Editing Utsuro no Hako - Türkçe: 3. Cilt 2. Raund

===▶Birinci Gün <A> [Kazuki Hoşino]'nun Odası===

“Hey, Oomine. Eğer öyle söylersen yanlış anlaşılmaya sebep olur!

İroha Shindou’ydu. Ve son olarak, siyah saçlı kız da---

“---Adım <u>Yuri Yanagi</u>.”

Yuri---Yanagi kullanmak fazla karışıklığa sebep olurdu---bunu sorarken başını yana eğmişti.

Yuri büyüleyici bir şekilde gülümsedi. Tekrar kendimi onun ne kadar tatlı olduğunu fark etmekten

Bu noktada Yuri alış verişimizin arasına girdi,

Yuri şakayık gibi kızardı. Bu tepkinin ne anlama geldiğini anlamadığım için onu izlediğimde,

Döndüğümde yumruğuna bakan bir Kamiuchi vardı.

Bizi takip etmekte zorluk yaşıyormuş gibi gözüken Yuri farkında olmadan mırıldandı.

“Oomine mı… buna sebep oldu…?”

Bu sefer Yuri Maria’nın sözlerine sadece hayret içerisinde gözlerini kırptı. Onun yerine Kaichou

“Aa… Otonaşi, özür dilerim ama sana inanıp inanmayacağımıza kendimiz karar vereceğiz! Sırf bize

Yani bence… hımmm, elli-elli. ...ne düşünüyorsun Kamiuchi?”

Kamiuchi hemen reddetti.

“Hoşino-senpai, lütfen kızma. Tek demek istediğim şey daha baştan birlikte iş yaptığınız için

“Peki ya sen Yuri?”

“Ah, Yuricim, benimle eşleşmenin sebebi bana hoş görünmek istemen, değil mi?!”

Kaichou daha da kızaran Yuri'yi korumak istermiş gibi araya girdi.

“Tamam, tamam, Yuri’ye asılma.”

“Kaichou, kendin asılmadığın için Yuri'yi mı kıskanıyorsun?”

“Şimdilik ‘kutu’lar konusunu bir kenara koyalım olur mu? Yuri ve Kamiuchi, lütfen bu hikayeyi

“Hey, Otonaşi,”

“Hey, Oomine, Otonaşi'nin bu iddialarına karşı itiraz etmeyecek misin?”

Kamiuchi bunu biraz soğuk bir ses ile söyledi; anlaşılan sinirlenmişti. Ardından döndü ve Yuri-

“Sen de tabi ki katılıyorsun, değil mi Yuricim?”

Durup dururken kendisi hitap edilince Yuri gözlerini sonuna kadar açtı.

Belirsiz bir şekilde mırıldadı, ama Daiya’ya gözünün kenarından bakışlarından anlaşılan Kamiuchi

===▶Birinci Gün &lt;C&gt; [Kazuki Hoşino]'nun Odası===

«Yah yah yah - Kazuki - [Gizli Buluşma] - vakti gelDi!»

!style="width: 150px"| [İroha Shindou]

! [Yuri Yanagi]

! [İroha Shindou]

! [Kazuki Hoşino]

! [Kazuki Hoşino]

! [Maria Otonaşi]

! [Yuri Yanagi]

! [Maria Otonaşi]

===▶Birinci Gün &lt;C&gt; [Maria Otonaşi] ile [Gizli Buluşma], [Maria Otonaşi]'nin Odası===

===▶Birinci Gün &lt;C&gt; [Daiya Oomine] ile [Gizli Buluşma],[Kazuki Hoşino]'nun Odası===

“Hop hop, neden bu kadar şaşırdın ki? Bunu bir düşünsene! Otonaşi ‘kutu’ları hissedebiliyor, onlara

olduğunu</i> öğrendin. <i><u>Hiçbir sınırın olmadığını öğrendin.</u> Peki ya o anda birazcık uzak

olduğun tezi?</i>”

“<u>[Devrimci]’yi bulmak.</u>”

“Bu değersiz ‘kutu’dan kurtulmak istiyorum. Bunun uğruna, sen ve Otonaşi ile işbirliği yapmaktan başka

“...Bu Hoşino'ya danıştıktan sonra vardığın sonuç mu?”

Kaichou onun sözlerine kaşlarını çattı.

Kimse sesini yükseltmedi. Daiya’nın önerisi olduğu için Kamiuchi'nin itiraz etmesini beklemiştim,

ama anlaşılan Yuri katıldığı için sessiz kalmıştı.

Önce Daiya yazdı, ardından Maria, ben, Kaichou, Yuri ve Kamiuchi da onun talimatlarına uydu ve

Yuri «Prens»’ti.

Kamiuchi «Şövalye»’ydi.

“...Hoşino [Devrimci] he. ...Ha, şimdi içim rahatladı. Eğer Kamiuchi ise ne yapacağım

Kamiuchi acı bir şekilde gülümsedi, “Ühee…”

“Nasılmış Kaichou efendi? Bu sonuç senin için oldukça güven verici, değil mi?”

“...Yani, evet. Hoşino gizliden gizliye son derece kötü olması gibi bir sürpriz olmadığı sürece bu

“Yuri’nin veya Hoşino'nun odaları en uygun yerler olmaz mı? Gerçi, hangisi olursa olsun bana hava

“Ah, lütfen buyur Hoşino.” “Ah, hayır, lütfen, sen buyur Yuri.” “Ben pek istemiyorum…” “Ben

yaparsan içim rahat eder Yuri.” “Ama…” “Tek yapman onların sende kalması, gerçekten.” “Ama bu

“Tamam, tamam, Yuri olacak.”

“Sessiz ol, karar verildi! Millet, bıçaklarınızı yarınki &lt;B&gt; kısmı için getirin. Yuri onları

“Maria Otonaşi’nin bahsettiği ‘kutu’lar kesinlikle varlar. Eğer inanamıyorsanız, ‘kutu’yu sadece mecaz

“Ama Otonaşi senin ‘sahip’ olman ile ilgili bir şeyler dememiş miydi?”

Sorusu Kamiuchi'nin bir gülücük atmasına sebep oldu ve ilan etti,

Kamiuchi hafif bir gülücük attı ve,

Devam eden sessizliği bozan ses Kamiuchi'nin derin ve uzun iç çekmesiydi. Birkaç defa nefes alıp

“<u>Sen de öyle ‘kutu’ların var olduğuna inanamıyorsun, değil mi Yuricim</u>?”

Yuri'nin soluk alma sesini duydum.

Yuri'nin başını sallaması ile sahte bir geçerlilik kazanmak ve bizden kurtulmak.

Bu Kamiuchi'nin amacıydı.

O yüzden, Yuri başını salladığı an bitecekti.

Ama bu onun için imkansızdı. Onun gibi ürkek bir kızın Kamiuchi'ye şimdiki hali ile baş tutması

“En azından Hoşino'ya güvenebileceğimizi düşünüyorum. O yüzden… bizi bir tuzağa düşürmek istediğini

Bunu açık açık söyledi. Bunu titrerken, ondan korkarken yaptı, ama yine de Kamiuchi'nin fikrine

Kamiuchi onun reddiyesinden hayrete düşmüşe benziyordu ve gözlerini sonuna kadar açıp Yuri'ye

“Yani, ben de Hoşino-senpai’ın bana iyi niyetli gözüktüğünü kabul etmeliyim.”

Yuri başını kaldırdı ve bana baktı. Gergin suratını yumuşattı ve bana gülümsedi.

Böylece Yuri'nin cesareti sayesinde barışçıl bir çözümün umudunu koruyabilmiştik.

Daiya, Kaichou, Kamiuchi ve Maria kendi odalarına geri döndüler. Ben de kapıdan geçmek üzereyken

Yuri elimi tuttu.

