Psycho Love Comedy PL: Tom 3 Rozdział 1

Pytanie 1 – Źródło Kryzysu / "All Hope Is Gone?"

Kyousuke Kamiya

P: Jaki wyznaczyłeś sobie cel podczas egzaminów?

O: Chcę znaleźć się w trójce najlepszych na roku! Uda mi się albo zginę, próbując.

P: Z jakiego przedmiotu jesteś najlepszy?

O: WF, nie radzę sobie z innymi, ale tylko one będą na egzaminie…

P: Co zrobisz, jeśli dostaniesz przepustkę?

O: Oczywiście pójdę zobaczyć się z siostrą… Co, u licha? Ayaka przeniosła się tu z własnej woli?!

P: Zbierz w sobie odwagę i złóż postanowienie na te egzaminy!

O: Już mnie nie obchodzą…

– No więc nazywam się Ayaka Kamiya i jestem młodszą siostrą Kyousuke Kamii. Mam trzynaście lat. Od brata odróżniają mnie dwie rzeczy. Nie zrozumcie źle mojej liczby zabitych, co wynosi zero, to z winy broni, nie mojej. Przy okazji, głowa konia i hel zostały przygotowane przez panią Kurumiyę. Żeby było jasne, nie mam takich zainteresowań.

Ayaka z nieukrywaną radością się przedstawiła.

– Nie może być.

Pojawienie się siostry w klasie było dla Kyousuke jak koszmar, z którego nie mógł się przebudzić - albo raczej nie chciał zaakceptować rzeczywistości.

Ayaka uśmiechnęła się do niego.

– To kłamstwo.

Zupełnie jakby rzeczywistość dźgnęła go nożem w plecy.

– To nie sen, Ayaka to naprawdę Ayaka. Może, braciszku, trudno ci w to uwierzyć, ale zebrałam w sobie całą odwagę, żeby móc się z tobą zobaczyć! Ehehe, musisz być teraz bardzo szczęśliwy, prawda? Ja też jestem! Tak bardzo się cieszę, że cię widzę! Ale… Nie wyglądasz o wiele marniej niż wcześniej? Nic ci nie jest? Tak bardzo za mną tęskniłeś? – Zauważywszy, że Kyousuke milczy, spytała: - He? Braciszku, czemu nic nie mówisz?

– …

– Ej! Czemu mnie ignorujesz?! Doprowadzenie do tego zjednoczenia nie było proste…

– Dobrze, dobrze. Młodsza Kamiya, uspokój się. Potrzeba mu czasu. Szok i radość z waszego spotkania mogą być dla niego tak wielkie, że jego mózg musiał wyjść i się przewietrzyć.

– Dobrze… - Popadająca w histerię Ayaka uspokoiła się po wysłuchaniu słów Kurumii.

– No tak! Odebrało mowę, bo tak bardzo cieszy się ze spotkania ze mną, prawda? Fufu. Jesteś naprawdę niemożliwy… Ale to kocham w tobie najbardziej! – klasnęła w ręce, a jej twarz ozdobił uśmiech.

Miała bardzo radosny głos i zachowywała się tak, jak zawsze.

Dziwne…

Gdyby była to normalna klasa, Kyousuke mógłby pojąć jej podejście, ale znajdowali się w Zakładzie Poprawczym Czyściec, bardzo niebezpiecznym miejscu, do którego trafiają osoby skazane za morderstwo. To jednak w żaden sposób nie wzruszało Ayaki. Nie mogąc zrozumieć, co chodzi jej po głowie, zaczął się bać, a myśl o tym, co takiego zrobiła, całkowicie go sparaliżowała.

Kinnnnnnnng, konnnnnnnnnng,kannnnnnnng, konnnnnnnnnng.

Kyousuke wciąż był osłupiały ze strachu i zagubienia, kiedy dzwonek obwieścił początek lekcji.

– Masz chłopaka?

– Nie.

– Jaki jest twój typ?

– Braciszek.

– Jakie jest twoje ulubione jedzenie?

– To, co lubi braciszek.

– Jakie masz hobby?

– Gotowanie dla braciszka.

– A co najlepiej ci wychodzi?

– Potrawka z mięsa, kuchnia chińska, krokiety itp.

– Jakiś sekretny składnik?

– Dużo miłości.

Kurumiya wypytała ją na szybko.

– No dobrze, czas minął. To tyle, jeśli chodzi o przedstawienie się.

Sprawdziła godzinę na zegarku, a potem starła z tablicy zapisane na niej słowa Ayaka Kamiya.

– Nie mamy za wiele czasu, więc pora zaczynać lekcję. W końcu już za tydzień egzaminy. Młodsza Kamiya, zajmij miejsce.

– Dobrze! –odpowiedziała Ayaka energicznie, opuściła podium, a potem radośnie podeszła do miejsca po prawej stronie Kyousuke, którego właściciel był nieobecny po tym, jak przeszedł dyscyplinowanie. Dziewczyna złączyła ławki, jakby to było coś naturalnego, i powiedziała: - Ehehe. Zostałam sąsiadką braciszka – po czym usiadła z tajemniczym uśmieszkiem na twarzy.

