Utsuro no Hako - Türkçe:1. Cilt Kapanış

Hava muhteşemdi, ve gökyüzü masmaviydi.

Kalkar kalkmaz, bugünün tarihini telefonumda doğruladım. ‘7 Mart.’ Bugün ‘7 Mart’tı.’ Ayrıca hem gazeteden hem de televizyondan bugünün gerçekten de ‘7 Mart’ olduğunu doğrulamıştım. Tabi mantıksız davrandığımın farkındaydım, ama Reddeden Sınıf içerisinde hapsolduğumdan beri, bu adetleri yerine getirmezsem kendimi çok huzursuz hissediyordum.

Reddeden Sınıf içerisindeki olayların anılarını hatırlıyordum. Fakat, o anıları hatırlayabilme kabiliyetim kusurluydu - hiç görmediğim veya ziyaret etmediğim bir yerin resimlerine bakıyormuşum gibiydi. Kutu, Maria, O—ne olduklarını biliyordum. Ama onlarla ilgili duygular artık yoktu. Ne kızgınlık, ne de üzgünlük—hiçbir şey yoktu. Öyleyse birine âşık olsaydım bile, şimdiye kadar muhtemelen unutmuş olurdum. Belki bu anılar daha baştan zayıf olduğu için yavaş yavaş unutacaktım.

Maria dahil.

Yani, daha baştan beri karşılaşmamamız gerekiyordu, ve bir daha tanışmayacağımızdan emindim.

Her neyse, bugün ‘7 Mart’tı,’ açılış törenin olduğu gün.

Ben ikinci sene öğrencisi olmuştum.

Sınıfım artık 3. değil, 4. kattaydı. Farklı bir katta, ve daha batıda olduğum için manzara düzelmemişti. Ama yine de, Sınıf 2-3’e girerken hissettiğim hava apayrıydı. O kadar heyecanlıydım ki elimi göğüsüme koydum.

Öğretmen masası üzerindeki oturma şemasına baktıktan sonra, yeni yerimde oturdum. Sınıf arkadaşlarıma ‘Güzel geçinelim’ ile selam verince, hepsinin cevapları oldukca canlıydı. Evet, keyifim yerindeydi.

Sınıfa başka bir kişi girdi.

Beni gördü ve elini kaldırdı.

“Heyo, Hoşi! Demek yine aynı sınıftayız!”

Ağzından çıkan sözcükler çok genel olmasına rağmen, odadaki diğer onbeş kişinin dikkatleri bizim üzerimizdeydi. Evet, Haruaki her zamanki gibi gürültücüydü.

“...Haruaki.”

“Hm, ne oldu?”

Ona şüpheyle baktım.

“Sen gerçek Haruaki misin?”

“...neden, sahteye mi benziyorum? Acaba kendi ikizim olduğumu mu düşündün? O acayip ünlü mangadan etkilenip her liseli beysbol atıcısının ikiz olduğunu mu düşünüyorsun şimdi?!”

“...hayır.”

Her nedense, onun dediği tek bir şeye bile güvenebileceğimden şüphe duydum…

“Ah doğru, Hoşi! Hazır aklıma gelmişken—”

“Günaydın Haru ve Kazu!”

Yeni bir ses Haruaki’nin lafını böldü.

Kokone sınıf kapısının önünde duruyordu. Daiya da onun yanındaydı.

Ah, ikisi şefkat ile birbirlerine bugün de mi okula gelirken eşlik ettiler acaba? Bundan bahsedersem, Daiya beni bütün gün psikolojik tacize mâruz bırakacaktı, o yüzden hiçbir şey demedim.

“Bir kız tarafından selam almak, kalbim bir anlığına hızlandı—ama of ya, sırf sen miydin Kiri? Heyecanıma yazık oldu.”

“Hey Haru… O tepki de neyin nesi öyle? Sen kim olduğunu sanıyorsun?”

“Ehm, yani, benimle aynı sınıfta olmak için peşimden koşacak kadar takıntılı olmanı istemiyorum sadece.”

“Hee… benimle o kadar kafayı bozdun ki, utancını böyle ifadelerle gizlemeye mi çalışıyorsun? Ayy~~, gerçekten çocuk gibisin, Haru, öyle değil mi~? Aa, doğru. Artık cep telefonunu benim tatlı sesimle doldurmaktan vazgeçer misin?”

