Editing Haken no Kouki Altina PL: Tom 3 Rozdział 6

==Rozdział 6==
===Część 1===
Tydzień później.

Fort Volks.

Po zjedzeniu obiadu Regis z raportem w ręku udał się do pokoju dowódcy. Na miejscu zastał na wpół otwarte drzwi, zza których dobiegało nucenie. Nie mogąc się powstrzymać, zajrzał ukradkiem do pomieszczenia.

<p style='text-indent:12pt'> – Hmm, hmmmm!</p>

Zastał tam pokojówkę o brązowych włosach radośnie wycierającą stół.

<i>Ma taki dobry humor. Ach, chyba jej przeszkodzę, jeśli wejdę.</i>

<p style='text-indent:12pt'> – …</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Hmm, hmmm. Laaa, laaa, Reegiss luubiii podgląąądaaać.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – C-Co?! Skąd wiedziałaś, że tu jestem?</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Oj, a byłeś? Dobry wieczór.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Czemu udajesz, że dopiero mnie zauważyłaś?</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Zebranie jeszcze się nie zaczęło, czemu przyszedłeś tak wcześnie?</p> 

<p style='text-indent:12pt'> – Potrzebuję trochę czasu na przejrzenie raportu. Jeśli będzie za długi, Jerome zacznie marudzić, a Altina… może nawet zasnąć.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Hehe. Widać wszyscy aż się palą, by go wysłuchać.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Taa, na to wygląda.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – A to nie im powinieneś to powiedzieć?</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Chwila, mam wrażenie, że właśnie coś ważnego w moim sercu pękło.</p> 

Clarissa podparła się o biurko jedną ręką i zaczęła chichotać.

<p style='text-indent:12pt'> – Wszystko będzie dobrze, Altina na pewno wysłucha twoich sugestii.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – N-Naprawdę?</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Tak. W końcu księżniczka nie uciekła nawet po usłyszeniu, co będzie dziś na śniadanie.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – W końcu ubrania, jedzenie i schronienie są ważne. Życie to ciężka sprawa.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Czyżbyś zwracał uwagę na to, co jesz?</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Oczywiście…</p> 

To przypomniało Regisowi o dzisiejszym śniadaniu. Nie miał zbyt wiele książek do czytania, pracy administracyjnej do zrobienia, czy nawet interesów do załatwienia w mieście, tak więc ostatnio raczej dopisywał mu apetyt.

<p style='text-indent:12pt'> – Ach, przepraszam, że nie podziękowałem ci za śniadanie.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Fufu. Czemu miałabym cię winić za coś takiego? Właśnie, księżniczka zdradziła mi coś bardzo ciekawego.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Hm? Co takiego?</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Podobno wolisz starsze kobiety.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Aaaach, to…</p>

Regis już do tego przywykł, a poza tym „Clarissa będzie się przez to ze mną droczyć” było jego pierwszą myślą po tamtym zajściu.

Widząc, że chłopak niezbyt się przejął, pokojówka zrobiła niezadowoloną minę.

<p style='text-indent:12pt'> – Jaki spokojna reakcja.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Wiek nie ma dla mnie znaczenia i nie czuję się dobrze z tym, że tak łatwo spanikowałem. To powinien być problem Eleanor. W dodatku ona ma już trzech mężów.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Nawet jeśli się już pocałowaliście?</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Nie mówiłem już, że tak sobie żartowała?</p>

Clarissa zrobiła minę, jakby słowa Regisa do niej dotarły.

<i>Najwyraźniej zrozumiała. Co za ulga, to chyba koniec tego tematu…</i>

<p style='text-indent:12pt'> – Innymi słowy, można cię pocałować, o ile będzie to na poważnie?</p> 

<p style='text-indent:12pt'> – Co?</p>

Regis nawet nie zauważył, kiedy dłoń Clarissy znalazła się na jego policzku.

<p style='text-indent:12pt'> – Ja też żartuję. Powinnam powiedzieć o tym księżniczce.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Czekaj, nie… Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł, nawet dla żartu.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Oj, czyli jednak mogę, jeśli to będzie na poważnie?</p>

Regis spojrzał na Clarissę. Jej twarz była tak blisko, że widział swoje odbicie w jej oczach i czuł na sobie jej oddech.

<i>Jest naprawdę piękna</i> – pomyślał.