“Evet… Ehm… Bizi bir şekilde kurtardın Yuri. Teşekkür ederim.”

Yuri ilk tanıştığımızdaki gibi bembeyazdı.

“T-Telaş etmene gerek yok! Yani, anlaşılan Kamiuchi senden hoşlanıyor, o yüzden---”

[Gizli Buluşma] - o hapis gibi odada biri ile baş başa kalmaktan ibaretti. Kamiuchi ondan

Yuri'nin neyden korktuğunu fark ettim.

“Sana cidden inanabileceğimize inanıyorum, bunu sırf Kamiuchi'yi sakinleştirmek için söylemedim.”

kavradım. Yuri ayrıca sol elini de benimkinin üzerine koydu ve beni sıkıca tuttu.

Yuri'nin soy adını duyduğum zamandan daha belirgin bir şekilde «Nana Yanagi»’yi hatırladım.

“...Özür dilerim Hoşino, gerçekten özür dilerim… Şimdi bencil olacağım ama lütfen beni affet. Sana

O konuştu. <u>Yanagi konuştu</u>,

“Sana ihanet etmeyeceğim. Sana artık ihanet etmeyeceğim «Yanagi»!”

===▶İlk Gün &lt;E&gt; [Kazuki Hoşino]'nun Odası===

Odama döndüğümde uzun süreden sonra ilk defa onun hakkında düşündüm.

<i>Nana Yanagi. O benim sınıf arkadaşım, ilk aşkım ve --- en iyi arkadaşımın kız arkadaşıydı.

Aynı soy isme sahip olmalarına rağmen, o Yuri'den tamamen farklı biriydi. Onu tek bir kelime ile

anlatmam gerekse, belalıydı. Örneğin bir tenefüs birden kaşlarını ciletle aldı, veya yangın tüpüyle sınıfı pembeye boyamıştı - böyle soytarılıkları sayısız defalarca yapmıştı. Kızlar ona gizliden «ucube»

diyorlardı.

Yanagi doğal olarak benim için korkunçtu ve doğrusu, onunla pek alakadar olmak istememiştim.Sanırım

saçını sarıya boyatan, diğer belalı çocukları bile itecek kadar uygunsuz uzunlukta olan bir etek

giyinen, ve gizliden gizliye sigara içen biriyle alakadar olmak isteyecek neredeyse kimse yoktur.

Ama o ‘neredeyse kimse’ olan kişilerden biri bana yakındı.

«Touji Kijima», benim en iyi arkadaşım.

Touji her zaman bilinmedik bir şey keşfettiği zaman gözleri parlayan meraklı bir insandı. O Yanagi-

san’ın acayip girişimlerini sürekli ışık saçan gözlerle izlerdi. Belki de Touji’nin ondan hoşlanması

doğaldı.

Yanagi'ye ilk yaklaştığı zamanlar o Touji’yi reddediyordu. Ama muhtemelen işin gerçeği şuydu; o,

uzun süredir onunla ilgilenecek birisini arıyordu. Sonunda Touji’yi kabul etti ve sevgili oldular.

Ve tam sevgili olduklarında gerçek doğasını gösterdi.

Bu da --- yalnız bir insan olmanın doğasıydı.

O Touji’nin eline bakıyordu. Ama bu miktardaki ihtiyaç açıkça sıradışıydı. Touji’nin yanını hiç

bırakmazdı ve Touji’ye yaklaşan kızları def etmek için gözdağı verirdi. Touji’nin isteği üzerine saçını

doğal siyah rengine geri boyadı, sıradan bir etek giyinmeye başladı ve sigaralarını mezara<!--buried

her cigarettes in the garden--> gömdü.

Touji Yanagi’nin her şeyiydi.

O yüzden onun için her şey olan adam beklentilerini karşılamayınca, sadece hoşuna gitmeyen söz veya

davranış bişe olsa da, çoktan dayanamaz hale gelmişti, En küçük hayal kırıklıklarından aşırı üzülürdü.

Bazen o kadar kötü ki kendi bileğini keserdi.

Onun ağlayışlarını dinleyebilecek tek kişi bendim.

Onun aramaları her zaman ağlayan sesiyle başlardı. Beni sık sık kimselerin olmadığı yerlere götürüp

ağlardı.

İlk başta sadece onun dediklerini dinledim. Ama yavaş yavaş benden daha çok teselli istemişti. Bana

onun başını okşamamı, ona sarılmamı, onun yanında uyumamı ve gözyaşlarını içmemi zorladı. Bana, onun

yanaklarını yaladığımda sakinleştiği gibi saçma bir şey söylediğini hatırladım, ama o zamanlarda Touji

hakkında çok suçlu hissederdi.

Doğru, onun bana da ihtiyacı vardı.

Doğrusu, yorucuydu. Rahatsız edici olduğu için aramalarını açmadığım zamanlar vardı.

Ben bile öyle olduğumu düşününce, Touji de onu hızla yorucu bulmuştu.

Ayrılık hakkında birkaç konuşmadan sonra, sonunda kesin olarak ayrıldılar.

O günden sonra herbir ve her gün etrafımda dolandı. Elbet hayatları boyunca başkasının göz yaşlarını

tatmayan bir sürü insan olmasına rağmen, ben o tuzluluğu bıkma noktasına kadar tatmıştım. Ama bir tek

bana güvenebileceğini bildiğim için buna katlandım.

Ama ben bile bıkmıştım. Sürekli öfkemden dolayı miğdem ağrıyordu. İştahımı kaybettim. Beni hasta

etmişti - kız arkadaşım olmayan bir kızı neden teselli etmem gerekiyordu ki?

O yüzden, bir gün ona dedim ki,

“Artık sana katlanamıyorum.”

Beni anlamamıştı.

Yavaş yavaş niyetimi belli etmek için daha sert kelimeler kullanmaya başladım.

Artık sana katlanamıyorum, sen bir baş belasısın! Sadece kendini düşünüyorsun! Yeter artık! Başkalarını

umursamadığın için Touji seni terk etti! Artık istemiyorum, etrafımda dolanıp durma artık seni ucube---

Ve ona bu şekilde hakaret ettiğim gün----<u>Yanagi ve Touji kayboldu</u>.

Onları sadece sevgili olarak bilen diğer sınıf arkadaşlarımız bunun adını aşıkların evden kaçması

olarak koydu, ama durumun öyle olmadığını biliyordum.

Öyleyse o ikisi neden aynı anda kayboldu?

Bu belliydi. Benim ihanetimden umudunu kaybeden Yanagi Touji’yi aldı götürdü. Ve --- onun bir daha dönememesini sağladı.

Kendimi suçladım. Bu benim hatamdı. Çünkü ona destek veremedim. Çünkü bir tek bana güvenebilmesine

rağmen onu reddetmiştim.

Ama kalbimi dolduran his suçluluktan çok bir boşluk hissiydi.

Hayatımdaki her şey adeta sönük olmuştu. Üç gün boyunca çiğnenen bir sakız kadar tatsızdı. Eksikti.

Dünyanın tadı eksikti.

O kuvvetli tuzluluk eksikti.

Bu çok zalimceydi! Sırf o sözler yüzünden gözümden kaybolacağını düşünemezdim! Bana ihtiyaç duymaya

devam edeceğini düşünmüştüm! Bana böyle… bana böyle bir tadı tattırıp kaybolmak fazla sorumsuzdu!

Neden---Touji?

Ben olsaydım, sana her şeyi verirdim. Gerçi sana neredeyse her şeyi vermiştim zaten.

Kalbimdeki boşluğu hissettikten sonra, sonunda… gerçekten, sonunda fark etmiştim.

