Editing Nogizaka Haruka no Himitsu (Greek):Volume1 Chapter2 (section)

=='''3'''==

  
 

Και μετά ήταν ώρα για μεσημεριανό. 

  
Σύμφωνα με το πρόγραμμά μας, το μέρος όπου θα τρώγαμε μεσημεριανό ήταν ένα εστιατόριο που λεγόταν ‘Calotte-culotte’.

  
«Τι είδους εστιατόριο είναι;»

  
Μπορεί να ήταν οικογενειακό εστιατόριο, αλλά ήταν αδύνατο καταλάβω περισσότερα από το όνομά του.

  
Η Χάρουκα μου χάρισε ένα μυστηριώδες χαμόγελο, σαν να περίμενε εδώ και πολλή ώρα αυτή την ερώτηση.

  
«Είναι ένα καφέ για το οποίο διάβασα σε ένα περιοδικό, ένα μέρος στο οποίο ήθελα να έρθω εδώ και πολύ καιρό. Αυτή είναι η δεύτερη πιο σημαντική δραστηριότητα της μέρας, γι’αυτό να την περιμένεις με ανυπομονησία!»

  
Η δεύτερη πιο σημαντική δραστηριότητα της μέρας; Χμμ, τώρα που το ξανακοίταζα, υπήρχε ένα μικρό σύμβολο σε σχήμα λουλουδιού δίπλα στο όνομα του καφέ, που δεν είχα προσέξει πριν (ή είχα υποσυνείδητα διαγράψει από το οπτικό μου πεδίο). Κι ακόμα, ένα ‘τέρας’ ήταν σχεδιασμένο δίπλα στο μεγάλο κατάστημα ηλεκτρονικών που ήταν ο αντικειμενικός σκοπός του ταξιδιού μας. Αυτό το ‘τέρας’ είχε μια γενειάδα μυτερή σαν βελόνα, κοφτερά νύχια και κατακόκκινα μάτια...Μάλλον η Χάρουκα προσπάθησε να ζωγραφίσει μια γάτα, σωστά;

  
«Λαλαλα...♪»

  
Η Χάρουκα σιγοτραγουδούσε το σκοπό της ‘Προσευχής μιας Νεαρής Παρθένας’ καθώς προχωρούσε χοροπηδώντας.

  
Όμως εγώ δεν μπορούσα να χαλαρώσω. Με είχε κυριεύσει μια ακατανόητη δυσάρεστη αίσθηση, σαν την ξαφνική εμφάνιση σύννεφων βροχής, μαζί με αστραπόβροντα και κεραυνούς μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα.

  
«Φτάσαμε.»

  
Η φωνή της Χάρουκα με επανέφερε στην πραγματικότητα. Φαίνεται πως είχαμε φτάσει στον προορισμό μας όσο εγώ ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου.

  
«Δε φαίνεται να έχει πολύ κόσμο, τέλεια! Πάμε μέσα, Γιούτο-σαν!»

  
Η φωνή της Χάρουκα έμοιαζε εξαιρετικά χαρούμενη.

 

Σε τι είδους παράξενο (συγγνώμη για την αγένεια) μέρος με έφερε η Χάρουκα; Κοίταξα πάνω παλεύοντας με τις προκαταλήψεις μου.

  
«...Εε;»

  
Ήταν μια εντελώς φυσιολογική καφετέρια!

  
Το εξωτερικό της καφετέριας έδινε μια εντύπωση χαριτωμένης κομψότητας, του είδους που αρέσει στα κορίτσια. Κοιτώντας μέσα από τη τζαμαρία, και η εσωτερική διακόσμηση δεν ήταν πολύ φανταχτερή, ώστε να αποθαρρύνει πιθανούς υποψήφιους πελάτες. Αφού μπήκα μέσα, δεν βρήκα τίποτα ιδιαίτερα ασυνήθιστο ή απαράδεκτο. Η εσωτερική διακόσμηση ήταν βασισμένη στο λευκό, δίνοντας μια απλοϊκή αίσθηση στην καφετέρια. Αν και με ανησύχησε λίγο το γεγονός ότι οι περισσότεροι πελάτες ήταν άντρες, μια και όλα τα άλλα ήταν αποδεκτά, δεν έκατσα να το πολυσκεφτώ.

  
Καθίσαμε σε ένα τραπέζι δίπλα στο παράθυρο και ανοίξαμε τους καταλόγους. Το μενού είχε...αρκετά ευφάνταστα πιάτα, αλλά...και πάλι, υποθέτω πως ήταν αρκετά φυσιολογικό!

