Toradora! (Greek):Volume2 Chapter4
Κεφάλαιο 4
Αν κανείς έψαχνε για το κέντρο της πιο ‘χτυπητής’ κοριτσοπαρέας στην τάξη 2-Γ,
«Άμι-τσαν, είδα το περιοδικό που κυκλοφόρησε χτες~!»
Θα ήταν η Μάγια Κιχάρα, το κορίτσι που η απόφασή της να βάψει τα μακριά ίσια μαλλιά της στις διακοπές προκάλεσε τον απροκάλυπτο θαυμασμό των άλλων κοριτσιών αλλά και τη συγκαλυμμένη αποδοκιμασία των αγοριών. Τότε,
«Έγραφε ότι θα σταματήσεις για λίγο το μόντελινγκ, είναι αλήθεια;»
Είχε μια μικρή και περίεργα αισθησιακή ελιά στη γωνία του στόματός της, και αυτή και η Νανάκο Κάσι ήταν καλές φίλες. Όταν τα δύο κορίτσια, που τραβούσαν την προσοχή ακόμα περισσότερο όταν ήταν μαζί, άρχισαν να μιλάνε με την Άμι, μαζεύτηκαν κι άλλα κορίτσια γύρω τους σαν να τις είχαν καλέσει.
«Μάγια-τσαν, ώστε έκανες τον κόπο να διαβάσεις το καινούριο τεύχος! Ευχαριστώ~! Πράγματι, κατάφερα να κανονίσω να σταματήσω τη δουλειά για λίγο.»
Έχοντας κατακτήσει την κορυφή της λαμπερής κοριτσοπαρέας, η Άμι χάρισε σε όλους ένα αστραφτερό χαμόγελο, και τα κορίτσια γύρω της φλυαρούσαν ακατάπαυστα, λέγοντας κυρίως ‘Τι κρίμα~!’
Μερικά αγόρια που τα μάτια τους άθελά τους σχεδόν ήταν καρφωμένα στην παρέα των κοριτσιών έλεγαν,
«Για κάποιο λόγο μου φαίνεται πως τα κορίτσια στην τάξη μας γίνονται όλο και πιο όμορφα...Στο λόγο μου, τα κορίτσια της πρώτης λυκείου δεν πιάνουν μία μπροστά στα κορίτσια της τάξης μας, ε;»
«Α ναι, και όταν γνωριστείς και λίγο καλύτερα μαζί τους, μπορείς να κάνεις και σχέση. Είναι ο πιο απλός τρόπος. Αχ~, όταν βρέθηκα σ’αυτή την τάξη τον Απρίλιο, έλεγα τι άτυχος που ήμουν που έτυχαν στην τάξη μου και ο Τακάσου και η Τίγρη Μινιατούρα, αλλά τώρα που το σκέφτομαι, τελικά είχα τύχη βουνό... Είναι εδώ και η Μάγια, και η Νανάκο, και το καλύτερο απ’όλα, η Άμι... Βέβαια, αν κοιτάς μόνο τα πρόσωπα, η Τίγρη Μινιατούρα είναι πολύ χαριτωμένη, αλλά...όλες τους είναι χαριτωμένες.»
Ο Ρυουτζί ήταν στριμωγμένος ανάμεσα στον Χισαμίτσου Νότο που φορούσε γυαλιά με μαύρο σκελετό και τον μακρυμάλλη και επιπόλαιο Κότζι Χαρούτα. Και οι δύο τους χαμογελούσαν εύθυμα. Κάνοντας πως δεν τους ακούει, με χαμηλωμένα μάτια, ο Ρυουτζί ήταν απορροφημένος να ράβει το κουμπί που είχε ξηλωθεί από το μανίκι του με ένα φορητό σετ ραπτικής που είχε μαζί του. Ευτυχώς που μπορούσαν να σκέφτονται έτσι---Αυτό σκεφτόταν, αλλά σαν φιλήσυχος τύπος που ήταν δεν ήθελε να το πει φωναχτά. Όπως και να είχε, ο Νότο και ο Χαρούτα τον είχαν ήδη ενημερώσει για το χτεσινό ραντεβού με τα κορίτσια της πρώτης, και για το πώς, αφού οι δυο τους είχαν κεράσει τα κορίτσια στα McDonald’s και μετά στο καραόκε, το ραντεβού τέλειωσε άδοξα με τα κορίτσια να τους λένε απλώς ‘Ευχαριστώ’, χωρίς να τους δώσουν καν το email τους.
