Editing Nogizaka Haruka no Himitsu (Greek):Volume1 Chapter2
Jump to navigation
Jump to search
Warning: You are not logged in. Your IP address will be publicly visible if you make any edits. If you log in or create an account, your edits will be attributed to your username, along with other benefits.
The edit can be undone. Please check the comparison below to verify that this is what you want to do, and then save the changes below to finish undoing the edit.
| Latest revision | Your text | ||
| Line 59: | Line 59: | ||
| − | Όταν τέλειωσαν οι διακοπές της Χρυσής Εβδομάδας, όλοι στο σχολείο άρχισαν να ετοιμάζονται με φούρια για τις επερχόμενες εξετάσεις του |
+ | Όταν τέλειωσαν οι διακοπές της Χρυσής Εβδομάδας, όλοι στο σχολείο άρχισαν να ετοιμάζονται με φούρια για τις επερχόμενες εξετάσεις του τριμήνου. Μια μέρα, μετά το σχολείο, η καθηγήτρια μουσικής που ήταν και αναπληρώτρια υπεύθυνη καθηγήτριά μου, με είχε μισοϋποχρεώσει να κάνω το βοηθό της (για την ακρίβεια με έβαλε να καθαρίσω τις τουαλέτες του προσωπικού ολομόναχος). Όταν γύρισα στην τάξη, λαχανιασμένος από την κοπιαστική εργασία, βρήκα ένα σημείωμα στο συρτάρι του θρανίου μου. |
| Line 498: | Line 498: | ||
| − | Προσπάθησα να μη φανερώσω τις ανησυχίες μου καθώς ανασήκωσα τον οδηγό για να τον δω καλύτερα. Αν και είχα χάσει κάθε ελπίδα σε ό,τι αφορούσε το χάρτη, τα άλλα μέρη φαινόντουσαν σωστά φτιαγμένα, οπότε λογικά δε θα χανόμασταν με βάση τις πληροφορίες που ήταν γραμμένες εκεί. Εφόσον θα μπορούσαμε να φτάσουμε στον προορισμό μας χωρίς |
+ | Προσπάθησα να μη φανερώσω τις ανησυχίες μου καθώς ανασήκωσα τον οδηγό για να τον δω καλύτερα. Αν και είχα χάσει κάθε ελπίδα σε ό,τι αφορούσε το χάρτη, τα άλλα μέρη φαινόντουσαν σωστά φτιαγμένα, οπότε λογικά δε θα χανόμασταν με βάση τις πληροφορίες που ήταν γραμμένες εκεί. Εφόσον θα μπορούσαμε να φτάσουμε στον προορισμό μας χωρίς πρόβλημα, δε νομίζω να υπήρχε κανένα πρόβλημα. |
| Line 555: | Line 555: | ||
| − | Χάρη στη Χάρουκα, δε χαθήκαμε και φτάσαμε με ασφάλεια σε καθένα από τους προορισμούς μας, εκπληρώνοντας σύντομα όλους τους δευτερεύοντες στόχους μας |
+ | Χάρη στη Χάρουκα, δε χαθήκαμε και φτάσαμε με ασφάλεια σε καθένα από τους προορισμούς μας, εκπληρώνοντας σύντομα όλους τους δευτερεύοντες στόχους μας(ψώνια σε μαγαζιά άνιμε, αγορά ειδών οτάκου κλπ.). Τώρα πηγαίναμε για τον τέταρτο στόχο μας – ένα βιβλιοπωλείο άνιμε. |
| Line 662: | Line 662: | ||
Η Χάρουκα γέλασε χαρούμενα. Στ’αλήθεια καταφέρνει πάντα να κερδίζει τη στοργή των άλλων και μόνο μ’αυτό. Χάρουκα, σου υπόσχομαι να σ’αφήσω να κοιτάξεις τη βιτρίνα όσο θες (τουλάχιστον μέχρι να έρθουν οι υπάλληλοι να μας διώξουν)! |
Η Χάρουκα γέλασε χαρούμενα. Στ’αλήθεια καταφέρνει πάντα να κερδίζει τη στοργή των άλλων και μόνο μ’αυτό. Χάρουκα, σου υπόσχομαι να σ’αφήσω να κοιτάξεις τη βιτρίνα όσο θες (τουλάχιστον μέχρι να έρθουν οι υπάλληλοι να μας διώξουν)! |
||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | Και έτσι, μείναμε για άλλα δέκα λεπτά περίπου μπροστά στη βιτρίνα. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Σ’ευχαριστώ που με άφησες να ζήσω μια τόσο υπέροχη εμπειρία.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Επιτέλους η Χάρουκα ικανοποιήθηκε. Όμως, πάνω που ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε για τον επόμενο προορισμό μας... |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Αχ!» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Πάλι κάτι τράβηξε την προσοχή της Χάρουκα, και όρμησε στο πλάι του κεντρικού δρόμου για τέταρτη φορά. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Αυτή τη φορά, ο στόχος της ήταν ένα κατάστημα που πουλούσε είδη άνιμε. Ωστόσο δεν μπήκε στο κατάστημα, αλλά πήγε γραμμή σε κάτι ορθογώνια αντικείμενα που ήταν παραταγμένα απέξω. Α! Ήταν αυτόματοι πωλητές που έβγαζαν κάψουλες, σωστά; Πόσες αναμνήσεις, θυμάμαι που πήγαινα όλη την ώρα σε τέτοια μηχανήματα όταν ήμουν στο δημοτικό. Οι κάψουλες περιείχαν πλαστικές φιγούρες με ήρωες άνιμε και ορισμένους μπρατσωμένους υπερήρωες που αγαπούσα, και αν έψαχνα τα παλιά μου πράγματα, σίγουρα θα ξέθαβα αρκετές τέτοιες φιγούρες. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Αυτά είναι που έλεγες, έτσι δεν είναι; Αν βάλεις ένα κέρμα θα βγει μια κάψουλα...Α! Αυτή δεν είναι η ‘Αδέξια Άκι-τσαν’;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | ...Κάπου το είχα ξανακούσει αυτό το όνομα. Το ορθογώνιο κουτί που έδειχνε η Χάρουκα με το δάχτυλό της είχε τη φωτογραφία της φιγούρας ενός γνώριμου κοριτσιού με μπλε μαλλιά που έπαιζε πιάνο. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Αυτό είναι...πολύ χαριτωμένο.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η Χάρουκα είχε μια παιδιάστικη έκφραση στα μάτια της. Αισθάνθηκα ότι τα ενδιαφέροντά της μου ήταν όλο και πιο οικεία. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Γιατί δεν το δοκιμάζεις;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Αυτό ήταν διαφορετικό από αυτό που κοιτούσε μόλις πριν από λίγο, γι’αυτό δε φανταζόμουν να ήταν πρόβλημα. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Χμμ; Να το δοκιμάσω; Εννοείς να δοκιμάσω αυτό το μηχάνημα;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Ακριβώς.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Χμμ...Αλλά...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Την ενθάρρυνα να δοκιμάσει το μηχάνημα, αλλά για κάποιο λόγο που δεν καταλάβαινα, η Χάρουκα δίσταζε πολύ να δεχτεί την πρότασή μου. Α! Λες να μην την ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα; |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Απαντώντας στην ερώτησή μου, η Χάρουκα είπε με σιγανή φωνή, |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Εμμ...Για να σου πω την αλήθεια, είναι η πρώτη φορά που δοκιμάζω κάτι τέτοιο.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Η πρώτη σου φορά;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η πρώτη φορά που έπαιζε με μηχάνημα για κάψουλες; |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Ναι.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η Χάρουκα έγνεψε ντροπαλά. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Σήμερα είναι η πρώτη φορά που είδα κάτι τέτοιο, και επίσης η πρώτη μου επαφή μαζί του. Χμμ...Πώς να το πω...Αυτή πρέπει να είναι η πρώτη μου εμπειρία, σωστά; Γι’αυτό ανησυχώ λίγο...θα τα καταφέρω άραγε;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η λέξη που χρησιμοποίησε δεν ήταν και τόσο λάθος, ωστόσο θα προτιμούσα να σταματήσει να μιλάει για την πρώτη της εμπειρία μεσημεριάτικα με τόσο κόσμο τριγύρω. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Τ...τι νομίζεις;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Χμμ...μάλλον έχεις δίκιο. Πάντως δεν είναι και τίποτα δύσκολο.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Απλώς ρίχνεις το κέρμα και γυρίζεις το χερούλι να βγει η κάψουλα. Ακόμα και παιδάκια του νηπιαγωγείου μπορούν να το κάνουν. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Λες, ε; Τότε να κάνω μια προσπάθεια.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η Χάρουκα φάνηκε επιτέλους να το παίρνει απόφαση. Έβγαλε το πορτοφόλι της από την τσάντα της και πλησίασε το μηχάνημα με δέος ανάλογο με ενός μεσόκοπου, άσχετου με την τεχνολογία υπαλλήλου όταν αντικρίζει τον τελευταίο μοντέλο υπολογιστή της εταιρείας πάνω στο γραφείο του. Μάλλον θα χρειαστεί να την παρακολουθώ διακριτικά για λίγο... |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Α...αχ; Αχ; Περίεργο...τι συμβαίνει;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Ξαφνικά, η Χάρουκα πήρε μπερδεμένο ύφος. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Τι τρέχει;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Γιούτο-σαν...Είναι χαλασμένο το μηχάνημα; Δεν μπορώ να βάλω χρήματα μέσα.