---Aah… tam da buydu.

Ben --- Nana Yanagi’ye aşık olmuştum

Ama o artık burada değildi. O Touji’yi, kalbimdeki neredeyse her şeyi aldı ve bir yere çekip gitmişti.

Ama sevdiğime ihanet ettikten, incittikten, köşeye sıkıştırıp öldürdükten sonra bile günlük hayatım

devam etti. Çünkü yaşıyordum, yaşamaya devam etmem gerekiyordu. Onun olmadığı bir dünyada yaşamaya

devam etmem gerekiyordu.

Bu sebepten dolayı onu unutmaya karar verdim.

Nana Yanagi’yi unutmaya karar verdim. O daha baştan alakadar olmamam gereken biriydi. Acayipliği

yüzünden neredeyse sıradışılığın simgesi olan onu gizlemek istedim.

Ve ardından onu gerçekten de şaşırtıcı bir derecede unutmuştum.</i>

Şimdi düşününce, ben günlük hayatıma ne zaman öncelik vermeye başladım?

«Lütfen [Suikast] hedefi seçin»

Bu ileti ve benim de bulunduğum altı kişinin fotoğrafları ekranda gösteriliyordu.

Öyle bir şey yapabilmemin imkanı yoktu.

Bu ‘Asılsızlık Oyunu’nu anlayamıyordum. Bunun hiçbir anlamı olmamasının düşüncesi bile aklımdan geçti.

Kendimi yatağa attım.

Ama bu ‘kutu’nun hiçbir anlamı olmasa bile - ne olmuş yani? Döneceğim günlük hayatının bir anlamı var

mıydı?

Tek sebebi onu unutmak olan bu günlük hayatın?

“------”

Yuri aklıma geldi.

Kimsenin söylemesine gerek duymadan «Yuri Yanagi»’yi «Nana Yanagi» ile örtüştürdüğümün farkındaydım.

Yuri'ye ihanet etmeden onu kurtarmayı başarırsam, o zaman «Nana»’nın lanetinden kurtulabilecek

miydim?

Bilmiyordum. Bilmiyordum, ama---

Yuri'nin yüzünü hayal ettiğim an,

---Kuru ağzımın içinde birinin göz yaşlarını tattım.

===▶Altıncı Gün &lt;B&gt; Büyük Oda===

Hiç kayde değer bir ilerleme elde edemeden altıncı gün olmuştu.

Daiya’dan beklenileceği gibi, [Sınıf]’larımız ortaya çıktığında ve bıçaklar toplandığında [Asil Krallık] durmuştu. Ama ne kadar anlatırsak anlatalım, o üçü bize ‘kutu’lar hakkında hala tam inanmıyordu, ve ‘sahip’i hala bulamamıştık. Ve zaman sınırı git gide yaklaşıyordu.

Kendi odamdan büyük odaya geçtim. O ışınlanma gibi hisse zaten alışmıştım, o yüzden artık sıkıntı

değildi.

Rengi doğal olmayan beyaz bir oda.

---Ama endişelenecek bir şey yok sanırım. Ben [Devrimci] ve Daiya [Büyücü] olduğuna göre, [Asil

Krallık] başlamayacaktı.

“<u>Kazuki</u>.”

Yuri beni fark etti ve büyük bir gülümseme ile bana hızla yaklaştı.

“Hım? Güzel bir şey mi oldu?”

Anlaşılan gülümsediğinin farkında olmayan Yuri başını yana eğdi ve küçük bir “He?” çıkarttı. Onu

gözünün kenarından izleyen İroha ona sataşmaya başladı:

“Yuri seni gördüğüne sevindi Kazuki! O sana amma da yaklaştı, öyle değil mi?”

Ses tonundan onun ciddi olup olmadığı anlaşılmıyordu. Yuri'nin suratı kıpkırmızı kesildi.

“I-İroha~! Lütfen ben bir yavru köpekmişim gibi konuşma~”

Yuri'nin bana doğru hızla koşarak köpek kuyruğunu salladığını hayal ettim.

“Pıft!!”<!--Phf!! (Bastırılmış gülme sesi)-->

Aman tanrım, bu ona çok yakışırdı!

“Az önce n-niye güldün Kazuki?!”

Yanaklarını şişirdi. Şimdilik ona gülümseyerek bunu atlatmaya karar verdim.

Ama yine de --- geçen günler süresinde birbirimizle konuşmaya hayli alışmıştık.

İkinci günden sonra aramızdaki güveni pekiştirmek için diğerleri ile etkin olarak konuşmaya gayret

ettik. Ayrıca her oyuncuyla [Gizli Buluşma] da yapmıştık. Daiya’nın bile katıldığına göre bunun oldukça

başarılı olduğunu düşündüm.

En azından herhangi birimizin başkasını öldüreceğine inanamıyordum artık.

“...Kazuki, güldüğün için ceza olarak, lütfen… ehm, bugünkü [Gizli Buluşma] için eşin olarak beni

seç.”

Nedense Yuri bunu söylediğinde hala şiş olan yanakları biraz kızarıktı.

“Bana hava hoş, ama bu nasıl ceza oluyor?”

“...he? ...aaa, n-neyse, bu bir ceza! ...muhtemelen!”

Bunu var gücüyle, kollarını yukarı aşağı sallayarak söyledi. Bu nedense bana komik gelmişti.

“Hım?”

Ona gözünün kenarından bakan Maria başını huysuz bir şekilde kaşıyarak bize doğru geldi.

“...he? Ne oldu Maria?”

İlk başta Maria bir sebepten dolayı sessiz kaldı.

“......yani, demek istediğim şey şu… sen zaten Yanagi ile birlikte dört [Gizli Buluşma] yaptın, öyle

değil mi?”

“He?”

“Eğer bugün de gidersen beşinci olacak. O yüzden diğerlerinin bir kişiyi tercih ettiğini düşünme

ihtimali var. Eğer belli biri ile beş defa [Gizli Buluşma] yaparsan sonunda altımız arasında oluşan

işbirliği tehlikede olabilir.”

“...ehm? Kısacası Yuri ile [Gizli Buluşma] yapmamı istemiyor musun?”

“Hayır, özellikle Yanagi’den bahsetmiyorum. Sadece diğerlerinin belli birini tercih ettiğini

düşündükleri bir durum tehlikeli olduğunu söylüyorum.”

“...boş işlerle uğraşmıyor musun?” <!--chasing ghosts nasıl çevirebilirim ki? Bir Göz Atmak Lazım-->

“Benimle sadece üç [Gizli Buluşma] yaptın!”

Anlatmak istediği şey başka bir şey değil miydi…?

“Otonaşi kıskandı. Ne kadar da tatlı!”

Dedi İroha Maria’ya zevk alıyormuş gibi bakarak.

“...bu garip hatalı varsayımlar da neyin nesi. Ben sadece Kazuki’nin tavrını belirttim.”

“Otonaşi çaresiz.”

“...anlaşılan söylediklerim bir kulağından girip diğerinden çıkıyor.”

“Maria, kıskandın mı?”

---Pat!

“A-Ah!”

O az önce bütün gücüyle bacağıma tekme attı!

“Ha…”

Taşınabilir cihazı ile oynarken bizi izleyen Kamiuchi şaşkın bir ifade ile bizi böldü.

“Off, esasında son derece kıskandım, o yüzden lütfen ölür müsün Hoşino-senpai?” <!--Siktirip gider

misin?-->

“He? Neyden kıskanıyorsun…? Bana az önce tekme atılmadı mı?”

“...o neyden bahsettiğimi anlamamış surat ifadesi de neyin nesi öyle? Bu galip sakinliği mi?”

Bu sözlere başımı yana eğdiğimde Kamiuchi iç çekti ve dikkatini cihazına döndürdü.

