Difference between revisions of "CubexCursedxCurious - ไทย:เล่ม1 บทนำ"
m (move picture positiom) |
m (→บทนำ) |
||
| Line 13: | Line 13: | ||
คงเป็นอย่างเดียวที่จะบอกได้เมื่อคุณมองไปที่วัตถุขนาดเมตรคูณเมตรที่ไม่มีวิธีใช้เขียนอยู่เลย |
คงเป็นอย่างเดียวที่จะบอกได้เมื่อคุณมองไปที่วัตถุขนาดเมตรคูณเมตรที่ไม่มีวิธีใช้เขียนอยู่เลย |
||
| − | ยาจิ ฮารุอากิ จ้องเจ้าวัตถุนั้นด้วย |
+ | ยาจิ ฮารุอากิ จ้องเจ้าวัตถุนั้นด้วยสีหน้าที่แปลกใจกับสิ่งเห็นอยู่ตรงหน้า |
“ขอโทษนะครับ ช่วยเซ็นต์ชื่อรับของด้วยครับ” |
“ขอโทษนะครับ ช่วยเซ็นต์ชื่อรับของด้วยครับ” |
||
| Line 19: | Line 19: | ||
“อ้อ… ได้เลยครับ” |
“อ้อ… ได้เลยครับ” |
||
| − | + | ฮารุอากิตรวจสอบพัสดุที่เขาพึ่งได้รับมา มันจ่าหน้าด้วยภาษาอังกฤษเพราะส่งมาจากต่างประเทศ แต่ชื่อผู้ส่งนั่นเป็นอย่างที่เขาคิดไว้ |
|
| − | อีกอันแล้วหรอ ตาแก่บ้านี่?! ฮารุอากิ |
+ | อีกอันแล้วหรอ ตาแก่บ้านี่?! ฮารุอากิพึมพำอยู่ในใจตัวเอง |
| − | “ขอบคุณมากครับ ฟู่… กว่าจะขนเจ้านี่มาได้ผมลำบากแทบแย่มันหนักมาก จะเป็นอะไรไหมถ้าผมจะขอถามว่าด้านในนี้มันมีอะไรอยู่ครับ?” |
+ | “ขอบคุณมากครับ ฟู่… กว่าจะขนเจ้านี่มาได้ผมลำบากแทบแย่ มันหนักมากเลยล่ะครับ จะเป็นอะไรไหมถ้าผมจะขอถามว่าด้านในนี้มันมีอะไรอยู่ครับ?” |
“เอ่อ… คือว่าพ่อของผมเขาชอบเก็บสะสมชอบเก่า ทุกครั้งที่เขาซื้อเขาก็จะส่งมันกลับมา แต่...หืม...ผมก็สงสัยเหมือนกันนะว่าเจ้านี่มันคืออะไร” |
“เอ่อ… คือว่าพ่อของผมเขาชอบเก็บสะสมชอบเก่า ทุกครั้งที่เขาซื้อเขาก็จะส่งมันกลับมา แต่...หืม...ผมก็สงสัยเหมือนกันนะว่าเจ้านี่มันคืออะไร” |
||
| Line 35: | Line 35: | ||
“นี่มันกล่องกลอย่างงั้นหรือ? บางที่มันอาจจะมีกลไกลอะไรบางอย่างที่จะเปิดมันได้สิ…? หืมมม หรือบางทีผมอาจจะคิดมากเกินไปก็ได้ เจ้านี่ไม่น่ามีวิธีใช้แบบนั้นหรอก เอาละ เมื่อคิดอย่างนั้นแล้ว เจ้านี่คงไม่มีอะไรสำคัญละ ผมจะได้มีชีวิตของผมอย่างสงบสุขต่อไปด้วย...” |
“นี่มันกล่องกลอย่างงั้นหรือ? บางที่มันอาจจะมีกลไกลอะไรบางอย่างที่จะเปิดมันได้สิ…? หืมมม หรือบางทีผมอาจจะคิดมากเกินไปก็ได้ เจ้านี่ไม่น่ามีวิธีใช้แบบนั้นหรอก เอาละ เมื่อคิดอย่างนั้นแล้ว เจ้านี่คงไม่มีอะไรสำคัญละ ผมจะได้มีชีวิตของผมอย่างสงบสุขต่อไปด้วย...” |
||
| − | ฮารุอากิบอกกับตัวเอง แล้วใช้มือรูดไปตามร่องที่พาดผ่านกล่อง เขาได้ยินเสียงครางลอยแว่วออกมา เขาหยุด |
