Editing
Nogizaka Haruka no Himitsu (Greek):Volume1 Chapter1
(section)
Jump to navigation
Jump to search
Warning:
You are not logged in. Your IP address will be publicly visible if you make any edits. If you
log in
or
create an account
, your edits will be attributed to your username, along with other benefits.
Anti-spam check. Do
not
fill this in!
== '''3''' == «Και τώρα θα κάνουμε έλεγχο των προσωπικών σας αντικειμένων, γι’αυτό παρακαλώ βγάλτε έξω ό,τι έχετε στις τσάντες σας!» Τα λόγια του υπεύθυνου καθηγητή, Σίγκεο Τανάμπε (38 ετών, άνδρας, εργένης), προκάλεσαν ένα κύμα αναστάτωσης στην τάξη. Παρόλο που ο έλεγχος ήταν υποχρεωτικός, φυσικό ήταν κάτι τέτοιο να μην αρέσει στους μαθητές. «Ησυχία! Εγώ θα ελέγξω τα αγόρια, και η Καμισίρο-σενσέι τα κορίτσια.» Η Καμισίρο-σενσέι είναι η αναπληρώτρια υπεύθυνη καθηγήτρια, μια καθηγήτρια ελαφράς μουσικής που είχε αποφοιτήσει από ένα πανεπιστήμιο θηλέων μόλις πριν από ένα χρόνο. Δεν είχε καθόλου τουπέ, όλοι οι μαθητές της τη συμπαθούσαν, και επίσης ήταν πολύ όμορφη. Ήταν πολύ χαριτωμένη, και το σώμα της........Χμμ; Μου φαίνεται όμως πως φεύγω απ’το θέμα. Και τώρα που το θυμήθηκα, αμέσως μου ήρθε ένα πράγμα στο μυαλό μόλις άκουσα πως θα γινόταν έλεγχος. Δεν μπορεί να είναι τέτοια σύμπτωση, έτσι; Δε μπορεί η Νογκιζάκα-σαν να έχει μαζί της αυτό το βιβλίο τώρα, σωστά; Ο χρόνος που επιτρέπεται κανείς να δανειστεί ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη του σχολείου μας ήταν δύο εβδομάδες. Αν είχε κρατήσει το βιβλίο μέχρι και την τελευταία μέρα, θα έπρεπε να το επιστρέψει σήμερα. Όχι, δε μπορεί να είναι τόσο άτυχη!! Έριξα δήθεν αδιάφορα μια ματιά πίσω μου, και είδα ότι το πρόσωπο της Νογκιζάκα-σαν είχε πανιάσει, θυμίζοντας θύμα δολοφονίας. ....Ωχ ωχ, πρέπει να έχει το βιβλίο μαζί της τώρα. «Παρακαλώ κάντε υπομονή για λίγο ακόμα, θα τελειώσουμε σύντομα.» Υπακούοντας στις οδηγίες της Καμισίρο-σενσέι, οι μαθήτριες άρχισαν να τοποθετούν τα προσωπικά τους αντικείμενα πάνω στα θρανία τους, και η Νογκιζάκα-σαν δεν είχε άλλη επιλογή από το να κάνει το ίδιο, με μια αβοήθητη έκφραση στα μάτια της. Μου φάνηκε πως διέκρινα το περιοδικό που είχα δει δυο βδομάδες πριν κρυμμένο ανάμεσα στα βιβλία και τις παρτιτούρες πάνω στο θρανίο της. Τι να κάνω; Το σκέφτηκα λίγο, και η αλήθεια ήταν πως κανονικά δε θα έπρεπε να κάνω τίποτα, μια και δεν ήμουν δα και υποχρεωμένος να τη βοηθήσω. Όμως... Η εικόνα της Νογκιζάκα-σαν που έκλαιγε πριν δυο βδομάδες ξαφνικά πέρασε σαν αστραπή από το μυαλό μου. Αν και εγώ την είχα ήδη δει μια φορά να κλαίει απελπισμένα, αν αυτό επαναλαμβανόταν μπροστά σε όλη την τάξη, τι κατάσταση θα δημιουργούσε; Χμμ...δεν τολμούσα ούτε να το φανταστώ, αλλά ήμουν βέβαιος ότι η αντίδραση της μοσχαναθρεμμένης κόρης μιας πλούσιας οικογένειας όπως η Νογκιζάκα-σαν σε μια τέτοια κατάσταση δε θα ήταν ωραίο θέαμα. Το πιθανότερο ήταν πως δε θα ήξερε καν τι να κάνει. Στ’αλήθεια δεν υπήρχε κανένας τρόπος για να ξεφύγει; Είτε ήταν μια σκάφη είτε ο Τιτανικός, το γεγονός ήταν ότι ήδη είχε ανεβεί στο σκάφος, οπότε έπρεπε να κάνω κάτι για να τη βοηθήσω. Βέβαια όταν συνειδητοποίησα ότι ο αντίπαλος ήταν η Καμισίρο-σενσέι, δε μπορούσα να βρω κανένα αποτελεσματικό σχέδιο επίθεσης. Όμως δυο αρνήσεις κάνουν μια κατάφαση, επομένως έπρεπε να υπάρχει κάποιος τρόπος. Δε μπορούσα να αφήσω αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη! Να πάρει, γιατί ο εγκέφαλός μου είναι τόσο αργοκίνητος το πρωί! Σήκωσα το χέρι μου ζητώντας άδεια να μιλήσω. «Εγώ...