Hala öyle davranıyor olabilirdi ama onunla oldukça iyi anlaştığımı düşünüyordum. Onun o şiddetli yanını

gördüğümde endişelenmiştim ama onunla konuştuktan sonra oldukça arkadaş canlısı olduğunu fark ettim.

“Hım? Ah, anladım.”

Cihazı masanın üzerine koydu ve ayağa kalktı.

“Ne oldu?”

“Ah, önceki konuşmaları tekrar okudum ve bir sonuca vardım!”

Sandalyede oturan Daiya’ya doğru yürüdü ve yüzünde bir gülümseme ile onun omzunu hafifçe vurdu. Daiya

bu aşırı samimi davranışa yüzünü astı. Son zamanlarda birbirlerini genellikle bu şekilde idare

ediyorlardı.

“Oomine-senpai. Sana bu ‘kutu’ şeyi hakkında inanacağım!”

Hayret etmitşim ve tepki olarak sordum,

“He? Gerçekten mi Kamiuchi?”

“Neden yalan söyleyim ki? ...aa yani, açıkçası artık inanıp inanmamak gibi bir durum değil. Zaman

sınırı yaklaştığı için bir sonuca varmamız gerekiyor. Ve ‘kutu’ dışında hiçbir açıklamamız olmadığı

için başka bir çaremiz yok.”

Şimdi düşününce, Maria zaman sınırı yaklaştığında bize inanacaklarını söylemişti.

“Tamam, şimdi ne yapmamız gerekiyordu tam olarak? Eğer doğru hatırlıyorsam, bu durum ‘kutu’yu yok

ederek hallolacağını söylemiştin, değil mi? Öyleyse şuna ne dersin:”

Kamiuchi beyaz gömleğinin kollarını sıvadı.

“<u>Oomine-Senpai’yı öldürelim</u>.”

“---------He?”

Ama hiç zaman yoktu.

Bu kelimelerin ne anlama geldiğini fark etmek için hiç zamanım yoktu.

Fark etmemize fırsat vermeden aşağı indirdi ve---

Daiya’yı öldürdü.

“------aa…”

…...He? Nasıl yani…?

Olanları betimleyebilmeme rağmen, bilincim takip edememişti.

Kamiuchi Daiya’nın boğazını kesmişti. Yaradan kan fışkırmıştı. Daiya açık gözlerle hareketsizleşmişti. Ve ardından o --- ölmüştü. Bunu doğrulayabilmiştim. Ama bunu sadece bir oldu olarak algılayabilmiştim, anlamını fark edememiştim.

O yüzden, şaşkına dönmüş öyle ayakta kaldım.

Kamiuchi'nin gömleği koyu bir kırmızıya dönüşmüştü ve suratı Daiya’nın kanı ile doluydu. Elinde de

orada olmaması gereken bıçağı tutuyordu. Topladığımız savaş bıçağı.

“Garip, öyle değil mi?”

Kemerinde sakladığı bıçakla oynarken, Kamiuchi bunu fısıldadı.

“Eğer ‘sahip’ ölürse her şeyin hallolacağını söylememiş miydin? Ve ‘sahip’ Oomine-senpai’ydı, öyle

değil mi?”

Maria’ya baktı.

“Hey, öyle değil miydi Mariççi?”

Maria gözlerini açık tutmuştu ve tamamen affalamıştı.

Anlaşılan baştan beri bir cevap beklemiyordu ve konuşmaya devam etti,

“O zaman bunun anlamı Oomine-senpai’ın hala ölmediği mi? Tamam o zaman öyle yaparım.”

Bunu dedi ve---

---bıçağı Daiya’nın boyununa ikinci defa sapladı.

Etrafa daha da çok kan fışkırdı.

Daiya’nın vücudu darbeden yere düştü ve kafası da masanın üzerine büyük bir ‘küt’ sesi ile düştü.

Masanın üzerinde kırmızı bir sıvı yayılmaya başladı.

“He---”

Yuri sesini yükseltti ve sırtına düştü.

“İİAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!”

Kamiuchi Yuri'ye baktı ve gülümsedi.

“Çığlığın amma da tatlıymış… hım, ama o kesinlikle ölü, öyle değil mi? Bunun anlamı da ya Mariççi’nin

ilk yargısı yanlıştı ya da ‘kutu’ yalandı hım. Ah, ama ben bu ‘kutu’ hikayesine inanmaya karar verdim,

değil mi? Öyleyse Oomine-senpai’yı «yanlış kişi» olarak düşünmeliyim.”

«Yanlış kişi» dedi.

Bunun anlamı derhal anladım --- maalesef anladım.

“Mariççi.”

Katil sordu.

“<u>Kim ile devam etmeliyim</u>?”

Kimin «doğru kişi» olduğunu sordu.

Birden, onun bıçağı tutan elinin titrediğini fark ettim.

İlk başta bunun kendi eylemlerinden hissettiği korkudan olduğunu düşünmüştüm. Ama ifadesini gördükten

sonra, gerçek sebebi anladım.

Eli heyecandan titriyordu.

Aah --- onu neden yanlış anlamıştım ki? Neden o katille iyi anlaştığımı düşünmüştüm ki?

O sadece gizlediği şiddetli doğayı ortaya çıkartmak için doğru vakti bekliyordu.

[Asil Krallık] aldatmaktan ibaret bir oyundu. Öldürmekten ibaretti.

Hiçbir zaman bunu durdurabilmenin imkanı olmamıştı. Daiya’nın girişimi başarısızdı ve bunun

karşılığında ölmüştü.

Daha ilk günden… [Asil Krallık] çoktan başlamıştı.

“Neden sende hala… o bıçak var?”

Diye sordum ona üzerinden Daiya’nın kanı akan bıçağa bakarak.

“İlk sorulan soru bu mu? Yani, çocuk oyuncağıydı. Sadece Yuricim ile yaptığım bir [Gizli Buluşma]

sırasında çaldım. Bu kadar.”

“...He? Öyleyse bu benim suçum mu…?”

Yuri başını kaldırdı ve ona sonuna kadar açık gözlerle baktı. Katil ona gülümsedi ve,

“Lütfen daha dikkatli ol!”

“Ah---”

Yuri'nin dili düğümlenmişti ve gözyaşlarına boğuldu.

“Ee, sırada kim var Mariççi? ...hey, hala donuk musun? Abartmıyor musun? Gerçi, doğruyu söylemek

gerekirse saf karakterlerin baya tatlı olduğunu düşünüyorum.”

Bu ilgisiz lafları pat diye söylerken kanlı bıçağı inceledi.

“...Karar verdim.”

Dedi ve bana doğru yaklaştı.

“Sanırım Hoşino-senpai’ı seçeceğim, ondan kıskandığım için --- ne de olsa onun ölmesini istiyorum zaten.”

Yemek siparişi veriyormuş gibi beni belirtmişti.

Ama onun gözlerinde öldürme niyeti vardı.

Kanlı bıçağı gördüm ve gerildim. Ne de olsa bu Daiya’nın canını gerçekten alan bıçaktı.

Katil bana doğru yaklaştı.

Kaçmamın gerekmesine rağmen hareket edemiyordum.

“Dur.”

Kamiuchi Maria’nın sözleri üzerine itaatkar biçimde durdu.

“Ne oldu Mariççi?”

Maria ona, gözlerinde öldürme niyeti gizleyen kişiye,

“‘Sahip’ benim,” dedi.

Kamiuchi kaşını kaldırdı.

“Beni öldürmen gerekiyor, Kazuki’yi değil.”

Onun ne dediğini anlayınca acı bir şekilde güldü.

“Haha, demek onu o kadar çok kurtarmak istiyorsun ki kendini mi feda edeceksin? Harika!”

