Editing Żywot 4: Kult☆Smoczej Bogini (section)

===Część 2===
Miejscem do którego trafiliśmy ja, Rias, Xenovia i Kunou, był las. Przybyliśmy tutaj za pomocą magicznego kręgu teleportacyjnego, ale…

Wszystkie drzewa w tym lesie są niesamowite i wyglądają jakby rosły od stuleci… Były tak wysokie, że nawet nie widzieliśmy ich koron.

Zresztą nie tylko drzewa, ale i sama cisza panująca w lesie emanowała duchową atmosferą. Może dlatego że jesteśmy diabłami, nasze zmysły rezonują z nimi. Do tego nigdzie w pobliżu nie ma ludzi.

– Tutaj mieliśmy trafić, prawda? – zapytała Rias Kunou.

Kunou kiwnęła głową i poszła kilka kroków naprzód.

– Zgadza się. Tak jak się spodziewałam, legalna żona-sama jest niesamowita. Przybyliśmy dokładnie tutaj, gdzie powinniśmy. Porozmawialiśmy już z bogiem góry i uzyskaliśmy pozwolenie na zabranie jednego, wiekowego cedru.

Oho, więc już rozmawiali z bogiem tej góry… Możemy więc zabrać jedno z tych imponujących drzew. Jesteśmy wdzięczni za hojność, ale jednocześnie uważamy że byłaby to strata, zużyć jedno z tych drzew na coś tak nagłego.

– Czy to naprawdę w porządku, że przerobimy jedno z tych wspaniałych drzew na materiały budowlane? – zapytałem. 

Skoro te drzewa są takie stare, to nie byłoby nic dziwnego w myśleniu, że niektóre z nich mogły rozwinąć własną świadomość. Moja japońska mentalność mówi mi, że przedmioty mogą mieć własną duszę, więc wolę najpierw zapytać.

– Nie martw się Ise. Powiedzieli mi, że podczas ostatniej nawałnicy jedno z drzew się złamało, więc dostaliśmy specjalne pozwolenie na zabranie go – odpowiedziała mi Kunou.

Kiedy przyszliśmy na miejsce… Zobaczyliśmy wielkie drzewo, które złamało się na pół.

– Słyszałam że to drzewo żyło od około czterystu lat. Pozwolili nam zabrać złamaną część, ale resztę musimy zostawić.

Czterysta lat! N-n-niesamowite! To całkiem dobrze wyglądające drzewo!

Xenovia położyła na nim swoją dłoń.

– A więc je zabieramy? Myślałam że po prostu któreś zetnę moim Durandalem – powiedziała.

– Ciągle myślisz nie o tym co trzeba! – skrytykowałem ją.

Diablica która za pomocą świętego miecza ścina kilkuset letnie drzewo w świętych górach… To tak dziwne, że aż myślę, iż powinniśmy to zrobić, aby zobaczyć co się wtedy stanie!

– A więc bierzmy się do dzieła – wzięliśmy się do pracy pod nadzorem Rias.

Najpierw Kunou odprawiła rytuał, aby podziękować zarówno bogowi góry, jak i samemu drzewu. Wtedy ja założyłem moją zbroję Łamacz Ładu i uniosłem pień drzewa. Następnie Xenovia pocięła go magicznym mieczem (który został przygotowany zawczasu), biorąc pod uwagę notatki z wytycznymi Kunou.

Wreszcie Rias odesłała całe drzewo za pomocą magicznego kręgu.

Miejscem do którego ma trafić, jest piwnica Rezydencji Hyoudou, gdzie czeka już ekipa stolarska, która je obrobi.

Tymczasem na dachu grupa budowlana zajmuje się już fundamentem pod kaplicę.

Jednak kiedy wkładałem drzewo do magicznego kręgu, naszły mnie pewne niemiłe przeczucia.

Czy będziemy w stanie zbudować chram, skoro nigdy wcześniej nie zajmowaliśmy się stolarką? To coś innego niż budowa zwykłej chaty.

Nie tylko musimy przerobić drzewo na drewno budowlane, a kiedy będzie już gotowe, to i tak nie mamy doświadczenia aby zbudować chram. Skoro jesteśmy diabłami, to możemy wspomóc się magią, ale w sprawach technicznych i tak będziemy potrzebowali pomocy profesjonalistów…

– Twój orszak zna się na tego typu sprawach, prawda? – zapytała Rias Kunou.

– Tak, przeszły odpowiednie szkolenie. Mamy już nawet plany budowlane. Drzewo jest obecnie przerabiane na materiał budowlany.

Ach, więc to tak. Czyli te lisie onee-sama są profesjonalistkami w tego typu sprawach, więc nie muszę się martwić. Powinny już się wszystkim zająć i kierować pracą Klubu Okultystycznego.

