Editing Linia 2: Sekret Szkolnego Samorządu (section)

===Część 2===
Tak więc następnego dnia Rias i ja, wraz z Kunou i Lint Sellzen-san, poszliśmy do miejscowego centrum handlowego. Rok temu, my i Parostwo Sitri stoczyliśmy ze sobą mecz w kopii tego miejsca.

– Jesteśmy, Lint. Możesz iść i zobaczyć co chcesz – powiedziała Rias do Lint-san.

– Ty też możesz iść, Kunou. Ale nie oddalaj się za bardzo i uważaj, żebyś się nie zgubiła – powiedziałem do Kunou, która rozglądała się z ciekawością.

– Nie martw się! Dobrze znam to centrum handlowe! Chodźmy, Lint-dono, najpierw odwiedzimy centrum gier! – odparła podekscytowana Kunou.

Potem złapała Lint-san za rękę i pociągnęła ją w głąb sklepu.

– Och, centrum gier? Chcę pograć na automacie, w którym można wygrać zabawkę.

– Pozostaw to mnie! Ise i Rias-sama mogą się cieszyć swoimi zakupami!

Po tych słowach, Kunou i Lint-san ruszyły energicznie na drugi koniec centrum handlowego. Dzieci w tym wieku naprawdę cieszą się takimi rzeczami jak sklepy. Przypomniałem sobie, że kiedyś byłem taki sam. Lubiłem zwłaszcza sklepy z zabawkami i centra gier. Często prosiłem moich rodziców, aby mnie tam zabrali. Rias najwyraźniej uznała, że zachowanie Kunou było zabawne, gdyż zachichotała.

– Co za miła z niej dziewczynka – powiedziała.

– Rany, Kunou tak mnie prosiła, żebym zabrał ją do centrum handlowego…

Raz przyszliśmy tu wszyscy razem, a Kunou rozglądała się dookoła iskrzącym wzrokiem. W Kioto też były wielkie centra handlowe, ale to była inna sprawa, gdyż w jej rodzinnym mieście, chroniące ją osoby nie były zbyt chętne, aby zabierać ją do takich miejsc w świecie ludzi. Dodatkowo, w Kioto zawsze ktoś jej towarzyszył, więc nie mogła się czuć tak swobodnie. Wydaje mi się, że trudno było być Księżniczką o Dziewięciu Ogonach

– Z Lint jest podobnie. Nie jest przyzwyczajona do zwykłego życia i nie radzi sobie z zakupami, więc pomyślałam że to dobra okazja, aby ją ze sobą zabrać... Czy to dla ciebie kłopot? – zapytała Rias.

Pewnie pomyślała sobie „Może lepiej by było, gdybym nie zabrała Lint-san na randkę?”. Pokręciłem jednak głową.

– Cieszę się, że jestem tu z tobą, Rias. Od kiedy zostałem Królem, nie miałem czasu, aby iść z tobą na zakupy.

Nie tak dawno temu, przychodziliśmy tu razem na zakupy. Jednak od kiedy zostałem Królem i wysokoklasowym diabłem, miałem znacznie więcej pracy niż poprzednio i nie miałem czasu na randki, i to nie tylko z Rias, ale też z Asią i innymi dziewczynami.

– Tego się spodziewałam po moim chłopaku. Dobrze, miejmy oko na te dwie, gdy będziemy robić zakupy... i miejmy fajną randkę – powiedziała Rias, trzymając mnie za rękę.

– Tak, takie randki nie są takie złe.

Uścisnąłem mocno dłoń Rias. Kiedy mieliśmy na oku Kunou i Lint-san, które grały na różnych automatach, siedzieliśmy sobie z boku, piliśmy napoje i rozmawialiśmy o różnych rzeczach, które nas spotkały. Dyskutowaliśmy o szkole, diabłach, Turnieju, a także o sytuacji Sajiego, o której dopiero co się dowiedziałem.

– Wiedziałaś że jego rodzice nie żyją i opiekuje się młodszym rodzeństwem? – zapytałem.

Wprawdzie wyglądała na zaskoczoną, ale skinęła głową, jakby coś dostrzegła.

– ...Tak... Skoro pytasz, to dowiedziałeś się o tym niedawno, prawda?

– Tak, dopiero co. A ty od dawna o tym wiesz, Rias?

Rias skinęła głową.