“Ben sadece gerçeği söylüyorum.”

Kamiuchi ona dik dik bakan Maria’ya yaklaştı. Maria direnmeye niyeti olmadığını vurgulamak için

kollarını kaldırdı.

“M-Maria…”

Onun ismini söylediğimde bana bir gülücük attı. O hassas gülümsemeyi gördüğümde ikna olmuştum:

Bunu hiçbir taktiği olmadan söylemişti. O gerçekten sırf benim için kendini feda edecekti.

“Etkilendim Mariççi. Asla gerçekten başkasının canını kendi canından daha çok değer veren birinin var

olduğunu düşünmemiştim. Sadece ağzından boş laf kaçırdığına da benzemiyor. Bu aşk! Gerçekten aşk!”

Maria alaylı bir şekilde güldü.

“Anladım. Etkilenmen ne kadar güzel.”

“Gerçekten Hoşino-senpai’yı kurtarmak uğruna ölmeye razı mısın?”

“Evet.”

Maria hiç tereddüt etmeden bunu ilan ettiğinde Kamiuchi homurdandı.

“Bu sıkıntılı. Bu aşk fazla güzel değil mi? Aah, öff, tamam ya! Kötü adam olmak istiyor değilim, sadece

bu meseleyi bir an önce halletmek istiyorum. Sana saldırıp «Öl o zaman!» diyecek bir 3. sınıf düşman

rolü yapmak gerçekten içimden gelmiyor. O yüzden ikiniz de yaşayabilirsiniz.”

Aşırı samimi bir şekilde Maria’nın başını okşayarak Koudai Kamiuchi devam etti,

“Eğer seni yapmama izin verirsen Mariççi.”

Bıçağı onun boğazına dayadı.

“------”

Maria’nın suratı tiksinti içerisinde buruştu. Ona sert sert baktı ve kendisine bıçak tutulduğunu

görmezden gelerek onu okşayan eli itti.

“......dalga geçme benimle. Sana vücudumu teslim etmektense ölürüm daha iyi.”

“Ne kadar da zalimce! Benimle istekli olarak yapacak birçok kişi var ama. Öyleyse kabul etmeyecek

misin?”

“Tabi ki de hayır!!”

“Boşver o zaman.”

Kolaylıkla pes etti --- fazla kolaylıkla.

“<u>Öyleyse senin yerine Yuricim'i yaparım</u>.”

Bunun peşini bırakmasına imkan yoktu.

Yuri onun sözlerinin bir yalan olmadığını kavrayınca anında sarardı, ona gösterdiği soğukkanlı

gülümseme ve gözlerindeki arzudan isteksiz olarak anlamıştı.

“H-Hayır---!!”

“Hayır, ama Yuricim, yapacak bir şey yok, öyle değil mi? Mariççi beni reddetti ne de olsa… Aa, ama

seni tercih ediyorum zaten, o yüzden bana hava hoş!”

“Öyle bir şey, benim için i-imkansız…”

“Öyleyse Mariççi ve Hoşino-senpai’yı öldürürüm.”

Yuri'nin suratı bu insafsız sözleri duyduktan sonra daha da sarardı.

“Lütfen beni reddettiğin için o ikisinin ölmesini istemiyorsan kendini bana teslim et artık.”

Yuri yavaşça döndü ve bana baktı. O gözler göz yaşları ile doluydu.

Bana o göz yaşları ile bir mesaj iletti.

«---bana ihanet etme.»

---Aa, doğru. Yuri daha ilk günden böyle bir durumdan korkmuştu. Ve ben ona söz vermiştim. Artık

«Yanagi»’ye ihanet etmemeye söz vermiştim.

Ama eğer Yuri'yi kurtarmaya çalışırsam, Maria---

“...Dur.”

Bunu kısık sesle diyen ben değil, Maria’ydı.

Koudai Kamiuchi mutlu bir şekilde ağzını açtı.

“Hım? Yani, eğer beni şimdi tatmin etmek istiyorsan lütfen devam et.”

Bunu söyleyeceğini elbet tahmin etmişti.

Maria dudaklarını ısırdı, o kadar sert ısırdı ki ağzından kan akmaya başladı. Ardından bakışını benden

kaçırdı ve---açık ve net bir şekilde söyledi,

“......<u>Tamam, o zaman sadece benimle kendini tatmin et</u>.”

---ne…

---ne diyorsun sen Maria?

“He? Gerçekten mi?”

Koudai Kamiuchi gözlerini sonuna kadar açtı.

“......kıh, kıhkıh, ahahahaha!”

Bu kararlılık---

Ölmeyi tercih etmesine rağmen, Yuri'yi kurtarmak uğruna teslim olmak üzereydi --- Maria bu kadar kararlıydı --- ve Koudai Kamiuchi ona doğru parmağını kaldırdı ve güldü.

“Ahahahaha! Gerçekten mi? Eğer sevgili Hoşino-senpai’ını kurtarmak uğruna olsaydı anlardım! Ama böyle

bir şeyi sadece bir kaç gün birlikte olduğun Yuri için mi yapıyorsun? Ahaha, bu çok saçma!!”

“......o kadar komik olan ne?”

“Bu benim için bir kültür şoku! Senin ahlaki değerlerin garip! Kendinden önce başkalarına öncelik

verecek şeklinde saptırılmış! Bir dakika, bunun gerçekten güzel olduğunu mu düşünüyorsun?!”

Doğru, ben de Maria’nın tavrını takdir edemiyordum. Ara sıra onun fedakarlığı benim hislerimi bile

incitirdi. Onun tavrı her zaman başkaların uğruna yaşamak olarak hitap edilemezdi.

Ama.

Onun tavrı yanlış olsa bile---

Böyle bir herifin bununla dalga geçebileceği anlamına gelmezdi.

“Öyleyse başkalarının azabı kendi acından daha mı kötü? Aa, o zaman sözümü geri alıyorum. Sen onun

yerini almayacaksın. Ne yaparsan yap Yuricim'e tecavüz edeceğim.”

“...ne… diyorsun sen şerefsiz?! Bunu yapmanın hiçbir anlamı yok ki, var mı!?!”

“<u>Bu şekilde daha komik değil mi</u>?”

Maria’nın bile dili düğümlendi. Koudai Kamiuchi onun hayret ettiğini görünce ona alay ile güldü.

Bunu komik olarak düşünüyordu. Onun büyüleyici doğasını acınası olarak düşünüyordu ve onu elinde evirip

çevirerek kendini eğlendiriyordu.

Buna izin veremezdim. Onun Maria’nın gururuna hakaret etmesine kesinlikle izin veremezdim. ...İzin

verememe rağmen--- İzin verememe rağmen, neden---

“Üü, üü, üüüüüüü…”

Yuri'nin ağlayan sesi yankılandı. Maria’nın boğazına bıçak dayalıydı.

---<u>neden hiçbir şey yapamıyorum</u>!

“Henüz ölmek istemiyorsunuz, öyle değil mi Senpailar?”

Kimse ona karşı çıkamazdı, o yüzden ilan etti,

“Tamam, öyleyse bundan böyle hepiniz benim kölelerimsiniz.”

<div style="text-align: right; font-weight: bold;">- [Daiya Oomine], şah damarı [Koudai Kamiuchi]

tarafından kesildi, ölüm</div>

===▶Sixth Day <C> [Kazuki Hoşino]'s room===

«[Gizli Buluşma] - iÇin bir - Eş - sEç»

Noitan’ın teşviğine rağmen hareket edemiyordum, tamamen çaresiz hissediyordum.

Hiçbir şey yapamadım. Yuri ile Maria’nın ızdırap çekmelerine rağmen, onları kurtarmak için hiçbir

şey yapamazdım.

