Editing Gekkou:Volume 1 ဝန္ခံျခင္း (section)

==[ဝန္ခံျခင္း]==

ႏွစ္ရက္ခန႔္ ၾကာေသာ အခါ Tsukimori Youko တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ တျခားအခန္းမွ ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူမ်ားပင္ သူကိုျမင္ခ်င္၍ပင္ လာၾကည့္ၾကရသည္။ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ဝမ္းလည္းနည္းၾကသလို သနားလည္းသနားၾကေလ၏။ Kamogawa အသံကေတာ့ လူအုပ္ႀကီးကိုေဖာက္ထြက္၍ ဟိန္းကနဲ။



“မင္းမရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ဟာ လမိုက္ညလိုပဲ Tsukimori ေက်းဇူးျပဳၿပီး အျမန္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္နဲ႔ အရင္လို အေမွာင္ထဲက ငါ့ကို အလင္းေပးပါေတာ့”



အင္း ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ လမ္းေပ်ာက္ေနေသာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ထိုငနဲသားကို ျမင္ခ်င္လွသည္။ Kamogawa နဲ႔ ေယာက္်ားေလး တစ္သိုက္ တို႔သည္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ စကားမ်ား ေျပာျခင္းျဖင့္ အာ႐ုံစိုက္ျခင္း ခံရရန္ အသည္းအသန္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကေလ၏။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ အားနည္းခ်က္ကို အသုံးခ် အပိုင္ကိုင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းျခင္းသည္ ဒင္းတို႔အႀကံအကုန္ပင္ ျဖစ္ရမည္။ သို႔ေသာ္ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္ နည္းနည္းေတာ့ အျမင္ကတ္လာသည္။



“အေတာ္ကို ကဗ်ာဆန္တာပဲေနာ္ Kamogawa-kun ? ”

“ကၽြန္မကို စိတ္ပူေပးလို႔ ေက်းဇူးပါပဲရွင့္”



သို႔ေသာ္လည္း Tsukimori ကေတာ့ ဒီတစ္သိုက္လုံးကို မ်က္နာတစ္ခ်က္ မပ်က္ပဲ ျပဳံးျပဳံးေလးျဖင့္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာဆိုဆက္ဆံေနတာ ေတြ႕ေတာ့ အံအားသင့္စရာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း နာမည္ႀကီးတာ ျဖစ္ရမည္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သူလိုလုပ္နိုင္မည္ မထင္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုရင္ေတာ့ လုံးလုံး ျဖစ္နိုင္မည္ မဟုတ္။ သူမကို ၾကည့္ရင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ အာ႐ုံေနာက္ျခင္းသာ အဖက္တင္ေလ၏။

လူေတြက်ဲသြားသည္ႏွင့္ Tsukimori တစ္ေယာက္ မတ္တပ္ထ၍ အျပဳံးပန္းကို ဆင္ျမန္းကား ကၽြန္ေတာ္ ရွိရာအရပ္ကို ေလၽွာက္လွမ္းလာေလသည္။



“ဒီလိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ဆီကို လာတယ္ဆိုတာ ခပ္ရွားရွားပဲေနာ္”

“ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ အသုဘ ကိုလာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား ေက်းဇူးစကား ေျပာခ်င္လို႔ပါ”

Usami ေနရာတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ရြင္ျမဴးစြာျပဳံးျပေလ၏။

“ဒီေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ Nonomiya-kun”

“မခံယူဝံပါဘူးဗ်ာ အတန္းေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ လာခဲ့တာပဲဟာကို”

“ဒါေပမယ့္ ဘာပဲ ေျပာေျပာ အရင္လို ဖာသိဖာသာမေနတဲ့ အတြက္ ဝမ္းသာမိတယ္”

“ဒီေလာက္ေတာင္ ေအးတိေအးစက္ နိုင္ခဲ့မိလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကို စိတ္ပူမိပါတယ္”


သေဘာမက်သည့္ သေဘာျဖင့္ ပုခုံးတြန႔္ျပရင္း ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အျပဳံးမပ်က္ပဲ


“ကၽြန္မကေတာ့ ရွင့္ကို ဒီလို မထင္ပါဘူး”

“အိမ္မွာေရာ အေျခက်သြားၿပီလား:

“ကိစၥေတြအမ်ားႀကီး က်န္ေသးေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ကေတာ့ မဆိုးဘူးပဲ ေျပာရမွာပဲေလ”

“အင္း အေတာ္ေလး ဒုကၡေရာက္ခဲ့မွာေပါ့ေနာ္ ၊ အင္း ေက်ာင္းဆိုတာက ခင္ဗ်ားလို ေက်ာ္ၾကားတဲ့သူ တစ္ေယာက္အတြက္ နည္းနည္းေတာ့ အက်ပ္ေတြ႕မွာပဲေလ”

