Difference between revisions of "Gekkou:Volume 1 က်ားစီးကရက္"
(Created page with "အတန္းျပန္စတဲ့ေန႔။ Tsukmori ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ေႏြးေထြးသည့္အျပဳံးျ...") |
|||
| Line 1: | Line 1: | ||
| + | ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္အသြား အိပ္ေရးပင္မဝ ၊ Tsukimori ကိုမေတြ႕မိ။ သို႔ေသာ္ မည္သူမၽွ သူမ မလာသည္ကို သတိမထားမိ။ Usami မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလၽွာက္ သည္ကို တိတ္တဆိတ္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနၿပီး Tsukimori ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ တခုခု ေမးခ်င္ပုံ။ ထိုမၽွ တြန႔္ဆုတ္ ေနသည္က သူမႏွင့္ပင္ မတူ။ ၾကည့္ရသည္မွာ ဟိုတေန႔မွ သူမ ဖြင့္ေျပာမိသည္ကို ယခုထိ စိတ္ထဲတြင္ ေပ်ာက္ေသးဟန္ မေပၚ။ |
||
| − | အတန္းျပန္စတဲ့ေန႔။ Tsukmori ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ေႏြးေထြးသည့္အျပဳံးျဖင့္ “မဂၤလာပါ” |
||
| + | မ်က္လုံးထဲ Usami ေဒါသထြက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚတြင္ လွိမ့္ေနမည့္ပုံကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ႐ုတ္တရက္ မ်က္လုံးခ်င္ဆုံမိသည္။ သူမ ခ်က္ခ်င္း အၾကည့္လြဲသြားသည္။ သူမ နားရြက္ဖ်ားႏွင့္ လည္ပင္းမ်ား ရဲကနဲ။ ၾကည့္ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးမွန္ပုံ ရသည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ သူမကို ၾကည့္ရင္ မျပဳံးပဲမေနနိုင္။ |
||
| − | စကၠန႔္အနည္းငယ္မၽွ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္ၿပီး ျပန္ႏွုတ္ဆက္လိုက္သည္။ “မဂၤလာပါ” ထိုေနာက္ ကိုယ္ခုံသို႔ ကိုယ္ ခပ္သုတ္သုတ္။ |
||
| + | “ဘာျဖစ္လို႔လဲ Usami?” |
||
| − | ငေၾကာက္ႏွင့္ မတူခ်င္ေသာ္လည္း တနဂၤလာ မနက္ေစာေစာမွာ သူမႏွင့္ မျငင္းခ်င္လွ။ ျဖစ္နိုင္လၽွင္ ခပ္ေဝးေဝးမွာေနၿပိး အခ်ိန္အေတာ္ေလး သူမ မ်က္နာကို မေတြ႕ရလ်င္ ပိုေကာင္းမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမင္ေနပါက ေသာၾကာေန႔ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ သတိရမိေနေသာေၾကာင့္။ |
||
| + | “….အာ! ဘ-ဘာလဲ? ဘာကိုလဲ? ဘာျဖစ္လို႔လဲ?” ထိတ္လန႔္ကာ စကားပင္ပီေအာင္ မေျပာနိုင္ေတာ့ပဲ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။ |
||
| − | သို႔ေသာ္ Tsukmori ကေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနသလို “Nonomiya-kun အက်ီေကာ္လံက လြဲေနတယ္” ဟု ေပ်ာ္ရြင္စြာျဖင့္ ေထာက္ျပၿပီး သူမ ထိုသို႔ ေျပာၾကားရန္ အႏွစ္တစ္ေထာင္ခန႔္ ေစာင့္ေနရသလို ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕ သို႔ ေရာက္လာ၏။ ထိုေနာက္ သူမ၏ သြယ္လ်ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ေသသပ္သြားရန္ ျပင္လိုက္သည္။ |
||
| + | “ငါကို ေမးခ်င္တာ ရွိလား?” |
||
| − | ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိေအာက္မွာေတာ့ သူမ၏ ျဖဴဝင္းေသာ လည္တိုင္ ၊ အေတြးစမ်ား ေဘာင္ဘင္မခတ္မွီ မ်က္လုံးကို ပိတ္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္လံမွာ နဂိုကတည္းက မလြဲေပ။ |
||
| + | “ဟင့္-ဟင့္အင္း မၾကားခ်င္ဘူး! အခုမဟုတ္ဘူး! ငါကိုယ္ အခ်ိန္နည္းနည္းေပးပါဦး! ငါအခုမၾကားခ်င္ေသးဘူး!” |
||
| − | “ဘယ္ေတာ့ ထပ္လာမလဲ” ဟု ဆြဲေဆာင္မွု ရွိေသာ ႏွုတ္ခမ္းဖ်ားကို ဖြဖြလွုပ္၍ Tsukimori တိုးတိုးေျပာသည္။ |
||
| + | လတ္စသတ္ေတာ့ ဒီလိုကိုး။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိၿပီး သူမ ၿငိမ္ေအာင္ ထိန္းသည့္ အေနျဖင့္ “နင္ငါ့ကို Tsukimori အေၾကာင္း ေမးခ်င္လို႔လား?” |
||
| − | ေသာၾကာေန႔မွ ကိစၥကို ေမ့ေသးသည့္ပုံမေပၚ။ |
||
| + | “….. အား နင္ေျပာတာ ဒါကိုလား” ဟု သက္ျပင္းခ်ကာ Usami စိတ္သက္သာရာၿပီး အသံခပ္မာမာျဖင့္ “ေအးဟုတ္တယ္ ဘာလို႔ သူဒီေန႔ ေက်ာင္းပ်က္တာလဲ” |
||
| − | “အဲဒီေန႔က ျပႆနာ ျဖစ္တာေတာင္ ဒီေန႔ ဒီစကားေျပာထြက္ေသးတယ္” ဟု စိတ္ထဲမွာေတြးမိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္မွာ ကူမည့္ကူမည့္သူမဲ့။ |
||
| + | ေဘးမွာ ထိုင္ေနေသာ Usami ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး ရွဉ့္ေလးလို။ |
||
| − | “လာမယ့္ စေနေန႔ ညေနအားတယ္ အေမ အစည္းအေဝး ရွိလို႔ ေနာက္က်လိမ့္မယ္ ” |
||
| + | “မသိ ၾကည့္ရတာ မေန႔က မိုးရြာလို႔ ဖ်ားလို႔ ေနမွာေပါ့?” မျပတ္မသားေျဖလိုက္သည္။ |
||
| − | သူမႏွင့္မသက္ဆိုင္သလို ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ။ |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္ကို Tsukimori ေရာ ရဲမ်ားကပါ သူမအေမ ေပ်ာက္ဆုံးမွုကို တိမ္ခ်န္ထား ၾကသည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ထိုကိစၥႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေျပာျပမည္မဟုတ္။ Tsukimori ဖက္မွ စဥ္းစားလၽွင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူမ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရွိေနသည္က အမ်ားအျမင္တြင္ မသင့္ေတာ္၊ ထိုေၾကာင့္ ထင္ထားသည္ထက္ သူမ ဝမ္းနည္းေနသည္ကို ေတြ႕ေသာ္လည္း ဘာမွ မတက္နိုင္။ ထိုအျပင္ တေယာက္ကို ေျပာမိပါက က်န္သူမ်ားမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရွင္လတ္လတ္ ကင္၊ ဖုတ္၊ ေၾကာ္၊ ေလွာ္ မ်ိဳးစုံျဖင့္ အညႇင္းပန္းအႏွိပ္စက္ ခံရမည္ကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ အတန္းထဲမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အထူးသျဖင့္ kamogawa ႏွင့္ Usami တို႔သာ Tsukimori အိမ္သြားသည္ကို သိၾကလၽွင္ ၊ စိတ္ကူးျဖင့္ေတြးၾကည့္မိ႐ုံျဖင္ ေခါင္းကိုက္မိသည္။ ထိုေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္သည့္ အေနျဖင့္ မျပတ္မသား ေျဖလိုက္သည္။ ျပႆနာကင္းေအာင္ ေနခ်င္ေသာ္လည္း တစ္ညလုံး မအိပ္ရပဲ ဦးေႏွာက္သုံး ရသျဖင့္ အလြန္ပင္ပန္းေလသည္။ |
||
| − | “ငါက အင္း ဟုတ္ကဲ့ လာပါမယ္ လို႔ေျပာမယ္ ထင္ထားလို႔လား” |
||
| + | “ၾကည့္ရတာ ငါ Youko-san ဆီ သြားလည္ရင္ ေကာင္းမလား” |
||
| − | “ကၽြန္မကေရာ ဟင့္အင္း မလာနိုင္ပါဘူး ဆိုတဲ့ စကားမ်ား ၾကားခ်င္တယ္ ထင္ထားလို႔လား” |
||
| + | မလုပ္နဲ႔ ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း မရ။ ထိုေၾကာင့္ သက္ျပင္းခ်ကာ အျပစ္တင္ လိုေသာ အၾကည့္ျဖင့္ “နင့္ ကလပ္ေကာ?” |
||
| − | “ၾကည့္ရတာ အဲဒီတုံးက နင္က ငါ့ကိုေၾကာက္ေနတာပဲေလ ေသခ်ာေအာင္ေျပာရဦးမွာပါ့” |
||
| + | “အမ္. . . ” |
||
| − | သူမကို ႏွာေခါင္းနားအထိ ကပ္ကာ ေျပာလိုက္သည့္စကားကေတာ့ |
||
| + | Usami တစ္ေယာက္ သခင္ထဲမွ ခြင့္ေတာင္းသည့္ ပါပီေလးလို ၾကည့္ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မွ |
||
| − | “အဲဒီကို ငါဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မလာဘူး” ေျပာၿပီးေနာက္ Tsukimori ပုံစံ ျပဳံးလိုက္ေလသည္။ |
||
| + | “ပ်က္ဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔” ဟု သတိေပးလိုက္သည္။ |
||
| − | “နင္ဘာမွ ရွက္ေနစရာ မလိုပါဘူး” သို႔ေသာ္ မူရင္း အျပဳံးပိုင္ရွင္ကေတာ့ အျပဳံးမပ်က္။ |
||
| + | ” ထင္သားပဲ နင္ေျပာမယ္ဆိုတာ” |
||
| − | “အခ်ိန္ၾကာေလ နင္လုပ္တာ အ႐ူးၾကေနတာပဲ သိရဲ့လား” |
||
| + | Usami စားပြဲေပၚသို႔ ေခြက်သြားသည္။ |
||
| − | “တကယ္ေတာ့ နင္ကမွ မပြင့္လင္းတာ” |
||
| + | “ဒါဆို နဂိုကတည္းက ေခါင္းထဲမွာ မဆိုင္တာေတြ မထည့္ထားနဲ႔ေလ!” |
||
| − | ႏွစ္ေယာက္သား ဒီေလာက္ကပ္ၿပီး ျပဳံးျပေနသျဖင့္ က်န္တဲ့သူေတြ အျမင္မွာ သူငယ္ခ်င္းအရင္းမ်ား ဟု ထင္ေပၾကမည္။ သို႔ေသာ္ |
||
| + | “ဒါေပမယ့္ ငါစိတ္ပူတယ္!” |