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Δε φαίνεται χαλασμένο...Άσε με να ρίξω μια ματιά.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Πλησίασα για να δω καλύτερα. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Μόνο όταν πλησίασα είδα ότι η Χάρουκα προσπαθούσε να χώσει ένα χαρτονόμισμα των δέκα χιλιάδων γεν στο άνοιγμα για κέρματα. Χάρουκα, ξεφτέρι μου, δε θα μπορούσες ποτέ να χώσεις ένα χαρτονόμισμα σε άνοιγμα για κέρματα. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «;;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...Χάρουκα, δε μπορείς να χρησιμοποιήσεις χαρτονομίσματα σ’αυτά τα μηχανήματα, δέχονται μόνο κέρματα.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Α ναι; Αλήθεια;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...Ναι.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Σε ικετεύω, μην κάνεις τέτοιες ερωτήσεις σαν να μην τρέχει τίποτα. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Κατάλαβα, δέχονται μόνο κέρματα.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η Χάρουκα άνοιξε για άλλη μια φορά το πορτοφόλι της, μόνο και μόνο για να κατσουφιάσει, σαν να έχει το αγαπημένο της φαγητό μπροστά της και να μην μπορεί να το φάει. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...Δεν έχω κέρματα.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...Θα σου δανείσω εγώ!» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Αν συνεχίσουμε έτσι, ένας Θεός ξέρει πότε η Χάρουκα θα γυρίσει επιτέλους το χερούλι του μηχανήματος, γι’αυτό της έκανα αυτή την πρόταση. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...Συγγνώμη για την αναστάτωση.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Έβαλα ένα χαρτονόμισμα των χιλίων γεν στο μηχάνημα ανταλλαγής κερμάτων και πήρα σε αντάλλαγμα δέκα κέρματα των εκατό γεν. Καθώς κοίταζα τη μετατροπή του χαρτονομίσματός μου σε κέρματα, είχα την αίσθηση ότι τα χρήματά μου είχαν χαθεί, μια που, στο τέλος τέλος, είμαι ένας συνηθισμένος τσιγκούνης κάτοικος μεγαλούπολης. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Έλα, πάρτα.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Ε...Ευχαριστώ.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η Χάρουκα πήρε νευρικά ένα κέρμα των εκατό γεν από το χέρι μου. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Και κάπως έτσι η Χάρουκα ξεκίνησε την πρώτη της εμπειρία με τα μηχανήματα για κάψουλες...Αν και...εγώ είχα ένα προαίσθημα ότι αυτή η πρώτη εμπειρία θα ήταν μάλλον επικίνδυνη γι’αυτήν. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Φοβόμουν πως θα εθιστεί στο μηχάνημα. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Από προηγούμενες εμπειρίες, ήξερα ότι οποιοσδήποτε χρησιμοποιούσε μηχανήματα για κάψουλες, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να σταματήσει από τη στιγμή που είχε διαλέξει ένα στόχο. Αν δεν αποκτούσε το αντικείμενο που είχε βάλει στο μάτι, ο χρήστης του μηχανήματος συχνά δεν κατάφερνε να σταματήσει να παίζει. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Αν ο χρήστης είναι παιδί του δημοτικού, τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα, γιατί όσο και να θέλει να συνεχίσει να παίζει, θα αναγκαστεί να σταματήσει όταν του τελειώσουν τα χρήματα. Με άλλα λόγια, τα πορτοφόλια των παιδιών του δημοτικού είναι από μόνα τους περιορισμός. Αν τη στιγμή που ξεμείνει από κέρματα, κάποιος δίπλα στο παιδάκι του δημοτικού κατά σύμπτωση πετύχει τη φιγούρα που ήθελε, το παιδί κατά πάσα πιθανότατα θα βάλει τα κλάματα εκεί επιτόπου. Όμως, αφού περάσει αμέτρητες παρόμοιες δοκιμασίες και βάσανα, το παιδί του δημοτικού τελικά θα μεγαλώσει και θα ωριμάσει...Αλλά για στάσου, νομίζω πως έφυγα απ’το θέμα μας. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι, αν αυτός που παίζει είναι ένας μαθητής λυκείου με σημαντικά μεγαλύτερο πορτοφόλι, πώς θα εξελιχτεί η κατάσταση; |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Και μόνο που σκέφτηκα την πιθανή κατάληξη με έπιασε πονοκέφαλος. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Αν και ευχόμουν με όλη μου την ψυχή να έκανα λάθος στις προβλέψεις μου, η πραγματικότητα είναι ανελέητη... |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Όπως το περίμενα, για να πετύχει η Χάρουκα το αντικείμενο-στόχο της (την ‘Αδέξια Άκι-τσαν’ που έπαιζε πιάνο), έστειλε τέσσερις Νατσούμε Σοσέκι (χαρτονομίσματα των χιλίων γεν) να συναντήσουν τον Κύριο, ενώ οι άδειες κάψουλες κυλούσαν στο έδαφος γύρω μας σαν βότσαλα στην όχθη ενός ποταμού. |
||
| − | |||
| − | =='''3'''== |
||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | Και μετά ήταν ώρα για μεσημεριανό. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Σύμφωνα με το πρόγραμμά μας, το μέρος όπου θα τρώγαμε μεσημεριανό ήταν ένα εστιατόριο που λεγόταν ‘Calotte-culotte’. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Τι είδους εστιατόριο είναι;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Μπορεί να ήταν οικογενειακό εστιατόριο, αλλά ήταν αδύνατο καταλάβω περισσότερα από το όνομά του. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η Χάρουκα μου χάρισε ένα μυστηριώδες χαμόγελο, σαν να περίμενε εδώ και πολλή ώρα αυτή την ερώτηση. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Είναι ένα καφέ για το οποίο διάβασα σε ένα περιοδικό, ένα μέρος στο οποίο ήθελα να έρθω εδώ και πολύ καιρό. Αυτή είναι η δεύτερη πιο σημαντική δραστηριότητα της μέρας, γι’αυτό να την περιμένεις με ανυπομονησία!» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η δεύτερη πιο σημαντική δραστηριότητα της μέρας; Χμμ, τώρα που το ξανακοίταζα, υπήρχε ένα μικρό σύμβολο σε σχήμα λουλουδιού δίπλα στο όνομα του καφέ, που δεν είχα προσέξει πριν (ή είχα υποσυνείδητα διαγράψει από το οπτικό μου πεδίο). Κι ακόμα, ένα ‘τέρας’ ήταν σχεδιασμένο δίπλα στο μεγάλο κατάστημα ηλεκτρονικών που ήταν ο αντικειμενικός σκοπός του ταξιδιού μας. Αυτό το ‘τέρας’ είχε μια γενειάδα μυτερή σαν βελόνα, κοφτερά νύχια και κατακόκκινα μάτια...Μάλλον η Χάρουκα προσπάθησε να ζωγραφίσει μια γάτα, σωστά; |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Λαλαλα...♪» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η Χάρουκα σιγοτραγουδούσε το σκοπό της ‘Προσευχής μιας Νεαρής Παρθένας’ καθώς προχωρούσε χοροπηδώντας. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Όμως εγώ δεν μπορούσα να χαλαρώσω. Με είχε κυριεύσει μια ακατανόητη δυσάρεστη αίσθηση, σαν την ξαφνική εμφάνιση σύννεφων βροχής, μαζί με αστραπόβροντα και κεραυνούς μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Φτάσαμε.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η φωνή της Χάρουκα με επανέφερε στην πραγματικότητα. Φαίνεται πως είχαμε φτάσει στον προορισμό μας όσο εγώ ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Δε φαίνεται να έχει πολύ κόσμο, τέλεια! Πάμε μέσα, Γιούτο-σαν!» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η φωνή της Χάρουκα έμοιαζε εξαιρετικά χαρούμενη. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | Σε τι είδους παράξενο (συγγνώμη για την αγένεια) μέρος με έφερε η Χάρουκα; Κοίταξα πάνω παλεύοντας με τις προκαταλήψεις μου. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...Εε;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Ήταν μια εντελώς φυσιολογική καφετέρια! |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Το εξωτερικό της καφετέριας έδινε μια εντύπωση χαριτωμένης κομψότητας, του είδους που αρέσει στα κορίτσια. Κοιτώντας μέσα από τη τζαμαρία, και η εσωτερική διακόσμηση δεν ήταν πολύ φανταχτερή, ώστε να αποθαρρύνει πιθανούς υποψήφιους πελάτες. Αφού μπήκα μέσα, δεν βρήκα τίποτα ιδιαίτερα ασυνήθιστο ή απαράδεκτο. Η εσωτερική διακόσμηση ήταν βασισμένη στο λευκό, δίνοντας μια απλοϊκή αίσθηση στην καφετέρια. Αν και με ανησύχησε λίγο το γεγονός ότι οι περισσότεροι πελάτες ήταν άντρες, μια και όλα τα άλλα ήταν αποδεκτά, δεν έκατσα να το πολυσκεφτώ. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Καθίσαμε σε ένα τραπέζι δίπλα στο παράθυρο και ανοίξαμε τους καταλόγους. Το μενού είχε...αρκετά ευφάνταστα πιάτα, αλλά...και πάλι, υποθέτω πως ήταν αρκετά φυσιολογικό! |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Χμμ...μάλλον τσάμπα ανησύχησα. Η Χάρουκα μάλλον έβαλε αυτό το καφέ σαν δεύτερη πιο σημαντική δραστηριότητα επειδή ήταν χαριτωμένο. Ναι, αυτό πρέπει να ήταν, στο κάτω κάτω και η Χάρουκα ήταν ένα κορίτσι σαν όλα τα άλλα. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Πάνω που αναστέναζα με ανακούφιση και ετοιμαζόμουν να παραγγείλω, μια γυναικεία φωνή ακούστηκε πάνω απ’το κεφάλι μου. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Καλωσήρθατε, θα παραγγείλετε τώρα;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Α, η σερβιτόρα ήρθε να πάρει παραγγελία. Ακόμα δεν είχα αποφασίσει ανάμεσα στην ‘Μακαρονάδα του απίστευτου βασιλείου’ και τη ‘Μηλόπιτα των εφτά νάνων’, ενώ και η Χάρουκα δυσκολευόταν να αποφασίσει τι θα πάρει. Καλύτερα λοιπόν να ζητήσω από τη σερβιτόρα να περιμένει λίγο! |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Ακούμπησα κάτω τον κατάλογο και σήκωσα το κεφάλι. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Χμμ, με συγχωρείτε, αλλά θα θέλαμε λίγο ακόμα χρόνο να αποφασίσουμε, παρακαλώ...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Δεν κατάφερα να τελειώσω τη φράση μου. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Γιατί αυτό που είδα έκανε όλες τις σωματικές λειτουργίες μου να σταματήσουν. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Ακόμα και το μυαλό μου σταμάτησε να δουλεύει. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...Τι συμβαίνει, κύριε;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Γιατί μπροστά στα μάτια μου στεκόταν μια...πως να το πω...μια υπηρέτρια. Φορούσε μια ποδιά και μια ασορτί κορδέλα στα μαλλιά (έμοιαζε με κορδέλα, δεν ξέρω πως λέγεται στην πραγματικότητα) και επίσης είχε κάτι που έμοιαζε με αυτιά γάτας στο κεφάλι της. Μήπως είχα παραισθήσεις; |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Η φίλη σας δεν έχει αποφασίσει τι θα παραγγείλει;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Α, ναι. Μπορείτε να περιμένετε λίγο ακόμα;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Εντάξει~~Με την ησυχία σας.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η υπηρέτρια με τα αυτιά γάτας και το δίσκο έγνεψε. Μια υπηρέτρια με αυτιά γάτας...Αν έπρεπε να την περιγράψω, θα έλεγα πως η εμφάνισή της ήταν πολύ εντυπωσιακή. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Τότε παρακαλώ φωνάξτε με όταν αποφασίσετε...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η υπηρέτρια με τα αυτιά γάτας χαμογέλασε ευγενικά και απομακρύνθηκε, με την ουρά της να κουνιέται δεξιά αριστερά από πίσω της. Για να βεβαιωθώ ότι δεν έκαναν πουλάκια τα μάτια μου, ρώτησα αμέσως τη Χάρουκα. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Χάρουκα...τι μέρος είναι αυτό;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Καφετέρια δεν είναι;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Το ξέρω αυτό...Όχι, θέλω να πω, από πότε οι υπηρέτριες με αυτιά γάτας είναι κάτι συνηθισμένο στις γιαπωνέζικες καφετέριες; |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Οι στολές των σερβιτόρων εδώ είναι πολύ χαριτωμένες, όλοι έρχονται εδώ για να δουν τις υπηρέτριες.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | ...Για μια στιγμή, η Χάρουκα είπε ‘όλοι’; |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Έτρεξα έξω για να ξανακοιτάξω την ταμπέλα της καφετέριας, και συνειδητοποίησα ότι πράγματι έγραφε ‘Καφέ υπηρετριών Calotte-culotte’. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Ώστε αυτό ήταν...πράγματι ήταν τέτοιο είδος καφετέριας. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Ξανακάθισα νιώθοντας ψυχολογικά εξουθενωμένος. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Ένα καφέ υπηρετριών! Μια και η αλήθεια ήταν πλέον μπροστά στα μάτια μου, δε μπορούσα παρά να συμφωνήσω με την απόφαση του καταστήματος να ντύσει τις σερβιτόρες υπηρέτριες, αφού αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του. Δε θα είχε και πολύ νόημα ένα καφέ υπηρετριών χωρίς υπηρέτριες. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Επομένως το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να συμφιλιωθώ με την κατάσταση. Όχι πως δεν είχα αναστατωθεί, αλλά αν επέτρεπα στον εαυτό μου να αναστατωθεί υπερβολικά δε θα μπορούσαμε να φάμε μεσημεριανό. Όμως... |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...Έι, γιατί φοράνε όλες τους αυτιά γάτας;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Αυτή ήταν η μεγαλύτερη απορία μου. Και τώρα που τις κοίταζα προσεκτικότερα, μερικές από τις υπηρέτριες είχαν μέχρι και ουρές...Από εντελώς θεωρητική άποψη, σε τι τους χρησίμευε ένα τέτοιο αξεσουάρ; |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Δεν είναι επειδή είναι πολύ χαριτωμένα;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η απάντηση της Χάρουκα ήταν λακωνική και γλυκιά. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Η στολή της υπηρέτριας από μόνη της είναι ήδη πολύ χαριτωμένη, αλλά προσθέτοντας και ένα ζευγάρι αυτιά γάτας η γοητεία αυξάνεται ακόμα περισσότερο. Αυτό είναι ένα τέλειο παράδειγμα όπου ένα κι ένα δεν κάνει δύο, αλλά τρία, ίσως και τέσσερα.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η Χάρουκα χαμογέλασε. Συμφωνούσα με τη λογική της, αλλά... |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Τι χαριτωμένες που είναι...Θέλω κι εγώ να δοκιμάσω μια στολή υπηρέτριας. Νομίζω πως θα δανειστώ μια από τη Χαζούκι καμιά φορά...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η Χάρουκα κοιτούσε τις υπηρέτριες με ονειροπόλο ύφος. Χμμ...Τώρα που το φαντάζομαι...πώς θα ήταν άραγε η Χάρουκα με μια στολή υπηρέτριας. Η Χάρουκα με στολή υπηρέτριας και ένα ζευγάρι αυτιά γάτας να χαμογελάει λέγοντας ‘Κύριε♪’...Ωραίο ακούγεται. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | ...Μα τι κάθομαι και σκέφτομαι τώρα! |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Δε μου αρέσει να σκέφτομαι τέτοια ανήθικα πράγματα. Για να διώξω αυτές τις ανόσιες σκέψεις από το μυαλό μου, στριφογύρισα έντονα στην καρέκλα μου και κοίταξα με την άκρη του ματιού μου τη Χάρουκα, που κοιτούσε ακόμα τις υπηρέτριες με ονειροπόλο ύφος. Ξαφνικά, η Χάρουκα χτύπησε την παλάμη της με τη γροθιά του άλλου χεριού της, σαν να θυμήθηκε ξαφνικά κάτι. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Γιούτο-σαν...έχω μια καλή ιδέα.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...Τι καλή ιδέα;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Δε νομίζω πως θα ήταν κάτι καλό για μένα, γι’αυτό φοβόμουν λιγάκι την απάντηση της Χάρουκα. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Θέλω να τους ζητήσω να μ’αφήσουν να τις βγάλω φωτογραφία.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Εε;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Είναι μια τόσο σπάνια ευκαιρία να βρίσκομαι εδώ, γι’αυτό θέλω να βγάλω μια φωτογραφία με τις υπηρέτριες.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Περίμενε ένα λεπτό...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Πριν προλάβω να τη σταματήσω η Χάρουκα σηκώθηκε με μια ψηφιακή κάμερα που είχε εμφανιστεί από το πουθενά στο χέρι της. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Με συγχωρείτε, αλλά...θα μπορούσα να βγω μια φωτογραφία μαζί σας;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η Χάρουκα φώναξε μια υπηρέτρια και έκανε την ερώτησή της. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Λυπάμαι πολύ, αλλά δεν επιτρέπεται η φωτογράφηση σ’αυτή την καφετέρια...