Zero no Tsukaima wersja polska Tom 1 Rozdział 6

Rozdział Szósty: Tristainski sprzedawca broni.

Kirche obudziła się przed świtem. "Dzisiaj jest Dzień Pustki". Popatrzyla na jej okno i zauważyła, że szyby zniknęły, a na framudze są ślady płomieni. Wciąż śpiąca wpatrywała się w okno przez chwilę, zanim przypomniała sobie, co sie stało ostatniej nocy.

- Właśnie ... przyszło dużo ludzi, a ja ich potraktowałam płomieniem.

Po tym zupełnie przestała się martwić o swoje okno. Wstała i zaczęła nakładać makijaż, intensywnie myśląc, jak powinna uwieść dzisiaj Saito. Kirche była urodzonym łowcą.

Kiedy skończyła, wyszła z pokoju i zapukała do pokoju Louise. Podparła podbródek na ręce ukrywając uśmiech. "Saito otworzy drzwi, a ja natychmiast go obejmę i pocałuję. Oh... co zrobi Louise kiedy to zobaczy..." myślała Kirche.

"A potem, tak.. mogę spróbować mierzyć go wzrokiem poza pokojem, i może zbliży się do mnie sam." Myśl o odmowie nigdy nie przychodziła jej do głowy.

Jednak nikt nie odpowiedział, kiedy zapukała. Spróbowała otworzyć drzwi, ale były zamknięte. Nic nie myśląc użyła otwierające zaklęcie na drzwi Louise i odpowiedziało jej kliknięcie. W rzeczywistości zaklęcia otwierające były na kempingu zakazane, ale Kirche to nie obchodziło. Hasło „pasja nade wszystko” było regułą jej domu.

Lecz pokój był pusty. Nie było ich tam.

Kirche rozglądnęła się. „Wciąż to samo… niegustowny pokój.”

Nie było też plecaka Louise. Dodając fakt, że dzisiaj jest Dzień Pustki oznaczał, że gdzieś wyszli. Kirche wyjrzała przez okno i zobaczyła dwóch ludzi na grzbiecie konia, gotowych do odjazdu; to byli Saito i Louise.

-Co? Wycieczka hę? – Kirche wymamrotała w irytacji.

Po krótkim zamyśleniu, szybko opuściła pokój Louise.

Thabita była w swoim pokoju, głęboko w morzu jej książek. Pod jej błękitnymi włosami i okularami były jasno niebieskie oczy, które iskrzyły jak ocean. Thabita wyglądała na cztery lub pięć lat młodszą niż tak naprawdę była. Była nawet odrobinę niższa od już niskiej Louise, a jej ciało było dosyć szczupłe. Aczkolwiek, one się taki rzeczami nie przejmowała. Ona była dziewczyną, która nie troszczyła się o to, co pomyślą o niej ludzie.

Thabita kochała Dni Pustki. Wtedy mogła zatopić się w jej świecie. W jej oczach, ktokolwiek inny był intruzem w jej własnym, małym świecie, dając jej uczucie melancholii.

Długie, silne pukanie uderzyło w jej drzwi. Nie wstając, Thabita wzięła i machnęła kosturem, który wyglądał na dostosowany do jej wysokości. Rzuciła „Zaklęcie Spokoju” czar typu wiatr. Thabita była magiem wiatru. „Zaklęcie Spokoju” efektywnie zablokowało to roztargniające pukanie. Usatysfakcjonowana powróciła do czytania, a jej wyraz twarzy się nie zmienił w ciągu tego zdarzenia.

Wtedy ktoś brutalnie trzasnął drzwiami. Dostrzegając intruza, Thabita zdjęła oczy z książki. To była Kirche. Zaczęła o czymś paplać, ale magia uciszająca sprawiła, że żadne z tych słów nie dotarło do Thabity.

Kirche zabrała Thabicie książkę pociągnęła jej ramiona aby spojrzała na nią. Thabita spojrzała obojętnie na Kirche, jej twarz była nie do przeczytania. Lecz można było zobaczyć, że jej spojrzenie nie było milutkie.

