Editing Żywot 3: Jazda z tym treningiem (section)

===Część 1===

Ostatnio tego typu myśli nachodzą mnie coraz częściej....

Ilekroć ktoś spoza naszego klubu składa nam wizytę, to zwykle jest to początkiem jakichś kłopotliwych wydarzeń, w których nie koniecznie musimy wziąć udział z własnej woli.

Pewnego dnia wizytę złożył nam ktoś, kto chodzi do szkoły podstawowej Akademii Kuou… Uczeń podstawówki…

Był żywiołowym chłopcem, ubranym w mniejszą wersję szkolnego mundurka Akademii Kuou. Miał igłowate włosy i poczucie arogancji w oczach. Sądząc po jego wzroście, chodzi do piątej, lub szóstej klasy.

Wprawdzie wydawał się być zdenerwowany, ale energicznie się z nami przywitał:

– M-miło mi was poznać! Jestem Hoderi Yuukihiko! Chodzę do szóstej klasy! Przybyłem tu z rekomendacjami od Sitri Sony-san. Dobrze się ze sobą dogadujmy!

Kiedy chłopiec ukłonił się szybko, Buchou skinęła głową i przemówiła:

– Tak, słyszałam już o wszystkim od Sony.

– …. Skoro zna prawdziwe nazwisko Kaichou, to musi wiedzieć, kim naprawdę jesteśmy – powiedziałem.

Fakt że członkowie Klubu Okultystycznego tak naprawdę są diabłami i aniołami, jest trzymany w sekrecie przed resztą uczniów. Zamiast swojego prawdziwego nazwiska, Kaichou używa w świecie ludzi aliasu „Shitori Souna”. Ten chłopiec nie tylko użył jej prawdziwego nazwiska, „Stiri Sona”, ale też przyszedł z rekomendacjami od niej. Musi więc znać jej prawdziwą tożsamość.

Tak jak się spodziewałem, Buchou skinęła potwierdzająco głową.

– Pochodzi z prestiżowego rodu, który posiada i kolekcjonuje święte oraz duchowe miecze.

Więc pochodzi z takiej rodziny. Kilka osób z Samorządu Uczniowskiego pochodzi z podobnego środowiska. Wtedy przyszło mi na myśl kilka pytań.

– Więc tego typu ludzie są też w podstawówce! – powiedziałem.

Kapitan drużyny tenisowej, Abe-senpai, która jest uczennicą liceum i pogromczynią bestii, także wie że jesteśmy diabłami.

– W każdym wydziale Akademii Kuou jest wielu ludzi, którzy uczęszczają do szkoły i ukrywają swoją tożsamość – opowiedziała Akeno-san.

Aha, więc nasza szkoła zbiera ludzi ze specjalnych środowisk. Szkoła jest faktycznie pod kontrolą Domu Gremory, więc tego typu rzeczy są możliwe, zwłaszcza jeśli mogą odnieść korzyści dzięki interakcji ze specjalnymi ludźmi.

…Rozumiem, ale dlaczego do nas przyszedł?

– Hodori Yuukihiko-kun, z tego co słyszałam od Sony, złożyłeś nam wizytę z powodu swojego „debiutu”, prawda? – odezwała się Buchou.

Słysząc to pytanie, chłopiec… Hoderi Yuukihiko pokiwał energicznie głową.

– W naszym rodzie, w ramach obrządku przejścia, wszyscy biorą udział w prawdziwej walce, gdy skończą dwanaście lat, z wrogiem którym są nadnaturalne istoty… Na przykład youkai albo diabły. Obaj moi starsi bracia i siostra przeszli swój rytuał, gdy byli w moim wieku, ale… Powiedzieli że ja nie będę w stanie tego zrobić…!

Wprawdzie miał grzeczny ton głosu, jak ktoś w jego wieku, ale czułem też w nim pewną złość. Wygląda to na stłumiony gniew… albo raczej na niezadowolenie.

– Więc twoje rodzeństwo jest już zaangażowane w działalność swojego domu? – zapytała Buchou.

Hodori Yuukihiko skinął głową.

