Editing Utsuro no Hako - Türkçe: 3. Cilt 2. Raund

[[Image:HakoMariOyun3-C.jpeg|1000px]]

__NOTOC__
===▶Birinci Gün &lt;A&gt; [Kazuki Hoshino]'nun Odası===

Görüşüme ilk giren şey boş beton tavan ve oradan asılı duran çıplak bir ampuldü. Ayağa hızla kalktım, bu tanımadık yerden dolayı şaşkındım.

“...Bu hangi oda?”

<u>Ben neden birden bire böyle bir yerdeydim</u>?

Artan şaşkınlığımı bastırarak buraya nasıl geldiğimi hatırlamak için anılarımı düşündüm.

Her zamanki gibi alt ranzada yatıyor olmalıydım. Ondan sonra hareket ettiğimi hatırlayamıyordum. <u>Ne 
yeri değiştirdiğimi, ne de başkasıyla buluştuğumu hatırlamıyordum</u>.


Odayı kontrol ettim, hintkeneviri torbacığın içeriklerini kontrol ettim ve bana birden «Günaydın» diyip 
beliren yeşil bir ayı --- Noitan --- tarafından bunun bir ölüm oyunu olduğu söylenildi.

Bu bir ‘kutu’nun işiydi.

Öyleyse, Maria buradaydı.


===▶Birinci Gün &lt;B&gt; Büyük Oda===

Birden etrafımdakiler değişti.

Öncelikle her şey beyaz oldu. Bana neredeyse yeni inşa edilmiş ve içerisinde hiç doktor, hemşire veya 
hastası olmayan bir hastanenin içerisinde olduğumu hissettiren tuhaf bir beyazdı.

Bana en yakın duran kişiye baktım.

“...<u>Daiya</u>”

“Görüşmeyeli çok oldu Kazu.”

Kayıp olan Daiya sanki yaz tatilinden sonra okulda karşılaşmışız gibi tamamen rahat bir şekilde selam 
verdi.

Kafamın tamamı ile karıştığını aldırmadan konuşmaya devam etti,

“Şükret Kazu! Çünkü seni az önce kurtardım.”

“Beni kurtardın mı?”

Daiya başparmağını kısmen uzun saçlı bir bayana doğru çevirdi.

“O kız seni yere itip bıçakla tehdit etmek üzereydi!”

“Aa…!”

Gözlerimi sonuna kadar açtım ve kıza baktım. Yeşil ayı birbirimizle ölümüne savaşacağımızı söylemişti, 
ama şimdiden başlamış mıydı…?

“Hey, Oomine-kun. Eğer öyle söylersen yanlış anlaşılmaya sebep olur!

O itiraz etti. Daha önce duyduğum bir sesti.

“Yanlış anlaşılma mı? Ama ben tek bir yanlış şey demedim?”

“Kapa çeneni. Senin art niyetli olduğun belli. Ben sadece bunun gerekli bir önlem olduğu sonucuna 
vardım.”

Bu sesi okulun yayın sistemi üzerinden sık sık duyduğumu hatırladım. Öyleyse o okul konsey başkanı 
olmalıydı.

“Ah, gerekli bir önlem mi? Pek umurumda değil, ama eğer bunun devamını getirirsen diğerlerinin sana 
güvenmemesine sebep olursun ve kendini kötü bir pozisyona koyarsın. Eğer korkuyorsan kendinle dürüst ol 
ve titre!”

Kaichou Daiya’nın sözlerinden biraz şaşırmışa benziyordu.

“...neyse artık. Güçlü gibi davranmak benim kötü huyum anlaşılan.”

Bu kadar sakin gözükmesine rağmen korkuyor muydu…? Ehm, bu bir şakaydı, değil mi?

“Eğer doğal bir şekilde korku ifade etmek için örneğe ihtiyacın varsa, bir göz at, sana tutunan kız iyi 
bir örnek!”

Bunu duyunca, Kaichou’nun yanındaki siyah saçlı kız o kadar kötü ürkmüştü ki neredeyse acınası 
haldeydi. Kaichou onun başını okşuyarak “Merak etme” dedi.

...o gerçekten sapsarıydı. Daha hiçbir şeyin olmaması söz konusu iken biraz fazla korkmamış mıydı?

Ama---bu oldukça tatlı olabilirdi.

Böye düşünmenin kendisi ihtiyatsız olduğunu ve belki de bir tehdit hissimin eksik olma ihtimalinin 
olduğunu fark ettim, ama adeta küçük bir hayvan izliyormuş gibi içimde bir koruma hissi doldu.

Bu Maria’da eksik olan bir cazibe’ydi…

“Kazuki.”

“---öf!”

D-Doğru ya. Maria’nın orada olduğunu bilmem gerekirdi; düşüncesiz hareket etmiştim.

“Bu garip ses de ne anlama geliyor?”

“H-Hiçbir şey Maria.”

Maria’nın kuşkucu bakışından kaçmak için yüzümü çevirdim.

“Hım, neyse… bulunduğumuz durumun farkında mısın? Bu kadar rahat olabildiğine hayret ediyorum…”

“Ö-Özür dilerim.”

“Kızlara vurulma zamanı değil.”

“......”

Demek gerçekten de siyah saçlı kızdan biraz büyülendiğimi fark etmişti.

Yüzüm hala çevrili bir halde sessiz kaldığımda, Maria ayakkabılarından birini çıkarttı ve tabanını 
ayağıma bastırdı. Ehm, tümüyle acıyordu ve oldukça tatsızdı.

Ayağın tabanı suratıma bastırılırken, Maria kulağıma fısıldadı,

“Bu bir ‘kutu’nun işi olduğunun farkındasın, değil mi…?”

...ah, doğru.

Bu durum sadece bir ‘kutu’ ile mümkündü. Bu da Daiya’nın işi olduğu anlamına geliyordu.

Ve buna rağmen bu ‘kutu’yu bilmiyormuş gibi davranıyordu.

“Günaydın.<!--’Morning : ? - Türkçe’de nasıl kısaltabilirsin emin değilim, Bir Göz Atmak Lazım--> 
...Ah, tam üç fıstık var! Ne ballıyım!”

Altıncı kişinin gelmesi ile sandalye ve kişi sayısı eşitlendi.

Böylece, Noitan’ın söylediği gibi «birbirini öldürecek» oyuncular toplanmıştı.

Konuşmayı takip etmekte sıkıntı yaşıyordum, ama en son gelen kahverengi saçlı erkek öğrencinin önerisi 
ile öncelikle kendimizi tanıtmaya karar verdik.

Kahverengi saçlı adam Koudai Kamiuchi’ydi. Boğazıma bıçağını dayamak üzere olan kız okul konsey başkanı 
Iroha Shindou’ydu. Ve son olarak, siyah saçlı kız da---


“---Adım <u>Yuuri Yanagi</u>.”


Sırf bu ismi duyarak beynim durdu.

“......He? Ehm, g-garip bir şey mi söyledim yoksa?”

“B-Boşver! Sadece aynı soy isime sahip birini tanıyorum.”

Çılgın gibi ellerini sallayan bana hayret ile baktı.

“Eğer müsaade edersen bu tanıdık kim?”

“E-Ehm…”

O kişiyi hatırlamaya çalıştım---”

“------Ah”

Aniden Daiya’nın okul kantinindeki sözleri tekrar aklıma geldi.

«Çünkü sen sürekli olarak bir şey arzulamak istiyorsun. Hımf, o iddiayı kabul etsem bile, başka bir 
soru daha kalır. <u>Neden bu hale geldin</u>?» 

Anladım. O zamanda sis ile gizlenmiş kişi---

“......Orta okuldan bir sınıf arkadaşı.”

«Nana Yanagi»

Onun ismini hatırlayınca, çaresizce başımı salladım. Onu hatırlamak istemiyordum. O unutulmuş olarak 
kalmalıydı.

<u>İlk aşkım olan «Nana Yanagi».</u>

“Ah, bir sınıf arkadaş mı? O zaman benim için biraz yakınlık gösterebilir misin?”<!--Retain a little 
affinity : ?-->

Yuuri-san---Yanagi-san kullanmak fazla karışıklığa sebep olurdu---bunu sorarken başını yana eğmişti.

“He? Ah, ehm, evet… umarım iyi geçiniriz.”

“Bende.”

Yuuri-san büyüleyici bir şekilde gülümsedi. Tekrar kendimi onun ne kadar tatlı olduğunu fark etmekten 
alıkoyamadım.

“O neşeli surat da neyin nesi Kazuki?”

Acele ile döndüm; Maria bana yarı kapalı gözlerle bakıyordu.

“Ö-Özellike neşeli bir surat yapmıyorum-”

“Evet yapıyorsun. Suratın bana bir güzel ile konuşmaktan zevk aldığını söylüyor. Ne kadar da aptal bir 
yüz…”

“A-Ama sen kendin de bir güzelsin, öyle değil mi?”

“......bu yağcılık da neyin nesi? Buna kanacağımı düşünme!”

Bu noktada Yuuri-san alış verişimizin arasına girdi,

“E-Ehm… ben güzel değilim, gerçekten…”

“Bu doğru değil. Biliyor musun, senin çok güzel olduğunu düşünüyorum.”

“B-Ben…”

Yuuri-san şakayık gibi kızardı. Bu tepkinin ne anlama geldiğini anlamadığım için onu izlediğimde, 
birden kafamın arkasına bir darbe hissettim.

“A-Ah!”

Döndüğümde yumruğuna bakan bir Kamiuchi-kun vardı.

“???”

“Hayır, şuursuzca olmuş olabilir, ama her nedense birden çok sinirim bozuldu. Affedersin!”

Kafamın tamamen karışık olduğu bir şekilde başımı tuttuğumda, Maria iç çekti.

“Bak şimdi, sersem çapkın nasıl da gerginliği kaldırıyor.”

“...ne kadar acımasız.”

“Her neyse. Şimdi konuşmak daha kolay. Asıl konuya gireceğim.”

Maria bunu diyip Daiya’ya dik dik baktı.


“<u>Bunların hepsi neyin nesi Daiya Oomine</u>?”


Bu kelimlerle, sakin ortam dağıldı.

Herkesin gözleri hemen hitap edilen Daiya’ya döndü. İtham edilmekten hiç şaşkınlık göstermedi; hayır, 
aksine cüretkar bir gülücük attı.

“......he?”

Bizi takip etmekte zorluk yaşıyormuş gibi gözüken Yuuri-san farkında olmadan mırıldandı.

“Oomine-san mı… buna sebep oldu…?”

“Demek üzere olduğum şey kulağa gülünç gelebilir, ama bana inanır mısınız?”

Bu sefer Yuuri-san Maria’nın sözlerine sadece hayret içerisinde gözlerini kırptı. Onun yerine Kaichou 
ağzını açtı:

“Aa… Otonashi-san, özür dilerim ama sana inanıp inanmayacağımıza kendimiz karar vereceğiz! Sırf bize 
«bana inan!» diyerek buna zorlayamazsın.”

“Haklısın. Ama bunu sormam gerekiyordu. Bana daha önceden inanmanız için sizleri teşvik etmem gereken 
bir konu.”

Kaichou dudaklarını büktü ve başını salladı, “Anladım.”

“Düşüneyim, tamam, ‘kutu’nun ne olduğunun açıklaması ile başlarım. Peki ala, ‘kutu’lar---”


Bu önsöz ile Maria ‘kutu’ları açıklamaya başladı.

Bir ‘kutu’nun ‘dilek’ gerçekleştiren bir şey olduğunu. Bunun yüzünden bu duruma bulaştıklarını. 
Üçümüzün bu ‘kutu’ları bildiğimizi. Son olarak, bu ‘Asılsızlık Oyunu’nun ‘sahip’inin Daiya Oomine 
olduğunu.

Hepsi bize ciddiyet ile dinledi.


“...bu amma da saçma geliyor kulağa.”

Kaichou Maria’ya dinlediği zaman boyunca yaptığı gibi kaşlarını çattı.

“Yani, bu ‘kutu’-şey saçma olabilir, ama ona bakarsan bulunduğumuz durum da fazlasıyla saçma. Böyle bir 
şeyin belki de gerçekten var olduğunu bir yere kadar inanıyorum doğrusu.”

“Öyleyse bize inanıyor musun?”

Bunu sorduğumda Kaichou, anlaşılan alışkanlıktan, dudaklarını tekrar büktü ve,

“...hayır, sadece ‘belki var’. Yani, eğer saçma sebepler sırf saçma bir durum yüzünden uygun ise, 
istediğimi iddia edebilirim, değil mi?”

“Anladım…”

Başımı öne eğdim, bunun üzerine de Kaichou kafasını kaşıdı ve devam etti,

“...yani, ama eğer bizi gerçekten kandırmaya çalışsaydınız, daha inanılır bir yalan söylerdiniz. Dahası 
hiç tereddüt etmeden bütün sorularımıza cevap verdiniz ve kendiniz bile şüpheli yönlerden bahsettiniz. 
Yani bence… hımmm, elli-elli. ...ne düşünüyorsun Kamiuchi-kun?”

“Onlara inanmakta biraz zorluk çekiyorum.”

Kamiuchi-kun hemen reddetti.

“Dediklerinden çok, bana nasıl işbirliği yaptıkları daha kuşkulu geliyor. Yani, onlar ayrıca zaten 
baştan tanışmıyorlar mıydı?”

“A-Ama daha önceden ayarlamak için zamanımız yoktu…?”

Tepkisel olarak itiraz ettim.

“Belki. Ama zaten birbirinizi daha önceden tanıdığınız için Maricchi ile aynı ağızdan konuşmanız mümkün 
değil mi? Ayrıca, en kötü ihtimalde her şeyin arkasında siz üçünüz varsınız, öyle değil mi?”

“Yok artık!”

“Hoshino-senpai, lütfen kızma. Tek demek istediğim şey daha baştan birlikte iş yaptığınız için 
hikayenize o kadar da kolaylıkla inanamayacağımız.”

Anlaşılan Kaichou da buna katılıyordu, “Haklısın.” dedi.

“Peki ya sen Yuuri?”

“......ehm, özür dilerim ama… öyle ‘kutu’ların var olduğunu kendime inandıramıyorum. Özür dilerim.”

Onun tereddütünün fikri hakkında bir özgüven eksikliğinden değil de, katılmadığını belirten düşünceleri 
söylemeye alışkın olmadığını tahmin ettim.

“Ah, Yuuri-chan, benimle eşleştin çünkü bana hoş görünmek istedin, değil mi?!”

“He…? H-Hayır…”

“Ühihi, sırf bir şaka ile kıpkırmızı olmak, çok tatlı!”

Kaichou daha da kızaran Yuuri-san’ı korumak istermiş gibi araya girdi.

“Tamam, tamam, Yuuri’ye asılma.”

“Kaichou, kendin asılmadığın için Yuuri-san’ı mı kıskanıyorsun?”

“Senin gibi biri tarafından yapılıyorsa eğer ‘asılmak’ olarak saymıyorum.”

“Oha! Ne kadar acımasız! Esasında, benim oldukça yüksek sayıda hayranım var!”

Kaichou bundan usandığını belirten bir iç çekti ve konuya geri döndü.

“Şimdilik ‘kutu’lar konusunu bir kenara koyalım olur mu? Yuuri ve Kamiuchi-kun, lütfen bu hikayeyi 
saçma diye başınızdan savmaktansa, aklınızın bir kenarında tutun. Böylece, daha sonraki bir zamanda 
buna inanıp inanmadığımıza tarafsızca karar verebiliriz.”

İkisi uysal bir şekilde başını salladı.

Maria, “Yani, sağlam bir sonuç,” dedi ama sözünün tersine tatminsiz bir şekilde yüzünü buruşturdu.

...yani, benim için de öyleydi. Bir yandan bize inanmadıklarına memnun değildim, ama diğer yandan da 
kuşkularını anlayabiliyordum.

“...Kaichou, bize inanmanız için ne yapabiliriz…?”

Bunu endişeli bir şekilde sorduğumda Kaichou hemen yanıt verdi,

“Bize eylemlerinle güvenilir olduğunu göster. Size hala şu ‘kutu’lar hakkında inanıyor olmayabiliriz, 
ama eğer öyle yaparsanız, en azından bu durumu çözebileceğimize dair önerilerinizi dinleriz.”

Ama bu söylemesi kolay yapması çok zordu.

“Ehm, özellikle nasıl---”

Lafım bölünmüştü.

«Yah yah yah - anlaŞılan - biraz sıkınTılı bir - şeyden koNuşuyorsunuz. - AmA size - öyle merhaMetsiz - 
bir gerÇekten bahsedeCeğim ki - sizi uZaklaşTıracak!»


«Peki aLa - hepiNize iyi savaş - diLerim! - SadeCe - oyuNu herkeSin - mumYa olması giBi - sıkıCı bir 
şEkilde - bitirmeYin - taMam mı?»

Noitan [Asil Krallık]’ın kurallarını anlattıktan sonra kayboldu.

“Hey, Otonashi-san,”

Kaichou’nun tavrı bu sarsıcı hikayeden dolayı biraz değişime uğramıştı.

“Eğer gerçeği söylüyorsan, [Asil Krallık]’i bitirmek dışında bir şekilde buradan kurtulabiliriz, değil 
mi?”

“Evet.”

Kaichou Maria’nın güç dolu ilanını ciddiye aldı.

---Belki de bize düşündüğümüzden daha çabuk inanacaktı.

Yani, Kaichou ---hayır, diğerleri de--- böyle bir ölüm oyununa katılmak istemiyordu. Eğer tereddüt 
etmeye devam ederlerse, zaman sınırı yaklaşacaktı ve birisinin hatada bulunacaktı. Bu da oyunun 
başlangıcının işareti olacaktı. Bu olmadan önce önlem almak istiyorlardı.

Öyleyse, kendilerine başka bir seçenek gösterilirse, kullanmak isteyeceklerdi.

“Sana ayrıntıları anlatayım mı?”

Ve Maria onlara bu diğer seçeneği gösterebiliyordu.

“...tamam, bir deneyip dinleyeceğim. Ne yapmalıyız?”

“Eğer ‘kutu’yu Oomine’den çıkartabilirsek, serbest bırakılırız.”

Bununla, birden herkesin bakışı Daiya’nın üzerine kilitlendi. Daiya bizim tavırlarımıza fark edilir bir 
şekilde <i>cık</i> dedi.

“Hey, Oomine-kun, Otonashi-san’ın bu iddialarına karşı itiraz etmeyecek misin?”

Onu sanki uzaklaştırmaya çalışırmış gibi Daiya başını başka yöne döndü ve sessiz kaldı.

“...Doğrusu sadece Oomine-senpai’ın şüpheli olduğuna katılabiliyorum.”

Kamiuchi-san bunu biraz soğuk bir ses ile söyledi; anlaşılan sinirlenmişti. Ardından döndü ve Yuuri-
san’a gülümsedi.

“Sen de tabi ki katılıyorsun, değil mi Yuuri-chan?”

“He?!”

Durup dururken kendisi hitap edilince Yuuri-san gözlerini sonuna kadar açtı.

“E-Ehm… yani…”

Belirsiz bir şekilde mırıldadı, ama Daiya’ya gözünün kenarından bakışlarından anlaşılan Kamiuchi-kun 
ile aynı fikre sahipti.

Odadaki ortam tamamen Daiya’ya karşı olmuştu.

“Of…”

Daiya bu duruma derin bir of çekti.

“Sadece kolaylıkla sakalı ele veren aptallar var burada…”

Ama bu hakaret bile ortamı değiştirmedi.

“Başkalarına aptal demeden önce itiraz etmeye ne dersin?”

Kaichou sakin bir şekilde cevap verdi. Daiya tamamen hayrete düşmüşe benziyordu ve alaylı bir şekilde 
gülmeye başladı.

“...Ne? Neden gülüyorsun?”

“Başkalarına kolaylıkla inandığınıza benzediği için hepinizi yok etmenin ne kadar kolay olacağını 
düşünüyordum. Siz gerçekten en iyi öğrenciler misiniz? Bu doğru değil, değil mi?”

“Bilmece gibi konuşmaktansa itiraz et artık!”

“Özür dilerim ama bunu yapmak için [Gizli Buluşma]’ların bitmesine kadar bekleyeceğim.”

“Ha? Ne diyorsun ya? Öyleyse iyi bir mazeret uydurabilmek için sana zaman tanımamızı istiyorsun, değil 
mi?”

“Henüz ne duruş alacağımı bilmiyorum! Bu konuda danışmak istediğim biri var.”

