Editing Nogizaka Haruka no Himitsu (Greek):Volume1 Chapter2 (section)

=='''2'''==

 


Κι έτσι ήταν που αποφάσισα πώς θα περνούσα εκείνη την Κυριακή μου.

  
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήμουν και τόσο ενθουσιασμένος.

  
Φυσικά, δεν ήταν ότι δεν ήθελα να περάσω την Κυριακή παρέα με τη Χάρουκα. Θα έπρεπε να πετάω από χαρά γι’αυτή της την πρόσκληση, μια που έτσι θα περνούσα την Κυριακή μόνος μου με το ‘Άστρο της Νύχτας’, κάτι που ήταν σαφώς καλύτερο από το να πλένω ρούχα στο σπίτι. Και η Χάρουκα είναι πανέμορφη, άρα θα έπρεπε να είμαι στον έβδομο ουρανό και μόνο που θα ήμουν μαζί της.

  
Ο λόγος για την έλλειψη ενθουσιασμού μου ήταν ότι μέχρι σήμερα είχα μόνο κακές αναμνήσεις από την Ακιχαμπάρα.

  
Εκείνη η μέρα ήταν η τρίτη φορά στη ζωή μου που βρισκόμουν στην Ακιχαμπάρα. Οι δυο προηγούμενες φορές ήταν μάλλον οδυνηρές εμπειρίες, και λίγα λέω...βέβαια γι’αυτό δεν έφταιγε η Ακιχαμπάρα αλλά ο ηλίθιος που με κουβάλησε εκεί. Όμως οι τραυματικές αναμνήσεις που είχα από τις δυο πρώτες επισκέψεις μου στην Ακιχαμπάρα δεν ήταν δυνατό να φύγουν τόσο εύκολα.

  
Την πρώτη φορά που είχα έρθει εδώ πήγαινα στην πρώτη δημοτικού.

  
Τότε είχα δεχτεί την πρόσκληση του Νομπουνάγκα, και άφησα την ασφάλεια του σπιτιού μου για να έρθω σ’αυτό τον πελώριο δρόμο με τη διάθεση να ζήσω την περιπέτεια. Όμως μόλις μια ώρα αργότερα, είχα μετανιώσει πικρά γι’αυτή μου την απόφαση.

  
Γιατί χάθηκα.

  
Ήμουν ολομόναχος μέσα στον πολύβουο, κατάμεστο από ανθρώπους δρόμο.

  
Ο λόγος γι’αυτό ήταν απλούστατα ότι ο τύπος που με είχε φέρει μέχρι εκεί ξέχασε εντελώς την ύπαρξή μου με το που έτρεξε να αγοράσει τα πράγματα που ήθελε. Είχαμε την ίδια ηλικία, όμως αυτός στην Ακιχαμπάρα ένιωθε σαν στο σπίτι του, ενώ εγώ από την άλλη έχασα τελείως τον προσανατολισμό μου μόλις βρέθηκα εκεί (κάτι που μου συμβαίνει αρκετά συχνά), κι έτσι δεν άργησα να χαθώ.

  
Κι αφού είχα χαθεί, προφανώς δε μπορούσα να βρω το δρόμο για το σταθμό του τραίνου.

  
Μετά από δυο ατέλειωτες ώρες κλαυθμού και οδυρμού, με περιμάζεψε ένας αστυνομικός και με βοήθησε να πάω σπίτι μου.

  
Η δεύτερη φορά ήταν μετά από λίγα χρόνια, όταν πήγαινα στην έκτη δημοτικού.

  
Αν και είχα ορκιστεί να μην ξαναπατήσω ποτέ στην Ακιχαμπάρα, για μια ακόμα φορά δέχτηκα την πρόσκληση του φίλου μου. Και για μια ακόμα φορά ο τύπος με παράτησε στα κρύα του λουτρού την ώρα που ψωνίζαμε. Εκείνες οι ώρες είναι μια πολύ σκοτεινή περίοδος της ζωής μου ακόμα και τώρα, παρόλο που εκείνη τη φορά κατάφερα να βρω μόνος μου το δρόμο για το σπίτι μου.

  
Και γι’αυτό ακόμα και τώρα έχω ένα αίσθημα φόβου και ανασφάλειας γι’αυτό το δρόμο.