Πονάει πολύ η κοιλιά μου, μήπως θα μπορούσα να πάω λίγο στην τουαλέτα;» «Τι έπαθες; Έφαγες βαριά για πρωινό; Τέλος πάντων, αφού πέρασες τον έλεγχό σου, μπορείς να πας.» Είπε αδιάφορα ο 38χρονος Σίγκεο Τανάμπε, με ύφος που έδειχνε ότι δεν έδινε δεκάρα τσακιστή για τους μαθητές του. Καθώς πήγαινε από θρανίο σε θρανίο, σκέφτηκα πως μάλλον ο λόγος που δεν είχε παντρευτεί ακόμα ήταν ο χαρακτήρας του...Τέλος πάντων, δεν ήταν δικό μου θέμα αυτό. Έκανα πως πονούσα καθώς πήγαινα σκυφτός προς την έξοδο της τάξης, περνώντας δίπλα από το θρανίο της Νογκιζάκα-σαν που ήταν στο δρόμο μου. «Συγγνώμη.» «Εε;» Αφού είπα αυτή τη μια λέξη στη Νογκιζάκα-σαν, που ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα, έκανα πως σκόνταψα σε μια τσάντα στο πάτωμα και έπεσα επίτηδες φαρδύς πλατύς πάνω στο θρανίο της. «Εε; Αχ!» Το θρανίο έπεσε κάτω και όλα τα βιβλία, παρτιτούρες και άλλα πράγματα που ήταν πάνω σκορπίστηκαν στο πάτωμα. Αυτό, μαζί με την κραυγή που άφησε η Νογκιζάκα-σαν, προκάλεσε χάος στην τάξη. «Νογκιζάκα-σαν, είσαι καλά;» «Άντε χάσου, Αγιάσε!» «Όλη την ώρα μπλέκεσαι στα πόδια των άλλων! Φύγε αμέσως μακριά από τη Νογκιζάκα-σαν!» Οι συμμαθητές μου άρχισαν να μου φωνάζουν από όλες τις πλευρές της τάξης. Μα καλά, κανείς τους δεν ενδιαφερόταν για την κατάστασή μου; «Αγιάσε-κουν. Τι κάνεις εκεί;» Η Καμισίρο-σενσέι πλησίασε. Πιστεύω πως δεν το είδε. «Συγγνώμη, βιαζόμουν πολύ να πάω στην τουαλέτα και σκόνταψα.» «Είσαι πάντα τόσο απρόσεκτος. Εντάξει, πήγαινε και άφησέ τα αυτά σε μένα.» «Συγγνώμη για την αναστάτωση.» Έγνεψα στην Καμισίρο-σενσέι, που είχε ένα συνομωτικό χαμόγελο στο πρόσωπό της, και βγήκα βιαστικά από την τάξη. Πήρα το διάδρομο που οδηγούσε στις τουαλέτες, κρατώντας το στομάχι μου με το ένα χέρι. Δεν θεωρούσα και πολύ πιθανό να κρύβεται κανένας ανώμαλος στις αντρικές τουαλέτες εκείνη τη στιγμή, αλλά για παν ενδεχόμενο βεβαιώθηκα ότι δεν ήταν κανείς άλλος στις τουαλέτες προτού βγάλω ένα ορθογώνιο αντικείμενο μέσα από τη στολή μου. Φυσικά, θα έχετε ήδη μαντέψει τι ήταν, τι άλλο από το ‘Αθώο Χαμόγελο’. Το κορίτσι με τα γαλάζια μαλλιά στο εξώφυλλο μου χαμογελούσε χαρούμενα. Ουφ, τουλάχιστον κατάφερα να το βγάλω έξω από την τάξη χωρίς να πάρει χαμπάρι κανείς! «Αυτό είναι...» Πάνω που έδινα συγχαρητήρια στον εαυτό μου, συνειδητοποίησα ότι υπήρχε και κάτι άλλο κάτω από το περιοδικό, ένα πράσινο βιβλίο που έμοιαζε ακριβό. Ήταν μια παρτιτούρα, μια από αυτές που ήταν πάνω στο θρανίο της Νογκιζάκα-σαν. Φαίνεται πως μέσα στη βιασύνη μου να βγάλω το περιοδικό έξω, είχα πάρει κι αυτό μαζί μου. «Φραντς Λιστ. Erster Mephisto-Walzer No. 1, S514» Τι εντυπωσιακό όνομα για κομμάτι μουσικής. Το Βαλς του Μεφίστο. Άνοιξα την παρτιτούρα, μόνο για να ανακαλύψω ότι το εσωτερικό της ήταν γεμάτο από μουσικά σύμβολα που δεν καταλάβαινα. Ουάου. Τι έξυπνη που ήταν! Δεν έχω ιδέα από πιάνο, αλλά μπορούσα να καταλάβω ότι αυτό δεν ήταν ένα κομμάτι που θα μπορούσε να παίξει ένας μέσος μαθητής λυκείου. Γι’αυτό το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να στέκομαι εκεί σαν χάνος θαυμάζοντας το ταλέντο της Νογκιζάκα-σαν στο πιάνο. Έκλεισα προσεκτικά τη χοντρή παρτιτούρα που μου θύμιζε για μια ακόμα φορά πόσο τέλεια ήταν η Νογκιζάκα-σαν. Εκείνη τη στιγμή, κάτι ασυνήθιστο μπήκε στο οπτικό μου πεδίο. «...» Αυτό ήταν ένα σκίτσο, σωστά; Ένα φρικτό τέρας με μάτια αιμοβόρου αρκούδας ήταν σχεδιασμένο σε μια γωνιά της παρτιτούρας. Κρατούσε μια μπαγκέτα μαέστρου στο ένα χέρι, και ένα συννεφάκι ομιλίας δίπλα του έγραφε, ‘να