– No dobrze. – Kurumiya z zadowoleniem pokiwała głową. – Młodsza Kamiya, to teraz jest twoje miejsce. Możesz używać tej ławki i krzesła, jak tylko chcesz, ale pamiętaj, że takie złączenie miejsc jest dozwolone tylko dzisiaj, rozumiesz? Kiedy przyjdą twoje podręczniki, ławka ma wrócić tam, gdzie stała.

– Dobrzeeee.

– Masz odpowiadać zwięźle i z wigorem!

– Rozumiem, bardzo przepraszam!

– Dobrze.

– Teehee. Dostało mi się. – Ayaka wyciągnęła język.

Uśmiech ani na chwilę nie zniknął z jej twarzy. Kyousuke widział, że nie czuła najmniejszego zagrożenia ze strony kolegów z klasy, którzy zostali skazani za morderstwo, ani tym bardziej nie bała się ich sadystycznej i brutalnej nauczycielki. Prawdę mówiąc, kiedy tak siedziała obok niego podczas lekcji, wyglądała, jakby nic na świecie nie mogło jej bardziej uszczęśliwić.

× × ×

Dzwonek obwieścił zakończenie pierwszej lekcji, a wszyscy w klasie zaczęli zbierać się wokół Ayaki.

– Chodź.

– Iaa!

Kyousuke złapał rękę siostry, przebiegł koło składającej materiały Kurumii i nie patrząc nawet na obrzucających go ostrymi spojrzeniami kolegów z klasy, wybiegł za drzwi.

– Braciszku, gdzie mnie... Auć! Miażdżysz mi rękę! – Ayaka się poskarżyła, jednak jej krzyki zostały zignorowane.

– Och, wymyślanie pytań na egzamin jest takie męczące. Chyba któryś z moich przyjaciół będzie musiał mi po…

– Przepraszam.

– Łaa!

Kyousuke o włos uniknął zderzenia z mężczyzną w średnim wieku, mającym na sobie pognieciony garnitur, który właśnie wychodził z leżącej po sąsiedzku sali należącej do klasy 1B, po czym skierował się na dach.

Gdy już tam dotarł, spojrzał na swoją siostrę.

Ayaka, patrząc na swoją rękę, zaczęła ją masować, jednocześnie się skarżąc:

– Braciszku, rany, jesteś zbyt brutalny… To bolało!

Po chwili przechyliła głowę, mrugnęła i spytała:

– Wyglądasz na spiętego. Co się stało? Jesteś zmęczony?

– …

– Hmm? – Ayaka przechyliła głowę w drugą stronę. – Braciszku, czemu nic nie mówisz? Jesteś taki od dłuższego czasu. Dlaczego? Podczas lekcji też mi nie odpowiadałeś! Nie rozumiem!

– Ta…

– He? Co powiedziałeś, braciszku? Głośniej, nie słyszę…

– To ja ciebie nie mogę zrozumieć, jasne?!

– …?!

Po tym, jak Kyousuke na nią krzyknął, Ayaka zakryła uszy, cofnęła się i rzuciła:

– Za głośno…

Kyousuke zrobił krok w stronę niezachowującej w ogóle powagi siostry. Wszystkie te emocje, jakie nosił w sobie, wszystkie te słowa, które chciał powiedzieć, w jednej chwili znalazły ujście.

– Przyjść do takiej szkoły… Wpadłaś do klasy ze strzelbą? Strzelałaś do kolegów? Co ty wyprawiasz? Co ty, kurwa, chciałaś osiągnąć?! Jak… Jak w ogóle mogło ci przyjść do głowy, żeby kogoś zabić?! A żeby tego wszystkiego było jeszcze mało, jakim niby sposobem możesz dalej się tak uśmiechać i śmiać…

– Ułłłaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! –wydała z siebie Ayaka, żeby przerwać krzyki brata, po czym objęła go mocno. – Bo, Bo… Byłam taka samotna! Bardzo, bardzo, bardzo, bardzo, bardzo, bardzo, bardzo samotna! W dniu, w którym cię zabrali, zostałam całkiem sama… Myślałam, że umrę z samotności! Samotność, rozpacz, smutek, ból, niewiedza, co z sobą począć. Czułam to każdego, każdego, każdego, każdego, każdego, każdego, każdego, każdego, każdego, każdego jednego dniaaaaaaaaaa! Głowiłam się, jak odzyskać swojego braciszka, myślałam, jak znowu spotkać swojego braciszka, zastanawiałam się, co robić… Co zrobić, żeby trafić w to samo miejsce co ty! Cierpiałam, cierpiałam, cierpiałam, cierpiałam, cierpiałam, cierpiałam, cierpiałam, cierpiałam, cierpiałam, myślałam i myślałam, i myślałam, i myślałam, i myślałam, i myślałam, i myślałam, i myślałam, i myślałam, szukałam, szukałam, szukałam, szukałam, szukałam, szukałam, szukałam, szukałam, szukałam, a potem wpadłam na pomysł! Jeśli zrobię to samo co ty, to trafię w to samo miejsce! Jeśli ja też kogoś zabiję, to zabiorą mnie tam, gdzie ty jesteś! Bo byłam taka samotna… naprawdę umierałam z samotności! Za wszelką cenę musiałam cię zobaczyć…

Szloch, szloch, szloch, szloch, szloch.

Ayaka, płacząc, zaczęła ocierać twarzą o pierś Kyousuke. Obejmowała go przy tym z taką siłą, że z trudem mógł złapać oddech.

