Editing Gekkou:Volume 1 ဘုိင္-ဘုိင္

မည္သူမွ အေႏွာက္အယွက္မျပဳနိုင္။ ရထားလမ္းမွာ ေျမေအာက္တြင္ျဖစ္၍ ေနေရာင္မထိ၊ ကြန္ကရစ္မ်ား၏ အေရာင္ပင္ ပို၍ ရင့္ေရာ့္သလို သဘာဝမဆန္သလို ထင္မိသည္။ ေန႔ခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း တုန္ရီေနသည္။ ကြန္ကရစ္မ်ားမွ အပူကိုစုပ္ယူထားသျဖင့္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္နိုင္သည္။ အသက့္ေအာင့္လိုက္မိၿပီး လူသူမရွိသည့္ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္း ေပၚ ေရာက္ရွိေနသလို ခံစားရသည္။ ထိုေၾကာင့္ သူအနားေရာက္လာသည္ကိုပင္ သတိမထားမိ။ အလင္းႏွင့္အေမွာင္တို႔ နယ္နိမိတ္စည္းမ်ဥ္းတြင္ ပိုင္းလုံး တစ္ေယာက္၏ အသြင္သဏၭန္မွာ ေဆးလိပ္ကိုခဲ ၊ အံကိုႀကိတ္၍ ေရာက္ရွိလာသည္။

“ယို႔! ထူးထူးျခားျခား မင္းငါ့ကို ဖုန္းဆက္လို႔ပါလား ဘာျဖစ္လို႔?” သူ႔အသံမွာ ကြန္ကရစ္နံရံမ်ား အၾကား ဟိန္းထြက္သြားသည္။

“ၾကည့္ရတာ Youko-chan နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဘာမ်ားသိထားလို႔လဲ?”

သူ ေဆးလိပ္ကို ေတာက္ထုတ္လိုက္၍ ေျမႀကီးေပၚမက်မွီ မ်ဥ္းေကြးသဏၭန္ ပ်ံထြက္သြားသည္။ “ဒါနဲ႔” သူ႔ ဇက္ကိုခ်ိဳးၿပီးေနာက္

“မင္းေရြးတဲ့ေနရာ က လူေတာ္ေတာ္ျပတ္တာပဲ မသိရင္ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ယွဥ္ထိုးၾကမွာ ၾကေနတာပဲ?” အညိဳေရာင္ ရွူးဖိနပ္မွ ေဆးလိပ္ကို နင္းေခ်လိုက္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္လို အားနည္းတဲ့သူက ယွဥ္ခ်ဖို႔ဆိုတာကို မေရြးပါဘူး” ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းကိုခါလိုက္ၿပီး “ဒါေပမယ့္ ကိစၥေလးေတြေတာ့ ရွင္းခ်င္လို႔”

ကၽြန္ေတာ္ သက္ေတာင့္သက္သာ မတ္တပ္ထ၍ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္

“အဆုံးသတ္ၾကတာေပါ့” ကၽြန္ေတာ္ျပဳံးလိုက္သည္။

“ငါကေျပာရမွာကြ!” သူ မ်က္လုံးတစ္ဖက္မွိတ္ျပၿပီး မ်က္နာကေတာ့ ျပဳံးျဖဲျဖဲ။

“မင္းက ငါ့ကိုေခၚတာဆိုေတာ့ မင္းအရင္ေျပာ” Konan နံရံကိုမွီလိုက္ၿပီး လက္ပိုက္လိုက္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းတစ္ခုေမးခ်င္တယ္”

“အိုး ဟုတ္ပါၿပီ ေမးပါ မရွက္ပါနဲ႔”

သူေအးေအးေဆးေဆးပင္ ေခါင္းညိတ္လၽွက္။

“ခင္ဗ်ားဘာလို႔ စုံေထာက္ျဖစ္လာတာလဲ?” ေမးၿပီးၿပီးခ်င္း သူေမးကိုပြတ္သပ္ေနစဥ္ မ်က္လုံးမ်ားမွာ စိတ္ဝင္စားမွု အရိပ္အေယာင္မ်ားျဖင့္ က်ဥ္းေျမာင္းသြားသည္။

“ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ခင္ဗ်ားဟာ တရားမၽွတမွု ဆိုတာကို အဲဒီေလာက္ႀကီး စိတ္ဝင္စားတဲ့ပုံမေပၚဘူး”

“ငါ့ကို အေတာ္ေလးေစာ္ကားတာပဲကြ ဝိုး တကယ္ေတာ့ ငါဒီလိုေမးခြန္းေတြ ေျဖဖို႔ ျပဳံးျပဳံးေလးနဲ႔ေစာင့္ေနတာကြ”

ကၽြန္ေတာ္ အံဩၿငိမ္သက္ေနပုံကိုၾကည့္၍ သူေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္လိုက္ၿပီး “စုံေထာက္ျဖစ္ဖို႔သာ ငါနဲ႔ကိုက္တာ!” ထိုေနာက္ ႐ုတ္တရက္ သူ႔မ်က္နာတည္သြားသည္။

“တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး တစ္ခ်ိန္လုံး အလုပ္ခ်ည္းပဲ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ကို ငါေရြးခဲ့တယ္ နည္းနည္းေလး မွားတာနဲ႔ အသက္ပါပါသြားလိမ့္မယ္ ငါက အစိုးရဝန္ထမ္း လူေတြကဝိုင္းၿပီး ပုတ္ခတ္ ၾကတယ္ ငါ့လစားနည္းေပမယ္လည္း လာဘ္စားတယ္လို႔ စြပ္စြဲၾကတယ္ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေက်းဇူးေတာင္ အတင္မခံရတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္သလဲ သိလား? ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွသာ လူေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ဆက္ဆံေရးေတြကို အစုံေတြ႕နိုင္တာ သူတို႔ေတြေပ်ာ္ေနသလား ဝမ္းနည္းပူေဆြးေနသလားဆိုတာေပါ့”

Konan အလင္းေရာင္ေအာက္မွ ျမဴမွုန္မ်ားကို ၾကည့္လၽွက္ ၊ ဘိန္းမွိန္းေနသလို။

“လူေတြရဲ့ မ်က္နာဖုံးေတြ အက္ကြဲသြားတဲ့အခါ အရမ္းကို စိတ္လွုပ္ရွားဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ လူေတြရဲ့ တကယ့္ စိတ္ထားကို ေခ်ာင္းၿပီးၾကည့္နိုင္သလိုပဲ ဒီခံစားမွု သက္သက္က အမွန္တရားကို ဘယ္တရားစီရင္ေရး ထက္မဆို လွပစြာ ေဖာ္ျပနိုင္တယ္”

သူ စကားဆုံးသြားသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္နာမွာ ရွုံ႔မဲ့ေနလိုက္သည္။

“အိုး ဒီလိုေတာ့မၾကည့္ပါနဲ႔ Nonomiya-kun မင္းေသခ်ာေမးလို႔လည္း ငါအတည္ေျဖရေသးတယ္! ငါ့ကို အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ထင္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္ မဟုတ္ဘူးလား”

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းခါ၍ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။

“ဟင့္အင္း ဒီလို ယုတၱိမရွိ ၾကားရတာကိုက စိတ္ပိုေပါ့သြားတယ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကိုက္တယ္ သိလား?”

