Editing High School DxD:Tom DX6 Żywot1 (section)

===Część 2===
Następnego dnia mój mózg topił się, gdy siedziałem na swoim miejscu w klasie. To dlatego gdyż wciąż wspominałem moją wczorajszą przygodę w łazience. Jednak nie chciałbym się wplątać w walkę pomiędzy tymi dwiema onee-sama. Skoro są najsilniejsze w parostwie, to moje ciało mogłoby nie wytrzymać walki pomiędzy nimi...

Dodatkowo Asia, która wyszła z łazienki po mnie, wydawała się być wyczerpana......

Ach, ale to była naprawdę kłopotliwa noc. Właściwie, to od kiedy Buchou zaczęła mieszkać w moim domu, takie zboczone sytuacje zdarzały się coraz częściej, prawda...? Gufufu, jestem taki szczęśliwy.

– Hej! Ise! Dlaczego masz taki zboczony wyraz twarzy!?

Nagle pojawił się Matsuda, który uderzył mnie w tył głowy. Motohama też z nim był.

Matsuda chwycił mnie za koszulę na piersi, kiedy pocierałem moją głowę! Jego twarz była przepełniona gniewem!

– Ostatnio przychodzisz do szkoły razem z Rias-senpai! Dlaczego!? Dodatkowo, wracacie też razem do domu, prawda?

Motohama też był wściekły.

– Racja. Wszystko jedno, czy należycie do tego samego klubu. Podejrzenia nasilają się, skoro razem przychodzicie do szkoły i wracacie do domu. Słyszałem nawet plotki, że trzymacie się za ręce.

Och, więc o to chodzi. Cóż, w końcu razem mieszkamy, więc nic w tym dziwnego, że przychodzimy razem do szkoły. Właściwie, to od czasu incydentu z Riserem, Buchou coraz bardziej do mnie lgnie. To że wracamy do domu trzymając się za ręce, to jeden z przykładów, ale też przytula się do mnie, lub pozwala mi leżeć z głową na swoich kolanach! Oto błogosławieństwo bycia jej sługą!

– Cóż, w końcu jest moją onee-sama – powiedziałem.

Gdy obaj moi kumple to usłyszeli, zgrzytnęli zębami, a z ich oczu pociekły krwawe łzy.

Fufu! Znacznie was przewyższam, chłopaki!

– Coś mi się przypomniało. Ostatnio wiele dziewczyn zostaje w domach, bądź urywa się wcześniej z zajęć – powiedział nagle Matsuda, kiedy odzyskał kontrolę nad sobą. 

Po raz pierwszy o tym słyszę......

– Ale dlaczego? Nawet o tym nie wiedziałem.

– Wychodzi na to, że wiele dziewczyn ostatnio choruje. Myślano że to jakaś epidemia, ale lekarze ze szpitala powiedzieli, że to tylko anemia – powiedział Motohama.

– Jest pewien ciekawy aspekt tej sprawy. Otóż chorują wyłącznie dziewczyny z wielkimi piersiami – dodał Matsuda.

– W-wyłącznie dziewczyny z wielkimi piersiami? Naprawdę? – powiedziałem histerycznym tonem.

Motohama skinął głową. 

– Nie ma mowy abym się mylił, gdyż przechowuję w pamięci wymiary wszystkich uczennic tej szkoły. Chorują wyłącznie dziewczyny o wspaniałych kształtach.

Tylko one? Czyżby jakiś nowy wirus atakował biuściaste dziewczyny? Do tego ogranicza się wyłącznie do uczennic naszej szkoły? Sądząc po ich słowach, nie chorowały dziewczyny z innych szkół......

──────!

Nagle przypomniał mi się wygnany diabeł, którego wczoraj pojmaliśmy...… Robal z obsesją na punkcie piersi i choroba, na którą chorują wyłącznie hojnie obdarzone dziewczyny...... Poczułem, że jedno ma coś wspólnego z drugim....!

............

Hmm, nawet jeśli zmuszam mój mózg do pracy, to nie potrafię nic wymyślić. Może zapytam o to Buchou podczas przerwy śniadaniowej?

Gdy nadszedł ten czas, poszedłem do pokoju klubowego razem Asią i zabrałem moje bento, ale...

– Tak, powiedz aaa.

Buchou podawała mi do ust kawałek omletu, prosząc abym otworzył usta. Poza nią, w pomieszczeniu są także obecne Asia i Akeno-san. Kiby i Koneko-chan nie ma, gdyż najwyraźniej oboje mieli coś do zrobienia.

– Aaaaa.

Mimo że byłem zakłopotany, to otworzyłem usta i zacząłem przeżuwać omlet. Poczułem słodki smak z lekkim odcieniem słoności. Tak, to takie pyszne! Cieszyłem się jedzeniem zrobionym osobiście przez Buchou!

– Ufufu, smakuje ci? – zapytała Buchou, uśmiechając się jednocześnie.

– T-tak, jest pyszne!

– Rozumiem. Cieszę się.

Najwyraźniej Buchou była w dobrym nastroju. Ostatnio budziła się wcześnie i przygotowywała dla mnie drugie śniadanie. Z jednej strony byłem niesamowicie wdzięczny, a z drugiej onieśmielony. Pytałem sam siebie, czy to w porządku, że tyle dla mnie robi... Bez wątpienia czułem się jednak szczęśliwy i zaszczycony! Nie, to jest najlepsze! To jak sen, że taka piękna dziewczyna mnie karmi! 

Akeno-san, która przyglądała się mnie i Buchou, uśmiechała się znacząco.

– Ara ara, słońce jeszcze wysoko, a wy już tak ze sobą flirtujecie.