Po chwili pokojówka powiedziała namiętnym głosem:

<p style='text-indent:12pt'> – Huhu. Czyli mogę, prawda? Jesteś gotowy?</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Ja… Nigdy by mi do głowy nie przyszło, że chciałabyś pocałować kogoś takiego jak ja.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Mogę uznać to za „tak”?</p>

Regis się zamyślił, przeszukując przeczytane książki, żeby znaleźć odpowiednią odpowiedź.

<p style='text-indent:12pt'> – Jeżeli żartujesz, proszę, przestań. Powinnaś bardziej się cenić.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – A jeżeli mówię poważnie?</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Wtedy też odpowiem tak samo. Jesteś wciąż młoda i piękna, zasługujesz na lepszego partnera.</p>

Clarissa się skrzywiła.

<i>Obraziła się za to pouczenie?</i>

<p style='text-indent:12pt'> – Cóż, wbrew temu, co ludzie mówią, moja przyszłość jest niepewna. Klepię biedę, jestem słaby i nie potrafię nawet jeździć konno.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Doprawdy, nic nie rozumiesz.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Hmm?</p>

Clarissa przesunęła palec z policzka Regisa na jego usta, przez co skrępowany chłopak nieświadomie stanął na baczność.

<p style='text-indent:12pt'> – Powiem ci coś. Nigdy nie traktowałeś kobiet jak przedmiot ani swoje zwierzątko. Nigdy też na nich nie polegałeś, nie wrzeszczysz na nie, będąc w złym nastroju, ani nie bijesz ich po pijaku.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Za to moja siostra robiła wszystkie te rzeczy.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Co za wspaniała nauczycielka, że tak opacznie to ujmę.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Hahaha. Cóż, jeśli spojrzeć na to w ten sposób, bez wątpienia dobrze mnie wychowała. Jestem jej za to wdzięczny.</p>

<i>I to właśnie przez nią nie czuję się najlepiej w towarzystwie starszych kobiet.</i>

Clarissa dotknęła jego ucha.

<i>Łaskocze.</i>

<p style='text-indent:12pt'> – Belgaria stawia na wojsko, tak więc racjonalni mężczyźni jak ty są wyjątkowo rzadkimi okazami.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Cóż, doskonale zdaję sobie sprawę, że jestem za słaby, żeby być uważanym za prawdziwego faceta.</p>

Clarissa nagle zrobiła minę pokonanej, co strasznie zaskoczyło Regisa. Dopiero po chwili usłyszał kroki dochodzące z korytarza, a zza drzwi wyłoniła się Altina.

<p style='text-indent:12pt'> – Oj, tak wcześnie? A myślałam, że będę pierwsza. A właśnie, wiedziałeś może, że w naszym systemie wodnym są ryby? I to jakie wielkie! Następnym razem jakieś złapię i zaniosę kucharzowi, żeby upiekł je na ruszcie.</p>

Clarissa szybko podeszła do Altiny i mocno ją objęła.

<p style='text-indent:12pt'> – Uuuu, tylko księżniczka może mnie uleczyć.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – He? A tak, ryby…</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Tak, tak.</p>

Podczas tej pogawędki do pokoju weszli Jerome, Abidal Evra, Eric, Eddie i Felicia, dalej udająca Auguste’a.

<p style='text-indent:12pt'> – Na pewno mogę tu być?</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Chyba ja powinienem o to spytać. Mogę w czymkolwiek wam pomóc?</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Nie musisz nic robić. Sama twoja obecność tutaj nam pomaga, w końcu gdyby zdemaskowano Auguste’a, mielibyśmy spore kłopoty. Poza tym być może jeszcze kiedyś nam się przydasz.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Proś bez wahania. My także chcemy się wam odwdzięczyć.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Nie ma takiej potrzeby. To my jesteśmy waszymi dłużnikami. Tylko dzięki pomocy waszej wysokości i Eddiego daliśmy radę pokonać Latreille.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – A właśnie. Podobno grasz w szachy, chciałbyś może rozegrać ze mną partyjkę?</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Naprawdę? Wspaniale!</p>

Oboje byli typem domownika, tak więc łatwo się ze sobą dogadywali. Oczywiście nie uszło to uwadze Altiny, która szturchnęła Regisa łokciem i spytała:

<p style='text-indent:12pt'> – Lubisz łowić?</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Hm? No nie…</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Haaaa! Czyli jednak wolisz młodsze?!</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Altino, uspokój się i pomyśl trochę, zanim cokolwiek powiesz. Proszę, siadaj.</p>

<p style='text-indent:12pt'> – Hmph.</p>

Zniecierpliwiony Jerome, kładąc miecz na stole, rzucił:

<p style='text-indent:12pt'> – Zaczynajmy w końcu to zebranie.</p> 

<p style='text-indent:12pt'> – J-Już!</p>

Wszyscy zebrani w pośpiechu usiedli na krzesłach.