“Öyle bir şeyi kim yapar ki!?”

“‘Efendi Haruu~’... Hadi ama! Şimdi Haru süper tatlı ses koleksiyonuna yeni bir veri eklemek için fırsatın var! Sana bir tane daha fırsat vereyim mi? İstersen, bu sefer ‘Hoşgeldiiin~’ de ekleyebilirim?!”

Bu muhabbet de neyin nesi ya… Lütfen, durun artık, çok utandırıcıydı.

“Haa… hey Kazu, acaba maytap var mı üzerinde? Şu an Kiri’nin ağzına bir kaç tane sokup yakmayı çok isterim doğrusu.”

“Peki ya sen, Daiya? Sırf Haru’ya Moe Moe sesimi sunduğum için kıskandın mı? Merak etme! Eğer eğilip ayaklarımı öpersen, sana ‘Abiii’ derim, öyle şeyler hoşuna gider ne de olsa. Ne kadar da iyi kalpliyim, öyle değil mi?!”

“‘Doğduğum için özür dilerim’e ne dersin?”

...yeni sınıf içerisinde hiçbir şey değişmemişti.

Ama dilediğim şey de buydu.

Maria ve Mogi olmadan biraz yalnız hissediyordum, ama bu günlük hayat Reddeden Sınıf’a karşı gelmemin sebebiydi.

“...neden kendi kendine sırıtıyorsun öyle? İğrençsin Kazu!”

Daiya bana seslendi.

“Aa, harbiden. Kazu sırıtıyor. Oldukça kudurmuş olmalı. Eminim yanında bir kız oturduğunu, etrafta sakarca düşüp durduğunu hayal ediyordur—”

“Etmiyorum.”

Anında reddedişim Kokone’nin dudaklarının buruşmasına sebep oldu.

“Ama orada kim oturuyor ki? Biliyor musun? Tatlı bir kız mı?” Haruaki utanmadan sözkonusu yerde otururken bana bu soruyu sordu. Oturma şemasına baktığımda etrafımda oturanların isimlerine baktığım için, kimin yeri olduğunu biliyordum.

“Evet. Tatlı bir kız!”

“Harbiden mi?! Kim?!”

Yeri olduğu için mutluydum. Yeri olduğu için, orada oturma ihtimali de vardı.

Geri geldiği zaman yeri artık benim yanım olmayacaktı, ama bana hava hoştu.

Yüzümde bir gülümseme ile, yanımda oturan kızın ismini ilan ettim:

“Mogi!”

✵

O gün yağmurun hiç durmayacağını düşünmüştüm.

Daiya bana Mogi'nin geçirdiği kazayı söyledikten sonra doğru hastaneye gittim, ve okuldan bir gün izin aldım. Hastanesi şehirdışında olduğu için taksiyle gitmek zorunda kalmıştım. Sakin bir hayata verdiğim önemi göz önünde bulundurunca, bu benim için olağanüstü bir davranıştı.

Ama yapmak zorundaydım. Reddeden Sınıf’a karşı savaştığım için, sonucu da bilmem gerekiyordu.

Hastaneye kimse benden önce varmamıştı, ailesi bile. Sevgilisi olarak karıştırıldıktan sonra, Mogi ameliyat geçirirken ailesi ile birlikte bekledim.

Ameliyat başarılıydı… gibi göründü. Ama Mogi'nin bilinci o gün geri gelmemişti.

Yoğun bakım ünitesine girişim yasaklandığı için, onu nihayet iki gün sonradan görebildim. O zamana kadar koğuşa taşınılmıştı.

Mogi yatağında uzanıyordu, oldukça acınası bir haldeydi. Elektrokardiyagram ve suni solunum aletlerinden gelen sesler kulak zarlarımı titretiyordu. Ayakları ve kolları oldukları yere sabitlenmişti, yüzü morluklar içerisindeydi, ve serum kollarının birini morartmıştı.

Hastanede bildiğim birinin yalnız ve yaralı vücudunu görmek beni neredeyse gözyaşlarına boğumuştu. Ama ağlamak isteyenin bir tek ben olmadığımı biliyordum. Onun önünde ağlamaya hakkım yoktu. Gözyaşlarımı tutup onun yüzüne baktım.