– Tak, wykonują swoje obowiązki sumiennie, ale… – na jego twarzy pojawiło się niezadowolenie i wydął wargi. – Może dlatego że jestem najmłodszy, ludzie mówią mi rzeczy typu „Możesz robić co chcesz, tak długo jak nie przysparzasz innym kłopotów” …Rytuał także kosztuje pewną sumę pieniędzy i mówią że za niego nie zapłacą… Nie sądzicie że to nie w porządku, że pozwolili na to mojemu rodzeństwu, ale nie mnie? Nawet jeśli moi bracia i siostra są ode mnie lepsi, to dalej jest to nie w porządku!

Ach, teraz zachowuje się jak ktoś w jego wieku.

Krótko mówiąc ten dzieciak chce swój obrządek przejścia, ale jego rodzice są już zadowoleni ze swoich starszych dzieci, które dobrze sobie radzą z obowiązkami rodziny. Dlatego powiedzieli najmłodszemu, „Rób co chcesz”.

Kiba spojrzał na bagaż Hoderiego Yuukihiko, pakunek z mieczem w środku.

– Twój miecz to…. – powiedział.

Kiedy chłopiec usłyszał te słowa, wziął do ręki pakunek.

– Ach, chodzi ci o to? – odparł odwijając miecz.

Naszym oczom ukazała się katana w pochwie. Już sam widok wywoływał u mnie ciarki….

Co to jest? Coś takiego czułem tylko od świętych mieczy i Świętej Włóczni. Odnieśliśmy wszyscy wrażenie, że nie powinniśmy tego nawet dotykać.

– To Święty Duchowy Miecz, Totsukanotsurugi <ref>W japońskich wierzeniach był to miecz, którym bóg Izanagi zabił swojego syna Kagutsuchiego, a następnie stworzył z jego ciała i krwi kolejnych bogów. Tymże mieczem bóg burz Susanoo zabił smoka Yamata no Orochi</ref>.

Och, więc to japoński święty miecz! Ale bardziej przypomina jakoś starożytny oręż, niż katanę.

– Jesteś więc Chłopięcym Samurajem ze świętym mieczem, posiadaczu świętego miecza – powiedziała Xenovia na widok miecza.

– Coś pokręciłaś z japońskim, Xenoviu.

– To pierwszy raz, kiedy spotykam samuraja!

Irina znalazła błąd, a Asia się podekscytowała. Wygląda na to, że cudzoziemscy członkowie klubu trochę źle rozumieją koncepcję samuraja! Ten „Chłopięcy Samuraj ze świętym mieczem” jest trochę…

– Skoro już mowa o japońskich świętych mieczach, to najsławniejszy jest Trawosiecz –  powiedziała Akeno-san .

Ach, Buchou mówiła o nim podczas incydentu ze świętymi mieczami.

– Jeśli chodzi o Trawosiecza, to podobno złamał się na pół podczas pewnego incydentu. Słyszałem że wyjątkowo trudno go było naprawić – powiedział Hoderi Yuukihiko, słysząc słowa Akeno-san.

Złamał się! Zupełnie jak Excalibur! Legendarne święte miecze coś za łatwo się psują!

Posiadaczką Durandala jet potężna idiotka o imieniu Xenovia… Wygląda na to, że przeznaczeniem świętych mieczy jest bycie używanymi w ordynarny sposób…

– Totsukanotsurugi jest bardzo sławny, prawda? – powiedziała Buchou, na co chłopiec przytaknął.

– Od starożytnych czasów istniało kilka egzemplarzy tego miecza, a to jest jeden z nich.

– Czy to w porządku, że powierzono go najmłodszemu synowi?

– Tak, moi rodzice powiedzieli „Jest w porządku tak długo, jak nie dasz go sobie ukraść, albo nie używasz go do robienia czegoś złego”. Jeśli coś takiego się wydarzy, to będę musiał wziąć za to odpowiedzialność, więc myślę że zasugerowali, abym strzegł go nawet za cenę własnego życia.

Cóż za wyluzowana rodzina! Skoro sprawujecie pieczę nad świętymi mieczami, to powinniście chyba przywiązywać do nich większą uwagę?!

Kiedy myślałem o czymś takim Rossweisse-san zadała Buchou pytanie, aby coś potwierdzić:

– Więc skoro żądaniem Hoderiego Yuukihiko-kuna jest urządzenie dla niego „debiutowej” walki z nadnaturalnymi istotami, to jak to będzie w końcu wyglądać?