Lecz Kirche byłą przyjaciółką Thabity. Mogła wyrzucić kogokolwiek innego za pomocą trąby powietrznej. Nie widząc innego sposobu, Thabita cofnęła swoje zaklęcie. Jak otwarty zamek glos Kirche natychmiast się pojawił.

- Thabita! Przygotuj się, wychodzimy!

Thabita tylko cicho wyjaśniła przyjaciółce

- Dzień pustki

To wyjaśnienie było wystarczające dla Thabity, która usiłowała zabrać swoją książkę z objęć. Kirche wstała i uniosła książkę wysoko w górę, różnica w ich wysokości odgrodziła Thabitę od książki.

-Tak, wiem jak ważne są dla ciebie Dni Pustki, naprawdę. Ale teraz nie ma czasu na rozmowę! Jestem zakochana!! To miłość! Teraz to rozumiesz? Thabita nie zrozumiała i pokręciła głową. Kirche była napędzana swoimi emocjami, ale Thabita była spokojnym myślicielem. Można się tylko zastanawiać, jak tak różni ludzie mogą być tak dobrymi przyjaciółmi.

- Racja… Nie ruszysz się stąd, zanim ci tego nie wytłumaczę. Boszz… JE – STEM – ZA – KO- CHA – NA! Ale ten chłopak wychodzi dzisiaj razem z tą cholerną Louise!! Chciałabym iść za nimi i zobaczyć gdzie się wybierają! Teraz rozumiesz???

Thabita wciąż nie rozumiała, ponieważ wciąż nie wiedziała jaki jest w tym jej udział.

-Właśnie wyszli! Na koniu! Nie dogonię ich bez twojego towarzysza, wiesz? Proszę pomóż mi chociaż z tym! Kirche zaczęła płakać. Thabita w końcu skinęła głową.

“Twój Sylphid jest zawsze taki niesamowity, nie ważne który raz go już widzę!”

-Więc to dlatego jestem ci potrzebna… potrzebujesz mojego towarzysza żeby ich złapać.

-Dzięki wielkie.. więc.. pospieszmy się!

Thabita skinęła głową ponownie. Kirche była jej przyjaciółką i nie mogła nic na to poradzić, że jej przyjaciele mają problemy, z którymi nie mogą sobie sami poradzić. To było trochę denerwujące, ale nie miała wyboru. Otworzyła okno i zagwizdała. Dźwięk jej gwizdu zabrzmiał na niebie przez chwilę. Potem wyskoczyła przez okno.

Ci, którzy jej nie znali mogliby to zachowanie nazwać dziwnym, jeżeli nie niebezpiecznym. Jednak Kirche podążyła za nią i wyskoczyła przez okno nawet nie myśląc.(Tak na marginesie – pokój Thabity był na 5-tym piętrze.) Zapomniała nawet zamknąć drzwi, bo po co, kiedy trzeba wyjść na zewnątrz, a wyskoczenie z okna jest dużo szybsze.

Silne i twarde skrzydła rozczapierzyły się na wiatr. Potem wietrzny smok uniósł się w górę i przyjął swoich dwóch pasażerów.

-Twój Sylphid jest zawsze taki niesamowity, nie ważne który raz go już widzę!

Kirche usiadła i westchnęła z zachwytu. Tak - towarzyszem Thabity był Smok Wiatru.

Smok, który imię zawdzięczał wietrznym wróżką, obleciał wieżę dookoła i w mgnieniu oka osiągnął niebywałą prędkość. "Gdzie" Thabita zapytała Kirche. Kirche natychmiast zaczęła płakać, "Nie wiem... Spanikowałam." Thabita przekazała rozkaz swojemu smokowi, "Dwóch ludzi na koniu. Nie zjedz ich." Smok potwierdził że zrozumiał krótkim pomrukiem. Jego ogromne niebieskie skrzydła załopotały na wietrze. Wyśledzenie dwuch ludzi i konia nie było dla niego trudnym zadaniem.

Zadowolona ze swojego towarzysza, Thabita odebrała swoją książkę z rąk Kirche, i zaczęła z powrotem czytać.