“Bana hava hoş, ama bu şekilde çok şüphe çekiyorsun, tamam mı?”

Daiya yanıt vermedi.


===▶Birinci Gün &lt;C&gt; [Kazuki Hoshino]'nun Odası===


«Senin [Sınıf]’ın [Devrimci].»

Bu harflere bakarken bir süre donakalmıştım.

“......he?”

Ben [Devrimci] miydim? Kesinlikle en tehlikeli [Sınıf] olan [Devrimci] mi…?

Eğer [Asil Krallık] başlarsa, şüphesiz ilk hedeflenecek olan kişi bendim. Çünkü tek başıma öldürebilme 
kabiliyeti olan benim tehlikeli olduğum belliydi.

...Hayır, diğer yönden düşünelim.

[Devrimci] olmam [Suikast] edilmeyeceğim anlamına geliyordu. Böyle düşününce, belki de şaşırtıcı 
derecede güvendeydim.

Ve bu kadarıyla bitmiyordu. [Asil Krallık]’ı başlatacak en muhtemel [Sınıf], [Devrimci] olduğum için, 
oyunun başlangıcını engelleyebilirdim.

Öyleyse durum tersine daha da güvenli oldu. Evet.

Kendime bu şekilde moral verdim ve hızla çarpan kalbimi sakinleştirmek için derin bir nefes aldım.

«Yah yah yah - Kazuki-san - [Gizli Buluşma] - vakti gelDi!»

“Hİİ!”

Bu maskot hep berbat zamanlama ile ortaya çıkıyordu. Bunu bilerek yaptığı hissini üzerimden atamadım.

Noitan’dan [Gizli Buluşma] hakkındaki açıklamayı duyduktan sonra, doğal olarak Maria’yı seçtim.


{| style="border: 1px solid black; text-align: left; padding: 5px"


 !style="width: 150px"| [Iroha Shindou]

 | -&gt;

 !style="width: 150px"| [Koudai Kamiuchi]

 | 15:40~16:10

 |-

 ! [Yuuri Yanagi]

 | -&gt;

 ! [Iroha Shindou]

 | 16:20~16:50

 |-

 ! [Daiya Oomine]

 | -&gt;

 ! [Kazuki Hoshino]

 | 15:40~16:10

 |-

 ! [Kazuki Hoshino]

 | -&gt;

 ! [Maria Otonashi]

 | 15:00~15:30

 |-

 ! [Koudai Kamiuchi]

 | -&gt;

 ! [Yuuri Yanagi]

 | 15:00~15:30

 |-

 ! [Maria Otonashi]

 | -&gt;

 ! [Daiya Oomine]

 | 16:20~16:50

 |}


“...Daiya beni mi seçti?”

Bunun anlamı da Daiya’nın danışmak istediği kişi ben miydim?

…...neyse, Maria ile olan buluşmam daha erkendi.


===▶Birinci Gün &lt;C&gt; [Maria Otonashi] ile [Gizli Buluşma], [Maria Otonashi]'nin Odası===

“Düşündüğümüzden de şanslı olabiliriz.”

Dedi Maria birden.

“...ne şekilde?”

“Çünkü onlara ‘kutu’yu anlatabildik.”

“...he? Anlatmayacağımız bir durum var mı ki?”

“Var. Eğer onlara oyunun açıklamasından sonra söyleseydik, sırf kazanmak uğruna onları kandırmaya 
çalıştığımızı düşünürlerdi. Onlara sadece hala düzgün bir şekilde düşünebildikleri için söyleyebildik.”

Bu elbette mümkündü.

“Bunun sayesinde, bir kazanma ihtimali yaratıldı. Zaman sınırı yaklaştığında, diğerlerinin bize 
inanmaktan başka bir çaresi kalmayacak, çünkü bir tek biz buradan kaçmanın bir yolunu biliyoruz. Oomine 
muhtemelen şimdiki gibi karşı koyacak, ama onun kişiliğine baksana. Kimse ona inanmayacak.”

Bunun doğru olduğunu düşündüm. Eğer Daiya ile kendimiz arasında kimin haklı olduğuna karar vermem 
gerekseydi, o zaman özür dilerim ama Daiya’yı seçmezdim.

“...Maria.”

“Ne?”

“Daiya gerçekten bu ‘kutu’nun ‘sahip’i mi?”

Maria bir kaşını kaldırdı.

“Durum düşünülürse bir tek o olabilir, yoksa katılmıyor musun?”

“Ama Daiya Kaichou’yu durdurarak durumun daha da zorlaşmasını engellemedi mi? Öylece onlara ‘kutu’ 
hakkında ciddi bir şekilde konuşma fırsatı verdi bize. Eğer [Asil Krallık]’ı başlatmayı planlıyor 
olsaydı bunu gerçekten yapar mıydı?”

“...yani, doğru. Ama o kadar ileri düşündüğünü sanmıyorum. Yoksa bu bizi hazırlıksız yakalamak için bir 
taktik olabilir miydi?”

“Hımmm.”

“Yani, tuhaf olmasına rağmen, Oomine ‘sahip’ olduğunu bizzat kendisi söyledi bize. Bundan daha iyi 
kanıt var mı?”

“...Sanırım haklısın.”

“Bana katıldığına göre, düşüncelerimizi düzene sokalım. Görevimiz Oomine’den ‘kutu’yu çıkartmak. Bu 
amaç uğruna onu ikna etmemiz gerekiyor. Ama bunu kolaylıkla kabul etmesinin imkanı yok.”

Sessizce başımı salladım. Doğru, şimdi asıl soruna geldik.

“Oomine’yi ikna etmek için zamana ihtiyacımız var. Ve bunu kesin elde etmek için [Asil Krallık]’ın 
başlamasına izin veremeyiz, ne olursa olsun.”

“Öyleyse ne yapmalıyız?”

“Shindou’nun dediği gibi, birbirimize karşılıklı güven oluşturmamız gerekiyor. O yüzden öldürme 
kabiliyetine sahip oyuncular kendilerini ortaya atsa iyi olur, özellikle [Devrimci]...”

“Ah, bu ben oluyorum.”

“GERÇEKTEN Mİ?!”

“E-Evet.”

Maria’nın söylemi biraz irkilmeme sebep oldu.

“Bu harika. Çünkü bunun anlamı [Devrimci]’nin birini güvensizlikten öldürmek gibi bir hatada bulunma 
ihtimali yok. Dahası, doğru zamanlama ile [Sınıf]’larımızı ortaya atarsak, onların güvenlerini kazanmış 
oluruz."

...öyleyse benim [Devrimci] olmam gerçekten çok avantajlıydı.

“Bu arada, senin [Sınıf]’ın ne?”

“Ben [Dublör]’üm.”

“...Anladım.”

Oyun içerisinde düşman olurduk…

“Çok iyi bir kazanma ihtimalimiz var. O zaman… doğru, beni endişelendiren şey Oomine’nin biri ile 
müttefik olup ona [Büyü] kullandırma ihtimali…”

“Bundan sonra Daiya ile [Gizli Buluşma]’m var, o yüzden ona birçok şey sorarım o zaman! ...Ehm, tek 
yapmam gereken şey ona mümkünse [Asil Krallık]’ı başlatmamasını hatırlatmak, değil mi?”

“...Evet. Ama dikkat et! Onun [Devrimci] olduğunu fark etmesine izin vermemen gerekiyor.”


===▶Birinci Gün &lt;C&gt; [Daiya Oomine] ile [Gizli Buluşma],[Kazuki Hoshino]'nun Odası===


“<u>Bu acınası [Asil Krallık]’ı oynamaya hiç niyetim yok</u>.”

Bu, Daiya’nın odama girdikten sonra söylediği ilk sözdü.

“O sonuna kadar açılmış gözler de neyin nesi?”

“H-Hayır, yani---”

‘Sahip’ olması gereken Daiya’nın kendisi [Asil Krallık]’ı başlatmak istemiyordu - bu mantıksız değil 
miydi?

“Suratın bana bunun imkansız olduğunu düşündüğünü söylüyor.”

Doğru tahmin ettiği için sessiz kaldım.

“Senin şüphenin cevabı basit. Bunun anlamı ben böyle lanet bir ‘kutu’nun ‘sahip’i değilim. Sırf 
başkalarına ölüm oyunu oynatmak için bir ‘kutu’ mu? Kuku… bu ne kadar da saçma böyle? Varlığının hiçbir 
anlamı yok.”

“...ben de öyle düşünüyorum, ama…”

“Öyleyse bu ‘kutu’ya neden olduğumu söyleyerek bana dolaylı olarak hakaret ediyorsun, değil mi?”

“Hayır, bu…”

Yani kısacası, Daiya’nın demek istediği:

O kesinlikle bir ‘sahip’ti. Ama başkalarına [Asil Krallık]’ı oynatan ‘kutu’ onun değildi.

<u>Bu ‘kutu’nun başka bir ‘sahip’i vardı</u>.

“Ama yine de, bu ‘kutu’ neyin nesi ya? Hiçbir müdahaleye izin vermiyor sanki. Hiçbir aralık 
bulamıyorum, öyleyse ‘sahip’ üstesinden gelmiş anlaşılan.”

“He…?”

Daiya neden bu kadar Maria-ımsı bir yorum yapmıştı…?

“Hop hop, neden bu kadar şaşırdın ki? Bunu bir düşünsene! Otonashi ‘kutu’ları hissedebiliyor, onlara 
müdahale edebiliyor ve ‘O’yu biliyor çünkü o bir ‘sahip’, değil mi? Ben de zaten bir ‘sahip’ olduğum 
için, aynı yeteneklere sahip olmam garip olmaz.”

“Doğru…”

“Bu surat da neyin nesi? Bana göre hafızandan tamamen silinmesi gerekirken ‘O’yu hatırlayabilen sen çok 
daha garipsin yani.”


“...Bu---”

“---doğru değilmiş, hadi oradan. Biz ‘sahip’ olduğumuz ve bilerek bunun eşsizliğinden yararlandığımız 
için böyle şeyler yapabiliyoruz. Ama sen bir ‘sahip’ değilsin, öyle değil mi?”

Karşılık veremedim.

“...her şeyden önce bu ‘eşşsizlik’ de ne?”

Daiya kollarını kavuşturdu ve düşünürken yanıt verdi.

“...bana böyle gibi geliyor, ama kişi ‘kutu’ elde ettiği an, o insan değildir artık. Bunun sebebi kişi 
‘kutu’ elde ettiği an onun sayesinde insanoğlunun sınırlarını aşar. <u>Ve sınırların ortadan kaldırılmasıyla, ‘sahip’ de herkesin günlük hayatından ortadan kalkar.</u> Bu ‘sahip’ olmanın eşsiz 
doğası.”

Asık suratımın karışıklığını fark ettikten sonra Daiya ayrıca,

“Kişi ilk bakış açısından yükseldiği için, daha önceden «göremediği» şeyleri görebilmeye başlar! 
‘Kutu’ları veya ‘O’nun varlığını görsel olarak görebilmekten bahsetmiyorum, sadece <u>onları fark 
edebilmeye başlıyorsun</u>. Her gün yanından geçmene rağmen saçını kestirmek istediğin zamana kadar 
öğrenmediğin yakınlardaki bir kuaför salonu gibi.”

...Daiya gerçekten bu şekilde düşüncelerini iletebileceğini mi düşünüyordu?

“Öyleyse, sen neden ‘O’yu «görebiliyorsun»?”

“Ben nereden bileyim!”

Cesaretim biraz kırık, cevap verdim.

“...Kazu, geri vermene rağmen, anlaşılan bir zamanlar bir ‘kutu’ya dokunmuşsun, değil mi?”

Düzgün bir şekilde cevap vermek zahmetli olacağı için başımı sadece hafifçe salladım.

“Bununla ‘herhangi bir dileği gerçekleştiren bir kutu’ gibi saçma bir şeyin <i>gerçekten var 
olduğunu</i> öğrendin. <i><u>Hiçbir sınırın olmadığını öğrendin.</u> Peki ya o anda birazcık uzak 
olduğun tezi?</i>”

Daiya bana odaklandı.

“Ama sen üstesinden gelebilirdin. O yüzden sen sırf bir ‘kutu’ya dokunarak bu hale geldin.”

“Yapamazdım! Ben… sıradanım.”

“Ah, hayır, değilsin. Daha önce dediğim gibi, sen uçuyorsun. Kendi halinde bu günlük hayatta.”

“Değilim.”

“Öylesin. Daha da kötüsü, senin bu anormalliğin ‘kutu’ya dokunmadan önce de vardı. Senin doğan baştan 
biz ‘sahip’lerinkine benziyordu! Hayır… biz ‘sahip’leri benzemektense, sen belki de ‘O’ya benziyorsun.”

“---Kes artık!!”

Haykırdım. Öylesine tiksinç bir varlığa benzediğime kesinlikle kabul edemezdim.

Daiya bana baktı ve bir süreden sonra iç çekti.

“Neyse, bu konu şu an önemli değil gerçekten. Doğru, benim sana bu ‘kutu’nun ‘sahip’i olmadığıma 
inandırmam gerekiyordu.”

“...artık sana inanabileceğimi düşünmüyorum.”

“Hadi ama, öyle anlamadan yargıda bulunma. Hım… eğer [Asil Krallık]’ın çalışmasını kendim engellersem 
bana inanır mısın?”

“...Ne demek istiyorsun?”

“Eğer [Asil Krallık] gerçekten birbirimizi «öldürmek» ve «kandırmak»’tan ibaret bir oyun ise, benim tek 
yapmam gereken bunun olabilmesinin imkan vermemek! O zaman oyun artık çalışamaz.”

...Biz [Asil Krallık]’ı başlatmak istemiyorduk, öyleyse hedeflerimiz onun hedefleriyle örtüşüyordu… 
sanırım?

“Sence bu ‘kutu’nun sahibi işlevinin kaybolmasını ister mi?”

“İsteyeceğini düşünmüyorum… Ehm, dur bir dakika! O zaman demek istediğin şey [Asil Krallık]’ı durdurmak 
için özel bir fikrin mi var?”

“Evet.”

Ardından, Daiya ilan etti,


“</u>[Devrimci]’yi bulmak.</u>”


“------”

Farkında olmadan nefesimi tuttum.

Bir şekilde hissettiğim rahatsızlığın yüzüme yansımasını engelleyebilmiştim. Bu çok tehlikeliydi. 
Küçücük bir hata ve benim [Devrimci] olduğumu fark etmişti.

“Neden [Devrimci]’yi bularak durdurabilirsin?”

Bir şekilde ona doğal bir şekilde sorabilmiştim. Daiya tavrımdan şüphe duymuyormuş gibi cevap verdi,

“Çünkü onun [Suikast] kullanmasını engelleyebilirsem, oyun başlamaz. Öyleyse tek yapmam gereken şey 
[Devrimci]’yi bulup [Suikast] kullanmaması için onu tehdit etmek. O zaman amaç zaten elde edilmiş 
olur.”

«Tehdit etmek» sözünü duyduğumda yüreğim hoplamıştı, ama sakin numarası yaptım ve sordum,

“‘Kullanamaması’ diyorsun - ama nasıl…?”

“Çeşitli yollar var, öyle değil mi? Örneğin ona eğer birini öldürürse onun [Devrimci] olduğunu su 
yüzüne vuracağımı söylemek. Eğer [Sınıf]’ı meydana çıkarsa kazanma ihtimali kalmaz artık. Ve hiçbir 
aptal hiçbir şey için öldürmez.”

“Ama diyelim ki, [Devrimci]’yi bulursan ve [Suikast] kullanmasını engellersen eğer, [Büyü] ne olacak…? 
Birinin o yüzden ölmesi ve bunun da oyunun başlamasına sebep olması mümkün değil mi?”

“O konuda endişelenmene gerek yok.”

Daiya belirgin bir şekilde ilan etti.

“Neden?”

“<u>Çünkü [Büyücü] benim</u>.”

...he? Bana bu kadar kolaylıkla [Sınıf]’ını söylemesinde gerçekten bir sakınca yok muydu?

“G-Gerçekten mi…? Yoksa beni sadece aldatmaya mı çalışıyorsun?”

“Sana yalan söyleyerek oyunda fayda elde edeceğimi mi düşünüyorsun?”

“Yani---”

Kısa süreliğine düşündüm ama akla bir şey gelmedi.

“Bu değersiz ‘kutu’dan kurtulmak istiyorum. Bunun uğruna, sen ve Otonashi ile işbirliği yapmaktan başka 
bir seçeneğim yok! O yüzden senden [Sınıf]’ımı gizlemiyorum.”

“...Pişman olmayacağından emin misin? [Sınıf]’larımız seninkine karşı olabilir ne de olsa…”

“Bu durumun ‘kutu’yu yok ederek çözülebileceğini biliyorsunuz, öyleyse sizin için bu oyunun 
[Sınıf]’larının bir önemi var mı?”

...bu gerçekten de böyle olabilirdi.

“Bu ‘kutu’nun ‘sahip’i olmadığımı anladığınız sürece ben iyiyim! ...Bundan yola çıkarak, şunu sorayım---”

Bana açıkça sordu,


“---<u>Sen [Devrimci]’sin, değil mi</u>?”


Tam o andaki tepkimden dolayı, Daiya [Sınıf]’ım hakkındaki onayı alabilmişti. Ama daha önceki sözlerine 
gösterdiğim tepkiden buna neredeyse emin olduğuna benziyordu.

Öyleyse şimdi ben Daiya Oomine’nin kontrolü altındaydım.

Yani… çaresi yoktu herhalde. Kimse o heriften [Sınıf]’ını gizli tutamazdı.

===▶İlk Gün &lt;D&gt; Büyük Oda===

Daiya [Asil Krallık]’ı çalışmasını engellemek istediğini söylediğinde dürüst olmuş olabilirdi.

“Eğer ölümcül bir kan davasının başlamasını istemiyorsanız, herkes [Sınıf]’ını su yüzüne çıkarmalı.”

Öneriyi o yapmıştı ne de olsa. Eğer [Sınıf]’ları ortaya çıkartma olayını şimdi yaparsak, yalan 
söyleyemezdi. Dahası onun açıklayacağı [Sınıf] öldürme kabiliyetine sahip olan [Büyücü]’ydü.

“...Bu Hoshino-kun’a danıştıktan sonra vardığın sonuç mu?”

Devam eden sessizliği bozan kişi Kaichou’ydu.

“Doğru. Bu oyuna itaat etmeyi düşünmüyorum.”

“Bunu duymak güzel, ama biliyor musun, bunun iyi bir fikir olduğunu düşünmüyorum. Çünkü, örneğin---”

“Haberin olsun: eğer biri önerime uymaz ise, onun [Asil Krallık]’a katılma isteği olduğu kanısına 
varacağım.”

“Öyle keyfi<!--arbitrary--> şeyler söyleme!”

“Keyfi mi? Ama sanırım bunu bir tek ben kendim yargılayabilirim?”

Kaichou onun sözlerine kaşlarını çattı.

“A-Ama, İroha. Biliyor musun, doğrusu ben de aynı fikri önermeyi düşünüyordum.”

“...yani, [Gizli Buluşma]’mızda yapacağın izlenimine kapılmıştım.”

Kaichou bize bir defa baktı ve sordu,

“Bu sizin için de uygun mu? Eğer itirazınız varsa, sadece söyleyin.”

Kimse sesini yükseltmedi. Daiya’nın önerisi olduğu için Kamiuchi-kun’un itiraz etmesini beklemiştim, 
ama anlaşılan Yuuri-san katıldığı için sessiz kalmıştı.

“Ha… gerçekten mi? Yani, sanırım bir tek buna karşı ben olamam, ne de olsa bu düzeni…”

“Öyleyse [Sınıf]’larımızı ilan edeceğiz, değil mi?”

“Evet, evet.”

Kaichou pes ettiğinde, Daiya bize daha önce hintkeneviri torbacığında olan günlüğünden sayfalar verdi, 
hepimize birer tane.

“Üzerine [Sınıf]’larınızı yazın. Sadece tek bir kalem var, o yüzden sıra ile yaparız. Başkalarının 
göremeyeceği şekilde yazdığınızdan emin olun ki kimse hile yapmasın. Bitirdiysen, sayfayı çevir. Benim 
işaretimde hepsini aynı anda çeviririz.”

Önce Daiya yazdı, ardından Maria, ben, Kaichou, Yuuri-san ve Kamiuchi-kun da onun talimatlarına uydu ve 
yazdı. Masanın üzerinde altı ters yatan sayfa vardı.

“Tamam, çevirin!”