“အားလုံးက စိတ္ပူတဲ့ အတြက္ေတာင္ ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္မိေနတာ”

” အားလုံးက ဂ႐ုစိုက္ၾကတယ္ ဆိုတာ ေကာင္းတာ့ေပါ့ ဒါေပမယ့္ အတိုင္းအတာ ဆိုတာေတာ့ ရွိမွာေပါ့ ၊ နည္းနည္းေလးေတာင္မွ စိတ္ထဲ ကသိကေအာက္ မျဖစ္မိဘူးလား ဥပမာ Kamogawa လို Kamogawa လိုလူမ်ိဳးဆိုရင္ေပါ့။

“တကယ္ေတာ့ ေယာက္်ားေလးေတြရဲ့ အဲဒီအခ်က္ကို သေဘာေတာင္ က်မိပါေသးတယ္ရွင့္”


ကၽြန္ေတာ္ သူ စိတ္ထဲဘာေတြရွိမလဲ သိေအာင္ ဆြေပးေနေပမယ့္ အေၾကာင္းမထူး ၊ သူမ အျပဳံးမွာ သံမဏိ တံတိုင္း ကဲ့သို႔ ခိုင္ခံ့ေနဆဲ။


“ခင္ဗ်ားက အေတာ္ေလး ရင့္က်က္တာပဲေနာ္”

“အခုလို ျမင္ေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးပါပဲရွင္ Nonomiya-kun”

ကၽြန္ေတာ္ ရြဲ႕ၿပီးေျပာလိုက္တဲ့ စကားလုံးေတြကိုေတာင္မွ သူ႔အျပဳံးေအာက္မွာ ဘာမွ မတက္နိုင္။


“—Nonomiya-kun” ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ကို ေခၚလိုက္ၿပီး “ရွင္ေပးခဲ့တဲ့ ကတိကို မွတ္မိလားဟင္”

“…. ကတိ?”


ကၽြန္ေတာ္ ဘာကတိေတြမ်ား ေပးခဲ့မိလို႔ ပါလိမ့္။


“တစ္ခုခု ရွိခဲ့ရင္ ဆိုတာေလ—”

“— အား သိၿပီ”


သူေျပာမွ မွတ္မိသည္။ သူနဲ႔ မနက္ခင္း တစ္ခု မွာ ေျပာခဲ့ဖူးတာပဲ။


” အင္း အဲဒီ ကတိ”

“အင္း ကၽြန္ေတာ္ ကတိေပးခဲ့တယ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ ကူညီနိုင္တာ ဆိုရင္ ကူညီေပးပါ့မယ္”


ကိုယ္ ေျပာခဲ့မွေတာ့ ကိုယ့္ကတိ ကိုယ္တည္မွရေတာ့မည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေပါက္ကရေတြ မကူညီခိုင္းပါေစနဲ႔ ဟု ဆုေတာင္းမိသည္။


“စာသင္ခန္းထဲမွာ မေျပာခ်င္တဲ့ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္” 


ဟု Tsukimori တစ္ေယာက္ မည္သူမၽွ မၾကားနိုင္ေလာက္သည့္ ညိဳ႕အားျပင္းလွသည့္ အသံတိုးတိုးေလးျဖင့္ ေျပာေလသည္။႐ုတ္ခ်ည္းပင္ ေခါင္းမွေၿခ ၊ေျခမွေခါင္း ေအးစက္ေတာင္းတင္းသြားသည္။


“ေက်ာင္းဆင္းရင္ စာၾကည့္တိုက္မွာ ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္” ဟု တိုးတိုးေလး ေျပာၾကားၿပီး မဟာဆန္လွေသာ သူမ ေျခလွမ္းမ်ား ထြက္ခြာသြားသည္။


ကၽြန္ေတာ္ လက္ၾကားထဲမွာ ေခၽြးေစမ်ား ။ ၾကည့္ရတာ ခႏၵာကိုယ္က ထင္ထားတာ ထက္ေတာင္ပိုၿပီး ေတာင့္တင္းေနသလို။ သူမ ထူးထူးျခားျခား ဆက္ဆံပုံက “လူသတ္နည္း” ကို သတိရေစသည္။ သိခ်င္စိတ္က ႐ုတ္တရက္ ျပင္းျပလာသလို ထိုကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အက်ိဳးတစ္ခုခု ျဖစ္ထြန္းနိုင္မည္ ဟု ယူဆသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သူမွ မရွိသည့္ ေနရာမွာ သူမႏွင့္ ေတြ႕ဆုံရမည္ ဆိုေတာ့ “လူသတ္နည္း” စာရြက္ရွိေနသည္ကို သူမမ်ား သိႏွင့္ၿပီလား ဆိုသည့္ အခ်က္က စိတ္ကို ေျခာက္လွန႔္လ်က္။ ထို႔ေၾကာင့္ သိခ်င္စိတ္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေၾကာက္ရြံျခင္း ျဖစ္ေပၚလာသည္က သက္ေသ။ စိတ္ထဲမွာေတြးမိသည္က