“အိုး တကယ္ကို မထင္ထားဘူးပဲ”

“ကၽြန္ေတာ္လည္းထင္ပါတယ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ဳပ္လည္း ခင္ဗ်ားလို ဘာမွမေကာင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ”

“ငါသိပါတယ္” ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ သူမ်က္နာမွာ ရွုံမဲ့၍။

“မင္းကို စေတြ႕ကတည္းက”

ဒုတိယအႀကိမ္ သူမ်က္နာမွ မထီမရီ ျဖစ္သြားေသာ္အခါ သတိထားမိသည္က Tsukimori ေျပာသည့္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဆင္တူသည္။

“ဒီေတာ့ တျခားဘာမ်ားေျပာခ်င္လို႔လဲ?” သူလက္ပိုက္လိုက္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာ မရွိပါဘူး!”

“အိုး? မင္းဒီလို တုံျပန္တာလား? Youko-chan နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ငါဘာေျပာခဲ့သလဲ?”

သူမ်က္ေမွာင္ကိုၾကဳတ္၍ သံသယျဖင့္။

“ခင္ဗ်ား အထင္လြဲေနတာ က်ဳပ္အျမင္က အစကတည္းက မေျပာင္းခဲ့ဘူး”

“ငါ အကုန္ေျပာခဲ့တာေတာင္?”

“အင္း ခင္ဗ်ား အကုန္ေျပာခဲ့တာေတာင္”

“အိုး မင္းတကယ္မလြယ္ဘူးပဲ ေနာက္ေနတာမဟုတ္လား မင္းတခ်ိဳ႕ဟာေတြ သေဘာတူတယ္မဟုတ္လား?”

“ဟုတ္တယ္ တခ်ိဳ႕ဟာေတြေတာ့ လက္ခံပါတယ္။ ဒီလိုရွုေထာင္မ်ိဳးကေတြးရတာလည္း စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတယ္ေလ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ စုံေထာက္ေတြ ဘယ္လိုစဥ္းစား ၾကသလဲ ဆိုတာ သေဘာေပါက္လာတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဒါပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ Tsukimori ကိုယုံတယ္ ၊ ခင္ဗ်ား ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲသြားမွာမဟုတ္ဘူး”

ကၽြန္ေတာ္ ျပဳံးျပလိုက္စဥ္ သူကၽြန္ေတာ္ကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ကာ

“ဒါေတြက မင္းအထင္သက္သက္ပါကြာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ဒါက အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္မွု သက္သက္ပဲ”

Konan ကၽြန္ေတာ္ကို အသက္မဲ့စြာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

“ခင္ဗ်ားပဲ ေျပာတယ္ေလ က်န္တဲ့ ရဲေတြက ဒါကို မေတာ္တဆမွုလို႔ပဲ ျမင္တယ္ဆို? ဒီေတာ့ ဒါက ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္းသူ႔ကို သံသယျဖစ္ေနတာ ဟုတ္လား? ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ရဲဌာနထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာ္လဲ ဆိုတာ မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒါက စိတ္အထင္သက္သက္နဲ႔ လုပ္ေနတာ မဟုတ္လား”

သူ မတုံျပန႔္ ၊ ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္၍ ဖိအားေပးနိုင္သည္။

“အရင္တုံးက ခင္ဗ်ားေျပာဖူးတယ္ေလ ဒီၿမိဳ႕ေလးထဲမွာ ေနတိုင္း အမွုအခင္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆို ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ Tsukimori တို႔ကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ရေအာင္ အေၾကာင္း ေထြေထြထူးထူး ရွိလို႔လား၊ ဒီလို ဆက္လုပ္ေနရင္ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ေငြညႇစ္ခ်င္လို႔ လုပ္တယ္လို႔ပဲ ယူဆရမွာပဲ”

ကၽြန္ေတာ္တြင္ ထိုမၽွ ထိခိုက္ေျပာဆိုရသည့္ အေၾကာင္းရွိသည္။

“ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အခ်ိန္မျဖဳန္းသင့္ေတာ့ဘူး ခင္ဗ်ားလည္း ခင္ဗ်ားအလုပ္ျပန္လုပ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ေက်ာင္းသားဘဝကိုပဲ ျဖတ္သန္းေတာ့မယ္”

သူတြင္ သက္ေသမရွိဟု ကၽြန္ေတာ္ ယုံၾကည္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ သူတြင္ “လူသတ္နည္း” မရွိ။ ထိုအရာမရွိပဲ မည့္သို႔မၽွ Tsukimori ကို သံသယသားေကာင္ ျဖစ္မည္မဟုတ္။

“ခင္ဗ်ားလည္း အတက္နိုင္ဆုံး ႀကိဳးစားခဲ့တာပဲ ဒါေပမယ့္ တျခားလုပ္စရာေတြရွိေသးတယ္မဟုတ္လား ေတာ္ၾကစို႔”

ေနာက္တစ္ခ်က္ ကၽြန္ေတာ္ အားရွိသည့္ အခ်က္ရွိေသးသည္။ မည္သူမၽွ သူကို ထိုကိစၥကို လက္ေလ်ာ့၍ အျပစ္မတင္။ ရဲေတြကိုယ္တိုင္မွ ၎ကိစၥကို မေတာ္တဆမွု အျဖစ္သာမွတ္ယူ ထားသည္။ ထိုေၾကာင့္ Konan အေနျဖင့္ လက္လြတ္ရမည္ ျဖစ္သည္။ Konan အေနျဖင့္ ဟိုးအစပိုင္းကလို ေနာက္ဆုတ္ေပးရမည္ျဖစ္သည္။ ၎ကိုေတာ့ မွန္းဆမိသည္။

“. . . မင္းက အျပတ္ေျပာလိုက္တာပဲ မင္းေျပာတာမွန္ပါတယ္။ ငါဘာမွျပန္ေျပာလို႔မရဘူး”

သူ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကို အိတ္ကပ္မွထုတ္ၿပီး ေလ်ာ့ရဲရဲျပဳံးလိုက္ၿပီး ပါးစပ္ထဲသို႔ေတ့လိုက္သည္။

“တကယ္ေတာ့ ဌာနမွုးနဲ႔ စခန္းမွုးကလည္း ငါ့ကို နားပူေနတာ သူတို႔က ငါ့အလုပ္ကို ပုံမွန္ပဲ လုပ္ေစခ်င္တာကိုး ငါ့လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြေတာင္ ဘာမွမဟုတ္သလို လက္ေလ်ာ့လိုက္ၿပီ ဟက္”

အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး အေမွာင္ထဲမွ ဝင္းကနဲလက္။ Konan အျပာေရာင္မီးေတာက္ျဖင့္ ေဆးလိပ္ကို ထြန္းညႇိလိုက္သည္။

“. . . ဘာလို႔ သူတို႔တားေနတာလဲ သိလား?”

ေဆးလိပ္ေငြ႕မ်ားကို မွုတ္ထုတ္လၽွက္

“ငါလုပ္နိုင္လို႔ကြ!” ယုံၾကည့္မွု အျပည့္ျဖင့္ “ဘာလို႔ ငါလုပ္နိုင္တယ္လို႔ထင္လဲ သိလား?”

သူနဖူးကို ေထာက္ကာ

“ငါ့ရဲ့ညာဥ္ေၾကာင့္”

ထိုေနာက္ သူအသံမွာ လွိုဏ္ေခါင္းတစ္ခုလုံး ဟိန္းလၽွက္။

“တိုတိုေျပာရရင္ အရမ္းေတာ္ၿပီးထက္တဲ့ စုံေထာက္ Konan က ဒါကို သံသယျဖစ္စရာေကာင္းတယ္ဆိုတာပဲ! မင္းလို ေက်ာင္းသားခ်ာတိတ္က ဘာမွမေျပာလည္း သေဘာေပါက္ ေနရမယ္!”