+ | ฮารุอากิบอกกับตัวเอง แล้วใช้มือรูดไปตามร่องที่พาดผ่านกล่อง เขาได้ยินเสียงครางลอยแว่วออกมา เขาหยุดมือแล้วหลับตาลงพร้อมพูดกับตัวเอง |
“ผมต้องหูฝาดไปแน่ๆเลย” |
“ผมต้องหูฝาดไปแน่ๆเลย” |
||
| − | ขณะที่เขากำลังพยายามปลอบใจตัวเอง เจ้าลูกบาศก์ก็ส่งเสียงเหมือนเหล็กกระทบกันออกมา ผิวบางส่วนของมันขยับ ฮารุอากิพยายามมองเข้าไปยังช่องที่เกิดขึ้นจากพื้นผิวที่เด้งออกมาเหมือนถาดใส่ซีดี เขาเห็นสิ่งที่คล้ายกับชิ้นส่วนของฟันเฟืองฟันกันยุ่งอยู่ด้านใจ เขาลองที่จะสอดนิ้วของเขาเข้าไปเพื่อขยับฟันเฟืองเหล่านั้น แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับมีเพียงเสียง |
+ | ขณะที่เขากำลังพยายามปลอบใจตัวเอง เจ้าลูกบาศก์ก็ส่งเสียงเหมือนเหล็กกระทบกันออกมา ผิวบางส่วนของมันขยับ ฮารุอากิพยายามมองเข้าไปยังช่องที่เกิดขึ้นจากพื้นผิวที่เด้งออกมาเหมือนถาดใส่ซีดี เขาเห็นสิ่งที่คล้ายกับชิ้นส่วนของฟันเฟืองฟันกันยุ่งอยู่ด้านใจ เขาลองที่จะสอดนิ้วของเขาเข้าไปเพื่อขยับฟันเฟืองเหล่านั้น แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับมีเพียงเสียงครางส่งออกมาจากกล่อง |
“โอ้ หูฝาดไปอีกแล้วละเนี่ย! มันต้องเป็นอย่างนั้นเลย อ่าฮะ เอาละ ยังไงเจ้ากล่องนี่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมซะหน่อย! ดังนั้นแล้วจะให้ดีผมก็ไม่ควรเข้าไปยุ่งกับมัน!” |
“โอ้ หูฝาดไปอีกแล้วละเนี่ย! มันต้องเป็นอย่างนั้นเลย อ่าฮะ เอาละ ยังไงเจ้ากล่องนี่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมซะหน่อย! ดังนั้นแล้วจะให้ดีผมก็ไม่ควรเข้าไปยุ่งกับมัน!” |
||
| Line 45: | Line 45: | ||
หลังจากนั้นเองเขาก็จัดสินใจได้ว่า มันก็คงไม่ดีเท่าไรถ้าทิ้งเจ้าลูกบาศก์นี้ไว้หน้าประตู เขาจึงได้นำมันไปยังห้องที่ใช้เก็บของต่างๆที่พอของเขาได้ซื้อมา |
หลังจากนั้นเองเขาก็จัดสินใจได้ว่า มันก็คงไม่ดีเท่าไรถ้าทิ้งเจ้าลูกบาศก์นี้ไว้หน้าประตู เขาจึงได้นำมันไปยังห้องที่ใช้เก็บของต่างๆที่พอของเขาได้ซื้อมา |
||
| − | “ |
+ | “บ้าเอ้ย! ทำไมมันถึงได้หนักแบบนี้เนี่ย!” |
เขาค่อยๆเดินเข้าไปผ่านบ้านของเขา ขณะที่กำลังแบกเจ้านี่อยู่ เขาได้ยินเหมือนเสียงหายใจ แต่… ใช่แล้วละ นี่มันต้องเป็นหูฝาดอีกแน่ๆเลย |
เขาค่อยๆเดินเข้าไปผ่านบ้านของเขา ขณะที่กำลังแบกเจ้านี่อยู่ เขาได้ยินเหมือนเสียงหายใจ แต่… ใช่แล้วละ นี่มันต้องเป็นหูฝาดอีกแน่ๆเลย |
||
| − | ฮารุอากิตื่นขึ้นมาในห้อง |