Herkes sayfasını çevirdi. Herbiri üzerindeki [Sınıf]’ı okudum.

Maria «Dublör»’dü.

Kaichou «Kral»’dı.

Yuuri-san «Prens»’ti.

Kamiuchi-kun «Şovalye»’ydi.

Ve Daiya da--- bir tür hile yapacağını bekliyordum, ama bana beyan ettiği gibi «Büyücü» yazmıştı.

“...Hoshino-kun [Devrimci] he. ...Ha, şimdi içim rahatladı. Eğer Kamiuchi-kun ise ne yapacağım 
konusunda endişelenmiştim.”

“Kaichou, o da ne demek oluyor ya!”

“Aa, yani, anlamı tam da söylediğim gibi?”

Kamiuchi-kun acı bir şekilde gülümsedi, “Ühee…”

“Nasılmış Kaichou-sama? Bu sonuç senin için oldukça güven verici, değil mi?”

“...Yani, evet. Hoshino-kun gizliden gizliye son derece kötü olması gibi bir sürpriz olmadığı sürece bu 
oldukça güven verici.”

“...bu da neyin nesi…”

Dudaklarımı büktüm, ama yorum Daiya tarafından tamamen görmezden gelindi,

“Dahası, bir tane daha teklifim var. Her birinize dağıtılan bıçakları toplayacağım. Bu şiddeti 
tamamıyla engellemeyecek, ama yapmamaktan çok daha iyi.”

“Bütün bıçakları kendin için istediğini söyleme sakın? Eğer öyleyse, buna karşıyım. Bizim gücümüzü 
alırken bir tek senin gücün olması fazla tehlikeli Senpai.”

“Hımf, benim dışımda birinin odasında tutmamız gerekiyor o zaman.”

Kaichou onu lafını kesti,

“Yuuri’nin veya Hoshino-kun’un odaları en uygun yerler olmaz mı? Gerçi, hangisi olursa olsun bana hava 
hoş, o yüzden ikiniz kendiniz karar verin.”

““He?””

Aynı anda seslerimizi yükselttik ve isimlerimiz söylendiğinde birbirimize baktık.

“Ah, lütfen buyur Hoshino-san.” “Ah, hayır, lütfen, sen buyur Yuuri-san.” “Ben pek istemiyorum…” “Ben 
de istemiyorum.” “Bizim için bıçakları düzgün bir şekilde saklayacağını düşünüyorum…” “Eğer sen 
yaparsan içim rahat eder Yuuri-san.” “Ama…” “Tek yapman onların sende kalması, gerçekten.” “Ama bu 
senin için de---”

“Tamam, tamam, Yuuri olacak.”

Kaichou bizi ellerini çarpıp karar vererek böldü.

“İ-İrohaa~”

“Sessiz ol, karar verildi! Millet, bıçaklarınızı yarınki &lt;B&gt; kısmı için getirin. Yuuri onları 
toplayacak. Tamam mı? Öyleyse mutlu musun artık?”

“Daha değil.”

Kaichou onun tavrına bir iç çıktı.

“Tamam, tamam, sırada ne var efendim?”

Daiya Kaichou’nun alaylı sözlerini tamamen duymamazlıktan geldi ve devam etti,

“Bununla, [Asil Krallık] şimdilik çalışmıyor. Fakat amacımız sadece durdurmak değil, ama ayrıca kaçmak. 
Neticede bu sadece geçici bir anlaşma. Eğer durumlar değişir ise, artık geçerli olmaz.”

“Yani, sanırım öyle. Öyleyse ne teklif ediyorsun? Bir tür önemli bilgin mi var?”

“<u>Bu oyundan nasıl kaçılacağını biliyorum</u>.”

Sadece Kaichou değil, hepimiz gerildik.

...Daiya, sakın söyleme---

“<u>Tek yapmamız gereken ‘kutu’yu yok etmek</u>.”

Tam da korktuğum gibi, Daiya başkalarının önünde ‘kutu’ların varlığını kabul etmişti.

<u>Onun en şüpheli olduğu bir durumda</u>.

“Maria Otonashi’nin bahsettiği ‘kutu’lar kesinlikle varlar. Eğer inanamıyorsanız, ‘kutu’yu sadece mecaz 
olarak bizi bu duruma sokan şey olarak düşünün. Her neyse, hedefimizi elde etmek için, tek yapmamız 
gereken şey bu ‘kutu’yu yok etmek. Bunu ‘sahip’ini öldürerek yapabiliriz.”

“Ama Otonashi-san senin ‘sahip’ olman ile ilgili bir şeyler dememiş miydi?”

“......şimdilik o iddiayı geri alıyorum.”

Maria çatık kaşlar ile konuşmayı böldü.

“Oomine en büyük şüpheli - bu değişmiyor. Ama başka olasılıkları elemek için daha çok erken olduğu 
kanısına vardım. Öncelikle, [Gizli Buluşma]’da böyle hissettim, ve ikinci olarak, Oomine’nin önerileri 
şüphesiz herhangi birinin ölümünü engelliyor. ...O yüzden, onun ‘sahip’ olup olmadığını kesin olarak 
söyleyemem.”

Kaichou Maria’nın olumlu yanıtından dolayı hissettiği hayreti gizlemeden başını tuttu.

Ne ben ne de Maria Daiya’nın doğruyu söyleyip söylemediğini bilmiyorduk. Daiya’nın bizim hakkımızda ne 
yapmayı düşündüğünü bilmiyorduk.

Ama [Asil Krallık]’ın bir ‘kutu’nun işi olduğu kesindi.

Eğer ki sadece buna inansalar, [Asil Krallık]’ın başlamayacağından emindim. O zaman birlik olup bir 
çöz---


“<u>Hadi be</u>!”


İyimser düşüncelerim birden kesildi.

Herkesin bakışı konuşan Kamiuchi’nin üzerine odaklandı.

“Neden bunu ciddi ciddi düşünüyorsun Kaichou? Buna hiç gerek yok, gerçekten!”

“...neden?”

Sorusu Kamiuchi-kun’un bir gülücük atmasına sebep oldu ve ilan etti,

“Yani --- <u>o üçü tamamıyla birlikte komplo kuruyorlar, öyle değil mi</u>?”

Ve ardından ben --- gerildim.

Onun suratındaki her zamanki rahatlık kaybolmuştu. Yerine, acımasızlık yayan ifade eksikliği vardı.

“Bu… bir tuzak. Evet, bir tuzak. Tabi ki de bizlerin ‘sahip’lerin ne tür insan olduğuna dair en ufak 
fikri yok, değil mi? Bunun anlamı da, eğer ‘sahip’i ararsak onların dediklerin hepsini dinlemekten 
başka bir çaremiz olmaz, ve arayışımızı da ona göre yaparız. Bunun ne anlama geldiğini biliyor musun?”

Kamiuchi-kun hafif bir gülücük attı ve,

“Onlar --- <u>birini öldürmemiz gereken ‘sahip’ olarak gözükmesini sağlayabilirler</u>.”

Ne---

Ne diyordu o öyle…?

“‘Sahip’i öldürmek gibi hiçbir düşüncemiz yok---”

“---<u>Kapa çeneni!</u>”

Tek bir haykırış.

Sırf bunun aşırı bir etkisi oldu.

O an fark ettim; o insan --- farklıydı. Benim yaşadığım dünyadan farklı bir dünyada yaşıyordu. Ve onun 
dünyasında --- şiddet vardı.

Kimse konuşamıyordu.

Devam eden sessizliği bozan ses Kamiuchi-kun’un derin ve uzun iç çekmesiydi. Birkaç defa nefes alıp 
verdikten sonra, ifadesi her zamanki rahat ifadesine geri döndü.

Ama öncesi gibi artık o ifadeden sakinleşmedim.

“<u>Sen de öyle ‘kutu’ların var olduğuna inanamıyorsun, değil mi Yuuri-chan</u>?”

Yuuri-san’ın soluk alma sesini duydum.

Ona bunu zorla kabul ettirmeye çalışıyordu. Bir reddetme kabul edilmeyecekti.

“.......Ben…”

Yuuri-san’ın başını sallaması ile sahte bir geçerlilik kazanmak ve bizden kurtulmak.

Bu Kamiuchi-kun’un amacıydı.

O yüzden, Yuuri-san başını salladığı an bitecekti.

Ama bu onun için imkansızdı. Onun gibi ürkek bir kızın Kamiuchi-kun’a şimdiki halinde baş tutması 
imkansızdı.

“......evet, inanamıyorum.”

Aah, işte bu kadar…

Diye düşündüm, ama---

“......Ama,”

Devam etti,

“En azından Hoshino-san’a güvenebileceğimizi düşünüyorum. O yüzden… bizi bir tuzağa düşürmek istediğini 
kabul edemem.”

Kabul edememişti.

Bunu açık açık söyledi. Bunu titrerken, ondan korkarken yaptı, ama yine de Kamiuchi-kun’un fikrine 
direnebilmişti. Beni savunmuştu.

Elleri göğüsünün önünde, nefesi düzensiz, çömeldi - anlaşılan bu bütün cesaretini toparlamasından doğan 
bir tepkiydi.

Kamiuchi-kun onun reddiyesinden hayrete düşmüşe benziyordu ve gözlerini sonuna kadar açıp Yuuri-san’a 
baktı. Ardından bana delici bir bakış attı. Yargılanmak üzere bir suçluymuşum gibi yutkundum.

“Yani, ben de Hoshino-senpai’ın bana iyi niyetli gözüktüğünü kabul etmeliyim.”

Ve ardından yüzündeki düşmanlık sonunda kayboldu.

...başarmış mıydık…?

Yuuri-san başını kaldırdı ve bana baktı. Gergin suratını yumuşattı ve bana gülümsedi.

Böylece Yuuri-san’ın cesareti sayesinde barışçıl bir çözümün umudunu koruyabilmiştik.

Daiya, Kaichou, Kamiuchi-kun ve Maria kendi odalarına geri döndüler. Ben de kapıdan geçmek üzereyken 
Yuuri-san elimi tuttu.

“Ne oldu?”

Bunu ona sorduğum an fark etmiştim---onun elleri titriyordu.

“...Korkmuştum.”

Fısıldadı başını kaldırmadan.

“O… çok korkunçtu.”

“Evet… Ehm… Bizi bir şekilde kurtardın Yuuri-san. Teşekkür ederim.”

Onu bir gülümseme ile rahatlatmaya çalıştım, ama korku ifadesinden gitmedi.

“[Gizli Buluşma].”

“...he?”

“Korkuyorum… onunla olan sıradaki [Gizli Buluşma]’dan korkuyorum.”

Yuuri-san ilk tanıştığımızdaki gibi bembeyazdı.

“T-Telaş etmene gerek yok! Yani, anlaşılan Kamiuchi-kun senden hoşlanıyor, o yüzden---”

“---o yüzden korkuyorum!!”

Neredeyse başını kaldırdığı gibi indirmeden önce bunu neredeyse haykırdı. Anlaşılan kendi gürültüsünden 
rahatsız hissetmişti.

“Ö-Özür dilerim, seni tedirgin etmek istemedim.”

“I-Imhım…”

Bunun anlamı da neydi?

[Gizli Buluşma] - o hapis gibi odada biri ile baş başa kalmaktan ibaretti. Kamiuchi-kun ondan 
hoşlandığı için, onu öldüreceğini düşünmüyor---

“Aa…”

Ardından fark ettim.

Yuuri-san’ın neyden korktuğunu fark ettim.

Anlaşılan bunu fark ettiğimi düşünerek elimi sıkıca kavradı.

“......Ciddiyim, biliyor musun?”

“He?”

“Sana cidden inanabileceğimize inanıyorum, bunu sırf Kamiuchi-kun’u sakinleştirmek için söylemedim.”

Titremesi daha da kötüleşti. Onun hakkında endişelendim ve kederli suratına baktım.

“Korkuyorum… Korkuyorum…!”

Ağlıyordu.

Lanet olsun, ne yapmalıydım?

Bunun hakkında düşünmenin bir işe yaramayacağına karar verince bu sefer onun titreyen elini ben sıkıca 
kavradım. Yuuri-san ayrıca sol elini de benimkinin üzerine koydu ve beni sıkıca tuttu.

“Ah---”

Yine.

Bir kez daha.

Yine hatırlamıştım.

Yuuri-san’ın soy adını duyduğum zamandan daha belirgin bir şekilde «Nana Yanagi»’yi hatırladım.

Oysa bana çok garip gelmişti; onu nasıl tamamen unutabilmiştim? O zamandan beri daha iki sene bile 
geçmemesine rağmen, son zamanlarda onun hakkında düşünmemiştim. O olaylar sanki hiç olmamışlar gibi onu 
unutmuştum.

Sakın ona ihanet ettiğimden beri dilediğim şey, «Nana Yanagi’yi unutmak istiyorum», gerçekleştiğini 
söyleme?

Doğru --- <u>onun üzerini günlük hayatım ile geçerek</u>.

«Daha da kötüsü, senin bu anormalliğin bir ‘kutu’ya dokunmadan önce de vardı.»

---Bunun onunla hiçbir alakası yoktu. Kesinlikle yoktu.

“...Özür dilerim Hoshino-san, gerçekten özür dilerim… Şimdi bencil olacağım ama lütfen beni affet. Sana 
utanmadan güveniyorum. O yüzden---”

O konuştu. <u>Yanagi-san konuştu</u>,

“O yüzden, lütfen--- bana ihanet etme.”

Onun yaşlı yüzü… her nedense bana ilk aşkımı hatırlatmıştı.

Ve ardından, onların benzediğini düşündüğüm anda, ağzımdan çıkmıştı.

“Sana ihanet etmeyeceğim. Sana artık ihanet etmeyeceğim «Yanagi-san»!”

===▶İlk Gün &lt;E&gt; [Kazuki Hoshino]'nun Odası===

Odama döndüğümde uzun süreden sonra ilk defa onun hakkında düşündüm.

<i>Nana Yanagi. O benim sınıf arkadaşım, ilk aşkım ve --- en iyi arkadaşımın kız arkadaşıydı.

Aynı soy isme sahip olmalarına rağmen, o Yuuri-san’dan tamamen farklı biriydi. Onu tek bir kelime ile 
anlatmam gerekse, belalıydı. Örneğin bir tenefüs birden kaşlarını ciletle aldı, veya yangın tüpüyle sınıfı pembeye boyamıştı - böyle soytarılıkları sayısız defalarca yapmıştı. Kızlar ona gizliden «ucube» 
diyorlardı.

Yanagi-san doğal olarak benim için korkunçtu ve doğrusu, onunla pek alakadar olmak istememiştim.Sanırım 
saçını sarıya boyatan, diğer belalı çocukları bile itecek kadar uygunsuz uzunlukta olan bir etek 
giyinen, ve gizliden gizliye sigara içen biriyle alakadar olmak isteyecek neredeyse kimse yoktur.

Ama o ‘neredeyse kimse’ olan kişilerden biri bana yakındı.

«Touji Kijima», benim en iyi arkadaşım.

Touji her zaman bilinmedik bir şey keşfettiği zaman gözleri parlayan meraklı bir insandı. O Yanagi-
san’ın acayip girişimlerini sürekli ışık saçan gözlerle izlerdi. Belki de Touji’nin ondan hoşlanması 
doğaldı.

Yanagi-san’a ilk yaklaştığı zamanlar o Touji’yi reddediyordu. Ama muhtemelen işin gerçeği şuydu; o, 
uzun süredir onunla ilgilenecek birisini arıyordu. Sonunda Touji’yi kabul etti ve sevgili oldular.

Ve tam sevgili olduklarında gerçek doğasını gösterdi.

Bu da --- yalnız bir insan olmanın doğasıydı.

O Touji’nin eline bakıyordu. Ama bu miktardaki ihtiyaç açıkça sıradışıydı. Touji’nin yanını hiç 
bırakmazdı ve Touji’ye yaklaşan kızları def etmek için gözdağı verirdi. Touji’nin isteği üzerine saçını 
doğal siyah rengine geri boyadı, sıradan bir etek giyinmeye başladı ve sigaralarını mezara<!--buried 
her cigarettes in the garden--> gömdü.

Touji Yanagi’nin her şeyiydi.

O yüzden onun için her şey olan adam beklentilerini karşılamayınca, sadece hoşuna gitmeyen söz veya 
davranış bişe olsa da, çoktan dayanamaz hale gelmişti, En küçük hayal kırıklıklarından aşırı üzülürdü. 
Bazen o kadar kötü ki kendi bileğini keserdi.

Onun ağlayışlarını dinleyebilecek tek kişi bendim.

Onun aramaları her zaman ağlayan sesiyle başlardı. Beni sık sık kimselerin olmadığı yerlere götürüp 
ağlardı.

İlk başta sadece onun dediklerini dinledim. Ama yavaş yavaş benden daha çok teselli istemişti. Bana 
onun başını okşamamı, ona sarılmamı, onun yanında uyumamı ve gözyaşlarını içmemi zorladı. Bana, onun 
yanaklarını yaladığımda sakinleştiği gibi saçma bir şey söylediğini hatırladım, ama o zamanlarda Touji 
hakkında çok suçlu hissederdi.

Doğru, onun bana da ihtiyacı vardı.

Doğrusu, yorucuydu. Rahatsız edici olduğu için aramalarını açmadığım zamanlar vardı.

Ben bile öyle olduğumu düşününce, Touji de onu hızla yorucu bulmuştu.

Ayrılık hakkında birkaç konuşmadan sonra, sonunda kesin olarak ayrıldılar.

O günden sonra herbir ve her gün etrafımda dolandı. Elbet hayatları boyunca başkasının göz yaşlarını 
tatmayan bir sürü insan olmasına rağmen, ben o tuzluluğu bıkma noktasına kadar tatmıştım. Ama bir tek 
bana güvenebileceğini bildiğim için buna katlandım.

Ama ben bile bıkmıştım. Sürekli öfkemden dolayı miğdem ağrıyordu. İştahımı kaybettim. Beni hasta 
etmişti - kız arkadaşım olmayan bir kızı neden teselli etmem gerekiyordu ki?

O yüzden, bir gün ona dedim ki,

“Artık sana katlanamıyorum.”

Beni anlamamıştı.

Yavaş yavaş niyetimi belli etmek için daha sert kelimeler kullanmaya başladım.

Artık sana katlanamıyorum, sen bir baş belasısın! Sadece kendini düşünüyorsun! Yeter artık! Başkalarını 
umursamadığın için Touji seni terk etti! Artık istemiyorum, etrafımda dolanıp durma artık seni ucube---

Ve ona bu şekilde hakaret ettiğim gün----<u>Yanagi-san ve Touji kayboldu</u>.


Onları sadece sevgili olarak bilen diğer sınıf arkadaşlarımız bunun adını aşıkların evden kaçması 
olarak koydu, ama durumun öyle olmadığını biliyordum.

Öyleyse o ikisi neden aynı anda kayboldu?

Bu belliydi. Benim ihanetimden umudunu kaybeden Yanagi-san Touji’yi aldı götürdü. Ve --- onun bir daha dönememesini sağladı.

Kendimi suçladım. Bu benim hatamdı. Çünkü ona destek veremedim. Çünkü bir tek bana güvenebilmesine 
rağmen onu reddetmiştim.
Ama kalbimi dolduran his suçluluktan çok bir boşluk hissiydi.

Hayatımdaki her şey adeta sönük olmuştu. Üç gün boyunca çiğnenen bir sakız kadar tatsızdı. Eksikti. 
Dünyanın tadı eksikti.

O kuvvetli tuzluluk eksikti.

Bu çok zalimceydi! Sırf o sözler yüzünden gözümden kaybolacağını düşünemezdim! Bana ihtiyaç duymaya 
devam edeceğini düşünmüştüm! Bana böyle… bana böyle bir tadı tattırıp kaybolmak fazla sorumsuzdu!

Neden---Touji?

Ben olsaydım, sana her şeyi verirdim. Gerçi sana neredeyse her şeyi vermiştim zaten.

Kalbimdeki boşluğu hissettikten sonra, sonunda… gerçekten, sonunda fark etmiştim.

---Aah… tam da buydu.

Ben --- Nana Yanagi’ye aşık olmuştum

Ama o artık burada değildi. O Touji’yi, kalbimdeki neredeyse her şeyi aldı ve bir yere çekip gitmişti. 

Ama sevdiğime ihanet ettikten, incittikten, köşeye sıkıştırıp öldürdükten sonra bile günlük hayatım 
devam etti. Çünkü yaşıyordum, yaşamaya devam etmem gerekiyordu. Onun olmadığı bir dünyada yaşamaya 
devam etmem gerekiyordu.