  
Είχαμε συμφωνήσει να συναντηθούμε μπροστά στο σταθμό του τραίνου στην Ακιχαμπάρα. Επειδή ήταν Κυριακή, ο σταθμός ήταν πλημμυρισμένος από κόσμο. Α ναι, η Χάρουκα είχε πει ότι ήταν η πρώτη φορά που πήγαινε στην Ακιχαμπάρα. Ξαφνιάστηκα όταν το άκουσα, αλλά όταν το ξανασκέφτηκα, δεν ήταν και τόσο περίεργο. Στον ένα μήνα της γνωριμίας μας, γνώριζα ήδη καλά ότι η Χάρουκα ήταν μια όμορφη, έξυπνη, καλόκαρδη και ταλαντούχα κόρη πλούσιας και ισχυρής οικογένειας, πράγμα που σήμαινε ότι σαν οτάκου δεν είχε μεγάλη εμπειρία, αλλά μπορούσα να καταλάβω ότι οι δυνατότητες εξέλιξής της στον τομέα αυτό ήταν μεγαλύτερες κι από το Έβερεστ.

  
Όπως ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου...

  
«...Περιμένεις πολλή ώρα;»

  
Κατά φωνή, όσο εγώ ήμουν απορροφημένος από τις σκέψεις μου, η Χάρουκα είχε ήδη φτάσει.

  
«Με συγχωρείς, προσπάθησα να είμαι στην ώρα μου...»

  
«Όχι, δεν άργησες, εγώ ήρθα νωρίς.»

  
Αλήθεια έλεγα. Για να είμαι ακριβής, ανυπομονούσα τόσο να περάσω τη μέρα με τη Χάρουκα, που σηκώθηκα από τα άγρια χαράματα. Ήμουν ενθουσιασμένος σαν σχολιαρόπαιδο πριν την εκδρομή του σχολείου. Επειδή ντρεπόμουν λιγάκι γι’αυτό, δεν τόλμησα να το πω στη Χάρουκα.

  
Όμως ακόμα κι έτσι!!!


  
«...Μμ...»

  
Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τη Χάρουκα με τα καθημερινά της ρούχα...Πώς να την περιγράψω; Είναι πραγματικά απίστευτα χαριτωμένη. Μια λευκή κορδέλα ήταν δεμένη γύρω από τα μεταξένια μακριά μαλλιά της, και φορούσε ένα λευκό φόρεμα δυτικού τύπου και μια κρεμ ζακετούλα, στ’αλήθεια ήταν η απόλυτη ενσάρκωση μιας κόρης πλούσιας και ισχυρής οικογένειας.  Τα ρούχα αυτά ενίσχυαν τη γοητεία της τουλάχιστον 2.5 φορές περισσότερο συγκριτικά με τις άλλες κόρες πλουσίων οικογενειών (προσωπική μου άποψη αυτό). Κάθε εκατοστό της ύπαρξής της ανέδινε αριστοκρατικότητα.......Αχ! δεν είχα λόγια για την περιγράψω, γι’αυτό ας πούμε απλώς πως ήταν αρκετά χαριτωμένη για να μαγέψει ολόκληρο το γαλαξία.

  
«Τι...Τι συμβαίνει; Θα με κάνεις να ντραπώ αν συνεχίσεις να με κοιτάς έτσι...»

  
«Α, συγγνώμη.»

  
Ανίκανος να αντισταθώ, την κοιτούσα σαν χαμένος. Όμως ο τρόπος που η Χάρουκα ανασήκωσε τις γωνίες των ματιών της και με κοίταξε κοκκινίζοντας ήταν τόσο γλυκός...

  
Όχι, δε μπορώ να συνεχίσω με τις φαντασιώσεις! Φοβάμαι πως θα πάθω καμιά εγκεφαλική βλάβη αν συνεχίσω έτσι.

  
Κούνησα βίαια το κεφάλι μου, αποδιώχνοντας όλες τις προηγούμενες σκέψεις μου. Η Χάρουκα από την άλλη, με κοίταξε ανήσυχα.

  
«...Έχω τίποτα; Είναι η πρώτη φορά που φοράω αυτό το φόρεμα...Μήπως είναι άσχημο;»

  
«Όχι, και βέβαια όχι.»

  
Και βέβαια δεν συνέβαινε τίποτα τέτοιο, το φόρεμα ταίριαζε τέλεια στη Χάρουκα.

  
Η Χάρουκα μπορεί να μην το είχε αντιληφθεί, αλλά απ’την ώρα που εμφανίστηκε, όλα
τα μάτια (ιδίως των αντρών) είχαν καρφωθεί πάνω της. Με κάθε ειλικρίνεια, όπου
κι αν πήγαινε η Χάρουκα, πάντα θα ήταν το κέντρο της προσοχής του κόσμου. Πάντα
ξεχώριζε, σαν ένας υπέροχος κύκνος μέσα σ’ένα κοπάδι από ασχημόπαπα (εμού
συμπεριλαμβανομένου).