Yuri [Gizli Buluşma] eşi olarak zorla «Koudai Kamiuchi»’yi seçti.

Onu ne neyin beklediğini bilmesine rağmen, «Koudai Kamiuchi»’yi seçmekten başka bir çaresi yoktu. Bu ne

kadar da acımasızdı ya…

“------kıh!”

Dudaklarımı ısırdım.

Ben… ben daha iyisini yapabilmeliydim. Artık mümkün olmasa bile, Koudai Kamiuchi’nin arz ettiği

tehlikeyi daha ciddiye alsaydım, bunu engelleyebilirdim.

Doğru, Yuri onun korkunç olduğunu ağlayarak söylediğinde tedbir alsaydım, bunlar olmazdı. Bu [Asil

Krallık]’ı hafife almamızın ve zamanımızı boşa harcamamızın sonucuydu.

...Ama henüz her şey bitmiş değildi ya.

«Yuri Yanagi»’nin düğmesine basmak üzereydim---

«Benimle sadece üç [Gizli Buluşma] yaptın!»

Her nedense Maria’nın söylediğini hatırladım.

...neden onu şimdi birden hatırladım? Şu anda onun bir önemi yoktu, öyle değil mi? Şu an yapabileceğim

en iyi şey canı yanan Yuri'yi rahatlatmaktı.

Tabi, Maria da tehlikedeydi. Yuri gibi o da Koudai Kamiuchi’yi seçmeye zorlatılmıştı.

Ama Yuri ile aynı sebepten dolayı değildi. O sadece Maria’nın bizimle danışma fırsatını vermek

istemediği içindi. Onun en önemli hedefi hayatta kalmak olduğu için, bizim ona karşı komplo kurmamız ve

bir plan yapmamızın her ihtimalini ezip geçmeye çalışıyordu.

Muhtemelen ‘sahip’ onun umurunda bile değildi artık. Varlığı bile şüpheli olan ‘sahip’i bulup

öldürmektense, [Asil Krallık]’ı kazanmayı düşünüyordu.

Koudai Kamiuchi [Şövalye]’ydi. Kazanmak için [Kral] ve [Prens]’i öldürmesi gerekiyordu.

Ve o hedefler [Kral] olan İroha, ve [Prens] olan Yuri'di.

Öyleyse Maria hala o ikisinden daha güvendeydi. Tabi o da hala tehlikedeydi, ama onun tehlikenin boyutu

farklıydı.

O yüzden---

O yüzden, ben --- <u>«Yuri Yanagi»’yi seçtim</u>.

{| style="border: 1px solid black; text-align: left; padding: 5px"

!style="width: 150px"| [İroha Shindou]

| -&gt;

!style="width: 150px"| [Yuri Yanagi]

| 17:00~17:30

|-

! [Yuri Yanagi]

| -&gt;

! [Koudai Kamiuchi]

| 15:00~16:00

|-

! style="text-decoration: line-through;"|[Daiya Oomine]

| ölü

!

|

|-

! [Kazuki Hoşino]

| -&gt;

! [Yuri Yanagi]

| 16:20~16:50

|-

! [Koudai Kamiuchi]

| -&gt;

! [Yuri Yanagi]

| 15:00~16:00

|-

! [Maria Otonaşi]

| -&gt;

! [Koudai Kamiuchi]

| 16:20~16:50

|}

===▶Altıncı Gün &lt;C&gt; [Yuri Yanagi] ile [Gizli Buluşma], [Yuri Yanagi]'nin Odası===

Yuri'nin odasına vardığım gibi kucaklandım.

Hemen suratını göğsüme yapıştırdı, bu da muhtemelen ifadesini gizlemek istediğinden kaynaklanıyordu.

Bana hızla gelmeden önce kısacık bir anlığına gördüğüm o boş ifade.

“......ölmek istemedim.”

Dedi gergin bir sesle, suratı hala göğüsümde.

“Ne olursa olsun ölmek istemedim. O yüzden, o yüzden ben---”

Onun konuşmaması için elimi sırtına koydum.

“Üü… üüüüüüü……”

Ağlıyordu.

«Yanagi» ağlıyordu.

Aah---ben ne kadar da bencildim. Böyle bir zamanda bile, Yuri'yi destekliyor olmam gerekmesine

rağmen, tek düşünebildiğim şey «Yanagi»’di.

Ama bir kızı kucaklarken ağlayışlarını dinlemek - o zamanlar isteğime karşı olarak defalarca böyle

durumlarla karşılaşmıştım.

Bana o hisleri hatırlattığı için bir vesveseye kapılmıştım---

---Bir zamanlar hissettiğim duyguları tekrar hissettiğimin vesvesesi. «Nana Yanagi»’ye hissettiğim

duygular.

Aah, göz yaşları üniformamın ıslattı. Ne kadar yazık…

Onları içmek istedim.

“------”

Böyle düşüncelere sahip olduğum için kendimden nefret ettim.

Ben ne düşünüyordum? Öyle bir şeyi tekrarlamamaya karar vermemiş miydim?

Kendime öyle bir şeyi başka bir insana yapmaya izin veremezdim. Başarısız aşkım ile aynı bararısızlığı

tekrarlamamalıydım.

Artık --- bana aşık bile olmayan birisinin bana dayanmasına izin vermeyecektim.

Ama buna rağmen,

“Seni… seviyorum.”

Bunu suratı hala göğüsümdeyken söyledi.

“Seni seviyorum. Seni seviyorum Kazuki. O yüzden bana öyle şeyler yapmasını kesinlikle istemedim.”

“------ah”

«Nana Yanagi» kaybolduktan sonra, her gün tekrar tekrar üzerinde düşündüğüm bir soru vardı:

Eğer beni sevdiğini söyleseydi,

sonuç farklı mı olurdu?

Bunun sadece günahımı haklı çıkartmak için bir kuruntu olduğunun farkındaydım. Ama bunun farkında

olmama rağmen, bilmek istiyordum.

Bu varsayımın cevabını bilmek istemiştim.

“......seni seviyorum……”

«Yanagi» beni sevdiğini söyledi.

Ona şu an ihanet etmediğim sürece, o elbet beni kabul edecekti. Eğer bu mutluluk ile sonuçlanırsa---

<u>O geçmişten kurtulacak mıydım</u>?

“...Özür dilerim o kadar apansız söylediğim için.”

Sonunda başını kaldırdı. Gözleri artık boş değildi, ama göz yaşlarından kızarmıştı. İradesi gözlerinden

çok açık gözükülüyordu.

Benden uzaklaştı ve yatağın üzerine oturdu. Bende onun yanına oturdum.

Bu yatağın üzerinde Yuri'ye---

Daha fazlasını düşünemeden önce, Yuri elini benim sağ elimin üzerine koymuştu. Ben onun bu elini

aldım ve sıkıca kavradım.

“ne olursa olsun…...bunu tekrar yaşamak istemiyorum…”

“...Imhım.”

Acısı fazlasıyla anlaşılıyordu.

“......ben şimdi berbat bir şey diyeceğim. Ama lütfen… benden nefret etme.”

“Senden nefret etmeyeceğim!”

Ondan nefret etmeye başlar mıyım diye endişelenmiş bir vaziyette mırıldadı.

“Kurtar. Beni.”

“---bu berbat mı…?”

Başını hafifçe salladı.

“Beni en yüksek öncelikle kurtarmanı istiyorum. Bunun ne demek olduğunu anlıyor musun?”

Hala hayretteydim, o yüzden kederli bir bakış ile,

“<u>Sen [Devrimci]’sin, öyle değil mi Kazuki</u>?”

Aa, demek varmaya çalıştığı şey buydu.