θυμάσαι να μην παίζεις με πολύ γρήγορο τέμπο σ’αυτό το σημείο♪‘, γραμμένο με ροζ μελάνι. Σε πλήρη αντίθεση με τις λέξεις στο συννεφάκι, το σκίτσο έμοιαζε πραγματικά τερατώδες. Όμως η αρκούδα δεν ήταν και πολύ καλά σχεδιασμένη, γιατί θύμιζε επίσης ανθρωποφάγο λύκο, ή ένα μεγάλο ντόμπερμαν, ή έναν αποτυχημένο κλώνο του Γκοτζίλα. Όσο για το αντικείμενο που κρατούσε στο χέρι της, θα μπορούσε να είναι σπαθί, ή κλομπ, ή ακόμα και ένα κακοσχεδιασμένο φωτόσπαθο. Για να είμαι ειλικρινής, το σκίτσο ήταν απαίσιο. Ακόμα και ένα παιδάκι νηπιαγωγείου με έστω και ελάχιστο ταλέντο στα καλλιτεχνικά θα μπορούσε να σχεδιάσει κάτι καλύτερο. «...Θα κάνω απλώς πως δεν το είδα!» Αφού το σκέφτηκα για λίγο, θεώρησα ότι αυτό θα ήταν το καλύτερο. Υπάρχουν πολλά πράγματα σ’αυτό τον κόσμο που είναι καλύτερα να μένουν κρυμμένα και άγνωστα στην ανθρωπότητα. Μακριά από μας το κακό. Αφού το κοίταξα για λίγο ακόμα, έκλεισα σιωπηλά την παρτιτούρα. Μετά το σχολείο, η Καμισίρο-σενσέι με κάλεσε στο γραφείο της. Μάλλον είχε καταλάβει τι έκανα το πρωί. «Έκρυψες κάτι και το έβγαλες έξω, έτσι δεν είναι;» Η Καμισίρο-σενσέι σταύρωσε τα πόδια της με τέτοιο τρόπο που θα διέφθειρε μια για πάντα τα μάτια ενός αθώου παιδιού καθώς με ρωτούσε. Με έναν τέτοιο αντίπαλο, δεν ήταν και τόσο περίεργο το ότι το πρόχειρα σχεδιασμένο κόλπο μου δεν πέρασε απαρατήρητο. Γι’αυτό σκέφτηκα τι απάντηση θα ήταν καλύτερα να δώσω. «Χμμ...παραδέχομαι πως έκρυψα κάτι, αλλά σας διαβεβαιώνω πως δεν ήταν τίποτα παράνομο. Ήταν ένα αντικείμενο που θα έφερνε μεγάλη αναστάτωση σε ένα νεαρό κορίτσι αν το έβλεπαν άλλοι, γι’αυτό επέλεξα ένα τόσο βιαστικό και ανορθόδοξο τρόπο για να λύσω το πρόβλημα.» Μόλις έδωσα μια απάντηση που καλά καλά δεν καταλάβαινα ούτε ο ίδιος, αλλά η Καμισίρο-σενσέι μου χάρισε ένα διαβολικό χαμόγελο, λες και μόλις της είχα πουλήσει την ψυχή μου. «Σε πιστεύω. Προσπαθούσες να προστατέψεις τη Χάρουκα, σωστά;» «Όχι, αυτό...» «Κάνω λάθος;» «Ουγκχ...» Φαίνεται...πως τα κατάλαβε όλα. Τελικά είναι αλήθεια ότι η γριά κότα έχει το ζουμί, γι’αυτό το καλύτερο που είχα να κάνω για την ώρα ήταν να κρατήσω κλειστό το στόμα μου. «Εντάξει, δεν είναι ανάγκη να μου πεις όλες τις λεπτομέρειες, γι’αυτό ας αφήσουμε πια αυτό το θέμα. Μμ...τι ωραία που είναι να είναι κανείς νέος και γεμάτος ενέργεια. Η πληθωρική νεότητα της γενιάς Ε...αχ και να ήμουν πέντε χρόνια νεότερη!» Τα μάτια της Καμισίρο-σενσέι έλαμπαν με μια απόκοσμη λάμψη, και έμοιαζε ευτυχισμένη. Φαίνεται πως είχε παρεξηγήσει, αλλά όσο και να προσπαθούσα να της εξηγήσω μάλλον θα πήγαινε χαμένος ο κόπος μου, γι’αυτό αποφάσισα να κινηθώ προσεκτικά. «Είναι αλήθεια ότι πρέπει κανείς να τα δοκιμάζει όλα όσο είναι νέος ακόμα, όπως να τα έχει με δυο κορίτσια ταυτόχρονα, ή να κάνει ερωτικά τρίγωνα, ό,τι να’ναι! Αν το παίξεις σωστά, μπορείς μέχρι και να κάνεις σχέση με 6 άτομα ταυτόχρονα...» Και κάπως έτσι πέρασα τα επόμενα πέντε λεπτά. Όταν επιτέλους η Καμισίρο-σενσέι βγήκε από τις φαντασιώσεις της, ξεσταύρωσε και σταύρωσε πάλι τα πόδια της πριν συνεχίσει τη συζήτηση. «Χμμ, δεν έχω να σου πω τίποτε άλλο, μπορείς να πηγαίνεις...Α ναι, περίμενε λίγο, κάτι θυμήθηκα. Γιου-τσαν, μήπως ξέρεις πού είναι το κινητό μου; Το έχασα μετά που πήγα να δανειστώ κάτι παρτιτούρες στο μεσημεριανό διάλειμμα.» «Και πού θες να ξέρω εγώ πού είναι το δικό σου κινητό...» «Αλήθεια; Ξέρεις, έλεγα μήπως το έκρυψες εσύ πουθενά! Ακόμα και τα καλά παιδιά υπάρχουν στιγμές που θέλουν να κάνουν αταξίες, είναι η ψυχολογία των εφήβων...» «Το αρνούμαι κατηγορηματικά.» «Όταν το λες με τόσο σοβαρό ύφος, με στεναχωρείς ξέρεις...» «...» Απάντησα χαμηλόφωνα. «Αχ, τι σκληρά λόγια, αλλά δε σε κοροϊδεύω...