Bu sebepten dolayı onu unutmaya karar verdim.

Nana Yanagi’yi unutmaya karar verdim. O daha baştan alakadar olmamam gereken biriydi. Acayipliği 
yüzünden neredeyse sıradışılığın simgesi olan onu gizlemek istedim.

Ve ardından onu gerçekten de şaşırtıcı bir derecede unutmuştum.</i>


Şimdi düşününce, ben günlük hayatıma ne zaman öncelik vermeye başladım?


«Lütfen [Suikast] hedefi seçin»

Bu ileti ve benim de bulunduğum altı kişinin fotoğrafları ekranda gösteriliyordu.

Öyle bir şey yapabilmemin imkanı yoktu.

Bu ‘Asılsızlık Oyunu’nu anlayamıyordum. Bunun hiçbir anlamı olmamasının düşüncesi bile aklımdan geçti.

Kendimi yatağa attım.
Ama bu ‘kutu’nun hiçbir anlamı olmasa bile - ne olmuş yani? Döneceğim günlük hayatının bir anlamı var 
mıydı?

Tek sebebi onu unutmak olan bu günlük hayatın?

“------”

Yuuri-san aklıma geldi.

Kimsenin söylemesine gerek duymadan «Yuuri Yanagi»’yi «Nana Yanagi» ile örtüştürdüğümün farkındaydım.

Yuuri-san’a ihanet etmeden onu kurtarmayı başarırsam, o zaman «Nana»’nın lanetinden kurtulabilecek 
miydim?

Bilmiyordum. Bilmiyordum, ama---

Yuuri-san’ın yüzünü hayal ettiğim an,

---Kuru ağzımın içinde birinin göz yaşlarını tattım.

===▶Altıncı Gün &lt;B&gt; Büyük Oda===

Hiç kayde değer bir ilerleme elde edemeden altıncı gün olmuştu.

Daiya’dan beklenileceği gibi, [Sınıf]’larımız ortaya çıktığında ve bıçaklar toplandığında [Asil Krallık] durmuştu. Ama ne kadar anlatırsak anlatalım, o üçü bize ‘kutu’lar hakkında hala tam inanmıyordu, ve ‘sahip’i hala bulamamıştık. Ve zaman sınırı git gide yaklaşıyordu.

Kendi odamdan büyük odaya geçtim. O ışınlanma gibi hisse zaten alışmıştım, o yüzden artık sıkıntı 
değildi.

Rengi doğal olmayan beyaz bir oda.

---Ama endişelenecek bir şey yok sanırım. Ben [Devrimci] ve Daiya [Büyücü] olduğuna göre, [Asil 
Krallık] başlamayacaktı.

“<u>Kazuki-san</u>.”

Yuuri-san beni fark etti ve büyük bir gülümseme ile bana hızla yaklaştı.

“Hım? Güzel bir şey mi oldu?”

Anlaşılan gülümsediğinin farkında olmayan Yuuri-san başını yana eğdi ve küçük bir “He?” çıkarttı. Onu 
gözünün kenarından izleyen Iroha-san ona sataşmaya başladı:

“Yuuri-san seni gördüğüne sevindi Kazuki-kun! O sana amma da yaklaştı, öyle değil mi?”

Ses tonundan onun ciddi olup olmadığı anlaşılmıyordu. Yuuri-san’ın suratı kıpkırmızı kesildi.

“I-Iroha~! Lütfen ben bir yavru köpekmişim gibi konuşma~”

Yuuri-san’ın bana doğru hızla koşarak köpek kuyruğunu salladığını hayal ettim.

“Pıft!!”<!--Phf!! (Bastırılmış gülme sesi)-->

Aman tanrım, bu ona çok yakışırdı!

“Az önce n-niye güldün Kazuki-san?!”

Yanaklarını şişirdi. Şimdilik ona gülümseyerek bunu atlatmaya karar verdim.

Ama yine de --- geçen günler süresinde birbirimizle konuşmaya hayli alışmıştık.

İkinci günden sonra aramızdaki güveni pekiştirmek için diğerleri ile etkin olarak konuşmaya gayret 
ettik. Ayrıca her oyuncuyla [Gizli Buluşma] da yapmıştık. Daiya’nın bile katıldığına göre bunun oldukça 
başarılı olduğunu düşündüm.

En azından herhangi birimizin başkasını öldüreceğine inanamıyordum artık.

“...Kazuki-san, güldüğün için ceza olarak, lütfen… ehm, bugünkü [Gizli Buluşma] için eşin olarak beni 
seç.”

Nedense Yuuri-san bunu söylediğinde hala şiş olan yanakları biraz kızarıktı.

“Bana hava hoş, ama bu nasıl ceza oluyor?”

“...he? ...aaa, n-neyse, bu bir ceza! ...muhtemelen!”

Bunu var gücüyle, kollarını yukarı aşağı sallayarak söyledi. Bu nedense bana komik gelmişti.

“Hım?”

Ona gözünün kenarından bakan Maria başını huysuz bir şekilde kaşıyarak bize doğru geldi.

“...he? Ne oldu Maria?”

İlk başta Maria bir sebepten dolayı sessiz kaldı.

“......yani, demek istediğim şey şu… sen zaten Yanagi ile birlikte dört [Gizli Buluşma] yaptın, öyle 
değil mi?”

“He?”

“Eğer bugün de gidersen beşinci olacak. O yüzden diğerlerinin bir kişiyi tercih ettiğini düşünme 
ihtimali var. Eğer belli biri ile beş defa [Gizli Buluşma] yaparsan sonunda altımız arasında oluşan 
işbirliği tehlikede olabilir.”

“...ehm? Kısacası Yuuri-san ile [Gizli Buluşma] yapmamı istemiyor musun?”

“Hayır, özellikle Yanagi’den bahsetmiyorum. Sadece diğerlerinin belli birini tercih ettiğini 
düşündükleri bir durum tehlikeli olduğunu söylüyorum.”

“...boş işlerle uğraşmıyor musun?” <!--chasing ghosts nasıl çevirebilirim ki? Bir Göz Atmak Lazım-->

“Benimle sadece üç [Gizli Buluşma] yaptın!”

Anlatmak istediği şey başka bir şey değil miydi…?

“Otonashi-san kıskandı. Ne kadar da tatlı!”

Dedi Iroha-san Maria’ya zevk alıyormuş gibi bakarak.

“...bu garip hatalı varsayımlar da neyin nesi. Ben sadece Kazuki’nin tavrını belirttim.”

“Otonashi-san çaresiz.”

“...anlaşılan söylediklerim bir kulağından girip diğerinden çıkıyor.”

“Maria, kıskandın mı?”

---Pat!

“A-Ah!”

O az önce bütün gücüyle bacağıma tekme attı!

“Ha…”

Taşınabilir cihazı ile oynarken bizi izleyen Kamiuchi-kun şaşkın bir ifade ile bizi böldü.

“Off, esasında son derece kıskandım, o yüzden lütfen ölür müsün Hoshino-senpai?” <!--Siktirip gider 
misin?-->

“He? Neyden kıskanıyorsun…? Bana az önce tekme atılmadı mı?”

“...o neyden bahsettiğimi anlamamış surat ifadesi de neyin nesi öyle? Bu galip sakinliği mi?”

Bu sözlere başımı yana eğdiğimde Kamiuchi-kun iç çekti ve dikkatini cihazına döndürdü.

Hala öyle davranıyor olabilirdi ama onunla oldukça iyi anlaştığımı düşünüyordum. Onun o şiddetli yanını 
gördüğümde endişelenmiştim ama onunla konuştuktan sonra oldukça arkadaş canlısı olduğunu fark ettim.

“Hım? Ah, anladım.”

Cihazı masanın üzerine koydu ve ayağa kalktı.

“Ne oldu?”

“Ah, önceki konuşmaları tekrar okudum ve bir sonuca vardım!”

Sandalyede oturan Daiya’ya doğru yürüdü ve yüzünde bir gülümseme ile onun omzunu hafifçe vurdu. Daiya 
bu aşırı samimi davranışa yüzünü astı. Son zamanlarda birbirlerini genellikle bu şekilde idare 
ediyorlardı.

“Oomine-senpai. Sana bu ‘kutu’ şeyi hakkında inanacağım!”

Hayret etmitşim ve tepki olarak sordum,

“He? Gerçekten mi Kamiuchi-kun?”

“Neden yalan söyleyim ki? ...aa yani, açıkçası artık inanıp inanmamak gibi bir durum değil. Zaman 
sınırı yaklaştığı için bir sonuca varmamız gerekiyor. Ve ‘kutu’ dışında hiçbir açıklamamız olmadığı 
için başka bir çaremiz yok.”

Şimdi düşününce, Maria zaman sınırı yaklaştığında bize inanacaklarını söylemişti.

“Tamam, şimdi ne yapmamız gerekiyordu tam olarak? Eğer doğru hatırlıyorsam, bu durum ‘kutu’yu yok 
ederek hallolacağını söylemiştin, değil mi? Öyleyse şuna ne dersin:”

Kamiuchi-kun beyaz gömleğinin kollarını sıvadı.


“<u>Oomine-Senpai’yı öldürelim</u>.”


“---------He?”

Ama hiç zaman yoktu.

Bu kelimelerin ne anlama geldiğini fark etmek için hiç zamanım yoktu.

Fark etmemize fırsat vermeden   aşağı indirdi ve---



Daiya’yı öldürdü.



“------aa…”

…...He? Nasıl yani…?

Olanları betimleyebilmeme rağmen, bilincim takip edememişti.

Kamiuchi-kun Daiya’nın boğazını kesmişti. Yaradan kan fışkırmıştı. Daiya açık gözlerle hareketsizleşmişti. Ve ardından o --- ölmüştü. Bunu doğrulayabilmiştim. Ama bunu sadece bir oldu olarak algılayabilmiştim, anlamını fark edememiştim.

O yüzden, şaşkına dönmüş öyle ayakta kaldım.

Kamiuchi-kun’un gömleği koyu bir kırmızıya dönüşmüştü ve suratı Daiya’nın kanı ile doluydu. Elinde de 
orada olmaması gereken bıçağı tutuyordu. Topladığımız savaş bıçağı.

“Garip, öyle değil mi?”

Kemerinde sakladığı bıçakla oynarken, Kamiuchi-san bunu fısıldadı.

“Eğer ‘sahip’ ölürse her şeyin hallolacağını söylememiş miydin? Ve ‘sahip’ Oomine-senpai’ydı, öyle 
değil mi?”

Maria’ya baktı.

“Hey, öyle değil miydi Mariççi?”

Maria gözlerini açık tutmuştu ve tamamen affalamıştı.

Anlaşılan baştan beri bir cevap beklemiyordu ve konuşmaya devam etti,

“O zaman bunun anlamı Oomine-senpai’ın hala ölmediği mi? Tamam o zaman öyle yaparım.”

Bunu dedi ve---

---bıçağı Daiya’nın boyununa ikinci defa sapladı.

Etrafa daha da çok kan fışkırdı.

Daiya’nın vücudu darbeden yere düştü ve kafası da masanın üzerine büyük bir ‘küt’ sesi ile düştü. 
Masanın üzerinde kırmızı bir sıvı yayılmaya başladı.

“He---”

Yuuri-san sesini yükseltti ve sırtına düştü.

“İİAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!”

Kamiuchi-kun Yuuri-san’a baktı ve gülümsedi.

“Çığlığın amma da tatlıymış… hım, ama o kesinlikle ölü, öyle değil mi? Bunun anlamı da ya Mariççi’nin 
ilk yargısı yanlıştı ya da ‘kutu’ yalandı hım. Ah, ama ben bu ‘kutu’ hikayesine inanmaya karar verdim, 
değil mi? Öyleyse Oomine-senpai’yı «yanlış kişi» olarak düşünmeliyim.”
«Yanlış kişi» dedi.

Bunun anlamı derhal anladım --- maalesef anladım.

“Mariççi.”

Katil sordu.

“<u>Kim ile devam etmeliyim</u>?”

Kimin «doğru kişi» olduğunu sordu.

Birden, onun bıçağı tutan elinin titrediğini fark ettim.

İlk başta bunun kendi eylemlerinden hissettiği korkudan olduğunu düşünmüştüm. Ama ifadesini gördükten 
sonra, gerçek sebebi anladım.

Eli heyecandan titriyordu.

Aah --- onu neden yanlış anlamıştım ki? Neden o katille iyi anlaştığımı düşünmüştüm ki?

O sadece gizlediği şiddetli doğayı ortaya çıkartmak için doğru vakti bekliyordu.

[Asil Krallık] aldatmaktan ibaret bir oyundu. Öldürmekten ibaretti.

Hiçbir zaman bunu durdurabilmenin imkanı olmamıştı. Daiya’nın girişimi başarısızdı ve bunun 
karşılığında ölmüştü.

Daha ilk günden… [Asil Krallık] çoktan başlamıştı.

“Neden sende hala… o bıçak var?”
Diye sordum ona üzerinden Daiya’nın kanı akan bıçağa bakarak.

“İlk sorulan soru bu mu? Yani, çocuk oyuncağıydı. Sadece Yuuri-chan ile yaptığım bir [Gizli Buluşma] 
sırasında çaldım. Bu kadar.”

“...He? Öyleyse bu benim suçum mu…?”

Yuuri-san başını kaldırdı ve ona sonuna kadar açık gözlerle baktı. Katil ona gülümsedi ve,

“Lütfen daha dikkatli ol!”

“Ah---”

Yuuri-san’ın dili düğümlenmişti ve gözyaşlarına boğuldu.

“Ee, sırada kim var Mariççi? ...hey, hala donuk musun? Abartmıyor musun? Gerçi, doğruyu söylemek 
gerekirse saf karakterlerin baya tatlı olduğunu düşünüyorum.”

Bu ilgisiz lafları pat diye söylerken kanlı bıçağı inceledi.

“...Karar verdim.”
Dedi ve bana doğru yaklaştı.


“Sanırım Hoshino-senpai’ı seçeceğim, ondan kıskandığım için --- ne de olsa onun ölmesini istiyorum zaten.”

Yemek siparişi veriyormuş gibi beni belirtmişti.

Ama onun gözlerinde öldürme niyeti vardı.

Kanlı bıçağı gördüm ve gerildim. Ne de olsa bu Daiya’nın canını gerçekten alan bıçaktı.

Katil bana doğru yaklaştı.

Kaçmamın gerekmesine rağmen hareket edemiyordum.

“Dur.”

Kamiuchi-kun Maria’nın sözleri üzerine itaatkar biçimde durdu.

“Ne oldu Mariççi?”

Maria ona, gözlerinde öldürme niyeti gizleyen kişiye,

“‘Sahip’ benim,” dedi.

Kamiuchi-kun kaşını kaldırdı.

“Beni öldürmen gerekiyor, Kazuki’yi değil.”

Onun ne dediğini anlayınca acı bir şekilde güldü.

“Haha, demek onu o kadar çok kurtarmak istiyorsun ki kendini mi feda edeceksin? Harika!”

“Ben sadece gerçeği söylüyorum.”

Kamiuchi-kun ona dik dik bakan Maria’ya yaklaştı. Maria direnmeye niyeti olmadığını vurgulamak için 
kollarını kaldırdı.

“M-Maria…”

Onun ismini söylediğimde bana bir gülücük attı. O hassas gülümsemeyi gördüğümde ikna olmuştum:

Bunu hiçbir taktiği olmadan söylemişti. O gerçekten sırf benim için kendini feda edecekti.

“Etkilendim Mariççi. Asla gerçekten başkasının canını kendi canından daha çok değer veren birinin var 
olduğunu düşünmemiştim. Sadece ağzından boş laf kaçırdığına da benzemiyor. Bu aşk! Gerçekten aşk!”

Maria alaylı bir şekilde güldü.

“Anladım. Etkilenmen ne kadar güzel.”

“Gerçekten Hoshino-senpai’yı kurtarmak uğruna ölmeye razı mısın?”

“Evet.”

Maria hiç tereddüt etmeden bunu ilan ettiğinde Kamiuchi-kun homurdandı.

“Bu sıkıntılı. Bu aşk fazla güzel değil mi? Aah, öff, tamam ya! Kötü adam olmak istiyor değilim, sadece 
bu meseleyi bir an önce halletmek istiyorum. Sana saldırıp «Öl o zaman!» diyecek bir 3. sınıf düşman 
rolü yapmak gerçekten içimden gelmiyor. O yüzden ikiniz de yaşayabilirsiniz.”

Aşırı samimi bir şekilde Maria’nın başını okşayarak Koudai Kamiuchi devam etti,

“Eğer seni yapmama izin verirsen Mariççi.”

Bıçağı onun boğazına dayadı.

“------”

Maria’nın suratı tiksinti içerisinde buruştu. Ona sert sert baktı ve kendisine bıçak tutulduğunu 
görmezden gelerek onu okşayan eli itti.

“......dalga geçme benimle. Sana vücudumu teslim etmektense ölürüm daha iyi.”

“Ne kadar da zalimce! Benimle istekli olarak yapacak birçok kişi var ama. Öyleyse kabul etmeyecek 
misin?”

“Tabi ki de hayır!!”

“Boşver o zaman.”

Kolaylıkla pes etti --- fazla kolaylıkla.

“<u>Öyleyse senin yerine Yuuri-chan’ı yaparım</u>.”

Bunun peşini bırakmasına imkan yoktu.

Yuuri-san onun sözlerinin bir yalan olmadığını kavrayınca anında sarardı, ona gösterdiği soğukkanlı 
gülümseme ve gözlerindeki arzudan isteksiz olarak anlamıştı.

“H-Hayır---!!”

“Hayır, ama Yuuri-chan, yapacak bir şey yok, öyle değil mi? Mariççi beni reddetti ne de olsa… Aa, ama 
seni tercih ediyorum zaten, o yüzden bana hava hoş!”

“Öyle bir şey, benim için i-imkansız…”

“Öyleyse Mariççi ve Hoshino-senpai’yı öldürürüm.”

Yuuri-san’ın suratı bu insafsız sözleri duyduktan sonra daha da sarardı.

“Lütfen beni reddettiğin için o ikisinin ölmesini istemiyorsan kendini bana teslim et artık.”

Yuuri-san yavaşça döndü ve bana baktı. O gözler göz yaşları ile doluydu.

Bana o göz yaşları ile bir mesaj iletti.

«---bana ihanet etme.»

---Aa, doğru. Yuuri-san daha ilk günden böyle bir durumdan korkmuştu. Ve ben ona söz vermiştim. Artık 
«Yanagi-san»’a ihanet etmemeye söz vermiştim.

Ama eğer Yuuri-san’ı kurtarmaya çalışırsam, Maria---

“...Dur.”

Bunu kısık sesle diyen ben değil, Maria’ydı.

Koudai Kamiuchi mutlu bir şekilde ağzını açtı.

“Hım? Yani, eğer beni şimdi tatmin etmek istiyorsan lütfen devam et.”

Bunu söyleyeceğini elbet tahmin etmişti.

Maria dudaklarını ısırdı, o kadar sert ısırdı ki ağzından kan akmaya başladı. Ardından bakışını benden 
kaçırdı ve---açık ve net bir şekilde söyledi,

“......<u>Tamam, o zaman sadece benimle kendini tatmin et</u>.”

---ne…

---ne diyorsun sen Maria?

“He? Gerçekten mi?”

Koudai Kamiuchi gözlerini sonuna kadar açtı.

“......kıh, kıhkıh, ahahahaha!”

Bu kararlılık---

Ölmeyi tercih etmesine rağmen, Yuuri-san’ı kurtarmak uğruna teslim olmak üzereydi --- Maria bu kadar kararlıydı --- ve Koudai Kamiuchi ona doğru parmağını kaldırdı ve güldü.

“Ahahahaha! Gerçekten mi? Eğer sevgili Hoshino-senpai’ını kurtarmak uğruna olsaydı anlardım! Ama böyle 
bir şeyi sadece bir kaç gün birlikte olduğun Yuuri-chan için mi yapıyorsun? Ahaha, bu çok saçma!!”

“......o kadar komik olan ne?”

“Bu benim için bir kültür şoku! Senin ahlaki değerlerin garip! Kendinden önce başkalarına öncelik 
verecek şeklinde saptırılmış! Bir dakika, bunun gerçekten güzel olduğunu mu düşünüyorsun?!”

Doğru, ben de Maria’nın tavrını takdir edemiyordum. Ara sıra onun fedakarlığı benim hislerimi bile 
incitirdi. Onun tavrı her zaman başkaların uğruna yaşamak olarak hitap edilemezdi.