||
| − | “Youko-san နဲ႔ Nonomiya က ရည္းစားေတြၾကေနတာပဲ ?” ဟု စကားနဲ႔အတူ |
||
| + | Usami ႏွုတ္ခမ္းကိုစူထားၿပီး ခုံေပၚတြင္ ေမွာက္ရက္။ |
||
| − | စိတ္ပ်က္ပ်က္လက္ပ်က္ အသံျဖင့္ မေက်မနပ္ မွတ္ခ်က္မ်ားက အမ်ားအျပားထြက္ေပၚလာ၏။ Chizuru Usami က ပထမဆုံးေသာ မွတ္ခ်က္ခ်သူ ျဖစ္သည္။ သူမ မ်က္နာမွာ သွုန္မွုန္လ်က္ ေမးကို စားပြဲေပၚတင္ထားၿပီး ပါးကိုလည္းေဖာင္းထားေသးသည္။ ငါးပူစီေဖာင္းကို မျမင္ဖူးေသာ္လည္း သူမသည္ ငါးပူးစိေဖာင္းႏွင့္ တူသည္ဟု ထင္မိသည္။ Usami သည္ ထူးျခားသည့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္။ သူမကဲ့သို႔ စိတ္ဆိုးေနေသာ္လည္း ခ်စ္စရာေကာင္းေသးသည့္ မ်က္နာမ်ိဳး ေလာကတြင္ ခပ္မ်ားမ်ား မရွိနိုင္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ Usami ကို ေပ်ာ္ရြင္စြာ ေစာင္းၾကည့္ေနတုံး Tsukimori မွ ရွက္ရြံစြာျဖင့္ |
||
| + | “ငါဖာသာငါ ဖ်ားတာေနမွာေပါ့လို႔ ေျပာတာ ဟုတ္ခ်င္မွလည္းဟုတ္မွာေပါ့ မနက္ျဖန္မွ ဖုန္းေခၚၾကည့္လိုက္ေပါ့” |
||
| − | “ၾကားလိုက္လား ? သမီးရည္းစားေတြတဲ့ ရယ္ရတယ္ေနာ္” |
||
| + | တကယ္ အလုပ္ရွုပ္၏။ ၾကည့္ရသည္မွာ Tsukimori ကိုပင္ ဖုန္းဆက္ၿပီး ဖ်ားေနသည္ဟု လိမ္ခိုင္းရမလို ျဖစ္ေသာ္လည္း မလြယ္လွ။ သို႔ေသာ္ Usami တစ္ေယာက္ စားပြဲေပၚ ပါးအပ္၍ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ၿငိမ့္ေနသည္ ကိုေတြ႕ရေသာအခါ အေတာ္ေလး စိတ္သက္သာမိသည္။ |
||
| − | တကယ္လို႔မ်ား Tsukimori သာ ပါးတစ္ဖက္ ရွက္ေသြးျဖန္းသြားလၽွင္ သူမကို ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ထင္မိမည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ Tsukimori Youko ကေတာ့ ဒါကို နားလည္နိုင္မည္ မထင္။ |
||
| + | “အမ္ ေကာင္းၿပီေလ” |
||
| + | ဒီေန႔ Tsukimori မရွိေသာ္ေၾကာင့္ေလာမသိ၊ ေက်ာင္းက ပို၍ ၿငိမ္းခ်မ္းေနသလို။ ထို႔ေၾကာင့္ Kamogawa ႏွင့္ ဝိုင္းေတာ္သား မ်ားကလည္း ၿငိမ္သက္။ ယခု ကဲ့သို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာမေနရသည္ အေတာ္ပင္ၾကာေလၿပီ။ ထို စာရြက္ကိုရမိခ်ိန္မွ စ၍ Tsukimori Youko သည္ ဘဝ၏ အေရးႀကီးအစိတ္အပိုင္း တစ္ခုျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိဆိုလိုသည့္ အေရးႀကီးသည္ ဟုသည့္ အဓိပၸါယ္မွာ အျခားသူမ်ားႏွင့္ မတူ။ |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္သာ သူမ၏ လၽွိုဝွက္ခ်က္ လူသတ္နည္း စာရြက္ကို သိသည္။ သူမကို ထိုစာရြက္ႏွင့္အတူ သတိထားေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ သူမႏွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံ ေနရျခင္း အဓိကအေၾကာင္းမွာ သူမအေဖကို သတ္သည္ဟု ယူဆသျဖင့္။ အေၾကာင္းဆက္အေနျဖင့္ သူမနားတြင္ တခါမွ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း မေနရ။ သို႔ေသာ္ ထိုေနရက္မ်ား မရွိေတာ့ ဟု ထင္မိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဘယ္ဘက္ အကၤ်ီအိတ္ကပ္ကို စမ္းမိသည္။ |
||
| − | ထိုေနာက္ သူမမ်က္နာကို လေရာင္လို ေတာက္ပလိုက္သည္။ ကမၻာေျမကို အုပ္စိုးမည့္ နတ္ဆိုးတစ္ပါးလို။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လုံးထဲ သူမေနာက္ေက်ာတြင္ အၿမီးမွာ ေပါက္လာသည္ ဟုထင္မိသည္။ |
||
| + | “. . . ဒါေၾကာင့္ ငါလည္း နင့္ကို ႏွုတ္ဆက္ေတာ့မယ္” |
||
| − | “ႀကိဳဆိုပါတယ္ အခ်စ္ ေရခ်ိဳးမလား ထမင္းစားမလား ဒါမွမဟုတ္ ငါ့ကိုပဲ….?” |
||
| + | သဘာဝက်က် ေလးလံထုံထိုင္းစြာ မပြင့္တပြင့္ ေျပာမိလိုက္သည္ကို အံဩမိသည္။ ထိုေၾကာင္ Tsukimori ႏွင့္ လူသတ္နည္း စာရြက္ႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ ေန႔ရက္မ်ားမွာ ဘာမွမဟုတ္ ေသာ္လည္း ရင္ထဲတြင္ ရင္းႏွီးေနမိ။ ယခင္ကဲ့သို႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဘဝကို ျပန္သြားရေသာ္လည္း အထီးက်န္ေနသလို။ |
||
| − | ၿပီးေတာ့ အေတာ္ေလး ေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ေလသည္။ က်န္သူမ်ားမွာေတာ့ သူမ၏ သေဘာအမွန္ကို မသိ၍ ျဖဴစင္လွသည့္ မိန္းကေလးက စေနာက္ေနသည္ ဟု ထင္ၾကလိမ့္မည္။ |
||
| + | လူသတ္နည္း စာရြက္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ သံသယမ်ားဝင္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံး စိတ္ကို ဒုံးဒုံးခ်လိုက္သည္။ Tsukimori Youko မည္သူကိုမွ မသတ္ခဲ့။ သူမလို ဉာဏ္မ်ားၿပီးေခါင္းမာသည့္ သူတစ္ေယာက္သည္ သာမန္မၽွပင္ ဦးေႏွာက္မရွိသည့္သူမ်ားသာလုပ္မည့္ မွားယြင္းသည့္ လုပ္ရပ္ကို လုပ္မည္ မဟုတ္။ မ်က္လုံးထဲတြင္ ဖခင္ျဖစ္သူအသုဘ တြင္ပင္ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ရင့္က်က္ေနေသာ အမူအရာျဖင့္ ဂ႐ုတစိုက္ ေနထိုင္ေသာ သာမန္မိန္းကေလး တစ္ေယာက္သာ။ |
||
| − | “…တကယ္ဟာသပဲ” |
||
| + | သူမ အေမ ေနာက္ဆုံးစကားမ်ားလား သို႔မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထင္ သက္သက္ေပေလာ။ လူသတ္မွု ဆိုသည္မွာ ႐ူးသြပ္ၿပီး ကေသာင္းကနင္း နိုင္ေသာ လုပ္ရပ္ဟု သူမ မေျပာခဲ့ပါသေလာ? သူမလို ညဏ္မ်ားသူတစ္ေယာက္- ကၽြန္ေတာ္ သိေသာသူေတြထက္ ပါးနပ္သူတစ္ေယာက္ – အေနျဖင့္ သူမ မည္သည့္ – အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ မဆို – လူသတ္မွုကို က်ဴးလြန္မည္ မဟုတ္။ |
||
| − | ကၽြန္ေတာ္အတြက္ မည့္သိုပင္ ေတြးေတြး အိပ္မက္ဆိုး။ ေယာက္်ားေလးမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္ကေတာ့ Tsukimori Youko ႏွင့္ပတ္သတ္လာ၍ မေနနိုင္ မထိုင္နိုင္ စကားစေလသည္။ |
||
| + | အနည္းဆုံး သူမလုပ္ခဲ့သည္ဟု စဥ္းစား၍မရ။ အဆုံးသတ္တြင္ သူမကို လူသတ္သမားဟု မျမင္ေတာ့။ Tsukimori Youko ေက်ာင္းပ်က္သည့္ ပထမေန႔သည္ ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ ၿပီးဆုံး၏။ သို႔ေသာ္ ဒုတိယေန႔ အတန္းထဲတြင္ သူမကို စိတ္ပူသူမ်ားျဖင့္ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနသည္။ ထင္သည့္အတိုင္ အားလုံး ဦးတည္ခ်က္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္ဆီသို႔ ၊ ႀကိဳေတြးထားသည့္အတိုင္း ႐ူးခ်င္ေယာင္သာ ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ |
||
| − | “ေဟ့! Nonomiya!” |
||
| + | ထိုေနာက္ ဘာဆက္ျဖစ္သနည္း? ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ား ထြက္ေပၚလာကာ ေကာလဟာလမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ထိုေၾကာင့္ Tsukimori Youko အမည္မွာ တတိယေန႔တြင္ တေက်ာင္းလုံး ပ်ံနံ့သြားလၽွက္။ သူမ ဖ်ားသျဖင့္ ေဆး႐ုံတက္ရသည္ ၊ ျပန္ေပးဆြဲ ခံထားရသည္ ၊ ေဟာလီဝုဒ္တြင္ ႐ုပ္ရွင္ရိုက္ေနသည္ ၊ မင္းသားေလးတစ္ပါးႏွင့္ေတြ႕ကာ သေဘာက်သြားသျဖင့္ လက္ထပ္လိုက္သည္ ၊ စသျဖင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေကာလဟာလမ်ားမွာ ေနရာအႏွံ့ ပ်ံႏွံ့ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာမူ ႀကိတ္၍သာ ရယ္မိသည္။ |
||
| − | ဟုဆိုကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္က ငရဲျပည္တံခါးဝေစာင့္ေနသည့္ ငရဲသားအျပဳံးမ်ိဳးျဖင့္ Kamogawa ။ |
||
| + | သူမ ရွိသည္ မရွိသည္ ျဖစ္ေစ ၊ လူအမ်ား၏ စိတ္ဝင္စားျခင္းခံရသည္။ ထိုေၾကာင့္ပင္ မိန္းကေလးမ်ား၏ ေက်ာ္ၾကားမွုကို သတိထားမိသည္။ စတုတၳေန႔ တြင္မူ ေကာလဟာလမွာ နားေထာင္၍ မေကာင္းေတာ့။ Tsukimori တစ္ေယာက္၊ သူမအေမ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ရဲမ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းကာ သူမအေမ ကိုရွာေနသည္၊ မအိပ္မေန အသည္းအသန္ ရွာေနသည့္ ေကာလဟာလ မွာ ပ်ံႏွံသြားသည္။ |
||
| − | “အင္းေပါ့ ေရခ်ိဳးမွာေပါ့ကြ ဟုတ္ဖူးလား မင္းဆိုရင္ေတာ့ ေရခ်ိဳးတာကိုပဲ ေရြးမွာေပါ့ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား?” |
