Editing Gekkou:Volume 1 ခ်ိဳျမိန္အိပ္မက္ဆုိး

အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေလၿပီ

ေက်ာင္းဝတ္စုံ ျပန္လဲၿပီးေနာက္ Tsukimori တစ္ေယာက္ “အိမ္လိုက္ပို႔ေပးပါလားဟင္” ဟုေတာင္းဆိုသည္။

“လိုက္ပို႔ေပးရမယ္….?” ကၽြန္ေတာ္ အံအားသင့္ဟန္ျဖင့္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။

ေၾကာက္ရြံ့တုန္လွုပ္ဟန္ျဖင့္ “အင္း ငါကို အိမ္အျပန္ တေယာက္ေယာက္ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္လို႔ ခံစားရလို႔”

“နင္ဖာသာနင္ ထင္တာေနမွာပါ” ဟုေျပာခ်င္ေသာ္လည္း ေျပာမထြက္ခဲ့။ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါက သူမလို မိန္းကေလးမ်ိဳးကို လိုက္ေႏွာင္ယွက္လိုသည္မွာ ျဖစ္နိုင္သည္။ တကယ္ေတာ့ သူမကလည္း ႏွစ္ခါ ျပန္မၾကည့္ပဲ မေနနိုင္ေလာက္သည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။ ထိုေၾကာင့္

“ငါ့ကို ေျပာမယ္အစား ရဲသြားတိုင္ လိုက္ပါလား”

“ပိန္းလိုက္တာ Nonomiya! ေတာ္ေတာ္ပိန္းတာပဲ လာစမ္းပါ ေယာက္်ားပီပီ မိန္းကေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ရမွာေပါ့!”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာစကားမ်ား နားေထာင္ေနပုံ ေပၚသည့္ Mirai-san တစ္ေယာက္ စားပြဲကို ဒုန္းကနဲ ထုကာ အားရပါးရ ဝင္ေျပာေလသည္။ က်န္အလုပ္သမားမ်ားပင္ အံဩလန႔္ျဖန႔္ၿပီး အၾကည့္အားလုံးက သူမဆီမွာ စုျပဳံလၽွက္။

“ႂကြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ် ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က အသတ္အပုတ္ဆိုရင္ ခံရတာခ်ည္းပဲ ၊ ဒီေတာ့ သူကို တေယာက္ေယာက္ ေႏွာက္ယွက္လို႔ ဝင္ကူရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ အထိုးခံရတာပဲ ရွိမွာ”

“နင္ဟာက ႂကြားတာမွ မဟုတ္တာ ဘယ္လိုပဲခံလာရရ ေယာက္်ားေလးျဖစ္မွေတာ့ ေသေသေၾကေၾကခ်ရမွာေပါ့”

“ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာက အစ္မက ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ပို႔ေပးရင္ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္တယ္”

“အ႐ူး! ငါက ႏူးညံသိမ္ေမြ႕တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလ ၊ ငါကေတာင္ အေစာင့္ေရွာက္ခံရဦးမွာ”

ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမွန္း မသိသည့္ဟန္ျဖင့္ ပုခုံးတြန႔္ကာ က်န္သူမ်ားကို ၾကည့္မိလိုက္သည္။ သူမကိုေၾကာက္သျဖင့္ ဘာမွမေျပာနိုင္ေသာ္လည္း သူတို႔အၾကည့္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႔ပင္။

“တကယ္ရယ္ရတယ္”

“ေဟ့ နင္ ဘာေစာဒက တက္ခ်င္ေသးတာလဲ Nonomiya ?”

Mirai-san မ်က္လုံးမ်ား ဝင္းလက္၍ အနားကပ္လာသည္။

“Mirai-san ေရ ထားလိုက္ပါေတာ့ Nonomiya-kun ဒီေလာက္ေတာင္ ျငင္းေနရင္လည္း မတက္နိုင္ဘူးေလ ၊ ကၽြန္မဖာသာပဲ ျပန္ပါေတာ့မယ္”

Tsukimori သက္ျပင္းခ်ၿပီး ေလးတြဲ႕ေႏွးကန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ အေပါက္ဝဆီသို႔။

တံခါး ကိုလွမ္းမပိတ္ခင္ အခ်ိန္မွာေတာ့

“………………ဟင္း…….”

ကနဲ တခန္းလုံး ပ်ံလြင့္သည့္အထိ သက္ျပင္းရွည္ခ်သည္။

အားလုံးအၾကည့္က ကၽြန္ေတာ္ဆီသို႔။ “ျမန္ျမန္လိုက္သြားေလ” ဟု မေျပာ႐ုံတမယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြပင္ တခါတေလ ရန္သူျဖစ္လာနိုင္ေသးသည္ကိုး။ ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ မန္ေနဂ်ာ ကိုယ္တိုင္က Tsukimori ဖက္ပါေလၿပီ။

“လိုက္ပို႔လိုက္ပါကြာ Nonomiya-kun”

ထိုမွ စ၍ ကၽြန္ေတာ္ကို ဝိုင္း၍ ေျပာၾကေလသည္။ ဘက္ေပါင္းစုံမွု တိုက္ခိုက္မွုကို ခံရသည့္ ကၽြန္ေတာ္ ၊ အင္အားမွာလည္း မမၽွမတ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူဆိုးလုံးလုံး ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

“အင္းပါ ဟုတ္ပါၿပီ သေဘာေပါက္ပါၿပီ! လိုက္ပို႔လိုက္ပါ့မယ္ ဟုတ္ၿပီလား”

ဟု စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညည္းညဴၿပီး အျပင္သို႔ေရာက္ေနေသာ Tsukimori ကိုလိုက္ရွာရန္ အေျပးအလြား ထြက္ခဲ့သည္။ အံဩမိသည္က ေကာ္ဖီဆိုင္ အျပင္ဖက္မွာတင္ သူမကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဖုန္းတာဝါတိုင္ကို ေနာက္မွီ၍ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာသူမသည္ အေမွာင္ထုကို ပိုင္စိုးေလသည္ ဘုရင္မတစ္ပါး ေလအလား။

“ရွင္လာမယ္လို႔ ထင္သား”

သူမ ကၽြန္ေတာ္ကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ ပန္းမ်ားပြင့္သလို ျပဳံးျပေလသည္။ ယခုကဲ့သို႔ လိုက္လာမည္ဟု ႀကိဳၿပီး သိႏွင့္ေနသည့္ သေဘာ။ ဆူပြက္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ညေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ဒီညေတာ့ လမင္းႀကီးသည္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ကို ေျပာင္စပ္စပ္ႏွင့္ ျပဳံးျပေနသလို။

“နင္မတရားဘူး”

“ဘာကိုလဲ”

“နင္ဘာေတြႀကံေနတာလဲ?”

“ရွင္မေကာင္းဘူးေနာ္ ကၽြန္မ က မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ညဖက္ တစ္ေယာက္တည္းျပန္ရမွာ ေၾကာက္တာေပါ့ မသိဘူးလား?”

“ဒါဆို နင့္အေမျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လာႀကိဳခိုင္းပါလား ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ႐ုံးကတစ္ေယာက္ေယာက္ေပါ့ ၊ မဟုတ္ရင္လည္း ရဲတိုင္ပါလား”

“အျမဲတမ္းပဲ ရွင္က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ခံစားခ်က္ကို နားမလည္ဘူး ကၽြန္မအိမ္ကို ရွင္ကိုပဲလိုက္ပို႔ေစခ်င္တာ”

တခစ္ခစ္ ရယ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းျဖင့္ခ်ိတ္လိုက္သည္။

“ေခါင္းေလၽွာ္ရည္မ်ားလား” သူမဆီမွ ခ်ိၿမိန္ေသာ ပန္းတစ္မ်ိဳး၏ အေမြးရနံမ်ိဳးရသျဖင့္ စိတ္ထဲမွာေတြးမိေနသည္။

“သြားၾကစို႔”