  
«Πάμε!»

  
«Α,ναι.»

 
Ακούγοντας την πρότασή μου, η Χάρουκα χαμογέλασε ντροπαλά καθώς το φόρεμά της ανέμιζε ελαφρά στον άνεμο. Αυτή η απλή κίνηση έκανε τους πάντες γύρω της να αναστενάξουν με θαυμασμό, γιατί ήταν..........πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ χαριτωμένη.

  
Τι τυχερός που είμαι που μπόρεσα να την δω έτσι! Φώναξα από μέσα μου καθώς ξεκινούσα μαζί με τη Χάρουκα.

  
 

  
 

  
Νομίζω πως πρέπει να εξηγήσω το λόγο για την εξόρμησή μας στην Ακιχαμπάρα.

  
Όχι, θέλω να πω, προφανώς ήρθαμε για να αγοράσουμε κάτι. Απλώς θα ήθελα να περιγράψω με περισσότερες λεπτομέρειες τι ήταν αυτό που θέλαμε.

  
Αυτή ήταν λίγο πολύ η συζήτηση που είχα με τη Χάρουκα.

  
«Να...θέλω να πάρω ένα ασημί Portable Toys Advance.»

  
Το ‘Portable Toys Advance’ που ανέφερε η Χάρουκα ήταν μια πολύ δημοφιλής φορητή παιχνιδομηχανή, που για συντομία συνήθως την αποκαλούσαν ‘ΡΤΑ’.  Από όσο ήξερα, το ασημί ΡΤΑ ήταν ένα εξαιρετικά σπάνιο μοντέλο περιορισμένης έκδοσης, κάτι που ακόμα κι ο Νομπουνάγκα θα ήθελε να αποκτήσει.

  
«Τότε καλύτερα να πάμε σε ένα κατάστημα παιχνιδιών, έτσι δεν είναι;»

  
«Σωστά, νομίζω πως οποιοδήποτε κατάστημα παιχνιδιών ή ηλεκτρονικών θα πρέπει να το έχει. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη δηλαδή, απλώς σου λέω τι έγραφε το περιοδικό.»

  
Δεν είναι και πολύ αξιόπιστη τελικά...

  
«Τότε πάμε να κοιτάξουμε στα καταστήματα ηλεκτρονικών, μια που σχεδόν όλα τα καταστήματα σ’αυτό το δρόμο είναι καταστήματα ηλεκτρονικών...»

  
Εδώ που τα λέμε, πιο δύσκολο θα ήταν να βρούμε ένα κατάστημα σ’αυτό το δρόμο που να μην είναι κατάστημα ηλεκτρονικών.

  
«Λοιπόν ας ξεκινήσουμε από το κατάστημα ηλεκτρονικών σ’αυτή τη γωνία, εντάξει;»

  
Και πήγα να μας οδηγήσω προς τη σωστή κατεύθυνση.

  
«Α, περίμενε μια στιγμή.»

  
Η πρότασή μου απορρίφθηκε.

  
«Χμμ...ξέρεις, έχω ετοιμάσει κάτι ειδικά για σήμερα.»

  
Η Χάρουκα ψαχούλεψε για λίγο στην τσάντα της και μετά έβγαλε από μέσα δυο
κομμάτια χαρτί.

  
«Χμμ...Γιούτο-σαν, αυτό είναι το δικό σου, ελπίζω να σου φανεί χρήσιμο...»

  
«...Τι είναι αυτό;»

  
«Οδηγός για ψώνια.»

  
Η Χάρουκα χαμογέλασε περήφανα.

  
«Αχά...»

  
Τι στο καλό ήταν αυτό;

  
«Αυτός είναι ένας οδηγός που έφτιαξα ειδικά για σήμερα. Έχω υπολογίσει ήδη τα μέρη που θα επισκεφτούμε, τη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε, και την αναμενόμενη ώρα άφιξής μας σ’αυτό το χαρτί, οπότε είναι ένας γενικός χάρτης. Έφαγα τρεις ώρες για να φτιάξω αυτό τον οδηγό, χε χε.»

  
Η Χάρουκα γέλασε σεμνότυφα.

  
Ώστε ήταν χάρτης τελικά. Ήταν καλή ιδέα να σχεδιάσει από πριν το πρόγραμμά μας, αλλά αφού έριξα μια ματιά στις μπερδεμένες γραμμές που θύμιζαν έντονα πύθωνες που πάλευαν, δεν ήμουν και τόσο σίγουρος ότι θα μπορούσε αυτό το πράγμα να περάσει για χάρτης.