  
Χμμ...μάλλον τσάμπα ανησύχησα. Η Χάρουκα μάλλον έβαλε αυτό το καφέ σαν δεύτερη πιο σημαντική δραστηριότητα επειδή ήταν χαριτωμένο. Ναι, αυτό πρέπει να ήταν, στο κάτω κάτω και η Χάρουκα ήταν ένα κορίτσι σαν όλα τα άλλα.

  
Πάνω που αναστέναζα με ανακούφιση και ετοιμαζόμουν να παραγγείλω, μια γυναικεία φωνή ακούστηκε πάνω απ’το κεφάλι μου.

  
«Καλωσήρθατε, θα παραγγείλετε τώρα;»

  
Α, η σερβιτόρα ήρθε να πάρει παραγγελία. Ακόμα δεν είχα αποφασίσει ανάμεσα στην ‘Μακαρονάδα του απίστευτου βασιλείου’ και τη ‘Μηλόπιτα των εφτά νάνων’, ενώ και η Χάρουκα δυσκολευόταν να αποφασίσει τι θα πάρει. Καλύτερα λοιπόν να ζητήσω από τη σερβιτόρα να περιμένει λίγο!

  
Ακούμπησα κάτω τον κατάλογο και σήκωσα το κεφάλι.

  
«Χμμ, με συγχωρείτε, αλλά θα θέλαμε λίγο ακόμα χρόνο να αποφασίσουμε, παρακαλώ...»

  
Δεν κατάφερα να τελειώσω τη φράση μου.

  
Γιατί αυτό που είδα έκανε όλες τις σωματικές λειτουργίες μου να σταματήσουν.

  
Ακόμα και το μυαλό μου σταμάτησε να δουλεύει.

  
«...»

  
«...Τι συμβαίνει, κύριε;»

  
Γιατί μπροστά στα μάτια μου στεκόταν μια...πως να το πω...μια υπηρέτρια. Φορούσε μια ποδιά και μια ασορτί κορδέλα στα μαλλιά (έμοιαζε με κορδέλα, δεν ξέρω πως λέγεται στην πραγματικότητα) και επίσης είχε κάτι που έμοιαζε με αυτιά γάτας στο κεφάλι της. Μήπως είχα παραισθήσεις;

  
«Η φίλη σας δεν έχει αποφασίσει τι θα παραγγείλει;»

  
«Α, ναι. Μπορείτε να περιμένετε λίγο ακόμα;»

  
«Εντάξει~~Με την ησυχία σας.»

  
Η υπηρέτρια με τα αυτιά γάτας και το δίσκο έγνεψε. Μια υπηρέτρια με αυτιά γάτας...Αν έπρεπε να την περιγράψω, θα έλεγα πως η εμφάνισή της ήταν πολύ εντυπωσιακή.

  
«Τότε παρακαλώ φωνάξτε με όταν αποφασίσετε...»

  
Η υπηρέτρια με τα αυτιά γάτας χαμογέλασε ευγενικά και απομακρύνθηκε, με την ουρά της να κουνιέται δεξιά αριστερά από πίσω της. Για να βεβαιωθώ ότι δεν έκαναν πουλάκια τα μάτια μου, ρώτησα αμέσως τη Χάρουκα.

  
«Χάρουκα...τι μέρος είναι αυτό;»

  
«Καφετέρια δεν είναι;»

  
Το ξέρω αυτό...Όχι, θέλω να πω, από πότε οι υπηρέτριες με αυτιά γάτας είναι κάτι συνηθισμένο στις γιαπωνέζικες καφετέριες;

  
«Οι στολές των σερβιτόρων εδώ είναι πολύ χαριτωμένες, όλοι έρχονται εδώ για  να δουν τις υπηρέτριες.»

  
«...»

  
...Για μια στιγμή, η Χάρουκα είπε ‘όλοι’;

  
Έτρεξα έξω για να ξανακοιτάξω την ταμπέλα της καφετέριας, και συνειδητοποίησα ότι πράγματι έγραφε ‘Καφέ υπηρετριών Calotte-culotte’.

  
Ώστε αυτό ήταν...πράγματι ήταν τέτοιο είδος καφετέριας.

  
Ξανακάθισα νιώθοντας ψυχολογικά εξουθενωμένος. 

  
Ένα καφέ υπηρετριών! Μια και η αλήθεια ήταν πλέον μπροστά στα μάτια μου, δε μπορούσα παρά να συμφωνήσω με την απόφαση του καταστήματος να ντύσει τις σερβιτόρες υπηρέτριες, αφού αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του. Δε θα είχε και πολύ νόημα ένα καφέ υπηρετριών χωρίς υπηρέτριες.

