Ang Walang-katapusang Walo

Ang Walang-katapusang Walo(Endless Eight)

Mayroon mali

Una ko napansin sa isang makatamtaman na araw ng tag-init pagkatapos ng Bon Festival. Sa oras na yan ako ay namamahinga sa sala nanonoong ng high school baseball na laro sa TV na hindi naman ako interesado. Biglaan ako nagising bago magtanghali; kaya bored ako, pero hindi bored masyado na parang gusto ataihin ang bundok na takdang aralin na naghihintay saakin.

Ang laro sa TV, pagitan ng paaralan ng isang distrikto, ay walang kaugnayan saakin, pero ang ispirito ng rooting para sa mga underdog nagawa ko mag nagsigaw ng masaya sa kampo na matatalo sa dulo ng 7-0 puntos. Sa ilan hindi malaman na rason, nakaramdam ako na si Haruhi ay gagawa ng kaguluhan.

Hindi ko nakikita si haruhi ng ilang araw. Dinala ko ang aking kapatid sa probinsiya, kung saan lumaki ang aking ina, para matalo ang init at irespeto ang aming nakakatanda, at bumalik lang kami ng ilang araw dati. Ito ang pataon-taon na gawain na hindi pwede malaktawan, pero iyon ay ang summer vacation. Kaya natural natural na wala talaga pagkakataon na makatagpo sa ilan miyembre ng SOS Brigade.

Debale, nadaan na namin ang kakaibang nangyayari noon pumunta kami sa nakakabaliw na ilsa, este summer SOS summer camp, noong nagsimula ang bakasyon. Sigurado ako na maski si Haruhi hindi magmumungkahi magkaroon ng pangalawang paglalakbay. Siya ay dapat natuwa na ngayon

"Debale"

Nagbuntong hininga ako habang nilalapit ko ang aking tahimik na cell phone papunta saakin gamit ang tali kailanman kaya kasual kung meron nanyari para magtaka ako kung may nakatagong kamera sa kwarto.

Nagsimula tumunog ang phone ko na makokonsidera ko na sakto. Ng isang sandali, naisip ko na alam ko ang susunod na manyayari, pero inalog ko ang ulo ko at inabandona ang naisip. Pantanga.

"Ano yun?"

Ang pangalan nagpakita sa phone ay walang iba kung di kay Haruhi. Naghintay ako ng tatlong tunog bago pindutin ang talk button. may feeling ako na alam ko na ang sasabihin siya, kung saan napatanong ko tungkol saakin sanity.

"libre ka diba?"

Yan ang unang sinabi ni Haruhi.

"Lahat tayo magkikita sa harap ng istasyon sa alasdos. Pumunta ka dapat"

At sa ganun, binaba na niya. walang pamanahon pagbati, maski niisang simple na hello. At hindi niya tinanong kung sino ang sumagot sa phone.bukod sa iba, paano niya nalaman na libre ako ngayon?Ako ay talaga parang...well. siguro wala nga akong plano.

Tumunog ulit ang phone

"Ano?"

"nakalimutan ko sayo sabihin ano ang dadalhin"

biglaan siya nagsabi ng mga kailangan na bagay

"dapat pumunta ka gamit ang bisekleta mo. At madaming pera"

binaba niya.

Ibalik sa Prologo:Tag-init

Balik sa Suzumiya Haruhi (Filipino)

Ilipat sa Prologo - Taglagas