||
| + | ေကာလဟာလ၏ အစမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွ ၊ ၎၏ အမ်ိဳးျဖစ္သူမွာ ရဲစခန္းတစ္ခုႏွင့္ ပတ္သတ္ပုံရ၏။ ထိုေကာလဟလမွာ အလ်င္အျမန္ပင္ပ်ံႏွံသြားသည္။ သူမအေမ ေပ်ာက္သြားသည္ကို အတည္ျပဳနိုင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေကာလဟာလသည္ သတင္းအျဖစ္သို႔ တနဂၤလာေန႔တြင္ အသြင္ေျပာင္းသြား၏။ တစ္ပတ္ၾကာမစဲသည့္ မိုးတိတ္၍ တိမ္မဲ့ေကာင္းကင္ျပာ ကို လက္ေဆာင္ေပးသည္။ ထိုမနက္ Tsukimori အေမကို ရွာေတြခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ အေလာင္းအေနျဖင့္။ ရပ္ကြက္မွ ေက်ာက္တုံးမ်ားပုံထားသည့္ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုတြင္ ေတြရသည္ဟု ဆို၏။ ထိုအေပၚတြင္ေတာ့ တၿမိဳ႕လုံးျမင္နိုင္သည့္ ပန္းၿခံငယ္ေလးတစ္ခုရွိသည္။ ေတာင္ေစာင္းမ်ား ဝန္းရံထားသည့္ ပန္းၿခံျဖစ္၍ အမွီအကာမ်ား ျပဳလုပ္ထားေသာ္လည္း လူႀကီး တစ္ေယာက္ ခုန္ခ်နိုင္သည့္ အေနအထားပင္။ အေလာင္းကို မေတြ႕ရသည့္ အေၾကာင္းမွာ ေတာင္ေျခတြင္ မဟုတ္သည့္အျပင္ ထူထပ္စြာေပါက္ေရာက္ ေနေသာပန္းခင္းမ်ားက ေတာင္ကုန္းတစ္ခုလုံး ဖုံအုပ္ထားသျဖင့္။ |
||
| − | ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မၾကည္လင္သည့္ ၾကားထဲ ၎တို႔ တသိုက္မွာ “ေျဖေလ” ဟုဆိုကာ အတင္းအက်ပ္ ေတာင္းဆို။ |
||
| + | ေတြ႕ရွိသည့္ ရဲတစ္ေယာက္ အဆိုအရ တစ္သက္တြင္ ထိုမၽွလွပသည့္ အေလာင္းကို မေတြ႕ ဖူးခဲ့ ဟုေျပာသည္။ အေလာင္းမွာ ခရမ္းေရာင္ပန္းပြင့္မ်ားျဖင့္ အေနာက္တိုင္း ပန္းခ်ီကားမ်ားလို ခ်ယ္သထားသည့္ႏွယ္ ဟုလည္းေျပာသည္။ ၎ခမ်ာ အေလာင္းကိုေတြ႕ေနသည္ ကိုေမ့ေလ်ာ့ကာ ပန္းခင္းမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ထဲ ၾကည္ႏူးေနမိသည္ ဟု ေျပာၾကားခ်က္က ေက်ာပင္ခ်မ္းမိ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုေနရာတြင္ ရွိခ်င္ပါဘိ။ သူမ အေမေသဆုံးသည့္ သတင္းသည္ တေက်ာင္းလုံးပ်ံ႕သြားၿပီး အားလုံး အံလည္းဩ ဝိုင္းလည္း သနားၾကသည္။ |
||
| − | “မင္းသာေရမခ်ိဳးဘူး ဆိုရင္ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ မင္းသိပါတယ္ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ” |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပုံမွန္မၽွသာ။ သူမ အေမကို ေသဆုံးမွုကို ဝမ္းနည္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်န္သူမ်ားႏွင့္ မတူသည္က ကၽြန္ေတာ္မွာ ေသဆုံးမွုကို အေစာကပင္ ခန႔္မွန္းမိသည္။ အေၾကာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္အထင္ သူမအေမသည္ လူသတ္နည္း စာရြက္ကို အသုံးျပဳ၍ သူမအေဖကို သတ္လိုက္လိမ့္မည္။ အေၾကာင္းရင္းက ႏွစ္ခု ၊ ပထမတစ္ခုက သူမမိသားစု အေျခအေန ။ အသုဘတြင္ ၾကားမိသည္က သူမ မိသားစု အားလုံးမွာ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ အဆင္ေျပသည္ကို သိရသည္။ ထို႔အျပင္ သူမအေမ ၎ေယာက်ာ္းပုံ ကိုကိုင္ၿပီး ငိုေႂကြးသျဖင့္ အလြန္ပင္ စိတ္ဆင္းရဲေနပုံ။ ထိုေၾကာင့္ စိတ္ထဲေတြးမိသည္က Tsukimori မိသားစုမွာ အဆင္ေျပေၿပ ေအးေအးခ်မ္ခ်မ္း ၎တို႔ လင္မယားမွာလည္း ထိုနည္းတူပင္ ျဖစ္ရမည္။ သို႔ေသာ္ သူမအေမ အခန္းထဲသို႔ေရာက္ခဲ့ေသာ္ အခါ ထိုအခ်က္ကို သံသယဝင္မိသည္။ |
||
| − | တစ္ဖြဲလုံး အခ်င္းခ်င္းၾကည့္လိုက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္လို အျပဳံးမ်ိဳးျဖင့္။ စိတ္ပ်က္စရာပင္။ |
||
| + | Tsukimori အေနနဲ႔ သူမမိဘႏွစ္ပါး ခြဲအိပ္သည္ကို ဂ႐ုမျပဳေသာ္လည္း ထိုအခ်က္ေၾကာင့္ ထင္ထားသလို အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္ေျပၾကသည္ ဟုယူဆ၍ မရနိုင္။ အဓိက အခ်က္မွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ခြဲအိပ္ျခင္းကိုက သာယာေပ်ာ္ရြင္သည့္ အိမ္ေထာင္ဟု ေခၚ၍ ရနိုင္မည္ေလာ။ ထိုအခ်က္ကို ေထာက္႐ူ၍ တကယ္တမ္း ေျပာင္းျပန္ အေနျဖင့္ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေၿပ ဟုယူဆနိုင္သည္။ ထိုအျပင္ သူမအေမ အခန္းထဲရွိ ဓာတ္ပုံမ်ားတြင္ သူမအေဖ့ကို တစ္ပုံမၽွမေတြ႕ရျခင္း ကလည္း သံသယဝင္ဖြယ္ အခ်က္တစ္ခု။ ထိုေၾကာင့္ ထိုယူဆခ်က္မွာ ပို၍ ခိုင္မာ လာသည္။ |
||
| − | “အင္း ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ငါေသခ်ာေပါက္ေရြးမွာက” |
||
| + | ဒုတိယအခ်က္မွာ လူသတ္နည္းစာရြက္ ကိုေရးသူ။ အေစာကတည္း အံဩမိသည္က အဘယ္ေၾကာင့္ “နည္း” ဟုေပးသနည္း။ လူသတ္ရန္အႀကံ စသျဖင့္ သင့္ေတာ္ရာ အမည္ တစ္ခုခု မေပးနိုင္သည္ေလာ ? တကယ္ဆိုလ်င္ လူသတ္ရန္အႀကံ ဆိုသည့္ စာရြက္မွာ ပို၍ အေျခအေနျဖင့္ ကိုက္ညီဦးမည္။ “နည္း” ဟု စကားကို အသုံးျပဳထားသျဖင့္ ဟင္းခ်က္နည္းမ်ားကို သင္ၾကားေနေသာ ဆရာမအေနျဖင့္ ပုံမွန္သုံးစြဲေနၾက ျဖစ္မိဟု ယူဆမိသည္။ ထိုေၾကာင့္ Tsukimori အိမ္သြားေသာ အခါ ထိုယူဆခ်က္အတြက္ သက္ေသကိုရွာမိသည္။ |
||
| − | ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ႀကိဳက္တာေရြးမွာေပါ့ ဘာျဖစ္လဲ။ Kamogawa နဲ႔ တျခားလူေတြကို မေၾကာက္။ |
||
| + | ေရးထားေသာဟင္းခ်က္နည္းစာအုပ္မ်ားမွ လိုက္မွတ္ထားေသာ မွတ္စုမ်ားကိုေတြ႕ရသည္။ မည္သည္ကို ေရးထားသည္ကို ေသခ်ာမသိေသာ္လည္း အေရးႀကီးသည္က လက္ေရး။ လူသတ္နည္းစာရြက္ ႏွင့္ တိုက္စစ္ၾကည့္ေသာ္ လုံးဝကြက္တိ တိုက္ဆိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ လက္ေရးတူေသာ္ ေရးသူအတူတူပင္ ျဖစ္ရမည္။ တနည္းအားျဖင့္ လူသတ္နည္း စာရြက္ေနာက္ကြယ္မွ လၽွိုဝွက္ခ်က္သည္ သူမ အေမ ၊ သူမ အေဖျဖင့္ အဆင္မေျပသျဖင့္ ေရးၿပီး သတ္ရန္ႀကံစည္ခဲ့ကာ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေနာင္တရၿပီး ကိုယ္ကိုယ္ကို သတ္ေသသည္ဟု ယူဆမိသည္။ |
||
| − | “— ထမင္းစားမွာေပါ့ကြ ဟုတ္ဘူးလား?” |
||
| + | ထိုေၾကာင့္ သနားရန္မရွိ။ ေသြးေအးစြာေျပာရလၽွင္ “ကိုယ့္ျပဳေသာကံ ကိုယ္သာခံရသည္” ဟုေျပာနိုင္သည္။ ေၾကာင္ႏွင့္ႂကြက္ ကစားသည္ကာလမွာ ၿပီးဆုံးသြားၿပီ ျဖစ္၍ ဘာမွ တြယ္တာ စြဲလမ္းမွု မွ မရွိ။ လူသတ္နည္း စာရြက္သည္ စိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းေတာ့ေခ်။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္မွုသည္ သူမအေမ ေသဆုံးျခင္းႏွင့္ အၿပီးသတ္ေလ၏။ ယခုစဥ္းစားခ်က္မ်ားသည္ ယူဆခ်က္သက္သက္သာျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ အမွန္တရား ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္ ၊ လိုအပ္ခ်က္မ်ားလည္းရွိနိုင္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ သာမန္အထက္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ အမွန္တရားကို မခ်ဥ္းကပ္နိုင္ဟု ယူဆမိသည္။ ထိုေၾကာင့္ စိတ္ကူးယဥ္အေျဖျဖင့္ ေက်နပ္ေနမိသည္။ ထိုေၾကာင့္ Tsukimori Youko ၏ အတည္ျပဳခ်က္မလိုေတာ့ေခ်။ တေန႔ ထိုကိစၥကို ေမးၾကည့္မည္။ သို႔ေသာ္ ယခုမဟုတ္။ |
||
| − | သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ျပႆနာ မရွာခ်င္။ |
||
| + | ကံေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ မသိေသာ္လည္း ထိုၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ ကာလမ်ားမွ ၾကာရွည္ပင္ မခံေခ်။ ယခင္ကိစၥမ်ားတြင္ အသိျဖစ္သြားေသာ စုံေထာက္တစ္ေယာက္၏ စကားေၾကာင့္။ ပထမဆုံး သူႏွင့္ေတြ႕ခ်ိန္က Tsukimori အေမေပ်ာက္ဆုံးခ်ိန္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ မွာတမ္းကိုေတြ႕သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရဲစခန္းကို ဖုန္းဆက္ခ်ိန္မွာ Tsukimori မွာေတာ့ အံဩထိတ္လန႔္ေနဆဲ။ နာရီသံ တစ္ခ်က္ခ်က္သာ ၾကားရဲၿပီး တိတ္ဆိတ္၊ နာရီဝက္ခန႔္ ၾကာေသာ္ ရဲကားတစ္စီး ေရာက္လာ၏။ ယူနီေဖာင္းဝတ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ၊ အရပ္ရွည္ရွည္ ႏွင့္ အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံ ဝတ္ထားသူ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး “အား ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ သိၿပီ သိၿပီ ေသတမ္းစာျဖစ္မယ္!” ဟု အရပ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ တစ္ေယာက္မွာ ေျပာဆိုေနသည့္။ သူ႔ အမည္မွာ Konan ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေပးသည္။ |