ကၽြန္ေတာ္ အေတြ႕အၾကဳံအရ Tsukimori ျဖစ္ခ်င္သည္မွန္သမၽွ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ေရွာင္၍မရ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္မွာလည္း အေလ်ာ့မေပးခ်င္ ၊ မတက္သာ၍ စိတ္မပါတပါ ျဖင့္သာ သူမ ေနာက္သို႔ လိုက္ရေလသည္။ ထိုအျပင္ နယ္နိမိတ္အေတာ္မ်ားမ်ား သူမရင္ခြင္နဲ႔ ထိစပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္လက္ေမာင္းကိုလည္း နိမ့္က်သိမ္ငယ္သလို ခံစားရသည္။ ကိုယ္ကိုယ္ကိုလည္း စိတ္ပ်က္မိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စကၠန႔္ပိုင္းမၽွခန႔္ “Tsukimori Youko ကသာ စိတ္ထားမေကာင္းေသာ မိန္းကေလး ျဖစ္ေပမယ့္ သူမ ရင္ခြင္ကိုေတာ့ အျပစ္တင္လို႔မရပါဘူးေလ” ဟုေတြးမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

သက္ျပင္းခ်မိကာ “ငါထြက္မေျပးပါဘူး ဒီလိုေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔” ဟု ေတာင္းပန္ၿပီးခါခ်ရသည္။

“စိတ္မေကာင္းစရာပဲ ဒီေလာက္အေျခအေနေကာင္းေနတာကို”

Tsukimori စိတ္ေကာက္သြားေသာလည္း ပုံမွန္လမ္းေလ်ာက္လ်က္။ သူမ ေနာက္မွ သူမ၏ ဝဲပ်ံေနေသာ အနက္ေရာင္ဆံပင္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်မိသည္။ မည္သည့္ ေစာဒကမွ မတက္သာေသာ္လည္း ေျခလွမ္းမ်ားမွာမူ ေလးလံလၽွက္။ ၿမိဳ႕ျပင္ရထားစီးၿပီး ဂိတ္ေလးခုေလာက္ အေရာက္တြင္မွ စိတ္က အသားက်သြားသည္။ ရထားဆိုက္သည့္ ေနရာေရာက္ေသာ္ ၿမိဳ႕ျပင္ရွိ လူေနရပ္ကြက္ တစ္ခုကို ေရာက္လာသည္။

“ကၽြန္မက ဒီမွာေနတာ ေနာက္ငါးမိနစ္ေလာက္ေလၽွာက္လိုက္ရင္ ေရာက္ၿပီ”

ဟုဆိုကာ အေရွ႕ဖက္ရွိ ေတာင္ကုန္းကို ညြန္ျပေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္လိုက္ေသာ္ ေတာင္ေစာင္းေတာင္သြယ္ပင္ အေတာ္မ်ားလွသည္ျဖစ္၍ အေတာ္ပင္ သြားရဦးမည္ ျဖစ္သည္။ ဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္မိေသာကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္က်သြားေလသည္။

“မ်က္ေမွာင္ႀကီးၾကဳံ႕မေနပါနဲ႔ လိုက္ပို႔မွေတာ့ အဆုံးထိပို႔ရမွာေပါ့”

“ငါေတာ့ နင့္ရည္စားျဖစ္မယ့္သူကို သနားမိတယ္”

“မပူပါနဲ႔ ပို႔ေနၾကသြားရင္ အက်င့္ျဖစ္သြားမွာပါ။”

Tsukimori တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္က်ေနသည္ကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္ပဲ လမ္းေလၽွာက္ရင္း

“ၾကည့္စမ္းပါဦး ညဖက္ဆိုေတာ့ ၾကယ္ေလးေတြက ခ်စ္စရာေလး”

အေတာ္ေလးပင္ သာသာယာယာျဖစ္ေနဟန္။ ဒီအထိ ေရာက္လာၿပီးမွေတာ့ လွည့္ျပန္ရမည္မွာလည္း အခက္။ ထိုေၾကာင့္ ေႏွးေကြးေလးလံစြာ လိုက္လာေလသည္။ ထိုအိမ္ရာေလးမွာ ခမ္းနားသည္ ဆိုသည္ထက္ ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ သေဘာကို ေဆာင္၏။ လမ္းသြယ္မ်ားမွ မီးတိုင္မ်ားထြန္းထားေသာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အနားတြင္ အနည္းငယ္ ေမွာင္သည္။ ထိုေၾကာင့္ သူမ ေၾကာက္သည္ ဆိုသည္က လိမ္သည္မဟုတ္ ၊ တကယ္လည္း ျဖစ္နိုင္သည္။ ထင္သည့္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္လိုက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ အေတာ္ပင္ အားကုန္သြားသည္။ Tsukimori မွာမူ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္မရသည့္ သူမနဂို ပုံစံအတိုင္း ဘာမွျဖစ္ပုံမရ။

“ေရာက္ၿပီ” ဟု ေျပာကာ အေပါက္ဝတြင္ သူမ လွမ္းရပ္လိုက္သည္။

အိမ္ကို ေဆးအျဖဴေရာင္ သုတ္ထားသည္။ အိမ္ ဆိုသည္ထက္ အေဆာက္အဦ ဟုေျပာသည္က သဘာဝပိုက်သည္။ သူမအေဖက ေဆာက္လုပ္ေရးဒီဇိုင္းကုမၸဏီအႀကီးအကဲ ျဖစ္သည္အေလ်ာက္ အိမ္က အေတာ္ေလးပင္ ထူးျခားဆန္းၾကယ္စြာ ဆႏြင္းမကင္းပုံစံ ေဆာက္လုပ္ထားသည္။ ႐ူဗေဗဒပညာရွင္တစ္ဦး ၏ အိမ္ဟု ေျပာလၽွင္ပင္ ေခါင္းညိတ္မိမည္ ျဖစ္သည္။ အိမ္က မီးလည္းမဖြင့္ထား ၊ ထိုေၾကာင့္ သူမအေမလည္း ရွိပုံမရ။

ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို ၾကည့္ေနတုံး Tsukimori တစ္ေယာက္ ၊ ကၽြန္ေတာ္အက်ီစကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။

“ေရာက္မွေတာ့ အထဲဘာလို႔ မဝင္တာလဲ”

သူမ ကမ္းလွမ္းခ်က္က မသကၤာစရာ ေကာင္းသလို သံသျဖစ္ဖြယ္လည္း ေကာင္းသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကသာ ယခုလိုသြားလည္သည္ကို သိပါက ျပႆနာ။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းကေကာင္မ်ား တစ္ေယာက္မွ မေရာက္ဖူးသည့္ အေျခအေနမွာ။ ေကာလဟာလမ်ားက စိတ္ကူးထဲမွာတင္ အေတာ္ပင္ခ်ည့္နဲ႔ေစသည္။ အဓိကက Kamogawa သာသိခဲ့ရင္ မည္သို႔တုံျပန္မည္နည္း ဆိုသည္ကို ေတြးပင္မေတြးဝံ့။ ယခုသူမအိမ္ထဲ ဝင္ေစသည္မွာ အႀကံအစည္တစ္ခုခုရွိမည္။ သူမအႀကံအစည္ ေအာင္ျမင္၍ မျဖစ္။

“ေကာင္းသားပဲ ငါလည္း ေရဆာေနတာ ေသာက္လို႔ရလား?”

သို႔ပင္ေသာ္ညား လက္ခံလိုက္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယခုအခြင့္အေရးမ်ိဳးက ႏွစ္ခါမရ။ သူမေနာက္ပိုင္းလွုပ္ရွားမွုမ်ား သံသယဝင္စရာမရွိေသာ္လည္း စုံစမ္းမွုကို ရပ္ဆိုင္း၍မရ။ လူသတ္နည္းႏွင့္ ပတ္သတ္သည့္ မသကၤာစရာ မ်ားက စိတ္ထဲတြင္ တသီတသန္း။ အေစာပိုင္းက သူမအနားကပ္ၿပီး စုံစမ္းျခင္းျဖင့္ သတင္းရေအာင္ယူရန္ ၊ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္မွုမွာ သဲထဲေရသြန္သကဲ့သို႔။ သူမႏွင့္ နီးကပ္လာေလေလ ၊ သူမကို နားမလည္နိုင္ေလေလ ျဖစ္လာသည္။