သူအသံမွာ နံရံ၊ မ်က္နာက်က္မွ ပဲ့တင္သံအျဖစ္အသြင္ေျပာင္းသြားၿပီး လူအုပ္ႀကီးထဲေရာက္သြားသလို ဖိအားေပးလိုက္သည္။

“ဒီေတာ့ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ သူကိုယ္တိုင္ ဘယ္ေလာက္ျငင္းျငင္း ငါေျပာရဲတယ္ သူလူသတ္မွု က်ဴလြန္တယ္ဆိုတာ ဒီေတာ့ Tsukimori Youko က သူ႔အေမကိုသတ္လိုက္တာပဲ”

သူစကားစသတ္၍ အေငြ႕မ်ားကို ရွိုက္သြင္းလၽွက္ ရွိုက္ထုတ္။

“အဓိပၸါယ္မရွိတာ.. .”

သူ႔ဖိအားေၾကာင့္ ေတြေဝေနေသာ္လည္း ထိုစကားေတာ့ ေျပာနိုင္ခဲ့သည္။

“အဓိပၸါယ္မရွိဘူး ဟုတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ ေလာကႀကီးက ဘယ္လိုမ်ားလဲ? မွန္လား မွားလား အေရးမႀကီးဘူး အားႀကီးတဲ့သူပဲ အနိုင္ရတာပဲေလ မဟုတ္လား”

ေဆးလိပ္ေငြ႕မ်ားက သူ႔ပါးစပ္ဖ်ားမွေဖာက္ထြက္လာသည္။

“ငါကိုယ့္ငါနဲ႔ ငါညာဥ္ကို ယုံတယ္ ငါက အျမဲတမ္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မလိမ္ဘူး ဒါေၾကာင္လည္း ငါလိုခ်င္တဲ့ ရလဒ္ေတြရခဲ့တာ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘယ္သူမွ ငါ့ကို မတားနိုင္ဘူး”

သူ မထီမရီျဖင့္ “ဒီေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး Nonomiya-kun ငါႀကိဳက္သလို ငါလုပ္မွာ”

သူ ထူးျခားလွေသာ မထီတရီပုံစံက တကယ္ေျပာေနသလို။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငါ့ဘဝကို ငါကိုယ္တိုင္ ဆုံးျဖတ္တာ”

သူမ်က္နာကို ထပ္ၾကည့္မိေသာအခါ ထိုအျပဳံးကိုက သူ႔၏ သဘာဝပင္။ ရိုင္းရိုင္းေျပာရရလၽွင္ Konan သည္ လူရြင္ေတာ္တစ္ေယာက္ပုံ ဖမ္းထားသည့္ ေခြး႐ူးတစ္ေကာင္လို။ ခံစားမွုကို ထုတ္ေဖာ္ျပသရန္ပင္မလြယ္။ ေလာကႀကီးတြင္ ထိုကဲ့သို႔ အခ်ိန္ကုန္သည့္ အလုပ္ကို လုပ္ရသည္ကို ႏွစ္သက္သည္ထင္သည္။ ထိုအျပဳံးသည္ဖုံးကြယ္နိုင္စြမ္း မရွိေသာ ႐ူးသြပ္မွု သေကၤတ တစ္ရပ္။

“အိုေက ဒီတစ္ခါ ငါ့အလွည့္” Konan ေဆးလိပ္ကို ဖေနာင့္ျဖင့္ နင္းေခ်လိုက္၍ လက္ကိုမူ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲသို႔ႏွိုက္ကာ

“ဘာလို႔ Youko-chan ကို မင္းဒိေလာက္ ကာကြယ္ေပးခ်င္တာလဲ?”

ေအးေအးေဆးေဆးပုံစံျဖင့္ သူ႔ေျခေထာက္ကို ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။ တစ္လွမ္ခ်င္းစီတိုင္း သူ႔သားေရဖိနပ္မွ ပဲ့တင္သံမ်ား ျမည္ကာ တစ္လမ္းလုံး ပ်ံလြင့္သြားသည္။

“သူကို မသနားပဲနဲ႔ ဒီေလာက္ထိ ယုံဖို႔မလြယ္ဘူးဆိုတာ မင္းျငင္းခ်င္ေသးလား?”

သူ တျဖည္းျဖည္းတိုးကပ္လာေသာေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္းမြန္းက်ပ္လာသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို တမင္တကာ ကာကြယ္တာ မဟုတ္ပါဘူး တကယ္ပါ! အတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္က လူသတ္သမား ဆိုတာ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္နိုင္တယ္ ထင္မိတာပဲရွိတာ ဒါက ပုံမွန္ပဲေလ ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြ က်ဳပ္ဘယ္လိုလုပ္ ယုံလို႔ရပါ့မလဲ”

“အင္း ဒါကေတာ့ဟုတ္ပါတယ္” သူပုံမွန္ပင္ လက္ခံလိုက္သည္။

သို႔ေသာ္ ထိုသည္က အစပ်ိဳးသာ။

“ဒါနဲ႔ေနစမ္းပါဦး ငါက စုံေထာက္ျဖစ္ေနလို႔ သူ႔ကို သံသယဝင္ရင္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ ငါေျပာတာ ေဟ့ ရဲေတြက သူ႔ကို သံသယဝင္ေနၿပီ ဆိုရင္ ဒါဆိုတစ္ခုခုလုပ္ရမယ္ေလ မင္းငါနဲ႔ပူးေပါင္းလို႔ ဘာမွ အက်ိဳးမယုတ္ပါဘူး ငါသူ႔ကို သံသယရွိတယ္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ မင္းဒီေလာက္ထိ တုံျပန္စရာမလိုပါဘူး။ အေတြ႕အၾကဳံရွိတဲ့ စုံေထာက္တစ္ေယာက္ရဲ့ အျမင္ပဲေလ ဟုတ္လား ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းဘာေျပာမွာလဲ?”

Konan တစ္ေယာက္ အေတြ႕အၾကဳံျဖင့္ယွဥ္ေသာ စကားလုံးမ်ားစြာျဖင့္ ဖိေထာင္းလိုက္ကာ သူ႔အသားစီးမွ မိုးေျပာလိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ႏွစ္ခြ ျဖစ္တက္တဲ့လူ တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကိုက ဒါကို စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ ထင့္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေၾကာင္းပဲ ယုတၱိမရွိတာကို လက္ခံလို႔ မရဘူးေလ”

ပုံမွန္တုံျပန္မွုအေနနဲ႔ လက္ဖ်ားမ်ားမွ ေခၽြးေစးမ်ားက်လာကာ အသံမွာလည္း အက္ကြဲလာသည္။

“ေအာ္ မင္းကို ဒီလိုလူလို႔ အေစာကတည္းက ငါလည္း ထင္ထားတာပဲ”

သူ႔အျပဳံးက သူ႔ကိုယ္တိုင္ သေဘာက်ႏွစ္သက္ေနသည္ ဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။