“<u>Benim Koudai Kamiuchi’yi öldürmemi mi istiyorsun</u>?”

Bunu açıkça söylediğimde sessiz kaldı.

“Ama bildiğin gibi öldürmek---”

“---ben bile!”

Beni bir haykırışla böldü. Bundan affallamıştım ve o hantalca yere doğru baktı.

“Ben bile… başka bir vasıtayı kullanmak isterdim. Birini öldürmemiz gereken bir çözüm istemiyorum. Ama

başka var mı ki? Bunu ikinci defa yaşamak zorunda olmadığım veya hayatta kalabileceğimiz başka bir yol

var mı? Yoksa… bana gerçekten onu ikna etmenin mümkün olduğunu mu söylemek istiyorsun?”

“Yani---”

Söyleyemedim. Ben bile onu artık ikna etmenin imkanının olmadığının farkındaydım.

Ama bu onu kendi yargılarım ile ölmeye mahkum etmem için yeterli sebep miydi?

...hiçbir şekilde değildi. Ne kadar affedilemez olsa da, onun ölümünü hak verecek ne kadar çok sebep

olsa da, her şey bunun doğru olduğunu gösterse de, katil olduğum an hayatım tepetaklak olacaktı.

Ve ondan sonra günlük hayatıma geri dönemeyecektim.

Öyleyse yapamazdım.

Ve yapamama rağmen---

“<u>Bana ihanet etme</u>.”

Ben,

Ben tüm bu zamandır böyle bir fırsatı bekliyordum. O geçmişi tekrarlamak için bir fırsat bekliyordum.

Doğrusu fark etmiştim.

Nana Yanagi’nin tavrının sebebi sırf onu Touji hakkında rahatlatmamı istediğinden dolayı olmadığını

fark etmiştim.

Yardım edilemeyecek vaziyetteydi, ama o bile Touji’ye olan sevgisinin çarpık olduğunu fark etmişti.

Başkasını düzgün bir şekilde sevmek istemişti.

Touji’ye olan duygularıyla baş edemeyince, bana göz yaşlarını yallattırdı. Bana onun tadını

hatırlatmıştı. Ve o şekilde kalbim çalınmıştı, tam da istediği gibi.

Ben de kullandığı yöntemin yanlış olduğunu düşünüyordum.

Ama o hisler sahte filan değildi.

Onun ne istediğini fark etmiştim. Fark etmiştim, ama fark etmemiş gibi davranmıştım.

Ne de olsa ben Touji’nin en yakın arkadaşıydım, ve Yanagi da onun kız arkadaşıydı. O yüzden ona

olan sevgimi itiraf etmeye bile hakkım yoktu.

Yanagi'nin benden istediğini yapabilmemin imkanı yoktu.

Ama bu onun hislerini fark ettiğimin gerçeğini değiştirmiyordu. Fark ettiğim ve bilerek görmezden

geldiğim gerçeği değişmiyordu. Onu terk ettiğim gerçeği değişmiyordu.

O yüzden, sonuç olarak benim günahımdı.

«Yanagi» şiş gözlerini kapattı ve dudaklarını bana doğru çevirdi.

İfadesi «Nana Yanagi»’ninkine gerçekten de benziyordu.

Artık fark etmeme numarası yapamıyordum.

«Yanagi»'nin duygularına yanıt vermem gerekiyordu.

Onu omuzlarından tuttum, bu da biraz sıçramasına sebep oldu. Gözlerimi kapattım ve onun dudaklarına

yaklaştım---

---<u>bu yanlıştı</u>.

Onun dudaklarına daha fazla yaklaşmadım ve gözlerimi açtım

O ani sözler nereden çıktığını bilmiyordum. Ne de o şekilde düşündüğümü biliyordum.

Sadece, o birkaç kelime ona benziyordu.

Maria.

…...ne kadar da sorumsuzsun Maria! Sen olsan ne yapardın?

Ama zihnimden ona lanet etsem de sonuç değişmeyecekti. Artık «Yanagi»'nin benden istediğini

yapamazdım.

«Yanagi» onu öpmemi bekliyordu. Biraz tereddüt ettikten sonra, onu yanağından öptüm. O gözlerini

açtığında, yine de mutlu bir şekilde gülümsedi.

Öpüşmenin tadı göz yaşları gibiydi.

Ama biraz garipti.

Susuzluğum bununla giderilmemişti.

===▶Altıncı Gün &lt;C&gt; [Kazuki Hoşino]'nun Odası===

Ne yapmam gerektiğini düşünürken bile gelişmeler oluyordu.

«[İroha Shindou] zaman çizelgesine itaat etmediği için infaz edildi»

<div style="text-align: right; font-weight: bold;">- [İroha Shindou], odasına saat 17:40’a kadar geri dönmediği için infaz edildi. Başı kesilerek ölüm.</div>

===▶Altıncı Gün &lt;D&gt; Büyük Oda===

Büyük odanın üzerinde iki hintkeneviri torbacık vardı. İçerikleri benimki ile aynıydı, ama saatlerin renkleri farklıydı. Renkler siyah ve turuncuydu. Daiya’nın ve İroha'nın taktığı renkler.

Kalan iki günlük yemekler, toplam dört günlük, tabi ki de Koudai Kamiuchi tarafından alındı.

Ama bunu görürken bile İroha'nın ölümü bana yalan gibi gelmişti.

Her şeyden önce, zaman çizelgesine itaat etmediği için mi ölmüştü? Bu mümkün müydü, yani, Noitan bile

gelip saati söylüyordu.

“Açık bir intihar vakası.”

Dedi Koudai Kamiuchi.

“Bu duruma dayanamadı ve hareket etmeyerek istekli olarak kendini idam ettirdi. Herhalde benim

tarafımdan yenilmektense ölmeyi tercih ettiğinden filandır. Oha, Mariççi’den hemen sonra tekrar

reddediliyorum, kızlar amma da kaba…”

İroha intihar mı etti? O İroha mı?

Bu çok yanlış gelmişti. Onunla sadece birkaç gün geçirmiştim, ama öyle bir seçenekte bulunacağına

inanamazdım.

Yuri da onun ölümünü fark etmekle sorun yaşıyordu anlaşılan. Eline turuncu saati almış donuk bir

şekilde ona bakıyordu. Maria kuşkuyla onu izledi.

“Yanagi.”

Yuri hala dalgın bir şekilde Maria’nın çağrışına tepki verdi.

“Üzgün değil misin?”

Ancak bu ona söylendiği zaman ifadesinde duygular dolmaya başladı. Göz yaşları gözlerini ıslatmaya

başlandığında çömeldi ve yere baktı.

“......”

Anlaşılan Maria onu o şekilde daha fazla izlemeye dayanamadı ve başını iki yana salladıktan sonra

gözlerini kaçırdı.

“Ona ne zaman ağlaması gerektiğini öğretmen ne kadar da güzel Mariççi.”

“...hımf.”

Maria hoşnutsuzluğunu belli ettiğinde Koudai Kamiuchi dudağını büktü,

“Ne kadar da soooğuk. ...bu arada, Hoşino-senpai.”

Gözlerini bana doğru çevirdi.

“Sen [Devrimci]’sin, değil mi? Öyleyse beni sıradaki zaman diliminde öldürebilirsin. Bunun da anlamı

benim seni bu dilim içerisinde öldürmem gerektiği---”

---Dan.

Bıçağını masanın içine sapladı.

“Direnmeye çalışmak ister misin? Hayhay, devam et! Gerçi, senin sadece çıplak ellerin varken ben bıçağı

kullanacağım ama. Aa, bari hepsiyle bana saldırabilirsin istiyorsan?”

“......üçe bir mi?”