– Kiedy broń nie wystrzeliła, poczułam, jakby cały świat zaczął się walić… Myślałam, że skoro nie udało mi się zabić ani jednej osoby, to nie trafię tam gdzie ty, który zabiłeś dwanaście. Dlatego chociaż przytrzymywało mnie tyle osób, ja cały czas próbowałam ich zabić… ale mi się nie udało. Cały czas płakałam. Braciszek nie wróci, więcej go nie zobaczę, nie mogę pójść tam, gdzie on jest… Cały czas płakałam i płakałam, i płakałam, i płakałam, i płakałam. Więc… Więc kiedy zobaczyłam cię w tamtej klasie, byłam taka szczęśliwa! Nieważne, jakie to miejsce jest straszne, nieważne, jacy ludzie tutaj są straszni, nieważne, ile czeka mnie bólu i cierpienia, zniosę to. Taka właśnie jestem szczęśli…

– Ayaka…

– Dlatego właśnie jestem tak bardzo, bardzo szczęśliwa. Braciszek tu jest, mogę go objąć… To mi wystarczy do szczęścia. Tak bardzo za tobą tęskniłam… Tak bardzo tęskniłam, braciszku.

Ayaka zamknęła oczy i oparła głowę o brata.

Straciła sporo na wadze. I tak była wcześniej bardzo chuda, ale teraz jej ręce i nogi wyglądały, jakby mogły złamać się jak zapałki pod najmniejszym naciskiem.

Co mogło tak bardzo ją zmienić? Oczywiście jedyną możliwą odpowiedzią na to jest brak Kyousuke.

Jego utrata ją dręczyła, dręczyła ją tęsknota za nim… aż w końcu przekroczyła czerwoną linię, dopuszczając się próby morderstwa.

Zrobiła to dla niego, a mimo to nawrzeszczał na swoją zranioną siostrę. Tak bardzo go to rozwścieczyło, że chciał sam siebie strzelić z całej siły w twarz.

– Przepraszam – powiedział w końcu, delikatnie obejmując Ayakę, gdyż bał się złamać jej kruche ciało.

– Braciszku? – wyszeptała zaskoczona dziewczyna.

– Przepraszam. To wszystko przeze mnie, naprawdę przepraszam. Wiem, że mimo przeprosin nie należy mi się żadne przebaczenie. Odkąd zostałem aresztowany, cały czas… chciałem cię zobaczyć i przeprosić. Nigdy bym nie przypuszczał, że to ty przyjdziesz do mnie. To mnie przeraziło… Dopiero teraz odzyskałem spokój. Ja też bardzo za tobą tęskniłem i cały ten czas chciałem cię zobaczyć.

– Braciszku…

Ayaka po usłyszeniu tych wypowiedzianych prosto z serca słów zaczęła płakać. W tym momencie, kiedy poczuł ciepło swojej siostry na piersi, do Kyousuke dotarło w końcu, że jego siostra naprawdę tam jest, dzięki czemu przepełniło go szczęście.

– Tak się cieszę, że nikogo nie zabiłaś…

Kyousuke nie miał pojęcia, jakby się czuł, gdyby tamten pocisk wystrzelił, a jego siostra została morderczynią. Jednak na całe szczęście strzelba zawiodła, dzięki czemu Ayaka nie wyrządziła nikomu żadnej krzywdy. Mimo to jego zdrowie psychiczne wisiało na włosku, a sam fakt, że dopuściła się „usiłowania morderstwa” był dla niego szokujący .

– Ayaka, nigdy więcej nie rób takich rzeczy, jasne? – powiedział, wypuszczając ją z objęć.

– Dobrze! – jego siostra odpowiedziała energicznie, kiwając przy tym głową. - Więcej tego nie zrobię. W żadnym razie! Właściwie to nie chciałam tego robić… Nie chcę zabijać, to było tylko dla spotkania z tobą. Nie chcę zostać mordercą. Zabijanie ludzi jest straszne, nienawidzę tego, wiesz?

– Rozumiem.

Kyousuke poczuł, jak jakiś wielki ciężar spada mu z ramion.

W takim razie już nieważne…

Nie powinien teraz karcić siostry, tylko pomóc Ayace wyleczyć jej zranione serce. Kiedy to sobie uświadomił, spojrzał na nią i powiedział:

– Masz rację. Jakby ktokolwiek mógł zabijać dla zabawy.

– Kusu. Oczywiście! Ayaka nie chce nawet zbliżać się do takich strasznych ludzi… O nie! Ale ty to wyjątek! Wcale nie jesteś straszny! Właściwie to z chęcią pozwolę ci odebrać moje życie. – Ostatnie zdanie wypowiedziała, składając dłonie w pięści.

Kyousuke spojrzał na twarz siostry, dla której tak wiele znaczył.

– Dziękuję. Myślałem, że będziesz się bać kogoś, kto zabił dwanaście osób, ale chyba niepotrzebnie. Moja krew! W takim razie z przyjemnością odbiorę ci życie… Ta, jaaaasne! Nikogo nie zabiłem, dobra!

Kyousuke popłynął z potokiem myśli Ayaki, a potem wyznał swoją niewinność. Powiedział jej, że zamordowanie dwunastu osób było jedynie fałszywymi zarzutami i sprawia mu wiele kłopotów, wliczając w to ukrywanie prawdy przed innymi.

