Difference between revisions of "Sword Art Online:Tomo 1 Kabanata 4"
| Line 4: | Line 4: | ||
''' |
''' |
||
| − | Isang buwan |
+ | Isang buwan sa loob ng laro, dalawang libo na ang namamatay. |
| − | Ang pag-asa na may tutulong sa labas ng mundon ito ay durog na, kahit sulat ay hindi man lang nakatulong. |
||
| − | Hindi ko nakita ito ng aking sarili, pero sabi nila ang sindak at kabaliwan ng players nung nalaman nila na hindi na sila makakabalik ay hindi kapani-niwala. Merong taong umi-iyak habang ang iba ay tumataghoy. Yung ibang players ay nag simulang maghukay nani-niwalang mawawasak nila ang mundong it. Ngunit ang mga object ay non-destructible kaya lahat ng ginawa nila ay walang kwenta. |
||
| − | Sabi nila, halos lahat ng players ay nahirapan tangapin ang kalagayan nila at isipin kong ano ang pwedeng gawin. |
||
| − | Ang mga players ay nahati sa apat. |
||
| + | Naglaho na rin ang pag-asang may tulong na manggagaling sa labas; walang ni isang mensahe ang nakarating sa amin. |
||
| − | Ang unang parte ay higit sa kalahati ng mga players - sila ang mga taong hindi tunangap sa mga kondisyon na binigay ni Kayaba Akihiko at nag i-intay parin ng tulong sa mundo sa labas. |
||
| + | |||
| − | Naintindihan ko naman ang ini-isip nila. Ang tunay na katawan nila ay nakahiga o nakaupo sa upuan habang natulog. Yuon ang tunay na katotohanan at ito ang «fake». Kung mayroong kahit na ang pinakamaliit na pagkatuklas, baka pwedeng makalabas dito. Kahit wala na ang log out button, baka meron ibang paraan para ma ka log out sa mundong ito na hindi alam ng mga creators. Sa labas, ang kompanya na nagpapa-takbo ng larong ito, Argus, ay naghahanap ng paraan para mai-ligtas ang mga players. Kung makaka-hintay lang sila, baka makaya nilang ibukas ang mata nila at makasama muli ang pamilya nila tapos bumalik sa school o trabaho. |
||
| + | |||
| + | Hindi ko man nakita, pero nakarating sa akin na grabe ang sindak at nawala ng katinuan ng mga manlalaro nang ma-realize nila na hindi na talaga sila makakabalik. May mga umiyak at pumalahaw, at ang ilan ay sinbukang maghukay sa siyudad habang sinasabi na sisirain nila ang mundong ito. Pero syempre, lahat ng gusali dito ay mga bagay na hindi nasisira. Kaya walang pinatunguhan ang kanilang mga aksyon. |
||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | Ilang araw bago matanggap ng mga manlalaro ang sitwasyon at saka lang sila nagsimulang mag-isip kung anong hakbang susunod nilang gagawin. |
||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | Nahati ang mga manlalaro sa apat na malalaking grupo. |
||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | Ang unang grupo ay binubuo ng kalahati ng bilang ng mga manlalaro; sila ‘yong mga hindi matanggap ang mga kondisyon ni Kayaba Akihiko at patuloy na naghihintay sa tulong na manggagaling sa labas. |
||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | Naiintindihan ko ang kanilang iniisip. Nakahiga sa kama o kaya naman naka-upo sa upuan ang kanilang katawan na marahil ay himbing na natutulog. Iyan ang reyalidad para sa kanila at ang sitwasyong ito ang peke. Iniisip nila na meron pang kahit maliit na paraan para makalabas. Bagaman nawala ang log out button, pero maaaring may bagay pa na nakatakas sa paningin ng mga may gawa ng laro— |
||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | At sa labas, ang kumpanyang Argus na nagpapatakbo ng laro, ay sinusubukan ang lahat para mailigtas ang mga manlalaro—kung makakapaghintay lang sila, magagawa rin nilang imulat ang mata, magkaroon ng masayang reunion sa kanilang pamilya at makabalik sa eskwela o trabaho at ang lahat ng ito ay isa na lamang bagay na mapapag-usapan nila— |
||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | Hindi naman kawalan ng saysay ang mag-isip ng ganito. Sa tingin ko, maging ako sa kaibuturan ng aking pagkatao ay umaasa din ng ganoon. |
||
Revision as of 13:42, 2 January 2013
Status: Incomplete
Kabanata 4
Isang buwan sa loob ng laro, dalawang libo na ang namamatay.
Naglaho na rin ang pag-asang may tulong na manggagaling sa labas; walang ni isang mensahe ang nakarating sa amin.
Hindi ko man nakita, pero nakarating sa akin na grabe ang sindak at nawala ng katinuan ng mga manlalaro nang ma-realize nila na hindi na talaga sila makakabalik. May mga umiyak at pumalahaw, at ang ilan ay sinbukang maghukay sa siyudad habang sinasabi na sisirain nila ang mundong ito. Pero syempre, lahat ng gusali dito ay mga bagay na hindi nasisira. Kaya walang pinatunguhan ang kanilang mga aksyon.
Ilang araw bago matanggap ng mga manlalaro ang sitwasyon at saka lang sila nagsimulang mag-isip kung anong hakbang susunod nilang gagawin.
Nahati ang mga manlalaro sa apat na malalaking grupo.
Ang unang grupo ay binubuo ng kalahati ng bilang ng mga manlalaro; sila ‘yong mga hindi matanggap ang mga kondisyon ni Kayaba Akihiko at patuloy na naghihintay sa tulong na manggagaling sa labas.
Naiintindihan ko ang kanilang iniisip. Nakahiga sa kama o kaya naman naka-upo sa upuan ang kanilang katawan na marahil ay himbing na natutulog. Iyan ang reyalidad para sa kanila at ang sitwasyong ito ang peke. Iniisip nila na meron pang kahit maliit na paraan para makalabas. Bagaman nawala ang log out button, pero maaaring may bagay pa na nakatakas sa paningin ng mga may gawa ng laro—
At sa labas, ang kumpanyang Argus na nagpapatakbo ng laro, ay sinusubukan ang lahat para mailigtas ang mga manlalaro—kung makakapaghintay lang sila, magagawa rin nilang imulat ang mata, magkaroon ng masayang reunion sa kanilang pamilya at makabalik sa eskwela o trabaho at ang lahat ng ito ay isa na lamang bagay na mapapag-usapan nila—
Hindi naman kawalan ng saysay ang mag-isip ng ganito. Sa tingin ko, maging ako sa kaibuturan ng aking pagkatao ay umaasa din ng ganoon.
| Bumalik sa Kabanata 3 | Ugat na Pahina | Pumunta sa Kabanata 5 |