===Część 2===

Chaineboule, średniej wielkości miasto leżące na terenach należących do rodu Trouin, posiadało dosyć spory port, w którym mieściła się baza marynarki. Obecnie stały tam zakotwiczone trzy okręty wojenne z dziesięcioma działami na pokładzie każdy. Relacje z sąsiednim, zamorskim krajem, Wielką Brytannią, były dobre, tak więc przez ostatnie kilka lat w Chaineboule panował pokój – chociaż dwa tygodnie wcześniej stacjonowała tam druga armia, z czego Brytanczycy raczej się nie ucieszyli.



Siódma rano.

Mniej więcej o tej porze rybacy wracali z porannego połowu. Gęstniejąca mgła ograniczała widoczność, jednak morze było spokojne, a w porcie rozpalono latarnie, tak więc powrót nie powinien stanowić problemu.

Mający akurat poranną zmianę Rodolphe, dwudziestoletni kupiec pracujący w porcie, jak zawsze stał na drewnianym podeście, patrząc na miasto. 

<p style='text-indent:12pt'> – Nic a nic nie widać… – Mgła tak już zgęstniała, że istniało ryzyko zderzenia się łodzi.</p>

W tym momencie chłopak usłyszał dziwny dźwięk, przypominający oddech jakiejś wielkiej bestii. W dodatku z czasem stawał się coraz głośniejszy.

<p style='text-indent:12pt'> – Co to?</p>

W końcu z mgły wynurzył się gigantyczny cień.

<p style='text-indent:12pt'> – Statek?</p>

Nie miał jednak żadnego żagla.

<i>Stracił żagle? Nie wygląda na to…</i>

Po chwili chłopak mógł zobaczyć okręt w całej okazałości. Na jego środku wyróżniał się wielki komin, z którego unosiła się para. Dopiero po paru sekundach przypomniał sobie plotki mówiące o  brytańskim okręcie parowym. Chodziły słuchy, że Belgaria też próbowała taki zbudować, jednak nikt w porcie go nigdy nie widział, a poza tym cesarstwo nie dysponowało wystarczającymi do tego technologiami.

W tym momencie rozległ się głośny huk, a jeden z okrętów stacjonujących w bazie eksplodował. Fala uderzeniowa była na tyle silna, że doszła do dosyć oddalonego od jej źródła punktu obserwacyjnego.

<p style='text-indent:12pt'> – He?</p>

W przeciwieństwie do oszołomionego Rodolphe’a żołnierze stojący w pobliżu zareagowali od razu, czym prędzej rzucając się do ucieczki. Bazę otaczała bateria dziesięciu dział i słychać było dochodzące z nich wystrzały, jednak żaden pocisk nie dosięgnął celu.

Wrogi okręt w międzyczasie zatopił pozostałe dwa statki stacjonujące w bazie.

<i>Co za siła ognia… Ten wielki statek może poruszać się bez wiatru, a w dodatku jest niesamowicie szybki i zwrotny…</i>

Rodolphe stał dalej w miejscu, obserwując przebieg bitwy.

Wszystkie statki Belgarii stały w płomieniach, nawet ich działa wyglądały na zniszczone, a z tych ustawionych w porcie nadal bez skutku ostrzeliwano wrogi okręt. Walka była tak jednostronna, że cała ta scena wyglądała, jakby nagle spadł na belgarczyków Boży gniew .

Mimo ciągłego ostrzału wrogi okręt zbliżył się do portu, a dzięki opadającej mgle można było lepiej mu się przyjrzeć.

Rodolphe w swojej pierwszej myśli miał rację. Na wrogiej jednostce powiewała flaga Wielkiej Brytanni, tak więc ten okręt, który w zaledwie pół godziny zrównał z ziemią zachodni port Belgarii, należał do Queen’s Navy. 

W tym momencie w stronę Rodolphe’a został wystrzelony jeden z pocisków.


'''Koniec tomu trzeciego.'''

<noinclude>
{| border="1" cellpadding="5" cellspacing="0" style="margin: 1em 1em 1em 0; background: #f9f9f9; border: 1px #aaaaaa solid; padding: 0.2em; border-collapse: collapse;"
|-
| Wróć do [[Haken no Kouki Altina PL: Tom 3 Wtrącenie|Wtrącenie]]
| [[Haken no Kouki Altina PL|Strona Główna]]
|-
|}
</noinclude>