νιώσεις στ’αλήθεια το κυμάτισμα του νερού! Εγώ καταγοητεύτηκα.»

  
«Πραγματικά μου έδωσε την αίσθηση ενός κελαρυστού ρυακιού.»

  
Τα κορίτσια αντάλλασσαν συνεπαρμένα τις απόψεις τους πάνω στο κομμάτι.

  
Χμμ...Ώστε αυτός είναι ο κόσμος των κοριτσιών! Ένα λιβάδι με κρίνους ήταν το σκηνικό αυτού του κόσμου, που σε τραβούσε σαν μαγνήτης. Εκείνη τη στιγμή, τα κορίτσια ήταν απασχολημένα να θαυμάζουν τη Χάρουκα, κι αυτή ήταν απασχολημένη να απαντάει στις ερωτήσεις τους, κι έτσι κανείς δεν είχε προσέξει πως είχα μπει στο δωμάτιο...Κάτι που με έκανε να νιώθω παραγκωνισμένος και ασήμαντος.

  
Δεν είχα άλλη επιλογή από του να ανακοινώσω την παρουσία μου στο δωμάτιο.

  
«Έι, Χάρουκα!»

  
Της έγνεψα από τη γωνιά του δωματίου. Όπως το περίμενα...τα λόγια μου άλλαξαν μεμιάς την ατμόσφαιρα στο δωμάτιο, αν και δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου.

  
«...Ποιος είναι αυτός;»

  
«Φώναξε τη Χάρουκα-σενπάι με το μικρό της, τι σχέσεις έχουν;»

  
«Ο Αγιάσε είναι, από την τάξη 1...»

  
Πάνω από δέκα δολοφονικές ματιές καρφώθηκαν ταυτόχρονα πάνω μου. Μ...μήπως έκανα κάτι που δεν έπρεπε;

  
Κρύος ιδρώτας με έλουσε, και άθελά μου έκανα ένα βήμα πίσω. Εκείνη τη στιγμή, η Χάρουκα πρόσεξε επιτέλους την παρουσία μου και μου χαμογέλασε.

  
«Α, Γιούτο-σαν, ήρθες, συγγνώμη που σε έκανα να περιμένεις!»

  
«Η Χάρουκα-σενπάι τον φώναξε με το μικρό του...»

  
«Η Χάρουκα-σενπάι μοιάζει πολύ χαρούμενη...»

  
«Ποιος νομίζει πως είναι για να κάνει κάτι τέτοιο!»

  
Οι διαπεραστικές ματιές των κοριτσιών έγιναν ακόμα πιο κοφτερές, και ένιωσα σαν να με έβαλαν να γονατίσω στο χαλί από βελόνες από το ‘Θρύλο του Βασιλιά Αρθούρου’ με ένα βράχο στα γόνατά μου.

  
«Λυπάμαι πολύ, αλλά είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε. Θα σταματήσουμε εδώ για σήμερα...»

  
Η Χάρουκα έκλινε απολογητικά το κεφάλι της καθώς τα κορίτσια εξέφραζαν τις αντιρρήσεις
τους με φωνές του τύπου ‘Όχι!’, ‘Θέλουμε να ακούσουμε κι άλλο τη σενπάι να
παίζει πιάνο’. Παρόλα αυτά, έφυγαν από το δωμάτιο μουσικής, μην τολμώντας να
αντιταχθούν στην απόφαση της Χάρουκα.

  
Καθώς περνούσαν από δίπλα μου, κάποιες μου έριχναν φαρμακερά βλέμματα, κι άλλες πάλι εκτόξευαν χαμηλόφωνα μια ποικιλία θανάσιμων απειλών που ξεκινούσαν από ‘Έτσι και κάνεις τίποτα περίεργο στη Χάρουκα-σενπάι, θα σε μαχαιρώσω!», και έφταναν μέχρι ‘Να προσέχεις όταν περπατάς μόνος σου το βράδυ!’ ή και μέχρι πολύ ακραίες όπως ‘Έχε το νου σου για κανένα αδέσποτο σωλήνα με βιτριόλι!’

  
 

  
 

  
 

«...Τι ήθελες να μου πεις;»

  
Αφού βεβαιώθηκα ότι οι Ερινύες, τα κορίτσια ήθελα να πω, είχαν όντως φύγει από το δωμάτιο (θα ήταν πολύ επικίνδυνα τα πράγματα αν δεν είχαν φύγει), μπήκα στο θέμα για το οποίο είχα έρθει ως εκεί.