Xenovia i ja możemy się odprężyć oraz odesłać drzewo na miejsce.

Kiedy pracowaliśmy oboje w ciszy, usłyszeliśmy rozmowę pomiędzy Rias i Kunou.

– Kunou jest ciekawa, jak legalna żona-sama utrzymuje tak wspaniałą figurę.

– Szczerze mówiąc nie robię niczego specjalnego. Poza tym, Kunou-chan, cóż…. Ten zwrot „legalna żona-sama”… jest trochę kłopotliwy.

– Naprawdę?! W-wybacz mi więc! … W takim razie może powinnam nazywać cię „madam”?

Rias roześmiała się cicho, kiedy to usłyszała.

– Nie o to mi chodziło. Mówi mi po prostu Rias. Ise też mnie tak nazywa, prawda? Ja też będę nazywała cię po imieniu, tak jak Ise, dobrze?

Twarz Kunou rozjaśniła się, gdy to usłyszała. Była nieco spięta podczas rozmowy z Rias, ale teraz całe napięcie ją opuściło, jak rękę odjął.

– Zrozumiałam, Rias-sama! Proszę więc, nazywaj mnie od teraz Kunou!

– Oczywiście, Kunou.

Och, wygląda na to, że Kunou i Rias nagle bardzo się do siebie zbliżyły! Jak się spodziewałem po kobiecie którą kocham, obłaskawiła jednym uśmiechem księżniczkę o dziewięciu ogonach!

Kiedy ta dwójka dogadywała się ze sobą, Xenovia powiedziała coś:

– …Tak jak można się było tego spodziewać po legalnej żonie, hierarchia ustala się tak naturalnie. Dobrze że dołączyłam tak wcześnie – wymówiła te słowa, patrząc na Rias z szacunkiem. Nagle zaczęła energicznie rąbać drzewo. –  Ise! Ostatnio myślę, że powinnam zwiększyć moją kobiecą moc! Wtedy wygram nieuniknioną wojnę między dziewczynami z Klubu Okultystycznego!

Czy ty czasem nie mylisz kobiecej mocy z czymś innym?! Bowiem kobieca moc to nie to samo co twoja siła fizyczne, tylko określenie twojego kobiecego uroku!

Cóż, jednak taka wypowiedź pasuje do ciebie, więc tego nie skomentuję.

Nie przeszkadza mi to, że jesteś potężną idiotką, ale kontroluj się trochę! Kiba, który stawia technikę ponad moc, rwałby sobie w tym momencie włosy z głowy!

W każdym razie wróciliśmy do pracy, aby zbudować chram dla Ophis.



W warsztacie umiejscowionym pod Rezydencją Hyoudou, drzewo zostało przerobione na materiał budowlany i rozłożone na podłodze.

Po tym my (ja, Rias, Xenovia i Kunou) wróciliśmy z gór, postanowiliśmy pomóc w pracy. Orszak/profesjonalistki sprowadzone przez Kunou dokładnie nam wszystko wyjaśniły, więc stworzenie ogólnego obrazu chramu nie było zbyt trudne.

Czekamy też, aż cement wylany pod fundament zastygnie.

Pozostała już tylko brama torii i słomiany sznur do zawieszenia na kaplicy, ale ponieważ zamówiliśmy je wcześniej, to pozostaje nam tylko poczekać na dostawę. Ponieważ zbudowanie chramu w jeden dzień jest niemożliwe, postanowiliśmy że przez resztę dnia odpoczniemy.

Moje ciało jest obolałe, gdyż od dawna nie używałem moich mięśni.

Obecnie jedliśmy obiad w salonie, wraz z Kunou oraz jej orszakiem.

– Jestem Kunou. Ise i jego przyjaciele bardzo pomogli mnie oraz mojej mamie, podczas ich wizyty w Kioto, więc…

Moi rodzice byli zaskoczeni, że pomimo swojego wyglądu Kunou jest taka grzeczna. Ta dziewczynka ma swoją energiczną i samolubną stronę, ale jest w końcu księżniczką youkai, więc najwidoczniej nauczono jej stosownej etykiety.

Do tego przywieźli masę prezentów, w postaci typowego dla Kioto inari sushi.

Orszak Kunou zapomniał ukryć swoje lisie uszy i ogony, ale kiedy moi rodzice je zobaczyli…

– Ara, co za słodkie uszka! Wasze przyprawione ogony też są urocze!

– Hmm, wasze stroje kapłanek nie są takie złe.

Cóż, najwyraźniej uznali że dziewczyny przebrały się za kapłanki i doczepiły sobie sztuczne uszy i ogony. Od kiedy spotykają coraz dziwniejszych ludzi, ich zdolności psychiczne stają się coraz silniejsze.