Jednak zataił przed nią prawdziwy cel tamtej placówki, w końcu na pewno by się zagubiła, gdyby zrzucił na nią tak wiele informacji.

Po wysłuchaniu go powiedziała:

– Innymi słowy… Ayaka i braciszek są tutaj jedynymi osobami, które nikogo nie zabiły? Nie mogę uwierzyć, że aż tak idealnie do siebie pasujemy! Tak się cieszę! Ehehe. – Nagle się uśmiechnęła, po czym objęła brata.

– Łaa?! – Kyousuke nagle odchylił się do tyłu. – To… twój pierwszy komentarz? No cóż, ja też się cieszę.

Oczywiście jedna z jego znajomych, pewna dziewczyna o rdzawoczerwonych oczach i włosach, też nikogo nie zabiła, więc była ich trójka, ale…

To nie ja powinienem zdradzić ten sekret…

Dlatego właśnie postanowił przemilczeć tę kwestię.

W pewnym momencie ramiona Ayaki, która miała twarz zatopioną w jego klatce piersiowej, nagle się zatrzęsły.

– Zapach nieznajomej kobiety.

Dla pewności powąchała go jeszcze raz.

Jej głos był stłumiony, więc Kyousuke nie do końca zrozumiał, co takiego powiedziała.

– Jaki zapach? Wybacz, jeśli trochę śmierdzę… Codziennie rano przechodzimy prace karne. Po czterech godzinach ciężkiej pracy i bez szansy na wzięcie prysznica zmieniamy jedynie koszulki, więc jest trochę… Zapachowa.

– O nie! Mówiłam tylko do siebie, więc się tym nie przejmuj, dobrze? Mnie to nie przeszkadza. Tak, nie przeszkadza… nie przeszkadza…

– Ayaka?

Ayaka dalej mówiła coś pod nosem, ale ponieważ wcześniej stwierdziła, że jej to nie przeszkadzało, Kyousuke wolał nie drążyć tematu. Zresztą po głowie krążyło mu o wiele ważniejsze pytanie.

– Powiedz, skąd ty właściwie wzięłaś strze…

Zanim jednak zdążył dokończyć pytanie, dźwięk dzwonka obwieścił koniec przerwy.

Ayaka odsunęła się od brata i spojrzała na niego.

– Braciszku, w tym miejscu panuje o wiele większy rygor niż w normalnych szkołach, prawda? Co będzie, jeśli spóźnisz się na lekcję?

– …

Kyousuke momentalnie zbladł.

Co będzie, jeśli spóźni się na lekcję…

Oczywiście odpowiedzią było…

× × ×

– To by było tyle na dzisiaj. Teraz zmiatać i zacząć przygotowywać się do egzaminów. Pora na małą przerwę.

Kurumiya zamknęła podręcznik, spakowała swoje rzeczy i wyszła z sali.

Na tablicy były tylko dwa miejsca niewypełnione upakowanym drobnym tekstem, dwa okrągłe ślady po uderzeniach z rozchodzącymi się na wszystkie strony pęknięciami oraz wychodzące od nich krwawe ślady.

Ayaka do tej pory trzęsła się po karze Kurumii.

– T-Taka... fajna.

Z tym że nie ze strachu, a podziwu.

– Pani Kurumiya jest taka fajna, silna i delikatna!

– O... Serio? Hahaha...

Całkowicie zbity tym z tropu Kyousuke uśmiechnął się do siostry.

On i Ayaka dotarli do klasy, kiedy już trwała lekcja, jednak Kurumiya wybaczyła im to spóźnienie

– Mówi się trudno, w końcu macie sobie wiele do powiedzenia.

Kyousuke wprost nie mógł uwierzyć, że te słowa wyszły z ust osoby, która zawsze robiła krwawą miazgę z każdego, kto spóźnił się choćby o sekundę na jej lekcję.

W dodatku chwilę przed zakończeniem drugich zajęć z ambulatorium wrócił…

– Haha! Już żem jest, gyahaha… Co, kurna?! Ty, karzełek, coś ty za jeden?! Jak śmiesz siedzieć na moim miejscu?! Zajebię…

– Twoje miejsce jest po tamtej stronie, giń, skuuurwyyysynu!

– Ułłłaaaaaa!

Kurumiya obroniła Ayakę, nokautując Irokeza metalową rurą, dlatego właśnie nie tak trudno było zrozumieć, czemu siostra Kyousuke tak bardzo podziwiała ich nauczycielkę.

– Z takim nauczycielem czuję się o wiele bezpieczniej.

– Serio? Moim zdaniem po prostu ma dziś dobry humor.

– Kyousuke.

W tym momencie podeszła do nich siedząca po jego lewej stronie dziewczyna o rdzawoczerwonych włosach, która przez cały dzień z ciekawością zerkała to na Kyousuke, to na siedzącą po jego prawej stronie siostrę.

– Chciałabym spytać się o tak wiele rzeczy… To odpowiednia chwila? – spytała grzecznie.

– …

Uśmiech na twarzy Ayaki momentalnie zniknął, jednak pytająca patrzyła na Kyousuke, przez co nie zauważyła tej nagłej zmiany.