Mogi beni gördüğünde biraz şaşırmışa benziyordu. Ama tam emin değildim, çünkü yüzündeki kasları hareket ettirmemişti.

Ailesi bana bilincinin yerine geldiğini, ama şoktan dolayı henüz tek bir kelime bile söylemediğini söylemişti.

Ama Mogi ağzını açıp bütün gücüyle bana bir şey söylemeye çalıştı. Kendini zorlamamasını söyledim, ama beni aldırmadı ve yine de konuşmaya çalıştı.

“—Çok mutluyum. Hayatta kaldım.”

Onu pek iyi anlayamıyordum, ama öyle dedi gibi gelmişti bana.

Mogi bunu söyledikten sonra gözyaşlarına boğulmuştu. Ne yapacağıma dair en ufak fikrim yoktu, o yüzden gözlerimle etrafa bakındım. Yatağın yanında kirli çantası duruyordu, ve içerisinde de gümüş renginde bir şey gördüm. Ne olduğunu biliyordum, ve içgüdüsel olarak gümüş renk ile kaplı nesneyi çıkarttım. Teriyaki Burger tadında bir Umaibō’ydu, parçalara bölünmüştü ve artık yeni değildi. Düşünmeden dokunmaya devam ettikçe, birden daha fazla dayanamayıp gözyaşlarına boğuldum.

O anda niye ağlamaya başladığımı bilmiyordum. Diğer dünyada onun bana Umaibō verdiğini hatırlıyordum, ama neden öyle bir şey yaptığını hatırlayamıyordum.

Ama gözyaşlarım gerçekti.

Onun koğuştaki hastane odasına o defadan sonra birkaç defa daha ziyaret ettim. Mogi konuştuğumuzda elinden geldiği kadar neşeli davranmaya çalıştı.

“Baygınken, uzun bir rüya gördüm,” dedi Mogi bana bir defasında. Anlaşılan her şeyin bir rüya olduğuna inanıyordu.

Birden aklımdan bir düşünce geçti. Mogi o dünyada kamyon tarafından ezilme kaderinden kaçamamıştı. Ve devamlı hayatta kalışı da değişmemişti. Defalarca ezilmiş olmasına rağmen, Reddeden Sınıf’ı tek parça halinde tutan şey bu olabilirdi.

Hayatta kalmasına rağmen, belden aşağı felç kalmıştı. Arkasına aldığı bir darbe omurgasına hasar vermişti, o yüzden tam bir iyileşmenin ihtimali ümitsiz değil, tamamıyla imkansızdı.

Nasıl yanıt verebileceğim hakkında hiçbir fikrim yoktu, o yüzden sessiz kaldım. Huzursuz edici sessizliği bozmak için Mogi şunu dedi:

“Her zaman böyle bir durumda, ölsem daha iyi olacağını düşünmüştüm. Nedenini anlıyorsun, değil mi Hoşino-? Artık iki ayağımın üzerinde yürüyemeyeceğim, ve bakkaldan küçük bir tatlı almak kadar basit bir eylem bile benim için dertsiz bir karar olmayacak. Bunu ancak başka birisinden destek alarak veya tekerlikli sandalyemi kullanarak yapabilirim. Sırf bir tatlı almak için ne zorluklar! Bu çok acımasız değil mi? Ama biraz da tuhaf. İntiharı hiç düşünmüyorum. Acaba neden? Sanırım, gerçekten, kalbimin derinliklerinden—”

—hayatta kaldığıma sevindim.

Mogi bunu blöf yaptığının, veya yalan söylediğinin en ufak bir belirtisi olmadan söyledi.

“O yüzden ben iyiyim. Okulu da bırakmayacağım. Ne kadar zaman alırsa alsın, iyileşeceğim. Artık belki sizinle aynı okulda okumam, ama pes etmeyeceğim.”

Gülümsedi ve ince pazılarını sıktı benim için.

Kabul etmesi biraz utandırıcı, ama o anda onun gözlerinin önünde gözyaşlarına boğuldum. Sevinmiştim. Onun en önemli dileğinin gerçekleştiğine sevinmiştim.

—senin için yapabileceğim bir şey var mı?

Bu soruyu ona bütün samimiyetimle sordum, çünkü ona elimden geldiğince yardım etmek istedim.