– Tak, wiem o tym od Sony. Nie powiedziałam ci o tym, ponieważ jesteście przyjaciółmi, więc pomyślałam, że Saji-kun sam ci o tym powie. Nie, to... to zaskakujące także da mnie, że nigdy przedtem nie odwiedziłeś Sajiego-kun w jego domu. Gdybyś to zrobił... to pewnie by ci powiedział.

– Ha ha ha, Xenovia powiedziała mi coś podobnego. Sądzę że obaj po prostu jesteśmy zbyt zajęci szkołą, diabelską pracą i innymi sprawami.

Wprawdzie od dawna byliśmy towarzyszami broni, ale sądzę że to zaskakujące, że nigdy dotąd nie odwiedziłem Sajiego w jego domu, mimo że jesteśmy przyjaciółmi. W końcu często odwiedzałem Matsudę i Motohamę.

– Saji-kun... pewnie nie chciał ci powiedzieć. Wprawdzie to tylko mój punkt widzenia, ale sądzę że nie chciał cię martwić. I nie chciał abyś poświęcał mu za dużo uwagi – powiedziała Rias

– Więc to tak, hmmm...

Myślałem tak samo. Ale dalej czuję się lekko rozczarowany. Gdybym o tym wiedział, pomógłbym mu... ...Dla niego mogłoby to być nieuzasadnione zmartwienie.

– Co więcej, czy powód dla którego nigdy nie poszedłeś do domu Sajiego nie był taki, że czułeś coś dziwnego w jego zachowaniu i podświadomie wstrzymywałeś się od zadania pytania? Byłeś w stanie odczytać nastrój i poprawnie się zachowywać – powiedziała Rias, kiedy byłem zamyślony.

—.

Saji pokazał aurę, że nie chciał abym odwiedził jego dom i podświadomie zauważyłem, że nigdy nie poruszyłem tematu odwiedzenia go w domu, hę... ...Być może... to było słuszne. Ten gość był dla mnie jak dobry przyjaciel, zarówno w szkole, jak i Zaświatach, ale w pewnym sensie aura „Nie chcę abyś się do tego bardziej zbliżył”, była silniejsza niż w przypadku Kiby i Gaspera. Po szkole, nawet jeśli ten gość miał wolne, nie czułbym się właściwie, gdybym go zaprosił na wspólne chodzenie po sklepach. Chociaż w przypadku Kiby nie miałem takich oporów. Raczej nie wynikało to tyle z faktu, że należeliśmy do innych parostw, a z tego, że pomiędzy nami istniała niezwykła atmosfera.

– Nie jesteś pewien, jak walczyć z nim w nadchodzącym meczu? – zapytała Rias.

– Jeśli nie będę się starał, ten gość mnie zruga. Moje parostwo pewnie też.

– Tak, Sairaorg i inni też pewnie będą oglądali mecz, więc sądzę że jeśli będziesz się wahał, będzie to miało wpływ na przebieg gry.

...Tak, to prawda. Nawet jeśli poznałem sytuację rodzinną Sajiego, to jakbym mógł spojrzeć w twarz Sairaorgowi-san i innym ludziom, którzy przeszli przez wiele trudności, gdyby moje ataki stały się przez to słabsze? Co więcej, gdybym się zawahał i odmówił z tego powodu walki, to nie mógłbym dłużej mówić, że... Saji jest moim przyjacielem.

– Jeśli powiem o tym Ravel, to na pewno się rozzłości...

Kiedy Rias to usłyszała, uśmiechnęła się.

– Ta dziewczyna robi wszystko, abyś zwyciężył, więc to jasne że się rozzłości – powiedziała.

Ravel z pewnością była surowa. Moje ambicje były jej ambicjami. Dlatego stała się taka zdeterminowana i przekonała mnie do pokonania moich przeciwników. Moja menadżer była w stanie zrobić wszystko, aby zainspirować swojego Króla do zwycięstwa. ...Po tym jak przedyskutowałem sytuację Sajiego z Rias, poczułem że moje zmartwienie nieco przeszło.

– O takich rzeczach mogę rozmawiać tylko z tobą, lub Azazelem-sensei. Jestem bardzo wdzięczny i zadowolony, że mam twoje wsparcie.