Ama.

Onun tavrı yanlış olsa bile---

Böyle bir herifin bununla dalga geçebileceği anlamına gelmezdi.

“Öyleyse başkalarının azabı kendi acından daha mı kötü? Aa, o zaman sözümü geri alıyorum. Sen onun 
yerini almayacaksın. Ne yaparsan yap Yuuri-chan’a tecavüz edeceğim.”

“...ne… diyorsun sen şerefsiz?! Bunu yapmanın hiçbir anlamı yok ki, var mı!?!”

“<u>Bu şekilde daha komik değil mi</u>?”

Maria’nın bile dili düğümlendi. Koudai Kamiuchi onun hayret ettiğini görünce ona alay ile güldü.

Bunu komik olarak düşünüyordu. Onun büyüleyici doğasını acınası olarak düşünüyordu ve onu elinde evirip 
çevirerek kendini eğlendiriyordu.

Buna izin veremezdim. Onun Maria’nın gururuna hakaret etmesine kesinlikle izin veremezdim. ...İzin 
verememe rağmen--- İzin verememe rağmen, neden---

“Üü, üü, üüüüüüü…”

Yuuri-san’ın ağlayan sesi yankılandı. Maria’nın boğazına bıçak dayalıydı.

---<u>neden hiçbir şey yapamıyorum</u>!

“Henüz ölmek istemiyorsunuz, öyle değil mi Senpailar?”

Kimse ona karşı çıkamazdı, o yüzden ilan etti,

“Tamam, öyleyse bundan böyle hepiniz benim kölelerimsiniz.”

<div style="text-align: right; font-weight: bold;">- [Daiya Oomine], şah damarı [Koudai Kamiuchi] 
tarafından kesildi, ölüm</div>

===▶Sixth Day <C> [Kazuki Hoshino]'s room===

«[Gizli Buluşma] - iÇin bir - Eş - sEç»

Noitan’ın teşviğine rağmen hareket edemiyordum, tamamen çaresiz hissediyordum.

Hiçbir şey yapamadım. Yuuri-san ile Maria’nın ızdırap çekmelerine rağmen, onları kurtarmak için hiçbir 
şey yapamazdım.

Yuuri-san [Gizli Buluşma] eşi olarak zorla «Koudai Kamiuchi»’yi seçti.

Onu ne neyin beklediğini bilmesine rağmen, «Koudai Kamiuchi»’yi seçmekten başka bir çaresi yoktu. Bu ne 
kadar da acımasızdı ya…

“------kıh!”

Dudaklarımı ısırdım.

Ben… ben daha iyisini yapabilmeliydim. Artık mümkün olmasa bile, Koudai Kamiuchi’nin arz ettiği 
tehlikeyi daha ciddiye alsaydım, bunu engelleyebilirdim.

Doğru, Yuuri-san onun korkunç olduğunu ağlayarak söylediğinde tedbir alsaydım, bunlar olmazdı. Bu [Asil 
Krallık]’ı hafife almamızın ve zamanımızı boşa harcamamızın sonucuydu.

...Ama henüz her şey bitmiş değildi ya.

«Yuuri Yanagi»’nin düğmesine basmak üzereydim---

«Benimle sadece üç [Gizli Buluşma] yaptın!»

Her nedense Maria’nın söylediğini hatırladım.

...neden onu şimdi birden hatırladım? Şu anda onun bir önemi yoktu, öyle değil mi? Şu an yapabileceğim 
en iyi şey canı yanan Yuuri-san’ı rahatlatmaktı.

Tabi, Maria da tehlikedeydi. Yuuri-san gibi o da Koudai Kamiuchi’yi seçmeye zorlatılmıştı.

Ama Yuuri-san ile aynı sebepten dolayı değildi. O sadece Maria’nın bizimle danışma fırsatını vermek 
istemediği içindi. Onun en önemli hedefi hayatta kalmak olduğu için, bizim ona karşı komplo kurmamız ve  
bir plan yapmamızın her ihtimalini ezip geçmeye çalışıyordu.

Muhtemelen ‘sahip’ onun umurunda bile değildi artık. Varlığı bile şüpheli olan ‘sahip’i bulup 
öldürmektense, [Asil Krallık]’ı kazanmayı düşünüyordu.

Koudai Kamiuchi [Şovalye]’ydi. Kazanmak için [Kral] ve [Prens]’i öldürmesi gerekiyordu.

Ve o hedefler [Kral] olan Iroha-san, ve [Prens] olan Yuuri-san’dı.

Öyleyse Maria hala o ikisinden daha güvendeydi. Tabi o da hala tehlikedeydi, ama onun tehlikenin boyutu 
farklıydı.


O yüzden---

O yüzden, ben --- <u>«Yuuri Yanagi»’yi seçtim</u>.


{| style="border: 1px solid black; text-align: left; padding: 5px"
 !style="width: 150px"| [Iroha Shindou]
 | -&gt;
 !style="width: 150px"| [Yuuri Yanagi]
 | 17:00~17:30
 |-
 ! [Yuuri Yanagi]
 | -&gt;
 ! [Koudai Kamiuchi]
 | 15:00~16:00
 |-
 ! style="text-decoration: line-through;"|[Daiya Oomine]
 | ölü
 ! 
 |
 |-
 ! [Kazuki Hoshino]
 | -&gt;
 ! [Yuuri Yanagi]
 | 16:20~16:50
 |-
 ! [Koudai Kamiuchi]
 | -&gt;
 ! [Yuuri Yanagi]
 | 15:00~16:00
 |-
 ! [Maria Otonashi]
 | -&gt;
 ! [Koudai Kamiuchi]
 | 16:20~16:50
 |}

===▶Altıncı Gün &lt;C&gt; [Yuuri Yanagi] ile  [Gizli Buluşma], [Yuuri Yanagi]'nin Odası===

Yuuri-san’ın odasına vardığım gibi kucaklandım.

Hemen suratını göğüsüme yapıştırdı, bu da muhtemelen ifadesini gizlemek istediğinden kaynaklanıyordu. 
Bana hızla gelmeden önce kısacık bir anlığına gördüğüm o boş ifade.

“......ölmek istemedim.”

Dedi gergin bir sesle, suratı hala göğüsümde.

“Ne olursa olsun ölmek istemedim. O yüzden, o yüzden ben---”

Onun konuşmaması için elimi sırtına koydum.

“Üü… üüüüüüü……”

Ağlıyordu.

«Yanagi-san» ağlıyordu.

Aah---ben ne kadar da bencildim. Böyle bir zamanda bile, Yuuri-san’ı destekliyor olmam gerekmesine 
rağmen, tek düşünebildiğim şey «Yanagi-san»’dı.

Ama bir kızı kucaklarken ağlayışlarını dinlemek - o zamanlar isteğime karşı olarak defalarca böyle 
durumlarla karşılaşmıştım.

Bana o hisleri hatırlattığı için bir vesveseye kapılmıştım---

---Bir zamanlar hissettiğim duyguları tekrar hissettiğimin vesvesesi. «Nana Yanagi»’ye hissettiğim 
duygular.


Aah, göz yaşları üniformamın ıslattı. Ne kadar yazık…

Onları içmek istedim.

“------”

Böyle düşüncelere sahip olduğum için kendimden nefret ettim.

Ben ne düşünüyordum? Öyle bir şeyi tekrarlamamaya karar vermemiş miydim?

Kendime öyle bir şeyi başka bir insana yapmaya izin veremezdim. Başarısız aşkım ile aynı bararısızlığı 
tekrarlamamalıydım.

Artık --- bana aşık bile olmayan birisinin bana dayanmasına izin vermeyecektim.

Ama buna rağmen,

“Seni… seviyorum.”

Bunu suratı hala göğüsümdeyken söyledi.

“Seni seviyorum. Seni seviyorum Kazuki-san. O yüzden bana öyle şeyler yapmasını kesinlikle istemedim.”

“------ah”

«Nana Yanagi» kaybolduktan sonra, her gün tekrar tekrar üzerinde düşündüğüm bir soru vardı:

Eğer beni sevdiğini söyleseydi,

sonuç farklı mı olurdu?

Bunun sadece günahımı haklı çıkartmak için bir kuruntu olduğunun farkındaydım. Ama bunun farkında 
olmama rağmen, bilmek istiyordum.

Bu varsayımın cevabını bilmek istemiştim.

“......seni seviyorum……”

«Yanagi-san» beni sevdiğini söyledi.

Ona şu an ihanet etmediğim sürece, o elbet beni kabul edecekti. Eğer bu mutluluk ile sonuçlanırsa---

<u>O geçmişten kurtulacak mıydım</u>?

“...Özür dilerim o kadar apansız söylediğim için.”

Sonunda başını kaldırdı. Gözleri artık boş değildi, ama göz yaşlarından kızarmıştı. İradesi gözlerinden 
çok açık gözükülüyordu.

Benden uzaklaştı ve yatağın üzerine oturdu. Bende onun yanına oturdum.

Bu yatağın üzerinde Yuuri-san’a---

Daha fazlasını düşünemeden önce, Yuuri-san elini benim sağ elimin üzerine koymuştu. Ben onun bu elini 
aldım ve sıkıca kavradım.

“ne olursa olsun…...bunu tekrar yaşamak istemiyorum…”

“...Imhım.”

Acısı fazlasıyla anlaşılıyordu.

“......ben şimdi berbat bir şey diyeceğim. Ama lütfen… benden nefret etme.”

“Senden nefret etmeyeceğim!”

Ondan nefret etmeye başlar mıyım diye endişelenmiş bir vaziyette mırıldadı.


“Kurtar. Beni.”


“---bu berbat mı…?”

Başını hafifçe salladı.

“Beni en yüksek öncelikle kurtarmanı istiyorum. Bunun ne demek olduğunu anlıyor musun?”

Hala hayretteydim, o yüzden kederli bir bakış ile,

“<u>Sen [Devrimci]’sin, öyle değil mi Kazuki-san</u>?”

Aa, demek varmaya çalıştığı şey buydu.

“<u>Benim Koudai Kamiuchi’yi öldürmemi mi istiyorsun</u>?”

Bunu açıkça söylediğimde sessiz kaldı.

“Ama bildiğin gibi öldürmek---”

“---ben bile!”

Beni bir haykırışla böldü. Bundan affallamıştım ve o hantalca yere doğru baktı.

“Ben bile… başka bir vasıtayı kullanmak isterdim. Birini öldürmemiz gereken bir çözüm istemiyorum. Ama 
başka var mı ki? Bunu ikinci defa yaşamak zorunda olmadığım veya hayatta kalabileceğimiz başka bir yol 
var mı? Yoksa… bana gerçekten onu ikna etmenin mümkün olduğunu mu söylemek istiyorsun?”

“Yani---”

Söyleyemedim. Ben bile onu artık ikna etmenin imkanının olmadığının farkındaydım.

Ama bu onu kendi yargılarım ile ölmeye mahkum etmem için yeterli sebep miydi?

...hiçbir şekilde değildi. Ne kadar affedilemez olsa da, onun ölümünü hak verecek ne kadar çok sebep 
olsa da, her şey bunun doğru olduğunu gösterse de, katil olduğum an hayatım tepetaklak olacaktı.

Ve ondan sonra günlük hayatıma geri dönemeyecektim.

Öyleyse yapamazdım.

Ve yapamama rağmen---

“<u>Bana ihanet etme</u>.”


Ben,

Ben tüm bu zamandır böyle bir fırsatı bekliyordum. O geçmişi tekrarlamak için bir fırsat bekliyordum.

Doğrusu fark etmiştim.

Nana Yanagi’nin tavrının sebebi sırf onu Touji hakkında rahatlatmamı istediğinden dolayı olmadığını 
fark etmiştim.

Yardım edilemeyecek vaziyetteydi, ama o bile Touji’ye olan sevgisinin çarpık olduğunu fark etmişti. 
Başkasını düzgün bir şekilde sevmek istemişti.

Touji’ye olan duygularıyla baş edemeyince, bana göz yaşlarını yallattırdı. Bana onun tadını 
hatırlatmıştı. Ve o şekilde kalbim çalınmıştı, tam da istediği gibi.

Ben de kullandığı yöntemin yanlış olduğunu düşünüyordum.

Ama o hisler sahte filan değildi.

Onun ne istediğini fark etmiştim. Fark etmiştim, ama fark etmemiş gibi davranmıştım.

Ne de olsa ben Touji’nin en yakın arkadaşıydım, ve Yanagi-san da onun kız arkadaşıydı. O yüzden ona 
olan sevgimi itiraf etmeye bile hakkım yoktu.

Yanagi-san’ın benden istediğini yapabilmemin imkanı yoktu.

Ama bu onun hislerini fark ettiğimin gerçeğini değiştirmiyordu. Fark ettiğim ve bilerek görmezden 
geldiğim gerçeği değişmiyordu. Onu terk ettiğim gerçeği değişmiyordu.

O yüzden, sonuç olarak benim günahımdı.


«Yanagi-san» şiş gözlerini kapattı ve dudaklarını bana doğru çevirdi.

İfadesi «Nana Yanagi»’ninkine gerçekten de benziyordu.

Artık fark etmeme numarası yapamıyordum.

«Yanagi-san»’ın duygularına yanıt vermem gerekiyordu.

Onu omuzlarından tuttum, bu da biraz sıçramasına sebep oldu. Gözlerimi kapattım ve onun dudaklarına 
yaklaştım---


---<u>bu yanlıştı</u>.


Onun dudaklarına daha fazla yaklaşmadım ve gözlerimi açtım

O ani sözler nereden çıktığını bilmiyordum. Ne de o şekilde düşündüğümü biliyordum.

Sadece, o birkaç kelime ona benziyordu.

Maria.

…...ne kadar da sorumsuzsun Maria! Sen olsan ne yapardın?

Ama zihnimden ona lanet etsem de sonuç değişmeyecekti. Artık «Yanagi-san»’ın benden istediğini 
yapamazdım.

«Yanagi-san» onu öpmemi bekliyordu. Biraz tereddüt ettikten sonra, onu yanağından öptüm. O gözlerini 
açtığında, yine de mutlu bir şekilde gülümsedi.

Öpüşmenin tadı göz yaşları gibiydi.

Ama biraz garipti.

Susuzluğum bununla giderilmemişti.

===▶Altıncı Gün &lt;C&gt; [Kazuki Hoshino]'nun Odası===

Ne yapmam gerektiğini düşünürken bile gelişmeler oluyordu.

«[Iroha Shindou] zaman çizelgesine itaat etmediği için infaz edildi»


<div style="text-align: right; font-weight: bold;">- [Iroha Shindou], odasına saat 17:40’a kadar geri dönmediği için infaz edildi. Başı kesilerek ölüm.</div>

===▶Altıncı Gün &lt;D&gt; Büyük Oda===

Büyük odanın üzerinde iki hintkeneviri torbacık vardı. İçerikleri benimki ile aynıydı, ama saatlerin renkleri farklıydı. Renkler siyah ve turuncuydu. Daiya’nın ve Iroha-san’ın taktığı renkler.

Kalan iki günlük yemekler, toplam dört günlük, tabi ki de Koudai Kamiuchi tarafından alındı.

Ama bunu görürken bile Iroha-san’ın ölümü bana yalan gibi gelmişti.

Her şeyden önce, zaman çizelgesine itaat etmediği için mi ölmüştü? Bu mümkün müydü, yani, Noitan bile 
gelip saati söylüyordu.

“Açık bir intihar vakası.”

Dedi Koudai Kamiuchi.

“Bu duruma dayanamadı ve hareket etmeyerek istekli olarak kendini idam ettirdi. Herhalde benim 
tarafımdan yenilmektense ölmeyi tercih ettiğinden filandır. Oha, Mariççi’den hemen sonra tekrar 
reddediliyorum, kızlar amma da kaba…”

Iroha-san intihar mı etti? O Iroha-san mı?

Bu çok yanlış gelmişti. Onunla sadece birkaç gün geçirmiştim, ama öyle bir seçenekte bulunacağına 
inanamazdım.

Yuuri-san da onun ölümünü fark etmekle sorun yaşıyordu anlaşılan. Eline turuncu saati almış donuk bir 
şekilde ona bakıyordu. Maria kuşkuyla onu izledi.

“Yanagi.”

Yuuri-san hala dalgın bir şekilde Maria’nın çağrışına tepki verdi.

“Üzgün değil misin?”

Ancak bu ona söylendiği zaman ifadesinde duygular dolmaya başladı. Göz yaşları gözlerini ıslatmaya 
başlandığında çömeldi ve yere baktı.

“......”

 Anlaşılan Maria onu o şekilde daha fazla izlemeye dayanamadı ve başını iki yana salladıktan sonra 
gözlerini kaçırdı.

“Ona ne zaman ağlaması gerektiğini öğretmen ne kadar da güzel Mariççi.”

“...hımf.”

Maria hoşnutsuzluğunu belli ettiğinde Koudai Kamiuchi dudağını büktü,

“Ne kadar da soooğuk. ...bu arada, Hoshino-senpai.”

Gözlerini bana doğru çevirdi.

“Sen [Devrimci]’sin, değil mi? Öyleyse beni sıradaki zaman diliminde öldürebilirsin. Bunun da anlamı 
benim seni bu dilim içerisinde öldürmem gerektiği---”

---Dan.

Bıçağını masanın içine sapladı.

“Direnmeye çalışmak ister misin? Hayhay, devam et! Gerçi, senin sadece çıplak ellerin varken ben bıçağı 
kullanacağım ama. Aa, bari hepsiyle bana saldırabilirsin istiyorsan?”

“......üçe bir mi?”

“Eğer kazanabileceğini düşünüyorsan, lütfen devam et.”

...imkansız. Maria dövüş sanatlarını ne kadar iyi bilse de güçsüzdü. Bir tür anlaşmamız olmadan silahlı 
olan Koudai Kamiuchi’ye karşı kazanabileceğimizi düşünmüyordum. Ve o zaman bile…

“Yani diğer bir diyişle, senin öleceğine çoktan karar verildi Senpai.”

Koudai Kamiuchi bıçağı masadan çıkarttı. Ardından bana doğrulttu ve ağzının kenarlarını kaldrdı.

“---en azından sen öyle düşündün.”

Onun davranışını algılayamayınca affallamıştım.

Ardından anlaşılan komik olduğu için yüz ifademe kahkaha attı.

“Merak ettim: benim bu şekilde ezici galibiyetimin olması sıkıcı değil mi? Bari biraz daha heyecanlı 
yapabiliriz, katılmıyor musun?”

Bu herifin ne dediğine dair hiçbir fikrim yoktu. Galibiyet veya kayıp, eğlenceli veya sıkıcı, umurumda 
değildi.

“İddiaya girelim.”

Benim asık suratımı tamamen görmezden gelerek devam etti,

“Bunu tekrar bir doğrulayım: sen sıradaki &lt;E&gt; diliminde [Suikast] komutasını kullanabilirsin, 
değil mi? Bana [Suikast] yapmayacağın sonucuna vardım. O yüzden, bunun iddiasını yapalım.”

“......?”

“Di-yor-um-ki, bana [Suikast] yaparsan doğal olarak ölürüm, öyle değil mi? Eğer öyle olursa, tabi ki de 
kaybederim. O yüzden buna karşılık sen bunu yapmadan zamanın geçmesine izin verirsen benim galibiyetim 
olsun. Bu kadar.”

“...seni anlamıyorum! Böyle bir iddia da neyin nesi? Hiçbir şekilde yararını görmüyorsun ki, öyle değil 
mi? Benim tarafımdan [Suikast] edilmek mi istiyorsun yoksa ne?”

“Tabi ki de hayır. Demedim mi? Eğer galibiyetim bu kadar eziciyse komik değil!”

“Ben de işte tam da bunu anlamıyorum!”

“Aa… ehm, bakalım. Bir risk almanın kendisi heyecan verici - anlıyor musun?”

Sadece suratımı asabildim.

“Örneğin, diyelim ki dünya turnavasına girdim, bu da imkansız tabi ki de, ama her neyse: gol atmayı 
başardım. Takımım kazandı. O durumda ne tür bir beceriksiz olursam olayım, süperstar olurum. Fakat, 
aksine rakibin bir gol atmasına izin verirsem ve Japonya bu sebepten kaybederse, birçok insan 
tarafından nefret edilirim ve düşman olurum.”

Doğru, bu çok karlı ama çok da tehlikeli olurdu. Neredeyse kumar gibi.

