Editing Rozdział 6: Tak więc do jutra... (section)

===Część 2===
''Dziesięć dni później''

Siedziałem sobie popołudniem na ławce w parku. Patrzyłem w niebo i jadłem czekoladę.

Po tym jak Gasper z przyszłości skończył swoją pracę, spotkaliśmy się po zmroku, po czym wrócił do swoich czasów.

Zmiana pamięci też dobrze działała.

W głowie wciąż rozbrzmiewały mi słowa Gaspera.

– Muszę wymazać wspomnienia moje oraz innych przywódców?

Tak, nie tylko ja o tym wiedziałem, ale też każdy z VIP-ów, włącznie z Odynem i Sirzechsem. Do tego nawiązaliśmy współpracę z Tyfonem. 

Gasper wymownie się tylko uśmiechnął.

Niespodziewanie, grupa VIP-ów… włącznie ze mną, mogłaby zrobić coś, co rozogniłoby sprawy. Jeśli Gasper z przyszłości jest uznawany za super diabła, to nie byłoby niczym dziwnym, gdyby nadnaturalne istoty podjęły środki ostrożności i stały się wrogami.

Prawdopodobnie wspomnienia które mam…

Jednak Gasper coś powiedział, kiedy odszedł:

– Proszę, zapamiętaj to. W najbliższej przyszłości ZFŻ-y znów uderzą w ten świat. To może wywołać wojnę, ale tego typu incydent jest jednym z najgorszych. Nie chcę, aby znów się to wydarzyło. Oto powód dla którego tu przybyliśmy.

Po ludzku mówiąc, Ex i Gasper zostawili coś, co zapobiegnie ponownym podróżom w czasie. W skrócie, podróże w czasie i tego typu rzeczy nie wydarzą się w tej epoce.

Możliwe, ale nie rozumiałem zarówno sensu, jak i szczegółów.

Uśmiechałem się krzywo, kiedy patrzyłem na Iseia i Asię, którzy robili zakupy w sklepie spożywczym. Kiedy dźwigali torby, zauważyłem nagle, że zaczęli rozmawiać ze staruszką, przy wejściu do parku.

Postanowiłem przyjrzeć się temu bliżej.

Staruszka kłaniała się, dziękując Asi:

– Dziękuję ci, że pomogłaś mi ostatnio, córeczko.

Spokój!

Byłem zadowolony. To ta sama staruszka, której pomogła Airi. 

Asia nie wiedziała o co chodzi i nad jej głową unosił się duży znak zapytania.

– Ech, ee…

Ise uśmiechał się, kiedy na to patrzył.

– Asiu, twoja dobroć mogła nieświadomie pomóc tej starszej pani.

– Uch, możliwe że masz rację.

Asia pochyliła głowę, ale staruszka wyjęła cukierka z torebki i wręczyła jej.

– Dziękuję ci, młoda damo.

Uśmiechnąłem się nieświadomie na ten widok. 

Czyżbyście coś przegapili, chłopaki? Cóż, dobrze będzie, jeśli ktoś to zapamięta.

– Cóż, Ise, Asiu. Gdybyście mieli dziecko, to jak byście je nazwali? – zapytałem ich nagle po tym, jak pomogli staruszce.

Oboje zaczerwienili się z zawstydzeniem „C-co to za pytanie!?”.

Uśmiechnąłem się figlarnie, kiedy dwie stojące za mną osoby, Rias i Akeno, zwróciły mi uwagę:

– Hej, Azazelu, nie mów do tej dwójki czegoś tak dziwnego na moich oczach.

– Dokładnie.

Jak się temu przyjrzeć, to reszta Klubu Okultystycznego też jest w parku. 

Dzisiaj postanowiłem pójść na plażę trochę wcześniej.

Spojrzałem na wszystkich. Nie mają wiedzy o przyszłych wydarzeniach i nie pamiętają, co się niedawno stało. Jednak to tylko kwestia kilku dekad. 

– Dobrze ludzie, idziemy na plażę.

Tak, chodźmy i o niczym już dzisiaj nie myślmy.