+ | ฮารุอากิตื่นขึ้นมาในห้องขนาดหกสื่อทาทามิของเขา <ref>'''เสื่อทาทามิ''': เสื่อทาทามิเป็นเสื่อที่นิยมใช้ทำพื้นห้องในญี่ปุ่น ขนาดมาตราฐานอยู่ที่ 90cm ต่อ 180cm ซึ่งขนาดดังกล่างทำให้ง่ายต่อการบอกขนาดของห้อง[http://en.wikipedia.org/wiki/Tatami]</ref> เขารีบหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู ตอนนี้มันเลยหนึ่งทุ่มไปแล้ว ข้างนอกหน้าต่างนั่นมืดแล้ว เขาแค่จะงีบสักหน่อยหลังจากที่แบกเข้าลูกบาศก์นั่นไปเก็บที่ห้องเก็บของ แต่ว่าพึ่งมาตื่นเอาตอนนี้บางทีอาจจะเพราะเมื่อคืนได้นอนไม่เต็มที่ |
โอ้ ให้ตายเถอะตอนนี้ผมหิวจนแสบกระเพาะไปหมดแล้ว แต่ว่าผมยังไม่ได้ทำอาหารอะไรไว้กินเลย… |
โอ้ ให้ตายเถอะตอนนี้ผมหิวจนแสบกระเพาะไปหมดแล้ว แต่ว่าผมยังไม่ได้ทำอาหารอะไรไว้กินเลย… |
||
| − | เขามีเพื่อนร่วมบ้านอาศัยอยู่ก็จริง แต่ว่าเพื่อนร่วมบ้านอาศัยอยู่ในอาคารแยกอีกหลัง ดังนั้นเขาจึงมักอยู่ที่นี่คนเดียวและไม่มีใครจัดเตรียมอาหารไว้ให้ เพราะว่าพัสดุของพ่อดันส่งมาตอนที่ |
+ | เขามีเพื่อนร่วมบ้านอาศัยอยู่ก็จริง แต่ว่าเพื่อนร่วมบ้านอาศัยอยู่ในอาคารแยกอีกหลัง ดังนั้นเขาจึงมักอยู่ที่นี่คนเดียวและไม่มีใครจัดเตรียมอาหารไว้ให้ เพราะว่าพัสดุของพ่อดันส่งมาตอนที่เขากลับมาจากโรงเรียนพอดี ดังนั้นผมจึงไม่มีเวลาเตรียมอะไรไว้กินเลย ฮารุอากิลุกขึ้นจากเตียง เขากำลังคิดถึงการทำงานบ้านที่สุดแสนจะน่าเบื่ออยู่แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคน มันเป็นเสียงของใครบางคนกำลังรื้อตู้กับข้าว และเสียงดังกรุบๆ ที่ดูประหลาด |
หรือว่าจะเป็น… โฮโนกะ? |
หรือว่าจะเป็น… โฮโนกะ? |
||
| − | ฮารุอากิ |
+ | ฮารุอากิออกไปอย่างหน้าต่างเพื่อดูไปที่ชั้นสองของอาคารอีกหลังหนึ่งและเห็นชั้นสองมีไฟเปิดอยู่ นั่นหมายความว่าเพื่อนร่วมบ้านเขาอยู่ที่นั่น |
ร่างกายของเขารู้สึกเกร็งไปหมดทันที บ้านหลังนี้เป็นแบบดังเดิมของญี่ปุ่น ทั้งเก่าและกว้าง ทำให้มันเป็นตกเป็นเหยื่อของพวกขโมยได้ง่ายมาก ฮารุอากิค่อยๆเลื่อนประตูให้เปิดออกและย่องไปเบาๆตามทางเดิน เหมือนว่าเสียงจะมาจากห้องครัว เขาค่อยๆหายใจอย่างช้าๆและเดินอย่างเงียบๆ เหมือนกับเขากำลังปล้นบ้านตัวเองอยู่เลย |
ร่างกายของเขารู้สึกเกร็งไปหมดทันที บ้านหลังนี้เป็นแบบดังเดิมของญี่ปุ่น ทั้งเก่าและกว้าง ทำให้มันเป็นตกเป็นเหยื่อของพวกขโมยได้ง่ายมาก ฮารุอากิค่อยๆเลื่อนประตูให้เปิดออกและย่องไปเบาๆตามทางเดิน เหมือนว่าเสียงจะมาจากห้องครัว เขาค่อยๆหายใจอย่างช้าๆและเดินอย่างเงียบๆ เหมือนกับเขากำลังปล้นบ้านตัวเองอยู่เลย |