||
| − | “မင္းဉာဏ္ေကာင္းသားပဲ Nonomiya-kun!” |
||
| + | ယခင္ကပင္္ ရဲမ်ား ေမးျမန္းျခင္းကို ခံရဖူးသည္။ ထိုအႀကိမ္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္ခန႔္မွ ျဖစ္၍ အိမ္နားမွ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ အေဖာက္ခံရသျဖင့္ စုံေထာက္ႏွစ္ေကာင္ အိမ္သို႔ ေရာက္လာသည္။ သိသာသည့္ ေမးခြန္းမ်ား ထက္စာလၽွင္ အဓိကအားျဖင့္ အလစ္သုတ္သမားမွာ လြတ္ေနေသးေၾကာင္း သတိေပးလိုဟန္။ ထိုသူမ်ား၏ ပုံစံသည္ သာမန္သူမ်ားႏွင့္ လြန္စြာကြာျခားသည္။ ၎တို႔အၾကည့္တစ္ခ်က္ပင္လင္ အေတာ္ပင္ ထိတ္လန႔္စရာ။ ထိုေၾကာင့္ ရဲတစ္ေယာက္၏ အခြင္အာဏာမွာ အလြန္ အႏၲာရယ္မ်ားသည့္ အျဖစ္သို႔ေရာက္နိုင္သည္။ |
||
| − | “ငါေျပာခ်င္တာကို နားလည္တဲ့ အတြက္ ဝမ္းသာပါတယ္ကြာ Kamogawa-kun” |
||
| + | ထိုေနာက္ ေမးေနစဥ္အခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ အလစ္သုတ္သမားဖမ္းမိေၾကာင္း သတင္းၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွႏွင့္ ႏွိုင္းစာလၽွင္ Konan ဆိုသည့္ ပုဂၢိဳလ္သည္ စုံေထာက္တစ္ေယာက္ ျဖင့္ပင္ မတူေခ်။ အသက္ကိုခန႔္မွန္းရသည့္မွာေတာ့ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ပင္။ ရာထူးအေနနဲ႔ ၾကည့္ရေသာ္ သူမွာ ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားေသာသူ ထက္ ပို၍ျမင့္ပုံ။ အျပာရင့္ႏွင့္အျဖဴကြက္ အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံ ကိုဝတ္ထားၿပီး Konana ကိုၾကည့္ရသည္မွာ ခြင္ေကာင္းေကာင္းမိထားေသာ ေယာက်ာ္းပိုင္းလုံးတစ္ေကာင္ႏွင့္ ပို၍တူလွသည္။ ကပ်က္ကေခ်ာ္ ဝတ္ထားေသာ သူ႔ပုံစံႏွင့္ စကားကို တတြတ္တြတ္ ေျပာေနျခင္းေၾကာင့္ သူလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို အမုန္းဆုံးဟု သတ္မွတ္မိသည္။ |
||
| − | “ဒါဆို ဟိုဖက္သြားၿပီး မင္းေျပာတဲ့စကားေတြ နားေထာင္ၾကတာေပါ့ကြာ ဟုတ္ဖူးလား” |
||
| − | “အေျခအေနက စကားနဲ႔ေဖာ္ျပလို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္” |
||
| − | သူတို႔၏ အခ်ိန္ျဖဳန္းျခင္း လုပ္ငန္း စတင္ပါေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္ကို Tsukimori နဲ႔ ႀကိဳက္ေနသလားဟု စုံစမ္းေစေဆးေလရာ ကၽြန္ေတာ္မွလည္း လုံးဝဥသုန္ မဟုတ္မမွန္ေၾကာင္း ၎တို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေစရန္ ထိုကိစၥျဖင့္ မသက္ဆိုင္ေၾကာင္း ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆိုရေလ၏။ တကယ္ကို နားမလည္နိုင္တဲ့လူေတြ။ “လူသတ္နည္း” အေၾကာင္း မသိေသး၍ပင္ ထိုမၽွေလာက္ စြဲစြဲလန္းလန္း ျဖစ္ေနျခင္း ။ ထိုေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေနသည္ကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္ ၊ Tsukimori လက္လွမ္းျပလိုက္သည္။ |
||
| + | “အား ခ်စ္စရာေလးပဲ တီဗြီထဲ ပါဖူးလား ? မပါဖူးလား? ပါရမွာေနာ္! ညီမသာပါရင္ ဆုရမွာ! ဟင့္အင္း တကယ္! စကားမစပ္ အသက္ ဘယ္ေလာက္လဲ ? Youko-chan? ၁၇ ဟုတ္လား? အမ္း ေမာင္ႏွမကေရာ ? အႀကီးဆုံးလား? ေအာ္ မရွိဘူးလား တစ္ေယာက္ေတာင္ မရွိဘူးေပါ့ေနာ္ တကယ္လား ဒီေတာ့ တဦးတည္းေသာ သမီးေပါ့ေနာ္ သနားစရာကြယ္ သနားစရာ ဒါေပမယ့္ ညီမ အေမလည္း ေတာ္ေတာ္ေခ်ာမွာပဲ ငယ္ေသးတယ္ မဟုတ္လား? အင္းဟုတ္ၿပီ ေဟ့ၾကားလား အန္တီကို ျမန္ျမန္ရွာရေအာင္ ” |
||
| − | “ဂြတ္ဘိုင္ ဒါလင္!” |
||
| + | Konan တစ္ေယာက္ ၊ ေဘးနားမွ ရဲအရာရွိမွ ဘုၾကည့္ၾကည့္ေနသည္ကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္ ေျပာခ်င္ရာေျပာေနေလသည္။ အေစာကတည္းက Konan ဆိုသည့္ လူႀကီးကို သိပ္သေဘာမေတြ႕ မိနစ္အနည္းငယ္မၽွၾကာေသာအခါ ေသာက္ျမင္ပင္ကတ္မိသည္။ သူက Tsukimori ကို ဂ႐ုမစိုက္။ ဒီလူက ရဲေရာ ဟုတ္ေသး ရဲ့လား။ အေမ ေပ်ာက္သြားတဲ့ သမီးကို ဆက္ဆံသည္က ဟုတ္ကိုမဟုတ္ေပ။ Konan သည္ နားမလည္နိုင္စရာ လူတစ္ေယာက္။ |
||
| − | ဒီေတာ့လည္း သင့္ေတာ္တဲ့တုံျပန္မွု ျပန္ေပးတာေပါ့။ |
||
| + | ထိုေနာက္ရဲအရာရိမွ ဆက္၍ |
||
| − | “ညအိမ္ျပန္ေနာက္က်မယ္ေနာ္ ဟန္နီ” |
||
| + | “ခင္ဗ်ားအေမ ၾကည့္ရတာ စိတ္ထဲတခုခု ျဖစ္ေနပုံလား? ” ၊ “သူသြားတက္ေနရာေတြ သိလား” |
||
| − | စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကသိကေအာက္။ ခံစားရသည္က သူေဌး အတင္းအက်ပ္လုပ္ခိုင္း၍ လုပ္လိုက္ရေသာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္လို မေက်မနပ္။ ယခု သတိထား မိသည္က တခ်ိန္လုံး ဆူညံ ပြက္ေလာက္ ရိုက္ေနေသာ Usami တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၿငိမ္ေနသည္။ သူမကို စိတ္ပူေနရန္ အခ်ိန္မရွိ ၊ လက္ရွိပင္ ေသာကပြားေနေသာ Kamogawa ႏွင့္ ဒုကၡေပးေနေသာ Tsukimori Youko တို႔ကို အဓိက ေျဖရွင္းရန္။ အင္း ေက်ာင္းဆင္းသြားရင္ေတာ့ သူမႏွင့္ စကားဘယ္လို ဆက္ရမည္နည္း။ အတန္းက ၿပီးသြာသည္မို႔ အျပင္ထြက္ရန္ ျပင္ေနခ်ိန္ ၊ Usami တစ္ေယာက္ ေၾကာက္ေနပုံျဖင့္ လွမ္းတားသည္။ |
||
| + | စသျဖင့္ေမးခြန္းႏွစ္ခုသုံးခုခန႔္ ေမးေလသည္။ Tsukimori ေခါင္းကိုအသာယမ္း၍ သက္ျပင္းႏွင့္အတူ ရွည္လ်ားေသာမ်က္ေတာင္မ်ားကို ခ်၍ ေျဖလိုက္သည္က |
||
| − | “…. Nonomiya?” |
||
| + | “ကၽြန္မလည္း ေသခ်ာမသိဘူး။ |
||
| − | “အင္းဘာလဲ?” |
||
| + | ေသခ်ာ ေတြးၾကည့္ၿပီးေနာက္ ရဲအရာရွိမွ သူမကို |
||
| − | “သတိထားမိလို႔ပါ နင္နဲ႔ Youko-san တို႔က ေနာက္ပိုင္း အျမဲတမ္း တတြဲတြဲဆိုေတာ့ေလ…” |
||
| + | “အားနာေပမယ့္ ဒါက ေသေၾကာင္းႀကံစည္မွုလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္နိုင္သေလာက္ ရွာဖို႔ ကတိေပးပါတယ္ ဒါေပမယ့္ အဆိုးဆုံးကို ႀကိဳၿပီးေတြးထားပါ” |
||
| − | “ပုံမွန္ပါပဲ” |
||
| − | ေမးခြန္ေတြ ၾကားရဖန္မ်ားေတာ့ အလိုလို ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာလိုက္မိသည္။ Usami ကၽြန္ေတာ္ မၾကည္သည္ ရိပ္စားမိ၍ ပို၍ပင္ လန႔္ပုံရသည္။ သို႔ေသာ္ |
||
| + | Tsukimori ဘာမွ ျပန္မေျပာနိုင္ ေခါင္းကိုသာ ျဖည့္ညင္းစြာ ညိတ္လိုက္၏။ သူမ၏ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေသာ အသြင္အျပင္မွာ ေအးတိေအးစက္ နိုင္ေသာ္လည္း ေကာ္ပတ္႐ုပ္ တစ္႐ုပ္လို လွပေပသည္။ အလိုက္မသိစြာ စိတ္ထဲမွ သူမ၏ အ႐ုပ္လို သြယ္လ်သည့္ လည္တိုင္ႏွင့္ သူမအသားအရည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ ရဲရဲေစြး ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို ေဆာ့ကစားလိုစိတ္ ေပါက္ေလသည္။ သူမအေဖ အသုဘတြင္လည္း ယခုကဲ့သို႔ပင္ ဝမ္းနည္းေနေသာ လနတ္သမီးလို ေအးစက္တည္ၿငိမ္ေသာ ပုံစံ ျဖင့္ ျမင္ရေလသည္။ |
||
| − | “… နင္တို႔က အျမဲတမ္း အတူတူဆိုေတာ့” |
||
| + | သူမ တစ္ေယာက္ ေမးခြန္းမ်ား မေျဖနိုင္ေအာင္ စကားအရွည္ႀကီးေျပာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသည္ကို ၾကည့္၍ စိတ္ပင္ညစ္လာ၏။ သို႔ေသာ္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေၾကာင့္ လမင္းကို ေအးေအးေဆးေဆး ၾကည့္ခြင့္ရေလသည္။ ဒါေတာ့ တန္သားဟု စိတ္ထဲမွ ထင္မိ။ ခဏၾကာေသာ္ Konana ကၽြန္ေတာ္ကို ႐ုတ္တရက္ “စကားမစပ္ ညီေလးက…” ဟုေမးလိုက္သျဖင့္ စိတ္ထဲလန႔္သြားေသာ္လည္း ထိန္း၍ေျဖလိုက္သည္။ |
||
| − | Tsukimori အေၾကာင္း ေျပာပါမ်ား၍ ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ပင္ |
||