  
Επομένως το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να συμφιλιωθώ με την κατάσταση. Όχι πως δεν είχα αναστατωθεί, αλλά αν επέτρεπα στον εαυτό μου να αναστατωθεί υπερβολικά δε θα μπορούσαμε να φάμε μεσημεριανό. Όμως...

  
«...Έι, γιατί φοράνε όλες τους αυτιά γάτας;»

  
Αυτή ήταν η μεγαλύτερη απορία μου. Και τώρα που τις κοίταζα προσεκτικότερα, μερικές από τις υπηρέτριες είχαν μέχρι και ουρές...Από εντελώς θεωρητική άποψη, σε τι τους χρησίμευε ένα τέτοιο αξεσουάρ;

  
«Δεν είναι επειδή είναι πολύ χαριτωμένα;»

  
Η απάντηση της Χάρουκα ήταν λακωνική και γλυκιά.

  
«Η στολή της υπηρέτριας από μόνη της είναι ήδη πολύ χαριτωμένη, αλλά προσθέτοντας και ένα ζευγάρι αυτιά γάτας η γοητεία αυξάνεται ακόμα περισσότερο. Αυτό είναι ένα τέλειο παράδειγμα όπου ένα κι ένα δεν κάνει δύο, αλλά τρία, ίσως και τέσσερα.»

  
Η Χάρουκα χαμογέλασε. Συμφωνούσα με τη λογική της, αλλά...

  
«Τι χαριτωμένες που είναι...Θέλω κι εγώ να δοκιμάσω μια στολή υπηρέτριας. Νομίζω πως θα δανειστώ μια από τη Χαζούκι καμιά φορά...»

  
Η Χάρουκα κοιτούσε τις υπηρέτριες με ονειροπόλο ύφος. Χμμ...Τώρα που το φαντάζομαι...πώς θα ήταν άραγε η Χάρουκα με μια στολή υπηρέτριας. Η Χάρουκα με στολή υπηρέτριας και ένα ζευγάρι αυτιά γάτας να χαμογελάει λέγοντας ‘Κύριε♪’...Ωραίο ακούγεται.

  
...Μα τι κάθομαι και σκέφτομαι τώρα!

  
Δε μου αρέσει να σκέφτομαι τέτοια ανήθικα πράγματα. Για να διώξω αυτές τις ανόσιες σκέψεις από το μυαλό μου, στριφογύρισα έντονα στην καρέκλα μου και κοίταξα με την άκρη του ματιού μου τη Χάρουκα, που κοιτούσε ακόμα τις υπηρέτριες με ονειροπόλο ύφος. Ξαφνικά, η Χάρουκα χτύπησε την παλάμη της με τη γροθιά του άλλου χεριού της, σαν να θυμήθηκε ξαφνικά κάτι.

  
«Γιούτο-σαν...έχω μια καλή ιδέα.»

  
«...Τι καλή ιδέα;»

  
Δε νομίζω πως θα ήταν κάτι καλό για μένα, γι’αυτό φοβόμουν λιγάκι την απάντηση της Χάρουκα.

  
«Θέλω να τους ζητήσω να μ’αφήσουν να τις βγάλω φωτογραφία.»

  
«Εε;»

  
«Είναι μια τόσο σπάνια ευκαιρία να βρίσκομαι εδώ, γι’αυτό θέλω να βγάλω μια φωτογραφία με τις υπηρέτριες.»

  
«Περίμενε ένα λεπτό...»

  
Πριν προλάβω να τη σταματήσω η Χάρουκα σηκώθηκε με μια ψηφιακή κάμερα που είχε εμφανιστεί από το πουθενά στο χέρι της.

  
«Με συγχωρείτε, αλλά...θα μπορούσα να βγω μια φωτογραφία μαζί σας;»

  
Η Χάρουκα φώναξε μια υπηρέτρια και έκανε την ερώτησή της.

  
«Λυπάμαι πολύ, αλλά δεν επιτρέπεται η φωτογράφηση σ’αυτή την καφετέρια...»

  
Η υπηρέτρια με τα αυτιά γάτας απέρριψε ευγενικά το αίτημα της Χάρουκα.

  
«Χμμ; Ώστε έτσι;»

  
«Ναι, λυπάμαι πολύ...»

  
Η υπηρέτρια υποκλίθηκε απολογητικά. Καλύτερα έτσι, αν και σκέφτηκα πως δεν ήταν και τόσο ευχάριστο για τη Χάρουκα, αλλά τουλάχιστον δε θα υποχρεωθώ να γίνω ρεζίλι βγαίνοντας φωτογραφία σε ένα τέτοιου είδους καφέ.

