Toradora! (Filipino): Bol. 1, Kab. 1

''May isang bagay sa mundong ito na hindi pa nakikita ng kahit sino man

Ito ay malambot at matamis.

At kung ito ay matagpuan, tiyak na gugustuhin ito ng lahat,

Sapagkat ito ay mahusay na itinago ng daigdig, upang ito ay mahirap hanapin.

Ngunit, darating ang araw na may makatatagpo nito,

At ang tanging makakukuha nito ay ang mga karapat-dapat lamang.

Iyon lang.

(!)

Kabanata 1

"Naman!"

Alas siyete y medya noon. Malumanay na araw ngunit madilim sa loob. Ang paupahang-bahay na ito ay may dalawang kuwarto at kusina na nakaharap sa bahaging silangan ng dalawang palapag na gusali. Mula rito ay sampung minuto ang layo nito sa istasyon ng tren. Ang upa rito ay 32,000 yen.

"Suko na ako! Hindi ko kaya 'to!"

Tinanggal ng naiinis niyang kamay ang hamog sa salamin. Pero dahil may pagkaluma na ang banyo, kahit punasan ulit and salamin ay bumalik ulit ang pagkalabo nito dahil sa hamog.

Pero wala ring saysay na pagbuntungan ng galit ang isang salamin, kahit gaano pa ka-init ang ulo mo...

"Wala naman palang kuwenta 'tong mga ito!"

Magmukhang maamo gamit ang nakaangat na bangs - 'Yon ang nakasulat sa pinakabagong fashion magazine na para sa mga kalalakihan.

Ang mga "bangs" ni Takasu Ryūji ngayon ay naka-angat na rin. Hinatak niya ito ng todo tulad ng nakasaad sa artikulo ng babasahin, pinatuyo upang umangat, at inayos ito ng patagilid gamit ang pomada. Sinunod niya ang lahat ng nakasaad sa artikulo. Gumising pa nga siya ng maaga (30 minuto mula sa kinagisnang oras) upang maitulad niya ang kanyang buhok sa mga modelo at nang matupad ang pangarap niya.

Pero...

".. Baka naman nag-ilusyon lang ako na kaya kong baguhin ang sarili ko sa pamamagitan lamang ng pag-iba ng estilo ng buhok ko."

Nagmumukmok, tinapon ni Ryuji ang magasin na kinailangan niya ng lakas ng loob para bilhin. Pero hindi siya asintado at ito ay bumuklat matapos ikalat ang laman ng basurahan.

Nakasulat sa pahina na iyon, "May oras ka pa bago magsimula ang klase. Maamo o mapusok? Dito nagsisimula ang ating paglalakbay patungo sa pagmomodelo".... Kung ako man iyon, hindi ako sigurado kung gusto kong magmodelo

Pero gusto kong magbago

Hindi nga lang maganda ang kinalabasan.

Matapos iyon ay binasa ni Ryuji ang kanyang mga kamay at ginulo ang buhok na matagal niyang inayos, at binalik ito sa dating porma nito (unat). Pagkatapos ay pinulot nito ang mga kalat sa lapag.

"Ah!? Ano 'to... a.. amag.. AMAG!"

Kahit na pinunasan na niya ang hamog, kahit na isang linggo pa niyang nilinisan ang mga amag sa banyo, lahat ng iyon ay nasayang sa isang mainit na kwarto. Kagat ang kanyang labi, Sinubukang tanggalin ni Ryuji and mga amag gamit ang tissue. Tulad ng inaasahan, hindi ito ganun kadali, kaya kinalaunan pinagpupunit na lamang niya ang mga ito.

"hay, kakaubos ko lang nito. Kailangan ko na namang bumili ng pantanggal amag"

Sa ngayon, iisantabi ko muna ito, pero babalik ako para ubusin kayo! Tinitigan ni Ryuji and amag habang pinupulot ang mga kalat. Pagkatapos ay pinunasan niya ng maigi ang lapag gamit ang mga basahan, kasama ang pagtanggal sa mga nakakalat na buhok at pagpunas ng hamog sa banyo bago niya inangat ang kanyang ulo at nagbuntong-hininga..

"Ah, oo nga pala... Hoy, In~ko!"

"Ah.."

Isang matinis na boses ang sumagot sa sigaw ng binata. Mabuti naman at gising na siya.

Habang inaayos ang sarili, pinuntahan ni Ryuji ang kusina, kumuha ng pagkain para sa kanyang alaga at mga gamit na diyaryo. Matapos nito ay pumunta sa gilid ng sala. Pagtanggal nito ng takip sa bahay-ibon, binati ni Ryuji and kanyang alaga na hindi pa niya nakikita buong gabi. Ngayon, iba't ibang paraan ang pag-aalaga ng ibang tao ang kanilang alaga, pero ganito ang pamamaraan ng pag-aalaga ng mga Takasu sa kanilang alagang loro.

