Ang Walang-katapusang Walo

Status: Incomplete

5% completed (estimated)

   

Ang Walang-katapusang Walo(Endless Eight)

Mayroon mali

Una ko napansin sa isang makatamtaman na araw ng tag-init pagkatapos ng Bon Festival. Sa oras na yan ako ay namamahinga sa sala nanonoong ng hayskul baseball na laro sa TV na hindi naman ako interesado. Biglaan ako nagising bago magtanghali; kaya inip ako, pero hindi masyadong naiinip na parang gusto ataihin ang bundok na takdang aralin na naghihintay saakin.

Ang laro sa TV, pagitan ng paaralan ng isang distrikto, ay walang kaugnayan saakin, pero ang ispirit ng rooting para sa mga underdog nagawa ko mag nagsigaw ng masaya sa kampo na matatalo sa dulo ng 7-0 puntos. Sa ilan hindi malaman na rason, nakaramdam ako na si Haruhi ay gagawa ng kaguluhan.

Hindi ko nakikita si haruhi ng ilang araw. Dinala ko ang aking kapatid sa probinsiya, kung saan lumaki ang aking ina, para matalo ang init at irespeto ang aming nakakatanda, at bumalik lang kami ng kinabukasan. Ito ang pataon-taon na gawain na hindi pwede malaktawan, pero iyon ay ang summer vacation. Kaya natural na natural na wala talagang pagkakataon na makatagpo sa ilan miyembro ng SOS Brigade.

Debale, nadaan na namin ang kakaibang nangyayari noon pumunta kami sa nakakabaliw na ilsa, este summer SOS summer camp, noong nagsimula ang bakasyon. Sigurado ako na maski si Haruhi hindi magmumungkahi magkaroon ng pangalawang paglalakbay. Siya ay dapat natuwa na ngayon

"Debale"

Nagbuntong hininga ako habang nilalapit ko ang aking tahimik na cell phone papunta saakin gamit ang tali kailanman kaya kasual kung meron nanyari para magtaka ako kung may nakatagong kamera sa kwarto.

Nagsimula tumunog ang phone ko na makokonsidera ko na sakto. Ng isang sandali, naisip ko na alam ko ang susunod na manyayari, pero inalog ko ang ulo ko at inabandona ang naisip. Pantanga.

"Ano kailangan niya?"

Ang pangalan nagpakita sa phone ay walang iba kung di kay Haruhi. Naghintay ako ng tatlong tunog bago pindutin ang talk button. may feeling ako na alam ko na ang sasabihin siya, kung saan napatanong ko tungkol saakin sanity.

"Wala kang plano ngayon diba??"

Yan ang unang sinabi ni Haruhi.

"Lahat tayo magkikita sa harap ng istasyon ng alasdos. Pumunta ka dapat"

At sa ganun, binaba na niya. walang pamanahon pagbati, maski niisang simple na hello. At hindi niya tinanong kung sino ang sumagot sa phone.bukod sa iba, paano niya nalaman na libre ako ngayon?Ako ay talaga parang...well. siguro wala nga akong plano.

Tumunog ulit ang phone

"Ano?"

"nakalimutan ko sayo sabihin ano ang dadalhin"

biglaan siya nagsabi ng mga kailangan na bagay

"dapat pumunta ka gamit ang bisekleta mo. At madaming pera"

binaba niya.

Nilagay ko ang cell sa gilid at nagisip ng malalim.Ano ba nanyayari?Bakit may kakaibang pakiramdam ako na parang ito ay isang panaginip na nasasama ako?

isang malakas na pito ang tumunog mula sa telebisyon. Ng tumingin ako, ang iskor ng kalaban - ang kalaban na nasa isip ko - ay dalawang numero. Ang tunog ng aluminum bat tumatama sa baseballs ay nagbigay ng buong idea.

Matatapos na ang summer.

Naririnig ko ang koro ng chirping cicadas mula saaking vantage point dito sa selyadong kwarto habang bukas ang AC.

"wala na siguro ako magagawa"

Pero, hindi paba nasasayahan si Haruhi sa sinasabi na summer camp noong nagsimula ang aming pahinga noong dinala niya kami sa kakaibang isla?Ano ba gagawin namin ngayon sa nakakamatay na init? Hindi ko talaga gusto umalis dito sa AC room. At sa ganun isip, pumunta ako sa cabinet at inayos ang inayos na gamit.

"Late ka Kyon, Kailangan mo pa magpakita ng sipag!"

Hinagis ni Haruhi ang plastic bag habang tinuro niya ang kanyang hintuturo saakin na may galit na tingin ang kanyang mukha. Hindi pa rin siya nagbabaggo.

"si Mikuru, Yuki, at Koizumi ay dumating dito bago ako. Sino ka sa tingin mo na pahintayin ang brigade chief?Meron kang multa! multa!

Ako ang last na dumating saamin kitaan. Pumunta ako labinlimang minuto maaga, pero ang ibang miyembro ang gumalaw ng mas mabilis, parang inaasahan na nila ang tawag ni Haruhi. Ito ang dahilan kung bakit ako lagi ang nagbabayad, pero sanay na ako ngayon. Ordinaryong tao lang ako, pagdating ng maaga sa tatlong tao na may kakaibang katangian ay imposibleng misyon.

Hindi ko initindi si Haruhi at binati ang ibang miyembro.

"Patawad sa paghihintay"

Ang aking bati sa dalawa ay hindi masyado importante, pero may isang tao na kailangan ko magpatawad. Sa Ilalim ng eleganteng sumbrero na may laso, pinakita ni Mikuru Asahina ang kanyang mahinhin na ngiti habang yinuko ang kanyang ulo

"Wag ka magalala, kakarating ko lang"

Dala-dala ni Asahina ang basket sa kanyang kamay. May pakiramdam ako na may magaganda sa loob, dahil doon naexcite ako. I gusto ko namnamin ang pakiramdam ng konting sandali, pero napigil ng boses sa katabi ko

"Matagal na hindi kita nakita, Lumakbay kananaman ba makalipas ang dating pagkikita?"

Ibalik sa Prologo:Tag-init

Balik sa Suzumiya Haruhi (Filipino)

Ilipat sa Prologo - Taglagas