“Tsukimori မ်ား ငါ့လက္ထဲမွာ ဒီစာရြက္ရွိတာ သိေနရင္”



ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ ေတြး၍ ဆိုးရြားလွသည့္ ျဖစ္နိုင္ေခ်ကို မွန္းဆပုံေဖာ္ေနမိသည္။ သူမအေဖအသုဘ တြင္ မည္သည့္ျပႆနာမွ မရွိပဲ ၿပီးဆုံးေအာင္ကနိုင္ခဲ့သည့္ သူမသည္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ အားလုံး ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ေရပန္းစားသူ တစ္ဦးျဖစ္လာသည္။ သူမ အႀကံအစည္က တစ္ခုခုမ်ား လြဲသြားခဲ့ေသာေၾကာင္းလား ? သူမ လို လူမ်ိဳးကို ထိုသို႔သာ ေတြးမိသည္။

ကိစၥၿပီးစီးသြားၿပီးေနာက္ သူမ ဘဝ၏ အေႏွာင္အယွက္မွာ ႏွစ္ခုသာ ရွိသည္။ တစ္ခုက လူသတ္နည္း စာရြက္ ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယ တစ္ခု က ကၽြန္ေတာ္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူမဘဝ လုံျခဳံေအာင္ ဒီႏွစ္ခုကို အေႏွးႏွင့္ အျမန္ ရွင္းလင္းၿပီးပါက အေတာ္သာယာၿပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေႏွးႏွင့္အျမန္ ကၽြန္ေတာ္ကို သတ္ရန္ႀကံစည္သည္ပင္ ျဖစ္ရမည္။ တံေတြးကို မနည္းမ်ိဳခ်လိုက္မိၿပီး ရင္လည္းအေတာ္ခုန္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ရယ္လိုက္မိ၏။

ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်င္ေသးပါ။ အခုလိုေတြးတာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ နိုင္လွသည္ဟု႔ သတိထားမိေသာ္လည္း စိတ္ဝယ္ အေတာ္ေလး ရွုပ္ေထြးေနသည္။ စိတ္ရွုပ္ရသည့္ အေၾကာင္းအရင္း တစ္ရပ္က “သူမသားေကာင္ကို ဘယ္လိုအမဲလိုက္မလဲ” ဆိုတာပါ။ ယခုလို အေျခအေနမ်ိဳးေလာက္ ဘယ္မ်ားမွာ စိတ္လွုပ္ရွားစရာ ေကာင္းပါ့မလဲ။ တဖက္သူကသာ Tsuikimori Youko သာျဖစ္လၽွင္ သူမ ထက္ပို၍ျပည့္စုံသည့္ ၿပိဳင္ဖက္ကိုပင္ မေမၽွာ္လင့္မိေတာ့။ ၁၇ ႏွစ္တာ ျဖတ္သန္းရသည့္ ဘဝထဲတြင္ ယေန႔မၽွ ေကာင္းမြန္လွပသည့္ အေျခအေနမ်ိဳးကို မေတြ႕ၾကဳံဖူး။

အသက္ကို ဝဝရွုၿပီး စာၾကည့္တိုက္ဖက္ကို ထြက္ခဲ့သည္။ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ေႂကြက်သလိုလို စာရြက္အေဟာင္းေတြ ရနံ့မွ အခန္းထဲသို႔ ဆီးႀကိဳလၽွက္။ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္သည္ မဟုတ္။ သာမန္အခ်ိန္ဆိုပါက ေအးေအးေဆေဆးပင္ စာၾကည့္တိုက္ထဲ၌ စာဖတ္ေနမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုတြင္မူ။

