Editing Date A Live:Tom 2 Rozdział 2 (section)

===Część 2===


„No wreszcie jesteście. Duch zaraz się pojawi. Reine przygotuj się, liczę na ciebie.”

Powiedziała do nich Kotori siedząc na fotelu kapitańskim, kiedy Shidou i Reine przybyli na mostek <Fraxinus>.

„...Ok”

Reine kiwnęła głową, poprawiła płaszcz i usiadła przy swojej konsoli w niższej części mostka.

„A więc...”

Shidou cały czas był cicho, Kotori zadała mu pytanie i przechyliła głowę.


„Poniekąd przykro mi, że nie miałeś wystarczająco dużo czasu do namysłu, ale czy podjąłeś już decyzję Shidou?”

„...Eee-”

Zatkało go. Nagle głośna syrena rozbrzmiała na mostku.

„Co...Co?”

„Wykryto niespotykanie wysokie odczyty energii Duchowej! Nadchodzi!”

Krzyknął mężczyzna z niższej części mostka, a Shidou przewracał oczami z powodu zamieszania.

Kiedy Kotori to usłyszała, *pstryk* pstryknęła palcami.

„Okej. Dajcie na główny ekran podgląd z miejsca przewidywanego przybycia. ”

Po wydaniu rozkazu, widok z lotu ptaka na miasto został wyświetlony.

Było tam widać ulicę z mnóstwem sklepów. Oczywiście nie była tam żadnych ludzi, można było odnieść wrażenie, że jest to wymarłe miasto. 

Na środku ekranu, *Skręt*

„Ej...?”

Na początku myślał, że projektor ma jakieś problem ale to nie było to.

Przestrzeń.

Przestrzeń która  była wcześniej pusta, została zniekształcona, wyglądało to jak fale na wodzie po wrzuceniu do niej kamienia. 

„C-Co się dzieje...?”

„Czy to pierwszy raz kiedy to widzisz?”

W czasie jak Kotori mówiła, zniekształcenia robiły się coraz większe-

Zobaczył jak małe punkt świetlny pojawił się na ekranie i razem z dźwiękiem wybuchu ekran zrobił się cały biały.

„--!”

Pomimo że wiedział, że to się dzieje tylko na ekranie, instynktownie zasłonił twarz ramionami.

Po kilku sekundach, powoli opuścił ramiona, otworzył oczy, i zobaczył, że ekran jest zupełnie coś innego niż przed chwilą.

W mieście zrobiła się dziura.

Nie było innego sposobu aby to opisać.

Część budynków, które stały w rzędzie, zostało przycięte do kształtu płytkiej niecki.

Sklepy, latarnie uliczne, słupy telefoniczne, nawet powierzchnia na drodze zniknęły, dosłownie wszystko zniknęło.

Co więcej, z powodu następstw eksplozji, przylegające tereny wyglądały jak po przejściu ogromnego huraganu.

Ten bałagan...przypominał mu miejsce sprzed miesiąca, miejsce w którym spotkał po raz pierwszy Tohkę.

Co znaczy, że to było właśnie-

„... Trzęsienie przestrzenne...”

Powiedział trzęsącym się głosem Shidou, a Kotori kiwnęła potwierdzająco głową.

„-To jest między wymiarowe zniekształcenie które występuje podczas przybycia Ducha na naszą planetę.”

„......”

Widział już nie raz ruiny budynków, ale po raz pierwszy widział moment eksplozji.

Jego ręce były spocone.

Był czas kiedy próbował zrozumieć to zjawisko – a teraz dzięki temu co teraz doświadczył nareszcie wszystko zrozumiał.

Wreszcie pojął jaki przerażenie to powoduje-  Miasto, w którym ludzie żyją i mieszkają zostało zniszczone w mgnieniu oka.

„Przynajmniej, tym razem eksplozja była niewielka.”

„No właśnie.”

Kotori i wysoki mężczyzna za nią – Zastępca dowódczyni Kyouhei Kannazuki skomentowali.

„Na szczęście -chciałoby się powiedzieć, ale z racji, że jest to [Pustelniczka] to był normalny rozmiar jak na nią.”