Racja. Problem jest zgoda, lub odrzucenie żądania petenta. Skoro jesteśmy diabłami, to musimy otrzymać stosowne wynagrodzenie za naszą pracę.

…Ale klientem jest uczeń podstawówki, więc zapłata pieniężna raczej nie wchodzi chyba w grę?

– To nie problem, dam wam w zamian jeden ze świętych mieczy mojej rodziny, ale nie będzie to Totsukanotsurugi – powiedział od niechcenia.

Naprawdę?! To w porządku że oddasz od tak sobie święty miecz?

Buchou oparła dłoń na podbródku i skinęła lekko głową.

– Hmm, otrzymamy za to zapłatę, ale musimy się zastanowić, jak ma wyglądać ten cały rytuał.

Oho. Nadnaturalne istoty… ale jak mamy pomóc w rytuale przejścia, który obejmuje walkę z nimi? Najwyraźniej Buchou zastanawia się nad tym problemem. Najprościej byłoby, gdybyśmy sami walczyli z tym chłopcem, ale…

– …Jeśli ktoś ma z nami walczyć, to musi być niesamowicie silny… Ale nigdy wcześniej nie walczyłeś pewnie z żadnymi nadnaturalnymi istotami, prawda? – zapytał Kiba.

Hoderi Yuukihiko skinął w odpowiedzi głową. Kiba zrobił zakłopotaną minę i podrapał się po policzku.

Tak jak powiedział Kiba, włącznie z Buchou, naszym Królem, stawaliśmy się silniejsi i silniejsi, wraz z każdą trudną walką, którą staczaliśmy. Jestem Sekiryuuteiem, Buchou ma Moc Zniszczenia, Akeno-san jest Kapłanką Gromów i Błyskawic, Kiba to posiadacz Świętego Demonicznego Miecza, Xenovia ma Durandala, Rossweisse-san jest byłą walkirią z wrodzonym talentem do magii, a Gasper ma Boski Dar, który umożliwia mu zatrzymywanie czasu. Koneko-chan, która siedzi na moich kolanach, potrafi używać senjutsu i jest dostatecznie silna, aby poradzić sobie z każdym wrogiem. Irina jest wskrzeszonym aniołem i podwładną Michała-sama.

Walka z takimi ludźmi jak my… Na miejscu tego chłopca bym odmówił! Wszyscy są potworami!

– ….A może Asia-senpai? – powiedziała Koneko-chan przekrzywiając głowę.

– Kuu! M-mówisz że mam walczyć z tym posiadaczem świętego miecza?!

Asia jest w szoku! Xenovia otoczyła ją ramieniem i pokiwała głową.

– Asiu, to dla tego młodego szermierza. Jeśli będzie z nami walczył, to straci swoją pewność siebie. Pokaż mu swoją moc. Cóż, przynajmniej udawaj.

– Goniec Asia-chan faktycznie może być bardzo dobrym przeciwnikiem! Ach, Bóg na pewno bardzo czule weźmie pod uwagę twoje poświęcenie! Nie martw się! Jeśli będzie źle, to ja i Xenovia pomożemy ci.

– Oczywiście Asiu! Jeśli wpadniesz w duże kłopoty, to pomogę ci z moim Durandalem!

Xenovia i Irina mówiły jakieś głupie rzeczy! Asia sprawiała wrażenie zmartwionej i przerażonej, kiedy słyszała to wszystko!

Ej, wy dwie! Do czego próbujecie nakłonić Asię, która nie walczy nawet w pierwszej linii! Jest bardzo szczera i podejdzie do tej pracy tak poważnie, że bawet będzie gotowa na śmierć! Do tego to chyba trochę niedojrzałe, że dwie byłe wojowniczki Kościoła dołączą do walki z uczniem podstawówki?!

– Ostatecznie myślę że musimy poprosić kogoś o podobnej sile, albo kogoś takiego przyzwać. powiedziała spokojnie Rossweisse-san. 

Myślałem że to jedyny sposób i zastanawiałem się, jaki przeciwnik najlepiej by pasował.

Nagle drzwi otwarły się z hukiem!