“မင္းက စိတ္ႏွစ္ခြျဖစ္တဲ့ ခ်ာတိတ္ ဒါေပမယ့္ Nonomiya-kun မင္းက အ႐ူးမဟုတ္ပါဘူး ေနာက္ၿပီးေတာ့ အေျခအေနကို မသုံးသပ္တဲ့လူလည္း မဟုတ္ဘူး ဒီေတာ့ ဘာလို႔ သူ႔ကို နားလည္ေပးတာလည္းဆိုတာ ငါနားမလည္းနိုင္ဘူး မင္းပုံစံနဲ႔သာဆိုရင္ Youko-chan ရဲ့အားနည္းခ်က္ေတြကို သူမ ဟာကြက္မရွိေလ မင္းက ပိုရွာေလ ျဖစ္မွာပဲေလ။ အနည္းဆုံးေတာ့ ငါသိတဲ့ Nonomiya ဟာ မ်က္လုံးနဲ႔ မျမင္ရမခ်င္း ဘာကိုမွ ယုံတက္တဲ့လူမဟုတ္ဘူး”

တဖက္လူမွ မိမိကို စိတ္ဝင္စား၍ နားလည္သည္ ဆိုသည္မွာ လက္ခံနိုင္ဖြယ္ရာ ရွိသည္။ တကယ္၍ Konan ကဲ့သို႔ သူမ်ိဳးက စိတ္ဝင္စားသည္ ဆိုပါက စိတ္ထဲတြင္ ဆိုးဝါးသည္ဟု မခံစားရ။ သို႔ေသာ္ ယခုတြင္မူ စိတ္ထဲ မအီမသာ ျဖစ္မိၿပီး သူ႔အျမင္မွာ တိက်လြန္းသည္။ ထိုခံစားမွုမွာ ခႏၵာကိုယ္တစ္ခုလုံး ေခါင္းမွေျခဖ်ားထိ ပ်ံႏွံသြားၿပီး ၾကက္သီးထမိသည္။ သတိမထားမိသည့္ အခ်ိန္အတြင္း Konan ကၽြန္ေတာ္ရွိရာ ေလၽွာက္လာသည္။

“တိုတိုေျပာရရင္ မင္း Youko-chan အေပၚ ခံစားမွုတစ္ခုခုေၾကာင့္ ငါ့ကို ကူညီနိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ႀကိဳတြက္ၿပီးသား ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူအျပစ္ရွိရွိမရွိရွိ မင္းက သိပ္ခ်စ္ေနတာကိုး ဒီေတာ့ ဂ႐ုဘယ္စိုက္ေတာ့မလဲ ဒီေတာ့ မင္းစိတ္ထဲမွာေတာ့ တကမၻာလုံးနဲ႔ ဆန႔္က်င္ရပါေစ သူ႔အနားမွာေတာ့ ရွိခ်င္မွာေပါ့ အိုး အခ်စ္ရဲ့ အစြမ္းက အံ့မခန္းပဲေနာ္ ဝိုး ငါ့ကို ဒီလိုမၾကည့္ပါနဲ႔ မင္းကို စေနတာ မဟုတ္ဘူး တကယ္ေတာ့ မင္းအေတြးအေခၚကို သေဘာက်တယ္ ဟင့္အင္း ႀကိဳက္တယ္လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရေသး”

ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စကားမ်ားလိုက္တဲ့လူ။ ကၽြန္ေတာ္ အံအားသင့္သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေလးစားဦးညြတ္မိသည္။ Konan ၏ပစ္မွတ္မ်ားထဲတြင္ မည္သူမ်ား စကားျပန္ေျပာ နိုင္ၾကေလမည္နည္း စဥ္းစားမိသည္။

“ခင္ဗ်ား အေတြးေတြကေတာ့ အေတာ္ေလး ေကာင္းတာပဲ”

“အင္း အလုပ္က ကလိုတာကိုး”

သူျပဳံးလိုက္ျခင္းကို စိတ္ထဲ သေဘာက်မိသည္။

“ဒါေပမယ့္ Youko-chan ကို ကာကြယ္ရတဲ့ျဖစ္နိုင္ေခ် ေနာက္ထပ္ တစ္ခုကေတာ့ ”

သူအျပဳံးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။

“ဥပမာ မင္းမွာ Tsukimori Youko ဘယ္သူမွ မသတ္ပါဖူးဆိုတဲ့ သက္ေသရွိေနတယ္ဆိုပါစို႔”

ကၽြန္ေတာ္အသိတရားမ်ား လူသတ္နည္းသို႔ ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားသည္။

“ဒီေတာ့….ဟုတ္လား”

“ဟင့္အင္း လုံးဝ”

“စိတ္မေကာင္းစရာပဲ” သူေျဖလိုက္ေသာ္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သည့္ပုံ လုံးဝမေပၚ။

ကၽြန္ေတာ္ ခႏၵာကိုယ္တစ္ခုလုံး တင္းက်ပ္ေနခ်ိန္ သူဆက္၍ ပုံမွန္ေလသံျဖင့္ပင္

“စကားမစပ္ ငါအံဩေနတာ မင္းဘယ္ဘက္အိတ္ကပ္ထဲမွာ ဘာလဲ?”

ညာလက္မွာ အလိုအေလ်ာက္ အိတ္ကပ္ကို ဆုပ္မိလၽွက္သား။ Konan သတိထားမိသြားၿပီ။ သူလက္ကို အိတ္ကပ္ထဲမွ ထုတ္လိုက္ၿပီး ရင္ဘတ္ကို ခ်က္ခ်င္းလွမ္းဆြဲ လိုက္သည္။ကၽြန္ေတာ္ အျမင္မွာ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားၿပီး ထိုေနာက္တြင္ေတာ့ ေက်ာတြင္မက ခႏၵာကိုယ္တစ္ခုလုံး နာက်င္မွုပ်ံႏွံ့။ အေတာ္ေလး ျပင္းထန္သျဖင့္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္မိသည္။ ေခါင္းတစ္ခုလုံး ခ်ာခ်ာလည္၊ ခႏၵာကိုယ္မွာ မလွုပ္နိုင္ေတာ့။ တကိုယ္လုံးနာေနေသာ္လည္း အသက္ကို မနည္းရွုေနရၿပီး ဆက္၍ မေအာ္နိုင္ေတာ့။ ေနာက္ဆုံး သုံးသပ္ရသည္က Judo တြင္အသုံးျပဳေသာ Haraigoshi ဟု အကြက္ျဖင့္ ကတၱရာၾကမ္းျပင္သို႔ ကိုင္ေပါက္လိုက္ျခင္း။

“ငါက မိန္းကေလးေတြဆို ညႇာတယ္ကြ သူတို႔ဆိုရင္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း မကိုင္တြယ္ခ်င္ဘူး ဒါေပမယ့္ ေယာက္်ားေလးဆိုလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မညႇာဘူး!”

ပုံမွန္အတိုင္းပင္ ေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ္အေပၚတြင္ ခြထိုင္လိုက္သည္။

“. . . အား ခင္ဗ်ားေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာပဲ” ကၽြန္ေတာ္ Konan ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေျပာဆိုလိုက္သည္။

“မပူပါနဲ႔ မပူပါနဲ႔ ငါသာဘာမွမျဖစ္ရင္ အားလုံးေအးေဆး!” သူနဂိုကတည္း ဂ႐ုမစိုက္။

“ကဲကဲ ဒီေတာ့ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ဘာရွိလဲဆိုတာ ၾကည့္တာေပါ့?” ကၽြန္ေတာ္ အိတ္ကပ္ႏွစ္ခုလုံးထဲ လက္ထည့္ကာ တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။

“အိုး? မင္းဒီေလာက္ေတာင္ ျငင္းဆန္ေနရရင္ Youko-chan နဲ႔ဆိုင္တာ တခုခုမ်ားရွိလို႔လား?”