| + | “Nonomiya-kun တဲ့လား ? ငါ မင္းကို အိမ္လိုက္ပို႔ေပးပါမယ္ ညတစ္ခ်က္ေတာင္ထိုးေနၿပီေလ ဘာရထားမွမလာေတာ့ဘူး ဟုတ္တယ္ဟုတ္?” ဟုေျပာသည္။ |
||
| − | ” အလုပ္မွာေတြ႕တယ္ ၊ ေက်ာင္းမွာလည္း အတန္းေခါင္းေဆာင္ အေနနဲ႔ ေတြ႕တယ္ ဒီထက္မပိုဘူး” |
||
| + | ေဘးမွာထိုင္ေနေသာ Tsukimori မွ ေတာင္းပန္ကိုးစား ၾကည့္ေန၍ စိတ္ထဲေတြေဝသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး Konan ကိုဦးညြတ္၍ |
||
| − | ထိုေနာက္ လြယ္အိတ္ကိုမၿပီး အခန္းထဲမွ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ႐ုတ္တရက္ Usami ကၽြန္ေတာ္နား ကပ္ၿပီး သြားမည့္လမ္း ကို ပိတ္လိုက္သည္။ |
||
| − | “ရပ္ ရပ္ ရပ္လိုက္!” |
||
| + | “ေက်းဇူးပါပဲ” |
||
| − | “ဘာလဲဟာ?!” |
||
| + | ျပန္ေသာအခါ အနားကပ္၍ တိုးတိုးျဖင့္ “ဒီည တစ္ေယာက္တည္း မေနခ်င္ဘူး” ဟုေျပာကာ ယူနီေဖာင္းကို အားနည္းစြာ လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ဥေပကၡာျပဳလိုက္ၿပီး သူမ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္သည္။ သူမကို တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ခ်င္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ရွိေန၍လည္း အေၾကာင္းထူးမည္ မဟုတ္ ၊ သို႔ေသာ္ အနည္းဆုံး သူမေဘးမွာ စကားေျပာေပးသူ တစ္ေယာက္ရွိမည္။ သူမ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာရင္း စိတ္ပူပန္မွုေၿပ သြားလၽွင္ပင္ မဆိုးလွေပ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျပဳးျဖဲျဖဲ ၾကည့္ေနေသာ Konan ကို စိတ္မဝင္စား၍ မေနနိုင္။ |
||
| − | “အာ အင္း နင္အခ်ိန္ရလား?” |
||
| + | ကားေနာက္ခန္းတြင္ထိုင္ေသာအခါ Konan ပါ လိုက္ထိုင္သျဖင့္ အံဩမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္အံဩေနသည္ကို ၾကည့္၍ သူရယ္ကာ |
||
| + | “အား ငါမင္းနဲ႔ စကားေလးဘာေလး ေျပာမလို႔ပါ” |
||
| − | “ဟင့္အင္း” |
||
| + | သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ သူရယ္သံတြင္ စုံေထာက္အေငြ႕အသက္ပါသည္ ဟု ယူဆမိသည္။ Tsukmori အိမ္မွ အျပန္ Konan ႏွင့္ စကား ေတာက္ေလ်ာက္ေျပာလာရာ ၈၀ ရာခိုင္ႏွုန္းက သူေျပာသည္က မ်ားသည္။ |
||
| − | ” ခဏေလးပါဟာ တကယ္!” |
||
| + | “မင္းက Youko-chan ေကာင္ေလးလား မဟုတ္ဘူးလား အာ မဟုတ္ဘူးေပါ ဒါဆို ဘာလို႔သြားလည္တာလဲ ဒီမွာ ေယာက်ာ္ေလးတစ္ေယာက္ က ရည္းစားလည္းမဟုတ္ ဒီအခ်ိန္ႀကီး သြားမလည္ရဘူးေလ အား လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္လား ၿပီးေတာ့ အတန္းေဖာ္ကိုး အင္း အင္း အင္း ဒါဆို မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘာမွမဟုတ္ဘူးေပါ့ အင္း မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ မင္းနဲ႔ အဲဒီေကာင္မေလးကို မနာလိုျဖစ္မွာပဲ မဟုတ္ဘူးလား ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား? ေဟ့ ကားေမာင္းေနရင္ေရွ႕ကိုၾကည့္ေလ အား မင္းကိုေျပာတာ ဟားဟား” |
||
| − | ကၽြန္ေတာ္ အၾကည့္မ်ားက စူးရွ၍ သူမ မ်က္လုံးအစုံမွာ ေလွာင္အိမ္ထဲ ပိတ္မိေနသည့္ သနားစဖြယ္ ရွဉ့္ေလးတစ္ေကာင္လို။ စိတ္ခံစားမွုကို မေပၚလြင္ေစရန္ အသက္ကို ဝဝ ရွုလိုက္သည္။ |
||
| + | ကားေမာင္းေနသည့္ ရဲအရာရွိကိုပါ လွမ္းစလိုက္ေသးသည္။ |
||
| − | “နင္ ဘာလုပ္မွာလဲ” |
||
| + | “စကားမစပ္ ဒါငါ့ဖုန္း ေဘာ္ဒါေရ ဘာမွေၾကာက္နဲ႔ ေခၚလို႔ရတယ္ ငါ့အလုပ္ဖုန္း ၊ ဘာလို႔ေျပာရတာလဲ သိလား? အိုး ငါက ေယာက်ာ္းဆိုတာ ေျပာခ်င္လို႔ပါ ဟဲဟဲ ငါက ဒီလိုပုံေတာ့ မေပါက္ေပမယ့္ ေဆာ္ၾကည္ဘဲကြ အမ္ ငါက ေဆာ္ၾကည္ဘဲ နဲ႔တူတယ္ ဟုတ္လား ? ေအးကြ လူေတြကေတာ့ ေျပာၾကတာပဲ ဒါေပမယ့္ ဘာမွအားမနာနဲ႔ေနာ္ ကိစၥနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးရင္ သတင္း ရနိုင္သမၽွ လိုခ်င္တယ္ကြာ ။ သဲလြန္စက ဘာမွန္းကို မသိေသးဘူး မင္းကေတာ့ Youko-chan နဲ႔သာ မႀကိဳက္ဘူးေျပာေပမယ့္ ငါသတိထားမိတာက မင္းတို႔က အေနနီးတယ္ကြ ဒီေတာ့ သူ႔အေမနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး တခုခုေတြ႕ရင္ ငါ့ကိုေျပာသိလား” |
||
| − | ခုနမွ လုပ္ရပ္မွာ ကေလးဆန္သလို ခံစားမိ၍ သူမႏွင္ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ထိုေၾကာင့္ သူမ အေတာ္ေလး သက္သာရာရသြားပုံ။ Usami လည္း မမွား။ ကၽြန္ေတာ္အေပၚ Tsukimori က အသာစီးယူသည္ႏွင့္ Kamogwa တို႔တစ္သိုက္ အနိုင္က်င့္မွု ကို မေက်နပ္သည္ က စိတ္ထဲတြင္ ေရာေထြးေနသည္။ ခဏပင္ သူမ အျပစ္ မဟုတ္ေၾကာင္း ဆင္ျခင္မိသည္။ |
||
| + | ထိုေန႔မွစ၍ Konan တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ကို ေန႔တိုင္းဖုန္းဆက္ေလသည္။ မေျပာေသာ္လည္း သိၾကမည္မွာ ဖုန္းတစ္ခါဆက္လၽွင္ အေတာ္ပင္ၾကာသည္ ဆိုသည္ကို။ ဖုန္းအၾကာႀကီး ေခၚေသးျဖင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရၿပီး အျမင္ကတ္ပင္မိသည္။ သူ၏ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္လိုလို ထား၍ သတင္းႏွိုက္ရန္ ႀကံစည္ေနသလို။ ကိစၥေတာ့မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔လိုပင္။ သူမွ ကၽြန္ေတာ္သိသမၽွ အကုန္ေျပာရန္ ေတာင္းဆိုသလို ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း စုံစမ္းစစ္ေဆးေရးႏွင့္ ပတ္သတ္သည့္ သတင္းမ်ားရလိုေၾကာင္း ေတာင္းဆိုထားသည္။ သို႔ေသာ္ Konan ေၾကာင့္ ထိုအလဲလွယ္မွာ မၽွတဟု ဆိုနိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပးသည့္အခ်က္အလက္မ်ားမွာ အားလုံးသိၿပီးသား အခ်က္မ်ားပင္။ သို႔ေသာ္ ယခုအေျခအေနကို ပြားေနျခင္းမွာ သူ၏ နဂိုကတည္းက ပါးစပ္ဖြာတက္သည့္အေၾကာင့္ေပေလာ သို႔တည္းမဟုတ္ အေရးမႀကီးသည့္အခ်က္မ်ားကိုသာ ထုတ္၍ေျပာသည္ေလာ ဟု ေတြးမိသည္။ |
||
| − | ပတ္ဝန္းက်င္ ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး Usami တစ္ေယာက္ အသံတိုးတိုးျဖင့္ “ဒီမွာ မေျပာခ်င္ တျခားေနရာသြားၾကမလား” |
||
| + | သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ သူဖုန္းမ်ားကို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ပါလက္ပါ နားေထာင္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း စုံေထာက္အလုပ္ကို ႐ူးသြပ္သူျဖစ္၍ ေျပာသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွ စိတ္ကူးယဥ္ ထားသည့္အခ်က္မ်ားႏွင့္သြားတူေနသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိစၥက ေအးေဆးသြားၿပီး Tsukimori Youko လည္း အလုပ္ႏွင့္ေက်ာင္းသို႔ ပုံမွန္လာေလသည္။ ထိုေန႔မတိုင္မွီ Victoria သို႔ ဆိုင္ပိတ္ခါနီးတြင္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ |
||
| − | ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သြားသြား လိုက္ရန္အသင့္။ ထိုအျပင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္သြားရမွန္းမသိ။ |
||
| + | “အား ဒါေၾကာင့္နင္မိန္းကေလးေတြ စိတ္မဝင္စားတာကိုး Nonomiya” ဟု Mirai-san ေမးကိုသူမလက္ဖ်ားျဖင့္ေထာက္၍။ |
||
| − | “ဒါဆိုလည္း ဘယ္ကိုသြား…. ?” |
||
| + | ထိုင္ခုံေပၚတြင္ ထိုင္ေနေသာ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ ပုဂၢိဳလ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို ပိုင္းလုံးလိုလို ပုဂၢိဳလ္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ရွိရာ မီးဖိုေခ်ာင္ကို အားပါးတရ လက္လွမ္းျပေနသည္။ |
||
| − | သူမ မ်က္နာဘယ္ထားရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနပုံ ဘာျဖစ္မလဲ ကို အနည္းငယ္ စိတ္ပူမိသည္။ သို႔ေသာ္ Usami ျဖစ္၍သာ စိတ္သက္သာရာ ရမိသည္။ ထိုေနာက္တြင္ ့ အားကစားခန္းမ အေနာက္ ေရာက္ခဲ့ၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ |
||
| + | “အစ္မဘာေတြ ေတြးေနလဲ မသိေပမယ့္ အစ္မထင္သလို မဟုတ္ဘူးေနာ္” |
||
| − | “စားေမးပြဲနီးလို႔ ကလပ္ေတြ အကုန္နားတယ္ ” |