"Magandang umaga, Inko-chan."

Isang dilaw na loro, iyon si Inko-chan. Tulad ng dati, binigyan ni Ryuuji ng pagkain ang alagang loro habang kinakausap ito.

"Ma, magandang... umaga," kumindat pataas ang kanyang mga mata sa kakaiba at misteryosong paraan, pero nagawa pa rin niyang sumagot sa salitang Hapones. Kahit kagigising pa lang niya, siya ay nasa isang magandang modo. Iyon ang rason kung bakit siya nakagigiliw.

"Inko-chan, pakisabi nga ang kakain na."

"Ka, kain, n...kakain na! Kakain na! Kakain! Na!"

"Sige, tama na. Ngayon, tingnan natin kung kaya mo nang sabihin 'yon! Kayanin mo na kayang sabihin ang pangalan mo... sige na, sabihin mo Inko-chan."

"I, I, In, I, In, Iiii... I..." Umuubos ng maraming lakas si Inko-chan, habang umiiling at humihinga ng malalim, pagkatapos ay pumagaspas ang mga pakpak ng mabilis. "......iiiii......"

(!)

Habang naduduling ang mga mata, bahagyang makikita ang kulay abong dila mula sa tuka nito. Baka magagawa niya ito ngayon," naisip ng kanyang amo habang itinikom ng madiin ang kanyang kamao. Sa huli...

"Blegh!"

Ahhh... bakit ba bobo ang mga ibon? Gaya ng inaasahan kung meron kang utak na tumitimbang lang ng 1 gramo, buntung-hininga ni Ryuuji habang tinutupi ang mga maduming dyaryo. Itinapon niya ang mga dyaryo sa isang supot. Nang isasama na niya ito sa ibang basura sa kusina,

"... saan... ka... pupunta..."

Ang taong nakahiga sa likod ng fusuma ay mukhang nagising na rin.

"Ryuu-chan, uniporme mo ba 'yang suot mo? Bakit?" bahagyang tanong.

Maiging inayos ni Ryuuji ang supot ng basura at sinagot ang boses, "Pupunta na ako sa school. Hindi ba sinabi ko na sa 'yo kahapon na ngayon ang simula ng klase?"

"...Ah."

Bumukaka siya sa ibabaw ng futon, paulit-ulit niyang sinambit ang mga kataga na parang maiiyak, E di, e di..

"E di, paano na ang kay Ya-chan (!)na... tanghalian? Wala pa akong naaamoy na pagkain... hindi mo ba ako ginawan ng konti?"

"Hindi."

"Ehhh~... e di... ano na ang gagawin ni Ya-chan... kapag nagising na siya...? Walang masarap na pagkain..."

"Makakabalik ako ng bahay bago ka gumising! Pupunta lang ako sa Term Opening Ceremony." (!)

"Wah.. 'yun pala..."

Hee hee hee hee, ngumiti siya habang inayos ang posisyon at nagsimulang ipalakpak ang mga kamay... paumanhin, ipinalakpak ang mga paa.

"Opening Ceremony, huh? 'Grats~! Ibig sabihin, si Ryu-chan ay nasa ikalawang antas na simula ngayon?"

"Isantabi muna natin iyan. Hindi ba sinabi ko na sa 'yo dati, gaano man kadami ang ginagawa mo, lagi mo dapat tatanggalin ang kolorete mo bago matulog? Simula nang magreklamo ka kung gaano iyan nakakairita, hindi ba bumili ako ng tissue na ginawa lamang para pantanggal ng kolorete," Pinagmasdan ni Ryuuji ang paligid ng mas mabuti, "... Ah... Ah! Nalagyan mo ng kolorete ang unan! Hindi ko 'yan matatanggal! Dapat alagaan mong mabuti ang balat mo; Hindi ka na bata!"

"Pasensya."

Ang batik-batik niyang panty ay kitang-kita. Sa kanyang pagtayo, ang malusog niyang dibdib ay umalog habang ang ilan sa magulo niyang blond na buhok ay naipit sa pagitan ng kanyang dibdib. Maaaring dahil sa hampas ng kayang buhok o ang mahahabang kuko ng kanyang daliri, nagbigay siya ng matinding impresyon ng pagka-babae. Pero, "Masyado yata akong maraming nainom, kararating ko lang mga isang oras nang nakalipas. Ah~ Nakakaantok," sabay hikab, "Ah, nga pala... may dala akong pudding."