ကၽြန္ေတာ္ ေအးေအးေဆးေဆး လွမ္းလာေနေသာ္လည္း မ်က္လုံးမွ Tsukimori ကို အငမ္းမရ ရွာေဖြေနမိသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူမကို ေတြ႕ရွိသြားၿပီ။ အတြင္းဖက္ စားပြဲခုံေပၚတြင္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ကို ဖတ္ရွုေလ့လာေနသည့္ သူမ ။ စာအုပ္အဖုံးမွာလည္း အေတာ္ပင္ ခန႔္ညားလွသည္။ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးသြား၍ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ Tsukimori ႏွင့္ အနီးတဝိုက္က ပို၍ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသေယာင္။ ျဖဴစင္ေသာ အသြင္အျပင္ျဖင့္ ျပဳစားထားေသာ သူမကို ခ်ဥ္းကပ္ရ ခက္ေနေလ၏။ ထိုေၾကာင့္ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ အသက္ပင္မရွုမိ။ ေကာ့စင္းရွည္လ်ား ေနေသာ မ်က္ေတာင္ ႏွစ္ဖက္ကလည္း အခ်ိန္ႏွင့္ အမၽွ ႏူးညံစြာ ပိတ္လၽွက္ ဖြင့္လၽွက္။ သူမလက္သည္လည္း စာအုပ္အစြန္း ေပၚသို႔တင္ထားၿပီး တမ်က္နာၿပီးသြားလၽွင္ ညင္သာစြာ လွန္၍ ေနာက္တစ္မ်က္နာသို႔ ကူးေျပာင္း ေလ၏။ သူမသြင္ျပင္ ၾကည့္ရသည္မွာ သိၾကားမင္း ထုဆစ္ထားသည့္ အလွပဆုံး ဖန္သားနတ္သမီး႐ုပ္ႏွယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ “ဒီအခ်ိန္မွာ သူမ ဓာတ္ပုံ ရိုက္ထားၿပီး ေရာင္းစားရင္ အေတာ္ေလး ခ်မ္းသာမွာပဲ” ဟုပင္ေတြးမိသည္။ သတိထားမိတာကေတာ့ သူမ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွ အပ အျခား မည္သူမည္ဝါမၽွပင္ မတည္ရွိ။



“အင္း ထပ္ေတာ့ေျပာရဦးမယ္ ဒီရက္ေတြမွာ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းသြားမွာပဲေနာ္ –”



ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္စင္ကိုမွီ၍ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ ဆက္၍


“အေဖတစ္ေယာက္လုံး မေတာ္တဆမွု မွာ ဆုံးရွုံးသြားတယ္ဆိုေတာ့”


Tsukimori စာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဆီသို႔ ျဖည္းညႇင္းစြာ လွည့္ၾကည့္သည္။


“အင္း အဓိကကေတာ့ အေမေပါ့။ သူမ ဒီေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲတာ ကၽြန္မ မျမင္ဖူးဘူး”


သူမ အားနည္းေနပုံျဖင့္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ရယ္ရင္း ေျပာသည္။


“ခင္ဗ်ားကေရာ”

“ေတာင္းပန္ပါတယ္ အခုခ်ိန္မွာ ဒါကို မေျပာခ်င္ဘူး”


Tsukimori အေနရခက္သည့္ပုံျဖင့္ ေခါင္းခါလိုက္သည္။ ဒါက ေမးခြန္းကိုေရွာင္လြဲတာပဲ။


“ဟင့္အင္း ကၽြန္ေတာ္ ေမးမိတာ ရိုင္းသလို ျဖစ္သြားတယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္”


ကၽြန္ေတာ္ ဦးညြတ္ လိုက္သည္။


“စကားမစပ္ ဘာကိစၥ ရွိလို႔လည္း မသိ ?”


အသက္ရွုထုတ္ၿပီးေနာက္ ဆက္၍ေျပာလိုက္သည္မွာ


“ဒီလို စာၾကည့္တိုက္မွာ တသီးတသန႔္ ေခၚတယ္ဆိုေတာ့ လူသိမခံလိုတဲ့ ကိစၥတစ္ခုမ်ား ျဖစ္ေနမလားမသိ”

“ရွင္ေျပာဖူးတယ္ေလ ကိစၥတစ္ခုခု ရွိရင္ အကူအညီေတာင္းလို႔ရတယ္ဆိုတာေလ”

“အင္းဟုတ္တယ္ေလ ခင္ဗ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကို တိုက္ရိုက္ အကူအညီေတာင္းပါ့မယ္ ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတယ္ေလ”

“အင္း ဒါပဲေလ ဒါေၾကာင့္ ရွင္ေျပာဖူးသလို အကူအညီတစ္ခု ေတာင္းခ်င္လို႔ နားေထာင္ေပးပါ Nonomiya-kun”


ဆက္၍ ႏွုတ္ခမ္းဖ်ားႏွစ္ခုၾကားမွ ဖြဖြေလး ထြက္လာေသာ စကားမွာ



“ကၽြန္မ ရွင္ နဲ႔တြဲခ်င္တယ္”



သူမ ရဲ့ မထင္မွတ္ထားတဲ့ တုံ႔ျပန္မွုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ ကေယာက္ကယာက္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာေအာင္ ျပန္ၿပီးေမးလိုက္သည္။


“ဘယ္ကိုတြဲသြားမလို႔လဲ”


သို႔ေသာ္ အသိရခက္လွသည့္ သူမ တုံ႔ျပန္သည္က


“ရွင္ မေကာင္းဘူး”