||
Latest revision as of 10:11, 24 March 2020
I. เครื่องมือจะเปลี่ยนคุณลักษณะไปทางด้านลบ ถ้ามันยังคงได้รับพลังงานด้านลบอยู่
II. เครื่องมือได้รับพลังงานด้านลบมันจะส่งผลต่อเจ้าของและผู้ที่อยู่รอบๆมัน
III. ในทางกลับกันเมื่อมันส่งผลกระทบด้านลบต่อผู้คนที่อยู่รอบๆ มันอาจจะแสดงพลังหรือความสามารถลึกลับออกมาได้
IV. ในท้ายที่สุดเมื่อได้รับพลังงานด้านลบและคำสาปจากมนุษย์มันจะสามารถเปลี่ยนรูปแบบเป็นมนุษย์ได้
บทนำ[edit]
ลูกบาศก์สีดำ
คงเป็นอย่างเดียวที่จะบอกได้เมื่อคุณมองไปที่วัตถุขนาดเมตรคูณเมตรที่ไม่มีวิธีใช้เขียนอยู่เลย ยาจิ ฮารุอากิ จ้องเจ้าวัตถุนั้นด้วยสีหน้าที่แปลกใจกับสิ่งเห็นอยู่ตรงหน้า
“ขอโทษนะครับ ช่วยเซ็นต์ชื่อรับของด้วยครับ”
“อ้อ… ได้เลยครับ”
ฮารุอากิตรวจสอบพัสดุที่เขาพึ่งได้รับมา มันจ่าหน้าด้วยภาษาอังกฤษเพราะส่งมาจากต่างประเทศ แต่ชื่อผู้ส่งนั่นเป็นอย่างที่เขาคิดไว้ อีกอันแล้วหรอ ตาแก่บ้านี่?! ฮารุอากิพึมพำอยู่ในใจตัวเอง
“ขอบคุณมากครับ ฟู่… กว่าจะขนเจ้านี่มาได้ผมลำบากแทบแย่ มันหนักมากเลยล่ะครับ จะเป็นอะไรไหมถ้าผมจะขอถามว่าด้านในนี้มันมีอะไรอยู่ครับ?”
“เอ่อ… คือว่าพ่อของผมเขาชอบเก็บสะสมชอบเก่า ทุกครั้งที่เขาซื้อเขาก็จะส่งมันกลับมา แต่...หืม...ผมก็สงสัยเหมือนกันนะว่าเจ้านี่มันคืออะไร”
ฮารุอากิพยายามหลีกเลี่ยงการตอบคำถามนี้ จริงๆก็ไม่ได้โกหกหรอกนะ แต่ว่ามันไม่รู้จริงๆว่าสิ่งที่พ่อของเขาส่งกลับมาให้ในครั้งนี้คืออะไร เขาขคงเลือกที่จะไม่อธิบายกับพนักงานส่งของ หลังจากที่พนักงานส่งของไปแล้ว ฮารุอากิมองไปที่กล่องประหลาดที่วางไว้ที่หน้าประตูของเขา
“นี่มันอะไรกันแน่? สิ่งที่ตาแก่ส่งมาให้ มันจะต้องเป็นสิ่งที่สร้างปัญหาให้ผมแน่นอนเลย”
แต่คำถามที่สำคัญกว่าคือมันจะเป็นปัญหาระดับไหน? ฮารุอากิค่อยๆสัมผัสมันอย่างระวัง ความรู้สึกมันเหมือนกับแตะเหล็กเย็นๆ มันไม่มีฝา ดังนั้นเขาจึงคิดว่ามันเป็น “อะไรบางอย่าง” ที่มีรูปร่างเป็นกล่อง และกล่องนั้นจะต้องใส่ “บางอย่าง” ไว้ด้านใน เมื่อเขาดูใกล้ๆผมว่าที่พื้นผิวของกล่องมีเส้นตรงและเส้นโค้งพาดผ่านกล่องจำนวนมาก
“นี่มันกล่องกลอย่างงั้นหรือ? บางที่มันอาจจะมีกลไกลอะไรบางอย่างที่จะเปิดมันได้สิ…? หืมมม หรือบางทีผมอาจจะคิดมากเกินไปก็ได้ เจ้านี่ไม่น่ามีวิธีใช้แบบนั้นหรอก เอาละ เมื่อคิดอย่างนั้นแล้ว เจ้านี่คงไม่มีอะไรสำคัญละ ผมจะได้มีชีวิตของผมอย่างสงบสุขต่อไปด้วย...”