  
Προσπάθησα να μη φανερώσω τις ανησυχίες μου καθώς ανασήκωσα τον οδηγό για να τον δω καλύτερα. Αν και είχα χάσει κάθε ελπίδα σε ό,τι αφορούσε το χάρτη, τα άλλα μέρη φαινόντουσαν σωστά φτιαγμένα, οπότε λογικά δε θα χανόμασταν με βάση τις πληροφορίες που ήταν γραμμένες εκεί. Εφόσον θα μπορούσαμε να φτάσουμε στον προορισμό μας χωρίς απρόοπτα, δε νομίζω να υπήρχε κανένα πρόβλημα.

  
Σύμφωνα με το πρόγραμμα του οδηγού, η Χάρουκα είχε βάλει την αγορά του ΡΤΑ (γύρω στις 5 το απόγευμα) σαν την τελευταία δραστηριότητα της ημέρας.

  
«Γιατί έβαλες το πιο σημαντικό πράγμα τελευταίο στο πρόγραμμα; Αν θέλεις στ’αλήθεια να το αγοράσεις, δεν πρέπει να το αναζητήσεις νωρίτερα...»

  
Είχα την εντύπωση ότι ο μέσος Ιάπωνας προσπαθούσε συνήθως να αποκτήσει το αντικείμενο που είχε βάλει στόχο το συντομότερο δυνατό. Ίσως όμως η Χάρουκα να είχε άλλους σκοπούς όταν το έβαλε τελευταίο στο πρόγραμμα, μπορεί να της αρέσει να αφήνει το καλύτερο για το τέλος;

  
Απαντώντας στην ερώτησή μου, η Χάρουκα μισόκλεισε παιχνιδιάρικα τα μάτια της.

  
«Αν το πάρουμε στην αρχή της ημέρας, αυτό θα σήμαινε ότι το ταξίδι μας θα έχει τελειώσει. Και είναι κάτι που περίμενα με τόση λαχτάρα...θα είναι κρίμα να τελειώσει έτσι γρήγορα. Κι έπειτα...»

  
«Κι έπειτα;»

  
«Κι έπειτα...νομίζω πως είναι καλύτερα να αφήσουμε την πιο σημαντική δραστηριότητα για το τέλος της ημέρας.»

  
Φαίνεται πως η Χάρουκα είναι απ’αυτούς που αφήνουν το καλύτερο μέρος για το τέλος.

  
 

  
 

Όπως και να είχε, η αγορά του ΡΤΑ ήταν ο κύριος στόχος της ημέρας. 

  
Όμως πριν απ’τον κύριο στόχο, φαινόταν πως είχαμε αρκετούς δευτερεύοντες στόχους να εκπληρώσουμε. Έτσι οι δυο μας αρχίσαμε τα ψώνια μας στην Ακιχαμπάρα ακολουθώντας το πρόγραμμα.

  
Αυτό το μέρος...είναι όπως πάντα γεμάτο κόσμο.

  
Όπου και να γυρίζαμε, βλέπαμε πόστερ από άνιμε και βιντεοπαιχνίδια, ακόμα και μερικές διαφημίσεις σε φυσικό μέγεθος. Εδώ ήταν σαν να περνούσες σε άλλη διάσταση, σου έδινε την αίσθηση ενός τελείως διαφορετικού κόσμου.

  
«Χμμ...Θα στρίψουμε αριστερά σ’αυτή τη διασταύρωση, θα προχωρήσουμε ευθεία για λίγο, και μετά θα στρίψουμε δεξιά...»

  
Η Χάρουκα κοιτούσε το χάρτη καθώς με οδηγούσε μέσα απ’αυτό τον περίεργο καινούριο
κόσμο.

  
...Μα πώς τον διαβάζει αυτό το χάρτη; Εμένα αυτός ο χάρτης μου θύμιζε όλο και περισσότερο χέλια με στομάχια μπλεγμένα μεταξύ τους, και ασφαλώς χρειαζόταν κάποιου είδους ταλέντο για να μπορέσει κανείς να σχεδιάσει κάτι τέτοιο. Ωστόσο, χρειαζόταν ακόμα μεγαλύτερο ταλέντο για να μπορέσει κανείς να αποκρυπτογραφήσει αυτό το χάρτη...Αν και εγώ προσωπικά δε θα ήθελα ποτέ να έχω ένα τέτοιο ταλέντο.

  
«Και αφού στρίψουμε δεξιά εδώ, πρέπει να δούμε ένα άσπρο κτίριο.»