  
Η Χάρουκα χαμήλωσε το κεφάλι της και με ρώτησε ντροπαλά,

  
«Γιούτο-σαν...Είσαι ελεύθερος αυτή την Κυριακή;»

  
«Την Κυριακή; Ναι, δεν έχω κανονίσει τίποτα.»

  
Αν και αναρωτιόμουν γιατί με ρώτησε κάτι τέτοιο η Χάρουκα, προφανώς δε μπορούσα να της πω ότι είχα να κάνω τη μπουγάδα της βλαμμένης της αδερφής μου τις Κυριακές (και γενικά τις δουλειές του νοικοκυριού). Εν τω μεταξύ, η Χάρουκα πήρε πολύ ευτυχισμένο ύφος μόλις άκουσε την απάντησή μου, και μετά μου έκανε ανήσυχα άλλη μια ερώτηση...

  
«Τ...Τότε, θα μπορούσες να βγεις μαζί μου;»

  
«...»

  
Εκείνη τη στιγμή, το μυαλό μου άδειασε τελείως καθώς προσπαθούσα απεγνωσμένα να επεξεργαστώ το νόημα πίσω από τα λόγια της Χάρουκα.

  
Γκαχ...

  
Αυτή η αναπάντεχη πρόταση είχε κυριολεκτικά βραχυκυκλώσει το μυαλό μου. Μη μου πεις πως αυτό ήταν...

  
«Ραντεβού;»

  
Η Χάρουκα μόλις μου ζήτησε να βγούμε ραντεβού;


«Όχι όχι όχι, δεν είναι αυτό, όχι ραντεβού...»

  
Η Χάρουκα έγνεψε έντονα αρνητικά, κατακόκκινη σαν αστακός. Βλέποντας πόσο πεισματικά αρνιόταν ότι επρόκειτο για ραντεβού...ένιωσα ένα τσίμπημα απογοήτευσης.

  
«Δεν είναι ραντεβού, απλώς ήθελα να αγοράσω κάτι και θα ήθελα να έρθεις μαζί μου.»

  
Μου εξήγησε η κατακόκκινη Χάρουκα. Αν και έχουμε εξαιρετικά καλές σχέσεις εδώ και ένα μήνα, δεν υπήρχε περίπτωση να μου ζητήσει το ‘Άστρο της Νύχτας’ να βγούμε ραντεβού. Αλλά...από την άλλη, οι περισσότεροι κάτι τέτοιο (να πάνε δυο άνθρωποι για ψώνια μαζί) δε θα το θεωρούσαν ραντεβού;

  
«Λοιπόν...Λοιπόν τι λες; Φυ...φυσικά αν δε θέλεις, δεν έχεις καμία υποχρέωση να...»

  
«Όχι, εντάξει είμαι, θα έρθω.»

  
Απάντησα πιο γρήγορα κι από την ταχύτητα του φωτός.

  
Όποιος τολμούσε να αρνηθεί μια πρόσκληση από τη Χάρουκα θα του άξιζε να τον φάνε χίλιοι δαίμονες.

  
«Αλήθεια;»

  
Ξαφνικά η Χάρουκα άστραψε από χαρά.

  
«Σε...σ’ευχαριστώ. Επειδή είναι η πρώτη φορά που θα πάω εκεί, δε θα ένιωθα καθόλου ασφαλής μόνη μου...Αναρωτιόμουν τι θα έκανα αν αρνιόσουν, Γιούτο-σαν.»

  
Χμμ, για κάποιο λόγο θα δεχόμουν με μεγάλη μου χαρά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πετούσα στα σύννεφα από τη χαρά μου.

  
«Όταν λες για ψώνια, εννοείς...;»

  
Όταν έκανα αυτή την κρίσιμη ερώτηση, μου απάντησε με ένα τόσο ωραίο χαμόγελο που θα έκανε κάθε έφηβο αγόρι στο δρόμο να ερωτευτεί το ‘Άστρο της Νύχτας’.

  
«Ναι, στην Ακιχαμπάρα.»

  
Εντάξει...Τα καταλάβαινα όλα τώρα. Αυτό είναι το μυστικό της Χάρουκα Νογκιζάκα. Ο παράξενος δεσμός που την ενώνει μαζί μου, η αναπάντεχη πλευρά του ‘Άστρου της Νύχτας’ που δε γνωρίζει κανείς εκτός από μένα.

  
Γιατί...

  
Πώς να το κάνουμε...η Χάρουκα Νογκιζάκα...είναι οτάκου.