ကၽြန္ေတာ္ အေနျဖင့္ သူမ်က္လုံးမ်ားကို ရင္မဆိုင္နိုင္ေတာ့။

“ဟ! ကြက္တိပဲ? ငါ့စိတ္ထဲထင္ေနတာက တကယ္ပဲကြ! ေပ်ာ္စရာႀကီး!”

သူ႔မ်က္လုံးထဲတြင္ ေတာက္ပေနသည္အထိ သူရယ္သည္။ သူ႔ေအာက္တြင္ ရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ရန္ႀကိဳးစားေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း အားကုန္႐ုန္းကန္ေနသည္။

“ဝိုး ဝိုး မင္းက ဘယ္အခ်ိန္ လက္ေလ်ာ့ရမလဲ မသိတဲ့ေကာင္ပဲ”

Konan ေခါင္းကိုကုတ္လိုက္ၿပီး “ဟ ဒီေတာ့ တျခားနည္းမရွိေတာ့ဘူး”

ဟု တိုးတိုး ေျပာကာ

“ယုံခ်င္ယုံ မယုံခ်င္ေန ငါအထက္တန္းေက်ာင္းတုံးက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ မင္းသိလား?” သူ႔အတိတ္ကို ႐ုတ္တရက္ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

“ဒီေတာ့ ငါတို႔လို ခပ္ဆိုးဆိုး ေက်ာင္းသားေတြက လက္သီးနဲ႔ယွဥ္ထိုးရင္းနဲ႔ပဲ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လာၾကတာ ဒီေတာ့ ဒီလို လူျပတ္တဲ့ေနရာေရြးတယ္ ဆိုေတာ့ မင္းကမ်ားငါနဲ႔ ထိုးခ်င္သလား သိခ်င္ေနတာ ဒါေၾကာင့္ စစလာခ်င္းေမးတာ”

ကၽြန္ေတာ္ သူဘာေတြေျပာေနသည္ကိုပင္ နားမလည္ေတာ့။

“ငါတို႔ဘာလို႔ ဒီလိုရထားလမ္းေအာက္ ေရြးရတာလဲ သိလား?”

ထိုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေျမႀကီးမွာတုန္ခါလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာမွ သတိထားမိလိုက္သည္က ရထားတစင္းလာေနသလိုပင္။

“အေၾကာင္းက ရထားျဖတ္တဲ့ အသံေၾကာင့္ ေအာ္သံေတြဆိုသတိမထားမိနိုင္ေတာ့ဘူးကြ”

သူ ထိုအခ်က္ကို ေထာက္ျပလိုက္ခ်ိန္ မိုးၿခိမ္းသံလို အသံနက္ႀကီးမွာ က်န္အသံမ်ားကို စုပ္ယူဝါးၿမိဳသြားသည္။

“. . . ခင္ဗ်ားေနာက္ေနတာ . . . မဟုတ္လား”

ကၽြန္ေတာ္ စကားမ်ားပင္ ကေယာင္ကယင္။ ရထားအေပၚမွ ျဖတ္သြားသျဖင့္ ခႏၵာကိုယ္မွာ တုန္ခါသြားသည္။ ဟင့္အင္း ကၽြန္ေတာ္ တုန္လွုပ္ေနျခင္း။ အလြန္အမင္းစိတ္ရွုပ္ေထြးေနစဥ္မွာပင္ Konan လက္ေမာင္းကို ဆန႔္ထုတ္၊ အနက္ေရာင္အရာတစ္ခု ကိုလွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ အနက္ေရာင္ မာေက်ာလွသည့္ ထိုအရာ ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္နဖူးကို ေထာက္ထားသည္။ ဆူညံသံမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ္အခါ သူမွ အသက္မပါသလိုျဖင့္

“အခ်ိန္ကိုက္ၿပီးသာဆိုရင္ ေသနတ္သံေတာင္ ေပ်ာက္သြားနိုင္တယ္”

ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ တံေတြးကိုမ်ိဳခ်လိုက္သည္။



. . . မျဖစ္နိုင္တာ သူ႐ူးေနလၽွင္ပင္ ေမာင္းခလုတ္ကိုေတာ့ ႏွိပ္မည္မဟုတ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ကို ၿခိမ္းေျခာက္ရန္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ ႀကံစည္မွုေပတည္း။ စိတ္ထဲမွထိုသို႔ေျပာေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ဆံဖ်ားမ်ားမွာ နဖူးေပၚသို႔ ပ်ံဝဲလ်က္။ ႏွလုံးမွာ အလြန္ပင္ ခုန္ေနၿပီး အသက္႐ူသံမ်ားပင္ ရိုင္းစိုင္းသြားသလို။ ဆင္ျခင္တုံတရား ႏွင့္ ဆန႔္က်င္စြာ ခႏၵာကိုယ္မွာ ေတာင့္တင္းၿပီး မ်က္ေတာင္ပင္ မခတ္နိုင္။

“လြတ္လိုက္စမ္း” ဟုေအာ္၍ လက္ေခ်ာင္းမ်ားတြင္ အားကုန္ထည့္လိုက္သည္။

“သတၱိခဲေလးပဲကြ ေကာင္ေလးရ”

ကၽြန္ေတာ္လက္ေမာင္းမွာမူ အလြယ္တကူပင္ ခါခ်ခံလိုက္ရသည္။ ကံဆိုးစြာျဖင့္ သူ႔ကို ဆန႔္က်င္နိုင္သည့္ အင္အားမရွိ။ Konan ကၽြမ္းက်င္စြာပင္ လက္တစ္ဖက္ထဲျဖင့္ ၾကယ္သီးႏွစ္လုံး ျဖဳတ္ကာ အိတ္ကပ္ထဲသို႔ လက္လၽွိုသြင္းလိုက္သည္။ ထုတ္လိုက္သည့္အခါတြင္ေတာ့ လက္ထဲတြင္ စာရြက္ေခါက္ေလး။

“. . . စာရြက္ေခါက္ေလးပါလား ဘာမ်ားေရးထားပါလိမ့္?”

သူ ဖာသာေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္မွာေတာ့ စိတ္ကိုေလ်ာ့လိုက္သည္။ ထိုေနာက္ ေသနတ္ကို နဖူးမွ ဖယ္လိုက္ကာ စာရြက္ေခါက္ေလးကို ျဖန႔္လိုက္ၿပီး အေသအခ်ာပင္ ဖတ္ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေပၚ ခြထိုင္ထားေသာ္လည္း သူစာဖတ္ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္မွာ လွုပ္၍မရ။ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွသည္။

“အိုး အခ်ိန္ေတြ! ကုန္ပါေတာ့!” ဟု တိတ္ဆိတ္စြာ ဆုေတာင္းမိသည္။

“ေနပါဦး ဒီစာထဲက ‘နည္း’ ဆိုတာ ဘယ္သူေရးတာတုံး?” သူစာရြက္မွ မ်က္လုံးကို ခြာ၍ ကၽြန္ေတာ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။

“မသိဘူး” ဟု ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။

“. . . ငါထင္တာ မလြဲဘူးပဲ” ဟု သူေက်နပ္သြားပုံျဖင့္

“. . . ပုံစံၾကည့္ရတာ ဒါမင္းေရးတာ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ဟမ္”
ကၽြန္ေတာ္ တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္သည္။

“အစပိုင္းကတည္းက ငါထင္တာ ဒီစာက အရမ္းကို ေယာက်ာ္းေလး ဆန္တယ္ သလိုပဲ ဒီေတာ့ ငါထင္ေတာ့ထင္သား! ဒါေပမယ့္ ဒီမွာေရးထားတာနဲ႔ မင္းပုံစံနဲ႔ေတာ့ မကိုက္ဘူးကြာ ဟုတ္လား? မင္းဒီစာေရးတုံးက ဘယ္လိုေနလဲ? ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ပဲ ေရးတာပဲလား!”