သူမ ေနာက္ေနသည္ေလာ၊ အတည္ပင္ေလာ ဆိုသည္ကိုပင္ မခြဲျခားနိုင္။ တနည္းအားျဖင့္ သူမသည္ ငါးရွဉ့္တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ အဖမ္းရခက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ အစား သူမအေမကို ခ်ဥ္းကပ္သည္က ပိုနည္းလမ္းက်နိုင္သည္ ဟု နိဂုံးခ်ဳပ္ ေတြးမိသည္။ အသုဘမွာ ျမင္မိသေလာက္ ၊ သူမအေမသည္ သူမကဲ့သို႔ မွန္းရခက္မည့္ လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေလာက္ေပ။ Tsukimori နဲ႔ သူမအေဖ ဆက္ဆံေရးကို Tsukimori ကိုေမးစရာမလိုေတာ့။ Tsukimori အေနာက္မွ အိမ္ထဲ လိုက္ဝင္လာသည္။ အထဲတြင္ မည္သည့္ အသံဗလံမွ မၾကားရ။ ဖိနပ္ ခၽြတ္ၿပီးသည္နဲ႔ ေမးလိုက္မိသည္က

“နင့္အေမဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမွာလဲ”

“အေမ့အရြယ္ မိန္းကေလးေတြမွ ရွင္က စိတ္ဝင္စားတာလား? ဟု ရယ္ရင္း လွမ္းစလိုက္သည္။

“အနည္းဆုံးေတာ့ နင္ထက္ေတာ့ ပိုစိတ္ဝင္စားတာေပါ့”

အတည္ေပါက္ေျဖလိုက္သည္။

“ေနာက္တာေပမယ့္ စိတ္ထိခိုက္သြားတယ္”

အိမ္တြင္းစီဖိနပ္မ်ားထုတ္ေပးခ်ိန္မွာ ေခါင္းခါၿပီး ေျပာေလသည္။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အသာပဲထင္သည္။

“ဒီေန႔ ေမေမအျပင္သြားတယ္ ေနာက္က်လိမ့္မယ္ ၊ ရွင့္အတြက္ အခြင့္အေရးပဲ!”

“….ဘာအခြင္အေရးမ်ိဳးကို ေျပာတာလဲမသိဘူး?”

သူမက ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာနားကို ကပ္လာ၍ ဖယ္ရင္းလွမ္းေျပာလိုက္သည္။

Tsukimori က အသာရသြားျပန္သည္။

“ေရာက္တုံးေရာက္ခိုက္ အန္တီရွိရင္ ငါကိုယ္ငါမိတ္ဆက္ခ်င္လို႔ပါ”

“အိုး ဝမ္းသာစရာပဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရွင္ ကၽြန္မကို လက္ခံၿပီေပါ့”

“ငါ့စကားကို ဘယ္လိုယူဆလည္း မသိဘူး ၊ ဒါေပမယ့္ နင္မွားေနတယ္လို႔ ေျပာပါရေစ”

သူမေနာက္မွ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ လိုက္ခဲ့သည္။

“ကၽြန္မ ေသာက္စရာ တခုခု ယူလာခဲ့မယ္ ၊ ဆိုဖာေပၚမွာ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ေန”

Tsukimori မီးထြန္းၿပီး ေဘးအခန္းတြင္ ဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ တဝက္ေလာက္ကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီး အေတာ္ေလး မီးဖိုေခ်ာင္ပစၥည္းမ်ား ကရိယာ တန္ဆာပလာမ်ား စုံလင္ပုံရသည္။ ဧည့္ခန္းတစ္ခုလုံး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္မိသည္။ အိမ္အျပင္ဖက္လို အတြင္းမွာလည္း အေတာ္ေလးသားနားေလသည္။ သားေရ ဆိုဖာတစ္လုံး ၊ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ပုံ ေဆးျဖင့္ ခ်ယ္သ ထားသည့္ ဖန္စားပြဲ ၊ ပယင္းေရာင္ မီးအုပ္ေဆာင္း။ ထိုအျပင္ အေတာ္ေလး ႀကီးမားသည့္ LCD TV မွာလည္း ေစ်းအတန္ႀကီးဟန္ Hi-Fi ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ တပ္ဆင္ထားသည္။ ေကာလဟလအတိုင္း အေတာ္ပင္ ခ်မ္းသာသည့္ မိသားစု။

သို႔ေသာ္ ထိုအခ်က္မ်ားမွအပ တျခားမည္သည့္အခ်က္မ်ားကိုမွ ေကာက္ခ်က္ခ်၍ မရသည့္အတြက္ စိတ္ပ်က္မိသည္။ တကယ္တမ္း သိခ်င္သည္က Tsukimori နဲ႔ သူမအေဖ ဆက္ဆံေရး ၾကားမွ သဲလြန္စ ပစၥည္းတစ္ခုခု။ လူတကာ ဝင္ထြက္ေနသည့္ ဧည့္ခန္းမွာ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မရွိသည္မွာလည္း ယုတၱိတန္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ က်န္အခန္းမ်ားထဲဝင္ရန္ မည္ကဲ့သို႔ အႀကံထုတ္ရမည္နည္း။ စဥ္းစား၍ မရ။ ယခုလို သူမအိမ္ ေရာက္တုံးေရာက္ခိုက္ အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္ဆုံးရွုံးမွာ ေၾကာက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးမ်ားခ်ာခ်ာလည္ေနစဥ္ အေအး ဖန္ခြက္မ်ား ယူလာသည့္ Tsukimori ျပန္ေရာက္လာသည္။

“လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းႀကိဳက္မယ္ထင္တာပဲ?”

“အေကာင္းဆုံးပဲ”

ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ၿပီးသည့္ႏွင့္ ျပန္ရန္ စဥ္းစားထားသည္။ ဒီမွာ ၾကာၾကာေနဖို႔ အက်ိဳးမရွိ။ သို႔ေသာ္ Tsukimori ကၽြန္ေတာ္ အႀကံကို သိပုံရသည္။

“ကိုယ့္အိမ္လိုပဲ သေဘာထား! မနက္ျဖန္ စေနေန႔ပဲရွိေသးတာကို ၊ ေလာစရာမလိုဘူး မဟုတ္လား? ”

“နင္႐ူးမ်ားေနသလား ၊ ငါက ေယာက္်ားေလးေလ မသိဘူးလား”

ကၽြန္ေတာ္၏ ထြက္ေပါက္ကို ပိတ္ရန္ ႀကိဳးစားသျဖင့္ ၊ စကားမွာလည္း အနည္းငယ္ ရင့္သီးသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ပုံစံမွာလည္း တကိုယ္ေကာင္းဆန္သလို။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္အႀကံနဲ႔ကၽြန္ေတာ္။

“ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့! ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္က အားႏြဲ႕ေနတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို အေမွာင္ထဲ ဘယ္ေတာ့မွ မထားခဲ့ဘူး”

“ဒါေပမယ့္ ဒါနင့္အိမ္ေလ”

“အိမ္ထဲကို ေက်ာ္ဝင္လာတဲ့သူရွိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”

“နင့္အိမ္ထဲကို ေက်ာ္ဝင္တဲ့သူ ရွိမရွိကို ငါက ဘယ္သိပါ့မလဲ ၊ အေစာကတည္းက နင့္ပုံျပင္က သံသယျဖစ္စရာပဲ”

“စိတ္မေကာင္းစရာပဲ” Tsukimori အနည္းငယ္ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။

“ရွင္က ကၽြန္မေျပာတာဆို ဘယ္ေတာ့မွ လက္ခံတယ္ မရွိဘူး Nonomiya-kun”

“ငါကေျပာရမွာ နင္ေျပာတာပဲ နားေထာင္ေနရတာ မ်ားၿပီ!”