  
Όμως, μάλλον βιάστηκα πολύ να χαλαρώσω.

  
«Στ’αλήθεια...δε γίνεται; Και ήθελα τόσο μα τόσο πολύ να βγάλω μια φωτογραφία με τις υπηρέτριες με αυτιά γάτας...»

  
Η Χάρουκα θύμιζε εγκαταλελειμμένο γατάκι. Μάλλον η υπηρέτρια με τα αυτιά γάτας δεν άντεξε να βλέπει έναν πελάτη να έχει πέσει σε τέτοια κατάθλιψη, γιατί αφού σκέφτηκε λίγο είπε στη Χάρουκα, ‘Χμμ, παρακαλώ περιμένετε λίγο, ίσως υπάρχει τρόπος,’ και μετά έτρεξε προς το χώρο του προσωπικού της καφετέριας. Ευχόμουν με όλη μου την ψυχή να ξαναγυρίσει άπρακτη...αλλά πριν προλάβω να κάνω τίποτα, η υπηρέτρια με τα αυτιά γάτας ξαναγύρισε τρέχοντας.

  
«Κύριε, δεσποινίς, ελάτε μαζί μου παρακαλώ.»

  
«;;»

  
«Ξέρετε, είπα στον διευθυντή το αίτημά σας, και σας επιτρέπει να βγάλετε φωτογραφίες. Αν δεν έχετε πρόβλημα, μπορώ εγώ να βγω φωτογραφία μαζί σας. Αλλά για να μην ενοχλήσουμε τους άλλους πελάτες, θα πρέπει να πάμε στο χώρο του προσωπικού για να βγάλουμε τις φωτογραφίες...»

  
«Αλήθεια; Και βέβαια δεν υπάρχει πρόβλημα. Σας ευχαριστώ πολύ.»

  
Η Χάρουκα έγνεψε με ευγνωμοσύνη χαμογελώντας χαρούμενα, κάνοντας την υπηρέτρια με αυτιά γάτας να κοκκινίσει από ντροπή. Κατά τα φαινόμενα, το αγγελικό χαμόγελο της Χάρουκα (ακατανίκητο όπλο) ήταν αποτελεσματικό και για τα δύο φύλα. Χμμ...ίσως να είχε προστεθεί μια ακόμα γυναίκα στο φαν κλαμπ της, που αποτελούνταν κυρίως από άντρες. (Παρεμπιπτόντως, η αναλογία αντρών:γυναικών του φαν κλαμπ της Χάρουκα Νογκιζάκα στο Λύκειο Χακούτζου είναι 5:1).

  
 

  
 

Όπως και να είχε, εκείνη τη μέρα, το ‘Άστρο της Νύχτας’, η υπηρέτρια με τα αυτιά γάτας κι εγώ ποζάραμε για το φακό της κάμερας (το δικό μου πρόσωπο είχε μια περίεργη γκριμάτσα), και αποκτήσαμε μια φωτογραφία που θα περνούσε και στις επερχόμενες γενιές, μόνο που δε θα το μάθαιναν γιατί ήταν πολύ ντροπιαστική για να μιλήσουμε σε κανέναν γι’αυτή.

  
Κάτω από το χαμόγελο της υπηρέτριας με τα αυτιά γάτας, άφησα το καφέ υπηρετριών εξαντλημένος. Όμως σχεδόν αμέσως, η Χάρουκα είδε πάλι κάτι που της άρεσε, και έτρεξε για την πέμπτη έκτακτη αποστολή της για εκείνη τη μέρα. Μπορούσα μόνο να καθίσω στο βρώμικο παγκάκι μπροστά στο μαγαζί, κοιτώντας με αδειανό βλέμμα τη Χάρουκα.

  
«Α! Εσύ είσαι, Γιούτο;»

  
Μια φωνή που δε θα έπρεπε λογικά να ακούσω εδώ έφτασε ως εμένα μέσα από το πλήθος. 

  
Έκανα πως δε γνώριζα αυτό το άτομο και γύρισα από την άλλη. Όμως αυτός ο τύπος πάντα του ήταν ξεροκέφαλος και ποτέ δεν τα παρατούσε εύκολα.

  
«Έι, Γιούτο...»

  
«...»

  
«Γιούτο;»

  
«...»

  
«Α, ώστε με αγνοείς επίτηδες! Εντάξει λοιπόν, αν αυτή είναι η τακτική σου, έχω κι εγώ τη δική μου.»

  
«...»

  
«Χμμ...ακούσατε, ακούσατε! Ο Αγιάσε Γιούτο, του Λυκείου Χακούτζου, Πρώτο έτος, Τάξη 1, όταν πήγαινε στο νηπιαγωγείο, μια φορά...»