  
Χάρη στη Χάρουκα, δε χαθήκαμε και φτάσαμε με ασφάλεια σε καθένα από τους προορισμούς μας, εκπληρώνοντας σύντομα όλους τους δευτερεύοντες στόχους μας (ψώνια σε μαγαζιά άνιμε, αγορά ειδών οτάκου κλπ.). Τώρα πηγαίναμε για τον τέταρτο στόχο μας – ένα βιβλιοπωλείο άνιμε.

  
Καθώς διασχίζαμε τον τεράστιο δρόμο, πέσαμε πάνω σε πολλές μικρές ομάδες ανθρώπων. Υπήρχαν κάπου τριάντα σαράντα άνθρωποι που σχημάτιζαν ουρές έξω από κάποια μαγαζιά. Ίσως να συμμετείχαν σε κάποια εκδήλωση; Μια τόσο ζεστή μέρα, χαρά στο κουράγιο τους. Θα ήθελα να τους κρατήσω τη θέση στην ουρά να πάρουν μια ανάσα για λίγο. Αλλά βέβαια, αυτό δεν ήταν δυνατό.

  
Καθώς τους κοίταζα,

  
«Αχ! Αυτό είναι!»

  
Η Χάρουκα, που στεκόταν δίπλα μου, ξαφνικά έφυγε τρέχοντας. Αχ, όχι πάλι! Στόχος της
ήταν ακόμα ένα κατάστημα, και μπορούσα μόνο να κοιτάζω σιωπηλά την
ενθουσιασμένη της σιλουέτα που έτρεχε ολοταχώς.

  
Ήταν ήδη η τρίτη φορά που συνέβαινε αυτό, οπότε δεν με ξάφνιαζε πλέον.

  
Αργά αργά κατευθύνθηκα προς τα κει που είχε πάει η Χάρουκα.

  
Η Χάρουκα είχε κολλήσει ολόκληρη πάνω στη βιτρίνα του μαγαζιού.

  
«Τι όμορφη...»

  
Η ματιά της ήταν καρφωμένη σε μια φιγούρα ενός κοκκινομάλικου κοριτσιού που έπαιζε πιάνο (η τιμή του ήταν πανάκριβη, εικοσιπέντε χιλιάδες γεν.......) Το ύφος της ήταν σαν ενός νεαρού που περνάει κάθε μέρα από το οργανοπωλείο για να χαζέψει την αγαπημένη του τρομπέτα.

  
Η Χάρουκα ορμούσε σαν ταύρος μπροστά στο κόκκινο πανί κάθε φορά που έβλεπε κάτι
που της άρεσε, αγνοώντας οτιδήποτε συνέβαινε γύρω της. Ακόμα και μένα δίπλα της
με ξεχνούσε εντελώς.

  
Γι’αυτό και αρκετές φορές ήδη είχα βρεθεί σε μια άβολη κατάσταση κατά την οποία κουβαλούσα κάμποσες τσάντες πράγματα αλλά με είχε εγκαταλείψει η συνοδός μου, κάτι που μου έδινε μια αίσθηση κενού και μοναξιάς.

  
Γιατί είμαι εδώ; Άρχισα να αναρωτιέμαι το λόγο της ύπαρξής μου εδώ...Όμως όσο περνούσε η ώρα, σιγά σιγά συμφιλιώθηκα μ’αυτό το αίσθημα κενού.

  
«Δεν είναι ένα είδος ευτυχίας που μπορώ να δω κάτι τόσο χαριτωμένο;»

  
Ωστόσο, δε με πείραζε και τόσο η εγκατάλειψή μου από τη Χάρουκα τώρα που έβλεπα πόσο ευτυχισμένη ήταν, κάτι που σίγουρα δε θα έβλεπα ποτέ στο σχολείο. Γιατί και μόνο που έβλεπα ένα τόσο αθώο και χαρούμενο ‘Άστρο της Νύχτας’ ήταν η καλύτερη ανταμοιβή για μένα.

  
Μετά από ένα τέταρτο, η Χάρουκα ακόμα δεν έδειχνε διατεθειμένη να ξεκολλήσει από τη βιτρίνα. 

  
«Εμμ...αν σου αρέσει τόσο, γιατί δεν το αγοράζεις;»

  
Αν συνεχιστεί αυτό, θα παρεμποδίσουμε τη λειτουργία του καταστήματος. Όμως όταν έκανα αυτή την πρόταση στη Χάρουκα, μου απάντησε με θλιμμένο ύφος.

  
«Υπάρχουν τόσα που θέλω να αγοράσω, αλλά...δεν έχω αρκετά χρήματα.»