Πραγματικά ξέχασα πού το έχω βάλει, τι περίεργο. Τέλος πάντων, θα συνεχίσω απλώς να το ψάχνω, κι αν δεν το βρω, κάτι θα σκεφτώ.» «Στ’αλήθεια ξέρεις πώς να θολώνεις τα νερά ε...» Αν και δε δικαιούμαι να μιλάω εγώ γι’αυτό, αλλά, «Έτσι λες ε; Χμμ! Η Χάρουκα κι εσύ...Για να είμαι ειλικρινής, είστε ένα αναπάντεχο ζευγάρι εσείς οι δυο...» «Όχι, δεν είμαστε ζευγάρι...» Απάντησα αμέσως, γιατί στ’αλήθεια είχε παρεξηγήσει τη σχέση μας. «Έλα τώρα, δεν υπάρχει λόγος να κρύβεσαι, τα ξέρω όλα εγώ.» «Δεν είναι ότι το κρύβω...για το ‘Άστρο της Νύχτας’ μιλάμε! Δεν είμαι άξιος γι’αυτήν, όλο αυτό είναι μια παρεξήγηση.» Ωστόσο... «Ένας έρωτας που ξεπερνάει τους κοινωνικούς φραγμούς! Αχ, τι συγκινητικό...» Για όνομα, αυτή η γυναίκα δεν καταλαβαίνει τίποτα απ’όσα της λέω. «...Δεν έχεις αλλάξει καθόλου, Γιουκάρι.» Αλλά τι να περιμένω από την καλύτερη φίλη της αδελφής μου, αφού άτομα χωρίς κάποιο βαθμό ηλιθιότητας είναι αδύνατο να γίνουν φίλοι μαζί της...Μα γιατί να περιστοιχίζομαι συνεχώς από τέτοιους βλάκες! Ο Νομπουνάγκα, οι τρεις ηλίθιοι, η Γιουκάρι, και η αδελφή μου. Αυτό είναι που λένε ‘ο όμοιος στον όμοιο’; Πραγματικά δε μου άρεσε καθόλου η κατεύθυνση που είχαν πάρει οι σκέψεις μου. «Έι, σε παρακαλώ να με φωνάζεις Καμισίρο-σενσέι στο σχολείο.» Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα ότι είχα τη συνήθεια να φωνάζω τους άλλους με το μικρό τους. «Ό,τι πείτε, κυρία---καθηγήτρια.» Κάτω από τα ικετευτικά καστανά μάτια της Καμισίρο-σενσέι, δε βρήκα τη δύναμη να της δώσω μια κατάλληλη απάντηση. Δε βαριέσαι, το επεισόδιο είχε πια τελειώσει, και ήμουν ελεύθερος να γυρίσω στην τάξη. Όμως πάνω που ήμουν έτοιμος να φύγω, η Γιουκάρι πήρε ξαφνικά ύφος σαν αυτό που έχουν οι μεσόκοπες κυρίες όταν ετοιμάζονται να παρενοχλήσουν σεξουαλικά τις συναδέλφους τους, και μου είπε με ενθουσιασμό, «Ο Σάιτο-σενσέι είχε κάποια δουλειά και θα λείψει σήμερα, και το κρεβάτι στο αναρρωτήριο είναι άδειο! Βάλε τα δυνατά σου, νεαρέ!» Είχα μόλις βγει από το γραφείο της καθηγήτριας όταν είδα τη Νογκιζάκα-σαν να στέκεται απέξω. Στεκόταν εκεί ακίνητη, σαν το μοναδικό κρίνο σ’έναν κήπο με τουλίπες, λίγο ντροπαλή, αλλά ωστόσο ξεχωριστή από όλους. «Αχ...» Η Νογκιζάκα-σαν έπαιζε αμήχανα με τη λευκή κορδέλα στα μαλλιά της όταν με είδε. Προχώρησε προς το μέρος μου, μοιάζοντας σαν να έχει κάτι να πει. Έμεινε έτσι για λίγο προτού επιτέλους το πάρει απόφαση. «Εμμ...Αγιάσε-κουν...» Τα ρόδινα χείλη της μισάνοιξαν για να πει κάτι, αλλά... «Α! Το ‘Άστρο της Νύχτας’ δεν είναι αυτή;» Μια φωνή τη διέκοψε αγενέστατα. «Πού;» «Εκεί! Κοίτα!» Στην άλλη άκρη του διαδρόμου ήταν μερικά αγόρια που μας έδειχναν με το δάχτυλο και μουρμούριζαν μεταξύ τους. «Ναι, αυτή είναι, κι αυτός ο τύπος της την πέφτει νομίζω.» «Τι πράγμα; Ποιος, αυτός;» Ένα από τα αγόρια έβγαλε ένα άγριο ουρλιαχτό. Για να είμαι ειλικρινής, με τόσα που είχαν γίνει, είχα σχεδόν ξεχάσει ότι η Νογκιζάκα-σαν ήταν τόσο διάσημη στο σχολείο. Μια διασημότητα όπως αυτή να μιλάει απευθείας με έναν σοβαρό τύπο (εμένα δηλαδή) έξω από τα γραφεία των καθηγητών ήταν κάτι που ποτέ δε θα περνούσε απαρατήρητο. «Τι; Το ‘Άστρο της Νύχτας’;» «Κι ένα αγόρι;» «Τι τρέχει; Τι συμβαίνει μ’αυτούς τους δυο;» Οι φωνές της φασαριόζικης εκείνης ομάδας των αγοριών έκαναν κι άλλους μαθητές που περνούσαν να σταματήσουν και να μας κοιτούν με περιέργεια, και