„Masz racje. Nawet wśród Duchów, znajdzie się ktoś o potulnym usposobieniu.”

Shidou który cały czas milczał, złączył brwi.

- Ta eksplozja sprzed chwili, to była mała?

Na początku nie rozumiał o czym Kotori i reszta rozmawiali, ale po chwili wszystko sobie przypomniał.

To może być to. Jako że trzęsienie przestrzenne zostawiło krater o średnicy 10 metrów, z ich perspektywy było on mały w porównaniu do innych.

Oczywiście... nawet jeśli to zrozumiał...

„...Hej, Kotori.”

Coś w rozmowie Kotori z załogą nie dawało mu spokoju. Otworzył usta i powiedział.

„Co to jest ta [Pustelniczka]?”

„To kryptonim Ducha które się teraz pojawił. Czekaj chwilę- możesz powiększyć obraz?”

Kotori wskazał palcem, jednego z załogi w niższej części mostka.

Kiedy to powiedziała, obraz się przybliżył do krateru który był w środku miasta.

Coś się zmieniło na ekranie.

„...Deszcz?”

Shidou po cichu wymamrotał.

Nagle obraz zrobił się ciemniejszy, *kap* *kap* deszcz zaczął padać.

Ale - to go nie interesowało, w ogóle nie obchodził go deszcz.

W środku krateru, można było zobaczyć figurę małej dziewczynki.

„-?!”

Zakuło go w sercu, jakby orzeł chwycił je szponami i wydarł je z klatki piersiowej.

Dziewczyna stała nieruchomo na środku ekranu. A co było lepsze, to było, że ja rozpoznał.

„Czy to ona...”

Dziewczyna z niebieskimi włosami miała założony na głowę kaptur z króliczymi uszami.

Wyglądała na 13 lub 14 lat, ubrana była w duży płaszcz który był wykonany z tajemniczego materiału, jak również jej pozostałe ubrania.

A na lewej ręce znajdowała się komiczna pacynka w kształcie królika.

Jeśli oczy i mózg Shidou działały poprawnie...to bez wątpienia-

To była dziewczyna którą spotkał wczoraj jak wracał ze szkoły do domu.

„-? Co się stało Shidou?”

Widząc, że Shidou się dziwnie zachowuje, Kotori zapytała się zaintrygowana.

Shidou cały czas patrząc się na ekran, potwierdził.

„S-Spotkałem, tę dziewczynę wcześniej...”

„Co ty mówisz? Kiedy to się stało?”

„Wczoraj... kiedy wracałem do pośpiesznie domu,deszcz zaczął padać-”

Shidou przeczesując wspomnienia, opowiedział co się stało wczoraj.

Kotori słuchała Shidou przez chwilę, a potem wskazała palcem członka załogi z niższej części mostka. 

„Wyślij mi Odczyty fal między-wymiarowych z wczoraj od 16 do 17, ale migiem!”
[[Image:DAL_v02_101.jpg|thumb|]]

Następnie popatrzyła na swój terminal który miała przed sobą i podrapała się w głowę z frustracji.

„...Nie widzę, żadnych danych które miały by wskazywać na jej pojawienie. Jest tak samo jak było z Tohką ostatniego razu... Shidou czemu mi wczoraj o tym nie powiedziałeś?”

„Nie oczekuj niemożliwego. Skąd miałem wiedzieć, że jest Duchem kiedy ja po raz pierwszy spotkałem...!”

W czasie kiedy Shidou krzyczał, z głośnika na mostku rozległ się głośny dźwięk.

„-!? Co się dzieje-”

„-Duch się pojawił... więc nie tylko my zareagowaliśmy.”

Opuszki palców Shidou zadrżały na słowa Kotori.

„AST …?”

„Tak.”

Wpatrywał się na ekran- Dym wirował wokół miejsca w gdzie znajdował się Duch – zwany [Pustelniczką]. Prawdopodobnie rakieta czy coś podobnego zostało odpalone w nią.

Wokół niej lewitowało się kilka ludzi ubranych w mechaniczne zbroje.