||
| + | “ဒါဆို သူက ဘာတုံး? သူငယ္ခ်င္းလား? နင္ထက္အသက္ႀကီးတယ္ေနာ္” |
||
| − | “ေအာ္” ဟု သာဆိုလိုက္သည္။ |
||
| + | “ဟင့္အင္း စုံေထာက္” |
||
| − | ထိုေၾကာင့္ အားကစားခန္းမက ၿငိမ္သက္ေနသည္ ႏွင့္ Usami လည္း အားလပ္ေနသည္ ကို သိလိုက္ရသည္။ ထိုေနာက္ တခ်ိန္ထဲမွာပင္ |
||
| + | “ဒီလူလား? ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ ပိုင္းလုံးနဲ႔ပဲ တူေနတာ” ဟုေျပာကာ ပို၍ပင္ သံသယဝင္သြားဟန္ျဖင့္ |
||
| − | “ဒီေတာ့ ငါကို ဘာေျပာမလို႔လဲ?” |
||
| + | “ဒိေတာ့ နင္က ဘာအမွုျဖစ္ေနလို႔တုံး ေသခ်ာတယ္ ဟိုတေန႔ကတည္းကထင္ေနတာ ဒါေပမယ့္__” |
||
| − | အားကစားခန္းမ အစြန္ရွိ ကြန္ကရစ္တုံးတြင္ ထိုင္ကာ နားကေလာ္ရင္း ေမးလိုက္သည္။ ထိုေနရာတြင္ စကားမ်ားၿပီးေနာက္ ေခၚရသည့္ အေၾကာင္းရင္းမွာ “နင့္ကို ငါ ေသာက္ျမင္ကတ္တယ္” ဆိုသည့္ စကားမွအပ အျခားမရွိ။ သူမ စိတ္ဆိုးသည္မွာ ၾကည့္ေကာင္း ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ရန္ျဖစ္လၽွင္ အားကစား အျမဲလုပ္ေလ့ ရွိသည့္ သူမကို နိုင္ရန္မရွိ။ ထိုေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ ဟုသာ စိတ္ထဲမွ ဆုေတာင္းမိသည္။ |
||
| + | “Mirai-san.” |
||
| − | “ခုနက ေျပာတာ အဆက္ပါ” ဟု ခိုးခိုးၾကည့္ေနရင္း Usami ေျပာလိုက္ၿပီး သူမကပင္ ဆက္၍ |
||
| + | “ဘာတုံး ရာဇဝတ္ေကာင္?” |
||
| − | ” Nonomiya နင္နဲ႔ Youka-san တို႔က ရည္းစားေတြလားဟင္?” |
||
| + | “ကၽြန္ေတာ္ အစ္မကို ေသခ်ာရွင္းျပမွရမယ္ထင္တယ္” |
||
| − | ကၽြန္ေတာ္မွာမူ မတုန္မလွုပ္ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္။ Kamogawa နဲ႔ တျခားသူေတြကလည္း ေမးၿပီးသျဖင့္။ ၎တိုမွာေတာ့ ေသြးဆာသည့္ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ” ဟုတ္လို႔ကေတာ့ ေသဖို႔သာျပင္” စကားပင္ အဆစ္ပါေသးသည္။ |
||
| + | “မဟုတ္လို႔လား” |
||
| − | “ေပါက္ကရေတြ ဘယ္ကလာ ဟုတ္ရမွာတုံး!” ဟုရယ္ရင္းေျပာလိုက္ ေသာ္လည္း Usami မွာေတာ့ မယုံေသးပုံ။ |
||
| + | “ဘယ္ကလာ သူနဲ႔ကိစၥရွိလို႔ သူနာမည္က Konan တဲ့ အခု Tsukimori အေမ ကိစၥ စုံစမ္းေနတာ” |
||
| − | “ဒါေပမယ့္ နင္တစ္ေယာက္ပဲ ေယာက်ာ္ေလးထဲမွာ သူနဲ႔ အဆင္ေျပဆုံးေလ!” |
||
| + | “ေအာ္….” ဟု မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး |
||
| − | “ခုနကေျပာသလို အလုပ္တူတူလုပ္တာကိုး ” |
||
| + | ေခ်ာကလက္တစ္တုံးကို ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္သည္။ ၾကည့္ရတာ အခုမွ Tsukimori ကိုသနားေနဟန္။ အခုမွ သတိထားမိေတာ့ သူမ Tsukimori မရွိတုံး အေတာ္ေလး ၿငိမ္ေနသည္ဟု ဆိုရမည္။ Saruwatari-san ေရာ မန္ေနဂ်ာလည္း ထိုနည္းတူ။ ၾကည့္ရသည္မွာ Tsukimori Youko က ယခု Vactoria တြင္ အေတာ္ေလး အရာေရာက္ ဟန္။ |
||
| − | “ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း Youko-san နဲ႔ စကားေျပာတိုင္း နင့္အေၾကာင္းပါပါလာတယ္!” |
||
| + | “ဒါဆို အဲ Konan ဆိုတဲ့ စုံေထာက္က ဘာလို႔လာေတြတာလဲ? |
||
| − | “ငါေျပာၿပီးၿပီေလ” |
||
| + | “မသိဘူးေလ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိခ်င္္တာေပါ့” |
||
| − | “ဒါေပမယ့္ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုံးက အတန္းထဲမွာ ဘာလို႔ Youko-san က နင့္ကိုပဲ ၾကည့္ေနတာလဲ?” |
||
| + | ႐ုတ္တရက္ Mirai-san မ်က္လုံးအဝိုင္းသားျဖင့္ |
||
| − | “… ငါ့ကိုလာမေမးနဲ႔ေလ သူ႔သြားေမးပါလား!” |
||
| + | “အူဝါး! ေဟ့ Nonomiya! အဲဒီရဲက ငါ့ကို မ်က္လုံးမွိတ္ျပတယ္!” |
||
| − | မွန္စမ္း ၊ အခုမွသိရသည္။ |
||
| + | “ေတြ႕တဲ့အတိုင္းပဲ သူက ႏွာဘူး အစ္မေရ” |
||
| − | “နင္ႀကိဳက္တာေျပာ ငါထင္တာ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က မရိုးသားဘူး” |
||
| + | “အား လက္သီးနဲ႔ ပိတ္ထိုးခ်င္လိုက္တာ” |
||
| − | “ဒီေတာ့?” |
||
| + | “မလုပ္ပါနဲ႔အစ္မေရ သူက ရဲေနာ္ ရဲ” |
||
| − | “…ဒီေတာ့? ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ?” |
||
| + | “ေနာက္ဆိုရင္ လူေတြကို သတိထားေပါင္း” |
||
| − | Usami ၾကည့္ရသည္မွာ အံဩေနပုံ။ |
||
| + | “ဟုတ္ကဲ့” |
||
| − | “ငါဆီက ဘယ္လို ၾကားခ်င္လို႔လဲ” |
||
| + | သူမတရားေဟာသည္ကို မနာခံလိုေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္ သူမေျပာသည္မွာ မွန္သည္ဟုေတြးမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တိုင္ပတ္ေနသည္ကို အလိုက္မသိလွသည့္ Konan ဆီသို႔ ေကာ္ဖီ သြားပို႔ေသာ္ စကားလုံးမ်ားစြာျဖင့္ ပစ္သြင္းလိုက္သည္။ |
||
| − | သူမ အံဩေနတုံး ေမးခြန္းျဖင့္ ထပ္ၿပီးဖိအားေပးလိုက္သည္။ |
||
| + | “ငါတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တျခားၿဂိဳလ္ကလားေတာင္ ေအာက္ေမ့ရတယ္။ စိတ္လွုပ္ရွားစရာ! မင္းကေတာ့ ထင္ခ်င္မွထင္မယ္ ငါက M နဲ႔ပတ္သတ္တာဆိုရင္လည္း ရတယ္ကြ ငါ့အေပၚစိုးမိုးတဲ့ မိန္းမဆို သေဘာက်တယ္ကြ သိလား? နာမည္ကဘာတဲ့လဲ? အသက္ကေရာ? ဘဲရွိလား? ေက်းဇူးျပဳၿပီး Nonomiya-kun ငါ့ကိုမိတ္ဆက္ ေပးပါကြာ! |
||
| − | “ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္တြဲေနရင္ နင္က ဝမ္းသာမွာမို႔လို႔လား?” |
||
| + | စကားေတာင္ မပီသလိုျဖင့္။ တခ်ိန္လုံး Mirai-san ကိုၾကည့္ေနၿပီး ေအာ္ဒါမွာလၽွင္ ေစာင့္ရသည္ကိုပင္ သေဘာမေပါက္ေတာ့သည့္ ပုံျဖင့္။ |
||
| − | “ဟင့္အင္း မတြဲရဘူး” ဟု သူမ ေအာ္လိုက္ကာ ထိုေနာက္တြင္မွ သူမ “ငါေျပာမိသြားၿပီ” ဟု မ်က္နာထားျဖင့္ |
||
| + | “အားေနလို႔လား” |
||
| − | “အား ဒါကေတာ့ ငါ မေျပာသင့္ေပမယ့္ေလ Youko-san က နာမည္ႀကီး ဆိုေတာ့ အင္း….ၿပီးေတာ့ေလ အင္း….” |
||
| + | “ဘယ္ကလာ ငါ့ေဆာ္ေတြေတာင္ မခ်ိန္းနိုင္ဘူး အား ငါေဆာ္မရွိဘူးေနာ္ ေမာင္ရင္” |
||
| − | သူမ ယုတၱိရွိေအာင္ ဆင္ေျခေတြေပးေနေသာ္လည္း မၿပီးနိုင္မစီးနိုင္။ |
||
| + | “ဂ႐ုကိုမစိုက္တာဗ်ာ” |
||
| − | “Usami.” |
||
| + | “မင္းက ဒီပုံစံပဲေနာ္ ဟမ္” ဟု ႏွာေခါင္းရွုံ႔လိုက္ကာ ေကာ္ဖီတစ္က်ိဳက္ေသာက္လိုက္ၿပီး “ဝိုး!” ဟု သူျပဳံးလိုက္ၿပီး ေအာ္လိုက္သည္။ |
||
| − | ဟု ကြန္ကရစ္တုံးကို ပုတ္၍ သူမလာထိုင္ရန္ အခ်က္ျပလိုက္သည္။ သူမ ဆံပင္ကို ရွက္ရွက္ျဖင့္ဖြလိုက္ရင္း စကားနားေထာင္ၿပီး ထိုင္လိုက္သည္။ |
||
| + | “အရင္လို သာသာယာယာေနခ်င္လိုက္တာကြာ ဒီၿမိဳ႕ေလးက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတာင္ အမွုေတြက ခဏခဏ ၊ အလုပ္ကလည္း ၂၄ နာရီပဲ” |
||
| − | “တကယ္! သူနဲ႔ငါနဲ႔ ၾကားမွာ ဘာမွမရွိဘူး” ဟုဆိုကာ သူမမ်က္လုံး ကိုၾကည့္ရင္း စိတ္သက္သာေအာင္ ေျပာလိုက္သည္။ |
||
| + | Konan မ်က္နာမခ်ိဳမခ်ဥ္ျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ယွက္ထားသည္။ |
||
| − | “ဟုတ္လား တကယ္ ဘာမွမဟုတ္ဘူးေနာ္ ဟမ္” |
||
| + | “ဒါဆိုလည္း ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲဗ်ာ” |
||
| − | Usami မ်က္နာတစ္ခုလုံး သၾကားလုံးစားရသည့္ ကေလးငယ္လို ျပဳံး၍ရြင္၍။ သူမသည္ အလြန္အကဲခတ္ရလြယ္သည္။ Mirai-san လို မိန္းမေတြ၏ ပင္ကိုယ္အသိစိတ္ မရွိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကို သံေယာဇဥ္တြယ္ေနသည့္ သူမကိုမူ ေကာင္းေကာင္း သတိထားမိသည္။ |
||
| + | ဟု ေမးလိုက္ေသာ အခါ သူက စိတ္ထိခိုက္သလိုႏွင့္ |
||
| − | “အင္း ေကာင္းၿပီ ၾကည့္ရတာ နင္ငါ့ကို နားလည္လာသလိုပဲ” |
||
| + | “မင္း အသည္ႏွလုံးေရာ ရွိေသးရဲ့လားကြ? ငါတို႔ရဲေတြလည္း လူေတြပဲ မင္းသိလား? ဒီလိုမေျပာပါနဲ႔!” |
||
| − | ဟု ေျပာရင္း ျပႆနာရွင္းၿပီ ထင္၍ မတ္တပ္ထလိုက္ေသာ အခါ သူမ ကၽြန္ေတာ္ ခါးကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ |
||
| + | သူ ကၽြန္ေတာ္ကို အျပစ္တင္သလို ၾကည့္လိုက္သည္။ |