  
«...Εντάξει, εντάξει, Νομπουνάγκα, συγγνώμη.»

  
Βλέποντας ότι παραδόθηκα άνευ όρων, ο παιδικός μου φίλος είπε με παιδιάστικο ύφος ‘Τώρα μάλιστα.’

  
«Όμως...Νομπουνάγκα, τι κάνεις εσύ εδώ;»

  
«Ε; Τι ερώτηση είναι αυτή; Εφόσον δεν έχω σχολείο, πάντα εδώ είμαι. Εσύ πρέπει να ξέρεις καλύτερα από όλους ότι εδώ είναι η Γη της Επαγγελίας για μένα.»

  
«...Σωστά, τώρα που το λες.»

  
...Υποθέτω πως έτσι είναι.

  
«Απλώς έτυχε να έχει μια εκδήλωση εδώ σήμερα! Όχι, για την ακρίβεια, έχει αρχίσει από χτες...Το περίεργο είναι που είσαι εσύ εδώ. Ποτέ δεν έρχεσαι μαζί μου όταν σε καλώ εδώ πέρα!»

  
Δεν έρχομαι ακριβώς γιατί είναι αυτός που με προσκαλεί. Για μένα, ο συνδυασμός του εν λόγω ατόμου και αυτού του δρόμου είναι ο χειρότερος δυνατός. Ιδιαίτερα την Πρωτοχρονιά και τις γιορτές, όλοι εδώ μοιάζουν σαν να πηγαίνουν σε καμιά κηδεία ή τίποτα τέτοιο.

  
Όμως είχε δίκιο, δεν ήταν καμιά έκπληξη που ήταν αυτός εδώ, ήταν σαν να έβλεπες ένα ψάρι στη θάλασσα, ένα απόλυτα φυσιολογικό φαινόμενο. Γιατί πού αλλού θα ήταν ένας οτάκου αν όχι στην Ακιχαμπάρα;

  
Το πρόβλημα ήταν, ότι είχα ξεχάσει ότι ήμουν για ψώνια μαζί με τη Χάρουκα. Ωχ, τώρα που θυμήθηκα γιατί ήμουν εγώ εδώ, πρέπει να σκεφτώ κάτι για να σώσω την κατάσταση.

  
«Τι συμβαίνει; Γιούτο, δε φαίνεσαι καλά.»

  
«Έχω λίγο πονοκέφαλο...»

  
«Κακό αυτό, θες να σου δώσω ένα χάπι; Το μισό περιεχόμενο του χαπιού είναι η καλοσύνη μου.»

  
Πώς μπορεί να λέει κάτι τέτοιο σε κάποιον με πονοκέφαλο!

  
«Αλήθεια, Νομπουνάγκα, δεν έχεις κάτι να κάνεις; Μην ασχολείσαι μαζί μου, πήγαινε στη δουλειά σου!»

  
«Δεν έχω να κάνω τίποτα. Η εκδήλωση τελείωσε, οπότε είμαι ελεύθερος.»

  
«Μα δε βαριέσαι να κάθεσαι εδώ μαζί μου; Μια Κυριακή έχεις, θα’πρεπε να ανοίξεις τα φτερά σου και να διασκεδάσεις όσο μπορείς!»

  
«Γιούτο, γιατί έχω την εντύπωση ότι προσπαθείς να με ξεφορτωθείς;»

  
«Όχι, γιατί να κάνω κάτι τέτοιο...»

  
Πολύ άσχημη η κατάσταση. Πρέπει να κάνω αυτόν τον τύπο να εξαφανιστεί προτού γυρίσει η Χάρουκα αλλιώς θα μπλέξουμε άσχημα.

  
«Χμμ...Όπως νομίζεις! Η εκδήλωση τέλειωσε και είμαι πτώμα, οπότε καλύτερα να πάω σπίτι να κοιμηθώ.»

  
Ο νυσταγμένος Νομπουνάγκα άφησε ένα βαθύ χασμουρητό, σπάνιο πράγμα για κάποιον τόσο υγιή όσο αυτός.

  
«Επειδή η εκδήλωση άρχισε χτες, δεν έχω κλείσει μάτι από χτες. Ευτυχώς που όλα πήγαν καλά με τη διανομή, χαχαχα,»

  
Φαίνεται πως είναι πολύ κουρασμένος.

  
«Λοιπόν, να πηγαίνω εγώ. Τα λέμε αύριο στο σχολείο, Γιούτο!»

  
Ο Νομπουνάγκα ανέμισε τη χαρτοσακούλα στο δεξί του χέρι καθώς προχώραγε προς το σταθμό.