Sa kanyang paghinga sabay kamot sa makapal niyang mga kilay, unti-unti siyang lumapit tungo sa convenience store bag sa sulok ng kwarto. Ang anyong iyon — ang kanyang mapupulang labi na binibigkas ay "pudding", ang kanyang malulusog na pisngi, at ang bilugan niyang mata — ang mga pambatang karakter na ito ay waring hindi nababagay sa kanya. Kahit na medyo kakaiba, maaari pa rin siyang tawaging isang magandang babae.

"Huh... Ryuu-chan, hindi ko makita ang kutsara."

"Baka nakalimutan ng 'store assistant' na ilagay sa loob?"

"Hindi! Nakita ko na inilagay niya iyun eh. Bakit ganun..."

Ito ang nanay ni Takasu Ryuuji na si Takasu Yasuko: stage name "Mirano". Tatlumpu't tatlong gulang (lagi niyang sinasabi na magiging panghabang-panahon 23), nagtatrabaho siya bilang isang hostess sa kaisa-isang bar sa nayon sa "Bishamontengoku".

Ibinuhos ni Yasuko ang laman ng convenience store bag at kinalkal iyon sa sulok ng kanyang futon. Medyo nagalit ang maliit niyang mukha, "Ang dilim naman dito... Hindi ko makikita ang kutsara nang ganito! Ryuu-chan, maaari mo bang buksan ang mga kurtina?"

"Bukas na."

"Eh~...? Ahh, tama... dahil hindi ako ganitong oras lagi gumising, nakalimutan ko na..." Sa loob ng madilim na kwarto, ang mag-ina ay sabay na napabuntong-hininga.

Iyon ay ang bintanang nakaharap sa timog.

Mag-aanim na taon na nang sila ay lumipat dito.

Sa loob ng bahay na ito kung saan silang dalawa ay nakatira, ang laging pinanggagalingan ng natural na liwanag ay mula sa bintanang iyon. Habang ang pintuan ay nasa hilaga at dahil napapaligiran sila ng kanilang mga kapit-bahay sa dakong silangan at kanluran, ang dakong timog lamang ng kanilang bahay ang may bintana. Subalit kahit ganoon, maliwanag ang sikat ng araw, lalo na tuwing umaga. Hindi na kailangang buksan ang mga ilaw mula pagsikat ng araw hanggang sa paglubog nito, maliban na lamang kung umuulan. Ang magandang sikat ng araw noon ay laging tumatanglaw kay Ryuuji habang nakasuot ng kanyang uniporme at naghahanda ng umagahan para sa kanilang dalawa. Ganun din ang sikat ng araw kay Yasuko na natutulog ng mahimbing.

Subalit, lahat ng iyon ay natapos nung nagdaang taon.

"'Langya naman 'yang apartment building na 'yan."

"Ano bang uri ng mga tao ang nakatira riyan, ha? At paki-bukas nga ang mga ilaw!"

Noong isang taon, ilang metro lang mula sa timog na bahagi ng kanilang bahay, isang sampung-palapag na luxury apartment building ang itinayo. At ang resulta, hindi na umaabot ang sikat ng araw. Ito ay nagdulot kay Ryuuji ng pagkainis at pagkairita ng maka-ilang beses na — hindi na matuyo ang mga labahin; ang tatami ay lumapad na dahil sa hamog, nabibilog na ang mga dulo at tinubuan ng amag; at minsan pa ay nagyeyelo. Ang mga wallpaper ay nagsisimula nang magtuklapan, na maaring sanhi rin ng hamog. Ayos lang naman dahil sa ito ay inuupahan lang na bahay, Iyun ang nais ni Ryuuji na sabihin sa kanyang sarili. Pero bilang isa na sobrang sensitibo sa pagpapanatiling ng maayos at malinis na paligid, hindi magawa ni Ryuuji na isawalang bahala ang mga bagay. Habang nakatingala at nakatingin sa puting-tiled at high-class na condo, walang magawa ang dalawang kaawawang tao na ito kundi tumayo ng magkatabi nang nakabukas ang mga bibig.

Hindi na mahalaga kung ito ay isang inuupahang apartment lamang, Gustong sabihin ni Ryuji sa kanyang sarili. Dahil na rin sa pagiging sensitibo niya sa pagpapanatili niya na malinis ang paligid, kaya hindi mapapayagan ni Ryuji na hayaan ang mga ganitong bagay na mangyari. Nakatingala siya sa white-tiled high-class condo, wala nang magagawa ang dalawang simpleng tao na ito kundi ang tumunganga na lang na nakabukas ang kanilang mga bibig.

(!)