Editing Sword Art Online:Volume 1 Hoofdstuk 1

===Hoofdstuk 1===
Een grijs gekleurd zwaard sneed mijn schouder.

De dunne lijn in de linkerbovenhoek van mijn gezichtsveld kromp lichtelijk. Gelijktijdig voelde ik een koude hand over mijn hart passeren.

De blauwe lijn –genaamd de “HP balk” is een visuele weergave van mijn leven. Er was nog steeds een beetje over 80% over. Nee, Die zin was niet gepast genoeg. Op dit moment, was ik 20% dichter bij de dood.

Ik spurtte achteruit zelfs voordat de vijand z’n zwaard zijn aanvalsbeweging begon.

“Haaa…”

Ik forceerde een enorme adem  om stabiel te kunnen staan. Het <<lichaam>> in deze wereld had geen zuurstof nodig; maar het lichaam aan de andere kant, met andere woorden het lichaam dat neerlag in de echte wereld, zou zwaar ademen. Mijn zwakke handen zouden doorweekt zijn met zweet, en mijn hartslag zou van de kaart zijn.

Natuurlijk.

Zelfs als alles wat ik nu zie niets meer is dan een weergave van een 3D virtuele realiteit , en de balk die verminderd werd niet meer was dan een hoop cijfers die mijn “Hit Points” toonde, veranderde het feit dat ik voor mijn leven vocht niet.

Als je er zo aan dacht, was dit gevecht ongelofelijk oneerlijk. Dat was omdat de <<vijand>> voor me – een humanoïde met dof schijnende armen bedekt in donkergroene schubben en een hagedissenhoofd en staart- niet menselijk was, noch was het werkelijk levend. Het was een digitaal brok dat het systeem zou vervangen ongeacht hoeveel keren het werd gedood.

-Nee

Het AI dat de hagedissenman controleerde was mijn bewegingen aan het bestuderen en paste zijn vaardigheden aan om daarop te kunnen reageren met elke seconde dat passeerde. Hoe dan ook, het moment dat deze eenheid werd vernietigd, werd de data gereset in plaats van door te geven naar de volgende eenheid die in dit gebied zou genereren.

Dus in een zin, was deze hagedissenman ook levend, een enkel wezen uniek aan deze wereld.

“…toch?”
Er was geen mogelijkheid dat het dat woord had verstaan dat ik tegen mezelf mompelde., maar de hagedissenman ( een level 82 monster genaamd  <<Lizardman Lord>> ) siste en glimlachte, terwijl zijn scherpe tanden zichtbaar werden in zijn langwerpige kaak.

Dit is de werkelijkheid. Alles in deze wereld is echt. Er is geen virtuele realiteit of vervalsing van enige soort. 

Ik verplaatste het lange zwaard in mijn rechterhand tot ter hoogte van mijn heup en keek naar de vijand.
De hagedissenman hield de beukelaar in zijn linkerhand voor hem en zijn kromzwaard naar zijn rechterzij.
Een koude wind blies door de beschaduwde kerker terwijl de vlam van de toorts schokte. De natte vloer weerkaatste het flikkerend licht van de toorts.
“Kraaah!!”
Met een enorme schreeuw sprong de hagedissenman. Het kromzwaard trok een scherpe boog terwijl het naar me toevloog. Een verblindend oranje licht verlichte zijn pad; Een hoog geklasseerde één-slag zwaard vaardigheid voor gebogen zwaarden <<Fell Cresent>>. Het was een buitengewoonlijke aanvals-type zwaard vaardigheid die een afstand aflegde van 4 meter in 0,4 seconden.

Maar, Ik verwachtte de aanval al.

Ik had langzaam aan de afstand vergroot om de AI in deze situatie te lokken. Ik kwam dichter bij de hagedissenman, mijn gedachten registreerden de verbrande geur die het kromzwaard achterliet terwijl het door de lucht sneed enkele centimeters voor mijn neus.

“…Ha!”

Met een korte schreeuw zwaaide ik mijn zwaard horizontaal. Het zwaard, nu bedekt in een luchtblauw licht, sneed door de dun beschermde maag en een fel rood licht verspreidde zich in plaats van bloed. Er was een lage krijs.

