High School DxD (Ελληνικά) Τόμος 1 Ζωή 1

Ζωή 1: Σταματώ να είμαι άνθρωπος

1ο μέρος

"ΞΥΠΝΑ! ΞΥΠΝΑ! ΑΝ ΔΕΝ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ ΘΑ...ΣΕ...ΦΙΛΗΣΩ"

"Μμμμμ"

Το ξυπνητήρι με φωνή τσουντερε δεν μπορούσε να ξυπνήσει τον ιδιοκτήτη του. Ο "ιδιοκτήτης" παραμιλάει στο πάτωμα γιατί έπεσε από το κρεβάτι του. Αυτός είμαι εγώ. Αυτό το απαίσιο όνειρο....Το ξαναείσα. Τελευταία βλέπω το ίδιο όνειρο. Το όνειρο στο οποίο με σκοτώνει η Γιούμα. Αλλά αφού στέκομαι όρθιος, πρέπει να ήταν απλά όνειρο.

"Ίσε! Ξύπνα!"

Η φωνή της μαμάς μου έρχεται από τις σκάλες όπως και κάθε πρωί.

"Ξύπνησα!"

Αφού απάντησα, σηκώθηκα από το πάτωμα.

Φαίνεται ότι η μέρα μου ξεκίνησε άσχημα.Νιώθω κατεβασμέννος.... Αναστέναξα δυνατά ενώ έβαζα τη στολή μου.

2ο μέρος

"Φεύγω."

Έφυγα από το σπίτι με χασμουρητά. Καθώς περπατούσα προς το σχολείο, δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά κόντρα στον ήλιο.

Είναι ενοχλητικό. Τελυταία, ο ήλιος με κάνει να αισθάνομαι άσχημα. Σαν να τρυπούν οι ακτίνες του το δέρμα μου. Δεν το αντέχω. Όπως και να' χει το πρωινό φως με ενοχλεί και δεν μπορώ να ξυπνήσω.

Επειδή δεν ξυπναώ τελευταία, έρχεται η μαμά μου και με ξυπνάει άγρια. Τη νύχτα όμως γίνομαι "δυνατότερος". Κάτι μέσα μου με φέρνει σε υπερένταση. Έχω γίνει "άνθρωπος της νύχτας". Παράξενο, κάτι πάει στραβά. Κοιμάμαι αργά, αλλά θα ήταν θαύμε αν έμενα ξύπνιος μέχρι τη μια. Τώρα, όμως, μένω εύκολα ως και τις τέσσερις. Κοιμάμαι αφού ανατείλει ο ήλιος κάθε μέρα. Δεν παίζω παιχνίδια στο ίντερνετ ούτε βλέπω τηλεόραση αργά. Τι παθαίνει το σώμα μου; Μήπως ο εγκέφαλός μου με κρατάει ξύπνιο για να μη δω το όνειρο που με σκοτώνει το κορίτσι μου; Αυτό είναι απλά μια σκέψη, άρα μάλλον δεν ισχύει. Θα ήταν φυσικό για το σώμα να χρειάζεται ύπνο.

Το αίσθημα που έχω τη νύχτα είναι διαφορετικό από πριν. Για να το ελέγξω βγήκα έξω ένα βράδυ. Ο βηματισμός μου ήταν πιο γρήγορος και η καρδιά μου χτυπούσε χαρούμενα όταν πήγαινα σε σκοτεινά μέρη.Έτρξα μέσα στη νύχτα και προς έκπληξή μου είχα τεράστια ταχύτητα. Αν έμπαινα σε ομάδα στίβου θα ήμουν ο καλύτερος. Θα μπορούσα να τρέξω μαραθόνιο σαν να κάνω χαλαρό τρέξιμο χωρίς να χάσω αντοχή. Η αυτοπεποίθησή μου ανέβηκε, και όταν έτρεξα το πρωί η αντοχή μου χάθηκε αμέσως.Υπάρχει τεράστια διαφορά στον εαυτό μου το πρωί και το βράδυ. Το βράδυ αλλάζω. Μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά το αίσθημα το βράδυ με κάνει άλλον άνθρωπο.

Αχχ... Το φως του ήλιου είναι δυνατό. Σε αντίθεση με τη νύχτα, τη μέρα γίνομαι αδύναμος. Όσο και να το σκέφτομαι, κάτι συμβαίνει στο σώμα μου. Από τη μέρα που βγήκα ραντεβού με τη Γιούμα το σώμα μου έχει αλλάξει.

