Editing Dodatkowy Żywot 1: Krzyżowy×Kryzys (section)

===Część 3===
– Posłuchaj uważnie Irino, należy niszczyć każdego złego ducha, który cię nie posłucha – powiedziała Xenovia, opierając o ramię swój święty miecz, Excalibur Zniszczenia.

Kilka dni później, po naszym spotkaniu, Xenovia i ja udałyśmy się na naszą pierwszą, wspólną misję. Naszym zadaniem był wyegzorcyzmowanie olbrzymiej ilości złych duchów, które opanowały pewien opuszczony dom w górach.

Dla zwykłych egzorcystów byłby to niemały orzech do zgryzienia, ale dla dwóch posiadaczek świętych mieczy była to bułka z masłem.

Od kiedy byłam z nią w parze, dowiedziałam się, że pomimo swojej chłodnej osobowości i nieskończonej wiedzy o diabłach i złych duchach, walczy w energiczny i odważny sposób.

Bez żadnych oporów wykorzystywała też moc Excalibura Zniszczenia.

Zanim spotkałam ją osobiście, słyszałam na jej temat straszne historie, więc spodziewałam się że będzie gruboskórną dziewczyną o dzikim wyglądzie, ale nigdy bym nie pomyślała, że będzie moją rówieśniczką.

Do tego była urocza. Nie zdziwiłabym się, gdyby chłopcy w naszym wieku zakochiwali się w niej. Ze względu na otaczającą ją aurę, z pewnością byłaby też popularna wśród dziewczyn.

– …………

Xenovia wstrząsnęła swoimi włosami, okrywając miecz tkaniną.

– Coś się stało? – zapytałam.

– Te włosy mi przeszkadzają.

…Narzekała na swoje włosy. Mówiła, że są tak długie, że przeszkadzają jej walczyć.

Dziewczyny które biorą udział w walce, wolą nosić krótkie włosy. Jeśli są zbyt długie, to istnieje szansa że przeciwnik może je złapać, albo podpalić, że o innych minusach nie wspomnę.

– Możesz je upiąć, tak jak ja.

Moje włosy też są bardzo długie. W przeszłości, kiedy mieszkałam w Japonii, lubiłam bawić się z chłopcem z sąsiedztwa i strzygłam włosy krótko. Ale kiedy moje ciało zaczęło dorastać, zapuściłam je dłużej.

Teraz upinam moje włosy w dwa warkocze.

Kiedy Xenovia przyjrzała się mojej fryzurze, westchnęła.

– …Gdybym potrafiła je tak upinać, to zrobiłabym to, ale nie jestem dobra w tego typu rzeczach. Do tego, nawet jeśli je tak upnę, to nie wyglądam wtedy najlepiej.

„Może więc zrobisz pojedynczy warkocz?” Chciałam powiedzieć coś takiego, ale znam ją dopiero od niedawna, więc nie wiedziałam czy to jej nie zdenerwuje, więc uznałam że lepiej siedzieć cicho.

Wtedy bardziej martwiłam się bojowym strojem, który odsłaniał całkiem sporo ciała. Wprawdzie powiedzieli, że wygląda tak, aby było w nim łatwiej się poruszać podczas walki, to odrzucało mnie to, że był taki obcisły.

To chyba oczywiste, prawda? Chodzę w końcu do gimnazjum i dorastam, więc byłam zawstydzona strojem, który odsłaniał tyle mojego ciała. Wprawdzie ta dziewczyna jest w podobnym wieku co ja, ale wydaje się w ogóle nie przejmować tym ubiorem.

Xenovia skończyła się modlić i rozciągnęła się.

– Cóż, skończyłyśmy bez żadnych incydentów. Jesteś głodna, Irino? – zapytała.

– T-tak.

Tak oto zakończyłyśmy naszą pierwszą wspólną misję.

Gdy wróciłam do kwatery głównej, zdałam raport z całej misji. Jednak przełożeni byli bardziej zainteresowani współpracą między mną i Xenovią, niż złymi duchami.

– …Więc wojowniczko Irino… Jak ci minęła misja z wojowniczką Xenovią?

Postawa ówczesnych przełożonych naprawdę wyryła mi się w pamięci nawet teraz.

– Ach.. W-więc… Ma dość energiczny styl walki i w ogóle… – odparłam.

Kierownik był zaskoczony taką odpowiedzią i zakaszlał sucho.

– Wojowniczko Irino, mamy nadzieję że od teraz będziecie ze sobą bardzo blisko.

Wtedy nie miałam pojęcie że ta chwila wpłynie na moją przyszłość… Nie, na całe życie.
 
Gdy wróciłam z misji, złożyłam report mojemu nadzorcy… Cezaremu Villiersowi-sama (obecnie jest Waletem Uriela-sama, jednego z Czterech Serafinów), który powiedział coś takiego:

– Wygląda na to, że Watykanowi się to spodobało. Prawdopodobnie powiedzieli coś w stylu „Wreszcie znaleźliśmy kogoś, kto może współpracować z tą awanturniczką”.

Dla ludzi w kwaterze głównej Xenovia była dość kłopotliwą dziewczyną. Podobno istniała duża szansa na konflikt pomiędzy nią, a innymi agentami, których jej przydzielano, co tworzyło jej złą opinię. Ponieważ walczyła za pomocą unikalnego stylu, sprawiało to problemy wszystkim jej dotychczasowym partnerom.

Możliwe że, nie, zdecydowanie ten odważny i swobodny styl walki sprawił, że została znienawidzona. Używając naśladowania, kryłam ją z tyłu, albo atakowałam wrogów, przebijając się przez ich szeregi...

Cecha Naśladowania, która zmieniała kształt ostrza zgodnie z wolą posiadacza, była dużą zaletą, podczas wykonywania tej misji.

Ale Xenovia jest utalentowaną osobą, która została wybrana na posiadaczkę świętego miecza w młodym wieku. Kościół musi więc chcieć wykorzystać ją na tyle, na ile to możliwe, więc na jej partnerkę wybrali mnie, gdyż także jestem w tym samym wieku co ona i zostałam wybrana na posiadaczkę świętego miecza.

– Wysłanie jej na misję w pojedynkę nie będzie kłopotem, ale wojownicy tak nie walczą. Będą wypadki, kiedy będzie trzeba ją wysłać w parze, albo drużynie. Co więc mają zrobić z awanturnicą, która będzie musiała być członkinią takiej pary, lub drużyny? Będą potrzebowali ogranicznika, prawda? Irino, ty jesteś takim ogranicznikiem – powiedział Cezary Villiers.

Racja, wybrano mnie na jej ogranicznik. Jeśli wziąć pod uwagę przyszłość, to Kościół pewnie chce, aby Xenovia nauczyła się pracy zespołowej i dlatego przydzielili ją do pary ze mną.

Zastanawiam się, czy to wyróżnienie, czy kara…

Pewnie jedno i drugie.

Jako wierzącym, walka dla naszego Pana przynosi nam dużo radości. Ale od kiedy zostałam wybrana na jej partnerkę… Najwyraźniej od teraz czeka mnie masa kłopotów.