– Tak… Jasne. Jeszcze nikomu jej nie przedstawiałem. To moja młodsza siostra…

– Ayaka Kamiya. Miło mi! – przedstawiając się, wstała. Następnie okrążyła biurko i podeszła do tamtej dziewczyny. - Jesteś znajomą mojego brata? – spytała z uśmiechem na twarzy.

Adresatka pytania spojrzała swoimi na wpół przymkniętymi oczami na Ayakę i odpowiedziała grzecznie:

– Tak. Nazywam się Eiri Akabane. Siedzimy obok siebie, więc dobrze się dogadujemy. No i jesteśmy też w tej samej klasie.

– E? Rozumiem! Eiri Akabane. Hmmm…

Ayaka zaczęła się jej przyglądać, jakby ją oceniała, powąchała dziewczynę kilka razy i wyszeptała: - To ta.

Eiri odebrała jej zachowanie jako wynik zachowywania ostrożności, więc usiadła, poprawnie stawiając swoje zwykle założone jedna na drugą nogi, wyprostowała się, a następnie trochę złagodziła ton głosu.

– Bez obaw. Nie mam zamiaru cię skrzywdzić. Twojego brata też oczywiście nie.

– Czyli nie wykonasz żadnego ruchu?

– Dokładnie. Więc możesz już przestać robić minę, jakbym ci przeszkadzała?

– Właśnie. Ayaka, Eiri mimo swojego wyglądu jest tak naprawdę bardzo czysta i delikatna.

– He? – wydała z siebie zdziwiona dziewczyna o rdzawoczerwonych włosach, jednocześnie się rumieniąc. - Co to znaczy pomimo wyglądu?! Jakie niby czysta i delikatna? Brednie!

– Nieczysta oznacza dziwkę, prawda?

– Cóż…

Po tych słowach siostry Kyousuke Eiri aż zatkało. Ayaka natomiast wysunęła czubek języka, mówiąc:

– Tylko żartuję. Nie oceniam ludzi po wyglądzie.

– Tcz.

– Nie strzelaj językiem na moją siostrę!

– Czemu to na mnie krzyczysz? A żebyś tak zdechł.

– Nie każ mojemu braciszkowi zdechnąć!

– Po raz kolejny: czemu to na mnie krzyczysz?

– Przepraszam!

Kiedy Eiri zaczęła się załamywać, za jej plecami stanęła dziewczyna o krótkich brązowych włosach i budowie ciała podobnej do Ayaki. Ukłoniła się głęboko i nerwowo przedstawiła.

– M-Miło mi! Na… Nazywam się Maina Igarashi, mam czternaście lat! Tak jak Eiri… cały czas dobrze bawiłyśmy się twoim bratem… Nie… To on cały ten czas nami obracał! Oj, przejęzyczyłam się… i to dwa razy. Auau.

– Jaka bystra…

– He?

– Nic. To nie tak, że mam cię za tępą, jasne?

– Auaua. Cieszę się, że tak myślisz… Co za ulga!

– Mnie też ulżyło! W końcu naprawdę jesteś głupia jak but!

Kyousuke zdawał sobie sprawę z celowego agresywnego słownictwa siostry, jednak widząc uśmiechnięte twarze dziewczyn, wymazał z głowy rodzącą się w niej myśl. A co do grymasu Eiri, cóż, zawsze robiła podobną minę…

– Braciszku, to twoje przyjaciółki?

– Tak. Moi najlepsi przyjaciele w klasie.

– Hmmm.

Ayaka spojrzała na Eiri i Mainę, a potem na swojego brata.

– Chcesz sprowokować walkę, braciszku?

Kyousuke rzucił siostrze zdziwione spojrzenie.

– Co proszę?

– He?

– Co?

– Bo… - Widząc, jak wszyscy zareagowali, Ayaka rozejrzała się po całej sali. – To najładniejsze dziewczyny w klasie, a ty je praktycznie monopolizujesz, co może strasznie drażnić innych chłopaków. A teraz do tego wszystkiego doszłam jeszcze ja, więc to jedynie pogorszyło sprawę, prawda? Nie boisz się, że ktoś może zabić cię z zazdrości?

– …

Po doświadczeniu już dość sporej liczby sytuacji, w których balansował na granicy życia i śmierci, Kyousuke nie był w stanie tego w żaden sposób skomentować.

W dodatku dookoła…

– Dobrze powiedziane! Tylko później nie płacz, jak ktoś wsadzi ci sztylet w plecy.

– Dlaczego tylko ten śmieć dostaje wszystko, co dobre?! Idź, kurwa, do piekła!

– He-Heehee… Wsadzić głowę do torby, a potem dźgać jak szalony… a potem jak szalony penetrować laseczki… Heeheehee.

– He? No właśnie, to nie ma sensu. Najmniejszego. Co w nim takiego dobrego? Zupełnie jakby uważał się za lepszego od nas, nie?

Słowa Ayaki wywołały w klasie lawinę szeptów. Wszyscy byli zainteresowani nową uczennicą, ale ponieważ towarzyszyli jej Kyousuke i jego znajomi, nie mogli w ogóle się zbliżyć, bo mieli już wiele złych doświadczeń z nimi związanych i woleli utrzymywać od nich jak największy dystans.