“Sen öyle bir maçtan kaçınmak isteyecek tiplerdensin, değil mi Senpai? Çünkü sen o kadar insan 
tarafından nefret edilmekten korkuyorsun. Ama ben tam tersiyim! Tam adrenalin olur. Bunu yapmaya 
bayılırdım.”

...anladım, sanırım anladım. Ama---

“...garip olan… kendi hayatını iddia etmek!”

“Yani, gerçekten de fazla abartmak olabilir.”

“Her şeyden önce hayatını iddia etmekten ne elde ediyorsun?”

“Bir «ödül» var, yok mu?”

“He?”

Öyle bir şeyden hiç haberim yoktu.

“Ben baştan beri bir «ödül»’ü hedefliyorum! Sanırım o zaman da bahsetmiştim.”

Onun ilk sözlerini hala hatırlıyordum. Taşınılabilir cihazımda birkaç defa okuduğumu hatırlıyordum. Bu 
elbet---

«Günaydın. ...Ah, tam üç fıstık var! Ne ballıyım!»

“......dur…”

“Bir tane aldım bile!☆”

Kimsenin [Asil Krallık]’ın başlamasını istemesinin imkanın olmayacağını düşünmüştüm. Bu konuda doğru 
olduğumdan tamamen emindim.

Ama yanılmıştım. Koudai Kamiuchi daha baştan beri bu durumdan zevk alıyordu.

“Seni anlayamıyorum. Eylemlerinde hiç tutarlılık yok. Gerçekten ne istiyorsun sen ya?”

“Benim hakkımda bunu sık sık söylerler!”

Maria’ya büyük bir gülümseme ile yanıtladı.

“‘Ne yapmak istiyorsun’, ‘kendine bir hedef bul’, ‘ciddi ol’ - kendi işine bak! Bunların hepsi ilgisiz 
değil mi? Ben o öğüt veren aptallardan daha iyiyim. Onların kıskaçlıklarıyla uğraştırma beni!”

“Anladım. Sen tam aptalsın.”

“Ağzından çıkana dikkat et!”

Maria soğuk bir ton ile azarlandığında uysalca sessiz kaldı.

“Peki ala, iddiamıza geri dönelim Hoshino-senpai. Hayatlarımızı iddia ediyoruz - anladın değil mi? 
Öyleyse bedelini konuşalım. Aslında benim kazanacağıma rağmen bunu yapacak kadar bonkör olduğum için 
bir tek benim olacak, tamam mı?”

Reddetmeme izin vermezdi zaten.

“Tek yapman gereken bana güzel bir performans göstermek!”

Düzgün bir şey olamayacağını biliyordum. Ama---

“<u>Bana sadece Yuuri-chan tarafından nasıl öldürüldüğünü göster</u>.”

Ama onun talebi bütün beklentilerimi geçti.

“......ne demek istiyorsun?”

“Tam da dediğim gibi. Eğer kazanırsam, hepimiz doğal olarak yarınki &lt;C&gt; dilimine zarar görmeden 
gelmiş olacağız. O zaman tekrar Yuuri-chan ile [Gizli Buluşma]’mız sırasında eğlenebilirim. Yani, 
Yuuri-chan ile birlikte çalışacağım ve ardından sana [Cinayet] komutunu kullanacağım Senpai.”

“Ne diyorsun sen? Yuuri-san [Prens] değil mi?”

“O [Kral]!”

İlan etti Koudai Kamiuchi serinkanlılıkla.

“He? Bu ola---”

Cümlenin ortasında duraksadım. Yuuri-san bana sararmış bir surat ile bana alttan bakıyordu.

“...Yuuri-san…?”

“Ö-Öyle değil… beni yanlış anlama Kazuki-san!”

Neden? Neden daha hiçbir şey dememe rağmen kendi için mazeret veriyordu?

“Kıscası şöyle: Yuuri-chan [Sınıf]’ı hakkında yalan söyledi. Kaichou ile [Sınıf] değiştirdi.”

“...ne için?”

“Hayatta kalmak için elbette!”

Yuuri-san’ın sararmış ifadesi bana bunun gerçek olduğunu söylüyordu.

“Yuuri-chan’ın tehditime karşı koyabilmesinin imkanı yok, ne de olsa böyle aldatmacalar kullanacak 
kadar hayatta kalmak istiyor! Sana kolaylıkla [Cinayet] işleyebileceğim.”

“......yapmayacağım.”

Yuuri-san fısıldadı.

Koudai Kamiuchi ona dudak büktü, hayret etme numarası yaparak.

“[Cinayet] kullanmayacak mısın? Hehe, kullanacaksın!”

“...B-Benimle dalga geçme. Kazuki-san’a asla öyle bir şey yapmam, ve de yapamam. Öyleyse bunu nasıl bu 
kadar özgüven ile ilan edebiliyorsun…?”

“Hayır, yani, sen hayatta kalmak için kendi vücudunu teslim eden kız değil misin? Yuuri-chan?”

Yuuri-san yanıt vermedi ve gerildi.

“<u>Yuuri-chan hayatta kalmak için kesinlikle öldürecek</u>!”

“Yapma---”

“Aa, onlara benden canını nasıl yalvardığını anlatayım mı?”

Yuuri-chan gözlerini sonuna kadar açtı.

“Saf yürekli çocuk bana söylediklerini duyarsa senden artık hoşlanmayabiliir.”

 “...dur.”

“Gerçekten inanılmaz. Hiç gururun yok, değil mi? Ben sadece kızlar hakkında saf bir hayali olan bir 
genç olduğum için, benim için oldukça büyük bir hayretti~”

“D….ur, dur dur…!! Söyleme!!”

Yuuri-chan oracıkta göz yaşlarına boğuldu.

“Amma da çabuk ağlıyorsun sen… Merak etme! Sadece şaka yapıyordum!”

Tabi ki de ağlamaları durmadı. Koudai Kamiuchi kollarını kaldırdı, “Aman, aman.”

“Yani, ona inanıp inanmaman senin kararın. İnanmamanı öneririm.”

Yuuri-san ağlarken gözünün kenarından bana baktı.

Yuuri-san için üzülmüştüm ama bana [Cinayet] işlemesinin ihtimalinin var olduğunu düşünüyordum. Ne de 
olsa, kendi [Sınıf]’ı hakkında bile yalan söylemişti. Eğer ölüm ile tehdit edilirse, karşı 
koyabileceğinden şüphe duyuyordum.

Yuuri-san işte bu kadar hayatta kalmak istiyordu.

“Yani, iddiamızı ilgilendirenler bu kadar. Kabul etmekten başka bir seçeneğin yok. Ama elbette itirazın 
yok, değil mi? Ne de olsa, sen bununla hiçbir şey kaybetmiyorsun.”

Konuyu kendisi sonlandırdıktan sonra, Koudai Kamiuchi birden aşırı samimi bir şekilde kolunu omzuma 
attı ve yaklaştı, neredeyse cinayeti işlemeden önceki gibi.

---Ha?

Bunu düşündüğüm an o pantolonumun cebine bir şey soktu. Ona baktığımda, işaret parmağını dudaklarına 
dayadı. Omzuma sarıldığı için Yuuri-san ve Maria olanları görememişti.

Amacını elde ettikten sonra beni tekrar bıraktı.

Elimi cebin içine soktum ve ince bir şey hissettim.

Kağıt mı…? Diğerlerinin görmesini istemediği bir mesaj mı vermişti bana…?

“Kazuki.”

Elimi anında cebimden çıkarttım. Maria davranışlarımın üstünde durmadan devam etti,

“Bunun bir sorun olduğunu düşünmüyorum, ama bunu tekrar söylememe izin ver:”

Maria gözlerini benim üzerimde odakladı ve,

“Öldürme,” dedi.

...Yani, evet. Bunu söyleyeceğini beklemiştim.

Durum ne olursa olsun, kim hakkında olura olsun, Maria asla birinin ölmesi gereken bir durumu 
dilemezdi.

“......bende yapmamayı yeğlemek. Ama o zaman ne yapmalıyız? Ben hala iyiyim ama sen ve Yuuri-san…”

“Kendini bunun uğruna feda etmek mi istiyorsun? Bilmiyor musun? Eğer birini öldürürsen, [Suikast]’la 
olsa bile, hayatın boyunca sana mani olacak.”

Bunun farkındaydım.

Koudai Kamiuchi’yi öldürdüğüm an, günlük hayatıma geri dönemezdim artık.

Ama---

«<u>Bana ihanet etme</u>.»

Yuuri-san hala ağlıyordu.

Onu o şekilde gördüğümde, bir zamanlar söylediğim sözler tekrar aklıma geldi.

«Artık sana katlanamıyorum.»

Bir daha öyle bir şey yapmayacaktım.

O hatayı ikinci bir defa yapmayacaktım. O yüzden, yapmam gereken şey---

“Bizi kurtarmayı düşünmen gerekmiyor Kazuki.”

Yakalandığımı hissettiğim için gözlerimi kaçırdım.

“Kendini böyle bir şey için feda etmen gerekmiyor. Sen sadece kendi hayatını korumayı düşün.”

“...ama bahisi kaybedersem öldürüleceğim?”

“Merak etme.”

Maria bunu tabii bir şeymiş gibi söyledi,

“<u>Seni koruyacağım Kazuki</u>.”

===▶Altıncı Gün &lt;E&gt; [Kazuki Hoshino]'nun Odası===

Nota bakmadan bile iyi bir şey içermermeyeceğini biliyordum.

«Her şeyin çözülmesini istiyorsan tek yapman gereken şey Yuuri-chan’ı öldürmek!»

Ama bu kadar aptalca bir mesaj beklememiştim.

Tabi, Yuuri-san’ın [Sınıf]’ı benimkine karşıydı, çünkü ben [Devrimci]’ydim. [Şovalye] olan Koudai 
Kamiuchi için aynıydı. Bununla birlikte [Devrimci] ve [Şovalye] birlikte kalabilridi. Oyun bakımından 
onu öldürmenin anlamı yoktu.

Ne olmuş yani?

Benimle bu bahise girmesinin sebebi bana bu notu vermesiyle Yuuri-san’a [Suikast] yapacağımı filan mı 
düşünmesiydi?

Beni öyle küçümsemekten vazgeç.

Notu buruşturdum ve masanın üzerine attım. Ardından ekrana baktım.

«Lütfen [Suikast] için bir hedef seç»

İlk günde böyle bir şeyi nasıl asla seçmeyeceğimi düşündüğümü hatırladım.

Ama---

Artık bilmiyordum. Ne yapacağıma dair hiçbir fikrim yoktu.

Ama bir şey yapmadığım sürece kimsenin kurtulmayacağı belliydi.

...Öyleyse gerçekten de Koudai Kamiuchi’yi öldürmem mi gerekiyordu?

Bunun anlamı ‘kutu’ya teslim olmaktı. Kaybetmekti. Ve---günlük hayatıma ikinci bir defa geri 
dönememekti.

Ama bunun artık bir anlamı var mıydı? Ne de olsa «Yanagi-san»’ı kurtarabilirsem, vazgeçemediğim günlük 
hayat alakasız olabilirdi.

Doğru ya! Eğer o hatayı geri alabilirsem, eğer «Yanagi-san» ile baştan başlayabilirsem, ben---

---<u>Günlük hayatımdan vazgeçmeyi aldırmam</u>.

Elimi ekrana doğru uzattım.

Yazık oldu Koudai Kamiuchi, ama bahisi ben kazandım! «Yanagi-san»’ı kurtaracaktım. Bu bana uygundu. Bu 
benim için adaletti.

Öyleyse, sorun yok, değil mi Maria? Bu sonuçla sorunun yok, değil mi?

İçimdeki Maria’nın benim lehimde cevap vereceği beklentisiyle sordum.

Ama dediği şey---

«<u>Seni koruyacağım Kazuki</u>.»

---daha önceden söyledi sözlerdi.

“........ah.”

Elimi durdurdum çünkü o sözler hakkında bir şeyin garip bir his verdiğini fark ettim.

Doğru, neden öyle bir şey demişti…? Ben acaba bir şeyi gözden mi kaçırmıştım?

---Aa, doğru. Şimdi durup düşününce, Iroha-san’ın ölümünün sebebi neydi?

Iroha-san asla hayatını o kadar kolaylıkla pes etmezdi. Bununla ilgili bir yanlışlık vardı…

Ama ya idam edildiği zaman zaten ölümün eşiğindeyse? Ya da, ya onun ölümü o zamanda çoktan karar 
verildiyse?

Taşınabilir cihazımı çıkarttım ve kurallara baktım.

Biri [Öldürücü Darbe]’nin hedefi olarak seçilse bile, 17:55’e kadar gerçekleşmez. Iroha-san 17:40’ta 
ölmüştü. Eğer o vakitte [Öldürücü Darbe] tarafından öldürüleceğini bilseydi...

<u>Bize bir mesaj göndermez miydi</u>?

…...Hayır, bu gerçekten de olamazdı. Iroha-san [Kral]’dı. Kendisini [Cinayet] hedefi olarak seçmesinin 
imkanı yoktu---

---Bir dakika, bu yanlıştı. Bu farklıydı. Iroha-san [Prens]’ti.

[Cinayet] hedefini seçebilen [Kral] ise---


---<u>Yuuri Yanagi</u>


Hayır, hayır, bu imkansızdı. Düşünmeden karara varma. Bunun Iroha-san’dan bir mesaj olduğu sadece şimdiki bakış açımdan kaynaklanan bir düşünce.

Ama,

Taşınabilir cihazı kontrol ettim.

Şüphesizdi. Ölüm anına kadar---Iroha-san Yuuri-san ile [Gizli Buluşma]’daydı.

Iroha-san çizelgeye itaat etmemişti ve idam edilmişti. Çünkü 17:40’a kadar odasına geri dönmemişti. 
<u>Çünkü Yuuri-san’ın odasından kendi odasına geri dönmemişti</u>.

Kısacası---

<u>Yuuri-san Iroha-san’ın ölümünü gözü önünde şahit olmuştu</u>.

«Üzgün değil misin?»

Bu Maria’nın turuncu saate bakan Yuuri-san’a sorduğu soruydu. Ardından Yuuri-san bardak taşmışcasına 
ağlamaya başlamıştı.

<u>Ağlaması gerektiğini hatırlamış gibi</u>.

«Ne olursa olsun ölmek istemedim. O yüzden, o yüzden ben---»

Ölmek istemediği için mi?

Ölmek istemediği için.

«Seni seviyorum. Seni seviyorum Kazuki-san.»

“......”

Elimi masaya uzattım. Buruşturduğum notu açtım.

«Her şeyin çözülmesini istiyorsan tek yapman gereken şey Yuuri-chan’ı öldürmek!»

...Koudai Kamiuchi’yi öldürdüğümü varsayalım. Oyun elbet devam ederdi çünkü ben [Devrimci]’ydim, Maria 
[Dublör]’dü ve Yuuri-san [Kral]’dı.

Öyleyse o zaman ne yapacaktı? Yuuri-san ne olursa olsun ölmek istemediğine göre ne yapacaktı?

Koudai Kamiuchi söylemişti.

«<u>Yuuri-chan hayatta kalmak için kesinlikle öldürür</u>!»

Gümbür gümbür atan göğüsümü bastırdım.

«Öldürme.»

Maria neden o cümlenin sonuna «Koudai Kamiuchi» eklememişti?

İsteksiz olarak taşınılabilir cihazımı çıkarttım. Ardından Maria’nın sözlerini tekrar oynattım.

«<u>Seni koruyacağım Kazuki</u>.»

Kayıta ne kadar dinlesem de, sözler değişmedi. Maria biliyordu. O yüzden Yuuri-san’ın ağlıyor olmasına 
rağmen, herkesi kurtarmak istediğine rağmen, şunu dememişti:

«<u>Hepinizi</u> koruyacağım.»

Bunu neden demediğini anladım.


Ve ardından ben---

===▶Yedinci Gün &lt;B&gt; Büyük Oda===

“Ben kazandım.”

Koudai Kamiuchi ile girdiğim bahisi kaybettim.

===▶Yedinci Gün &lt;C&gt; [Koudai Kamiuchi] ile [Gizli Buluşma], [Kazuki Hoshino]'nun Odası===

{| style="border: 1px solid black; text-align: left; padding: 5px"
 !style="width: 150px; text-decoration: line-through;"| [Iroha Shindou]
 | ölü
 ! 
 |
 |-
 ! [Yuuri Yanagi]
 | -&gt;
 ! [Kazuki Hoshino]
 | 15:40~16:40
 |-
 ! style="text-decoration: line-through;"|[Daiya Oomine]
 | ölü
 ! 
 |
 |-
 ! [Kazuki Hoshino]
 | -&gt;
 ! [Yuuri Yanagi]
 | 15:40~16:40
 |-
 ! [Koudai Kamiuchi]
 | -&gt;
 ! [Kazuki Hoshino]
 | 15:00~15:30
 |-
 ! [Maria Otonashi]
 | -&gt;
 ! [Kazuki Hoshino]
 | 16:50~17:20
 |}


Beni [Gizli Buluşma] için seçeceğini hiç düşünmemiştim.

“Ha, suratına bakılırsa bana [Suikast] uygulamamanın sebebi gerçeği fark ettiğin içindi, değil mi?”

Hayatını önceden tehlikede olmasına rağmen, Koudai Kamiuchi her zamanki gibi benimle rahatça konuştu.

“...inanıyor muydun?”

Hafifçe gülümsedi.

“Yok be! Sana söylemedim mi? Tehlikeden zevk alırım!”

Zihin yapısı benim için gerçekten de muammaydı.

“Öyleyse şimdi de sana Yuuri-chan’ı öldürmem konusunda yardımcı olmamı mı istiyorsun? ...imkanı yok, 
değil mi. Eğer öyle bir niyetin olsaydın dün zaten yapardın. Ühihi, seni öldürmeye hazır olduğunu 
belirttiğimde Yuuri-chan amma da telaşlıydı, öyle değil mi Senpai? ...bu amma da tatlıydı.”

“...Neden?”

“Hım?”

“Neden o şekilde yazdın? Neden onun yaptıklarını bir bir söylemedin?”

Koudai Kamiuchi soğukkanlı bir şekilde cevap verdi,

“Bunu yapamam.”

“Ama neden?!”

“Yani, çünkü ona aşık oldum.”

İlk başta bunun başka bir şaka olduğunu düşünmüştüm. Ama onun gözleri yalan söylemiyordu.

“...ama kullanıldığını fark ettin he? Seni de öldüreceğini fark ettin, değil mi?”

“Yani, evet.”

“Ve ona hala aşık mısın?”

“Bunca zamandır bunu söylüyorum ya.”

Bu çok garipti. Bu şekilde düşünmek normal değildi.

“O surat da neyin nesi? Sana da benzer bir şey yapmadı mı? Öyleyse benim hislerimi de anlayabiliyor 
olman gerekir.”

“Anlayabilmemin imkanı y---”

“Ee Senpai, bir an bile onu öldürmeyi düşündün mü?”

“...Ben,”

Farkında olmadan ağzımı kapattım. Hayır, o yanılıyor olmalıydı. Hedef kim olursa olsun ben 
öldüremezdim.

Ama daha önceden Yuuri-san’ı öldürmeyi aklımın ucundan bile geçirmeden onu öldürme eşiğinde olmam 
doğruydu. Ve şimdi buna dikkat çektiğinde bile yapmak istemiyordum.

“Aldatılırken bile insan yine Yuuri-chan tarafından büyüleniyor. Bu ikimiz için de geçerli, değil mi? 
Onun o kadar hayatta kalmasını anlayabilidiğimiz için, onu affetmek istiyoruz. ...yani, kısacası fark 
etmemize rağmen aldatılmaya devam ediyoruz. Ha… üf ya, Yuuri-chan’ın bu oyun içerisinde fazla gücü 
var.”

...biz aldatılmaya devam ediyorduk.

...sanırım öyleydi. Ben hala Koudai Kamiuchi’nin bunu beni kandırmak için uydurduğunu düşünüyordum. 
Yapmasını istiyordum.

O yüzden, kendimi bu toy düşünceden kurtarmak için ona sordum,

“...Yuuri-san ile ne zamandan beri işbirliği yapıyorsun?”

“İlk günkü [Gizli Buluşma]’dan beri! O zaman kötü adam rolünü yapmak da Yuuri-chan tarafından bir 
istekti.”

Öyleyse gerçekten de tam başından beri öyleydi. Yuuri-san tam baştan beri, sarılaştığı zaman bile 
hayatta kalmanın yolunu arıyordu.

“...Daiya’yı öldürmek de mi Yuuri-san’ın talimatı mıydı?”