W między czasie Saio i Luise weszli raźnie na ulice miasta, zostawiając wypożyczonego ze szkoły konia w miejskiej stajni.

Saito był bardzo niezadowolony z jazdy, to była jego pierwsza konna przejażdżka. "Tyłek mnie boli..." Saito jęczał, idąc powoli.

Luise spojrzała na Stito i zmarszczyła brwi. " Jesteś bezużyteczny. Nigdy nie jeździłeś konno ? Towarzysze są tylko..."

"A ty jesteś irytująca. Jechaliśmy przez bite trzy godziny!" "Cóż... nie mogliśmy przecież przyjść tu na piechotę, nieprawdaż ?"

Pomimo bólu, Saito ciekawsko rozglądał się dookoła. Droga z wybrukowana biała kostką... czuje się jak w jakimś parku rozrywki. Porównując do akademii, było tu dużo ludzi w zwykłych ubraniach. Na poboczach drogi handlarze sprzedawali mięso i owoce.

Miłość Saita do egzotycznych miejsc momentalnie wzrosła. Ale to był dziwny świat. Byli ludzie raźno idący ulicą jak i ludzie szaleńczo biegnących. Mężczyźni i kobiety w różnych wiekach chodzili po ulicach. Nie było wielkiej różnicy miedzy światem Saito a tym, jednakże ulice były nieco węższe.

"Trochę tu ciasno..."

"Ciasno? To jest naprawdę szeroka ulica."

"Tylko tyle? " Nawet nie ma 5 metrów szerokości. Z tymi wszystkimi ludźmi chodzących wszędzie, na każdym kroku czuł się nieswojo.

"Ulica Bourdonné, najszersza aleja w Tristanii. Pałac jest na wprost" Wskazała Luise.

"Zatem do pałacu."

"Jaki masz interes żeby odwiedzić Jej Wysokość, Królową ?"

"Chciałbym żeby zwiększyła moją porcje jedzenia."

Luise zaśmiała się.

Ulice były zapełnione sklepami. Saito pełen ciekawości nie mógł spuścić z nich oczu. Kiedy zobaczył dziwnie wyglądająca żabę w słoiku na wystawie jednego ze sklepów, Luise szepnęła mu do ucha "Nie chodź w pobliżu zaułków. Pełno tam złodzieji i kieszonkowców. Sprawdzasz mój portfel w swojej kieszeni, prawda?"

Luise powiedziała że zadaniem sług jest noszenie portfeli, i miłosiernie przekazała to zadanie Saito. Portfel był pełen złotych monet.

"Ja...ja... jestem bardzo ostrożnym. Jak ktoś może ukraść coś tak ciężkiego?"

"Z użyciem magi można to zrobić w kilka sekund."

Ale w okolicy nie było nikogo wyglądającego na mag. Saito nauczył się jak rozróżniać towarzyszy i magów w Akademii. Magowie zawsze mieli peleryny i wyglądali bardzo arogancko kiedy chodzili. Zgodnie z tym co mówiła Luise, to jest sposób w jakim chodzi szlachta.

"Oni wszyscy to zwykły plebs?"

"Oczywiście, Szlachta to tylko 10% populacji i nie ma możliwości żeby chodzili w takich slumsach jak te."

"Dlaczego szlachcic miałby kraść?"

"Cała szlachta to magowie, ale nie wszyscy są szlachetni. Jeżeli z jakiegoś powodu szlachcic zhańbi imię swojej rodziny,zrzeknie się swojego nazwiska z własnej woli, straci swój status i zostanie najemnikiem albo kryminalistą... Hej słuchasz mnie?"

Saito nie słuchał. Był zafascynowany znakami drogowymi.

"Co oznacza ten znak w kształcie butelki?"

"Browar"

"A ten z dużym krzyżem?"

"To punkt rekrutacyjny straży"

Saito zatrzymywał się przy każdym coś znaczącym znaku, i Luise musiała go za każdym razem odciągać od niego.

"Dobra, dobra rozumiem, nie musisz się tak śpieszyć, Gdzie jest ten sklep z bronią?"