Prawdopodobnie domyślając się statusu grupki brata po panującej atmosferze, Ayaka wyszeptała mu do ucha:

– Braciszku, musisz udawać mordercę dwunastu osób, prawda? Nie powiedziałeś nikomu, że jesteś niewinny, tak?

– Dokładnie – odpowiedział, kiwając głową.

Kyousuke dzielił z przyjaciółmi wiele tajemnic, o których istnieniu inni uczniowie nie mieli zielonego pojęcia. Dla przykładu to, że Zakład Poprawczy Czyściec tak naprawdę szkoli nieletnie osoby skazane za morderstwo na zawodowych morderców. Albo to, że nawet po ukończeniu tej szkoły nigdy nie wrócą do normalnego świata. Pierwszoklasiści nie powinni tego wiedzieć, dlatego też grupka Kyousuke wolała nie zbliżać się za bardzo do innych osadzonych.

No i najważniejsze… Nie była to normalna szkoła, więc i jej uczniom daleko było do normy, więc nie licząc tych paru osób, na których mu zależało, wolał postrzegać ich nie jako kolegów z klasy, a zwykłe „trupy”.

– Hmmm. Tak bardzo im ufasz? – Ayaka spojrzała na Eiri oraz Mainę.

– Tak. Można na nich polegać i są godne zaufania. Nie mogę zawsze pilnować siostry, jak w żeńskiej przebieralni czy internacie, więc gdyby coś się działo, to liczę, że jej pomożecie.

– He? A gdybyś tak przeszedł kastrację i został moją siostrzyczką?

– Odrzucone. Co to miało w ogóle być? – rzucił Kyousuke, choć Ayaka miała całkowicie poważną minę i zdziwione spojrzenie, po czym spojrzał na Eiri i Mainę. – Liczę na was. Proszę, zaopiekujcie się moją siostrą.

– To się rozumie bez słów, kapitanie oczywisty.

– Skoro Ayaka tu jest, to powinnyśmy się zaprzyjaźnić! Jeśli wpadniesz w jakieś kłopoty albo nie będziesz czegoś rozumieć, bez wahania pykaj nas o radę! Z-Znowu się przejęzyczyłam…

Kyousuke uśmiechnął się, widząc, jak twarz Mainy pokrył rumieniec po jej błędzie.

– No już, już. – Pogłaskał dziewczynę po głowie, czując przy tym wdzięczność, że ma u boku takich przyjaciół.

– Dziękuję wam. Ayaka, tobie też…

– …

– Ayaka?

Ayaka wpatrywała się w rękę brata, spoczywającą na głowie Mainy, jakby patrzyła na kogoś, kto zamordował całą jej rodzinę.

– He? Przepraszam. Braciszku, mówiłeś coś?

Po chwili jednak wróciła do siebie i przechyliła głowę, robiąc zdziwioną minę, podobnie zresztą jak Maina i Eiri.

Pewnie tylko mi się wydawało.

– Nie, to nic takiego. Ayaka, powinnaś trzymać się moich przyjaciół. Zresztą nic by ci się nie stało, nawet gdybym nie prosił ich o dbanie o ciebie.

– Dobrze. Podejdę do tego odpowiednio.

Ayaka uśmiechnęła się, potem szybko odwróciła się w stronę Eiri i Mainy – tak szybko, że aż włosy jej się zakołysały – i złożyła głęboki pokłon.

– Drogie przyjaciółki braciszka, proszę, dbajcie o mnie. Mam do was lawinę pytań, więc utnijmy sobie później dłuższą rozmowę. Kusu.

– Pytań? Na przykład?

– Trochę powiązanych z braciszkiem, jednak nie do końca. Powiedzmy, że są bez związku.

– Powiązane, ale jednak nie. To mają ze sobą związek czy nie?

Babskie sprawy? - Kyousuke był całkowicie zbity z tropu.

Nie miało dla niego znaczenia, o czym będą rozmawiać, o ile się ze sobą zaprzyjaźnią.

– Zaprzyjaźnijmy się.

– Właśnie!

Kiedy dziewczyny wymieniły między sobą uprzejmości, a Kyousuke westchnął z ulgą…

– Och, tutaj! To musi być ta słynna nowa uczennica! – Łuusz.

Za jego plecami rozbrzmiał czysty sopran, chociaż trochę stłumiony przez filtr maski.

O w mordę. Całkowicie o niej zapomniałem.

Była jeszcze jedna osoba, którą musiał przedstawić siostrze.

× × ×

– Och, już się ze sobą miziają?! To nie fair! Pozwólcie mi dołączyć! – krzycząc z zazdrości, Renko podbiegła do nich najkrótszą drogą.

Kiedy Kyousuke spojrzał w jej stronę, dostrzegł, że na korytarzu stało sporo uczniów z innych klas, którzy przyszli chociaż rzucić okiem na nową uczennicę.

Idąc przez klasę, nowo przybyła powiedziała:

– Cześć! Jestem zawsze tryskająca energią Rencia Hikawa!

Po dotarciu do Kyousuke zrobiła obrót w miejscu, przyłożyła palec wskazujący do twarzy i krzyknęła:

– Tada!

Kiedy Ayaka zobaczyła jej „twarz” , aż szczęka jej opadła.

– Ojej, czyżby me piękno tak cię onieśmieliło? Jakie to straszne. Moja uroda uwodzi zmysły także osób tej samej płci! Naprawdę mi wybacz, droga nowa uczennico… Jestem zbyt ładna! – Łuusz.