Maar, mijn zwaard stopte niet. Het systeem hielp me door de geprogrammeerde bewegingen en ketende de volgende slag met een snelheid die normaal gezien onmogelijk was.

Dit was het meest belangrijkste  element in gevechten in deze wereld, <<Sword Skill>>.
Het zwaard versnelde van rechts naar links en sneed in de hagedissenman zijn borst. In deze stand, draaide ik mijn lichaam in een volledige cirkel en de derde slag trof de vijand dieper dan ervoor.
“Raarrgh!”
Zodra de hagedissenman herstelde van de korte schok  omdat het had gefaald om met een grote vaardigheid toe te slaan, schreeuwde het met woede of misschien angst, en hief zijn kromzwaard hoog in de lucht.
Maar mijn kettingaanval was nog niet gedaan. Het zwaard dat naar rechts zwaaide sprong plotseling , alsof door geforceerd door een springveer, links en naar boven en raakte z”n hart—een kritiek punt.
De luchtblauwe ruit getekend door mijn vier geketende slagen flitste en verdwenen toen; een horizontale, geketende 4-slag vaardigheid, <<Horizontal Square>>.

Het felle licht scheen sterk in de kerker en dimde toen. Op het zelfde moment, verdween de HP balk boven de hagedissenman’s hoofd zonder een enkel punt over.

Het gigantische lichaam viel, terwijl het een lang spoor naliet, en stopte toen onhandig—
Met een geluid gelijk aan het breken van glas, brak het neer in ontelbare polygons en verdween.
Dit is de <<Dood> van deze wereld.  Het is ogenblikkelijk en kort, een perfecte vernietiging. En laat geen enkel spoor na.

Ik  wierp een blik naar de virtuele ervaringspunten en voorwerpen die ik had ontvangen, die tevoorschijn kwamen in een paars lettertype in het midden van mijn blik, and zwaaide mijn zwaard rechts en links voordat ik het in de schede stak op mijn rug. Ik stapte een paar passen terug en gleed rustig naar beneden met mijn rug tegen de muur van de kerker.

Ik spatte een adem uit terwijl ik mijn ogen dichthield. Mijn slaap begon te kloppen, waarschijnlijk van de uitputting van het lange gevecht. Ik schudde mijn hoofd een paar keer om van de pijn af te geraken en opende mijn ogen.

The schijnende klok in de rechter onderhoek toonde aan dat het al voorbij 15 uur was. Ik zou uit dit doolhof moeten geraken ander geraak ik niet tot aan de stad voor het donker.

“…Zal ik dan maar starten?”

Er was niemand hier om te luisteren, maar ik sprak gewoon en stond recht.

Ik was klaar voor vandaag met voortgang te maken. Op de een of andere manier was ik vandaag opnieuw ontsnapt aan de dood. Maar na een korte rust, komt morgen met nog meer gevechten. Wanneer je gevechten vocht zonder 100% kans op overwinning, hoeveel veiligheidsnetten je ook voorbereid, zal er een dag komen wanneer je zonder geluk geraakt.

Het probleem is of dit spel zal worden <<Uitgespeeld>> of niet voor ik zonder geluk geraak.

Als je je leven boven alles waardeert, was in een stad blijven en wachten op iemand anders om het spel uit te spelen de slimste route om te nemen. Maar ik ga naar de frontlinies elke dag, alleen. Ben ik simpelweg een VRMMO verslaafde die zijn vaardigheden uitbreid door eindeloze gevechten, of—
Ben ik een idioot die onbeschaamd geloofd dat hij de vrijheid kan winnen van iedereen in deze wereld met zijn zwaard?
Terwijl ik richting de ingang van het doolhof stapte met een lichte glimlach van versmading, Dacht ik terug aan die dag.
 
Twee jaar geleden.

Het moment dat alles eindigde en begon.


<noinclude>
{| border="1" cellpadding="5" cellspacing="0" style="margin: 1em 1em 1em 0; background: #f9f9f9; border: 1px #aaaaaa solid; padding: 0.2em; border-collapse: collapse;"
|-
| Terug naar [[Sword Art Online:Volume 1 Voorwoord|Voorwoord]]
| Naar [[Sword Art Online BE|Overzicht]]
| Verder naar [[Sword Art Online:Volume 1 Hoofdstuk 2|Hoofdstuk 2]]
|-
|}
</noinclude>