Editing Dodatkowy Żywot 1: Krzyżowy×Kryzys (section)

===Część 2===
''Trzy lata temu.''

Miałam wtedy czternaście lat. Po tym jak zostałam pobłogosławiona, jako posiadaczka świętego miecza, dla naszego Pana i Kościoła, oddałam wszystko, aby stać się mieczem naszego Boga.

Miecz który otrzymałam po błogosławieństwie, był jednym z siedmiu kawałków Excalibura, Świętym Mieczem Naśladownictwa… Excaliburem Naśladowania.

To była bardzo chwalebny i zaszczytny moment, że wybrano mnie na posiadaczkę świętego miecza, więc cieszyliśmy się z tego nie tylko ja i moi rodzice, ale także ludzie z naszego otoczenia.

Wtedy Kościół miał sześć, z siedmiu mieczy, po dwa na Watykan, Kościół protestancki i prawosławny.

W każdym razie Kościół protestancki miał tylko dwóch posiadaczy Excaliburów. Zastanawiam się, czy to w porządku, że to właśnie mnie wybrano do takiej roli.

– Poszłaś w ślady swojego ojca i zostałaś użytkowniczką świętego miecza.

Słyszałam to wiele razy.

To prawda, mój tata był członkiem Kościoła i użytkownikiem świętego miecza, który był wcześniej na wielu misjach. Po tym jak dzięki wpływom mojego taty przenieśliśmy się za granicę, przeszłam rygorystyczny trening, aby zostać wojowniczką Kościoła.

Byłam więc szczęśliwa, kiedy wybrano mnie do tego zadania. Po tym jak podczas ceremonii otrzymałam Atrybut Światła, stałam się osobą, która używała Excalibura i walczyła z wrogami Kościoła.

Kiedy przyzwyczaiłam się do pracy jako wojowniczka, zostałam wezwana do Watykanu.

Kiedy szłam w stronę kaplicy, miałam smutne spotkanie. Czekałam w kościele, kiedy pojawił się dyrektor, będący mężczyzną w średnim wieku, który powiedział coś takiego:

– Wojowniczko Irino, wezwaliśmy cię, ponieważ mamy dla ciebie zadanie.

Kiedy patrzyłam na niego z wątpliwością, dyrektor kontynuował:

– Chcemy abyś była w parze z pewną wojowniczką.

W zależności od misji, współpraca pomiędzy różnymi frakcjami nie była niczym niezwykłym. Normalnie wojownicy z tej samej frakcji wolą działać razem, ale w zależności od szczegółów misji, jest wiele precedensów, gdzie drużyny są formowane z różnych frakcji.

To był pierwszy raz, gdy miałam współdziałać z wojowniczką Kościoła katolickiego.

Słyszałam że mogą nastąpić tarcia pomiędzy różnymi frakcjami, więc aby tego uniknąć, ostrożnie przedstawiono mnie wojowniczce Watykanu.

Osobą którą przyprowadził mój przełożony, była… Długowłosa piękność.

Najwyraźniej była w podobnym wieku co ja, ale jej spojrzenie i aura były ostre niczym brzytwa.

Na pierwszy rzut oka poczułam że jest kimś, z kim trudno się dogadać. Otaczająca ją atmosfera z pewnością odstraszała wszystkich obcych.

– Wojowniczko Irino, to jest wojowniczka Xenovia, która podobnie jak ty, została posiadaczką Excalibura w młodym wieku…. – powiedział mój przełożony.
[[File:DX.3 illustration 7.jpg|thumbnail]]
Ku.

Kiedy usłyszałam jej imię, od razu ją rozpoznałam.

Słyszałam że była użytkowniczką Excalibura, która podobnie jak ja, została posiadaczką Świętego Miecza w młodym wieku.

Nazywali ją Zabójczą Księżniczką, Demonem Zniszczenia i Okrutnicą Zesłaną przez Boga.