"Tam. Oni nie sprzedają tylko mieczy."

Luise weszła na jeszcze węższą drogę. Niesamowity smród z gór śmieci wkrótce dotarł do ich nosów.

"Naprawdę tu brudno."

"Mówiłam ci Szlachta nie przychodzi tu często."

Na czwartym skrzyżowaniu, Luise przystanęła i oglądała sie wokoło.

"Powinien być niedaleko sklepu z miksturami Peymana... Pamiętam że gdzieś tu był..."

Zauważyła brązowy znak i podskoczyła z radości, "Tak, Znalazłam!"

Znak w kształcie miecza wisiał dokładnie nad nim. Wyglądał jak sklep z bronią. Luise i Saito weszli po kamiennych schodach, otworzyli drzwi, i weszli do sklepu. Pomimo słońca na zewnątrz, wewnątrz sklepu było lekko mrocznie. Światło z lamy gazowej lekko mrugało. Ściany i pułki uginały się pod ciężarami przeróżnych broni. Części zbroi dekorowały pomieszczenie. Mężczyzna palący fajkę spogląda podejrzliwie na Luise. Trwało to dopóki nie zauważył pentagramu na jej złotym guziku. Odłożył fajkę i powiedział, "Moja Pani! Szlachetna Damo! Wszystkie te rzeczy są prawdziwe i mają sensowne ceny! Nie ma tu niczego podejrzanego!"

"Będę twoim klientem."

"Oh... to rzadki widok... szlachcic kupujący miecz! Zadziwiające."

"Dlaczego?"

"Cóż... kapłani używają lasek, żołnierze mieczy, a szlachta używa różdżek. Nie taka jest zasada?"

"Oh, nie ja będę go używać, tylko mój chowaniec"

"Ahh... chowaniec potrafiący użyć miecz,co?" Sprzedawca powiedział to żywszym głosem, i spojrzał na Saito. "Zgaduje że to ten Pan?"

Luise skinęła głową. Lecz w tym czasie Saito był zbyt pochłonięty podziwianiem kolekcji broni.

Luise zignorowała go, i kontynuowała, "Nie znam się zbyt na mieczach, proszę pokazami coś rozsądnego."

Sprzedawca poszedł do magazynu, cicho mówiąc do siebie, "To jest za wspaniałe... Mogę podnieść ceny tak wysoko że..." Chwile po tym wrócił z długim mieczem. Był bardzo bogato zdobiony. Wyglądał na to że można nim było walczyć jedną ręką.

Sprzedawca powiedział że przypomniał sobie o czymś, "Wygląda na to że szlachta lubi pozwalać swoim sługą nosić miecze. Ostatnim razem każdy z nich wybierał ten model."

Widzę... lśniący, połyskujący miecz. Idealny dla szlachcica. Pomyślała Luise.

"To jakaś nowa moda?" Spytała Luise. Sprawca pokiwał głową

"Tak. Wygląda na to że ostatnio wzrósł poziom popełnianych kradzieży na ulicach miasta..."

"Kradzieży?"

"Tak. Jakiś mag-złodziej każący się nazywać 'Fouquet Kruszący Skały' ukradł podobno mnóstwo kosztowności szlachcie. Szlachta w celu ochrony zaczęła zbroić swoich służących."

Luise nie interesował ten temat skupiła się więc na kupnie miecza. Wyglądał jak coś co miało się zaraz złamać. Saito walczył o wiele większym mieczem ostatnim razem.

"Preferuje coś większego i szerszego niż to"

"Moja Pani, proszę mi wybaczyć moją zuchwałość ale miecze i ludzie są ze sobą zgodni, zupełnie jak kobieta i mężczyzna. Z tego co widzę ten miecz idealnie pasuje do twojego chowańca, wielmożna Pani."

"Czyż nie powiedziałam, że chce coś większego i szerszego?" powiedziała Luise, niecierpliwie spuszczając głowę. Sprzedawca wyszedł natychmiast mrucząc pod nosem, "Ah ci laicy..." Po chwili, wrócił trzymając nowy miecz.