Renko wypowiedziała te słowa, mimo że cała jej twarz była zakryta czarną maską przeciwgazową. W miejscach oczu znajdowały się plastikowe szkła, a ust wielki filtr powietrza, przez co nie dało się w żaden sposób dostrzec nawet skrawka jej urody; w dodatku na uszach miała słuchawki, więc wygląd Renko można by podsumować jedynie słowem „dziwny”.

Wszyscy już do niego przywykli i nie stanowił dla nich żadnego problemu, ale dla Ayaki był to prawdziwy szok.

– …

– Ojej? – Wydała z siebie Renko, bo Ayaka nie odpowiadała przez dłuższy czas. Później przechyliła głowę i spytała: - Co się stało, nasza nowa uczennico? Czyżbyś zakochała się we mnie od pierwszego…

– Nie odzywaj się do mnie.

Szoooko?! - Renko aż zamarła.

– Twój wygląd jest już wystarczająco podejrzany, a zachowanie wprost bezsensowne. Nazywanie się piękną, kiedy całą twoją twarz zakrywa jakaś dziwna maska… Nie chcę mieć z takimi świrami nic wspólnego.

Odrzucona Renko krzyknęła rozpaczliwie:

– Ułaaaa! Jeszcze raz! To się nie liczyło! Pozwól mi powtórzyć! To był tylko żarcik! Nie bierz tego na poważnie! I nie patrz na mnie takim wzrokiem…

– He? To tylko żart? – Ayaka wskazała palcem maskę Renko.

– Tak. Jeśli nie obróciłabym tego w błyskotliwy żart, z miejsca zaczęłabyś traktować mnie jak nienormalną. – Szooko. – Rozumiesz?

– Ach tak. Brakuje ci piątej klepki.

– R-Rozumiem. To jasne, że nic nie zrozumiałaś. – Odrzucona Renko zwiesiła ramiona z rozpaczy.

– Raany. – Kyousuke podrapał się w tył głowy i spróbował jakoś je pogodzić. - Rety. Jeśli oceniać tylko po wyglądzie, można uznać ją za szurniętą, ale tak naprawdę to dobra dziewczyna i moja przyjaciółka, tak samo jak Eiri i Maina. Tak naprawdę jest bardzo normalna i miła, więc zaprzyjaźnijcie się, dobrze?

– Muu. – Ayaka, słysząc tę prośbę, wydęła policzki, rzuciła pod nosem „Kolejna…”, po czym powiedziała: - Skoro braciszek tak chce, to trudno…. Ale możesz uważniej dobierać sobie przyjaciół? Szmata nosząca dla żartu maskę przeciwgazową na twarzy jest po prostu…

– C-C-C-C-C-C-C-Co?! –krzyknęła Renko na cały głos, po czym złapała za ramiona skuloną ze strachu przez jej wybuch Ayakę.

– Braciszku?! Niemożliwe… Jesteś siostrą Kyousuke?! – spytała podekscytowanym głosem. Przecież nie słyszała, jak Ayaka się przedstawiała, dlatego dopiero w tym momencie dotarło do niej, że jej rozmówczyni i Kyousuke to rodzeństwo.

– T-Tak –odpowiedziała Ayaka, odwracając głowę w inną stronę. Natomiast coraz bardziej podekscytowana Renko zaczęła wpatrywać się w jej twarz.

– Teraz, jak już o tym wspomniałaś i się przyjrzałam, bez wątpienia widać podobieństwo. Wasze oczy są praktycznie identyczne. Naprawdę w wielu miejscach jesteście jak dwie krople wody. Co za słodziutka młodsza siostrzyczka z ciebie. – Łuusz.

– Eee… To nie do zniesienia! Puść mnie! Nie zbliżaj do mnie tak bardzo tej swojej maski!

Ayaka wyrwała się z uścisku Renko i schowała za plecami Kyousuke.

– Co ty wyprawiasz?! Ayaka to moja siostra, więc…

– Ayaka…? – Radosny ton głosu Renko został w mgnieniu oka zastąpiony przez niski, wręcz basowy, w którym wyraźnie było słychać negatywne emocje.

– …?!

Ta nagła zmiana przeraziła Ayakę, a Kyousuke poczuł, jak serce podchodzi mu do gardła.

Ayaka.

Renko po prostu nie mogła zignorować tego imienia i mimo tego, że miała założony limiter, aż zaczęła kipieć żądzą krwi.

– Powiedziałeś Ayaka? Ayaka... Tak powiedziałeś, tak?

Pochyliła się, a szkła jej maski skierowane na Ayakę odbiły światło jarzeniówek, przez co wyglądała jak drapieżnik, który ma za chwilę skoczyć na swoją ofiarę.

Kiedy pochyliła się jak drapieżnik, który zaraz ma skoczyć na swoją ofiarę, szkła jej maski skierowane w Ayakę odbiły światło z jarzeniówek, co jedynie pogłębiło to wrażenie.

– Renko?

– Renciu?

– GMK?

Wszystkich zdziwiła ta nagła zmiana Renko, nawet Kyousuke nigdy nie widział, żeby zachowywała się tak z maską na twarzy.

Kiedy Eiri zauważyła, że dzieje się coś dziwnego, wstała i położyła rękę na jej ramieniu.

