Editing CubexCursedxCurious - ไทย:เล่ม1 บทนำ (section)

==บทนำ==

ลูกบาศก์สีดำ

คงเป็นอย่างเดียวที่จะบอกได้เมื่อคุณมองไปที่วัตถุขนาดเมตรคูณเมตรที่ไม่มีวิธีใช้เขียนอยู่เลย
ยาจิ ฮารุอากิ จ้องเจ้าวัตถุนั้นด้วยสีหน้าที่แปลกใจกับสิ่งเห็นอยู่ตรงหน้า

“ขอโทษนะครับ ช่วยเซ็นต์ชื่อรับของด้วยครับ”

“อ้อ… ได้เลยครับ”

ฮารุอากิตรวจสอบพัสดุที่เขาพึ่งได้รับมา มันจ่าหน้าด้วยภาษาอังกฤษเพราะส่งมาจากต่างประเทศ แต่ชื่อผู้ส่งนั่นเป็นอย่างที่เขาคิดไว้
อีกอันแล้วหรอ ตาแก่บ้านี่?! ฮารุอากิพึมพำอยู่ในใจตัวเอง

“ขอบคุณมากครับ ฟู่… กว่าจะขนเจ้านี่มาได้ผมลำบากแทบแย่ มันหนักมากเลยล่ะครับ จะเป็นอะไรไหมถ้าผมจะขอถามว่าด้านในนี้มันมีอะไรอยู่ครับ?”

“เอ่อ… คือว่าพ่อของผมเขาชอบเก็บสะสมชอบเก่า ทุกครั้งที่เขาซื้อเขาก็จะส่งมันกลับมา แต่...หืม...ผมก็สงสัยเหมือนกันนะว่าเจ้านี่มันคืออะไร”

ฮารุอากิพยายามหลีกเลี่ยงการตอบคำถามนี้ จริงๆก็ไม่ได้โกหกหรอกนะ แต่ว่ามันไม่รู้จริงๆว่าสิ่งที่พ่อของเขาส่งกลับมาให้ในครั้งนี้คืออะไร เขาขคงเลือกที่จะไม่อธิบายกับพนักงานส่งของ
หลังจากที่พนักงานส่งของไปแล้ว ฮารุอากิมองไปที่กล่องประหลาดที่วางไว้ที่หน้าประตูของเขา

“นี่มันอะไรกันแน่? สิ่งที่ตาแก่ส่งมาให้ มันจะต้องเป็นสิ่งที่สร้างปัญหาให้ผมแน่นอนเลย”

แต่คำถามที่สำคัญกว่าคือมันจะเป็นปัญหาระดับไหน? ฮารุอากิค่อยๆสัมผัสมันอย่างระวัง ความรู้สึกมันเหมือนกับแตะเหล็กเย็นๆ  มันไม่มีฝา ดังนั้นเขาจึงคิดว่ามันเป็น “อะไรบางอย่าง” ที่มีรูปร่างเป็นกล่อง และกล่องนั้นจะต้องใส่ “บางอย่าง” ไว้ด้านใน เมื่อเขาดูใกล้ๆผมว่าที่พื้นผิวของกล่องมีเส้นตรงและเส้นโค้งพาดผ่านกล่องจำนวนมาก

“นี่มันกล่องกลอย่างงั้นหรือ? บางที่มันอาจจะมีกลไกลอะไรบางอย่างที่จะเปิดมันได้สิ…? หืมมม หรือบางทีผมอาจจะคิดมากเกินไปก็ได้ เจ้านี่ไม่น่ามีวิธีใช้แบบนั้นหรอก เอาละ เมื่อคิดอย่างนั้นแล้ว เจ้านี่คงไม่มีอะไรสำคัญละ ผมจะได้มีชีวิตของผมอย่างสงบสุขต่อไปด้วย...”