ပက္ကနဲ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ တစ္ဖက္လူ၏ဟန႔္တားမွုမွာ လက္ခံနိုင္စရာမရွိသျဖင့္ စိတ္ထဲရွိရာ ထြက္က်လာသည္။ ခဏအၾကာတြင္မူ သူမတစ္ကိုယ္တည္း ေျပာသလိုလိုျဖင့္ တိုးတိုးေလး

” အင္း Nonomiya-san အေၾကာင္းကို Mirai-san ကိုေျပာၾကည့္ရင္ေကာင္းမွာပဲ”

ေကာ္ဖီမ်ားပင္ ဖိတ္က်ေတာ့မလို။

“ၿခိမ္းေျခာက္တာလား”

Tsukimori ကို ဘုၾကည့္ ၾကည့္လိုက္သည္။

“မတက္နိုင္ဘူးေလ ကိုယ္ထက္အသက္ႀကီးတဲ့ အစ္မလို Mirai-san ဆီကပဲ အႀကံဉာဏ္ေကာင္းေလး ေတာင္းမလို႔ပါ ၊ ဘာမ်ား ထူးဆန္းလို႔လဲ ဟုတ္ဖူးလား”

Tsukmori သူမမ်က္နာတစ္ဝက္ကို ေခါင္အုံးအေသးျဖင့္ ဖုံးလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အၾကည့္ကို ေရွာင္ရွားသည့္ သေဘာ။

“Mirai-san ကို အခ်စ္ေရး ကိစၥ သြားေမးတယ္ဆိုတာ မေကာင္းဆိုးဝါးကို နတ္ျပည္ေရာက္နည္း ေမးသလိုပဲ”

“အဲဒီ အစ္မက ေကာင္းပါတယ္။”

Tsukimori ေခါင္းအုံးအေသးကို ဖက္လိုက္ၿပီး မ်က္နာျဖင့္ဖုံးထားကာ တစ္ခစ္ခစ္ျဖင့္ရယ္ေလသည္။

“ရယ္စရာမဟုတ္ဘူး ၊ ဒါက တကယ္ ေသေရးရွင္ေရးကိစၥ”

Mirai-san တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ကိုစမည္ကို စဥ္းစားရင္း အေတာ္ေလး ေခါင္းကိုက္ရသည္။ သူမသာ ကၽြန္ေတာ္ကို Tsukimori အေၾကာင္း ေတာက္ေလၽွာက္ ေမးလၽွင္ ေအးခ်မ္းလွေသာ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ကာလ ေလးမ်ား ပ်က္စီးရေတာ့မည္။

“ဆိုင္ကလူေတြ သိလည္း ကိစၥမရွိပါဘူး ၊ ငါက လၽွိုဝွက္တက္တဲ့သူမဟုတ္ဘူး”

“တကယ္ကိစၥမရွိဘူး ဟုတ္လား”

Tsukimori ကေတာ့ မူလကတည္းက လူေတြအာ႐ုံစိုက္ခံရသည္ မိုလို႔ ျပႆနာမရွိ၊ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တြင္ ျပႆနာရွိသည္။ တျခားလူေတြက အာ႐ုံစိုက္ၾကမည္ကို ေတြးၾကည့္မိ႐ုံျဖင့္ ေက်ာခ်မ္းမိသည္။ ေဘးမွေနသူ အျဖစ္နဲ႔သာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ပါသည္။ လူတိုင္းက သူ႔အရည္အခ်င္းႏွင့္သူ။

“ကၽြန္မက တကယ္ေတာ့ အားလုံးကို ေျပာၿပီးမွ ရွင္ကို အရယူရတာ ပိုသေဘာက်တာ”

“ေနာက္ဆုံးေတာ့ တျခားလူေတြ အကူအညီပါယူမယ္ေပါ့ေနာ္ ဟုတ္လား”

တမင္တကာရြဲ႕ေျပာလိုက္သည္။

“ဒါကေတာ့ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ ကိုယ္ေပါ့?” Tsukimori ကလည္း ဘာမွမျဖစ္သလို ျပန္ပက္လိုက္သည္။

“နင္ေျပာမွလား နင္က ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ကလည္း မ်ား ၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ကလည္းေကာင္း ၊ နင့္ႏွလုံးသားကို ထုတ္ၾကည့္ရင္ေတာင္ ျဖဴစင္မွာ မဟုတ္ဘူး အကုန္လုံးက နင့္႐ုပ္ေခ်ာတာပဲ သိၾကေပမယ့္ ေသေစနိုင္ေအာင္ အဆိပ္ျပင္းတာကို သတိမထားမိၾကဘူး”

“ငါကို ႐ုပ္ေခ်ာတယ္လို႔ ထင္တယ္ေပါ့ ေပ်ာ္လိုက္တာ!”

“အဆိပ္ျပင္းတယ္ ဆိုတာက ဘယ္ေရာက္သြားသတုံး?”

“မဟုတ္မမွန္တာေတြကို ကၽြန္မ ဂ႐ုစိုက္ေလ့မရွိဘူး”

သူမ ျပန္ေျပာသည့္ပုံစံအရ သူမ ေနာက္ေနတာမဟုတ္၊ အသေရဖ်က္မွု ႏွင့္ၾကဳံေတြ႕ခဲ့လၽွင္ပင္ သိပ္ဂ႐ုစိုက္မည့္ပုံမေပၚ။ ထူးဆန္းစြာျဖင့္ လူတိုင္း မ်က္စိထဲက သူမသည္ ယခုကဲသို႔ သံမဏိ စိတ္ထားမ်ိဳး ရွိဖို႔လိုသည္ ကို သတိထားမိသည္။

“ေနာက္တစ္ခြက္ယူဦးမလား”

Tsukimori မိန္းမဆန္ဆန္ ျပဳံးၿပီး ေခါင္းကို အသာအယာေစာင္းလိုက္ကာ ေရေႏြးခြက္ထဲ့ကို ငွဲ႕ေပးလိုက္သည္။ အရွုံးေပး ၊ အလံျဖဴျပသည့္ အေနျဖင့္

“ေက်းဇူးျပဳၿပီး”

ဟုဆိုကာ ခြက္ကို သူမဆီသို႔ ကမ္းလိုက္သည္။ သူမ၏ အႀကံဆိုး ဆိုသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ရမည္။ မိနစ္သုံးဆယ္ခန႔္ၾကာသြားသည္။

“နင့္အေမက ေတာ္ေတာ္ၾကာတာပဲေနာ္”

မ်က္နာခ်င္းဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနသည့္ Tsukimori ကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။

“အင္း ၾကာမယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္”

“ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္မွာလဲ”

“ဟမ္….ဆယ္နာရီေလာက္ေတာ့ ျပန္ေရာက္မယ္ထင္တာပဲ”

“ေအာ္ နာရီဝက္ပဲ လိုေတာ့တာေပါ့ေနာ္ ဟင္း”

ႏွစ္ေယာက္တည္း အခန္းတစ္ခုထဲမွာ ျဖစ္၍ ေနရထိုင္ရသည္မွာ ကသိကေအာက္။ သို႔ေသာ္ လက္က်န္နာရီဝက္ကိုေတာ့ သည္းခံၿပီးေစာင့္မည္ဟု အားတင္းလၽွက္ ဆိုဖာေပၚ လွဲေနလိုက္သည္။

Tsukimori တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္က

“တကယ္ေတာ့ အတိအက်ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီေပါ့”

ကၽြန္ေတာ္ ဆိုဖာေပၚမွာ ေငါက္ကနဲ ထထိုင္ကာ သူမကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သူမကေတာ့ ဖက္ရွင္မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ကို ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ေနသည္။

“ဘာေျပာတယ္!”

“အင္း အေမ ကုမၸဏီကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္လို႔ မနက္ျဖန္မွ ျပန္ေရာက္မယ္”

“__ နင္ငါ့ကို လိမ္ေနတာလား?”

ကိုယ္ကိုယ္ကို အသံ အေတာ္က်ယ္သြားမွန္း သတိထားမိသည္။

“ငါ ရိုးရိုးသားသား ေျပာသားပဲ ေနာက္က်မယ္ဆိုတာကို”

“ဘယ္နားက ရိုးသားလို႔လဲ? ျပန္မယ္” ဟု ေၾကညာကာ ဝုန္းကနဲ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး အေပါက္ဝ သို႔ထြက္လိုက္သည္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို သူမ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ ဝင္မိသည့္အတြက္ ေဒါသထြက္မိသည္။

႐ုတ္တရက္ ႏူးညံ့ေသာ အထိအေတြ႕ တစ္စုံတစ္ရာကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ေမာင္းက ခံစားသိရွိသည္။ Tsukimori က ကၽြန္ေတာ္ မသြားနိုင္ေအာင္ သူမရင္ခြင္ျဖင့္ အတင္းခ်ိတ္ထားသည္။

“…..မသြားပါနဲ႔ မထားခဲ့ပါနဲ႔ ငါေၾကာက္တယ္!”