"Co panienka myśli o tym?" Był to wspaniały pałasz długości około półtora metra. Rękojeść była przystosowany do używani go dwoma rękami i był maiła bogato dekorowaną rękojeść. Wyszlifowane ostrze tak odbijało światło że zdawało się ze samo świeciło. Każdy mógł stwierdzić że ostrze było szerokie i bardzo ostre. "To najlepszy miecz jaki posiadam,nie powiem że jest dla szlachty, raczej szlachta chciała by móc nosić ten miecz lecz z powodu swej wagi jest zarezerwowany tylko dla silnych ludzi."

Saito podszedł bliżej, spoglądając na miecz. "Niesamowity. Wygląda na bardzo potężny" Saito natychmiast go zapragnął. Był to niesamowity miecz, nie ważne jak na niego patrzył. Myślę że ten się nada... Pomyślała Luise, widząc zadowoloną minę swojego Towarzysza.

"Ile?" Zapytała

"Cóż... zrobił go Lord Shupei najlepszy alchemik w Germani. Może przeciąć metal jak by to był masło, ponieważ ma na sobie magiczne runy! Widzisz te inskrypcje?" Sprzedawca dumnie wskazał na słowa wyryte na rękojeści. "Nie dostaniesz takiego nigdzie tak tanio jak ja oferuje"

"Cóż jestem szlachcianką" Luise podniosła głowę do góry.

Sprzedawca dosadnie podał cenę "To będzie tylko 3000 sztuk złota."

"Co?! Za to można kupić mała rezydencje z ogrodem." Powiedziała zaszokowana Luise. Saito nie miał pojęcia o tutejszym rynku wiec stał z boku.

"Dobry miecz jest warty tyle ile zamek, moja Pani. Mała rezydencja to słabe porównanie do tego."

"...Wzięłam tylko 100 złotych monet..." Luise jako szlachcic, miał niskie umiejętności negocjacji, i zakazała rozmowy o zawartości swojego portfela. Sprzedawca tylko machnął ręką, "Nawet najgorszy miecz kosztuje co najmniej 200 sztuk złota." Twarz Luise zmieniła sie w czerwoną. Nawet nie wiedziałam że miecz może tyle kosztować.

"Czyli... nie stać nas na ten?" Powiedział Saito rozczarowany.

"Tak... musimy znaleźć coś tańszego"

"Szlachta jest zawsze tak arogancka, a teraz..." Saito mówił do siebie. Luise wpatrywała się w niego.

"Masz jakiekolwiek pojęci ile kosztowała mikstura uzdrawiająca, ponieważ ktoś, został ranny?"

"...Przepraszam." Saito poczuł się zawstydzony. Ciągle był jednak zainteresowany tym mieczem. "Ale naprawdę go chce..."

W tym czasie, głos zza stosu mieczy powiedział, "Nie bądź taki dumny dzieciaku."

Luise i Saito spojrzeli w stronę z której dochodził głos.

"Dlaczego nie spojrzysz na siebie? Ty? Dzierżyć Ten miecz? Nie rozśmieszaj mnie. Mógłbyś unieść tylko patyk!"

"Coś powiedziała?" Saito nie przyjął tej uwagi zbyt dobrze, lecz w kierunku z którego pochodził dźwięk nikogo nie było. Był tylko stos mieczy.

"Jeżeli rozumiesz, to wracaj do domu. Tak ty! Szlachcianko!

"Jak niemiło z twojej strony!"

Saito powoli podszedł do miejsca z którego pochodził dźwięk. "Przecież... Tu nikogo nie ma!"

"Czy twoje oczy to tylko dekoracje?"

Saito obejrzał się za siebie. Co? To naprawdę ten miecz gada. Słowa pochodziły od starego zniszczonego miecza. "Gadający miecz!" Wykrzyknął Saito

Sprzedawca nagle gniewnie zakrzyczał, "Derf! Nie mów takich niemiłych rzeczy do moich klientów!"