μερικοί μάλιστα πλησίασαν για να δουν καλύτερα. Μέσα σε λίγες στιγμές, μας είχαν περικυκλώσει τελείως. Χμμ... Η δημοτικότητα του ‘Άστρου της Νύχτας’ ήταν κάπως τρομακτική. Δε μπορούσαμε καν να κουβεντιάσουμε με την ησυχία μας δημοσίως. Για πρώτη φορά στη ζωή μου συνειδητοποίησα πόσο λίγη αξία είχε η ιδιωτικότητα του ατόμου. Αν και δεν ήμουν εγώ αυτός που θα έπρεπε να αγανακτεί γι’αυτό. Γιατί το 120% της προσοχής αυτών των αγοριών είχε εστιαστεί στη Νογκιζάκα-σαν, όχι σε μένα. Καθώς τα σκεφτόμουν αυτά, όλο και περισσότεροι κατέφθαναν. Κοίταξα γύρω μου...κάπου είκοσι με τριάντα άτομα είχαν κιόλας μαζευτεί, μα από πού στην ευχή είχαν έρθει όλοι αυτοί; Όπως και να είχε, θα ήταν αυτοκτονία αν μέναμε κι άλλο εκεί. Κάτω από τις επίμονες ματιές τόσων ανθρώπων, θα ήταν αδύνατο να συζητήσουμε σαν άνθρωποι. Κι αφού το πράγμα είχε φτάσει ως εκεί, υπήρχε μόνο ένας τρόπος να λυθεί το πρόβλημα. «Νογκιζάκα-σαν, πάμε να φύγουμε.» «Αχ;» Τράβηξα τη Νογκιζάκα-σαν, που είχε ένα χαμένο ύφος σαν νεογέννητο παπάκι, μακριά απ’τη σκηνή. Μα τι περίεργο! Γιατί όποτε είμαι μαζί με τη Νογκιζάκα-σαν τρέχω όλη την ώρα; «Έι, αυτός ο κορτάκιας τόλμησε να πιάσει το ‘Άστρο της Νύχτας' απ’το χέρι!» «Τι!; Έπιασε το χέρι της;» Καθώς τρέχαμε ανάμεσα απ’την ανθρωποθάλασσα γύρω μας για να ξεφύγουμε, θυμωμένες φωνές ακούστηκαν απ’το πλήθος. «Να πάρει η οργή! Μη φεύγετε!» «Ασυγχώρητο...» «Να πάρει, το θυμάμαι το πρόσωπό του! Την επόμενη φορά που θα τον δω, θα τον δέσω και θα τον κρεμάσω ανάποδα απ’την ταράτσα!» Θεέ μου, τι τρομερά λόγια, μέχρι που μου φάνηκε πως είδα μια ομάδα ανθρώπων να φορούν κόκκινες κορδέλες στο κεφάλι τους που έγραφαν ‘Προστατέψτε τη Χάρουκα-σαμα~ Ομάδα Προστασίας του Άστρου της Νύχτας~’ ..................Ελπίζω πως αυτό το τελευταίο ήταν της φαντασίας μου. Για μια ακόμα φορά ήρθαμε στην ταράτσα. Η μόνη διαφορά ήταν ότι αυτή τη φορά η Νογκιζάκα-σαν δεν έκλαιγε, αν και εγώ αισθανόμουν έτοιμος να βάλω τα κλάματα. Από ό,τι φαινόταν το περιβόητο μυστικό φαν κλαμπ υπήρχε στ’αλήθεια. Καλά θα έκανα να βάλω τον Νομπουνάγκα να σκαλίσει λίγο τα άπλυτά τους. Δεν θα ήθελα με τίποτα να είμαι δημόσιος κίνδυνος νούμερο ένα για τέτοιους ανθρώπους, γιατί αν δεν έπαιρνα τα μέτρα μου, μπορεί στ’αλήθεια να βρισκόμουν κρεμασμένος ανάποδα απ’την ταράτσα. Και μόνο που ξανάφερνα στο μυαλό μου τα μέλη του φαν κλαμπ να με κοιτάζουν με δολοφονικό ύφος, με έπιανε κατάθλιψη. Επιτέλους συνειδητοποίησα το μέγεθος της δημοτικότητας της Νογκιζάκα-σαν. Οι φήμες έλεγαν πως τα μέλη του φαν κλαμπ της έφταναν τριψήφιο νούμερο, και κατά τα φαινόμενα αυτό ήταν αλήθεια. Με βάση τον πληθυσμό του σχολείου μας, τριψήφιο νούμερο σήμαινε περίπου ένα τέταρτο του πληθυσμού του σχολείου. Με άλλα λόγια, ένας στους τέσσερις μαθητές του σχολείου (των κοριτσιών συμπεριλαμβανομένων) ήταν θαυμαστής της Νογκιζάκα-σαν. Τρομακτικό δεν είναι; Η Νογκιζάκα-σαν δίπλα μου βαριανάσαινε λαχανιασμένη, κάτι καθόλου περίεργο αν αναλογιστεί κανείς πόση απόσταση τρέξαμε για να φτάσουμε ως εδώ. Όταν η Νογκιζάκα-σαν ξαναβρήκε την ανάσα της, άνοιξα το στόμα μου να μιλήσω. «Είχες...είχες κάτι να μου πεις;» Αν και εδώ που τα λέμε μπορούσα ήδη να μαντέψω τι ήθελε να μου πει η Νογκιζάκα-σαν. «Ναι, γι’αυτό που συνέβη σήμερα το πρωί.........» Όταν ξελαχάνιασε κάπως, η Νογκιζάκα-σαν σήκωσε επιτέλους το κεφάλι της. Όπως το περίμενα! Αυτός ήταν ο μόνος λόγος για τον οποίο θα έψαχνε να με βρει η Νογκιζάκα-σαν. Αν και αυτό είναι κάπως λυπηρό, αλλά.......... «Α, λυπάμαι πολύ που έπεσα έτσι πάνω σου το πρωί.» Καθώς το έλεγα αυτό, η Νογκιζάκα-σαν έγινε λίγο νευρική. «Ε; Αυτό......