ฮารุอากิบอกกับตัวเอง แล้วใช้มือรูดไปตามร่องที่พาดผ่านกล่อง เขาได้ยินเสียงครางลอยแว่วออกมา เขาหยุดมือแล้วหลับตาลงพร้อมพูดกับตัวเอง

“ผมต้องหูฝาดไปแน่ๆเลย”

ขณะที่เขากำลังพยายามปลอบใจตัวเอง เจ้าลูกบาศก์ก็ส่งเสียงเหมือนเหล็กกระทบกันออกมา ผิวบางส่วนของมันขยับ ฮารุอากิพยายามมองเข้าไปยังช่องที่เกิดขึ้นจากพื้นผิวที่เด้งออกมาเหมือนถาดใส่ซีดี เขาเห็นสิ่งที่คล้ายกับชิ้นส่วนของฟันเฟืองฟันกันยุ่งอยู่ด้านใจ เขาลองที่จะสอดนิ้วของเขาเข้าไปเพื่อขยับฟันเฟืองเหล่านั้น แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับมีเพียงเสียงครางส่งออกมาจากกล่อง

“โอ้ หูฝาดไปอีกแล้วละเนี่ย! มันต้องเป็นอย่างนั้นเลย อ่าฮะ เอาละ ยังไงเจ้ากล่องนี่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมซะหน่อย! ดังนั้นแล้วจะให้ดีผมก็ไม่ควรเข้าไปยุ่งกับมัน!”

หลังจากนั้นเองเขาก็จัดสินใจได้ว่า มันก็คงไม่ดีเท่าไรถ้าทิ้งเจ้าลูกบาศก์นี้ไว้หน้าประตู เขาจึงได้นำมันไปยังห้องที่ใช้เก็บของต่างๆที่พอของเขาได้ซื้อมา

“บ้าเอ้ย! ทำไมมันถึงได้หนักแบบนี้เนี่ย!”

เขาค่อยๆเดินเข้าไปผ่านบ้านของเขา ขณะที่กำลังแบกเจ้านี่อยู่ เขาได้ยินเหมือนเสียงหายใจ แต่… ใช่แล้วละ นี่มันต้องเป็นหูฝาดอีกแน่ๆเลย

ฮารุอากิตื่นขึ้นมาในห้องขนาดหกสื่อทาทามิของเขา <ref>'''เสื่อทาทามิ''': เสื่อทาทามิเป็นเสื่อที่นิยมใช้ทำพื้นห้องในญี่ปุ่น ขนาดมาตราฐานอยู่ที่ 90cm ต่อ 180cm ซึ่งขนาดดังกล่างทำให้ง่ายต่อการบอกขนาดของห้อง[http://en.wikipedia.org/wiki/Tatami]</ref> เขารีบหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู ตอนนี้มันเลยหนึ่งทุ่มไปแล้ว ข้างนอกหน้าต่างนั่นมืดแล้ว เขาแค่จะงีบสักหน่อยหลังจากที่แบกเข้าลูกบาศก์นั่นไปเก็บที่ห้องเก็บของ แต่ว่าพึ่งมาตื่นเอาตอนนี้บางทีอาจจะเพราะเมื่อคืนได้นอนไม่เต็มที่

โอ้ ให้ตายเถอะตอนนี้ผมหิวจนแสบกระเพาะไปหมดแล้ว แต่ว่าผมยังไม่ได้ทำอาหารอะไรไว้กินเลย…

เขามีเพื่อนร่วมบ้านอาศัยอยู่ก็จริง แต่ว่าเพื่อนร่วมบ้านอาศัยอยู่ในอาคารแยกอีกหลัง ดังนั้นเขาจึงมักอยู่ที่นี่คนเดียวและไม่มีใครจัดเตรียมอาหารไว้ให้  เพราะว่าพัสดุของพ่อดันส่งมาตอนที่เขากลับมาจากโรงเรียนพอดี ดังนั้นผมจึงไม่มีเวลาเตรียมอะไรไว้กินเลย ฮารุอากิลุกขึ้นจากเตียง เขากำลังคิดถึงการทำงานบ้านที่สุดแสนจะน่าเบื่ออยู่แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคน มันเป็นเสียงของใครบางคนกำลังรื้อตู้กับข้าว และเสียงดังกรุบๆ ที่ดูประหลาด 

หรือว่าจะเป็น… โฮโนกะ?
ฮารุอากิออกไปอย่างหน้าต่างเพื่อดูไปที่ชั้นสองของอาคารอีกหลังหนึ่งและเห็นชั้นสองมีไฟเปิดอยู่ นั่นหมายความว่าเพื่อนร่วมบ้านเขาอยู่ที่นั่น