– Uuh, ja też zrobiłam jedzenie…. – powiedziała Asia z załzawionymi oczami, kiedy trzymała w dłoniach pudełko na śniadanie, inne niż to, którego sama używała.

Jak to możliwe, że też je dla mnie zrobiła! 

– O-oczywiście że twoje bento też zjem.

Wziąłem pudełko z rąk Asi i otworzyłem je szybko. Nie było tak duże, jak to zrobione przez Buchou, ale kolorowe i apetycznie wyglądające. Były tu parówki w kształcie ośmiornic i omlet. Szybko zacząłem jeść. Och, to jest……….!

– Hmm! Smaczne!

Nie pochlebiałem jej, gdyż było bardzo smaczne! Och, przecież to jest...

– To smak potraw mojej mamy. Nauczyła cię tego? – zapytałem Asię,

– Tak – odparła nieśmiało.

Ochh, cieszę się! Nauczyła się smaku potraw naszej rodziny. Rozumiem, mama ją nauczyła. Oczami wyobraźni widziałem, jak z radością uczy Asię przyrządzania bento. 

– Cieszę się, że ci smakuje. Warto było się tego uczyć.

Asia najwyraźniej poczuła ulgę. Buchou zachichotała, gdy to zobaczyła. 

– Dobra robota, Asiu.

Najwyraźniej cieszyło ją, że Asia robiła dla mnie bento.

– Wychodzi na to, że już przegrywam, ale nie poddam się łatwo.

– Zaczęłam później od ciebie, ale ja też nie zamierzam składać broni.

Mówiąc te słowa, Asia i Buchou uśmiechały się gorzko. C-co się dzieje? Czy o coś rywalizują?

Uznałem to za podejrzane, kiedy nagle, błysnęło tajemnicze światło. 

Zauważyłem wtedy, że na środku pokoju pojawił się magiczny krąg komunikacyjny.

– Ara, Buchou. Ten magiczny krąg należ przecież do….. – powiedziała Akeno-san. 

– Tak, najwyraźniej coś się stało.

Buchou skinęła głową, jakby coś zrozumiała. W jednej chwili, z kręgu błysnęło światło, które uformowało się w czyjąś postać. To był trójwymiarowy obraz srebrnowłosej pokojówki.

– Dobry wieczór, Rias.

To była Grayfia-san! Nie widziałem jej od czasu, kiedy po bitwie z Riserem dała mi kartkę papieru z magicznym kręgiem. Skontaktowała się z nami, więc czy coś się wydarzyło?

– Dobry wieczór, Grayfio. Czy coś się stało? – zapytała Buchou.

– Tak. Chodzi o wygnanego diabła, którego pojmaliście ostatniej nocy.

Więc to tak, chodzi o tego gościa, którego schwytaliśmy. Grayfia-san streściła nam wyniki śledztwa prowadzonego w jego sprawie. 

– Więc był alchemikiem powiązanym z magicznymi bestiami, zgadza się? – zapytała Buchou.

– Tak. Poprzedni pan tego wygnańca opowiedział nam o wszystkim – odparła  Grayfia-san.

– Więc w czym problem?

– Ten wygnaniec zdążył w tym mieście wypuścić na wolność syntetyczną bestię, chimerę.

Akeno-san i Buchou były zaniepokojone tymi wieściami. Syntetyczna bestia? Chimera? To chyba ten rodzaj potwora, który składa się z różnych stworzeń? Do takich wniosków potrafiłem dojść.

– Czym charakteryzuje się ta chimera?

– Jest skrzyżowaniem rośliny pożerającej bestie z Zaświatów ze smokiem.

– Rośliny pożerającej bestie? – zapytałem, gdyż nigdy wcześniej o tym nie słyszałem.

– To wielka roślina z Zaświatów, która żywi się magicznymi bestiami – odpowiedziała mi Akeno-san.

Ach, więc w Zaświatach rośne taka niebezpieczna flora. Pożera magiczne stworzenia. Czy to jakaś mięsożerna roślina......? Straszne, straszne.

Gdy Rias usłyszała słowa Grayfi-san, przyłożyła dłoń do brody.

– Skrzyżował tą żarłoczną roślinę ze smokiem...... To może być kłopotliwe stworzenie. W końcu smoki są najpotężniejszymi istotami…

Smoki są najsilniejszymi istotami… Podczas incydentu z Riserem dowiedziałem się, że smoki są uosobieniem siły, a jeden z nich mieszka w moim ciele......

– A więc rozłączam się. Skontaktuję się z wami, jeśli zdobędę jakieś nowe informacje.

– Będziemy czekać.

– Do widzenia więc.

Po tych słowach trójwymiarowy obraz Grafi-san zniknął.

– Wróciłem, Buchou.

– Ja też.

Do pokoju weszli Kiba i Koneko-chan, którzy dotąd byli nieobecni.

Buchou była jednak zaniepokojona, gdyż mieli bardzo poważne miny.

– Dobra robota, Yuuto, Koneko. Coś mi się wydaje, że znaleźliście coś problematycznego, prawda?

Kiba skinął głową.

– Tak. Znaleźliśmy to coś, przez co dziewczyny z naszej szkoły chorują…..
<noinclude>
{| border="1" cellpadding="5" cellspacing="0" style="margin: 1em 1em 1em 0; background: #f9f9f9; border: 1px #aaaaaa solid; padding: 0.2em; border-collapse: collapse;"
|-
| Cofnij do [[High_School_DxD:Tom_DX6_Ilustracje|Ilustracji]]
| Powróć do [[High_School_DxD_(Polski)|strony głównej]]
| Przejdź do [[High_School_DxD:Tom_DX6_Żywot_2|rozdziału drugiego]]
|}
</noinclude>