Editing Suzumiya Haruhi:Volumo1 Ĉapitro1

Post mi registris por loka mezlernejo, mi baldaux bedauxris gxin, cxar la lernejo, kiun mi frekventis, sidis supre sur longa, kruta monteto. Egale printempe, Mi farigxis tre bolitan kaj sxvita, kvazaux mi grimpis grandan monton. Cxiufoje kiam mi memoris cxi tio, kune kun la fakto, ke por la sekvonta tri jaroj mi devos refari la saman agon cxiutage matene, mi jam sentas laca kaj melankolia. Mi iom trodormis hodiaux, kaj eble tial mi piediris tiom pli rapide, aux eble tial mi estis tiom laca tiam. Mi povus vekigxis dek minutojn pli frua, sed kiel vi cxiuj scias, oni dormas plej bone tuj antaux jam venis la tempon por vekigxi. Mi ne volas malsxpari tiujn dek valorajn minutojn. Do, Mi konsciis, ke min povus neniam vekigxi frue, cxion dirite, kiu signifas, ke mi devus ripeti cxi tiun matenfaradon dum la sekvonta tri jaroj. Cxi tio estis entute tro malgxojiga.

Tial mi havis malgajan menion dum la enir-ceremonio. Cxiuj aliaj en la nenecese granda auxditorio havis tiun „mi komencas novan vojaĝon" aspekto sur iliaj vizagxoj. Vi scias tiun unikan aspekton: la esperema, sed plena per necerteco mieno ke cxiu nova studento portas, enirante novan lernejon. Por mi, ĝi ne tielis - multaj malnovaj samklasanoj de mia siatempa submezlernejo ankaux frekventis cxi tiun lernejon. Plie, ankaux kelkaj el miaj amikoj estis tie cxi. Sekve, Mi ne aspektis tiel maltrankvila - aux ekscita - kiel aliaj personoj.

La knaboj estis en jakoj, kaj la knabinoj estis en maristaj uniformoj. Ha, tio estas iom stranga kombinajxo. Eble la lernejestro monotone preleganta sur la stadio havas ia feticxo por maristaj uniformoj. Dum mi pripensis cxi tiujn senutilajn aferojn, la stulta ceremonio fine finiĝis. Mi, kune kun miaj nebonvenetaj novaj samklasanoj, eniris klascxambron n-ro 1-5.

Nia ĉefĉambra instruisto Okabe-sensei, kiu havis antaŭspegule dumhore ekzercita rideto, marŝis al la antauxo de la klasĉambro kaj donis sinprezento. Unue, li diris, ke li estas instruisto de sportoj kaj estas la trejnisto de la manpilk-luda teamo. Tiame, li ekparolis pri liaj forpasintaj tagoj, kaj diris, ke kiam li estis en universitato, li ludis por la manpilk-luda teamo, kaj ecx gajnis la cxampiona maĉo, kaj ke tiu ĉi lernejo grave mankas manpilk-ludistoj, do, kiu (ajn) aligxus la teamon, tuj farigxus regululo. Poste, li plu diris pri tio, ke manpilkado estas la plej interesa sporto en la mondo ktp ktp ktp ktp. Ĝuste kiam mi pensis ke li neniam finus, li subite elbalbutis:

"Nun, mi sugestas, ke vi prezentu vin unu post la alia?"

Tian ĉi aferon oni atendu, tial mi ne estis vere surprizita.

Unu post la alia, la personoj en la maldekstra flanko de la klasĉambro komencis prezenti sin. Ili levis siajn manojn, poste deklamis siajn nomojn, la nomojn de siaj malnovaj lernejoj kaj aliaj trivialaj aferojn, ekzemple siajn sxatokupojn aux preferatajn mangxajxojn. Iuj murmurita por plemumi la taskon, kelkaj farita iuj belaj interesaj prezentoj,