ฮารุอากิบอกกับตัวเอง แล้วใช้มือรูดไปตามร่องที่พาดผ่านกล่อง เขาได้ยินเสียงครางลอยแว่วออกมา เขาหยุดมือแล้วหลับตาลงพร้อมพูดกับตัวเอง
“ผมต้องหูฝาดไปแน่ๆเลย”
ขณะที่เขากำลังพยายามปลอบใจตัวเอง เจ้าลูกบาศก์ก็ส่งเสียงเหมือนเหล็กกระทบกันออกมา ผิวบางส่วนของมันขยับ ฮารุอากิพยายามมองเข้าไปยังช่องที่เกิดขึ้นจากพื้นผิวที่เด้งออกมาเหมือนถาดใส่ซีดี เขาเห็นสิ่งที่คล้ายกับชิ้นส่วนของฟันเฟืองฟันกันยุ่งอยู่ด้านใจ เขาลองที่จะสอดนิ้วของเขาเข้าไปเพื่อขยับฟันเฟืองเหล่านั้น แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับมีเพียงเสียงครางส่งออกมาจากกล่อง
“โอ้ หูฝาดไปอีกแล้วละเนี่ย! มันต้องเป็นอย่างนั้นเลย อ่าฮะ เอาละ ยังไงเจ้ากล่องนี่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมซะหน่อย! ดังนั้นแล้วจะให้ดีผมก็ไม่ควรเข้าไปยุ่งกับมัน!”
หลังจากนั้นเองเขาก็จัดสินใจได้ว่า มันก็คงไม่ดีเท่าไรถ้าทิ้งเจ้าลูกบาศก์นี้ไว้หน้าประตู เขาจึงได้นำมันไปยังห้องที่ใช้เก็บของต่างๆที่พอของเขาได้ซื้อมา
“บ้าเอ้ย! ทำไมมันถึงได้หนักแบบนี้เนี่ย!”
เขาค่อยๆเดินเข้าไปผ่านบ้านของเขา ขณะที่กำลังแบกเจ้านี่อยู่ เขาได้ยินเหมือนเสียงหายใจ แต่… ใช่แล้วละ นี่มันต้องเป็นหูฝาดอีกแน่ๆเลย
ฮารุอากิตื่นขึ้นมาในห้องขนาดหกสื่อทาทามิของเขา [1] เขารีบหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู ตอนนี้มันเลยหนึ่งทุ่มไปแล้ว ข้างนอกหน้าต่างนั่นมืดแล้ว เขาแค่จะงีบสักหน่อยหลังจากที่แบกเข้าลูกบาศก์นั่นไปเก็บที่ห้องเก็บของ แต่ว่าพึ่งมาตื่นเอาตอนนี้บางทีอาจจะเพราะเมื่อคืนได้นอนไม่เต็มที่
โอ้ ให้ตายเถอะตอนนี้ผมหิวจนแสบกระเพาะไปหมดแล้ว แต่ว่าผมยังไม่ได้ทำอาหารอะไรไว้กินเลย…
เขามีเพื่อนร่วมบ้านอาศัยอยู่ก็จริง แต่ว่าเพื่อนร่วมบ้านอาศัยอยู่ในอาคารแยกอีกหลัง ดังนั้นเขาจึงมักอยู่ที่นี่คนเดียวและไม่มีใครจัดเตรียมอาหารไว้ให้ เพราะว่าพัสดุของพ่อดันส่งมาตอนที่เขากลับมาจากโรงเรียนพอดี ดังนั้นผมจึงไม่มีเวลาเตรียมอะไรไว้กินเลย ฮารุอากิลุกขึ้นจากเตียง เขากำลังคิดถึงการทำงานบ้านที่สุดแสนจะน่าเบื่ออยู่แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคน มันเป็นเสียงของใครบางคนกำลังรื้อตู้กับข้าว และเสียงดังกรุบๆ ที่ดูประหลาด
หรือว่าจะเป็น… โฮโนกะ? ฮารุอากิออกไปอย่างหน้าต่างเพื่อดูไปที่ชั้นสองของอาคารอีกหลังหนึ่งและเห็นชั้นสองมีไฟเปิดอยู่ นั่นหมายความว่าเพื่อนร่วมบ้านเขาอยู่ที่นั่น