“Yani, evet. Anlaşılan Yuuri-chan o ‘kutu’lar hakkındaki hikayeyi hemen hemen inanmış ve Oomine-
senpaı’ın ölümüyle gerçekten sonlanacağını düşünmüştü.”

“‘Kutu’lar hakkındaki hikayeye inanmış mıydı…?”

Bunca zamandır varlıklarını reddetmesine rağmen mi…? Aa, anladım. Bu kalanımız tarafından kuşku 
duyulmamak için de ayrıca yapılan bir performanstı.

“Hatırlıyor musun, o zaman onu gerçekten yapmadan önce taşınılabilir cihazıma bakıyordum ya? Esasında 
ben Yuuri-chan’ın talimatlarını tekrar okuyordum!”

“...sana ne kadar detaylı talimat verdi?”

“Nasıl davranacağımı aşağı yukarı belirtti. Kısacası kendisinden şüphe edilmeyeceğinden emin olmak 
istedi, anladın mı? Gerçi, onun bana verdiği sebep bu değildi ama.”

Kamiuchi-kun o olaya sebep olana kadar Yuuri-san mutlulukla gülümsüyordu.


Olacakları bilmesine rağmen.

“......Maria…”

“Hım?”

“Maria neden Yuuri-san’ın bu işin içinde olduğunu bilmesine rağmen sessiz kaldı?”

“Ah, onu bile fark ettin mi?”

Maria ondan önce Koudai Kamiuchi ile [Gizli Buluşma] yapmıştı. Öyleyse o Maria’nın sessiz kalması için 
onu bir şekilde zorlamış mıydı?

“Doğrusu Mariççi dün çoktan fark etmişti. Ama ikna olmamıştı ve sadece ondan şüphe duyuyordu. Ardından 
[Gizli Buluşma]’da Yuuri-chan’ın durumla olan alakası hakkında beni sorguladı.”

Birden Maria’nın ifadesini hatırladım.

«......demek istediğim şey şu… Yanagi ile birlikte dört tane [Gizli Buluşma] yaptın zaten, değil mi?»

“......sakın söyleme,”

Maria o zamanda Yuuri-san’dan çoktan şüpheleniyor muydu? Benim kendisiyle bir [Gizli Buluşma] yapmamı 
sinsice teşvik ettiğinde mi Yuuri-san’ın tavrından şüphelenmişti?

Ama Maria’nın uyarısını fark edememiştim ve yine de Yuuri-san ile [Gizli Buluşma] yapmıştım. Çünkü 
«Yanagi-san» ile olan geçmişime takılmıştım.

Ve bu da bizi olabilecek en kötü duruma sokmuştu.

“Ama Mariççi’nin fazla açık olduğunu düşünmüyor musun? Bana Yuuri-chan hakkında soru sorduğunda kendini 
hiç düşünmedi mi?”

Ona tamamen katılıyordum, ama bu Maria ancak bu şekilde saldırabilirdi.

“Gerçi, bunu daha fazla sır tutamayacağımı düşündüğüm için ona neredeyse bütün gerçeği anlattım. Ah, 
tam da tahmin ettiğin gibi, onun bu konuda sessiz kalmasını sağladım.”

“...Nasıl? Maria o kadar kolaylıkla tehdit edilemez! Kendi hayatı tehlikede olsa bile öyle bir tehdite 
uymaz!”

“Sanırım öyle. Onu ne ile tehdit edersen et dinlemiyor. ---o yüzden ona, sana bir şey yapmakla tehdit 
ettim Hoshino-senpai.”

“......he?”

“Hayır, bunu yapmayı düşünmüyordum, gerçekten. Sadece ona sırada seni öldüreceğimi ilan ettim Hoshino-
senpai. Ardından bu teklifi kendi yaptı: «İsteğin üzere gerçek hakkında çıtımı çıkartmayacağım, o 
yüzden Kazuki’ye zarar verme. Onun yerine beni öldürebilirsin.» Gerçekten, ne kadar da cesur.”

---Aa, şimdi anladım.

«<u>Seni koruyacağım Kazuki</u>.»

O sözlerin anlamı buydu.

“Bende kabul ettim. Yani, buna bağlı kalmayı düşünmüyorum ama. Yoksa sen bunda bir anlam görüyor musun? 
Demeye calıştığım, Yuuri-chan ona karşı olan [Devrimci]’yi hayatta bırakamaz zaten.”

...Maria bunun fazlasıyla farkındaydı. Kendi fedanın hiçbir şeyi çözmeyeceğini elbet biliyordu.

Ama yine de Maria beni terk edemiyordu.

Çünkü bu onun gurur duyduğu şeydi.

Ama---

“Onun esasında bir aptal olup olmadığını merak ediyorum… Mariççi yani.”

---Koudai Kamiuchi bunu anlamaktan acizdi.

Çünkü o öyle bir gururdan uzak bir yerde yaşıyordu.

“......Kamiuchi-kun.”

“Ne oldu?”

“Yuuri-san sana Daiya’yı öldürme talimatını vermeseydi, yaşamasına izin verir miydin?”

Tereddüt etmeden yanıt verdi.

“<u>İmkanı yok</u>.”

Bu muhtemelen onun için zor bir soru değildi.

“Yuuri-chan sadece bardağı taşıran son damlaydı. Bana bir bıçak vermese bile benzer bir şeyler yapardım 
herhalde. Yani zamanın bitmesine kadar beklemek aptallık olurdu.”

Memnuniyetle devam etti,

“<u>Onun yerine böyle güzel eğlencenin tadını çıkartabiliriz!</u>”

Aa, anladım.

Yuuri-san’ın gizliden yaptığı şeyler bu konuda önemsizdi. Ne olursa olsun Kamiuchi Koudai’yı 
affetmemeliydim. Ne olursa olsun.

Ben sessizce yumruğumu sıkarken, Koudai Kamiuchi yanımda hintkenevir torbacığını karıştırdı.

“Sana acıdığım için sana bunu vereceğim!”

Bana o bıçağı uzattı.

“......ne dolap çeviriyorsun sen?”

“Şimdilik bunu kendini koruyabilmek için al. Anlaşılan Yuuri-san seninle olan [Gizli Buluşma]’sına 
kadar sana [Cinayet] işlemeyi düşünmüyor. Eğer Yuuri-chan’ı çabuk öldürürsen, belki hayatta 
kalabilirsin.”

“...ciddi misin sen?”

“...hım? Sana yardım etmem garip mi? Dediğim gibi bunu halinden anladığım için yapıyorum, gerçekten. 
Bunu ‘Yuuri Yanagi’nin Kurbanları Kulübü’ üyesinden bir elveda hediyesi olarak düşün!”

“Öyle değil! Demeye çalıştığım şey… Yuuri-san’a aşık değil misin?”

Sanki beni anlamamış gibi bana şaşkın bir şekilde baktı.

Aa, anladım.

Onun koruyacak hiçbir şeyi yoktu. Sanki onun kalbinde bir öz göremiyordum. O yüzden onun eylemlerinde 
bir tutarlılık göremiyorduk. Maria’yı susturmak ve bana Yuuri-san’ın gizli eylemleri ile ilgili bana 
ipuçları vermek onu hiç rahatsız etmiyordu.”

Bu kadarı yeterdi. Onunla daha fazla konuşmak istemiyordum.

“......ona ihtiyacım yok.”

“Neyse artık.”

Daha derin duygu göstermeden bıçağı masanın üzerine attı.

Konuşma böylece bitti. Yatağın üzerine oturdu ve canı sıkkın bir şekilde taşınılır cihazıyla oynadı. 
Yere oturdum ve başımı dizlerime dayadım.

Onunla artık konuşmak istemiyordum, ama doğrulamam gereken bir şey vardı.

“Kamiuchi-kun.”

Başımı kaldırmadan ona sordum.

“Ben öldükten sonra Yuuri-san’ı öldürecek misin?”

Yuuri-san ve Koudai Kamiuchi [Kral] ve [Şovalye] oldukları için, bir arada hayatta kalamazlardı. Eğer o 
oyunu kazanmak istiyorsa, Yuuri-san’ı öldürmesi gerekiyordu.

Cevap verdi,

“Dürüst olmak gerekirse, emin değilim.”

Her zamanki rahat ses tonuyla. Gönülsüzce.

“Bunu başka bir kumar olarak düşünemez miyiz?”

Başımı kaldırdım ve onun suratına baktım.

Her zamanki gibi orada gevşek bir ifade vardı. Koudai Kamiuchi hiç değişmemişti. Daiya ve Iroha-san’ı 
öldürdüğü için hiç üzülmemişti.

“...hey, Kamiuchi-kun. Böyle bir şeyi ilk defa söylüyorum, ama içimdeki atmam lazım.”

“Çıkar şu ağzındaki baklayı.”

Derin bir nefes aldım ve mümkün olduğu kadar kötü niyetle güç aldım,

“<u>Umarım Yuuri-san seni gebertir</u>.”


===▶Yedinci Gün &lt;C&gt; [Yuuri Yanagi] ile [Gizli Buluşma], [Yuuri Yanagi]'nin Odası===


Benim tanıdığım Yuuri Yanagi artık yoktu. Onun suratında her zamanki sevimlililiğinin izi kalmamıştı ve ardından kalan sadece yorgunluktu.

Ve gözlerinde o boşluk vardı.

O gözler bana dün sarılmadan önce gösterdiği gözlerdi. Onun kaynağı yaşadığı zihinsel yara olduğunu 
düşünmüştüm.

Ama bu yanlıştı.

O boşluk bizim önümüzde rol yapmak için duygularını uzun süreliğine bastırmaktan kaynaklanmıştı.

Ve---o haldeyken onu artık «Nana Yanagi» ile karıştıramıyordum.

...hayır, sadece ifadesinden dolayı değildi.

Muhtemelen onu yanağından öptüğümde çoktan fark etmiştim.

Muhtemelen onun göz yaşlarının «Nana Yanagi»’ninkilerinden farklı olduğunu, susuzluğumu gidermediğini 
düşündüğümde çoktan fark etmiştim.

Önümde duran kıza öylece baktım.

Ona öylece bakmaya devam ettim, gözlerimi kaçırmadan, ama ayrıca hiçbir duygu göstermeden.

Sararmış kız ellerini göğüsüne bastırıyordu. Düzensiz bir şekilde soluk alıyordu.

Bakışımda herhangi bir duygu ifade etmemeye çalışmama rağmen o bunun ne anlama geldiğini fark etmişti. 
Ve ızdırap çekmeye başlamıştı.

---günahını fark ettiğinden dolayı.

Biraz bocaladıı ve hızla ağzını elleri ile kapadı. Ama direnişi nafileydi; parmaklarının aralarından 
kusmuk aktı.

“Üü, güh…”

Ama onunla ilgilenmedim ve onu sadece öylece seyrettim.

Nefret.

Nefret.

Ondan nefret etmeliydim, bizi aldatan, bizi köşeye sıkıştıran, bizi bu duruma sokan kişi. Ondan nefret 
etmem benim işimi kolaylatırdı. Ayrıca onu düşman olarak algılarsam hala bir fırsat olabilirdi. Ondan 
nefret etmem gerekiyordu.

Ama buna rağmen, acınası bir halde bana ağladı.

---Acıyordu.

Ağladı.

---Acıyordu, acıyordu, acıyordu, acıyordu acıyordu acıyordu acıyordu acıyordu acıyordu acıyor acıyor 
acıyor acıyor acıyor acıyor acıyor acıyor.

“------”

Ne olmuş yani? Yuuri-san da başkalarını köşeye sıkıştırmış ve onlara azap çektirmişti. Şimdi o da böyle 
acı çekmeyi hakkediyordu. Öyle acınası gözükmek onun başka numaralarından biri olabilirdi. Ona anlayış 
göstermek düpedüz aptallık olmaz mıydı?

Ve buna rağmen---


“......İyi misin?”


Şimdi durup düşününce, o sürekli olarak özür dilemişti.

“Özür dilerim.”

Klasik özür dileyişi ardından devam etti,

“<u>Ama seni yine de öldüreceğim Kazuki-san</u>.”

Bunu biliyordum!

Tabi ki de canını kurtarmak için kendini o kadar incittikten sonra öylece bırakmayacaktın.

“......Yuuri-san, uzansan iyi olur.”

Bunu önerdiğimde, üstelik ona şefkat duyarak, uysal bir şekilde beni dinledi ve yatağı üzerine uzandı. 
Ama başını bana doğru döndürmedi.

O şekilde bana sordu,

“......direnmeyecek misin?”

“Direnmeyeceğim.”

Ben bile kendi belirgin sözlerime hayret etmiştim. Ona karşı çıkıp çıkmayacağım konusunda emin olmamama 
rağmen, anında onun sorusuna cevap vermeyi başarmıştım.

Ama böyle herhalde iyidi. Bu içgüdüsel sözler benim elbet son cevabım olacaktı.


“...öyleyse neden benimle [Gizli Buluşma] yapmak istedin?”

“Çünkü bir dileğim var.”

Ardından ona neden [Gizli Buluşma] eşim olarak Maria’yı değil onu seçtiğimi söyledim,

“<u>Maria’yı öldürme</u>.”

Yuuri-san’ın hayret içerisinde nefes aldığını fark ettim.

“...Neden Otonashi-san’ı öldüreceğimi düşünüyorsun? Yani, ben [Kral]’ım ve Otonashi-san da [Dublör]. 

Oyun bakımından onda benim hayatta kalmam için öldürmemin gerekmediği bir [Sınıf] var.”
“Bana Koudai Kamiuchi’yi öldürmeye çalıştırdın, değil mi?”


“......evet.”

“Onu öldürseydim bile oyun sonlanmayacaktı. Fakat sen beni öldüremeyecek vaziyete düşerdin. O yüzden 
öldürmek için kimi kullanırsan kullan, neticede son kalan kişiyi kendi ellerinle öldürmen gerekiyor. O 
yüzden merak ettim: neden özellikle benim onu öldürmemi istedin?”

Yuuri-san sessiz kaldı, ama ben kendi başıma doğru cevabı bulmuştum,

“<u>Çünkü benim gibi birini öldürmek kolay, öyle değil mi</u>?”

Başı hafifçe seğirdi.

“Koudai Kamiuchi’yi son olarak bırakmak fazla tehlikeli olurdu, çünkü bıçağa sahip olan son kişiyi 
öldürmen gerekirdi. Ama söz konusu ben olunca, senin için neredeyse hiç tehlike yok. O yüzden beni 
kurtarmak istedin. Yoksa yanılıyor muyum?”

Yuuri-san bir süreliğine sessiz kaldı, ama sonunda düzgün bir şekilde cevap verdi,

“......haklısın.”

Bunu kabul etmesi beni sarsmıştı. Ama o hisleri gizledim ve devam ettim,


“Ama şimdi Koudai Kamiuchi’yi kendin öldürmen gerekecek. Bunun üzerine kendi başına bıçakla doğrudan 
yapman gerekiyor, yoksa onunla doğrudan yüzleşirsen kazanma ihtimalin yok. Öyleyse ne yapacaksın acaba? 
Hayatta kalma ihtimalini nasıl yükseltirdin?”

“......”

“...sanırım ne demek istediğimi zaten biliyorsun, değil mi? Hayatta kalma olasılıklarını yükseltmek 

için---<u>Maria Otonashi’yi kullanacaksın</u>.”

Yuuri-san dertop oldu.

“Yani, onu tam olarak nasıl kullanmayı düşündüğünü bilmiyorum! Sadece yaptığın her şeyden sonra kendini 
sınırlamaya başlaman saçmalık. Yuuri-san, en kötü ihtimal hayatta kalmak için Maria’yı öldürürdün.”

Onun yüzüne yaklaştım ve gözlerinin içine baktım.

“O yüzden, lütfen.”

Sözümü tekrarladım.

“<u>Maria’yı öldürme</u>.”

Onun gözlerini kaçırmasına izin vermeyecektim. Ona bu konuda söz vermesini sağlamam gerekiyordu.

Boş bakışı olan kız biraz korkmuş bir tavırla cevap verdi,

“...bunun sözünü vermek kolay. Sadece söylemem gerekiyor, yalan olsa bile.”

“......hım?”

“Demeye calıştığım, buna uyup uymayacağımı doğrulayabilecek hiçbir yolun yok, çünkü Otonashi-san’ı 
kullandığımda ölü olacaksın. Öyleyse şimdi öyle bir şeyin sözünü yapmak saçma değil mi? Şimdiye kadar 
eğer gerek varsa yalan söyleyeceğimin farkında olman gerekir.”

Oysa sadece söz vermesi gerekmesine rağmen bana bilerek tavsiye vermişti.

“...sen Koudai Kamiuchi’den farklısın.”

“He?”

“Sen düzgün bir şekilde günahını fark edebiliyorsun. O yüzden, benim tehditime boyun eğeceksin.”

Tehdit. Öyle bir kelime kullandığım için gözlerini sonuna kadar açtı.

“Eğer Maria’yı öldürürsen---<u>senin hayatını mahvedeceğim</u>.”


Yuuri-san sözümüzü bozduğunda artık hayatta olmayacaktım. Ama bu onu tehdit edemeyeceğim anlamına 
gelmiyordu.

Tek yapmam gereken şey o sözü bozduğunda yürürlüğe girecek bir şey hazırlamaktı.

“Eğer Maria’yı öldürürsen, ömrünün sonuna kadar seni lanet edeceğim ve sana zulmedeceğim. Sana bütün 
gün boyunca lanet eden bir ruh olacağım. Bir anlığına bile olsun senin bir katil olduğunu 

unutturmayacağım. Böylelikle sana hayatın anlamını kaybettireceğim ve seni sileceğim.”

Sesimdeki kararlılığı duyduktan sonra Yuuri-san yüzünü gülümsemek veya ağlamak üzere olacak bir şekle 
büründürdü… tam çıkartamamıştım.

“O senin için değerli he.”

Diye fısıldadı.

“Otonashi-san senin için çok değerli, öyle değil mi?”

O niyetimi anladığına sevinmiştim.

“Evet… o yüzden eğer onu öldürürsen seni affetmem.”


Bu tehdit sadece Yuuri-san günahlarının farkında olduğu için işe yarayabilirdi.

O yüzden Maria’yı öldüreceği an suçluluk hislerinin tutsağı olacaktı.

O yüzden o artık Maria’yı öldürmeyecekti.

Yataktan geri adım attım ve masaya oturdum.

“...Ee, sen neden benimle [Gizli Buluşma] yapmak istedin Yuuri-san?”

“......”

“Sen beni [Gizli Buluşma] eşin olarak seçtin, öyle değil mi?”

Onu masadan izledim.

“Evet. ...seçtim.”

Gözlerini tavana çevirdi.

“Sana söylemek istediğim son bir şey var. Dinlemesi zor olabilir, ama sana kötülüklerimden bahsedebilir 
miyim? ...gerçi, çoğunu zaten biliyorsun anlaşılan.”

“...İtiraf olarak mı?”

“Hayır. Gizlemek benim için daha kolay olurdu ne de olsa.”

“O zaman neden?”

“<u>Çünkü sana yardım edecek</u>.”

Kaşlarımı çattım.

“Bana yardım mı edecek? Ne edecek?”

“Bu durumu nasıl oluşturduğumun detayları sana yardım edecek.”

Anlamamıştım. Onun biraz sonrasında ölmeyecek miydim? Bana belki yardım edebilecek veya etmeyecek 
şeylerin önemi yoktu artık.

Ama Yuuri-san mantığını açıklamadı ve konuşmasına başladı,

“[Asil Krallık]’a vardığımdan beri hayatta kalmanın yollarını düşündüm.”

Sesi titriyordu. Anlaşılan gerçekten de bu konu hakkında konuşmak istemiyordu.

“Bir yandan hayatım için endişelenirken, diğer yandan hayatta kalma ihtimalimi nasıl yükseltebileceğimi 
düşündüm. Başka bir hitapla, o sırada bu ölüm oyunun galibi olmayı planladım. Vardığım sonuç öncelikle 
o süre boyunca diğerlerini kendime dost etmekti.

Özellike [Devrimci] ve [Büyücü]’nün benden yana olmasını istiyordum. O yüzden kimlerin o [Sınıf]’lara 
sahip olduğunu öğrenmek istedim. Bunun uğruna [Sınıf]’larımızı ortaya atmayı teklif ettim. Ama benim 
hayretime Daiya benim yerime teklif etti.”

“[Devrimci] ve [Büyücü]’nün senden yana olmasını istedin---”

“---öldürmek için.”