Kiedy w takich sytuacjach byłem przygnębiony, rozmawiałem z Senseiem. Jednak obecnie przebywał bardzo daleko i porozmawianie z nim nie było takie łatwe... Wprawdzie była metoda na komunikację z nim, ale usłyszeliby mnie też Sirzechs-sama i pozostali, więc rozmowa w cztery oczy była raczej niemożliwa. Dlatego bardzo doceniałem, że mam Rias u swojego boku.

– Fufufu, to prawda. Asia i Xenovia naprawdę cię podziwiają z głębi serca, więc czują potrzebę podporządkowania się twoim decyzjom. A ja zawsze chętnie cię wysłucham. O reszcie musisz zdecydować sam. W końcu jesteś już Królem – powiedziała Rias chichocząc.

Coś, o czym sam muszę zdecydować. ...Asia, Xenovia i reszta, wyraziły chęć aby za mną podążać. Z tego powodu miałem trudności z rozmawianiem z nimi na takie tematy, gdyż nie chciałem, aby zobaczyły moją słabą stronę. Pewnie używały własnych metod, aby przygotować się psychicznie do meczu, więc nie mogłem przysparzać im kłopotów i pokazywać niepewności Króla.

– Pozwól że dam ci pewną sugestię przed meczem, albo nawet może będzie to rada, jak pokonać Sonę. Ta dziewczyna bez wątpienia jest silna. Jej zdolność do tworzenia skutecznych strategii jest wyjątkowa. Jednocześnie jest bardzo delikatna... to moja rówieśniczka – powiedziała Rias, unosząc palec.

„Rówieśniczka.”

...Tak, Sona-senpai była rówieśniczką Rias. Mimo że normalnie była bardzo spokojna, posiadała też pasję do przejęcia interesów swojej siostry. Jednocześnie była zwykłą dziewczyną, która smuciła się z powodu utraty swojej siostry.

– Ise, wygrałam Wielkiego Rache-kun!

– A ja hawajskiego Rache-kun.

Kunou i Lint-san trzymały maskotki z serii Rache-kun, które wygrały. Rias pochwaliła je słowami „To niesamowite” i pogłaskała po głowach. Tak, zdecydowanie wyglądała jak matka! Więc tak się będę czuł, gdy będziemy mieli dzieci, huh... Chociaż Lint-san była trochę za duża.

– Dobrze, skoro się już nabawiłyście, chodźmy na zakupy. Najpierw poszukajmy ubrań – powiedziała Rias. 

– Dobrze~~.

Kunou trzymała Lint-san za rękę, gdy wychodziliśmy z centrum gier. 

– Dziewczynki są takie słodkie. Chciałabym, abyśmy w przyszłości mieli przynajmniej jedną córkę – powiedziała Rias, kiedy się temu przyglądała.

Jej słowa mną wstrząsnęły! O-oczywiście, ja także chcę mieć z nią dzieci w przyszłości! Nie spodziewałem się jednak, że powie to teraz. Czyżby jej instynkt macierzyński wziął górę?

– Sądzę jednak, że nasze pierwsze dziecko będzie chłopcem. Nie wiem dlaczego, ale mam silne przeczucie w tej sprawie. Ufufu – oznajmiła z przekonaniem.

Po tych słowach Rias ścisnęła mocniej moją dłoń i kontynuowaliśmy nasze włóczenie się po sklepach. Trzymałem ją za rękę myśląc „Mój syn... też pewnie będzie zboczeńcem”. Nie wiem dlaczego, ale takie myśli strasznie mnie zmartwiły. Tak oto ja i Rias opiekowaliśmy się Kunou i Lint-san, wędrując jednocześnie po centrum handlowym. Jednocześnie pomogło to mi w pozbyciu się zmartwień, które mnie toczyły z powodu Sajiego i naprawdę czułem się psychicznie odprężony przed kolejnym meczem.
<noinclude>
{| border="1" cellpadding="5" cellspacing="0" style="margin: 1em 1em 1em 0; background: #f9f9f9; border: 1px #aaaaaa solid; padding: 0.2em; border-collapse: collapse;"
|-
| Cofnij do [[Linia_1:_Obecny_Rok_Bardzo_Się_Różni_Od_Poprzedniego|Rozdziału Linia 1]]
| Powróć do [[High_School_DxD_(Polski)|strony głównej]]
| Przejdź do [[Linia_3:_Źródło_Marzenia|Rozdziału Linia 3]]
|}
</noinclude>