||
| − | “ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေမးခ်င္လို႔ ?” |
||
| + | “တစ္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ကေတာ့ ေသာက္လို႔ရပါတယ္” |
||
| − | အစကေတာ့ သူမဆြဲသည္ကို ဂ႐ုမစိုက္ မတ္တပ္ ျပန္ထရန္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ သူမတုန႔္ျပန္မွုကို ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ခါးမွာမေရြ။ ထိုေၾကာင့္ စိတ္ေလ်ာ့ၿပီး ထိုင္လိုက္သည္။ |
||
| + | သူခြက္ကိုေသာက္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေလွာင္ဖို႔ေတာ့ မရည္ရြယ္ ၊ ဘာေၾကာင့္ဆိုသည္ကိုသာ အံဩ၍သာ ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ Tsukimori အေမကိစၥမွာလည္း ၿပီးၿပီ ျဖစ္၍ သူအေနျဖင့္ လာေတြ႕စရာပင္ မလိုေတာ့။ ထိုအျပင္ သူမ အေမကို ရွာေတြ႕ကတည္းက Konan ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားပင္ မေျပာျဖစ္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုင္မွ ေကာ္ဖီက ေကာင္းသည္ ဟုေျပာခဲ့မိေသာ္လည္း ထို႔စကားေၾကာင့္ ယေန႔ေရာက္လာသည္က မျဖစ္နိုင္။ ထိုေၾကာင့္ စိတ္ထဲရွင္းသြားေအာင္ Konana မွ |
||
| − | “…အင္း ေကာင္းၿပီ ေျပာ” |
||
| + | “မင္း အခုတေလာ အားတယ္မဟုတ္လား ဒါၿပီးရင္ အခ်ိန္ရေသးလား? ငါနဲ႔စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ စကားေျပာၾကမလား? ႀကိဳက္တာစား ဒါေပမယ့္ ခ်ိန္းေတြ႕တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ႀကိဳေျပာထားတာ!” |
||
| − | “အင္း အာ Nonomiya တကယ္ တျခား ဘယ္သူနဲ႔မွ မတြဲဘူးေပါ့ ဟုတ္လား?” |
||
| + | ယခုမွ သေဘာေပါက္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ပိတ္ခ်ိန္ကို တမင္တကာလာခဲ့သည္ကို။ ကၽြန္ေတာ္ဆီမွ တခုခုလိုခ်င္သည္ ျဖစ္မည္။ ထိုေၾကာင့္ “ဟုတ္ကဲ့” ဟု ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆီမွ မည္သည္ကို လိုခ်င္မွန္း မသိေသာ္လည္း ပုံမွန္မဟုတ္သည့္ စုံေထာက္တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာရမည္ကိုလည္း ထိုမၽွ မမုန္းတီး။ ထိုေၾကာင့္ ျငင္းဆန္ရန္အေၾကာင္းမရွိေခ်။ |
||
| − | “အင္း” |
||
| + | ——————————————————————————————————————————————————– |
||
| − | Usami မ်က္လြာခ်လိုက္သည္။ |
||
| + | အလုပ္ၿပီးေသာအခါ ဘူတာအနီး စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို သြားလိုက္သည္။ Konan ကၽြန္ေတာ္ကိုေတြ႕သြားၿပီး လက္လွမ္းျပသည္။ ႐ုံးပိတ္ရက္ ျဖစ္၍ ဆိုင္ထဲတြင္ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ လူအေတာ္မ်ားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူႏွင့္ မ်က္နာခ်င္းဆိုင္ထိုင္လိုက္ၿပီး Konan မွ မီႏူးလွမ္းေပးလိုက္သည္။ |
||
| − | “ဒါဆို…. ႀကိဳက္ေနတဲ့သူေရာ ရွိလား?” ဟု ေျမႀကီးကို ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်လၽွက္ ေမးသည္။ သူမ မ်က္နာမွာ တြန႔္ဆုတ္ေနၿပီး ႏွုတ္ခမ္းက ဘဲ႐ုပ္ေလးလို။ |
||
| + | “ႀကိဳက္တာမွာ” |
||
| − | သို႔ေသာ္ သူမေမးခြန္းကမူ မထူးဆန္းလွ။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ရင္ခုန္စရာပင္ မရွိ။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲ နာမည္တစ္ခု ေပၚလာေလသည္။ သူမကို ေျဖရန္ပင္ ေမ့ေနသည္။ |
||
| + | “ေကာင္းၿပီ ေစ်းအႀကီးဆုံး ဘာရွိလဲ” |
||
| − | “… ဘာလို႔ ဘာမွ မေျပာတာလဲ?” |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္ အေျဖကို ႏွစ္သက္ဟန္ျဖင့္ “မင္းဒီလို အားမနာတက္တာ ေကာင္းတယ္” |
||
| − | ဟု သူမ တုန္လွုပ္ေနဟန္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ အခြင့္ေကာင္း။ |
||
| + | “စကားမစပ္ ဘာလိုခ်င္လို႔လဲဗ်” ဟု ကၽြန္ေတာ္ မီႏူးစာရြက္ကို လွန္ေလွာရင္း ေမးလိုက္သည္။ |
||
| − | “….ေမးခြန္းက သုံးခုေတာင္ ရွိေနၿပီ!” |
||
| + | “ငါသိခ်င္တာ မင္း Youko-san နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေျဖေပးနိုင္မလားလို႔ပါ” |
||
| − | “အာ! နင္ငါ့ကို စကားလြဲေနတယ္! ဒါဆို ရွိရမယ္! နင္ႀကိဳက္တဲ့သူရွိရမယ္!” |
||
| + | သတိမထားမိခင္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္သလို ျဖစ္သြားသည္။ဒ |
||
| − | Usami မ်က္လုံးမ်ား က်ယ္လာၿပီး အံဩသြားသလို။ သူမကို အနည္းငယ္ ဖိအားေပးလိုက္မိသည္။ |
||
| + | “အဲဒိေလာက္ ျပဴးမၾကည့္ပါနဲ႔ကြာ မင္းဆီက သုတ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူးဟ” |
||
| − | “အမ္? ဘယ္သူလဲ? ဘယ္သူလဲ! အား Youko-san မဟုတ္လား? Youko-san ပဲျဖစ္ရမယ္” |
||
| + | “ခင္ဗ်ားေျပာတာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲဗ်” |
||
| − | “နင္ စကားကလည္း ဒီျပန္ေရာက္လာၿပီ ခုန ရွင္းတာေတြ ဘယ္ေရာက္သြားတုံး ၊ ငါ့အခ်ိန္ေတြ ျပန္ေပး!” |
||
| + | “ေဆးလိပ္ေသာက္မယ္ေနာ္” ဟုေျပာကာ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကို ပါးစပ္ေပၚသို႔ ေကာက္တင္လိုက္ၿပီး မီးျခစ္ျဖင့္ အသာအယာ ေကာက္ညႇိလိုက္သည္။ |
||
| − | “ဒါဆို တျခားဘယ္သူရွိေသးလို႔လဲ!” |
||
| + | “… ဘာလို႔လဲ” သံသယဝင္သျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။ |
||
| − | “နင္က ဘာလို႔ ဒီလိုေျပာနိုင္တာလဲ ဒီလိုဆို?” |
||
| + | “အင္း အေၾကာင္းျပခ်က္ မေပးလို႔ေရာ မရဘူးလား?” |
||
| − | “ငါက မိန္းကေလးေလ သိတာေပါ့!” |
||
| + | “ပုဂၢိဳလ္ေရးေၾကာင့္ ဆိုရင္ေတာ့ မေျဖဘူး” |
||
| − | သူမတုံျပန္မွုက ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ရွဉ့္ေလးတစ္ေကာင္ စကားကိုမပီကလာ ေျပာေနသလို။ သို႔ေသာ္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္၍ “မိန္းကေလး ေတြရဲ့ အသိစိတ္ ဆိုသည့္ လက္နက္မွာ ေယာက္်ားေလး ျဖစ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ လၽွိုဝွက္ဆန္းၾကယ္ေနဆဲ။ |
||
| + | ဒီထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား သူ ရဲအရာရွိဆိုသည္ကို သတိထားမိၾကပါသေလာ? |
||
| − | ထိုအျပင္ စိတ္ထဲေပၚလာသည့္ နာမည္က Tsukimori Youko ျဖစ္ေနေတာ့ ျငင္း၍မရ။ |
||
| + | “အင္း Youko-chan က ခ်စ္စရာေလး ငါစိတ္မဝင္စားဘူးလို႔ မေျပာေပမယ့္ ဒါက အလုပ္နဲ႔ဆိုင္လို႔ပါ” |
||
| − | “ၾကည့္ရတာ Youko-san နင့္ကို ၾကည့္တာပုံမွန္မဟုတ္ဘူး ၊ ဒါေၾကာင့္ ငါသိတာ ၊ ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တာ ၾကာလွၿပီ” |
||
| + | “လၽွိဝွက္ထားရမယ့္ အလုပ္မို႔လို႔လား” |
||
| − | သူမ အေၾကာက္ေျပေသာအခါ ဆက္၍ |
||
| + | “အင္း အဲဒီလိုပဲေပါ့ မင္းသိတဲ့အတိုင္း ငါ့ရာထူးကိုလည္း ၾကည့္ရေသးတယ္ေလး ဒါေၾကာင့္ အျပတ္မေျပာနိုင္တာ ေဆာရီးပါ” |
||
| − | “နင္ကျငင္းေနရင္ေတာင္ သူကေတာ့နင့္ကို ခ်ဥ္းကပ္ေနသလိုပဲ” |
||
| + | Konan စပ္ျဖဲျဖဲျဖင့္။ သူထိုကဲ့သိုျပဳံးပါက သူမ်က္လုံးမ်ားမွာ ပို၍ပင္ေမွးသြားၿပီး အမဲလိုက္ က်ားတစ္ေကာင္ႏွင့္ပင္ တူသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ရသည္ကိုလည္း သူ ကိုယ္တိုင္ သိဟန္မေပၚ။ ထိုသို႔အျပဳံးျပဳံးလိုက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္မွာ ေက်ာပင္ခ်မ္းမိသည္။ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို အႏၲာရယ္ေပးနိုင္သည့္ ပုံစမ်ိဳး။ မည္သည့္ပုံ ေပါက္ေပါက္ Konan က ရဲျဖစ္၍ ရဲတစ္ေယာက္၏ ဟန္ေတာ့ရွိ၏။ |
||
| − | Usami ကၽြန္ေတာ္ကို ၾကည့္ရင္း တစ္ခုခုကို ဆုံးျဖတ္လိုက္ပုံရသည္။ |
||
| + | “. . .ခင္ဗ်ား Tsukimori ကိုသံသယဝင္ေနတာလား” |
||
| − | “… ေနာက္ၿပီး Nonomiya ငါ နင့္ကိုနားလည္တယ္ ငါ့မ်က္လုံးထဲမွာ အျမဲတမ္းနင္ရွိတာ ဆိုေတာ့” |
||
| + | ေမးလိုက္ေသာအခါ ခ်က္ခ်င္းပင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္သည္။ |
