Editing High School DxD:Tom DX7 Żywot 4 (section)

===Część 2===
Późno w nocy, Akeno-san, Asia, Koneko-chan i ja, udaliśmy się do lasu w pobliżu świątyni.

Musieliśmy spełnić prośbę kapłana i uporać się z trzema problemami.

Pierwszy był taki, że w lesie co noc pojawiało się wiele duchów, co przerażało mieszkających w pobliżu ludzi. 

Drugim problem było to, że w lesie odbywa się rytuał rzucania klątw, co nie jest dobrze odbierane przez sąsiadów 

Trzeci problem to złodziej, który nocami kradnie zawartość skrzyni na datki. 

Wszystkie trzy są straszne. Nic dziwnego, że ludzie omijają tę świątynię szerokim łukiem, skoro są tu duchy, mroczni kultyści i złodzieje. 

Więc to naprawdę miejsce jak z horroru, zgadza się......? 

Więc musimy pozbyć się duchów, przegnać kultystów i złapać złodzieja. W przeciwnym razie, całe to odnowienie świątyni nie będzie miało sensu.

– Dlaczego musimy odwalać pracę egzorcystów i policji?

Jedyne co mogłem zrobić, to westchnąć.

– Ale są tu ludzie w potrzebie, więc musimy im pomóc, aby prawidłowo wykonać zlecenie – powiedziała Asia z uśmiechem, a Koneko-chan jej przytaknęła.

Och, jesteście takie wrażliwe! Dobrze, dam więc z siebie wszystko!

Z nową porcją energii, ruszyliśmy przeszukać las.

Jest tu ciemno, a w okolicy nie ma żadnego źródła światła. Jesteśmy jednak diabłami i możemy widzieć w ciemnościach, więc nie są one dla nas żadnym problemem, ale gdyby przyszli tu zwykli ludzie, to pewne powpadaliby na drzewa i zrobili sobie krzywdę. 

Jeśli spotkamy tu jakichś ludzi, to zahipnotyzujemy ich i każemy stąd odejść. 

Jeśli napotkamy duchy, to porozmawiamy z nimi, aby mogły spocząć w spokoju. Jeśli to nie pomoże, to trzeba je będzie odesłać siłą. Jestem diabłem, więc łatwo poradzę sobie z mściwymi duchami za pomocą mojego smoczego strzału. Jednak dalej boję się spotkać jakiegoś. 

– Hauu, tak jak myślałam, las w nocy jest straszny…. – powiedziała Asia, przytulając się do moich pleców.

Gdzie się podziała jej poprzednia pewność siebie? A co tam, grunt że jest urocza!

– Wyczuwam tam czyjąś obecność – powiedziała Koneko-chan, wskazując kierunek. 

Powoli się tam podkradliśmy.

Zobaczyliśmy grupę wojowników w zbrojach! 

Wow! Duchy poległych wojowników! Było ich tu ponad tuzin! Mogłem nawet dostrzec, jak wokół nich migotały płomienie, niczym jakieś ludzkie dusze! Jeśli rozmowa z nimi nic nie da, trzeba je będzie usunąć stąd siłą!

Cóż, z taką grupą sam sobie poradzę. 

Wziąłem głęboki wdech i ruszyłem naprzód.

– Hej, hej, hej, wy duchy w lesie….

To dobrze że byłem na tyle dzielny, aby oznajmić głośno moją obecność, bo następnie usłyszałem... 

– Kyahhh!

Kobiecy krzyk! I wydali go z siebie ci wojownicy!

Z-zaczęli drżeć i przylgnęli wszyscy do siebie!

Eeeeeeeeeeeeeeeeech!?

Co się dzieje! Byłem po prostu zaskoczony tą ich nagłą reakcją...... 

– Issei-senpai, to są żywi ludzie, a nie żadne duchy – powiedziała mi Koneko-chan! 