သူမ ေတာင္းပန္ေနသည္ႏွင့္ ထိုအထိအေတြ႕ေၾကာင္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ၿပိဳလဲမတက္။ အႀကံအစည္ျဖင့္ ဆြဲေဆာင္သည္ ဆိုသည္တိုင္ေအာင္ ျမင္ရခဲလွသည့္ သူမ၏ အားနည္းေနသည့္ပုံစံက ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ကာလရွည္ၾကာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ စိတ္ဆင္ရိုင္းမ်ားပင္ လြတ္ထြက္သြားေစနိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အသိစိတ္က ကေသာင္းကနင္း နိုင္လွသည့္ အေျခအေနကို ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ၿပီး အမွားမျဖစ္ေစရန္ ကာကြယ္လိုက္သည္။

“နင္ ဒီလိုဆြဲေဆာင္လို႔မရဘူး! ၿပီးေတာ့ နင္မတရားဘူး ! ငါနင့္ကိုတြဲမယ္လို႔ တစ္ခါမွ လက္ခံခဲ့တာမဟုတ္ဘူး”

တစ္မိုးေအာက္တြင္ ၊ လူပ်ိဳ အရြယ္ႏွင့္ အပ်ိဳအရြယ္ ၊ မွားယြင္းနိုင္သည့္ အေျခအေန။ လူပ်ိဳေပါက္တစ္ေယာက္ပီပီ ပုံမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာျဖစ္မလဲ စိတ္ဝင္စားေပမယ့္ ျပႆနာက တစ္ဖက္ မိန္းကေလးက Tsukimori Youko။

“နင့္သာဆိုရင္ ကိစၥမရွိပါဘူး”

ထင္သည့္အတိုင္း ညိဳ႕မ်က္ဝန္း၊ စကားခ်ိဳမ်ားျဖင့္ သူမဖမ္းစားရန္ ႀကိဳးပမ္းေနသည္။ တျခားအေျခအေနမ်ိဳးမွာသာ Tsukimori Youko ကိုေတြလၽွင္ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ ျငင္းဆန္နိုင္စရာ အင္အားလုံးဝ ရွိမည္မဟုတ္။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကေတာ့ ဘာကိစၥမွမရွိဘူး”

အေတြးကမၻာထဲမွ Nonomiya မဟုတ္ ၊ အျပင္မွ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျပတ္သားစြာ ျငင္းပယ္လိုက္သည္။ ကိေလသာကုန္ခမ္းေနသည္ေတာ့ မဟုတ္ ၊ သူမကို ေၾကာက္မိ၍ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ပင္ ထိန္းနိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ Tsukimori Youko ဘာေတြ ေတြးေနမည္နည္း။ သူမ ကၽြန္ေတာ္ကို စဖြင့္ေျပာကတည္းက ေနာက္ကြယ္တြင္ တခုခုရွိမည္ဟု ခန႔္မွန္းမိသည္။ Tsukimori ကၽြန္ေတာ္ကို အျပတ္ရွင္းရန္ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္ေသာ္လည္း ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္၍ေလာ။ သူမက သူမ၏ အလွတရားကို ေကာင္းစြာသိရွိသူ ျဖစ္သလို ၊ မည္ကဲ့သို႔အသုံးခ်ရမည္နည္း ဆိုသည္ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္သူ တစ္ဦး။ ထိုအခ်က္ ကိုေတာ့ ေလ့လာေတြ႕ရွိၿပီး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကို သူမ ႐ုပ္ေသးအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသည္ကလည္း ျဖစ္နိုင္ေပသည္။ မဟုတ္နိုင္ဘူးလား? ေသခ်ာသည္က သူမက ကၽြန္ေတာ္ လူသတ္နည္းစာရြက္ အေၾကာင္း သိရွိသည္ကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိရမည္။ ဘယ္နည္းျဖင့္မဆို ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာမွ အျမန္ထြက္ခြာရန္လိုေပသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ထင္သလိုမွန္ေနၿပီး Tsukimori မွလက္ခံခဲ့လၽွင္ အေႏွးႏွင့္အျမန္ ကၽြန္ေတာ္ သူမ၏ ဖဝါးေတာ္ ေအာက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္၏ ဒူးေတာ္ ေထာက္ရလိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူမ၏ စကားမ်ားသည္သာ မုသား ျဖစ္ေသာ္လည္း သူမ၏ အလွတရား ကေတာ့ အမွန္ပင္။ အခ်ိန္က်သည္ႏွင့္ သူမ၏ အဆိပ္ေအာက္တြင္ သားေကာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္။ ႀကိဳတင္တြက္ဆ ထားေသာ္လည္း အဆိပ္ကတျဖည္းျဖည္း ပ်ံႏွံ့လာၿပီး ေတာင့္ခံနိုင္စြမ္းကိုပါ ေလ်ာ့က်ေစသည္။ သူမကို ခါခ်လိုက္ၿပီး အဝ သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ Tsukimori ေျပးလိုက္လာသည္။ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ သူမ ကၽြန္ေတာ္ကို မွီကာ သိုင္းဖက္လိုက္သည္။ သူမ၏ ေႏြးေထြးမွု ၊ သူမ၏ ႏူးညံ့မွု ၊ သူမ၏ အသိစိတ္ကိုေတာင္ ပေပ်ာက္သြားေစနိုင္ေသာ ညႇိယူဖမ္းစားသည့္ သင္းပ်ံ႕ေမြးရနံ့က ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေက်ာမွ တိုက္ခိုက္ေလသည္။

“… နင္ဘယ္လိုသေဘာထားထား ငါဂ႐ုမစိုက္ဘူး”

သူမ၏ အသက္ရွုသံမၽွင္းမၽွင္းေလးက လည္တိုင္ကို မထိခလုတ္၊ ထိခလုတ္။ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းရမည္ ကို သိေပမယ့္ အေၾကာဆိုင္းသလို မလွုပ္ရွားနိုင္။

“…..ငါ့ကို….နင္လုပ္ခ်င္တာသာ လုပ္လိုက္ပါေတာ့….”

သူမ ၏ လိုက္ေလ်ာေသာ စကားသည္ နားစည္ကို ရိုက္ခတ္ ၊ ေခါင္းထဲသို႔ဝင္လာကာ တကိုယ္လုံးသို႔ လၽွပ္စစ္ အခ်က္ျပခ်က္မ်ား အျဖစ္သို႔ေရာက္ရွိလာေလသည္။ အဆိပ္မိ ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္သည္လည္း အထက္တန္းေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္ကို ဆန႔္က်င္နိုင္စြမ္းပင္ မရွိေတာ့ေပ။



ထိုေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ကို ဆိုဖာေပၚသို႔ တြန္းပို႔ၿပီး အေပၚမွမိုးထားသည္။ မွိန္ျပၿပ မီးေရာင္ေအာက္က အသိရခက္ေသာ သူမ ၊ ေခါင္းကို ကၽြန္ေတာ္ပုခုံးေပၚသို႔တင္ကာ လက္ကိုမူ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ ၊ ရင္ခုန္သံကို စူးစမ္းရန္မ်ားလား ၊ ေဝခြဲ၍ မရေတာ့ေခ်။ ေမးေစ့ ေအာက္တြင္ေတာ့ သူမ၏ ျဖဴဝင္းသြယ္လ်ေသာ လည္တိုင္က ဆီးႀကိဳလ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ အားေစးမိေနသလို စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာနိုင္ခ်ိန္တြင္ သူမနားထဲသို႔ ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္သည္က

“ေက်းဇူးျပဳၿပီး…….ငါကို နင္”