– Już o wszystkim słyszałem! Zostawcie to mnie!

Osobą która wtargnęła tu z taką pewnością siebie, był Azazel-sensei! Jego twarz lśniła! Ten gość musiał się gdzieś ukrywać i potajemnie nas podsłuchiwał!

– Mam świetny pomysł! – powiedział Sensei energicznym głosem.

– MOWY NIE MA! – odparły jednocześnie Buchou i Akeno-san. 

Obie bez wahania posłały mu podejrzanie spojrzenia! Sensei oczywiście wymyślił coś głupiego i nikt nie pozwoli mu tego zrobić! Ja też odmówiłem jego żądaniu!

– Pewnie znów zrobiłeś coś dziwnego? – powiedziałem wzdychając. 

Sensei zignorował nas jednak.

– Fufu. Już niedługo pożałujecie własnych słów. Przypadkowo strona diabłów oraz ja, rozwijamy wspólnie pewien projekt w coś zabawnego – powiedział, wyciągając jakieś dokumenty. – Spójrzcie! To informacje o projekcie „Misja Azazela”! Używając Pola Gry z technologii diabłów, stworzyliśmy strefę RPG! Technicy z frakcji diabłów dołączyli do projektu! Dzięki protekcji Sirzechsa, dostaliśmy też pomoc od techników Ajuki Belzebuba, którzy zapewnili nam odpowiednie technologie! Obecny Belzebub ma duży talent do tworzenia takich gier!

Przeczytałem dokumenty od Senseia.

…Krótko mówiąc ta „Misja Azazela” wykorzystuje Pole Gry i zapewnia przygodowe doświadczenia. To gra RPG, umieszczona na olbrzymim obszarze, gdzie znajdują się takie rzeczy jak wioski, jaskinie i wieże, a ty jesteś graczem, który podróżuje po tym terenie. Oczywiście potwory też się pojawiają podczas przygody. Upraszczając, to RPG z otwartym światem.

Oj! Co stworzyłeś razem z diabłami, Sensei?! Czy ta rzecz pomoże w jakiś sposób Zaświatom?! Najwyraźniej ludzie z obu frakcji stworzyli to dla zabawy!

Hoderi Yuukihiko był tym jednak najwyraźniej zainteresowany!

– Wow! To nie wygląda źle! Zapowiada się zabawnie! Możesz też walczyć z potworami, prawda? – zapytał.

Sensei przybrał arogancki wyraz twarzy i pokiwał głową.

– Oczywiście! To RPG z perspektywą pierwszej osoby, więc możesz przeżywać przygody ze swoimi towarzyszami i pokonać złego Smoczego Króla!

– Użyję tej gry do mojego obrządku przejścia! Proszę was, weźcie w tym udział razem ze mną!

Och, jego twarz tak jaśniała… Czytał dokumenty z niewinnym spojrzeniem w oczach… Skoro zawsze mamy kłopoty z powodu pomysłów Senseia, to ta propozycja przypomina, nomen omen, cyrograf z diabłem. Cóż, jest szefem upadłych aniołów, mieszkającym w Zaświatach!

– Zuch chłopak! Rozumiem więc, że zagrasz w tą grę? – zapytał Sensei Hoderiego Yuukihiko, kładąc mu dłoń na ramieniu.

– Tak! Dziękuję ci bardzo!

– Dobrze! Wybierz z tej listy trzy rolę, które będą odgrywali twoi towarzysze! My zajmiemy się uczestnikami z naszej strony!

– Tak! Wow, towarzysze! Rycerze, czarodzieje i kapłanki….

Haaaa….. Ten dzieciak ponownie przejrzał dokumenty; to się wymyka spod kontroli…

– …Zostawiam ci resztę, Ise – powiedziała Buchou, kładąc dłoń na czole.

Kiedy usłyszałem te słowa, moje oczy prawie wystrzeliły z orbit! Ponownie zostałem wciągnięty w coś dziwnego! Zawsze kiedy mieszam się w coś takiego, kończę na skraju śmierci!

– ….Powodzenia – dodała mi otuchy Koneko-chan, która siedziała na moich kolanach.

Tak oto zmuszono mnie do wzięcia udziału w grze stworzonej przez Azazela-sensei….