  
«Χρήματα;»

  
Ποιος θα το περίμενε ότι η κόρη μιας οικογένειας πιο πλούσιας κι απ’τον αυτοκράτορα θα έλεγε ποτέ κάτι τέτοιο. Κρίνοντας από τον τρόπο ζωής τους, το χαρτζηλίκι της Χάρουκα πρέπει να ήταν τουλάχιστον ένα εκατομμύριο γεν το μήνα, και το δώρο της για την Πρωτοχρονιά τουλάχιστον πέντε εκατομμύρια γεν, σωστά;

  
Όταν τη ρώτησα σχετικά,

  
«Ό...όχι, κάθε άλλο!»

  
Η Χάρουκα κούνησε έντονα αρνητικά το κεφάλι της.

  
«Το χαρτζηλίκι μου είναι πολύ μικρό...Με μεγάλη δυσκολία καταφέρνω να βάζω στην άκρη λίγα χρήματα κάθε μήνα.»

  
«Δηλαδή πόσα σου δίνουν το μήνα;»

  
Ήθελα να μάθω περισσότερα, για να ξέρω για άλλη φορά.

  
«Να...»

  
Το ποσό που βγήκε από τα χείλη της Χάρουκα παραδόξως δεν διέφερε και πολύ από το δικό μου χαρτζηλίκι.

  
«Αυτό κι αν είναι έκπληξη...»

  
Είχα πραγματικά εκπλαγεί. Η μεγαλύτερη κόρη της πλούσιας και ισχυρής οικογένειας Νογκιζάκα να παίρνει περίπου το ίδιο χαρτζηλίκι με το γιο της μικροαστικής οικογένειας Αγιάσε, που δεν ήξερε ούτε το γενεαλογικό της δέντρο πέρα από λίγες γενιές, αυτό ήταν κάτι που θα ξάφνιαζε τον καθένα.

  
«Ο πατέρας μου είναι πολύ αυστηρός...Για σήμερα μόνο, έβγαλα μέχρι και το μονάκριβο χαρτονόμισμά μου των δέκα χιλιάδων γεν από το κουτί με τις οικονομίες μου...ακόμα και το γουρουνάκι μου πήγε να συναντήσει τον Κύριο.»

  
Γουρουνάκι...Τον κουμπαρά της εννοούσε;

  
«Γι’αυτό δεν μπορώ να ξοδέψω τα χρήματά μου ασυλλόγιστα...Δεν πειράζει, χαίρομαι και μόνο που το κοιτάζω.»

 
Η Χάρουκα γέλασε χαρούμενα. Στ’αλήθεια καταφέρνει πάντα να κερδίζει τη στοργή των άλλων και μόνο μ’αυτό. Χάρουκα, σου υπόσχομαι να σ’αφήσω να κοιτάξεις τη βιτρίνα όσο θες (τουλάχιστον μέχρι να έρθουν οι υπάλληλοι να μας διώξουν)!

 



  
Και έτσι, μείναμε για άλλα δέκα λεπτά περίπου μπροστά στη βιτρίνα.

  
«Σ’ευχαριστώ που με άφησες να ζήσω μια τόσο υπέροχη εμπειρία.»

  
Επιτέλους η Χάρουκα ικανοποιήθηκε. Όμως, πάνω που ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε για τον επόμενο προορισμό μας...

  
«Αχ!»

  
Πάλι κάτι τράβηξε την προσοχή της Χάρουκα, και όρμησε στο πλάι του κεντρικού δρόμου για τέταρτη φορά.

  
Αυτή τη φορά, ο στόχος της ήταν ένα κατάστημα που πουλούσε είδη άνιμε. Ωστόσο δεν μπήκε στο κατάστημα, αλλά πήγε γραμμή σε κάτι ορθογώνια αντικείμενα που ήταν παραταγμένα απέξω. Α! Ήταν αυτόματοι πωλητές που έβγαζαν κάψουλες, σωστά; Πόσες αναμνήσεις, θυμάμαι που πήγαινα όλη την ώρα σε τέτοια μηχανήματα όταν ήμουν στο δημοτικό. Οι κάψουλες περιείχαν πλαστικές φιγούρες με ήρωες άνιμε και ορισμένους μπρατσωμένους υπερήρωες που αγαπούσα, και αν έψαχνα τα παλιά μου πράγματα, σίγουρα θα ξέθαβα αρκετές τέτοιες φιγούρες.