Naprawdę!? Ludzie!? Polegli wojownicy!? Chyba coś mi to mówi! Znam przecież dziewczynę, która nosi taką samurajską zbroję! 

– H-hej, przepraszam że was przestraszyłem. Jestem powiązany z pobliską świątynią i krążą plotki, że nocami pojawiają się tutaj duchy poległych wojowników, więc przyszedłem aby to sprawdzić...…

– Och, więc to tak. J-jesteśmy studentkami należącymi do Klubu Badawczego Poległych Wojowników, więc przychodzimy tu nocami, aby wcielić się w ich rolę. Pewnie stąd te plotki, które do ciebie dotarły....… – powiedział jeden z wojowników szlochając, gdy usłyszał moje wyjaśnienia.

– Klub Badawczy Poległych Wojowników!? Co za idiotyczna grupa! Do tego, wcielacie się w ich rolę! Czy to coś, co powinnyście robić w lesie, w środku nocy!?

To było naprawdę kłopotliwe! Nie mogę po prostu uwierzyć, że duchami były studentki, które przebierały się za wojowników! Aż mi się przypomniała Susan! Czy to teraz jakaś moda wśród studentek, że ubierają się w samurajskie zbroje?

Kiedy byłem tym zakłopotany, jedna z tych przebranych studentek zrobiła palcami znak pokoju.

– Taka jest moda wśród dziewczyn, które są fankami historii☆.

– Nie uważam was za fanki historii, choćbym nie wiem ile na was patrzył! Jesteście bandą zboczonych wojowniczek!

Nigdy wcześniej nie widziałem, aby dziewczyna interesująca się historią nosiła zbroję! Nie, jedną taką spotkałem! Ale i tak tożsamość tych duchów jest przerażająca!

– No już, Ise-kun. Porozmawiajmy po prostu z nimi – po powiedzeniu mi tego, kiedy nadal lamentowałem, Akeno-san wyjaśniła całą sprawę dziewczynom.. 

Kiedy już Klub Badawczy Poległych Wojowników został rozwiązany, ruszyliśmy do następnego miejsca.

Tym razem chodziło o rytuał rzucania klątw…. To już chyba poważniejsza sprawa, prawda? To chyba ten rodzaj rytuał, gdzie ludzie ubierają się na biało i wbijają gwoździe w słomiane lalki. 

– Klątwa to starożytne zaklęcie. Dodatkowo nie działa tak, jak myślą ludzie, ale zadziała natychmiast, jeśli rzuca ją ktoś obdarzony mocą, albo trafi ona na kogoś, podatnego – powiedziała Akeno-san.

Rozumiem, więc jeśli używa ich zwykły człowiek, to nic wielkiego się nie stanie, ale zadziała, jeśli palce w tym będzie maczał ktoś obdarzony nadprzyrodzonymi mocami. Ale to i tak straszne, prawda? 

Rany, robienie czegoś takiego samemu w nocy jest..

Ale mimo wszystko oznacza to, że ten ktoś ma kogoś, kogo chce przekląć.

– Klątwa traci jednak moc, gdy rytuał jej rzucania widzi ktoś obcy. Więc jeśli tylko to zobaczymy, przeklęty człowiek będzie wolny – dodała Koneko-chan.

Ach, więc to tak? Więc rozprawmy się z tymi ludźmi szybko i odeślijmy stąd.

Dodaliśmy sobie otuchy i po kilku minutach spaceru przez las, usłyszeliśmy dźwięk, tak jakby stukania młotkiem?

– Hauu! Czy oni są w trakcie rzucania klątwy? – zapytała Asia tuląc się do mnie.

Niewykluczone.

W każdym razie nie możemy teraz tego zignorować, skoro już przyszliśmy do miejsca, gdzie odbywa się ten rytuał. Znów to samo. Wtargnę tam i dam im ostrzeżenie!

– Hej, wy tam, to wasze nocne rzucanie klątw jest…. – kiedy już to prawie powiedziałem, moim oczom ukazał się niespodziewany widok. 