နားထဲမွာေတာ့ နတ္သမီးတစ္ေယာက္ အသံလိုလို ၾကားလိုက္ရသည္။ ၿပီးေနာက္ကၽြန္ေတာ့္၏ အကာအကြယ္မဲ့လည္တိုင္ ကို ပါးစပ္ျဖင့္ဖြဖြ လွမ္းငုံလၽွက္။ ႏူးညံ့လွသည္ လ်ာဖ်ားမ်ား၏ လွုပ္ရွားမွုေၾကာင့္ ပုခုံးပင္ တြန႔္မိ၏။ ယခုလို လွုံေဆာ္သည္မ်ိဳးကို တခါမၽွ မၾကဳံဖူး၊ ယားသလိုလို ရွိေသာ္လည္း ကြဲျပားသည္။ ခႏၵာကိုယ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္၍ မရနိုင္ေတာ့။ သူမကို တြန္းဖယ္ရန္ ႀကိဳးစားသည့္ သေဘာျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အေပၚသို႔ တြန္းလိုက္သည္။ မခြဲမခြာလိုေသာသူမမွ တင္းခံ့ကာ ခႏၵာကိုယ္ကို အလိုက္သင့္လွည့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ဆန႔္က်င္ရန္ ႀကိဳးစားသည့္ အျပဳအမွုမွာ အလဟႆျဖစ္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္လက္မ်ားသည္ သူမ ႏူးညံလွသည္ သူမရင္ဘတ္ေပၚသို႔ က်ေရာက္သြားၿပီး ဖိမိကာ ႏွစ္ဦးလုံး အာကာသထဲေရာက္သြားသလို။

ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ Tsukimori ဆတ္ဆတ္ခါသြားေသာ္လည္း တိုးတိုးညည္းတြားသံျဖင့္ ယခုထိ ကၽြန္ေတာ္ကို ခြထားဆဲ။ အေျခအေနက အေတာ္ေလးဆိုးဝါးသည္။ အသိစိတ္မွာ သူမ၏ ညည္းတြားသံ ႏွင့္အတူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ အသိလြတ္သြားသည္ ႏွင့္အတူ ႐ုတ္ခ်ည္း ေနရာေျပာင္းကာ သူမကို ျပန္၍ အေပၚမွ မိုးလၽွက္။ ကၽြန္ေတာ္လက္က သူမလည္ပင္းကို ဖက္ထားၿပီး လက္ေခ်ာင္းမ်ားက သူမ၏စိုၿပီးေတာက္ေနေသာ အနီေရာင္ႏွုတ္ခမ္းဖ်ားသို႔။ ေလကို တဝ ရွိုက္သြင္းလိုက္သည္။ ပန္းရနံ့ေမြးႀကိဳင္ေနေသာ သူမလည္တိုင္ ေအာက္ဖ်ားကို နမ္းလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဒူးတစ္ျခမ္းကို ေပါင္ႏွစ္ဖက္ၾကားတိုးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လွုပ္ရွားမွုတိုင္းကို ျပင္းထန္စြာ သူမ တုန႔္ျပန္ေနေလၿပီ။ စိတ္လွုပ္ရွားမွုေၾကာင့္ ေသြးျပန္ေၾကာတစ္ေလ်ာက္ စီးဆင္းေနေသာ ေသြးမ်ားပင္တိုးထြက္မတက္။

ယခုေတာ့ ___ Tsukimori Youko ကို ကၽြန္ေတာ္ထိန္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ၿပီ

စိတ္ေက်နပ္မွုကား ပုံမွန္ထက္ ေက်ာ္လြန္၍။ ကၽြန္ေတာ္လို ေသြးေအးေအးျဖင့္စဥ္းစားတုံျပန္သူေတာင္ ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ျဖစ္နိုင္လၽွင္ခံစားခ်က္အတိုင္း ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ေသြး႐ူးေသြးတန္း အေလာတႀကီး ဇာတ္လမ္းဆက္မည့္အစား ပုံမွန္ေလးသာ သူမကို တယုတယပြတ္သပ္လ်က္။ ဒီခံစားမွုကို ျဖစ္နိုင္လ်င္ ၾကာနိုင္သမၽွ ၾကာေအာင္ ထိန္းထားခ်င္သည္။သို႔ေသာ္ ႏွလုံးခုန္ရပ္မတက္ ႐ုတ္တရက္ အံဩသြားသည္က သူမ၏ ပုံမွန္မဟုတ္ေသာ တုန႔္ျပန္မွု။

“__နင္ တုန္ေနတယ္”

Tsukimori ထႂကြလွုပ္ရွားမွု ႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားၿပီး မ်က္ေတာင္အနည္းငယ္ခတ္သြားသည္။

“… ငါလား?”

သူမ ႏွုတ္ခမ္းမွဖြဖြေျပာေသာ္လည္း သူမအသံက စိတ္ပူေနသလို။ သူမကိုယ္သူမ မသိသည္ျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ သူမတစ္ကိုယ္လုံး တုန္လွုပ္ေနသည္။ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ အသိစိတ္က ယခုမွျပန္ေပၚလာၿပီး အျပစ္ရွိသလိုခံစားရသည္။

“…. ငါတို႔ မလုပ္သင့္ေတာ့ဘူး ထားလိုက္ေတာ့” ဟုဆိုကာ ခႏၵာကိုယ္ကို မတ္လိုက္သည္။

Tsukimori ၏ တုန္လွုပ္မွုသည္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ျငင္းပယ္မွု။ စိတ္သေဘာထား ေကာင္းမြန္စြာျဖင့္ ရပ္ဆိုင္းလိုက္ျခင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း မိမိစိတ္ေက်နပ္မွု ရေအာင္ တဖက္သူ စိတ္ဆင္းရဲသည္ကိုလည္း မေပ်ာ္ေပ။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေျပာရလၽွင္ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္သည္။ သူမအေပၚမွာ မမွားသင့္သည့္အမွားမ်ိဳး လြန္က်ဳးမိမည္ကို အေၾကာက္ဆုံး။ သူမကေတာ့ ဆိုဖာေပၚမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ကို အံဩစြာၾကည့္လၽွက္။ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနေသာယူနီေဖာင္းၾကားမွာ ျဖဴဝင္းေသာအသားအေရ။ ခ်က္ခ်င္းပင္ မ်က္နာလြဲလိုက္သည္။

“ဘာလို႔လဲ ငါကရပါတယ္လို႔ မေျပာဘူးလား”

“နင္က တုန္လွုပ္ေနတယ္ေလ”

“စိတ္လွုပ္ရွားလို႔ေပါ့!”

“ဟင့္အင္း”

“ဟုတ္တယ္!”

ထိုေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ မယုံၾကည္နိုင္ေလာက္သည့္ စကားတစ္ခြန္းကို Tsukimori ေျပာခ်လိုက္သည္။

“ဒါငါ့ ပထမဆုံးေလ!”

ထိုေနာက္ ဆက္၍

“ဒီေတာ့ ငါလည္းေၾကာက္မိတာေပါ့”

ေျပာစရာ စကားပင္မရွိ။ သူမကို လ်စ္လ်ဴရွု၊ေနာက္ဆုတ္သည့္အေနျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။

“ဘာလို႔လဲ!” ဟု စိတ္မေက်နပ္မွုမ်ားကို စကားလုံးတစ္လုံး အျဖစ္အသြင္ေျပာင္းၿပီး ေအာ္လိုက္မိသည္။ က်န္တာ ဘာမွ မတက္နိုင္။

Tsukimori က “လူတိုင္းမွာ ပထမဆုံး ဆိုတာ ရွိတာပဲ” ဟု ျဖဴစင္သည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ မ်က္လုံးျဖင့္ ျပန္ေျဖသည္။

“ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ!”

“တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူဘူးေလ”

“…. နင္ကိစၥဆိုရင္ နင့္ဖာသာနင္ရွင္းေလ ဒီတစ္ေခါက္ နင့္ရဲ့ အေဖာ္ကငါေလ နင္နားလည္ရဲ့လား?”

“အင္း ဟုတ္ပါတယ္ ပထမဆုံးဆိုေတာ့ နင္ေက်နပ္မယ္လို႔ ငါမထင္ဘူးေလ” ဟု သူမ ပူပန္ဟန္ျဖင့္ေျပာသည္။

ေနာက္ေနတာပဲ ျဖစ္ရမည္။

“ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းတိုးတက္လာမွာပါ ၊ နင္သိပါတယ္ ငါက သင္လြယ္၊တက္လြယ္ေလ သိတယ္မဟုတ္လား ? အလုပ္ထဲမွာေရာ ၊ ေက်ာင္းမွာေရာပဲေလ”

သို႔ေသာ္ Tsukimori ၾကည့္ရသည္မွာ အတည္ေျပာေနသလို။

“အဲဒါက ကိစၥမရွိဘူး!”