မွုန္ကုပ္ကုပ္ ကၽြန္ေတာ္ကိုၾကည့္ရင္း သူ႔ဗိုက္ကို ကိုင္ကာ မ်က္ရည္မ်ားပင္က်၍ ခႏၵာကိုယ္မွာ မထိန္းနိုင္မသိမ္းနိုင္ တုန္လွုပ္ေနၿပီး ထိုေနာက္တြင္ေတာ့

“ဟားဟားဟားဟားဟားဟားဟားဟာဟားဟားဟားဟားဟား!”

အေသရယ္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုသို႔ ေလွာင္ေျပာင္ခံရမည့္ အျဖစ္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္အတြက္ မထူးဆန္းေပ။

“. . .အား ေနပါဦး အား ရယ္ရလို႔ ေသေတာ့မွာပဲ ! အား ငါဒီလို မရယ္ရတာေတာင္ ၾကာၿပီ ဒါကို ျပန္စဥ္းစားမိရင္း ရယ္ကို ရယ္ခ်င္မိေနတာ”

ရယ္သံမ်ားမွၾကားမွ သူေျပာလိုက္ေသးသည္။

“အား မင္းကေတာ္ေတာ္ထူးျခားတာပဲ။ ဒါလုံးဝ အသစ္ပဲ။ Nonomiya-kun လို မွုန္ေတေတ ေကာင္က ဘာမွမသိနားမလည္တဲ့ ေကာင္မေလးေတာင္ ေႂကြေလာက္တဲ့ ရည္းစားစာမ်ိဳး ေရးတယ္ဆိုတာ ငါလုံးဝ မထင္ထားဘူး . .”

ထပ္၍ သူထိန္းမထားနိုင္ပဲ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ရယ္ေလသည္။ စာရြက္ေပၚမွာ ေခါင္းစဥ္သည္ကား

—“ဖြန္ေၾကာင္နည္း”

ဖြန္ေၾကာင္နည္း တြင္ မိန္းကေလးမ်ား၏ ႏွလုံးသားကို အရခ်ဴနိုင္မည့္ ဖြန္ေၾကာင္ပုံ ေၾကာင္နည္း အဌာရသ ၁၈ ရပ္လုံးပါဝင္သည္။ စကားလုံးမ်ားမွ အလြန္ပင္ ခ်ိဳသာ ႏူးညံလွသျဖင့္ ပ်ားသကာဆမ္းထားသည့္ သၾကားရည္ႏွယ္။ ၎မွာ အလြန္ပင္ထူးျခားဆန္းၾကယ္လွသည့္ အရာပင္ျဖစ္ၿပီး စကားလုံးတစ္လုံးခ်င္ဆီကပင္ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႔ စကားလွလွမ်ားဒဏ္ကို မခံနိုင္သည့္ ေယာက်ာ္ေလးမ်ားပင္ ပ်ိဳ႕အန္၍ အံဩမိမည္ ျဖစ္သည္။ မိန္းကေလးမ်ား ဆိုပါက ဆိုဖြယ္ရန္မရွိ။ ထိုမွ အႏၲရာယ္မ်ားသည့္ စာသားမ်ားကို ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ေရးပါက တညလုံးအခ်ိန္ကုန္သည့္တိုင္ေအာင္ စိတ္တိုင္းက်မည္မဟုတ္။ အကယ္၍ ေရး၍ရသည္ ဆိုသည့္တိုင္ေအာင္ တသက္လုံး အမွားအယြင္း ေနာင္တတရားမ်ားျဖင့္ အဆုံးသတ္နိုင္သည္။ ထိုေၾကာင့္ တိုက္ပြဲဝင္စစ္သည္ေတာ္မ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ထိုစာကိုဖတ္၍ မိနစ္အနည္းငယ္တြင္ပင္ အလိုရွိရာ ရည္းစားစာ ေရးနိုင္မည္ျဖစ္သည္။

ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ ေက်နပ္သည့္ အျပဳံးျဖင့္ Konan ကၽြန္ေတာ္ကို အားနာသြားဟန္ျဖင့္ “ဒီေတာ့? မင္းငါ့ကို ဒါေၾကာင့္ ရပ္ေစခ်င္တာလား?”

“ဒါဆိုရင္ ေက်းဇူးပါပဲ”

သူကၽြန္ေတာ္ေခါင္းကို လက္ျဖင့္ လွမ္းကိုင္ကာ မွီလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အျမင္မွာ တျဖည္းျဖည္းေမွာင္လာသည္။

“ဒီလို တဝက္တပ်က္နဲ႔ လက္ေလ်ာ့ရိုးလားကြ!” ဟု၍ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ ေၾကညာလိုက္သည္။

“ဒါေပမယ့္ ဒါက” ဟုစကာ ယုံၾကည့္မွုအျပည့္ျဖင့္ ျပဳံးလိုက္သည္။

“ဒါက ခင္ဗ်ားရဲ့ စုံေထာက္အျမင္ပဲေလ မဟုတ္ဘူးလား?”

“. . . ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ?”

သူသိခ်င္လာသည္။ ထိုေၾကာင့္ သူအေမးကို ေျဖရင္း သြားကိုျဖဲလ်က္။

“အခု ခင္ဗ်ား အေတာ္ေလးကို ေက်နပ္သြားတယ္ေလ!”

ေျပာခ်င္တာ သူေျပာလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ပန္းၿခံကို ပထမဆုံး အႀကိမ္ ေရာက္ဖူးသည့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို႔ မ်က္လုံးမ်ားမွာ ေတာက္ပေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အျမင္မွာေတာ့ Konan သည္ ေက်နပ္မွုမ်ားျဖင့္ ျပည့္စုံေနသည္။

“ခင္ဗ်ာ ေပ်ာ္လို႔မဝေသးဘူးလား?”

Konan သူ႔ေမးကို သူပြတ္လၽွက္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္။ သူ႔ကို တရားမၽွတမွုကို လိုလားျခင္း မရွိဟု ေျပာစဥ္က ျငင္းပယ္ျခင္း မရွိ။ သူလိုခ်င္သည္က လူေတြ၏ ဆက္ႏြယ္ပတ္သတ္မွုပင္။ ထိုေၾကာင့္ Konan အေနျဖင့္ Tsukimori သတ္သည္ ျဖစ္ေစ ၊ မသတ္သည္ ျဖစ္ေစ ဂ႐ုစိုက္လွသည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ အမွန္တရားကို ရွာေဖြျခင္းသည္က သူဝါသနာ သက္သက္ ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ေတာ့ မဟုတ္။ ထိုေၾကာင့္ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေတြးမိသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဆင္တူသည္ ဟုယူဆေသာ္ေၾကာင့္ ထိုအဆုံးသတ္ျဖင့္သာ ၾကဳံေတြ႕မည္ဟု ထင္ျမင္မိသည္။

“. . . အိုး မင္းအသာရသြားၿပီ!”