“Eğer kazanabileceğini düşünüyorsan, lütfen devam et.”

...imkansız. Maria dövüş sanatlarını ne kadar iyi bilse de güçsüzdü. Bir tür anlaşmamız olmadan silahlı

olan Koudai Kamiuchi’ye karşı kazanabileceğimizi düşünmüyordum. Ve o zaman bile…

“Yani diğer bir diyişle, senin öleceğine çoktan karar verildi Senpai.”

Koudai Kamiuchi bıçağı masadan çıkarttı. Ardından bana doğrulttu ve ağzının kenarlarını kaldrdı.

“---en azından sen öyle düşündün.”

Onun davranışını algılayamayınca affallamıştım.

Ardından anlaşılan komik olduğu için yüz ifademe kahkaha attı.

“Merak ettim: benim bu şekilde ezici galibiyetimin olması sıkıcı değil mi? Bari biraz daha heyecanlı

yapabiliriz, katılmıyor musun?”

Bu herifin ne dediğine dair hiçbir fikrim yoktu. Galibiyet veya kayıp, eğlenceli veya sıkıcı, umurumda

değildi.

“İddiaya girelim.”

Benim asık suratımı tamamen görmezden gelerek devam etti,

“Bunu tekrar bir doğrulayım: sen sıradaki &lt;E&gt; diliminde [Suikast] komutasını kullanabilirsin,

değil mi? Bana [Suikast] yapmayacağın sonucuna vardım. O yüzden, bunun iddiasını yapalım.”

“......?”

“Di-yor-um-ki, bana [Suikast] yaparsan doğal olarak ölürüm, öyle değil mi? Eğer öyle olursa, tabi ki de

kaybederim. O yüzden buna karşılık sen bunu yapmadan zamanın geçmesine izin verirsen benim galibiyetim

olsun. Bu kadar.”

“...seni anlamıyorum! Böyle bir iddia da neyin nesi? Hiçbir şekilde yararını görmüyorsun ki, öyle değil

mi? Benim tarafımdan [Suikast] edilmek mi istiyorsun yoksa ne?”

“Tabi ki de hayır. Demedim mi? Eğer galibiyetim bu kadar eziciyse komik değil!”

“Ben de işte tam da bunu anlamıyorum!”

“Aa… ehm, bakalım. Bir risk almanın kendisi heyecan verici - anlıyor musun?”

Sadece suratımı asabildim.

“Örneğin, diyelim ki dünya turnavasına girdim, bu da imkansız tabi ki de, ama her neyse: gol atmayı

başardım. Takımım kazandı. O durumda ne tür bir beceriksiz olursam olayım, süperstar olurum. Fakat,

aksine rakibin bir gol atmasına izin verirsem ve Japonya bu sebepten kaybederse, birçok insan

tarafından nefret edilirim ve düşman olurum.”

Doğru, bu çok karlı ama çok da tehlikeli olurdu. Neredeyse kumar gibi.

“Sen öyle bir maçtan kaçınmak isteyecek tiplerdensin, değil mi Senpai? Çünkü sen o kadar insan

tarafından nefret edilmekten korkuyorsun. Ama ben tam tersiyim! Tam adrenalin olur. Bunu yapmaya

bayılırdım.”

...anladım, sanırım anladım. Ama---

“...garip olan… kendi hayatını iddia etmek!”

“Yani, gerçekten de fazla abartmak olabilir.”

“Her şeyden önce hayatını iddia etmekten ne elde ediyorsun?”

“Bir «ödül» var, yok mu?”

“He?”

Öyle bir şeyden hiç haberim yoktu.

“Ben baştan beri bir «ödül»’ü hedefliyorum! Sanırım o zaman da bahsetmiştim.”

Onun ilk sözlerini hala hatırlıyordum. Taşınılabilir cihazımda birkaç defa okuduğumu hatırlıyordum. Bu

elbet---

«Günaydın. ...Ah, tam üç fıstık var! Ne ballıyım!»

“......dur…”

“Bir tane aldım bile!☆”

Kimsenin [Asil Krallık]’ın başlamasını istemesinin imkanın olmayacağını düşünmüştüm. Bu konuda doğru

olduğumdan tamamen emindim.

Ama yanılmıştım. Koudai Kamiuchi daha baştan beri bu durumdan zevk alıyordu.

“Seni anlayamıyorum. Eylemlerinde hiç tutarlılık yok. Gerçekten ne istiyorsun sen ya?”

“Benim hakkımda bunu sık sık söylerler!”

Maria’ya büyük bir gülümseme ile yanıtladı.

“‘Ne yapmak istiyorsun’, ‘kendine bir hedef bul’, ‘ciddi ol’ - kendi işine bak! Bunların hepsi ilgisiz

değil mi? Ben o öğüt veren aptallardan daha iyiyim. Onların kıskaçlıklarıyla uğraştırma beni!”

“Anladım. Sen tam aptalsın.”

“Ağzından çıkana dikkat et!”

Maria soğuk bir ton ile azarlandığında uysalca sessiz kaldı.

“Peki ala, iddiamıza geri dönelim Hoşino-senpai. Hayatlarımızı iddia ediyoruz - anladın değil mi?

Öyleyse bedelini konuşalım. Aslında benim kazanacağıma rağmen bunu yapacak kadar bonkör olduğum için

bir tek benim olacak, tamam mı?”

Reddetmeme izin vermezdi zaten.

“Tek yapman gereken bana güzel bir performans göstermek!”

Düzgün bir şey olamayacağını biliyordum. Ama---

“<u>Bana sadece Yuricim tarafından nasıl öldürüldüğünü göster</u>.”

Ama onun talebi bütün beklentilerimi geçti.

“......ne demek istiyorsun?”

“Tam da dediğim gibi. Eğer kazanırsam, hepimiz doğal olarak yarınki &lt;C&gt; dilimine zarar görmeden

gelmiş olacağız. O zaman tekrar Yuricim ile [Gizli Buluşma]’mız sırasında eğlenebilirim. Yani,

Yuricim ile birlikte çalışacağım ve ardından sana [Cinayet] komutunu kullanacağım Senpai.”

“Ne diyorsun sen? Yuri [Prens] değil mi?”

“O [Kral]!”

İlan etti Koudai Kamiuchi serinkanlılıkla.

“He? Bu ola---”

Cümlenin ortasında duraksadım. Yuri bana sararmış bir surat ile bana alttan bakıyordu.

“...Yuri…?”

“Ö-Öyle değil… beni yanlış anlama Kazuki!”

Neden? Neden daha hiçbir şey dememe rağmen kendi için mazeret veriyordu?

“Kıscası şöyle: Yuricim [Sınıf]’ı hakkında yalan söyledi. Kaichou ile [Sınıf] değiştirdi.”

“...ne için?”

“Hayatta kalmak için elbette!”

Yuri'nin sararmış ifadesi bana bunun gerçek olduğunu söylüyordu.

“Yuricim'in tehditime karşı koyabilmesinin imkanı yok, ne de olsa böyle aldatmacalar kullanacak

kadar hayatta kalmak istiyor! Sana kolaylıkla [Cinayet] işleyebileceğim.”

“......yapmayacağım.”

Yuri fısıldadı.

Koudai Kamiuchi ona dudak büktü, hayret etme numarası yaparak.

“[Cinayet] kullanmayacak mısın? Hehe, kullanacaksın!”

“...B-Benimle dalga geçme. Kazuki'ye asla öyle bir şey yapmam, ve de yapamam. Öyleyse bunu nasıl bu

kadar özgüven ile ilan edebiliyorsun…?”

“Hayır, yani, sen hayatta kalmak için kendi vücudunu teslim eden kız değil misin? Yuricim?”

Yuri yanıt vermedi ve gerildi.