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η υπηρέτρια με τα αυτιά γάτας απέρριψε ευγενικά το αίτημα της Χάρουκα. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Χμμ; Ώστε έτσι;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Ναι, λυπάμαι πολύ...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η υπηρέτρια υποκλίθηκε απολογητικά. Καλύτερα έτσι, αν και σκέφτηκα πως δεν ήταν και τόσο ευχάριστο για τη Χάρουκα, αλλά τουλάχιστον δε θα υποχρεωθώ να γίνω ρεζίλι βγαίνοντας φωτογραφία σε ένα τέτοιου είδους καφέ. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Όμως, μάλλον βιάστηκα πολύ να χαλαρώσω. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Στ’αλήθεια...δε γίνεται; Και ήθελα τόσο μα τόσο πολύ να βγάλω μια φωτογραφία με τις υπηρέτριες με αυτιά γάτας...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η Χάρουκα θύμιζε εγκαταλελειμμένο γατάκι. Μάλλον η υπηρέτρια με τα αυτιά γάτας δεν άντεξε να βλέπει έναν πελάτη να έχει πέσει σε τέτοια κατάθλιψη, γιατί αφού σκέφτηκε λίγο είπε στη Χάρουκα, ‘Χμμ, παρακαλώ περιμένετε λίγο, ίσως υπάρχει τρόπος,’ και μετά έτρεξε προς το χώρο του προσωπικού της καφετέριας. Ευχόμουν με όλη μου την ψυχή να ξαναγυρίσει άπρακτη...αλλά πριν προλάβω να κάνω τίποτα, η υπηρέτρια με τα αυτιά γάτας ξαναγύρισε τρέχοντας. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Κύριε, δεσποινίς, ελάτε μαζί μου παρακαλώ.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «;;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Ξέρετε, είπα στον διευθυντή το αίτημά σας, και σας επιτρέπει να βγάλετε φωτογραφίες. Αν δεν έχετε πρόβλημα, μπορώ εγώ να βγω φωτογραφία μαζί σας. Αλλά για να μην ενοχλήσουμε τους άλλους πελάτες, θα πρέπει να πάμε στο χώρο του προσωπικού για να βγάλουμε τις φωτογραφίες...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Αλήθεια; Και βέβαια δεν υπάρχει πρόβλημα. Σας ευχαριστώ πολύ.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Η Χάρουκα έγνεψε με ευγνωμοσύνη χαμογελώντας χαρούμενα, κάνοντας την υπηρέτρια με αυτιά γάτας να κοκκινίσει από ντροπή. Κατά τα φαινόμενα, το αγγελικό χαμόγελο της Χάρουκα (ακατανίκητο όπλο) ήταν αποτελεσματικό και για τα δύο φύλα. Χμμ...ίσως να είχε προστεθεί μια ακόμα γυναίκα στο φαν κλαμπ της, που αποτελούνταν κυρίως από άντρες. (Παρεμπιπτόντως, η αναλογία αντρών:γυναικών του φαν κλαμπ της Χάρουκα Νογκιζάκα στο Λύκειο Χακούτζου είναι 5:1). |
||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | Όπως και να είχε, εκείνη τη μέρα, το ‘Άστρο της Νύχτας’, η υπηρέτρια με τα αυτιά γάτας κι εγώ ποζάραμε για το φακό της κάμερας (το δικό μου πρόσωπο είχε μια περίεργη γκριμάτσα), και αποκτήσαμε μια φωτογραφία που θα περνούσε και στις επερχόμενες γενιές, μόνο που δε θα το μάθαιναν γιατί ήταν πολύ ντροπιαστική για να μιλήσουμε σε κανέναν γι’αυτή. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Κάτω από το χαμόγελο της υπηρέτριας με τα αυτιά γάτας, άφησα το καφέ υπηρετριών εξαντλημένος. Όμως σχεδόν αμέσως, η Χάρουκα είδε πάλι κάτι που της άρεσε, και έτρεξε για την πέμπτη έκτακτη αποστολή της για εκείνη τη μέρα. Μπορούσα μόνο να καθίσω στο βρώμικο παγκάκι μπροστά στο μαγαζί, κοιτώντας με αδειανό βλέμμα τη Χάρουκα. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Α! Εσύ είσαι, Γιούτο;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Μια φωνή που δε θα έπρεπε λογικά να ακούσω εδώ έφτασε ως εμένα μέσα από το πλήθος. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Έκανα πως δε γνώριζα αυτό το άτομο και γύρισα από την άλλη. Όμως αυτός ο τύπος πάντα του ήταν ξεροκέφαλος και ποτέ δεν τα παρατούσε εύκολα. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Έι, Γιούτο...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Γιούτο;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Α, ώστε με αγνοείς επίτηδες! Εντάξει λοιπόν, αν αυτή είναι η τακτική σου, έχω κι εγώ τη δική μου.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Χμμ...