Mogi, “Teklif ettiğin için çok mutlu oldum” ile başlayıp çekinerek devam etti,

“Benim dönebileceğim bir yer ayırmanı istiyorum. Benim için bir daha var olabileceğim bir yer yapmanı istiyorum.”

—Tekrar mı? Senin için hiç yer yapmış mıydım?

“......o uzun rüyamın içerisinde yaptın.”

Bu yanıttan sonra, Mogi her nedense bakışlarını kaçırdı.

✵

Spor salonunda yer alan açılış törenindeydim.

Müdürün tören konuşması sırasında Haruaki oflayıp poflarken aklıma bir şey geldi.

“Bu arada, Haruaki, bana bu sabah bir şey söylemek üzere değil miydin?”

“Hm? ...aa, doğru! Doğru ya! Yeni öğrenciler arasında acayip tatlı bir kız olduğu söyleniyor!”

Haruaki omuzlarıma vurdu ve bana gözünü kırptı.

“Öyleyse umurumda değil. Onun üst sınıfı olarak onunla konuşmak için hiçbir sebebim olmayacak zaten.”

“Sen aptal mısın?! Tatlı bir kızı izlemek bile tek başına mutluluktur!”

Sıradan erkeklerin böyle düşündüğüne inanmak istemiyordum.

“Ama ne zaman bu söylentiyi duydun ki? Yeni birinci sınıf öğrencilerini ilk defa bugün göreceğiz, öyle değil mi?”

“Mucizeler hiç sona erer mi! Bu Daiyan’dan gelen bilgi!”

“Daiya’nın mı?”

Haruaki’ye pek inanamadım. Daiya’nın kızlar hakkında öyle konuştuğunu hiç duymamıştım.

“Bana inanmıyorsun, değil mi? Ama Daiyan’ın bilmesinin bir sebebi var! Giriş sınavının tamamında sadece iki hata yaptığını biliyorsun, değil mi?”

“Evet. Hep okulun rekorunu kırdığı için böbürleniyor.”

“O rekor sadece bir seneden sonra kırıldı!” Haruaki dedi keyifle. Umutsuz vakaydı… ama eğlencesinin sebebini anlıyordum.

“Ehmm? Daiya’nın bu tatlı kızı bilmesi ile ne alakası var?”

“Gerçekten çok ağırsın Hoşi. Diyorum ki bu tatlı kız Daiya’nın rekorunu her konuda tam puan alarak geçti. Daiyan daha önceki rekor sahibi olduğu için, bir hoca ona söylemiş. Ayrıca öğretmen demiş ki, o kız o kadar güzeldi ki, bir yetişkin olarak bile onun etrafında telaşlı hissetmişti.”

Bu sırf abartıydı. Herhangi bir lise öğrencisinden çok daha fazla hayat tecrübesine sahipken neden telaşlı hissetsin ki?

Biz konuşurken müdürün törensel hitabı bitmişti.

Başkan mikrofonunu açtı.

“Çok teşekkürler sayın müdür. ...birinci sınıf temsilcisinin konuşmasıyla devam edelim—”

“Sonunda—herkesin bahsettiği şu fıstığı görme fırsatı!”

Anladım. En iyi öğrenci olduğu için, konuşma vermek için seçilen birinci sınıf öğrencisi oydu.

Ben bile ilgilenmeye başlamıştım, o yüzden etrafa bakındım.

“Birinci sınıfların temsilcisi—Maria Otonaşi.”

Maria—Otonaşi?

Bana son derece tanıdık gelen bir isimdi. ...hayır, hayır. Olamazdı. Maria, Aya Otonaşi diye hitap ediliyordu ne de olsa.

“Evet.”

Ama bu ses kesinlikle onundu. Maria’nın sesiydi bu.

Aa, anladım. Sonunda anlamıştım.

‘Eğer unuttuysan, şimdi hatırla. İsmim Maria.’

Hah. Demek o zaman gerçeği söylüyordu.

...ha? O zaman bunca zamandır Maria’ya ilk ismiyle mi hitap ediyordum…? OHA! OHAAAAAA!

“...neden kıpkırmızı oldun Hoşi?”

Kürsüye herkesten daha görkemli bir şekilde çıktı. Buradaki herkesten daha çok yaşamış olup, aşırı bir mevcudiyete sahipti.

Göründüğü an herkes mırıldanmaya başlamıştı.

Çok iyi bildiğim bir yüz. Benim yanımda en uzun zamandır bulunan yüz.