ဟု ဘယ္မွညာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ခါလိုက္သည္။


“ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို အျပစ္ေတာ့ မေျပာလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုနကလို ေမးခြန္းေမးေတာ့ ျပန္ၿပီး ေမးၾကည့္ခ်င္တာက ၊ ခင္ဗ်ားအေဖ ဆုံးသြားတာ သိပ္ေတာင္မၾကာေသးဘူးေနာ္”


Tsukimori လိုမဟုတ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရင္ထဲက စိတ္လွုပ္ရွားမွု ကိုမေပၚလြင္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ရမည္။ ေခါင္းတစ္ခုခုလုံး သြက္သြက္ခါေအာင္ လည္ေနေသာလည္း သူမ အျပဳအမွု ေတြအကုန္လုံးကို သတိထား၍ ေစာင့္ၾကည့္ေနရသည္။



“ကၽြန္မက မဆင္ျခင္ဘူး လို႔ ရွင္ေျပာခ်င္တာလား”

“အင္း ဒီလိုပဲ ဆိုပါေတာ့”

“ဒါဆို အထင္လြဲေနၿပီ အေဖ မဆုံးခင္ကတည္းကိုက ကၽြန္မ ကို ေဖးမဖို႔ လူတစ္ေယာက္ လိုခဲ့ေနတာ ၊ လိုအပ္ေနတာ 'ႏွလုံးသား လက္တြဲေဖာ္' ေျပာရင္လည္း မွန္တာပဲ ၊ ကၽြန္မ က လူတိုင္းထင္သေလာက္ မရင့္က်က္ပါဘူး ရွင္သိလား”


ဟုတ္ပါသည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္း တစ္ခု ၊ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႕မက်သည့္ အခ်က္မ်ားစြာလည္း ရွိေသးသည္။


“ဒါဆို ဘာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေနရတာလဲ ခင္ဗ်ားလို နာမည္ႀကီး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကေရြးတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ နားမလည္နိုင္ဘူး”


Tsukirmori တစ္ေယာက္ တစ္ခစ္ခစ္ နဲ႔ ရယ္ရင္း


“ရွင္ ဒီေလာက္ထိ အမယ္ မွန္း ကၽြန္မ မသိခဲ့ဘူး ၊ Nonomiya-kun မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က စၿပီး ရည္းစားစကား ေျပာတာကို အေၾကာင္းရင္းေမးတယ္ ဆိုကတည္းက မိန္းကေလးေတြရဲ့ ႏွလုံးသားကို နားမလည္လို႔ပဲ”


သူ႔ပုံစံက နည္းနည္းေတာ့ အျမင္ကတ္ဖို႔ေကာင္းလာၿပီ။


“ခင္ဗ်ားကလည္း ေယာက္်ားေလး ေတြ ႏွလုံးသား အေၾကာင္း နားလည္တဲ့ပုံ မေပၚဘူး အနည္းဆုံးေတာ့ က်ဳပ္က ဘာမွန္းမသိ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ မိန္ကေလး တစ္ေယာက္ ကလာၿပီး ရည္းစားစကားေျပာတိုင္း လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ လူတိုင္းမွာ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ဆိုတာ ရွိတယ္ေလ”


မ်က္နာခပ္မဲ့မဲ့ျဖင့္ သူမကို တုံ႔ျပန္ တိုက္ခိုက္လိုက္သည္။


“ဒီလိုလား ကၽြန္မ သိထားတာကေတာ့ ေယာက္်ားေလးေတြက ရည္းစားစကား အေျပာခံရရင္ ဝမ္းမနည္းဘူးဆို ? ”


သူမ ေလသံကို နားေထာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ။


“အင္း ဟုတ္တယ္ေလ ဝမ္းသာတာေပါ့ ၊ ဒါေပမယ့္ အေျဖကေတာ့ ဒီအေပၚမွာ မမူတည္ဘူးေလ”


လက္မခံခ်င္ေသာ္လည္း သူမေျပာတာ မွန္ေနသည္။ သတိမထားမိေသာ္လည္း လူတိုင္းကိုေက်ာ္ၿပီး မိမိကိုမွ ရည္းစားစကား လာေျပာတာကိုေတာ့ ဂုဏ္ယူမိသည္။ ဒါက အေတြ႕အၾကဳံနဲ႔လည္း ဆိုင္မည္ ထင္သည္။ အခ်စ္ႏွင့္ပတ္သတ္လၽွင္ ကၽြန္ေတာ္ အလားအလာက ေကာင္းလွသည္ေတာ့ မဟုတ္။


“ဒါဆို သေဘာက်ေနတဲ့ မိန္းကေလးရွိလား Nonomiya-kun?”