3ο μέρος

Το σχολείο που πηγαίνω είναι ιδιωτικό και λέγεται ακαδημία Κουου. Μέχρι πρόσφατα ήταν μόνο για κορίτσια, αλλά τώρα έγινε μεικτό. Τα κορίτσια είναι περισσότερα , αλλά με τον καιρό έρχονται κι άλλα αγόρια. Γενικώς όμως τα κορίτσια είναι περισσότερα. Πηγαίνω στη δευτέρα λυκείου και στην τάξη μου η αναλογία είναι 7 κορίτσια προς 3 αγόρια. Στην τρίτη είναι 8 προς 2. Ακόμη και τώρα, τα κορίτσια έχουν περισσότερη εξουσία και έχουν περισσότερες θέσεις στο δεκαπενταμελές. Ακόμα και ο πρόεδρος είναι κορίτσι. Σ' αυτό το σχολείο τα αγόρια δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, εγώ όμως το προτίμησα. Είναι απλό. Υπάρχουν παντού κορίτσια. Αυτό είναι υπέροχο.Είναι δύσκολο να γίνεις δεκτός σ' αυτό το σχολείο αλλά τα κατάφερα χάρη στις κακές προθεσεις μου, δηλαδή να διαβάζω περιτριγυρισμένος από κορίτσια.Μόνο και μόνο γι' αυτό πηγαίνω σ' αυτό το σχολείο.

Πού είναι το πρόβλημά; Είναι κακό να είσαι μονίμως καυλωμενος; Αυτή είναι η ζωή μου! Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μου πει τίποτα. Θέλω να φτιάξω χαρέμι με τις μαθήτριες. Αυτή ήταν η αποστολή μου όταν ξεκίνησα Τώρα όμως έχω κατάθλιψη. Αφού υπάρχουν τόσα κορίτσια νόμιζα ότι θα μπορούσα να τα φτιάξω εύκολα με δυο - τρία.

Όμως έκανα λάθος. Μόνο μια μικρή ομάδα αγοριών είναι αγαπητοί από τα κορίτσια. Εμένα ούτε γυρίζουν να με κοιτάξουν. Για την ακρίβεια, με αγνοούν λες και είμαι σκουπίδι στο πάτωμα. Να πάρει! δεν το είχα σχεδιάσει έτσι! Πώς έγινε αυτό;! Έπρεπε να βρω κορίτσι με το που μπήκα στο σχολείο! μετά θα χωρίζαμε και θα έβρισκα άλλη, κλπ. Μέχρι να αποφοιτήσω έπρεπε να σφάζονται για 'μένα όλα τα κορίτσια του σχολείου! Όπως πάω, ο στόχος μου θα παραμείνει όνειρο! Για περίμενε, μήπως είναι ήδη όνειρο; Τι συμβαίνει; Σε ποια εποχή γεννήθηκα; Μήπως κάνω κάτι λάθος; Όχι...! Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Αυτά τα πράγματα σκέφτομαι κάθε μέρα.

Έφτασα στην τάξη αναστενάζοντας και κάθισα στη θέση μου.

"Ε, φίλε. Σου έρεσε η τσόντα που σου δάνεισα; Είχε ωραία πράγαμτα, ε;"

Αυτός που μου μιλάει είναι ο καλύτερος φίλος μου: ο Μάτσουντα. Με την πρώτη ματιά φαίνεται σαν έμπειρος αθλητής, αλλά είναι διαστροφικός και συνέχεια κάνει παρενοχλητικά σχόλια. Στην πρώτη λυκείου ήταν καλός στα αθλήματα και έκανε πολλά ρεκόρ, αλλά τώρα μπήκε στο κλαμπ φωτογραφίας. Θέλει να φωτογραφίζει κορίτσια από κάθε γωνία, και γι' αυτό τον φωνάζουν 'Πρόστυχο καράφλα' και 'παρενοχλητή παπαράτσι'.

"Χμμ, είχε δυνατό άνεμο σήμερα. Χάρη σ' αυτό είδα μερικ΄γυναικεία εσώρουχα."

Αυτός με ταγυαλιά που το παίζει μάγκας είναι ο δεύτερος καλύτερος φίλος μου: ο Μοτόχαμα. Τα γυαλιά του έχουν ικανότητες που του επιτρέπουν να διαβάζει τις αριθμητικές τιμές των αναλογιών των κοριτσιών. Τον φωνάζουν "πρόστυχο γυαλάκια" και "υπολογιστή ΣΜΓ". Αυτοί είναι οι δυο φίλοι μου. Σοβαρά, κάθε φορά που τους κοιτάζω νιώθω χαμένος.

"Έφερα καλό πράμα."

Ο Μάτσουντα έβγαλε από την τσάντα του ένα σωρο ακατάλληλα περιοδικά και DVD και τα άφησε ωρίς δισταγμό πάνω στο θρανίο μου.

"ΑΑΑ!"

Ακολυστηκε μια μικρή κραυγή από ένα κορίτσι από την άλλη άκρη της τάξης. Είναι φυσιολογικό όταν βλέπει τέτοια πράγματα πρωί - πρωί.