– Dobrze! Teraz następny!

– Tak jest, kapitanie!

– Jeśli nie będziecie się przykładać do gry, to nie wygramy następnego meczu! Jasne, chłopaki!?

– Taa jest!

Zobaczyłem rycerzy w zbrojach, którzy ćwiczyli grę w bejsbol!

Rycerze!

Więc ten dźwięk który usłyszeliśmy, to nie było stukanie młotkiem, tylko odgłos odbijania piłki kijem!?

Niemożliwe! To, co miało być rytuałem rzucanym przez kultystów, okazało się być rycerzami trenującymi grę w bejsbol! 

To zbyt okropne! Już chyba bym wolał tych kultystów rzucających klątwy!

W każdym razie postanowiłem im wyjaśnić całą sytuację......

Okazało się, że to kolejny idiotyczny klub, o nazwie Rycerski Klub Badań Nad Bejsbolem...… I jego członkowie też byli studentami!

Co to ma być? Czy miejscowi studenci i studentki są przeklęci, że muszą chodzić w samurajskich i rycerskich zbrojach, gdy zajmują się aktywnością w klubach pozaszkolnych......?

Oni też natychmiast zniknęli, kiedy im wszystko wytłumaczyłem. Powiedzieli, że szukali miejsca, w którym mogliby ćwiczyć grę… Było tyle rzeczy, na które trzeba było ostro zareagować, że aż straciłem ochotę.

Podejrzewam, że obie grupy są na tym samym uniwersytecie co Susan, dziewczyna nosząca samurajską zbroję oraz Horii-san, który nosi zbroję rycerza. Co to w ogóle za uczelnia, gdzie studentki są maniaczkami historii przebierającymi się za samurajów, a studenci rycerzami grającymi w bejsbol!

– Mam dość. Od kiedy zostałem diabłem, ciągle wpadam na jakichś dziwaków. Co to ma znaczyć...?

Po prostu żyć się nie chce. Diabły które znam, są o wiele bardziej ludzkie, niż ci studenci.

– Ufufu, to też jest przeznaczenie – powiedziała Akeno-san ze śmiechem.

– Mam dosyć takiego przeznaczenia! Zastanawiam się, czy Susan i Horii-san czasem się tutaj nie spotkali. Może ta świątynia błogosławi parom, które się tu spotykają......?

Kiedy westchnąłem i narzekałem w ten sposób, Akeno-san najwyraźniej wzięła moje słowa pod uwagę. 

– Spotykają...... Mężczyzna i kobieta...... Rozumiem. To brzmi jak dobry pomysł.

Wyglądała tak, jakby doznała objawienia, co mogło być początkiem obiecującego projektu odnowienia świątyni.

– Powinniśmy więc zająć się ostatnią sprawą, złodziejem skrzyni z datkami?

Wyszliśmy z lasu i wróciliśmy do świątyni. Ukryliśmy się w cieniu, skąd mogliśmy obserwować skrzynię i czekać, aż złodziej się pojawi. Nie znaczy to jednak, że pojawi się dzisiejszej nocy....... 

– Ufufu.

Nagle Akeno-san roześmiała się. Kiedy spojrzeliśmy na nią zdumieniu, zaczęła mówić:

– Przepraszam, że tak się śmieję, ale ta sytuacja jest taka zabawna.

– Zabawna? – zapytałem.

– Tak, i to bardzo. Zdarzało się, że już wcześniej pracowałam dla świątyń, ale sama. Teraz są ze mną Ise-kun, Koneko-chan i Asia-chan. To naprawdę mnie cieszy – odparła Akeno-san.

――!

Rozumiem. Słyszałem, że kiedy Rias nie miała jeszcze pełnego parostwa, musiała pracować z kilkoma ludźmi, aby wykonać zlecenia. Zanim dołączyliśmy ja i Asia, do każdego zadania musiała oddelegować tylko jedną osobę. 