႐ုတ္ခ်ည္းပင္ ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္ကို အတည္ျပဳသည့္ စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ ေလသံျဖင့္ Tsukimori လွမ္းေမးလိုက္သည္။


“ဟင့္အင္း”


Usami မ်က္နာက စိတ္ထဲမွာ ျဖတ္ကနဲေပၚလာသည္။ သို႔ေသာ္ သူမကို ဖြင့္ေျပာရေလာက္ေအာင္ ႀကိဳက္သည္ဟု ေျပာ၍မရသလို Tsukimori ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ အမွန္အတိုင္း ေျဖခ်င္လွသည္လည္း မဟုတ္။


“ဒါဆို အခုလက္ရွိတြဲေနတဲ့ ေကာင္မေလးေရာရွိလား”

“ေမးခြန္းေမးတာက ဘယ္လိုႀကီးလဲ ဒီႏွစ္ခု မဟုတ္တာလည္းျဖစ္နိုင္တယ္ေလ မဟုတ္ဘူးလား”

“ေအာ္ဒီလိုလား ဒါဆို လက္ရွိ သေဘာမက်တဲ့သူနဲ႔ တြဲေနတယ္ေပါ့” အံဩသည့္ အသြင္အျပင္ျဖင့္ မွတ္ခ်က္ခ်သည္။

“အခုမွ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ေယာက္်ားေလးေတြ ေျပာေနၾကတဲ့ ေကာလဟလေတြ မွန္နိုင္တယ္ ဆိုတာ ယုံေတာ့တယ္”


ပုခုံး တစ္ခ်က္တြန႔္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလ လြန္လြန္ကၽြံကၽြံ ေျပာမိလိုက္သည္။


“ေကာလဟာလ ဆိုတာ ေကာလဟလ ပါပဲ။ Nonomiya-kun ရွင္ဟာ ဒါေတြကိုယုံၾကည္ၿပီး ေဝဝါးသြားမယ့္သူမွ မဟုတ္တာ”

“ေသခ်ာလွခ်ည္လား ဒီအတိုင္းေနရင္ေတာင္ ဒီေကာလဟလ ေတြက ၾကားေနရတာေလ ခင္ဗ်ား သိရဲ့လား?”

“ရွင္သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဘယ္ဟာက အမွန္ ၊ ဘယ္ဟာက အမွားဆိုတာ ကၽြန္မ ေျပာျပနိုင္ပါတယ္ အဲဒီ အတြက္ ”

“အဲဒီအတြက္ ခင္ဗ်ားနဲ႔တြဲရမယ္ဆိုၿပီး မေတာင္းဆိုေလာက္ဘူးလို႔ ေမၽွာ္လင့္ပါတယ္”

“ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္က လိုက္ဖက္တဲ့ စုံတြဲပဲဟာကို!”


ေၾကာက္ရြံ့ျခင္း အလ်င္းမရွိ ၊ ဒါတင္မက ေတာက္ပစြာ ျပဳံးျပေနေသာ သူမ။


“ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအေျခအေနကို လက္ခံရမွာလဲ”


ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရမည့္ အလွည့္။


“ခင္ဗ်ား ဒီလို မိန္းကေလးမွန္း ကၽြန္ေတာ္ မထင္ထားမိဘူး”


အစမွအဆုံး သူမ၏ ကႀကိဳးကကြက္ ေအာက္ကိုေရာက္သြားသည့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ဒီစကားေတြ ျမန္ျမန္ျပတ္ရန္ မည္သို ႔ျဖတ္ရမည္နည္း ဆိုသည္ကို တင္ႀကိဳ စဥ္းစားေန၏။


“ဒါကေတာ့ ရွင့္ကို ကၽြန္မ ေလးစားလို႔ေပါ့ Nonomiya-kun ! ကၽြန္မတြဲခ်င္တဲ့သူက ရွင္တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။ ဒါ ကၽြန္မရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကိုေတာင္ မငဲ့ပဲ ဝန္ခံတာပါ”

“ခင္ဗ်ားရဲ့ ေလးစားမွုကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ၊ ကၽြန္ေတာ္ျငင္းမယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား ႀကိဳမတြက္ မိဘူးလား?”

“ကၽြန္မလိုခ်င္တာ ရဖို႔ တခ်ိဳ႕အရာေတြကို ရင္းရဲပါတယ္ ၊ နာက်င္ခံစားရမွာ ေၾကာက္ေနရင္ေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္မွာ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ အင္း ကၽြန္မ ဒီလို ဖြင့္ေျပာလို႔လည္း နစ္နာသြားတယ္လို႔ မထင္မိဘူး”

“မယုံနိုင္စရာေလာက္ေအာင္ ယုံၾကည္မွု ျပည့္ဝတာပဲ ၊ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား နာမည္ကို -san ဆိုၿပီး ထည့္ေျပာၾကတာ”

“ရွင္ဟာ ဒီေလာက္ ဖာသိဖာသာ ေနတက္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့ဘူး ၊ ကၽြန္မ ထင္ခဲ့တဲ့ ရွင္ဟာ ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆိုင္တက္တဲ့ လူမ်ိဳး”