ακούσατε, ακούσατε! Ο Αγιάσε Γιούτο, του Λυκείου Χακούτζου, Πρώτο έτος, Τάξη 1, όταν πήγαινε στο νηπιαγωγείο, μια φορά...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...Εντάξει, εντάξει, Νομπουνάγκα, συγγνώμη.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Βλέποντας ότι παραδόθηκα άνευ όρων, ο παιδικός μου φίλος είπε με παιδιάστικο ύφος ‘Τώρα μάλιστα.’ |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Όμως...Νομπουνάγκα, τι κάνεις εσύ εδώ;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Ε; Τι ερώτηση είναι αυτή; Εφόσον δεν έχω σχολείο, πάντα εδώ είμαι. Εσύ πρέπει να ξέρεις καλύτερα από όλους ότι εδώ είναι η Γη της Επαγγελίας για μένα.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «...Σωστά, τώρα που το λες.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | ...Υποθέτω πως έτσι είναι. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Απλώς έτυχε να έχει μια εκδήλωση εδώ σήμερα! Όχι, για την ακρίβεια, έχει αρχίσει από χτες...Το περίεργο είναι που είσαι εσύ εδώ. Ποτέ δεν έρχεσαι μαζί μου όταν σε καλώ εδώ πέρα!» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Δεν έρχομαι ακριβώς γιατί είναι αυτός που με προσκαλεί. Για μένα, ο συνδυασμός του εν λόγω ατόμου και αυτού του δρόμου είναι ο χειρότερος δυνατός. Ιδιαίτερα την Πρωτοχρονιά και τις γιορτές, όλοι εδώ μοιάζουν σαν να πηγαίνουν σε καμιά κηδεία ή τίποτα τέτοιο. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Όμως είχε δίκιο, δεν ήταν καμιά έκπληξη που ήταν αυτός εδώ, ήταν σαν να έβλεπες ένα ψάρι στη θάλασσα, ένα απόλυτα φυσιολογικό φαινόμενο. Γιατί πού αλλού θα ήταν ένας οτάκου αν όχι στην Ακιχαμπάρα; |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Το πρόβλημα ήταν, ότι είχα ξεχάσει ότι ήμουν για ψώνια μαζί με τη Χάρουκα. Ωχ, τώρα που θυμήθηκα γιατί ήμουν εγώ εδώ, πρέπει να σκεφτώ κάτι για να σώσω την κατάσταση. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Τι συμβαίνει; Γιούτο, δε φαίνεσαι καλά.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Έχω λίγο πονοκέφαλο...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Κακό αυτό, θες να σου δώσω ένα χάπι; Το μισό περιεχόμενο του χαπιού είναι η καλοσύνη μου.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Πώς μπορεί να λέει κάτι τέτοιο σε κάποιον με πονοκέφαλο! |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Αλήθεια, Νομπουνάγκα, δεν έχεις κάτι να κάνεις; Μην ασχολείσαι μαζί μου, πήγαινε στη δουλειά σου!» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Δεν έχω να κάνω τίποτα. Η εκδήλωση τελείωσε, οπότε είμαι ελεύθερος.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Μα δε βαριέσαι να κάθεσαι εδώ μαζί μου; Μια Κυριακή έχεις, θα’πρεπε να ανοίξεις τα φτερά σου και να διασκεδάσεις όσο μπορείς!» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Γιούτο, γιατί έχω την εντύπωση ότι προσπαθείς να με ξεφορτωθείς;» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Όχι, γιατί να κάνω κάτι τέτοιο...» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Πολύ άσχημη η κατάσταση. Πρέπει να κάνω αυτόν τον τύπο να εξαφανιστεί προτού γυρίσει η Χάρουκα αλλιώς θα μπλέξουμε άσχημα. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Χμμ...Όπως νομίζεις! Η εκδήλωση τέλειωσε και είμαι πτώμα, οπότε καλύτερα να πάω σπίτι να κοιμηθώ.» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Ο νυσταγμένος Νομπουνάγκα άφησε ένα βαθύ χασμουρητό, σπάνιο πράγμα για κάποιον τόσο υγιή όσο αυτός. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Επειδή η εκδήλωση άρχισε χτες, δεν έχω κλείσει μάτι από χτες. Ευτυχώς που όλα πήγαν καλά με τη διανομή, χαχαχα,» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Φαίνεται πως είναι πολύ κουρασμένος. |
||
| − | |||
| − | |||
| − | «Λοιπόν, να πηγαίνω εγώ. Τα λέμε αύριο στο σχολείο, Γιούτο!» |
||
| − | |||
| − | |||
| − | Ο Νομπουνάγκα ανέμισε τη χαρτοσακούλα στο δεξί του χέρι καθώς προχώραγε προς το σταθμό. |
||