  
«Αυτά είναι που έλεγες, έτσι δεν είναι; Αν βάλεις ένα κέρμα θα βγει μια κάψουλα...Α! Αυτή δεν είναι η ‘Αδέξια Άκι-τσαν’;»

  
...Κάπου το είχα ξανακούσει αυτό το όνομα. Το ορθογώνιο κουτί που έδειχνε η Χάρουκα με το δάχτυλό της είχε τη φωτογραφία της φιγούρας ενός γνώριμου κοριτσιού με μπλε μαλλιά που έπαιζε πιάνο.

  
«Αυτό είναι...πολύ χαριτωμένο.»

  
Η Χάρουκα είχε μια παιδιάστικη έκφραση στα μάτια της. Αισθάνθηκα ότι τα ενδιαφέροντά της μου ήταν όλο και πιο οικεία.

  
«Γιατί δεν το δοκιμάζεις;»

  
Αυτό ήταν διαφορετικό από αυτό που κοιτούσε μόλις πριν από λίγο, γι’αυτό δε φανταζόμουν να ήταν πρόβλημα.

  
«Χμμ; Να το δοκιμάσω; Εννοείς να δοκιμάσω αυτό το μηχάνημα;»

  
«Ακριβώς.»

  
«Χμμ...Αλλά...»

  
Την ενθάρρυνα να δοκιμάσει το μηχάνημα, αλλά για κάποιο λόγο που δεν καταλάβαινα, η Χάρουκα δίσταζε πολύ να δεχτεί την πρότασή μου. Α! Λες να μην την ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα;

  
Απαντώντας στην ερώτησή μου, η Χάρουκα είπε με σιγανή φωνή,

  
«Εμμ...Για να σου πω την αλήθεια, είναι η πρώτη φορά που δοκιμάζω κάτι τέτοιο.»

  
«Η πρώτη σου φορά;»

  
Η πρώτη φορά που έπαιζε με μηχάνημα για κάψουλες;

  
«Ναι.»

  
Η Χάρουκα έγνεψε ντροπαλά.

  
«Σήμερα είναι η πρώτη φορά που είδα κάτι τέτοιο, και επίσης η πρώτη μου επαφή μαζί του. Χμμ...Πώς να το πω...Αυτή πρέπει να είναι η πρώτη μου εμπειρία, σωστά; Γι’αυτό ανησυχώ λίγο...θα τα καταφέρω άραγε;»

  
«...»

  
Η λέξη που χρησιμοποίησε δεν ήταν και τόσο λάθος, ωστόσο θα προτιμούσα να σταματήσει να μιλάει για την πρώτη της εμπειρία μεσημεριάτικα με τόσο κόσμο τριγύρω.

  
«Τ...τι νομίζεις;»

  
«Χμμ...μάλλον έχεις δίκιο. Πάντως δεν είναι και τίποτα δύσκολο.»

  
Απλώς ρίχνεις το κέρμα και γυρίζεις το χερούλι να βγει η κάψουλα. Ακόμα και παιδάκια του νηπιαγωγείου μπορούν να το κάνουν.

  
«Λες, ε; Τότε να κάνω μια προσπάθεια.»

  
Η Χάρουκα φάνηκε επιτέλους να το παίρνει απόφαση. Έβγαλε το πορτοφόλι της από την τσάντα της και πλησίασε το μηχάνημα με δέος ανάλογο με ενός μεσόκοπου, άσχετου με την τεχνολογία υπαλλήλου όταν αντικρίζει τον τελευταίο μοντέλο υπολογιστή της εταιρείας πάνω στο γραφείο του. Μάλλον θα χρειαστεί να την παρακολουθώ διακριτικά για λίγο...

  
«Α...αχ; Αχ; Περίεργο...τι συμβαίνει;»

  
Ξαφνικά, η Χάρουκα πήρε μπερδεμένο ύφος. 

  
«Τι τρέχει;»

  
«Γιούτο-σαν...Είναι χαλασμένο το μηχάνημα; Δεν μπορώ να βάλω χρήματα μέσα.»

  
«Δε φαίνεται χαλασμένο...Άσε με να ρίξω μια ματιά.»

  
Πλησίασα για να δω καλύτερα.

  
«...»

  
Μόνο όταν πλησίασα είδα ότι η Χάρουκα προσπαθούσε να χώσει ένα χαρτονόμισμα των δέκα χιλιάδων γεν στο άνοιγμα για κέρματα. Χάρουκα, ξεφτέρι μου, δε θα μπορούσες ποτέ να χώσεις ένα χαρτονόμισμα σε άνοιγμα για κέρματα.