Αυτό ήταν πολύ καλό......Όχι! Δεν ήταν καλό, αλλά.......» Τελικά ήταν ή δεν ήταν καλό; Η Νογκιζάκα-σαν ξαφνικά χαμήλωσε το κεφάλι της σαν περιστέρι, και τα ελαφρά ανακατεμένα μαλλιά της κυμάτισαν με την κίνηση. Εκείνη τη στιγμή, το απαλό, μεταξένιο άρωμα των μαλλιών της ήρθε στα ρουθούνια μου. «Σου είμαι πολύ ευγνώμων. Εκείνη τη στιγμή.....Προσπαθούσες να με βοηθήσεις, έτσι δεν είναι;» «Δεν ήταν τίποτε!» Θα μπορούσε κανείς να πει ότι τη βοηθούσα, ή θα μπορούσε να πει ότι απλώς δε μπορούσα να την αφήσω έτσι, επειδή ξέρω το μυστικό της Νογκιζάκα-σαν! Η Νογκιζάκα-σαν γέλασε. «Αγιάσε-κουν, είσαι πολύ καλό παιδί.» «Καλό παιδί...» Συνήθως, όταν ένα κορίτσι αποκαλεί ένα αγόρι ‘καλό παιδί’, εννοεί ‘βαρετό μέχρι θανάτου καλό παιδί’, και επομένως δεν ήταν κάτι που θα με έκανε ευτυχισμένο. Αφού όμως το έλεγε η Νογκιζάκα-σαν, μάλλον δεν το εννοούσε έτσι! «Τέλος πάντων, θέλω να σε ευχαριστήσω που με βοήθησες. Είμαι ευγνώμων που με βοήθησες να κρατήσω μυστικό το ότι δανείστηκα το ‘Αθώο Χαμόγελο' ...Και λυπάμαι πολύ........Εξαιτίας μου, σε κάλεσαν στο γραφείο των καθηγητών.» Υποκλίθηκε ξανά ζητώντας συγγνώμη. «Δεν ήταν τίποτα, μην το σκέφτεσαι. Ήταν η Καμισίρο-σενσέι που με κάλεσε, γι’αυτό δεν είναι τίποτα σπουδαίο!» «Μα...» «Είναι όλα εντάξει σου λέω, ούτε μου έκανε παρατήρηση ούτε τίποτα!» Αφού πείστηκε επιτέλους από τις εξηγήσεις μου, η Νογκιζάκα-σαν σήκωσε επιτέλους το κεφάλι της. «Αγιάσε-κουν, σ’ευχαριστώ για όλη τη βοήθειά σου.» Η Νογκιζάκα-σαν μου χάρισε ένα ντροπαλό χαμόγελο. Χμμ.......Αν συνεχίσει έτσι, θ’αρχίσω κι εγώ να ντρέπομαι. Γι’αυτό αποφάσισα να αλλάξω θέμα. «Α ναι, πρέπει να στο επιστρέψω αυτό.» Αφού βεβαιώθηκα ότι δεν ήταν κανείς εκεί κοντά, έβγαλα έξω το ‘Αθώο Χαμόγελο’ και την παρτιτούρα. «Α, Αγιάσε-κουν, πήρες και την παρτιτούρα μου.» «Ήταν πάνω στη βιασύνη μου να κρύψω το ‘Αθώο Χαμόγελο’! Αυτό το κομμάτι μοιάζει πολύ δύσκολο, μπορείς να το παίξεις;» Ρώτησα τη Νογκιζάκα-σαν που φάνηκε να ντρέπεται λίγο. «Ναι...είναι το κομμάτι πάνω στο οποίο εξασκούμαι τώρα, και μπορώ να το παίξω σχεδόν όλο.» Έγνεψα με το κεφάλι μου. Ώστε πράγματι μπορούσε να το παίξει. Το όνομα του κομματιού ‘Το Βαλς του Μεφίστο’ έδειχνε πως δεν θα μπορούσε να το παίξει ο οποιοσδήποτε, όμως αυτή μπορούσε. Καθώς ξαναγέμιζα δέος για τις ικανότητές της στο πιάνο, η Νογκιζάκα-σαν ξαφνικά σκέφτηκε κάτι, και, απότομα, σήκωσε τα μάτια της πάνω μου... «Μήπως.......κατά τύχη κοίταξες μέσα;» Η φωνή της Νογκιζάκα-σαν είχε ένα ίχνος ανησυχίας, σαν να υπονοούσε ότι είχα δει κάτι που δεν έπρεπε. «Εγώ......Δεν ζωγράφισα πολλά σκίτσα μέσα, έτσι;» Με κοίταξε ερωτηματικά. «Α.......ναι, σωστά.......» Αυτή η ανθρωποφάγα αρκούδα που έμοιαζε να είχε μόλις κατακρεουργήσει δυο-τρεις ανθρώπους! Επειδή η εικόνα ήταν τόσο φρικαλέα, είχε αποτυπωθεί στη μνήμη μου με κάθε λεπτομέρεια, αυτή η εικόνα που θα έφερνε οπωσδήποτε εφιάλτες για τουλάχιστον τρεις μέρες σε όποιον την κοίταζε. «Με συγχωρείς, πράγματι το είδα...ή μάλλον, το μάτι μου έπεσε πάνω του, και απλώς του έριξα μια ματιά.» «Ώ...ώστε το είδες;» Η Νογκιζάκα-σαν χαμήλωσε το κεφάλι της. Χμμ...αυτό τελικά ήταν όντως κάτι που δεν έπρεπε να δω, ήταν απαγορευμένος καρπός! Καθώς προσπαθούσα φρενιασμένα να βρω κάποιο τρόπο να σπάσω την αμήχανη σιωπή, η Νογκιζάκα-σαν με κατέπληξε με την επόμενη ερώτησή της. «Πώς σου φάνηκε;» «Εε;» Τι εννοούσε; «Θέλω να πω.......