Wojowniczka Xenovia…

Osobą którą mi przedstawiono, była dziewczyna znana jako Ucieleśnienie Zniszczenia.

Byłam strasznie zdenerwowana, gdy zrozumiałam kogo mi przedstawiono. Słyszałam na jej temat mnóstwo złych plotek, na przykład że podczas walki zraniła swojego partnera, albo że prawie kogoś zabiła podczas zwykłej kłótni, lub że prawie zniszczyła wszystkie diabły, wraz z połową świata…

Przez te wszystkie złe plotki zaczęłam drżeć, jak tylko ją rozpoznałam.

Dziewczyna o ostrym wzroku wpatrywała się we mnie w milczeniu, kiedy nagle otworzyła usta i wyciągnęła w moją stronę dłoń, w której coś trzymała…

– Chcesz banana? To dobra przekąska. Jak tylko go zjesz, natychmiast odzyskasz całą energię.

……

Wzięłam od niej banana z ogłupiałym wyrazem twarzy.

Po tym jak dyrektor popatrzył na mnie i Xenovię, skinął głową.

– Hmm, przepraszam że proponuję coś takiego ludziom, którzy dopiero co się poznali, ale chcielibyśmy, abyście stoczyły ze sobą szermierczy pojedynek. Nie ma lepszego sposobu na wzajemne zrozumienie, niż pojedynek.

Po tym jak udaliśmy się do hali sportowej, ja i Xenovia zaczęłyśmy walczyć na treningowe miecze.

– Hyaa!

Ta dziewczyna ruszyła na mnie od frontu. To odważne, ale ponieważ zaatakowała mnie, gdy identyfikowała mój ruch, to nawet gdybym zrobiła unik, dalej groziło mi oberwanie jej atakiem.

Xenovia miała wtedy ten sam energiczny i ekscytujący styl walki.

Nawet jedno uderzenie może mi zadać poważne obrażenia. Xenovia nie powstrzymywała swoich ataków, mimo że za przeciwniczkę miała dziewczynę w swoim wieku.

Atakuje bez wahania i sądząc po tym jak odpowiada na moje ruchy, odniosłam niemiłe wrażenie, że zdobyła takie doświadczenie w niezliczonej ilości prawdziwych bitew. To duża różnica, w porównaniu do mnie, gdyż zdobyłam moje doświadczenie poprzez treningi, ale nawet po kilku prawdziwych walkach, dalej używałam podręcznikowych przykładów. Ona jednak była w innej lidze.

Gdy unikałam ataków, zauważyłam lukę w jej obronie.

– Hyaaaa!

Wymierzyłam mój cios prosto w jej bok

Jednak Xenovia złapała mój miecz w dłoń, zanim ten ją trafił.

Wkrótce po tym jak zostałam rozbrojona, jej miecz ruszył w stronę mojej piersi.

– Ku..............!

Zanim jej atak zdążył mnie trafić, zrobiłam unik i złapałam jej miecz.

– … ….!

– ……..!

Patrzyłyśmy na siebie z niedużej odległości, trzymając się nawzajem za miecze. Czy przeciwnik mnie teraz kopnie, czy też może ja powinnam kopnąć ją, a może powinnam zadać jej cios głową… Kiedy przewidywałyśmy, o czym myśli druga, rozległ się głos kierownika, który przyglądał się naszej walce:

– O to chodziło!

Gdy to usłyszałyśmy, puściłyśmy nasze miecze i rozluźniłyśmy się. Po raz pierwszy się do mnie uśmiechnęła, oddychając jednocześnie i poprosiła mnie o uścisk dłoni.

– To pierwszy raz, gdy spotkałam kogoś w moim wieku, kto może mi dotrzymać kroku.

Nadal pamiętam jej jasny uśmiech. Chciała spotkać dziewczynę, która miałaby podobne umiejętności co ona.

Takie było pierwsze spotkanie między mną a Xenovią…