“ထင္ထားတာထက္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီလိုမ်ိဳးကိစၥမွာ ကြဲရွလြယ္ေသးတယ္ ၊ ၿပီးေတာ့ လက္လည္းမခံနိုင္သလို အဓိပၸါယ္လည္းမရွိတဲ့ ဒီကိစၥမွာ ဝင္ပါစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး”

“ရွင္ ကၽြန္မကို စိတ္မဝင္စားခဲ့ဘူး ဆိုရင္ ပထမတစ္ေခါက္ ေမးတုံးက ဘာလို႔ မျငင္းခဲ့တာလဲ ? ”

“ထားပါေတာ့! ဘာပဲေျပာေျပာ ခင္ဗ်ားနဲ႔တြဲရင္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ၊ ကၽြန္ေတာ္ဘဝမွာ လူေတြကို အာ႐ုံစိုက္တာ မခံခ်င္ဘူး ဒါပါပဲ”

“ရွင္က အေတာ္လက္ေပါက္ကတ္တဲ့သူပဲ” ေျပာၿပီး အသံတိတ္သြားသည္။


ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး တိတ္ဆိတ္သြားၾကသည္။

အသံမဲ့ စာၾကည့္တိုက္ အတြင္း ေျမညီထပ္ရွိ အားကစားကလပ္မွ ေအာ္သံမ်ားပင္ ၾကားေနရၿပီး သူမ၏ သြယ္လ်ေသာ ေျခအစုံကို ခ်ိတ္ထိုင္လိုက္ေသာ အခါ ေလတိုက္၍ ျမည္ေနေသာ သူမစကတ္မွ အဝတ္ခ်င္းပြတ္တိုက္သံ က တဖ်တ္ဖ်တ္။

အေျခအေနကိုဂ႐ုမစိုက္၊ သူမရဲဝံ့စြာ မ်က္လုံးခ်င္းဆိုင္ထားၿပီး တခုခုကိုေျပာရန္ ဟန္ျပင္ေနပုံ။

ထိုမၽွပင္ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွသကဲ့သို႔ ယုတၱိမရွိေသာ အျဖစ္မ်ိဳး ၾကဳံေနေသာ္လည္း သူမထြက္က်လာမည္ ေနာက္ထပ္ စကားလုံးမ်ားကို ေစာင့္ေနရသည္ကို မပ်င္းမိသလို ၊ ထိုအခ်ိန္ မ်ားမွာလည္း ခ်ိဳသာလာသကဲ့သို႔။



“— ဘာေၾကာင့္ေရြးခ်ယ္ ရတာလဲ ဆိုတာ ေျပာရင္ ကၽြန္မ ေျပာတာကို ရွင္လက္ခံမွာလား”



တံေတြးကိုမ်ိဳခ်မိသည္။ စိတ္ကူးထဲတြင္ေတာ့ သူမ ျပတ္ျပတ္သားသားပင္ “လူသတ္နည္း” စာရြက္ေၾကာင့္ ဆိုသည္ကို ထုတ္ေဖာ္ဝန္ခံ ေတာ့မည္ဟု ယူဆမိသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး ေျဖမယ္ ဆိုသည္မွာ ယုတၱိယုတၱာမရွိေပမယ့္ Tsukimori ဟာ ခန္မွန္းရခက္သည့္ မိန္းကေလး ။ ထိုေၾကာင့္ ဟုတ္ရင္လည္း ဟုတ္နိုင္သည္။ Tsukimori ရဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားဟာ ထင္ရွား ၊ ျပတ္သား႐ုံ သာမက အဓိကအခ်က္မွာ သူမသည္ အလြန္ပါးနပ္မည့္သူ။ ထိုသို႔ေသာ မိန္းကေလးမွ ကၽြန္ေတာ္ကို ခ်ဥ္းကပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္အေနျဖင့္ သူမႏွင့္ တြဲမည့္ ကိစၥကို သံသယ မဝင္ပဲ မေနနိုင္။



“အခုထက္စာရင္ေတာ့ လက္ခံေကာင္း လက္ခံလိမ့္မယ္”



ဟု စကားအသုံးအႏွုန္းကိုပါ ဂ႐ုတစိုက္ ေရြးခ်ယ္ကာ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ေျပာ၍ ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူမ၏ ဝိုင္းစက္လွပေသာ မ်က္လုံးအစုံကို ေစာင္း၍ ၾကည့္လိုက္ၿပီး ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ ျပဳံးေလသည္။



“ရွင္က ႐ုပ္ေခ်ာတာကိုး ၊ စကားကိုသာ ေရွာင္မေျပးတက္သူ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ရင္ ကၽြန္မ ပိုမ်ားသေဘာက်မိမလား မသိဘူး”