Yepyeni bir üniforma giyinmişti.

Evet, bu tamamen yanlıştı—onun benden küçük olacağı hiç aklıma gelmemişti.

Kürsüde dururken, Maria gözlerini gezdirdi. Gözleri benimkilerle buluştu. Ve gezinen gözleri her nedense durdu.

Ardından gülümsedi.

Vücudum anında ve tamamen donakalmıştı.

Maria benden gözlerini ayırmadan konuşmasına başladı. En gürültülü öğrenciler bile onun etkileyici sesini duyduktan sonra susmaya başladı.

“O buraya doğru bakmıyor mu? Ha siktir, belki bana âşık olmuştur?”

Haruaki espriler yapıyordu, ama Maria’nın bakışına o kadar dalmıştım ki cevap bile veremiyordum.

Sadece Maria’ya bakıyordum.

Maria sadece bana bakıyordu.

“—ve böylece, birinci sınıf konuşmamı sonlandırıyorum. Bu, birinci sınıf öğrencilerin temsilcisi, Maria Otonaşi’ydi.”

Maria kürsüden indi.

Ve tam da bunu yaptığı an, öğrenciler tekrar gürültü çıkarmaya başlamıştı. Hayır, sırf öğrenciler değildi— öğretmenlerin bile elleri ayaklarına dolaşmıştı.

Ama ben, şüphesiz, oda içerisindeki en şaşkın insandım.

Çünkü Maria asıl yerine dönmedi, onun yerine bana doğru ilerledi.

Öğrenciler otomatikman yolundan çekildiler, Maria’nın yaydığı otoriteden çekinmişlerdi. Maria bundan faydalanarak doğrudan bana ilerledi.

Aramızda dümdüz bir yol oluşturuyordu.

Aa, of ya. Hala diğer dünyadan kalan huylarından kurtulmamış mıydı? Orada tereddüt etmeden hareket etmekte sıkıntı olmayabilirdi, ama gerçek dünyada işler öyle yürümüyordu, değil mi?

Günlük hayatımın yok olmak üzere olduğunu fark etmiştim bile.

“Haha—”

Ama buna rağmen, güldüm.

Gerçekten can sıkıcıydı.

Gerçekten can sıkıcıydı, ama hayır… her nasılsa o kadar da can sıkıcı gelmiyordu.

Son olarak, önümdeki öğrenciler de kenara çekilmişti. Haruaki de yanımdan çekilmişti. Maria ile etrafımızda kimse yoktu, sanki bir fırtınanın merkezindeydik.

O geniş, açık alanda, tam önümde duruyordu.

Asla tekrar görüşeceğimizi düşünmemiştim.

Ama daha iyi düşününce, bana katılmamasının imkanı yoktu.

Ne de olsa, onun amacı bir kutu elde etmekti. Bana, O’nun hedef aldığı kişiye, yaklaşmaktan başka çaresi yoktu.

Maria gülümsedi, ve konuşmaya başladı.

“Ne kadar zaman geçerse geçsin yanında olacağım—bir zamanlar sana bu şekilde savaş ilan etmiştim, ama anlaşılan savaşımız henüz bitmemiş.”

Konuşmasını yaptıktan sonra, kendini bir defa daha tanıttı.

“Adım ‘Maria Otonaşi.’ Tanıştığımıza memnum oldum.”

Birinci sınıf öğrencisi çok içten bir şekilde başını eğdi, aynen uzun zaman önce yaptığı gibi.

Buna yanıt olarak, ben de alkışladım, aynen uzun zaman önce yaptığım gibi.

Bir kaç saniyeliğine, spor salonundaki tek ses benim alkışlarımdı.

Ardından Haruaki durumu hiç anlamadan alkışlamaya başladı. Onun alkışlarından etkilenerek, başka biri alkışlamaya başladı. Az önce olan biteni bir tek Maria ve benim bilmeme rağmen, alkışlama sesleri yükselmeye devam etti.

Muhteşem alkışlar arasında, Maria başını kaldırdı.

Ama artık gülümsemiyordu.

Ellerini sıkmış, gözlerinde parıldayan yakıcı bir irade ile önümde duruyordu.

Geri Git - 1. Defa

Geri Dön - Ana Sayfa (Main Page)

Devam Et - Yazarın Notları