Bunu hiç tereddüt etmeden ilan etti. ...belki de yaptığı şeyler hakkında biraz fazla açık olmuştu.

“Ama [Büyücü] Oomine-kun’du ve benden yana olmak istememişti. Herhalde gözlerimden vana gibi su 
akmasını sağlayan rol yapışımı fark etmişti. <!--Bir Göz Atmak Lazım--> Ve [Devrimci] de sendin Kazuki-
san. Ama sen istesem de kimseyi öldüremezdin.”

“O yüzden sen de [Şovalye] olan Kamiuchi-kun’u mu dostun yaptın…? Ama hızlı karar verdin, öyle değil 
mi? O bana kendisine ilk günden talimat verdiğini söyledi.”

“Benden… doğrusu, hoşlandığı belliydi. Böyle şeylere çok hassasımdır. O yüzden onu hızla dostum yaptım 
ve ortamın gerilmesi için ona öfke krizine girmesini söyledim.”

“Bunu yapmaya ne gerek vardı?”

“Kalanınızda hızla bir şey yapma isteği yaratmak için. Eğer tehdit altında hissederlerse, insanlar buna 
karşı bir plan yapmak ister. Böylece sizde olanları ortaya atma isteği yarattım.”

Anladım… doğru, eğer herkes bir ölüm oyunun olmayacağı sonucuna varsaydı, yeni bir şey yapma gereği 
kalmazdı.

“‘Kutu’lar ile ilgili hikayenin gerçek olduğu sonucuna vardım. O yüzden, Oomine-san’dan kurtulmam 
gerekiyordu.”

“O yüzden mi Koudai Kamiuchi’ye onu öldürttün?”

“Evet. Ama Oomine-san öldüğünde [Asil Krallık] sona ermedi. O yüzden amacımı ‘sahip’i öldürmekten oyunu 
kazanmaya değiştirdim. ---kalanını genel olarak biliyorsun, değil mi?”

Başımı salladım. Genel olarak durumu anladığımdan emindim. ...Ama yine de bir tane daha sorum vardı.

“Öyleyse ya Iroha-san…? Onun öldüğü vaziyetin bir tür mesaj olduğunu varsaydım, ama tam olarak ne 
oldu?”

Yuuri-san’ın yüzü gerildiğini belirgin bir şekilde gördüm.

Onun ifadesinden Iroha-san’ın ölümü onun için özel bir şey olduğunu algıladım. Kendi eylemlerinden bu 
kadar cesur bir şekilde konuşmasına rağmen, anlaşılan bu durum onda biraz gönülsüzlük yaratmıştı.

Yuuri-san dudağını ısırdı, ama ardından konuştu,

“...sanırım farz ettiğin gibiydi. Iroha’yı [Cinayet] hedefi olarak seçtik. Ve Iroha bunu öğrendiğinde, 
sana ve Maria’ya gizliden gizliye yaptığım eylemler hakkında mesaj bırakmak için öyle öldü.”

Kendi isteği ile duygularını bastırdı ve sakin bir ses ile konuştu.

Birden, belli bir şey fark ettim. Onun sağ bileğinde taktığı saat. Onun esas saati bej rengindeydi. 
Ama---şu anki saati turuncuydu.

“Bu oyunda bile… yine kazanamıyorum… Iroha’ya karşı…”

Ve o ardından sessizliğe büründü.

Iroha-san hakkında başka soruya cevap vermeyeceği hissine kapıldım.

O yüzden, o konu hakkında ona daha fazla baskı uygulamaktan vazgeçtim.

“Tamam, gizliden ne yaptığını anladım… ama bunun bana nasıl yardım edeceğini hala anlamadım?”

Yuuri-san bu soru ile kendini yataktan kaldırdı ve bana o boş gözlerle baktı.

“......Sence neden ‘kutu’ hakkındaki o hikayeyi inandım?”

“He?”

“Şimdi söylemek üzere olduğum şeye lütfen inanır mısın? ...hayır, özür dilerim. Sana o şekilde ihanet 
ettikten sonra bana hala inanmanı beklemek aptallık, öyle değil mi?”

Tereddüt ederek vevam etti,

“Ama sen bana sorduğundan dolayı, sana söyleyeceğim. <u>Buradaki herkesin tersine, ben buraya 
vardığımızdan önce olanları hatırlayabiliyorum</u>.”

“-------!!”

Bu beklenmedik söz karşısında gözlerimi sonuna kadar açtım.

“Orada, ‘sahip’ tarafından bir açıklama aldım. Bana [Asil Krallık] adında bir ölüm oyunu oynayacağımı 
söyledi.”

‘Sahip’ mi…? Öyleyse o ‘sahip’i, [Asil Krallık]’ın yöneticisini baştan beri biliyor muydu?

“...o ‘sahip’ kim…?”

Yuuri-san beni yanıtladı,

“Oomine-san.”

‘Sahip’ Daiya miydi…?

Nefesim kesildi. Açıkçası beklenmedik değildi. Esasında onun olması doğaldı. Yuuri-san muhtemelen 
Daiya’nın sahip olduğunu bildiği için Maria’ya inanmıştı. Ama---

“Ama---’kutu’ Daiya’nın ölümüne rağmen yok olmadı.”

Doğru, Daiya bu ‘Asılsızlık Oyunu’nun ‘sahip’i olsaydı çoktan bitmiş olurdu.

“Sana daha önceden söylediğim gibi, ben de bu şekilde biteceğini düşünmüştüm. Ama gördüğün gibi 
bitmedi. O yüzden hemen cevaba rastladım.”

Burada olan Oomine-san --- «Daiya Oomine» değildi,” dedi.

“......neyden bahsediyorsun sen? O Daiya da neyin nesiydi o halde?”

“Yani---”

Ama Yuuri-san tereddüt etti.

“...özür dilerim, ama sana söylememeyi tercih ederim. Eğer şimdi söylersem bana inanmazsın zaten. Ama 
bir kereliğine düşün: kanıt denilemez, ama buradaki Oomine-san bu ‘kutu’nun ‘sahip’i olduğuna dair 
hiçbir farkındalığı yoktu, değil mi?”

“Yani, muhtemelen…”

Eğer farkında olsaydı kendisinin o şekilde öldürülmesine izin vermezdi.

Ama bu doğru olsa bile bu Yuuri-san’ın doğruyu söylediği anlamına gelmez. Onun sözlerinin ne kadarı 
doğru olduğunu yargılayamazdım.

“Yuuri-san, ben yakında öleceğim, değil mi?”

“Evet.”

“Öyleyse sana şimdi tamamen inanamadığımda, ne zaman inanabileceğim ya?”

Cevabı olmayan bu soru belki de biraz acımasızdı.

Ama anında cevap verdi.


“<u>Senin sıran olduğu anda</u>.”


“Benim sıram mı…? Ne sırası…?”

Ama artık cevap vermiyordu. O da muhtemelen «şu an inanamayacağım» başka bir durumdu.

Belki de---ben öldükten ve o kazandıktan sonra bile [Asil Krallık] bitmeyecekti? Tekrar baştan mı 
başlayacaktı? Ama nereye kadardı?

Sakın bana ‘sahip’ tatmin olana kadar deme…?

“Tekrar birbirimizle bu şekilde savaşmamız gerekecek mi…?”

Yuuri-san bunu söylediğimde gözlerini kaçırdı.

Cevap yerine bana,

“...Kazuki-san, bir dileğim var. Dinler misin?”

Ağlamak üzere olan bir surat ile.

“Evet, dinlerim.”

Cansız bir gülücük attı ve,

“Çok teşekkür ederim. Öyleyse söz ver. Bir dahaki sefer, veya ondan sonraki, veya son sefer, her neyse, 
şüphesiz senin sıran da gelecek. O zaman gelince, elbet birbirimizle tekrar karşılaşacağız. O zaman 
gelince---”

Ayağa kalktı ve sendeleyerek bana doğru yürüdü.

“O zaman gelince---”

Gözlerinden yaşlar akmaya başladı.

“---<u>lütfen öldür beni</u>.”

Ardından bana yapıştı. Fakat bana sarılmaktansa, bana sadece dayandı.

“Kesinlikle, kesinlikle öldür beni, lütfen. Yapmazsan kendimi affedemem. Hayır… kendimi zaten 
affedemiyorum, ama o durumda hiç edemem. O yüzden lütfen öldür beni. Ve ardından seninle tekrar 
görüşmeme izin ver. Lütfen. Lütfen, lütfen lütfen---”

“---<u>Bana ihanet etme</u>.”


O zaman farkına vardım.

Belki tekrar baştan başlayabilirdim. Belki de hayatta kalmanın ihtimali hala vardı.

Fakat---«Yanagi-san»’ı kurtaramamıştım.

Ona bakınca, bir defa daha «Nana Yanagi»’yi hatırladım.

«Nana Yanagi» ve «Yuuri Yanagi»’yi karıştırmıştım. Belki Yuuri-san’a bağlanarak ve onu kurtararak 
geçimşimi değiştirebileceğimi düşünmüştüm.

Ama bu tamamıyla saçmalıktı.

Onlar farklı bireylerdi, o yüzden birini kurtarmanın diğerini kurtarmak anlamına gelebilmesinin imkanı 
yoktu. Belirgin olan bu durumu fark etmemiştim çünkü fark etmek istememiştim.

Çünkü teselli arıyordum.

Ama şimdi biliyordum. Biri tarafından vakit öldürmek için kullanılan bir ‘kutu’ içerisinde teselli elde 
edebilmenin imkanı yoktu.


“<u>Özür dilerim, ama sana ihanet edeceğim</u>.”

Ona açık açık söyledim.

Ne de olsa ben «Yanagi-san»’ı---elbet tekrar unutacaktım.

“Benim sıram olsa bile, seni öldürmeyeceğim.”

Belki Yuuri-san bundan dolayı [Asil Krallık] sona erdikten sonra bile ızdırap çekecekti.

Ama ben karar vermiştim.

Böyle bir kutuya teslim olmadan, ve «Nana Yanagi» ile olan geçmişime teslim olmadan, koruyacaktım.

Kendimi,

Maria’yı,

ve günlük hayatımı---koruyacaktım.

...ha, her zamanki sonuç.

“Anladım…….”

Böylece fısıldayarak, yatağına geri çekildi, suratı kederli. Yüzünü benden gizlemek için sırtını bana 
çevirdi. O sırta bir soru sordum.

“...Sana bir tane daha soru sorabilir miyim?”

“...ne?”

“Koudai Kamiuchi’yi yenebileceğini düşünüyor musun?”

Sonra son düşmanı, Koudai Kamiuchi, ile savaşacaktı. Onu doğrudan bıçak ile öldürmesi gerekiyordu, ama 
düzgün bir kavgada kazanma ihtimali neredeyse yoktu.

“...Tabi ki de!”

Bunu söyledikten sonra döndü.

“......ah.”

Şaşırmıştım.

O gözler artık boş değildi. Onun suratına o büyüleyici gülümseyiş geri dönmüştü.

Tabi ki de yürekten bir ifade değildi. Ama beni şaşırtan tam da buydu.

Öyle berbat ızdırabı bile kusursuzca gizleyebildiğine hayret etmiştim.

“Iroha ya da Otonashi-san olsaydı, kuşkunu anlardım, ama öyle küçücük bir böceğe kaybetmemin imkanı 
yok, değil mi?”

O, bana dayanmadan beni kullanan kişi,  «Nana Yanagi»’nin aksine, bunu hızla söyledi.

“<u>Onu sonuna kadar aldatacağım ve öldüreceğim</u>.”

“...anladım.”

Bende fazlasıyla aldatılmama rağmen, gülüşümü bastıramadım. Böyle yapınca, hatırladım:

 «Korkuyorum… Korkuyorum…!»

«Ne olursa olsun ölmek istemedim. O yüzden, o yüzden, ben---»

«Kurtar… beni.»

O beni gerçekten de kandırmıştı. Ama şaşırtıcı derecede az yalan söylemişti. Ne de olsa, gerçekten 
korkmuş, gerçekten ızdırap çekmiş, ve gerçekten de yardım aramıştı.

Ve---

“Kazuki-san.”

Yuuri Yanagi onu yanağından öptüğümdeki gibi bir gülücük attı ve,

“Seni gerçekten sevmiştim Kazuki-san.”


===▶Seventh Day <C> [Secret Meeting] with [Maria Otonashi], [Kazuki Hoshino]'s room===


Maria’ya öğrendiğim her şeyi anlattım.

Onun için bu sonucu kabul etmek ne kadar zor olsa da, hiçbir şey yapamazdı.

Yuuri-san beni [Cinayet] hedefi olarak çoktan seçmişti. Maria buna karşın hiçbir şeyin yapılamayacağını 
biliyordu.

O yüzden, ellerimiz bağlı, yatağın üzerinde öylece oturuyorduk. Sanki birbirimizin ellerinin şeklini 
zihnimize kazımaya çalışıyormuş gibi, parmaklarımızı sarmıştık, tekrar tekrar kavrayışımızı 
düzeltiyorduk, sadece birbirimizi hissediyorduk.

Son defa birbirimizi hissediyorduk.

“Kazuki.”

Maria benim ismimi söyledi.

“Doğrusu sana bilerek söylemediğim bir şey var.”

“...ha?”

“Şu anda ‘Kusurlu Mutluluk’a sahip değilim.”

Onun neyden bahsettiğini anlamadığım için ona öylece baktım.

“Sanırım gücümü kısa süreliğine kaybettim, ama kesin bir şey söyleyemem. Böyle bir ‘kutu’ya şimdiye 
kadar hiç rastlamamıştım, ama bu ‘Asılsızlık Oyunu’nun özelliklerinden biri olabilir.”

...bu oldukça önemli değil miydi?

“Bana neden söylemedin?”

Maria gözlerini biraz aşağı doğru çevirdi ve parmaklarımızı sararken,

“Ben insan değil, bir ‘kutu’yum. Başkaların uğruna yaşayan bir varlığım. Sana hep bu şekilde 
anlatmıştım. Maria Otonashi… hayır, Aya Otonashi böyle bir varlık olmak zorunda. Ve beni ayakta tutan 
şey, öyle olmamı sağlayan şey ‘Kusurlu Mutluluk’. Fakat şu anda kullanamıyorum. Öyleyse ben neyim?”

“Maria Maria işte!”

“......ve vardığımız yer burası he.”

Maria elimi o kadar sıkı kavradı ki neredeyse canımı yaktı.

“Sadece Kazuki’yi bile koruyamıyor muyum…?”

“...Maria.”

“Ha! [Dublör] mü? O zaman keşke senin yerine ölebilsem.”

Maria’nın kötü huyu tekrar belirmişti.

Kendini doğrudan hor görme şeklindeki kötü huyu.

“...Lütfen dur. Öyle bir şey olmasını istemem.”

“Biliyorum! Bu arzunun kendi bencilliğime hitap ettiğini biliyorum!”

Maria bana birden bardığında gözlerimi sonuna kadar açtım.

“...he?”

Maria farkında mıydı? Başkalarına yararı dokunacağına gerçekten inanmıyor muydu?

“Ne de olsa «o hafta» bana bunun kendi kibirimden başka bir şey olmadığını merhametsizce gösterdin…”

Dedi ve bana sert sert baktı.

“Ama yine de! Ama yine de ben bir ‘kutu’yum!”

Onun sözlerinin şiddetinden gark olmuştum ve sessiz kaldım.

Bunu fark etmişti, ama değiştiremiyordu. Çünkü onun için sarsılmaz olan bir inancı vardı. Eğer onu 
değiştirseydi, olduğu kişi olarak kalamazdı.

“.......Sana bağırdığım için özür dilerim.”

Maria hantal bir şekilde gözlerini kaçırdı.

“Ama bu çok küçük düşürücü. Bu sonucu resmen kabul edemiyorum.”

“...Merak etme Maria. Eğer Yuuri-san doğruyu söylüyorsa tekrar görüşebiliriz.”

“Onun bir önemi yok. Benden kısa süreliğine ayrılacağın olgusu değişmiyor. Seni şimdi kesin 
kaybedeceğim Kazuki.”

“......Maria.”

Doğru, ben de inanamıyordum tekrar canlanacağımı.

“...Kazuki, az önce dediğim gibi, bana şu an ‘kutu’ diyemezsin. O yüzden kimseyi koruyamıyorum. Bundan 
sonra bile hiçbir şey yapamadan Yanagi’nin ızdırap çektiğini izlemem gerekebilir. [Asil Krallık] 
içerisinde ben sadece güçsüz bir kızım.”

Bunu söyledikten sonra Maria başıma sarıldı.

“O yüzden Maria Otonashi’nin zayıflığının bir kısmını göstermenin sakıncası yok sanırım.”

Kulağıma yakın fısıldadı.

“Ben üzgünüm!”

Dudakları kulağıma biraz değiyordu.

“Senin ölümüne katlanamıyorum. Kalbimi parçalıyor. Bunu istemiyorum. Seninle olmak istiyorum.”

Birden Reddeden Sınıf içerisinde onun önünde dizimin üzerine çöküp ona elimi uzattığım sahneyi 
hatırladım.

“Güçsüz olabilirim. Belki şu an sadece Maria Otonashi olabilirim. Ama---”

O zaman da o kesinlikle güçsüz bir kızdı, bir anlığına olsa da.

Ve benzer olarak ‘Asılsızlık Oyunu’ içerisinde o güçsüz bir kızdı.

“---yine de, kendi canımın pahasına bile olsa da seni korumak istiyorum.”

Bunu söylediğinde onun yüzü nasıl gözüktüğünü bilmiyordum.

Ama vermem gereken cevabı biliyordum.

“Özür dilerim.”

Ne de olsa «Yanagi-san»’ı değil Maria’yı seçtiğim zaman karar vermiştim.

“Bu senin için ne kadar zor olursa olsun, bu sefer senin görevin korumak değil.”

Beni ben yapan onu seçtiğimde, karar vermiştim.

“Benim görevim sen ‘kutu’nu kaybettiğinde seni korumak.”

Maria’yı korumaya karar vermiştim.

Ve böylece, günlük hayatımı korumak.

<u>Maria’nın arzulamadığı günlük hayatı korumak</u>.


===▶Yedinci Gün &lt;C&gt; [Kazuki Hoshino]'nun Odası===


Ve ardından görünmez bir kılıç ile delip geçilmiştim.


<div style="text-align: right; font-weight: bold;">- [Kazuki Hoshino], [Öldürücü Darbe] ile ölüm</div>



<div style="font-family: Verdana">
<span style="font-size: 18px">*********** OYUN SONU ***********</span>

<b style="font-size: 15px">Kazananlar</b>
<p style="margin-left: 10px;">
  <b>[Yuuri Yanagi]</b> (Oyuncu)<br />
  [<i>Kral</i>], Yedinci gün Kazuki Hoshino’yu [Cinayet] hedefi olarak seçerek öldürdü. Koudai Kamiuchi’yi aynı gün doğrudan öldürdü. Hayatta.<br />
  <i>* Iroha Shindou, Kazuki Hoshino ve Koudai Kamiuchi'nun ölümleri ile kazanma koşulları yerine getirildi.</i>
</p>

<p style="margin-left: 10px;">
  <b>[Maria Otonashi]</b><br />
  [<i>Dublör</i>], hayatta.<br />
  <i>* Iroha Shindou, Kazuki Hoshino'nun ölümleri ile kazanma koşulları yerine getirildi.</i>
</p>

<b style="font-size: 15px">Kaybedenler</b>
<p style="margin-left: 10px;">
  <b>[Iroha Shindou]</b><br />
  [''Prens''], altıncı gün zaman çizelgesine uymadığı için infaz edildi.
</p>

<p style="margin-left: 10px;">
  '''[Daiya Oomine]'''<br />
  [''Büyücü''], Altıncı gün Koudai Kamiuchi tarafından şah damarı kesildi, kan kayıbından ölüm.
</p>

<p style="margin-left: 10px;">
  '''[Kazuki Hoshino]'''<br />
  [''Devrimci''], Yedinci gün Yuuri Yanagi ve Koudai Kamiuchi'nin [Öldürücü Darbe]’sinden öldürüldü.
</p>

<p style="margin-left: 10px;">
  '''[Koudai Kamiuchi]'''<br />
  [''Şovalye''], Altıncı gün Daiya Oomine’yi doğrudan öldürdü. Yedinci gün Kazuki Hoshino üzerinde [Öldürücü Darbe] kullanarak öldürdü. Aynı gün Yuuri Yanagi tarafından miğdeden bıçaklandı, hemorajik şoktan ölüm..
</p>
</div>