  
«;;»

  
«...Χάρουκα, δε μπορείς να χρησιμοποιήσεις χαρτονομίσματα σ’αυτά τα μηχανήματα, δέχονται μόνο κέρματα.»

  
«Α ναι; Αλήθεια;»

  
«...Ναι.»

  
Σε ικετεύω, μην κάνεις τέτοιες ερωτήσεις σαν να μην τρέχει τίποτα.

  
«Κατάλαβα, δέχονται μόνο κέρματα.»

  
Η Χάρουκα άνοιξε για άλλη μια φορά το πορτοφόλι της, μόνο και μόνο για να κατσουφιάσει, σαν να έχει το αγαπημένο της φαγητό μπροστά της και να μην μπορεί να το φάει.

  
«...Δεν έχω κέρματα.»

  
«...Θα σου δανείσω εγώ!»

  
Αν συνεχίσουμε έτσι, ένας Θεός ξέρει πότε η Χάρουκα θα γυρίσει επιτέλους το χερούλι του μηχανήματος, γι’αυτό της έκανα αυτή την πρόταση.

  
«...Συγγνώμη για την αναστάτωση.»

  
Έβαλα ένα χαρτονόμισμα των χιλίων γεν στο μηχάνημα ανταλλαγής κερμάτων και πήρα σε αντάλλαγμα δέκα κέρματα των εκατό γεν. Καθώς κοίταζα τη μετατροπή του χαρτονομίσματός μου σε κέρματα, είχα την αίσθηση ότι τα χρήματά μου είχαν χαθεί, μια που, στο τέλος τέλος, είμαι ένας συνηθισμένος τσιγκούνης κάτοικος μεγαλούπολης.

  
«Έλα, πάρτα.»

  
«Ε...Ευχαριστώ.»

  
Η Χάρουκα πήρε νευρικά ένα κέρμα των εκατό γεν από το χέρι μου.

  
Και κάπως έτσι η Χάρουκα ξεκίνησε την πρώτη της εμπειρία με τα μηχανήματα για κάψουλες...Αν και...εγώ είχα ένα προαίσθημα ότι αυτή η πρώτη εμπειρία θα ήταν μάλλον επικίνδυνη γι’αυτήν.

  
Φοβόμουν πως θα εθιστεί στο μηχάνημα.

  
Από προηγούμενες εμπειρίες, ήξερα ότι οποιοσδήποτε χρησιμοποιούσε μηχανήματα για κάψουλες, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να σταματήσει από τη στιγμή που είχε διαλέξει ένα στόχο. Αν δεν αποκτούσε το αντικείμενο που είχε βάλει στο μάτι, ο χρήστης του μηχανήματος συχνά δεν κατάφερνε να σταματήσει να παίζει.

  
Αν ο χρήστης είναι παιδί του δημοτικού, τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα, γιατί όσο και να θέλει να συνεχίσει να παίζει, θα αναγκαστεί να σταματήσει όταν του τελειώσουν τα χρήματα. Με άλλα λόγια, τα πορτοφόλια των παιδιών του δημοτικού είναι από μόνα τους περιορισμός. Αν τη στιγμή που ξεμείνει από κέρματα, κάποιος δίπλα στο παιδάκι του δημοτικού κατά σύμπτωση πετύχει τη φιγούρα που ήθελε, το παιδί κατά πάσα πιθανότατα θα βάλει τα κλάματα εκεί επιτόπου. Όμως, αφού περάσει αμέτρητες παρόμοιες δοκιμασίες και βάσανα, το παιδί του δημοτικού τελικά θα μεγαλώσει και θα ωριμάσει...Αλλά για στάσου, νομίζω πως έφυγα απ’το θέμα μας.

  
Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι, αν αυτός που παίζει είναι ένας μαθητής λυκείου με σημαντικά μεγαλύτερο πορτοφόλι, πώς θα εξελιχτεί η κατάσταση;

  
Και μόνο που σκέφτηκα την πιθανή κατάληξη με έπιασε πονοκέφαλος.

  
Αν και ευχόμουν με όλη μου την ψυχή να έκανα λάθος στις προβλέψεις μου, η πραγματικότητα είναι ανελέητη...

  
Όπως το περίμενα, για να πετύχει η Χάρουκα το αντικείμενο-στόχο της (την ‘Αδέξια Άκι-τσαν’ που έπαιζε πιάνο), έστειλε τέσσερις Νατσούμε Σοσέκι (χαρτονομίσματα των χιλίων γεν) να συναντήσουν τον Κύριο, ενώ οι άδειες κάψουλες κυλούσαν στο έδαφος γύρω μας σαν βότσαλα στην όχθη ενός ποταμού.