«Α, να ο Μάρουο. Έι, δε μας λες, εσύ που είσαι παιδικός φίλος της Άμι, δε νομίζεις και συ πως είναι κρίμα; Εννοώ που σταματάει το μόντελινγκ.»
Μετά την ερώτηση της Μάγια, ο Κιταμούρα που τα κορίτσια τον φώναζαν χαϊδευτικά ‘Μάρουο’, ανασήκωσε τα γυαλιά του και στράφηκε προς το μέρος τους.
«Δεν πειράζει, σωστά; Εφόσον είναι κάτι που αποφάσισε αβίαστα η Άμι. Όταν τελειώσει το λύκειο, μπορεί να ξαναρχίσει το μόντελινγκ.»
«Εε~! Μα είναι τόσο όμορφη, που νιώθει κανείς πως είναι κρίμα! Μάρουο, είσαι πολύ ψυχρός με την Άμι-τσαν! Άκου ‘αβίαστα’!»
‘Σωστά, σωστά’, οι κοριτσίστικες φωνές κύκλωσαν τον Κιταμούρα, αλλά το γελαστό ύφος τους δεν είχε ίχνος θυμού ή αποδοκιμασίας. Για τα κορίτσια, ο Κιταμούρα ήταν πάντα ο «χαϊδεμένος» τους.
«...Μα τι δημοφιλής που είναι αυτός ο τύπος...Μήπως να βάλω κι εγώ γυαλιά...»
Ακούγοντας το μουρμουρητό του Χαρούτα, ο Νότο που δεν ήταν καθόλου δημοφιλής παρά τα γυαλιά του, πήρε μια πονεμένη έκφραση.
Ο Κιταμούρα ωστόσο περιορίστηκε να ανασηκώσει τους ώμους του λέγοντας ‘ναι, ναι’ με ένα πικρό χαμόγελο, και να το σκάσει από την πολιορκία των χαριτωμένων κοριτσιών με αμήχανο ύφος.
«Α, εδώ είστε παιδιά.»
Με ύφος σαν να είχε σωθεί, ο Κιταμούρα ήρθε και στάθηκε κοντά στον Ρυουτζί και τους άλλους.
«Να σε πάρει, φύγε από δω, δίνε του! Κολεγιόπαιδο! Τι δουλειά έχει κάποιος σαν εσένα με σκουλήκια σαν εμάς;»
«Μπράβο, μπράβο. Μου αρέσει που έχεις αυτοπεποίθηση.»
Αντιμετωπίζοντας τα τσουχτερά λόγια του Χαρούτα με ένα εύθυμο χαμόγελο, ο Κιταμούρα κάθισε μπροστά στον Ρυουτζί. Αν η παρέα της Άμι ήταν λαμπερή σαν τον ήλιο, η ομάδα των τεσσάρων αγοριών ήταν ήσυχη και σκοτεινή σαν τον ίσκιο.
«Όμως ξέρετε, δεν είναι δα και τόσο κρίμα.»
Η απαστράπτουσα Άμι ξανάρχισε να μιλάει με μια έντονα εύθυμη φωνή που αντηχούσε σε όλη την τάξη την ώρα του διαλείμματος.
«Πάντα ήθελα να ζήσω μια κανονική σχολική ζωή όπως τώρα. Γι’αυτό δε με πειράζει. Και έκανα και τόσους φίλους. Ξέρετε, στ’αλήθεια είμαι πολύ ευτυχισμένη τώρα. Επειδή είστε όλοι εσείς εδώ!»
Πώς γίνεται να είναι τόσο καλή~! Η Άμι-τσαν είναι σωστός άγγελος!---Οι ενθουσιασμένες φωνές των κοριτσιών ξεχείλιζαν στην κυριολεξία από θαυμασμό. Ασυναίσθητα, ο Ρυουτζί έριξε μια ματιά στον Κιταμούρα. Αν και εξακολουθούσε να αστειεύεται με τον Χαρούτα, για μια ελάχιστη στιγμή του φάνηκε πως ο Κιταμούρα άφησε έναν ανεπαίσθητο αναστεναγμό.