– Hej, co się stało?

– To Ayaka.

– He? Co jest nie tak z jej imieniem?

– Przecież mówię, to Ayaka! – Renko krzyczała, jakby popadała w histerię; zrzuciła dłoń Eiri z ramienia. – Eiri, nie wiesz?! To Ayaka. Ayaka! Najważniejsza osoba na całym świecie dla Kyousuke! Kiedy wyznałam mu miłość, powiedział… „Renko, wybacz. Kocham Ayakę, więc nie mogę odwzajemnić twoich uczuć!”. Tak właśnie mnie odrzucił! Przegrałam z Ayaką… Jego własną siostrą! Ułaaaaa! – Renko tupnęła i zaczęła płakać.

– …?!

– …?!

– …?!

Wszyscy spojrzeli na Kyousuke z niedowierzaniem w oczach, Ayaka natomiast zarumieniła się jak burak.

– Najważniejsza osoba na świecie? Tą, którą kochasz… „Renko, wybacz. Kocham Ayakę”? Wyznanie… Odrzucona… Co? Eeee? O-O-O-O-O-O-O-O co chodzi, braciszku?!

– He, no…

Widząc reakcję siedzącej obok niego siostry, Kyousuke poczuł się niezręcznie. Nigdy by nie pomyślał, że jego miłość do siostry zostanie ujawniona w taki sposób . Nawet Eiri i Maina zaczęły go za to besztać.

– Kyousuke, ty… odrzuciłeś ją, bo kochasz własną siostrę? N-Nie do pomyślenia…

– Ayaka jest twoją siostrą, wiesz?! To niedozwolone! Taki związek absolutnie nie wchodzi w grę!

– Ułłłłaaaaaaaaaaaa! Głupi, głupi, głupi Kyousuke! Nie mogę uwierzyć, że wolisz własną siostrę ode mnie, ty sisconie! Siscon, siscon, siscon!

– Aaaaa, cisza! Możecie się wszyscy zamknąć?! – wrzasnął Kyousuke, unikając jednocześnie lodowatego spojrzenia Eiri, zakrywając uszy, aby nie słyszeć pouczania Mainy, i próbując zablokować zmierzającą w jego stronę pięść Renko.

Klasa i korytarz aż wrzały od komentarzy na ten temat.

– Siscon…

– Siscon…

– Niewiarygodne.

– W głowie się nie mieści, że odrzucił GMK!

– ZA.BIĆ! ZA.BIĆ!

– Szczerze cię rozumiem… Rodzona siostra, to wprost wspaniałe.

– A dupa tam, przyrodnie są najlepsze!

– Zadzwoniłem już na policję.

Uczniowie nie przestawali plotkować.

Kyousuke zaczynał już myśleć, że ostatnio wszystko się uspokoiło, a teraz znowu znalazł się w centrum zainteresowania całej szkoły.

– Braciszku! – Kiedy on czuł, jakby wyssano z niego całą energię, Ayaka do niego doskoczyła, a potem objęła mocno rękę. – Ej, ej, ej, ej, kochasz mnie, tak?! Kochasz mnie bardziej niż cokolwiek innego na świecie?!

– …

– …

– …

Uczniowie komentujący tę sytuację nagle ucichli w oczekiwaniu na odpowiedź Kyousuke.

– He? Eee… więc…

Ayaka wpatrywała się w niego z niecierpliwością wymalowaną na twarzy.

Muszę jej odpowiedzieć.

Ta dziewczyna naprawdę była dla niego niezastąpiona, więc jedynie nieśmiałość stała mu na drodze. Nie musiał nawet poważnie się nad tym zastanawiać.

– Braciszku?

– Oczywiście.

– He?

– Kocham Ayakę! Kocham ją bardziej niż kogokolwiek innego na świecie! Właśnie, jestem sisconem, do cholery! – krzycząc prosto z przepony, wyznał miłość swojej siostrze. Widząc, że może jakoś ją pocieszyć, zdecydował się pogrążyć.

– …

– …

– …

Zapanowała martwa cisza.

Kyousuke otworzył oczy, które zamknął na czas krzyku, i wtedy…

– Łaaaaaaaaaaaaaaaa!

Rozległy się wiwaty - tłum zaczął oklaskiwać jego bezwstydną deklarację.

Eiri rzuciła zszokowane – Co?

Natomiast Maina zaczęła po prostu jęczeć: - Uauauaua.

– Braciszku! – Krzyk Ayaki był równie głośny, co wszystkie te wiwaty dookoła. - Ja też cię kocham! Dla mnie też jesteś najważniejszą osobą na świecie! Tak bardzo cię kocham… Ehehe. Jestem broconem, więc to odwzajemnione uczucie!

– N-Naprawdę?! Odwzajemnione… Hahaha.

Ayaka objęła Kyousuke tak mocno, że aż poczuł się niezręcznie.

– Odwzajemnione? – powiedziała do siebie Renko, widząc, jak rodzeństwo publicznie wyznaje swoje uczucia. Nie dało się dostrzec jej miny, ponieważ twarz dziewczyny zasłaniała maska, jednak…

– …

Renko stała jak słup soli z zaciśniętymi mocno pięściami i jedynie ślepy nie zauważyłby aury żądzy krwi, jaką wtedy promieniowała.