"Διασταμένοι!"

"Άντε χαθείτε, ανλωμαλοι!"

Μετά την τσιρίδα ακολούθησαν αρνητικά σχόλια από άλλα κορίτσια.

"Ησυχία! Έτσι διασκεδάζουμε εμείς! Τα κορίτσια και τα παιδιά δεν πρέπει να τα βλέπουν. Αλλιώς θα σας βιάσω όλες στη φαντασία μου!"

Λόγια σεξουαλικής παρνόχλησης όπως πάντα, ωραία Μάτσουντα. Πριν από λίγο καιρό θα έλεγα "Ωραίο, πού βρήκες αυτο το θησαυρό;" Αλλά αφού είμαι χάλια κάθε πρωί, δεν ήθελα να κάνω φασαρία. Ο Μάτσουντα αναστέναξε κοιτώντας με.

"Τι έπαθες; Έχεις μπροστά σου τόσους θησαυρούς και φαίνεσαι να βαριέσαι."

"Τι συμβαίνει; Δεν είσαι ο εαυτός σου τελευταία. Είναι παράξενο."

Σχολιάζει και ο Μοτόχαμα ενώ στερεώνει τα γυαλιά του.

"Θέλω κι εγώ να ενθουσιαστώ, αλλά τελεταία δεν έχω την ενέργεια."

"Μήπως είσαι άρρωστος; Δε γίνεται αυτό. Είσαι η προσωποποίηση της σεξουαλικής επιθυμίας. Δεν μπορεί να είσαι άρρωστος."

Ο Μοτόχαμα κάνει ένα αγενές σχόλιο. ΣΟβαρά, πάντα είναι αγενής.

"Αυτό είναι; Το φανταστικό σου κορίτσι, η Γιούμα; Μήπως έχεις παρενέργειες;"

"Σοβαρά δεν τη θυμάστε;"

Και οι δύο με κοίταξαν λυπημένα.

"Σοβαρά δεν την ξέρω. Πρέπει οπωσδήποτε να σε δει γιατρός. Συμφωνείς Μοτόχαμα;"

"Ναι. Σου έχουμε πει δεκάδες φορές ότι δεν έχουμε ξανακούσει αυτό το όνομα."

Κάθε φορά που μιλάω για τη Γιούμα έτσι κάνουν. Στην αρχή νόμιζα ότι με κορόιδευαν. Όταν όμως τους πήρα στα σοβαρά κατάλαβα ότι έλεγαν την αλήθεια. Θυμάμαι ξεκάθαρα τη μέρα που τους σύστησα τη Γιούμα. Έλεγαν συνέχεια "Γιατί ένα τέτοιο κορίτσι βγαίνει μαζί σου","Υπάρχει σφάλμα συστήματος. Δεν έκανες τίποτα παράνομο, ε;" και άλλα αγενή σχόλια. Θυμάμαι ότι τους είπα καυχόμενος: "Πρέπει να βρείτε κι εσείς κορίτσια". Το θυμάμαι ξεκάθαρα. Αυτοί όμως δεν το θυμούνται. Σαν να μην υπήρξε ποτέ η Γιούμα Αμάνο. Λες και όλα αυτά που περάσαμε να μη συνέβησαν ποτέ και όλα να ήταν μια ψευδαίσθηση για την οποία μιλούσαν αυτοί οι δύο. Όπως απέδειξαν δεν υπάρχει το τηλέφωνο και η διεύθυνση της Γιούμα στη μνήμη του κινητού μου. Το διέγραψε κάποιος; δΕ γίνεται! Δεν το διέγραψα εγώ, οπότε ποιος το έκανε;

Κάλεσα τον αριθμό που θυμόμουν αλλά δε χρησιμοποιήται. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει; Ήταν όλα στη φαντασία μου; Δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τόσο τρελό, αλλά τα μόνο αποδεικτικο στοιχείο είναι η μνήμη μου. Αν το καλοσκεφτώ, δεν ξέρω τη διεύθυνση του σπιτιού της. Πήγαινε σε άλλο σχολείο, οπότε ρώτησα μαθητές από εκεί, αλλά δεν την ήξερε κανείς. Ποια ήταν λοιπον το κορίτσι μου; Με ποια έβγαινα; Το όνειρο που βλέπω είναι δημιούργημα της φαντασίας μου; Μιλούσα γι' αυτά στον Μάτσουντα και τον Μοτόχαμα σαν να ήταν αληθινά; Αυτό θα σήμαινε ότι είμαι τρελός. Θυμάμαι το πρόσωπό της ολοκάθαρα. Κάτι δεν πάει καλά, ακόμη και η παράξενη δύνααμη που αποκτώ τη νύχτα. Ποια ήταν, όμως; Καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ο Μάτσουντα ακούμπησε το χέρι του στον ώμο μου.