είναι αρκετά καλό, έτσι δεν είναι; Είναι η πρώτη φορά που κάποιος βλέπει τα σκίτσα μου.» Τα μάτια της Νογκιζάκα-σαν άστραφταν όταν είπε αυτά τα λόγια, και στην έκφρασή της φαινόταν η αυτοπεποίθησή της για το σχεδιαστικό της ταλέντο. Μη μου πεις πως........ήθελε τη γνώμη μου; Ποτέ δε φαντάστηκα ότι το πράγμα θα μπορούσε να καταλήξει έτσι. ‘Η κύρια τροφή αυτής της αρκούδας φαίνεται να είναι οι άνθρωποι’...Μπα, αυτό δεν ακουγόταν σαν κοπλιμέντο. ‘Τα μάτια της αρκούδας μοιάζουν σαν να παίρνει ναρκωτικά’...όχι, αυτό σίγουρα δεν ήταν κοπλιμέντο. ‘Αν την κάναμε ψητή, αυτή η αρκούδα θα ήταν σίγουρα νόστιμη’...Στ’αλήθεια δεν ήξερα τι απάντηση να δώσω. Αφού το σκέφτηκα λίγο... «Η ματιά της αρκούδας είναι πολύ άγρια...ε, όχι, ήθελα να πω διαπεραστική. Ο καθένας έχει και τη δική του άποψη, γι’αυτό υποθέτω πως κάποιοι θα την έβρισκαν χαριτωμένη...» Όμως το ευγενικό και ακαταμάχητο κοπλιμέντο μου έμελλε να συντριβεί από την απάντηση της Νογκιζάκα-σαν. «...Χμμ; Αρκούδα; Μα αυτή είναι γατούλα!» Η Νογκιζάκα έγειρε το κεφάλι της σαν να με ρωτούσε, τι στο καλό εννοούσα. «...» «...» «...Α, βέβαια, έχεις απόλυτο δίκιο, γάτα είναι.» Γάτα; Στο λόγο μου, δε θα φανταζόμουν ποτέ ότι ήταν γάτα. Γιατί καμιά φυσιολογική γάτα δεν έχει κυνόδοντες, έτσι δεν είναι; «Εμμ...Ουχ...Ήταν πολύ δημιουργικό να βάλεις τη γάτα να κρατάει μια μπαγκέτα μαέστρου!» «...Αυτό υποτίθεται πως είναι παιχνίδι για γάτες!» «...» «...» «Α, σωστά, είναι παιχνίδι για γάτες.» Εκείνο το βιβλίο ήταν παρτιτούρα, και μ’αυτά τα δυο πράγματα αποκτούσε εντελώς νέα προοπτική. Ευτυχώς, η Νογκιζάκα-σαν δε φάνηκε να άκουσε το χαμηλόφωνο μουρμουρητό μου. «Αν και ντρέπομαι που το λέω εγώ η ίδια, αλλά έχω αρκετά καλή γνώμη γι’αυτό το έργο τέχνης μου!» Συνέχισε η Νογκιζάκα-σαν. «...» Σοβαρά μιλάει τώρα; Κοίταξα κατάματα τη Νογκιζάκα-σαν. Το βλέμμα της ήταν απολύτως σοβαρό. Για την ακρίβεια, κανένα βλέμμα στον κόσμο δεν θα μπορούσε να είναι πιο σοβαρό. «...» Τέλος πάντων, δεν έβλεπα το λόγο να της κάνω καζούρα για τα ελαττώματά της, στο κάτω κάτω κανείς δεν είναι τέλειος! «...Χμμ, αυτό είναι ένα πραγματικά δημιουργικό και ξεχωριστό δείγμα τέχνης, πολύ μου αρέσει! Μου θυμίζει λίγο τη Γκουέρνικα του Πικάσο.» Εξέφρασα τη γνώμη μου με πολύ τακτ, αλλά αυτό ήταν ήδη το καλύτερο που θα μπορούσα να πω. «Αλήθεια; Πόσο χαίρομαι!» Βλέποντας τη χαρά που καθρεφτιζόταν στο αθώο πρόσωπο της Νογκιζάκα-σαν, αισθάνθηκα να με πνίγουν οι τύψεις. Τουλάχιστον δεν είχα πει ακριβώς ψέματα. «Είμαι τόσο ευτυχισμένη! Χαίρομαι που ζήτησα τη γνώμη σου!» «Ναι........Βέβαια.......» Εγώ πάλι χαιρόμουν που δεν ρώτησε κάποιον άλλο αντί για μένα. «Λοιπόν........σε παρακαλώ να με προσέχεις και στο μέλλον!» «;;» Τι; «Νομίζω πως θα βελτιωθώ πιο γρήγορα αν δείχνω τα σκίτσα μου και σε άλλους. Μέχρι τώρα πάντα έκανα εξάσκηση μόνη μου, αλλά είναι δύσκολο να βελτιωθώ έτσι...Φυσικά, μόνο εφόσον έχεις ελεύθερο χρόνο...» «...» Δηλαδή σκόπευε να μου δείχνει αυτά τα δαιμονικά σκίτσα που φέρνουν εφιάλτες και θα μπορούσαν να καλέσουν δαίμονες της κόλασης σε τακτική βάση; «Τι.......Τι λες;» «...Όσο γι’αυτό.......» «Δε θέλεις;» Δεν απάντησα αμέσως και η Νογκιζάκα-σαν πήρε αμέσως ύφος κουταβιού που το έχουν εγκαταλείψει στην άκρη του δρόμου. Αυτό το ύφος ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη, γιατί κανείς δε θα μπορούσε να αρνηθεί οτιδήποτε στο ‘Άστρο της Νύχτας’ ή έστω και να αφήσει το ‘Άστρο της Νύχτας’ να πάρει τέτοιο ύφος. Επιπλέον, να με παρακαλάει έτσι η Νογκιζάκα-σαν επειδή είμαι ο μόνος που γνωρίζει το μυστικό της........