Konan ေသနတ္ကို ကၽြမ္းက်င္စြာလွည့္လိုက္ၿပီး အက်ီအတြင္းရွိ ေသနတ္အိတ္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။

“ရယ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ငါရွုံးသြားတာပဲ။ အခုလို အႀကီးအက်ယ္ရယ္လိုက္ေတာ့ ငါအားမရဘူးလို႔ ေျပာလို႔ မရဘူးေလ”

သူမတ္တပ္ရပ္ၿပီး လက္ကမ္းေပးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္းလိုက္သည္။

“အင္း ဒီအမွုကို ေလၽွာ္လိုက္ပါမယ္” ထိုေနာက္ မတ္တပ္ထနိုင္ေအာင္ ထူေပးသည္။

“. . .ေက်းဇူး”

ေက်းဇူးတင္စကားမွာ အလိုလို ေျပာထြက္မိသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္သက္သာသြားပုံ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဆင္တူသည္ ဟု ယူဆျခင္းျဖင့္ သူ႔လုပ္ရပ္ကို နားလည္၍ မရ ဟု ေျပာ၍မရေပ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အေနျဖင့္ သူ႔ကဲ့သို႔ စကားေျပာေကာင္းသည့္သူကို စကားျဖင့္ အနိုင္ရရန္ အလားအလာမရွိ။ ထိုေၾကာင့္ သူ၏ ဖိအားျဖင့္ တမင္တကာပင္ အတြန္းလွဲခံလိုက္သည္။ ထို႔သို႔ ထူးျခားသည့္အေျခအေနမ်ားအတြက္ကၽြန္ေတာ္ ဖြန္ေၾကာင္နည္း စာရြက္ကို ဝွက္ဖဲ အေနျဖင့္ ျပင္ဆင္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေရးသည့္အေၾကာင္းမွာ လုံးဝထင္မထားနိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ Konan ကို တစ္ခုခု အံဩရန္ဆိုလၽွင္ သူလုံးဝ မထင္ထားေသာ အရာျဖစ္ရမည္။ ထိုေနာက္ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူ႔ကို လုံးဝထင္မထားေသာ အရာျဖင့္ပင္ ရြက္လြင့္ေစလိုက္သည္။ တမင္တကာပင္ သူ႔ကို ထိထိေရာက္ေရာက္ မခုခံခဲ့။ ဝွက္ဖဲကို ေနာက္ဆုံးအထိ ကိုင္ထားခ်င္မိသည္။ ထိုအခ်က္ကို လုံးဝ လၽွိုဝွက္ထားလိုသည္။ ထိုသို႔စြန႔္စြန႔္စားစားမလုပ္ပါကလည္း ေအာင္ျမင္ဖြယ္ရာ မရွိ။

“အိုး အခ်ိန္ေတာ့က်ၿပီ ” ဟု Konan သူ႔အဝတ္အစားမ်ားကို လက္ျဖင့္ခါလၽွက္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။

“မင္းသိထားရမွာကေတာ့ ဒီကိစၥက သတင္းထဲမွာေတာင္ မပါလွတဲ့ သိပ္ၿပီးအေရးမပါတဲ့ကိစၥ ၊ ရဲလို အဖြဲ႕အစည္းေတြကေတာင္ ဒီလို ကိစၥမ်ိဳးေတြအတြက္ အခ်ိန္ကုန္ ေငြကုန္၊ လူပင္ပန္းခံၿပီး လုပ္ရမွာကို ေရွာင္ရွားတယ္ကြ။ မင္းသိပါတယ္ ဒါကို ေျဖရွင္းလို႔လည္း ဘယ္ေလာက္မွ ထူးလာတာမွမဟုတ္တာ”

“အင္း စီးပြားေရးလုပ္သလိုပဲေနာ္”

ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔အတိုင္းပင္ ယူနီေဖာင္းကအက်ီကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖုန္ခါလိုက္သည္။

“ဟုတ္ပ ဒီလိုမ်ိဳးေတြးမိလိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္ကို ႐ုံးအလုပ္လုပ္ လုပ္ေနရသလိုပဲ”

သူ ေထာက္ခံသျဖင့္ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။

“အင္း ေျပာခ်င္တာက ငါလည္း ကိစၥေသးေသးေလးနဲ႔ အျမဲတမ္း အခ်ိန္ကုန္ မခံနိုင္ဘူး။ အားလုံးက ဒါႀကီးကို လက္ခံရင္လည္း ငါ ေျပာခ်င္တာ ငါလုပ္တယ္နိုင္ကြ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ဒါေၾကာင့္ အမွုအႀကီးႀကီးေတြကို ငါ့ကို လိုက္ေစခ်င္တာ!”

ထိုေနာက္ စာရြက္ကို ေခါက္လိုက္ၿပီး မသိမသာျဖင့္ သူ႔အကၤ်ီထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။

“ေဟ့ ခင္ဗ်ားအကၤ်ီထဲ မထည့္လိုက္နဲ႔ေလ!” အေလာတႀကီးတားလိုက္သည္။

“ဟမ္? ဘာလဲ? ဒါငါ့ဟာေလ မဟုတ္ဘူးလား?”

“ဘယ္ကလာ ကၽြန္ေတာ္ဟာဗ် ျပန္ေပး”

“လုံးဝပဲ”

“ခင္ဗ်ားယူရေအာင္ ဘာမွလည္းဟုတ္တာမဟုတ္ဘူး ဟုတ္လား?”

“ဒါက ငါ့အခ်ိန္ကုန္ခံရွာေတြ႕ခဲ့တဲ့ အဖိုးထိုက္ရတနာပဲေလ။ မင္းနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အမွတ္တရေပါ့။ ဒီစာရြက္ကို အခ်ိန္ရတိုင္း ဖတ္ၾကည့္ရင္း မင္းနဲ႔ ငါတို႔ အတူေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ရက္ေတြ ျပန္ေတြးလို႔ရတာေပါ့”

“ဒါလိမ္တာ က်ဳပ္ကို ေသာက္ခြက္ေျပာင္မလို႔ပဲ ျဖစ္ရမယ္!”

“အိုး လူမိသြားၿပီ”

သူအျမဲတမ္း ေျခာက္လွန႔္၍ မရသျဖင့္ သက္ျပင္းမခ်ပဲ မေနနိုင္။

“ထားလိုက္စမ္းပါကြာ! ဒါလည္း ေကာင္းတာပဲ မဟုတ္လား? စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႔ပဲ ငါေနာက္ဆုတ္သြားတယ္ဆိုတာ! ဒီေလာက္ေကာင္းတယ္ ဘယ္ရွိဦးမလဲ!”

“စာရြက္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူးဗ်။ စိတ္ထဲျပန္ေတြးၿပီး လန႔္မိလို႔”

“ေယာက်ာ္ေလးပီပီ ဒါမ်ိဳးေလးေတြလည္း ရွိဦးမွေပါ့ကြာ”

Konan ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ျပဳံးလိုက္ၿပီး ေဆးလိပ္မီးညႇိလိုက္သည္။

” . . . ငါ တခါေတြးဖူးတယ္ ငါမ်ား လူေတြကို အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနမလား ဆိုၿပီးေပါ့ ဒါေပမယ့္ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကိုယ့္ရဲ့တန္ဖိုးေတြ ဝါသနာေတြကိုမေျပာင္းပစ္သင့္ဘူးေလ မဟုတ္ဘူးလား?”