"Derf?" Saito ostrożnie zbadał miecz. Był tej samej długości co tentem pałasz, lecz jego ostrze było trochę węższe, było pokryte warstwą brudu więc nie mógł stwierdzić czy ma jakieś wady.

"Klient? Klient, który nie potrafi władać mieczem? Musisz żartować."

"Czy to możliwe... czy to jeden z tych gadających mieczy? Spytała Luise.

"Tak jest, Pani. To jeden z magicznych, inteligentnych mieczy. Zastanawiam się jaki rodzaj magi mógł go stworzyć... lecz ma cięty język, zawsze spiera się z klientami. Hej. Derf zamknij się bo poproszę tę szlachciankę żeby cię stopiła!"

"Brzmi świetnie! Chciałbym zobaczyć jak próbujecie! Jestem trochę zmęczony tym światem. Chciałbym żeby mnie stopiono!"

"Dobra. W takim razie roztopie cie" Podszedł sprzedawca. Lecz Saito go powstrzymał.

"To było by marnotrawstwo... czy gadające miecze nie są rzadkie? Saito gapił się na niego. "Nazywasz się Derf, prawda?"

"Źle! Nazywam się Derfinger-sama! Zapamiętaj to!"

"Zupełnie jak człowiek, ma nawet prawdziwe imię" Mruknął Saito

"Nazywam się Saito Hirag. Miło mi cię poznać."

Miecz ucichł, i zdawał sie że obserwuje Saito. Po chwili, odpowiedział cicho. " Więc przyszedłeś... czy jesteś użytkownikiem? "

" Użytkownikiem?"

"Hmm... nie znasz nawet swoich prawdziwych mocy, co? No cóż! Kup mnie przyjacielu!"

"W porządku. Kupie cię," powiedział Saito. Miecz znowu ucichł.

Luise, wezmę ten."

Luise niechętnie powiedziała, "Oh więc chcesz tę rzecz? Nie mogłeś wybrać czegoś ładniejszego i co nie gada?"

"Nie lubisz go? Myślę że gadające miecze są całkiem fajne."

"Widzisz... właśnie dlatego go nie lubię." Narzekała Luise. Ale miała już wszystkiego dość, więc zapytała sprzedawcę "Ile za ten?"

"Eh... 100 wystarczy"

"Czy to nie za tanio?"

"Za ten? Pozwałam ci go kupić tanio." Machnął ręką lekceważąco.

Saito wyciągnął portfel Louise z kieszeni i wysypał zawartość na ladę. Sztuka za sztuką złota spadały na drewnianą powierzchnie. Po dokładnym przeliczeniu sprzedawca wreszcie powiedział. "Dziękuje za udane zakupy" i dał miecz Saito "Jeżeli się za bardzo rozgada po prostu wepchnij go do pochwy."

Saito skinął głową i otrzymał Derflingera.

Dwie osoby patrzyły jak Louise i Saito opuszczają sklep, byli to Kirche i Tabitha. Kirch obserwowała ich z mroków ulic, zaciekle gryząc wargi. " Louise Zero... próbujesz przybliżyć się do Saita za pomocą miecza, co? Uderzając do niego z prezentami po tym jak dowiedziałaś się że on jest moją zdobyczą? Co to ma być?" Kirche tupała nogą w ziemie ze złości. Thabita, jej zadanie wykonane, czytała jak zwykle. Sylphid krążył po niebie nad nimi. Mieli ich śledzić zaraz po tym jak ich zauważa.

Kirche poczekała aż odejdą, i natychmiast wbiegła do sklepu. Właściciel patrzył na Kirche i nie mógł uwierzyć własnym oczom. "Następny szlachcic? Co się dzisiaj dzieje?"

"Witaj szefie..." Kirche bawiła sie włosami i mała czarujący uśmiech. Twarz sprzedawcy zmieniła kolor na głęboką czerwień.

"Czy wiesz co ten szlachcic kupi przed chwilą?"

"M-miecz... kupiła miecz."

"Widzę... więc rzeczywiści dała mu miecz... jakiego rodzaju był?"

"Zardzewiały i brudny"

"Zerdzewiały? Dlaczego?"