Δεν είχα επιλογή, ήταν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, και εξάλλου είχα ήδη μπει στο χορό. «Αν δε σε πειράζει, είμαι πρόθυμος να τα συζητάω μαζί σου όποτε θες.» Ύψωσα επίτηδες τη φωνή μου για να την πείσω για την ειλικρίνειά μου. «Αλήθεια;!» Η Νογκιζάκα-σαν μου χάρισε ένα τρισευτυχισμένο χαμόγελο. Ω Θεέ μου, νομίζω πως θα χάνω εκατό μέρες ζωής κάθε φορά που θα βλέπω αυτό το χαμόγελο στο μέλλον...αλλά δε βαριέσαι, δεν αξίζει τον κόπο να το σκέφτομαι. Μετά απ’αυτό, για αρκετή ώρα (τουλάχιστον 30 λεπτά), άκουγα τη Νογκιζάκα-σαν να μιλάει για το πάθος της για το σχέδιο. «Πρέπει να πηγαίνω τώρα, σ’ευχαριστώ πολύ για σήμερα. Όταν τελειώσω κι άλλα καινούρια σκίτσα, θα στα δείξω πάλι. Λοιπόν, πάω εγώ.» Επειδή είχε μάθημα πιάνου, η Νογκιζάκα-σαν έφυγε πρώτη. Ήταν πολύ κεφάτη, και σιγομουρμούριζε το σκοπό του ‘Für Elise’ καθώς έφευγε. Κοιτάζοντας τη σιλουέτα της που απομακρυνόταν, δε μπόρεσα να μη μουρμουρίσω στον εαυτό μου. «...Μήπως φέρθηκα πολύ απερίσκεπτα...;»
Summary:
Please note that all contributions to Baka-Tsuki are considered to be released under the TLG Translation Common Agreement v.0.4.1 (see
Baka-Tsuki:Copyrights
for details). If you do not want your writing to be edited mercilessly and redistributed at will, then do not submit it here.
You are also promising us that you wrote this yourself, or copied it from a public domain or similar free resource.
Do not submit copyrighted work without permission!
To protect the wiki against automated edit spam, please solve the following captcha:
Cancel
Editing help
(opens in new window)
Navigation menu
Personal tools
English
Not logged in
Talk
Contributions
Create account
Log in
Namespaces
Page
Discussion
English
Views
Read
Edit
View history
More
Search
Navigation
Charter of Guidance
Project Presentation
Recent Changes
Categories
Quick Links
About Baka-Tsuki
Getting Started
Rules & Guidelines
IRC: #Baka-Tsuki
Discord server
Annex
MAIN PROJECTS
Alternative Languages
Teaser Projects
Web Novel Projects
Audio Novel Project
Network
Forum
Facebook
Twitter
IRC: #Baka-Tsuki
Discord
Youtube
Completed Series
Baka to test to shoukanjuu
Chrome Shelled Regios
Clash of Hexennacht
Cube × Cursed × Curious
Fate/Zero
Hello, Hello and Hello
Hikaru ga Chikyuu ni Itakoro......
Kamisama no Memochou
Kamisu Reina Series
Leviathan of the Covenant
Magika no Kenshi to Basileus
Masou Gakuen HxH
Maou na Ore to Fushihime no Yubiwa
Owari no Chronicle
Seirei Tsukai no Blade Dance
Silver Cross and Draculea
A Simple Survey
Ultimate Antihero
The Zashiki Warashi of Intellectual Village
One-shots
Amaryllis in the Ice Country
(The) Circumstances Leading to Waltraute's Marriage
Gekkou
Iris on Rainy Days
Mimizuku to Yoru no Ou
Tabi ni Deyou, Horobiyuku Sekai no Hate Made
Tada, Sore Dake de Yokattan Desu
The World God Only Knows
Tosho Meikyuu
Up-to-Date (Within 1 Volume)
Heavy Object
Hyouka
I'm a High School Boy and a Bestselling Light Novel author, strangled by my female classmate who is my junior and a voice actress
The Unexplored Summon://Blood-Sign
Toaru Majutsu no Index: Genesis Testament
Regularly Updated
City Series
Kyoukai Senjou no Horizon
Visual Novels
Anniversary no Kuni no Alice
Fate/Stay Night
Tomoyo After
White Album 2
Original Light Novels
Ancient Magic Arc
Dantega
Daybreak on Hyperion
The Longing Of Shiina Ryo
Mother of Learning
The Devil's Spice
Tools
What links here
Related changes
Special pages
Page information