ထိုတစ္ေခါက္တြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ Konan ႏွင့္ သေဘာတူညီမိသည္။

“လူေတြက ဘဝမွာ တစုံတခုကို ေရြးရမယ္ ဆိုၿပီးေျပာတာ ငါအထင္ ဒါလိမ္တာပဲ အနည္းဆုံး ငါ ေနာက္တစ္ခုကို ေရြးလို႔မရေတာ့ဘူးေပါ့။ တခုခုကိုေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္ ဆိုတာက မင္းလုပ္သမၽွ အားလုံးကို ပစ္ၿပီး ကိုယ္ကိုယ္ကိုေျပာင္းလဲဖို႔ ႀကိဳးစားရေတာ့မယ္။ မဟုတ္ဘူးလား? ငါလက္ရွိငါကိုပဲ သေဘာက်တယ္ ဒါေၾကာင့္ ငါ လက္ရွိအတိုင္းပဲ ေနမွာပဲ ”

ထိုေနာက္ သူႏွင့္လိုက္ဖက္လွေသာ မထီတရီအျပဳံးျဖင့္

“ကၽြန္ေတာ္ အသိတစ္ေယာက္လည္း ဒီလိုေျပာဖူးတယ္ ေလာကႀကီးက ေသာက္တလြဲျဖစ္ေနေတာ့ ဒီေသာက္တလြဲစည္းကမ္းေတြကို မလိုက္နာသင့္ဘူးဆိုတာ”

“အိုးဟိုး ငါတို႔ သေဘာထားခ်င္းတူလိုက္တာ”

“အင္း ဟုတ္ပ အဲဒီအစ္မကို ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာမသိေပမယ့္ ခင္ဗ်ားဆိုရင္ေတာ့ သေဘာက်လိမ့္မယ္”

“မိန္းကေလးလား”

“အင္း”

“ဝိုးဟိုး ငါကို႔ တေန႔ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ မိတ္ဆက္ေပးဦး”

“အခ်ိန္ရခဲ့ရင္ေပါ့”

“စကားမစပ္”

“ဟုတ္?”

“__ ဘာလဲကြ? ဘာငါ့ကို ဖုံးကြယ္ထားတာလဲ?”

သူ႔ကို မေျဖနိုင္။ Konan ကိုယ္တိုင္ ဒီကိစၥကို လက္ေလ်ာ့လိုက္ၿပီပဲ။ သူ ကတိကို ခ်ိဳးေဖာက္မည္ေတာ့မဟုတ္ ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ထိုလူသတ္နည္းႏွင့္ ပတ္သတ္၍ မည္သူကိုမွ အသိမေပးခ်င္။ သို႔ေသာ္ Konan ကၽြန္ေတာ္ ဆံပင္ကို လွမ္းဖြလိုက္သည္။

“ေဆာရီး ထားလိုက္ေတာ့ ခုနက ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ေမးလိုက္တာပါ”

သူေဆးလိပ္ေငြ႕မ်ားမွာ ကတၱရာလမ္းမေပၚသို႔ ထိုးဆင္းသြားသည္။ ရထားလမ္းမွ အသံတျဖည္းျဖည္းျမည္လာၿပီး လွိုဏ္ေခါင္းတစ္ခုလုံး တုန္လွုန္လၽွက္ က်န္ေသာ အသံမ်ားကို ႐ုတ္သိမ္းလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တျခားအသံမ်ား မၾကား၊ Konan မွာေတာ့ ေဆးလိပ္ကို မွိန္းေသာက္ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အၾကည့္မွာလည္း အေဝးတေနရာဆီသို႔။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သိမ့္သိမ့္တုန္လွုပ္သည့္ အသံကို ေပး၍ ရထားမွာ ျဖတ္သန္းသြားသည္။

“ကံေကာင္းပါေစ Nonomiya-kun မင္းနဲ႔ အခ်ိန္တိုေလးသာ သိရေပမယ့္ တကယ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္!”

ထိုသည္က ပထမဆုံးၾကားရသည့္ စကား။

“ကၽြန္ေတာ္လည္း. … .ဒီေန႔ေတြမွာ အေတာ္ေလးေပ်ာ္ရပါတယ္”

“တကယ္?! အိုးခ်ာတိတ္. . . ” ဟုေျပာ၍ ထြက္ေပါက္ဆီသို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေလၽွာက္သြားသည္။ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို တိတ္ဆိတ္စြာၾကည့္ေနစဥ္ လက္လွမ္းျပေလသည္။

“. . .အား တခုေတာ့ ေျပာပါရေစ ” အေပါက္ဝအနီးတြင္ ေျခလွမ္းမ်ားကို ႐ုတ္တရက္ ရပ္လိုက္သည္။

“ေက်နပ္တယ္ ဟုတ္လား ေသာက္တလြဲ ငါမေက်နပ္ဘူး! ဒီထက္ပိုၿပီး မင္းနဲ႔ Youko-chan နဲ႔ကို ကစားခ်င္ေသးတာ!”

သူပုံစံမွာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ မၿပီးဆုံးခ်င္ေသးသည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လို။ ထိုေၾကာင္ ကၽြန္ေတာ္ ပင္ ရယ္မိသည္။

“အိုး ခ်ာတိတ္. . .!”

“ဂြတ္ဘိုင္”

“ဟုတ္!”

တသက္လုံး ခြဲခြာရမည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေတာ့ ေတြ႕ရမည္ေတာ့ မဟုတ္။ တၿမိဳ႕ထဲတြင္ေနေသာ္လည္း သူႏွင့္ေတြ႕ဖို႔ အခြင့္အလမ္း မ်ားလွသည္ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္ ကံအေၾကာင္းပါ၍သာ ခဏေတြ႕ဆုံျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသည္က အသက္အရြယ္၊ အေနအထား ကြာျခားလွသည့္ Konan ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဆက္ဆံေရး။

“အား! ငါေမ့ေတာ့မလို႔__”

သူ ႐ုတ္တရက္ လွည့္လိုက္ကာ ရွုတည္တည္ျဖင့္ၾကည့္လိုက္သည္။

“တကယ္ေတာ့ ငါက ေယာက်ာ္ေလးေရာ မိန္းကေလးေရာ သဘာက်တယ္ကြ”

“. . . . . . အမ္?”

သူလက္လွမ္းျပကာ “ဘိုင့္!” ဟုႏွုတ္ဆက္ၿပီး အလင္းေရာင္ထဲတြင္ တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။

“. . .ႏွစ္ဖက္ခၽြန္? ေသာက္ခြက္လာေျပာင္မေနနဲ႔ဗ်ာ!”

ေသခ်ာသည္က သူတမင္တကာ မ်က္ခြက္ေျပာင္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္ရမည္။

“တကယ္ ေသာက္တလြဲ” ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကို ခါမိသည္။

မိမိကိုယ္ကိုယ္ ဒါ ေနာက္ေနတာ ျဖစ္ရမည့္ဟု ယုံၾကည္ခ်င္ေသာ္လည္း အကယ္၍ တကယ္ျဖစ္ပါက မည္သို႔လုပ္ရမည္ မသိ။ Konan တစ္ေယာက္ေတာ့ တလြဲတေခ်ာ္နိုင္စြာ အဆုံးသတ္သြားသည္။ ဘဝတသက္တာတြင္ ထိုကဲ့သို႔ လူမ်ိဳးကို မေတြ႕ဖူး။ ကမၻာေပၚတြင္ ထိုလူမ်ိဳး ခပ္မ်ားမ်ား ရွိမည္ မဟုတ္။ ထိုေၾကာင့္ ထိုလူမ်ိဳးႏွင့္ ေနာက္ထပ္ေတြ႕မည္မဟုတ္ ဟု ယူဆမိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ႏွုတ္ဆက္ရသည္ကို အနည္းငယ္ပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ လက္လွမ္းျပၿပီးေနာက္ ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ ဆန႔္က်င္ဘက္အရပ္တြင္ရွိသည့္ ထြက္ေပါက္သို႔ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ အျပင္ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲတြင္ သူမ မွတပါး အျခားမေတြးမိ။