Editing Date A Live:Tom 3 Rozdział 4 (section)

===Część 2===

„Eh.... ten Shidou-san. To miała być szczególna randka, ale wygląda na to, że jest on dziś okropnie zajęty.”

Siedząca na ławce w parku Kurumi westchnęła.

Obecnie była 15:30. Całkowita liczba odwiedzin Shidou w toalecie wynosiła trzydzieści.

Minęło już pięć godzin od rozpoczęcia randki, ale czas jaki z nią spędził to tylko 1/3 z tego.

„--Cóż, nic się nie stało.”

Kurumi oparła podbródek na dłoni, lekko się uśmiechając.

To prawda. To jest tylko mała przeszkoda. Wszytko to tylko kolejne kroki w planie, wszystko w swoim czasie.

„Ostatecznie -On i tak będzie mój.”

Placem wskazującym lekko dotknęła policzek, potem zaczęła coś nucić.

Zamknęła oczy i twarz Shidou pojawiła się w jej umyśle.

To możliwe, że to uczucie którego teraz doświadcza to tak zwana przez ludzi miłość.

Od momentu kiedy dowiedziała się o Shidou, nie ważne czy spała czy była obudzona, myśli o nim ciągle ją nawiedzały.

Chce o nim więcej wiedzieć.

Jego zainteresowania.

Jego myśli.

Jego...... smak.

„--Haha.”

Uśmiech Kurumi się powiększył, następnie wstała i przeciągnęła się.

Złudzenia cały czas pojawiały się w jej głowie, i z jakiegoś powodu zrobiło się jej gorąco. Postanowiła więc napić się czegoś zimnego. 

Niedaleko był automat z napojami. Z racji, że Shidou nie będzie przez jakiś czas, noc się nie stania jak się tam przejdzie. Więc Kurumi ruszyła w stronę automatu lekkim krokiem.

-- W tym momencie.

„......?”

Kurumi szła przez park do automatu z napojami, cichą alejką, kiedy niespodziewanie jej brwi zadrżały.

Była w dobrym nastroju, ale jej uszy wyłapały nieprzyjemne dźwięki.

„............”

Kurumi bez słów skierowała się do ślepego zaułka alejki w głębi parku.

„.....No no. Co wy tu robicie?”

Powiedziała cicho z wpół otwartymi oczami.

„Aaaaa!”

Młodzi chłopcy przestraszyli się głosu Kurumi i odwrócili się.

Było ich tam czterech. Wszyscy mieli pistolety -Ale  jako, że to było Japonia. Prawie na pewno to było atrapy na plastikowe kulki.

Ponadto w najdalszej części końca alejki, zobaczyło, małe trzęsące się zwierzątko, to był kot. Mały kotek urodzony nie dawno, który powłóczył łapką i piszczał.

Widząc to Kurumi wszystko zrozumiała. Za pewno testowali swoje pistolety, ty był łatwy sposób aby się odstresować -Kurumi zmrużyła oczy.

„......O co chodzi. Zamierzasz nam grozić?”

„Hej, i co zamierzasz zrobić?”

„.....Dziewczyna?”

Wszyscy zauważyli obecność Kurumi i patrzyli się na nią.

„.....Bardzo przepraszamy to miejsce jest zajęte. Idź gdzieś indziej.”

Powiedzieli i pomachali rękoma jakby chcieli odgonić Kurumi.

Jednakże Kurumi, zrobiła krok do przodu, ujawniając swój czarujący uśmiech.

„No no. Nie mówcie tak. Ja tez znam się co nieco na broni, wiecie? Mogę się dołączyć?”

„Eee......?”

Jeden z chłopców spojrzał na Kurumi i zmarszczył brwi.

Wychodzi na to, że końcu spostrzegł, że stoi przed nim rzadka piękność. Podszedł do niej nieco bliżej zaciekawiony.

„Czyli chcesz się do nas dołączyć?”

„Zdecydowanie.”

„W takim razie nic nie poradzimy na to. Więc chodźmy......”

„Nie róbcie sobie kłopotu. --a tak swoją drogą, możemy lekko zmienić zasady?”

Słowa Kurumi zmieszały chłopców.

„Zmienić zasady? Co masz na myśli?”

„Nic trudnego – tylko lekką zmianę celów, wiecie?”

Złowieszczy uśmiech pojawił się na twarzy Kurumi.