သူမတုံ႔ျပန္မွုက အေတာ္ေလး ျပင္းထန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္မ်ား ေပ်ာ့ေခြသြားၿပီး ေျခအစုံကို မယိုင္လဲေအာင္ မနည္းထိန္းသိမ္း လိုက္ရသည္။


“တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခင္ဗ်ားကို အင္မတန္မွ ေခ်ာတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ ခင္ဗ်ားရဲ့ အျပဳအမွုက လြဲရင္ေပါ့”

“ဒါဆို ကၽြန္မတို႔က လိုက္ဖက္တဲ့ စုံတြဲဆိုတာ လက္ခံၿပီေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား”

“အင္း မေကာင္းတဲ့ ဘက္မွာဆိုရင္ေပါ့”


သူမ ကၽြန္ေတာ္ကို အသည္းတေအးေအး ျဖစ္ေအာင္ ဆက္တိုက္ ကစားနိုင္ခဲ့သည္။ Tsukimori Youko သည္ သူမ၏အေဖကို သတ္မည့္ တရားခံဟု ထင္သည္ ကို ႐ုတ္တရက္ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္နိုင္သည္ ၊ ရွက္သည္ ဟု ခံစားလာရသည္။ တကယ္ေတာ့ Tsukimori ဟာ ရဲ့ရင္ျပတ္သားေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ၊ ထိုကဲ့သို႔ စိတ္႐ူးေပါက္ၿပီး လုပ္မည္ဟု မထင္ ၊ သူမ၏အေဖကို သူမ မုန္းတီးသည္ ဆိုရင္ေတာင္ သတ္ျဖတ္သည္ ဆိုသည့္ နည္းလမ္း အစား အျခား ႏွိမ္နင္းနိုင္သည့္ နည္းလမ္း အမ်ားအျပား ရွိနိုင္ေလသည္။

ေရွးဦးစြာ လူသတ္မွုက်ဴးလြန္ခဲ့သည္ဟု ယူဆရသည့္ လူတစ္ဦးသည္က ထိုမၽွ တည္ၿငိမ္နိုင္မည္ေလာဟု စဥ္းစားမိသည္။ သူမသည္ ထူးျခားသည့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ၊ သို႔ေသာ္ သူမ၏ စိတ္ထဲတြင္ ဆိုးရြားသည့္ စိတ္ေစတနာတစက္မွ မရွိနိုင္ဟု ထင္ျမင္မိသည္။ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ နဖူးကို တစုံတခုက လာထိသလို ခံစားရသည္။ လန႔္ျဖန္ၿပီး ေနာက္သို႔ ႐ုတ္တရက္ ခုန္လိုက္မိသည္။



“— ေတာင္းပန္ပါတယ္”



ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ Tsukimori တစ္ေယာက္ ခုံမွထကာ သူ၏ သြယ္ေပ်ာင္းႏူးညံ့လွသည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ္ဆီသို႔ လွမ္းလာေလသည္။



“ရွင့္ ဆံပင္က ၾကည့္လို႔ေကာင္းလို႔ ကၽြန္မ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္လို႔”



သိရခက္သည့္ အျပဳံးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကို ျပဳံးျပေသာ အခါ လေရာင္ကဲ့သို႔ ဝင္းလက္ လွပ။



— တကိုယ္လုံး ၾကက္သီးေမြးညႇင္း ထမိသည္။

သူမသည္ ဒီကမၻာေျမမွပင္ ဟုတ္ပါေလရဲ့လား။

“အေသအခ်ာေတြးၾကည့္ပါဦး” ဟုေျပာကာ အျပင္ထြက္သြားေလ၏။



သူမ ထြက္သြားခ်ိန္တြင္ သူမ ဆံလႊာတခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ္ ပါးျပင္ကို ရိုတ္ခတ္မိၿပီး ႏွင္းဆီရနံ့ မ်ား လြမ္းျခဳံသြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အေၾကာင္း စုံစမ္းေလေလ ၊ နားမလည္နိုင္ေလေလ ။ ဒါေၾကာင့္ Kamogawa က သူမ ကို စပ်စ္ဝိုင္ ဟူ ညြန္းဆိုျခင္း ျဖစ္ရမည္။ တကယ္ကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ Tsukimori Youko ၏ ရနံ့ ကို နမ္းရွိုက္မိၿပီး အဆိပ္သင့္သြားေလ၏။

<noinclude>
{{GekkouNavbar
    | [[Gekkou:Volume 1 အသက္တစ္ေခ်ာင္း|အသက္တစ္ေခ်ာင္း]]
    | [[Gekkou:Volume 1 ေကာ္ဖီဆုိင္|ေကာ္ဖီဆုိင္]]
}}
</noinclude>

[[Category:Gekkou]]