ร่างกายของเขารู้สึกเกร็งไปหมดทันที บ้านหลังนี้เป็นแบบดังเดิมของญี่ปุ่น ทั้งเก่าและกว้าง ทำให้มันเป็นตกเป็นเหยื่อของพวกขโมยได้ง่ายมาก ฮารุอากิค่อยๆเลื่อนประตูให้เปิดออกและย่องไปเบาๆตามทางเดิน เหมือนว่าเสียงจะมาจากห้องครัว เขาค่อยๆหายใจอย่างช้าๆและเดินอย่างเงียบๆ เหมือนกับเขากำลังปล้นบ้านตัวเองอยู่เลย

แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาทำให้เห็นร่างเล็กๆ อยู่ด้านหน้าตู้ นอกจากนี้แสงจันทร์ตกกระทบลงที่ผมสะท้อนออกเป็นประกายสีเงิน จากการสังเกตเงานี้ ฮารุอากิพอที่จะบอกได้ว่าเงานั้นเป็นผู้หญิง มือและปาก
ของเธอกำลังจับถุงพลาสติกอยู่ เสียงกรุบๆ ประหลาดนั่นดังมาจากที่นี่ เขาเลิกแอบดูอยู่เงียบๆเมื่อเห็นสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างเต็มตา เขาตะโกนและชี้นิ้วไปที่ผู้หญิงคนนั้นโดยไม่คิด

[[Image:C3 01-015.jpg|thumb]]

“หัวขโมยเซมเบ้ล่อนจ้อน?!” <ref>'''เซมเบ้''': ข้าวเกรียบที่ทำจากข้าว เนื่องจากในเวอร์ชั่นของอนิเมะมีการระบุไว้ชัดเจนว่าเป็นเซมเบ้ แต่เวอร์ชั่นอังกฤษบอกว่าเป็นเพียงข้าวเกรียบเท่านั้น[https://en.wikipedia.org/wiki/Senbei]</ref>

“เหะ?”

เด็กหญิงจ้องกลับมาที่ฮารุอากิ เรือนผมยาวสีเงิน ผิวกายสีขาวสะอาดสะอ้าน หุ่นผอมได้ขนาดและใบหน้าที่สวยงามของเธอ มันทำให้เธอดูสง่างามมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูจะแข็งแกร่งไม่แพ้กัน ความขัดแย้งที่แสดงออกมามันเหมือนกับศิลปะที่เข้าใจได้ยาก เศษของเซมเบ้หล่นออกมาจากปากของเธอ เธอก็ชี้นิ้วกลับมาที่ฮารุอากิและตะโกนกลับมาเหมือนกัน

“หวา… ?! นี่! นายมันคนลามกก่อนหน้านี้นี่นา!”

เด็กสาวมองกลับไปที่ตัวของเธอ หน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง

"อย่า.. อย่าบอกฉันนะว่านายวางแผนที่จะเล่นกับร่างกายฉันอีกแล้ว?! คนหน้าไม่อาย!"

เธอทรุดตัวลงพร้อมกับคว้างปาทุกอย่างที่เธอคว้าได้ ไม่ว่าจะเป็นถาด จานไม้ กาน้ำร้อนหรืออะไรก็ตาม โดยเธอปาได้แม่นเลยทีเดียว ฮารุอากิเหยียบเข้ากับของที่เธอปามาโดยบังเอิญขณะเขาเองพยายามหลบของเหล่านั้น ทันใดนั้นวัตถุต่างๆก็กองทับเข้ากับเขา

“อั๊ก! ดะ-เดี๋ยวก่อน! โอ้! ถ้าเธอเข้ามาใกล้ผม ผมจะ...”

เด็กสาวรีบใช้แขนไขว้กันปิดส่วนสำคัญของเธอขณะที่มือของเธอยังไม่ยอมปล่อยเซมเบ้ เสียงของฮารุอากิเงียบไป ตัวของเขาแข็งที่ เขาไม่สามารถอ่านอารมณ์ของเด็กสาวจากใบหน้าได้ ทันใดนั้นสาว ตะโกนใส่เขา

"...ฉัน- ฉันจะสาปแช่งนาย!"

ฮารุอากิเข้าใจคำพูดที่เธอพูดออกมาในทันที เธอคือกล่องลูกบาศก์สีดำที่ได้มาเมื่อตอนบ่าย กล่องที่เขาแบกเข้ามาในบ้านและวางมันลงด้วยตัวเอง

ผมรู้แล้ว ตาแก่นั่น… เอาอีกแล้ว

เขาส่งของต้องสาปมาอีกแล้ว!

<noinclude>