To były Naziemne Siły Samoobrony – Odział do walki z Duchami - w skrócie AST.

Różnił się on od organizacji [Ratatoskr] pod dowództwem Kotori, ów oddział używał wojskowej technologi od eliminacji Duchów.

Pośrodku chmury dymu, mała sylwetka *Hop* odskoczyła – to była [Pustelniczka.]

Dziewczyna z pacynka na lewej ręce odskoczyła aby wymknąć się okrążenia przez AST.

AST zareagowało natychmiast i zaczęli ścigać [Pustelniczkę]

A z brono zainstalowanych na ich pancerzach, niezliczona ilość amunicji została wystrzelona.

„-! Uważaj!”

Żywiołowo zawołał Shidou – ale to ostrzeżenie, było nieużyteczne, ponieważ zostało wykrzyczane tylko w kierunku ekranu. Potężna ilość nabojów i rakiet uderzało w ciało [Pustelniczki] bezlitośnie.

„Ci ludzie... … co oni robią tej dziewczynie...”

Jego oczy były szeroko otwarte i cedził przez zaciśnięte zęby.


„...... Co chcesz teraz powiedzieć, po tym wszystkim?”

„Czy nie nauczyłeś się niczego podczas wydarzeń z Tohką. Dla AST nie ma znaczenia jak Duch wygląda. Jedyne co się dla nich liczy to poczucie obowiązku ochrony tej planety. Tych ludzi nie obchodzi jak bardzo to jest niebezpieczne, oni tylko podążają za instynktem przetrwania jak zwierzęta.”

Powiedziała Kotori z wpół otwartymi oczami.

„Ale... mimo tego!”

Kiedy Shiodu otworzył usta, z chmury dymu dziewczyna jeszcze zrobiła unik i odskoczyła w niebo. 

Ale- [Pustelniczka] nie walczyła tylko uciekała z miejsca na miejsce.

„Ta dziewczyna...Czemu ona nie walczy?”

„To normalne. [Pustelniczka] jest bardzo łagodnym i potulnym Duchem.”

„...Więc-”

„Jeśli pytasz, czy AST może się nad nią zlitować, to bez sensu- Tak długo jak jest Duchem, nie przestaną.”

Na tą odpowiedź, Shidou ugryzł się w wargę.

Nie... Nawet jeśli zapytał by się ponownie, znał już odpowiedź.

Jej osobowość, jej uosobienie dla AST nie miały znaczenia.

Dla nich liczyło się tylko wyeliminowane wroga który zagraża planecie.

-Metoda która mogłaby zapobiec tej sytuacji... była tylko jedna.

Shidou tak mocno zacisnął pięści, że myślał, że cała krew odpłynęła mu z rąk. Po cichu odchrząknął.

„…Kotori.”

„Co?”

„...Jeśli nie miała by mocy Duchowych... to ona nigdy nie została by wzięta na cel przez AST, prawda?”

Kiedy Shidou to powiedział, Kotori złączyła brwi i popatrzyła na na niego.

„Tak – jak najbardziej.”

„Trzęsienia przestrzenne... nie występowałyby, racja?”

„Tak.”

Shido przez chwilę był cicho, potem wziął głęboki oddech i kontynuował.

„-I ja mogę to zrobić?”

„Jeśli nadal w to nie wierzyć po tym jak zobaczyłeś stan Tohki, to i mnie możesz nie wierzyć.”

„……”

Shidou podrapała się w głowę i złapał się za policzki.

„Pomóż mi Kotori! …Ja- chcę ocalić ta dziewczynę...!”

„-No No..”

Kotori była tak szczęśliwa, że patyk od lizaka stanął dęba.

„I to jest mój—Braciszek.”

Zwróciła się w stronę załogi i krzyknęła.

„Przygotować się na przejęcie Pierwszego Stopnia!”

„TAK JEST!”

Załoga mostka, zaczęła intensywnie używać swoich konsol.

Kotori przyglądając się temu, oblizała wargi.

„A teraz -niech zacznie się {{Furigana|Wojna|Randkowa}}!”