ร่างกายของเขารู้สึกเกร็งไปหมดทันที บ้านหลังนี้เป็นแบบดังเดิมของญี่ปุ่น ทั้งเก่าและกว้าง ทำให้มันเป็นตกเป็นเหยื่อของพวกขโมยได้ง่ายมาก ฮารุอากิค่อยๆเลื่อนประตูให้เปิดออกและย่องไปเบาๆตามทางเดิน เหมือนว่าเสียงจะมาจากห้องครัว เขาค่อยๆหายใจอย่างช้าๆและเดินอย่างเงียบๆ เหมือนกับเขากำลังปล้นบ้านตัวเองอยู่เลย
แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาทำให้เห็นร่างเล็กๆ อยู่ด้านหน้าตู้ นอกจากนี้แสงจันทร์ตกกระทบลงที่ผมสะท้อนออกเป็นประกายสีเงิน จากการสังเกตเงานี้ ฮารุอากิพอที่จะบอกได้ว่าเงานั้นเป็นผู้หญิง มือและปาก ของเธอกำลังจับถุงพลาสติกอยู่ เสียงกรุบๆ ประหลาดนั่นดังมาจากที่นี่ เขาเลิกแอบดูอยู่เงียบๆเมื่อเห็นสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างเต็มตา เขาตะโกนและชี้นิ้วไปที่ผู้หญิงคนนั้นโดยไม่คิด
“หัวขโมยเซมเบ้ล่อนจ้อน?!” [2]
“เหะ?”
เด็กหญิงจ้องกลับมาที่ฮารุอากิ เรือนผมยาวสีเงิน ผิวกายสีขาวสะอาดสะอ้าน หุ่นผอมได้ขนาดและใบหน้าที่สวยงามของเธอ มันทำให้เธอดูสง่างามมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูจะแข็งแกร่งไม่แพ้กัน ความขัดแย้งที่แสดงออกมามันเหมือนกับศิลปะที่เข้าใจได้ยาก เศษของเซมเบ้หล่นออกมาจากปากของเธอ เธอก็ชี้นิ้วกลับมาที่ฮารุอากิและตะโกนกลับมาเหมือนกัน
“หวา… ?! นี่! นายมันคนลามกก่อนหน้านี้นี่นา!”
เด็กสาวมองกลับไปที่ตัวของเธอ หน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง
"อย่า.. อย่าบอกฉันนะว่านายวางแผนที่จะเล่นกับร่างกายฉันอีกแล้ว?! คนหน้าไม่อาย!"
เธอทรุดตัวลงพร้อมกับคว้างปาทุกอย่างที่เธอคว้าได้ ไม่ว่าจะเป็นถาด จานไม้ กาน้ำร้อนหรืออะไรก็ตาม โดยเธอปาได้แม่นเลยทีเดียว ฮารุอากิเหยียบเข้ากับของที่เธอปามาโดยบังเอิญขณะเขาเองพยายามหลบของเหล่านั้น ทันใดนั้นวัตถุต่างๆก็กองทับเข้ากับเขา
“อั๊ก! ดะ-เดี๋ยวก่อน! โอ้! ถ้าเธอเข้ามาใกล้ผม ผมจะ...”
เด็กสาวรีบใช้แขนไขว้กันปิดส่วนสำคัญของเธอขณะที่มือของเธอยังไม่ยอมปล่อยเซมเบ้ เสียงของฮารุอากิเงียบไป ตัวของเขาแข็งที่ เขาไม่สามารถอ่านอารมณ์ของเด็กสาวจากใบหน้าได้ ทันใดนั้นสาว ตะโกนใส่เขา
"...ฉัน- ฉันจะสาปแช่งนาย!"
ฮารุอากิเข้าใจคำพูดที่เธอพูดออกมาในทันที เธอคือกล่องลูกบาศก์สีดำที่ได้มาเมื่อตอนบ่าย กล่องที่เขาแบกเข้ามาในบ้านและวางมันลงด้วยตัวเอง
ผมรู้แล้ว ตาแก่นั่น… เอาอีกแล้ว
เขาส่งของต้องสาปมาอีกแล้ว!
โน้ตจากผู้แปลและอ้างอิง[edit]
| Back to Illustrations | Return to หน้าหลัก | Forward to บทที่ 1 |