Tak oto Kunou skończyła posiłek z moimi rodzicami i wróciła do swojego pokoju.

– Ta da! Założyłam szkolny mundurek!

Kunou, która na chwilę zniknęła, wróciła ubrana w dziewczęcy mundurek Akademii Kuou!

To zdecydowanie nasz szkolny mundurek, nawet jeśli niezbyt na nią pasuje i jest trochę za duży!

– Skąd go masz? – zapytałem.

– Zamówiłam przez telesklep. Słyszałam że takie mundurki są bardzo popularne wśród młodych kobiet w Zaświatach – odparła Kunou, wypinając dumnie pierś.

Tak, zdaję się że już o tym słyszałem.

Podczas Królewskiej gry pomiędzy Rias i Soną Kaichou, obie grupy nosiły szkolne mundurki, co miało duży wpływ na młodych widzów oglądających całe starcie w telewizji.

Nie zdziwiłbym się, gdyby to właśnie Dom Gremory sprzedawał te mundurki. W końcu znają się na interesach.

Jednak mundurek Kunou powinien być w mniejszym rozmiarze. Mimo że rękawy są trochę za długie, to wygląda w nim uroczo na swój własny sposób!

– Pasuje ci i założę się, że będzie świetnie na tobie leżał, gdy trochę podrośniesz – powiedziałem.

Gdy Kunou to usłyszała zarumieniła się i zaczęła kręcić się w miejscu.

– H-hmm! Stanę się kobietą która będzie świetnie wyglądać w tym mundurku, więc wyczekuj tego!

– Będę.

– Kiedy zostanę licealistką, zapiszę się do liceum Akademii Kuou! Mama już mi to obiecała!

– Akademii Kuou?

Ciekaw jestem jak długo to potrwa. Wyobraziłem sobie Kunou jako licealistkę… Tak, będzie taka piękna! Sądząc po wyglądzie Yasaki-san, p-p-piersi jej córki również będą wielkie! Ach, nie mogę się już tego doczekać!

– … Myślisz o czymś zboczonym, prawda? – ostre słowa Koneko-chan ubodły moje ciało.

Ravel zachichotała.

– Ach Ise-sama. Proszę, nie ruszaj małych dziewczynek, które są jeszcze mniejsze niż Koneko-san.

– …Nie jestem dzieckiem. Już niedługo będę miała piersi równie wielkie co moja onee-sama.

– Nie ma pewności, że młodsza siostra będzie równie olśniewająca, co starsza.

– Uuuuuuu, moje piersi na pewno staną się większe! Większe nawet od twoich Ravel!

Arrra, Koneko-chan i Ravel znów się zaczęły kłócić. Cóż, nie ma w tym nic niezwykłego i już niedługo się pogodzą.

– Ja też to założyłam.

….Nasz Boski Smok-sama także miał na sobie mundurek naszej szkoły!

I to w mniejszym rozmiarze, który idealnie do niej pasował.
[[File:DxD Dx2 05.jpg|thumbnail]]
– Dobrze wyglądam?

– Tak, wyglądasz uroczo – odparłem głaszcząc ją po głowie. Ucieszyła się z tego.

– Ja też chcę założyć ubranie Phis-sama.

– A ja strój kapłanki.

Wygląda na to, że te dwie dobrze się ze sobą dogadują, a obecna atmosfera jest wspaniała.

Kiedy nasza księżniczka o dziewięciu ogonach i Boski Smok-sama skończyły wymieniać się ubraniami, Irina wróciła, przynosząc ze sobą pudełko.

– Skoro już zjedliśmy obiad i zaprezentowaliśmy pokaz szkolnych mundurków, to pograjmy teraz w gry! Uczcijmy w ten sposób wizytę Kunou-chan! Mamy gry planszowe z Zaświatów i przyniosłam nawet te z Nieba!

– Mamy też karty i UNO.

– Oraz karute<ref>Karuta to japońska gra karciana.</ref>!

Zarówno Xenovia jak i Asia przyniosły swoje gry!

Cóż, Kunou przyjechała aby spędzić tu razem z nami czas, więc zabawmy się wszyscy razem!

– A więc ogłaszam Całonocną Sesję Gier Rezydencji Hyoudou! – oznajmiłem podnosząc rękę do góry.

Wszyscy odpowiedzieli z entuzjazmem „Ochhhh!”! Tak oto rozpoczęliśmy całonocną zabawę z Kunou oraz jej orszakiem.

…Nagle Akeno-san odebrała telefon i westchnęła.

– ……Wygląda na to, że konkurs mahjonga też wszedł w nocny tryb.

Najwyraźniej oni też są w podobnej sytuacji…

Cóż, spokojny dzień to dla nas bezcenna rzecz!