"Ponieważ nie miała wystarczająco pieniędzy"

Kirche zaśmiała się przykładając rękę do brody. "Jest spłukana! Valliere! Córka Diuka!

"Uh... czy ma pani jest tu po to żeby też kupić miecz?" Sprzedawca nie chciał przegapić takiej okazji. Ta szlachcianka wygląda na bogatą w porównani do tamtej.

"Hmm... Pokaż mi najlepszy."

Sprzedawca poszedł po miecz, wrócił oczywiście z tym którego pokazywał Saito.

"Ahh... bardzo dobrze zrobiony miecz!"

"Masz dobre oko, moja Pani. Tamta szlachcianka miała sługę który bardzo go chciał, ale nie było ich stać."

"Ah tak?" Sługa szlachcica? Wiec Saito go chciał!

"Oczywiście ton miecz jest zrobiony prze sławnego Germańskiego alchemika Lorda Shupei. Może przeciąć metal jak masło ponieważ zostały wyryte w nim magiczne runy! Widzisz inskrypcje tutaj? Sprzedawca powtarzał to co mówił Luoise.

Kirch skinęła głową "Więc, ile?"

Sprzedawca podniósł cenę, widząc że Kirche wygląda na bogatą, "Hmm... 4500 złotych monet."

"Hmm... to trochę drogo." Kirche zmarszczyła brwi.

"Cóż... dobry miecz musi być trochę warty."

Kirche rozmyślała przez chwile, powoli zbliżając się do sprzedawcy. Szefie... czy to trochę nie za drogo?" Kirche pogłaskała go po szyi tak że sprzedawca stracił na chwile oddech.

"Uh... ale... dobre miecze są..."

Kirche usiadła na ladzie podnosząc lewe udo. "Czy cena nie jest troszkę za wysoka? Powoli podnosiła swoją nogę. Sprzedawca cały czas wpatrywał się w jej uda.

"Ma-Masz racje...więc...4000..."

Kirche podniosła uda wyżej tak że prawie było widać pomiędzy nimi.

"Ah... nie 3000 wystarczy..."

"Robi się tu gorąco..." Kirche ignorowała go,rozpinała swoją koszule. "Naprawdę jest tu gorąco. Pomóż mi zdjąć koszulę, proszę..." Wywarła na nim jak najbardziej atrakcyjne wrażenie.

"Ah...pomyliłem się... pomyliłem 2500 wystarczy!"

Kirche rozpięła następny guzik i spojrzała na sprzedawce.

"1800! 1800 starczy!

Następny guzik, pokazując mu swój dekolt, spojrzała na niego znowu.

"Dobra 1600!"

Kirche zostawiła guziki, i zwróciła jego uwagę na spódniczkę, podnosząc ją nieco. Spojrzała na nią i nie mógł wytrzymać dłużej

"A może 1000?" zaproponowała, powoli podnosząc spódniczkę troszeczkę wyżej. Wyglądało na to że sprzedawca miał dość.

Wtedy przestała. Jego szybki oddech zamienił się w bolesny jęk.

"Oh...ohhhhh..."

Kirche wyprostowała się i zapytał ponownie "1000."

"Oh! 1000 wystarczy!"

Kirche zeskoczyła z lady, szybko wypisała czek, rzuciła go na ladę. "Kupione!" Podniosła szybko miecz i wyszła ze sklepu, zostawiając sprzedawce gapiącego się na jej czek.

Po chwili, nagle odzyskał świadomość, podniósł trzymając swoją głowę. CHOLERA! SPRZEDAŁEM TO CACKO ZA TYLKO 1000?! Wziął butelkę alkoholu z szafki. "Ohh... skończyłem na dzisiaj..."

Przekład

Tłumaczyli: Otaku, [[user:Lyrq|Lyrq]

Korekta : Jeśli ktoś uzna, że potrzebna...

[Od Lyrq] Jako że nikt przez dłuższy czas nie dokończył tego tłumaczenia to postanowiłem dokończyć. To moje pierwsze tłumaczenie na taką skale mam nadzieje że się spodoba