– Jeśli potrzebujesz pomocy, Akeno-san, to ja zawsze chętnie ci pomogę! – powiedziałem.

– Ja też!

– I ja......

Asia i Koneko-chan też to potwierdziły! Racja! Jeśli nasza zastępczyni przewodniczącej Klubu Okultystycznego będzie miała kłopoty, to wszyscy jej pomożemy! 

Wyraz twarz Akeno-san złagodniał, gdy usłyszała nasze słowa. 

– Dziękuję wam, cieszę się z tego –  powiedziała ze ślicznym uśmiechem.

Kuh! Jej uśmiech jest najlepszy!!!!!!!

– Tam!

Gdy my, członkowie klubu, pogłębialiśmy nasze więzi, Koneko-chan wskazała palcem w stronę świątyni. Zobaczyłem postać, która skradała się w kierunku skrzyni z datkami. 

Złodziej! Popatrzeliśmy wszyscy na siebie, skinęliśmy głowami i ruszyliśmy na niego. Wtedy...

– Ty złodzieju!

Skoczyliśmy wszyscy na niego naraz! Trząsł się ze strachu, kiedy go schwytaliśmy!

– C-co tu się dzieje!?

– Jak śmiesz mówić coś takiego, ty złodzieju! Idź do diabła ze swoim „Co się dzieje”!

– Poddaj się, rabusiu skrzyń z datkami! Pokaż swoją twarz!

Kiedy na niego spojrzeliśmy… Miał na sobie stare ubrania, zupełnie jakby wyszedł z ilustracji, z jakiejś historycznej książki. Czy to była przepaska biodrowa, jaką nosili historyczni Japończycy? Był też mężczyzną w średnim wieku. 

– Ara ara, czyżbyś to ty był Honoikazuchi-sama? – zapytała Akeno-san.

– Dokładnie! – odparł mężczyzna.

– Ech!? Bóg odpowiedzialny za to miejsce!?

Tak, złodziejem był bóg, któremu poświęcono tę świątynię. 

– Wielkie nieba! Schwytały mnie diabły!

Tym który śmiał się głośno, odpoczywając w kąciku wypoczynkowym, był Honoikazuchi-sama.

Obok niego, kapłan shinto kłaniał się nam głęboko. 

– Przepraszam, nigdy bym nie pomyślał, że złodziejem będzie Honoikazuchi-sama......

Bóg tej świątyni, Honoikazuchi-sama. Podobno jest jednym z wielu gromowładnych bogów Japonii. Wyjaśnił, że nie troszczy się o swój strój, dlatego pojawił się tutaj w niechlubnym ubraniu. 

– To nic poważnego. Po prostu potrzebuję czasem trochę grosza, więc pożyczam pieniądze ze skrzyni na datki! W końcu przeznaczono ją dla mnie, więc myślałem że to w porządku – powiedział bóg.

Więc to tak…. Bóg pożyczający pieniądze ze skrzyni na datki jest…. Jednak faktycznie te pieniądze są przeznaczone właśnie dla niego......

– ......Honoikazuchi-sama, przecież już ci to tłumaczyłem, prawda? Próbujemy przekształcić tę świątynię w miejsce mocy, albo atrakcję turystyczną. Jak więc bóg, któremu ten przybytek jest poświęcony, może kraść pieniądze które zamierzamy przeznaczyć na ten cel….? – zapytał kapłan Honoikazuchiego-sama.

– Przepraszam! Ale ty przecież i tak nabijasz tymi pieniędzmi kabzę diabłom, prawda?

– Ugh! Cóż, to......

Bóg i jego kapłan są siebie warci! Co za niedorzeczna świątynia! 

– Jeśli chodzi o renowację i odnowienie świątyni, to mam dobry pomysł. Możecie mi to powierzyć? – powiedziała Akeno-san do kapłana i boga, z biznesowym uśmieszkiem na ustach. 

Naprawdę? Co u licha Akeno-san ma na myśli?