မည္သည့္အႀကိမ္က ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆုံးေဒါသထြက္ခဲ့သနည္း။မွတ္ပင္ မမွတ္မိ။ ယခုလို တန္ဖိုးႀကီးမားသည့္ ခံစားမွုကိုေပးသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္
Tsukimori ။

“ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ကေသာင္းကနင္း နိုင္ရတာလဲ”

“ငါလည္း ငါဖာသာငါ အံဩတာပဲ”

“မဆိုင္သလို မေျပာနဲ႔ေလ!”

“မိန္းကေလးေတြက အခ်စ္နဲ႔ေတြ႕ရင္ ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္ အခုၾက တကယ္မွန္သလိုပဲ ငါလည္း အခု ဘာမဆို လုပ္နိုင္တယ္လို႔ ခံစားရတယ္”

သူမဖာသာ ေျပာရင္း သူမ ေထာက္ခံသလိုျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ေလသည္။

“နင့္အတြက္ပဲ နင္မစဥ္းစားနဲေလဟာ….”

ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္း အရွည္ႀကီး ခ်မိသည္။

“ေနပါဦး နင္ရဲ့ ေကာလဟာလေတြကေရာ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ နင္ေကာင္ေလးေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ တြဲခဲ့ဘူးတာ မဟုတ္လား?”

စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ သူမကို ယုံသည္ေတာ့မဟုတ္ ၊ Tsukimori လိုမိန္းကေလးမ်ိဴးသည္ “ထိုအရာ” ကို ဆုံးရွုံးဖို႔ အခြင့္အလမ္း အေတာ္မ်ားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ကစားေနတာမ်ားလား။

“….. ငါမေျပာခ်င္ဘူး” သူမ မ်က္နာလြဲလိုက္သည္။

“ငါ့ကို ဒီအေျခအေနထိေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ၿပီးမွ မေျပာခ်င္လို႔ရမလား? ငါမွာ သိခြင့္ရွိတာေပါ့”

“ငါဂ႐ုမစိုက္ဘူး”

“ကေလးမဆန္စမ္းပါနဲ႔ကြာ”

“နင္ငါ့ကို ပစ္စလတ္ခတ္ မိန္းကေလးလို႔ပဲ ထင္မွာ!”

Tsukimori ႏွုတ္ခမ္းကို ပိတ္လိုက္သည္။ ယခုေတာ့လည္း သူမက မရင့္က်က္သည့္ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္လို။ ခုနက ညိဳ႕ယူဖမ္းစားတဲ့ သူမ ဘယ္ေရာက္သြားေလတုံး။

“ေကာင္းၿပီေလ! နင္မေျပာခ်င္မွေတာ့ ငါလည္း မေမးေတာ့ပါဘူး”

ယခုအေျခအေနမွာ ေမးလည္း ဘာမွထူးမည္မဟုတ္။

“…. နင္ တကယ္ပဲ ေျပာေစခ်င္တာလား?”

“ဟာ. . . ဘယ္ဟာလဲကြာ ေျပာမွာလား မေျပာဘူးလား!”

တကယ္ပါပဲ။ အျမဲတမ္း ခန႔္မွန္းရခက္သည္။ Tsukimori အသက္ကို ရွိုက္သြင္းလိုက္ၿပီး စိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္သည့္ပုံ။

“တကယ္ေတာ့ ငါေကာင္ေလးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔တြဲဖူးတယ္”

“ငါထင္သားပဲ”

“ဟင္ အဲဒီလိုမေျပာနဲ႔ေလ ငါေျပာပါရေစဦး ငါေကာင္ေလးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔တြဲဖူးေပမယ့္ ဘာမွ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးမျဖစ္ဖူးဘူး ၊ နင္လိုေတာင္ ဘယ္သူမွ ငါ့ကို ထိဖူးတာေတာင္ မဟုတ္ဘူး တကယ္ပဲ”

“ငါ့ကို ယုံေစခ်င္လို႔လား?”

“အကုန္လုံးကေတာ့ လူေကာင္းေတြပါ ငါ့ကိုလည္း ခ်စ္ၾကတယ္”

“. . . ေကာင္းတာေပါ့. . . ”

“ဒါေပမယ့္ အျမဲတမ္း တခုခုလိုေနသလို ခံစားရတယ္။ တခ်ိန္ေတာ့ သူတို႔ဟာ ငါ့ရဲလက္တြဲေဖာ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ သိလာတယ္”

စိတ္အနည္းငယ္ ညႇိုးသြားသလို မ်က္လုံးႏွင့္ အတိတ္ကို ျပန္စဥ္းစားမိဟန္။

“ဒါဆို ငါကေရာ?”

“နင္ သူမ်ားေတြနဲ႔ မတူဘူးေလ! အစကတည္းက ငါ့ စိတ္တည္းက အလိုလိုသိခဲ့တယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ နင့္ကို တျခားေကာင္ေလးေတြလိုပဲ အဲဒီတုံးက အရမ္း နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္းတြဲခ်င္တာ မဟုတ္ေသးဘူး ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲတာ ငါက ရိုးေနၿပီ”

“ဒီစကားက ငါတို႔အရြယ္ ေျပာရမယ့္စကားမဟုတ္ဘူးေလ ေနပါဦး နင့္အသက္က ဘယ္ေလာက္ရွိေသးလို႔လဲ?”

Tsukimori တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္၏ လ်စ္လ်ဴရွုဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္ ကို သေဘာက်ဟန္တူတယ္။ ေပ်ာ္ရြင္သြားပုံႏွင့္ တခစ္ခစ္။

“ဒါေပမယ့္ နင္ျငင္းမယ္လို႔ တခါမွ မေတြးဖူးဘူး”

“နင္ေမၽွာ္မွန္းသလို ငါမလုပ္ေပးတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။”

“ဟင့္အင္း လုံးဝပဲ! အဲဒါေၾကာင့္လည္း ငါ စိတ္အားထက္သန္လာတယ္ ၊ ဒါေၾကာင့္ ရလဒ္ကလည္း အရမ္းေကာင္းတယ္”

“…. ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပဲေလ နင္ျဖစ္ခ်င္တာ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ”

Tsukimori ရဲ့ ရြင္လန္းေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ေျပာင္းျပန္။ သူမေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူမအေပၚျပဳခဲ့သျဖင့္ အဆုံးသတ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ကို အျမဲဆန႔္က်င္ေနသည္ကို ျပန္သတိရမိသည္။

“တကယ္ပဲ….. ဘာလို႔ ဘဝမွာမွာ လိုခ်င္တဲ့ အရာေတြက မရတာလဲ မသိဘူးေနာ္”

တည္ၾကည္ေလးနက္သည့္ မ်က္နာေပး ႏွင့္ေျပာသည္။ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ မေအာင့္အီးပဲ ရယ္မိလိုက္သူက ကၽြန္ေတာ္။

“နင္လိုလူေတာင္ လိုခ်င္တာမရဘူး ေျပာေနရင္ သာမန္ ငါတို႔ ဘဝႀကီးကေတာ့ သြားပါၿပီ”

အားလုံးကို ပိုင္ဆိုင္ေနတဲ့ သူမ၏ စိုးရိမ္မွုက ကၽြန္ေတာ္ကို ေလွာင္ရယ္မိေစသည္။

“နင္က ငါ့ကို အထင္ႀကီးေနတာပါ”

“ဒါေပမယ့္ ပုံမွန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း နင္ကိုလည္း အထင္ႀကီးသင့္ပါတယ္

“ဒါဆို နင္ငါ့ကို ဘာလို႔ လက္မခံတာလဲ” ႏွလုံးသားကို ေဖာက္ၾကည့္သလို သူမ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္သည္။

“… မသိဘူးေလ? ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ မကြဲျပားဘူး”

အေဝးကိုၾကည့္လိုက္ကာ မေရမရာ ေျဖလိုက္သည္။ လူသတ္နည္း စာရြက္ေၾကာင့္လို႔ေတာ့ ညဏ္တိမ္စြာေျပာမည္မဟုတ္။

“စိတ္ပုတ္”

“နင္ဖာသာနင္ႀကိဳက္သလိုသာေခၚ”

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါနင့္ကို ႀကိဳက္တယ္ Nonomiya-kun နင္ငါ့အေပၚရက္စက္ရင္ေရာ စိတ္ပုတ္ရင္ေရာပဲ” ဟု ရယ္လ်က္ေျပာရင္း သူမဆံပင္မ်ားကို ဖီးေနသည္။ အေတာ္ပင္ ၾကည့္လို႔ေကာင္းသည့္ အျပဳအမွု။