"Δε γίνεται αλλιώς, φαντάζομαι. Είμαστε μέσα στην εφηβεία, άρα είναι φυσιολογικό να συμπεριφερόμαστε έτσι. Ας πάμε στο σπίτι μου μετά το σχολείο. Θα Δούμε τη μυστική συλλογή μου."

"Τέλεια ιδέα Μάτσουντα. Πρέπει να καλέσεις και τον Ίσε."

"Φυσικά Μοτόχαμα. Εμείς τα αγόρια είμαστε γεμάτοι σεξουαλική επιθυμία. Αν δεν κάνουμε τίποτα προσβάλλουμε τους γονείς που μας γέννησαν."

Και οι δύο γέλασαν συνομοτικά. Είναι πολύ πρόστυχοι. Όπως και να το δείς, είναι πρόστυχα φρικιά. Και, δυστυχώς, είμαι ένας απ' αυτούς. Ποιος νοιάζεται, όμως, αφού αυτά τα πράγματα είναι η ζωή μου.

"Ωραία! Σήμερα θα τα δώσουμε όλα! Θα τρώμε και θα πίνουμε ενώ βλέπουμε τσόντες!"

"Ναι! Έτσι μιλάει ο Ίσε!"

"Έτσι! Πρέπει να γιορτάσουμε που είμαστε αγόρια!"

Ο Μάτσουντα και ο Μοτόχαμα ενθουσιάζονταν. Θα αφήσω τη Γιούμα στην άκρη. Πρέπει να κάνω και κανένα διάλλειμα που και που! Σήμερα θα τα ξεχάσω όλα βλέποντας τσόντες!

Τότε συνέβη. Αφού τελειώσαμε τα σχέδιά μας για το απόγευμα, το μάτι μου έπιασε κόκκινο χρώμα. Από το παράθυρο της τάξης, είσα ένα συγκεκριμένο κορίτσι στην αυλή. Είχε κόκκινα μαλλιά και η ομορφιά της δνε ήταν ανθρώπινη. Το λεπτό σώμα της δεν έμοιαζε ιαπωνικό. Προφανώς δεν είναι από την Ιαπωνία. Κάποιοι λένε ότι είναι από τη βόρεια Ευρώπη. Θα έκλεβε την καρδιά οποιουδήποτε την κοιτούσε. Τη λένε Ρίας Γκρέμορι και είναι το είδωλο του σχολείου. Πηγαίνει στην τρίτη λυκείου, είναι δηλαδή μεγαλύτερη από εμένα. Συνειδητοποίησα ότι όλοι, αγόρια και κορίτσια την κοιτούσαν. Το ίδιο και ο Μάτσουντα και ο Μοτόχαμα. Αυτό γίνεται κάθε μέρα. Όλοι την κοιτούν κι αυτή τους προσπερνάει. Μερικοί σταματούν το περπάτημα για νατην κοιτάξουν όταν περνάει από δίπλα τους. Τα μαλλιά της φτάνουν ως τους γοφούς και εκείνη τη στιγμή τα έπαιρνε ο άνεμος. Όλα γύρω της φαίνονται κόκκινα, ακριβώς όπως τα μαλλιά της. Το όμορφο δέρμα της, που ήταν άσπρο σαν το χιόνι, είναι μοναδικό. Όμορφη, έτσι τη χαρακτιρίζεις με μια λέξη.Μόνο αυτή η λέξη χρειάζεται για να την περιγράψεις. Πάντα σταματούσα τη σουλειά μου για να την κοιτάξω. Τελευταία, ο τρόπος που τη βλέπω έχει αλλάξει. Είναι υπερβολικά όμορφη. Τόσο πολυ που τρομάζω όταν τη βλέπω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αφότου έφυγε η Γιούμα, άρχισα να τη φοβάμαι. Τότε, τα μάτια της κινήθηκαν προς το κτήριο, και με είδε. Την ένιωσα να μου σφίγγει την καρδιά. Το συναίσθημα που έχεις όταν μπροστά σου στέκεται κάποιος πολυ ανώτερος. Τα γαλάζια μάτια της άλλαξαν και χαμογέλασε λίγο. Πήγαινε σ' εμένα το χαμόγελο; Δεν μπορεί, αφού δεν της έχω μιλήσει ποτέ πριν. Τότε, μου ήρθε στο μυαλό το όνειρό μου. Στο τέλος του υπήρχε κάποιος με κόκκινα μαλλιά που μου μίλησε. Φαινόταν αυγενικός, αλλό λίγο τρομακτικός. Ενώ τα σκεφτόμουν όλα αυτά εξαφανίστηκε από το οπτικό μου πεδίο.