“ဘယ္လိုေျပာရမလဲ…. အင္း နင္နဲ႔စကားေျပာရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ ”

သူမ ခံစားခ်က္မ်ားကို အေသးစိတ္ ေျပာနိုင္ရန္ စကားလုံးမ်ားမွ အစ ဂ႐ုတစိုက္ ေရြးခ်ယ္အသုံးျပဳသြားသည္။

“ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆိုရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာ ငါတို႔ စကားေျပာၾကရင္ ပိုၿပီးစိတ္လွုပ္ရွားစရာ ေကာင္းသလို ေပ်ာ္ဖို႔လည္းေကာင္းတယ္ ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ခန႔္မွန္းလို႔မွ မရတာ ဒါေၾကာင့္ နင့္နဲ႔စကားေျပာလို႔ မဝနိုင္ဘူး”

သူမစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၿငိမ္သက္သြားၿပီး သူမကို ေစ့ေစ့ၾကည္မိသည္။ သူမ စိတ္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တထပ္တည္းက်ေနသျဖင့္ အံ့ဩမဆုံး။ ကိုယ္ခ်င္းစာျခင္းသည္ လူႏွစ္ဦးၾကား အကြာအေဝးကို မယုံနိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ နီးကပ္ေစသည္။ တကယ္ကိုပဲ ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ Tsukimori Youko ကၽြန္ေတာ္ ဘဝအတြက္ ထူးျခားေသာ မိန္းကေလး ျဖစ္လာခဲ့သည္။

“နင္နဲ႔အတူသာေနရင္ ဘဝက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းမလဲ ဆိုတာ သိလာတာနဲ႔ နင္ဟာ ငါရဲ့ ဖူးစာဖက္ျဖစ္လာတာပဲ ဒီေတာ့ ငါဘာကိုမွ မႏွေျမာဘူး။ နင္တစ္ေယာက္ ငါ့ဘဝ နဲ႔ ထိုက္တန္တာ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ပထမဆုံးဟာ နင္ျဖစ္ခ်င္တာ”

အေျခအေနက ပို၍ဆိုးလာသည္။ ယခုမွ သူမကို သတိထားၾကည့္လိုက္ေသာ္ ယခင္ကထက္ ပို၍ပင္ ဆြဲေဆာင္မွု ရွိလာသလို။ ဦးေႏွာက္မွ စစ္ေဆး၍ ေဆာင္ရြက္သည္ကကိုယ္သေဘာက်သည့္ စိတ္ကူးယဥ္ပုံရိပ္မ်ားထင္ျမင္လာေအာင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေပးသည္ ဟုၾကားဖူးသည္။

“ငါ အဲဒီေလာက္ ျပတ္သားခဲ့မယ္လို႔ မသိခဲ့ဘူး”

“ေနာက္ၿပီး နင့္ကို ဒိေလာက္ စကားတက္မယ္လို႔လည္း မသိထားဘူး”

တမင္တကာ ပုခုံးတြန႔္ၿပ လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုမၽွေလာက္ ေသြးေအးသူမဟုတ္ ၊ တကယ္တမ္းမွာ စိတ္လွုပ္ရွားေနသည္။ တကယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ား အလ်င္အျမန္ ေျပာင္းလဲေန၍ ထိန္းသိမ္းရန္ ခက္ခဲသည္ ဟုပင္ ဆိုနိုင္သည္။ ယခင္အေတြ႕အၾကဳံမ်ားအရ သူမကို ခြာထုတ္ျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး ေရြးခ်ယ္မွုဟု သေဘာေပါက္မိသည္။ သို႔မဟုတ္ ပါက တျခားလူမ်ားကဲသို႔ သူမ၏ သားေကာင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ကူးယဥ္မွုက မ်က္လုံးထဲေရာက္ရွိလာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေသြးမေအးနိုင္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ရိုင္းက ေတာင္းဆိုေနသည္က မ်က္လုံးေရွ႕မွ အကာအကြယ္မဲ့သစ္သီးကို အရသာခံၾကည့္ရန္။

“ျပန္ၿပီ”

ဒီတစ္ေခါက္ က်ိန္းေသျပန္ေတာ့မည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ မုန္းမိျခင္းျဖင့္သာ အဆုံးသတ္လိမ့္မည္။

“နင္ မစစ္ေဆးေတာ့ဘူးလား?”

ဧည့္ခန္းသို႔ ျပန္အထြက္ ေနာက္ဖက္မွ ၾကားလိုက္ရသည့္ Tsukimori အသံ။

“ဘာကို စစ္ေဆးရမွာလဲ?”

“—ပထမဆုံးဆိုတာ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ေလ”

စိတ္ထဲက ႐ုတ္တရက္ ေနာက္လွည့္လိုက္ရန္ ၊ သို႔ေသာ္ အလ်င္အျမန္ပင္ ထိန္းသိမ္းနိုင္ခဲ့သည္။ ေသခ်ာေပါက္ စုန္းမတစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္ကို ျပဳံးျပေနမွာ အမွန္။ ထိုအျပင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္လည္း ပ်က္ျပားရလိမ့္မယ္။

“ဒီေန႔ျဖစ္ေနတာေတြကို ေမ့လိုက္ပါ ငါမဟုတ္သလိုပဲ”

“မေမ့ခ်င္ပါဘူး” ဟု သူမေၾကညာသည္။

“ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးစိတ္ဝင္စားခဲ့တာပဲ”

“ငါရွာေတြခဲ့တဲ့ ငါ့ရဲ့ ဖူးစာဖက္နဲ႔ အမွတ္တရ ျဖစ္ရပ္ပဲ”

“နင္ ဒီလိုစကားကို မဆင္မျခင္ ေျပာတာ ငါစိတ္ပ်က္မိတယ္ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္မွ ျပန္လာေျပာ”

“ငါ စကားကို မဆင္မျခင္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး ၊ မိန္းကေလးတိုင္းက ေမြးဖြားလာကတည္းက သူတို႔ရဲ ဖူးစာဖက္ကို ရွာေနတာ နင္မသိဘူးလား”

“အင္း ဖူးစာဖက္ကို ရွာရင္း အခက္အခဲေတြ႕တဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္”

ဒီလို ပိတ္ေျပာၿပီးေနာက္ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆီသို႔ ေျပးလာေနေသာ ေျခသံကို ၾကမ္းျပင္မွ တဆင့္ၾကားရသည္။

“တကယ္ျပန္ေတာ့မလို႔လား?”

. . . ယခုကဲ့သို႔ အထီးက်န္သည့္ စကားေျပာလည္း အသုံးမဝင္ ၊ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားသည္။

“အင္းေပါ့”

“ငါက အရမ္းေနေစခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ေလ?”

ယခုကဲ့သို႔ စကားကို ဆြဲေျပာလၽွင္လည္း အသုံးမဝင္။

“အင္း ငါေတာ့ အခု အိမ္ကို အျမန္ဆုံး ျပန္ခ်င္တာပဲ သိတယ္”

“နင္ဟာ တကယ္ေျပာရခက္တဲ့လူပဲ Nonomiya-kun” ေျပာရင္းသက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ အလိုအေလ်ာက္ပင္ သူမကို စိုက္ၾကည့္မိၿပီး

“နင္ကမ်ား ေျပာရတယ္ ရွိေသးတယ္!”

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မပါသည့္ အျပဳအမွုကို Tsukimori အားရပါရရယ္ပါေတာ့သည္။

ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကို ျပန္လြတ္ပါ။

“ဂြတ္ဘိုင္”

“ေနာက္မွေတြ႕မယ္”

တမင္တကာ ေဒါသထြက္ဟန္ျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ကို ေျခေထာက္ျဖင့္ေဆာင့္လိုက္ေသာ္လည္း ၊ တံခါးပိတ္ခ်ိန္တြင္ သူမ၏ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲၿပီး အားမပါသည့္လက္ျပမွုကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုျမင္ကြင္းကို ျမင္ရၿပီးေနာက္ စိတ္ထဲတြင္ မည္သို႔မၽွ မခံစား ဟုေျပာပါက လိမ္ရာၾကလိမ့္မည္။