||
| − | ဒီအၾကည့္က ျပတ္ျပတ္သားသား တစ္ခုခုကို ဆုံးျဖတ္ လိုက္ဟန္။ |
||
| + | “. . . မင္းက တည့္ကိုေမးေနတာပါလား? ေတာ္ေတာ္ထက္တဲ့ ခ်ာတိတ္ပဲ ဒါေပမယ့္ မင္းမွာ သတၱိရွိေတာ့ ပိုၿပီးေကာင္းတာေပါ့ Nonomiya-kun မင္း တေန႔ရဲလုပ္ဖို႔စိတ္ကူး မရွိဘူးလား မင္းအတြက္အလားအလာရွိတယ္” |
||
| − | “နင္ကေတာ့ သတိမထားမိေပမယ့္ နင္ သူ႔ကို ဆက္ဆံတာ ပုံမွန္မဟုတ္ဘူး ငါ စကားနဲ႔ေတာ့ မေျပာျပတက္ဘူး ဒါေပမယ့္ နင့္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ထူးထူးျခားျခား ဆက္ဆံေနၾကသလိုပဲ။ အခ်ိန္ၾကာလာလို႔ နင္သတိမထားမိတာပဲ ရွိတာ ဒီေတာ့ နည္းနည္း ဖိအားေပးလိုက္တာနဲ႔ နင္သိလား ငါစိတ္ထဲမွာ ‘ငါေတာ့ ျမန္ျမန္လုပ္’ လို႔ ေတြးမိသလို ဒါေပမယ့္ ျပန္ေတြးလိုက္ေတာ့ ဒီလိုလုပ္ရင္လည္း ငါ တကိုယ္ေကာင္းဆန္သလိုပဲ ဒါေပမယ့္ လိမၼာတဲ့ ေကာင္မေလး လုပ္ၿပီး ေနာင္တရမယ့္ အစား တခါေလာက္ ငါဆိုးၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ နင္သိလား ငါ…ငါေလ ဒါေၾကာင့္…” |
||
| + | “ကၽြန္ေတာ္ လွုပ္လွုပ္ရွားရွား မရဘူးဗ် ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” |
||
| − | Usami စကားဆက္၍ “ခဏ-ခဏေလးေနာ္” ဟုဆိုကာ အသက္ဝေအာင္ ရွု၍ သူမ ခုန္လိုက္သည္။ |
||
| + | “အင္း အင္း ရာဇဝတ္ေကာင္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ကြာ! မင္းလိုလူသာ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ေပါင္းရင္ ငါတို႔ရဲေတြေတာ့ ဒုကၡေရာက္ၿပီ” |
||
| − | “ငါ Chizuru Usami က နင့္ကို ခ်စ္…..တယ္” |
||
| + | သူ ရယ္စရာေျပာလိုက္ကာ စားပြဲထိုးေကာင္မေလးကို လက္လွမ္းျပ၍ေခၚလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ မီႏူးမွ ေစ်းအႀကီးဆုံး ထင္သည့္ Chaliapin steak ကိုမွာလိုက္ၿပီးေနာက္ စားပြဲထိုးမေလးမွာလည္း စားဖိုေဆာင္သို႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ |
||
| − | သူမဖြင့္ေျပာတဲ့ပုံစံ Usami ဟုပင္ေျပာရေလာက္သည္အထိ ထူးျခားသည္ပုံစံ။ စိတ္ထဲေတြးမိသည္က ကမၻာေပၚက တျခားမည္သူမၽွ ဒီလိုသူမဆီက ဖြင့္ေျပာျခင္း ခံရမည္ မဟုတ္။ သူမကို ပို၍ပင္ ယခင္ကထက္ ႏွစ္သက္မိေသးသည္။ |
||
| + | “အတိုခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ငါထင္တာ ဒီအမွုက လူသတ္မွုလို႔ ယူဆရတဲ့ အလားအလာေတြေလးရွိတယ္” |
||
| − | အေႏွးႏွင့္အျမန္ ေျပာမိသည္က “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” |
||
| + | ႐ုတ္တရက္ပင္ Konan လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ |
||
| − | “အား? အမ္ ရပါတယ္…?” ဟုေျပာကာ Usami ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနဟန္။ |
||
| + | “. . .ဒါက လၽွိုဝွက္ထားရမွာ မဟုတ္ဘူးလား?” |
||
| − | စိတ္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မကြဲျပားသည့္သူမ၏ ဖြင့္ေျပာမူ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ ဝမ္းသာမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို သေဘာက်သည္။ |
||
| + | “အျပင္ပန္းအတြက္ကေတာ့ မင္းသိတဲ့အတိုင္း ငါ ရဲတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တာဝန္ေက်ခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲ မတင္မက်မွုေလးေတြရွိတယ္” |
||
| + | ျပာခြက္ထဲသို႔ ေဆးလိပ္ကို ဖိညႇစ္သတ္လိုက္သည္။ |
||
| + | “အစကတည္းက လၽွိုဝွက္ထားဖို႔ကို မရည္ရြယ္ခဲ့ဘူး မင္းနဲ႔ငါနဲ႔သိတာ မၾကာေသးဘူး ဒါေပမယ့္ မင္းကလည္း ပါးနပ္တဲ့လူပဲ ဒါေၾကာင့္ မင္းတခုခု ရွာေတြ႕မယ္ လို႔ထင္တယ္” |
||
| − | အေဆာက္အဦကို တိုက္ခတ္လာေသာ ေလေျပေအးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျဖတ္သန္းသြားၿပီ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။ အားကစားခန္းမ ေနာက္ဖက္တြင္ ဘယ္သူမွမရွိသလို တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းလွသည္။ |
||
| + | “ကၽြန္ေတာ္ကို အေတာ္ေလး အထင္ႀကီးေနပုံပဲ ဟုတ္လား” |
||
| − | ႐ုတ္တရက္ Usami သူမကို သူမ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လို ဆြဲဆန႔္ကာ |
||
| + | Konan ခပ္ေထ့ေထ့ျပဳးလိုက္သည္။ ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ မသကၤာသည္ကို သေဘာက်ေနပုံ။ |
||
| − | “ညား!” |
||
| + | “ဒါေပမယ့္ အပိုေတြေျပာမေနေတာ့ပါဘူးကြာ ငါအမွန္အတိုင္းေျပာပါ့မယ္။ ငါမွာ မင္းကို ငါနဲ႔ပူးေပါင္းခိုင္းတာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတာ့ ရွိပါတယ္” |
||
| − | ဟု အသံက်ယ္ႀကီးျဖင့္ မိုးျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ေအာက္တြင္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ ဈာပနကဲ့သို႔။ |
||
| + | ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုသည့္ စကားၾကားမိမွ ပထမဆုံးေတြ႕ေသာေန႔ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္ကို မွတ္မိသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္တုံးက |
||
| − | “အား! စိတ္ထဲေပါ့သြားသလိုပဲ ေျပာလိုက္ရလို႔ ဝမ္းသာတယ္!” |
||
| + | “အား ငါ့တို႔ စကားေလးဘာေလး ေျပာၾကတာေပါ့” ဟုသာ သူေျပာခဲ့သည္။ |
||
| − | သူမမ်က္နာကေတာ့ ေတာက္ပေနသည္။ |
||
| + | “ရွာေနကတည္းက သတိထားမိတာကေတာ့ မင္းေလာက္ Youko-chan နဲ႔ နီးစပ္တဲ့လူ မရွိဘူး ဒါေၾကာင့္ မင္းသာလ်င္ သူအေၾကာင္း အသိနိုင္ဆုံး” |
||
| − | “… နင့္ကို ေတာ့ အားနာပါတယ္။ အခု ဘာလုပ္ရမွာလဲ ဟင္” |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲတြင္ မတင္မက်ျဖစ္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ Konan ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာခဲ့သည္နည္း? ဘာေၾကာင့္ အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကို ေျပာျပခဲ့သနည္း? အခုျပန္ေတြးၾကည့္မွ Konan သည္ Tsukimori အေမ တစ္ေယာက္ကိုသာ စိတ္ဝင္စားသည္ မဟုတ္ေပ။ ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဆီမွ သူမ အခ်က္အလက္ကို လိုခ်င္သည္မွာ ျဖစ္နိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးသည္သာမွန္လၽွင္ အေစာကတည္းက Konan သည္ |
||
| − | “အမ္?” |
||
| + | “__ Tsukimori က သူအေမကိုပါ သတ္လိုက္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ားယူဆတယ္ေပါ့ ဟုတ္ဖူးလား?” ကၽြန္ေတာ္ တည္ၿငိမ္စြာေမးလိုက္သည္။. |
||
| − | “ငါ အေျဖမွ မေပးရေသးတာ ေပးၿပီးၿပီမို႔လို႔လား?” |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္ကို မေျဖခင္ ဖန္ခြက္မွ ေရတငုံ ေသာက္လိုက္သည္။ စားပြဲထိုးမေလး မွာထားသည္ကို လာခ်ေပး၍ လက္ခံလိုက္သည္။ Konan ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ထပ္မွာလိုက္သည္။ ဆိုင္တြင္ ေဖာက္သည္ အမ်ားႀကီးရွိေသာ္လည္း အရက္စက္ဆုံး အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို ေျပာၾကသူမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးပင္ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုသို႔ ထူးဆန္းေသာအေျခအေနကို သေဘာက်မိသည္။ စားပြဲထိုးမေလးထြက္ခြာသြားေသာအခါ Konan စကားဆက္ေျပာေလသည္။ |
||
| − | ကၽြန္ေတာ္ေတြးသည္က သူမ၏ တိုက္ရိုက္အေမးကို မည္သည္နည္းျဖင့္မဆို သေဘာမက်သည့္ အေျဖျဖစ္ေသာ္လည္း ေျပာရလိမ့္မည္။ ထိုေနာက္ Usami တစ္ေယာက္ ဖားငယ္ေလးလို အႀကီးအက်ယ္ ရယ္လၽွက္။ ဆိုလိုသည္က စဥ္းစားရန္လည္း အကန႔္အသတ္ႏွင့္ ၊ သို႔ေသာ္ လုပ္ေနၾကမဟုတ္သျဖင့္ အျမဲတမ္းရလဒ္ဆိုးသာထြက္သည္။ |
||
| + | “ရဲေတြက အေစာပိုင္းကတည္းက ဒါကို ျဖစ္နိုင္တယ္လို႔ ယူဆထားၿပီးသား ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္နိုင္ေခ်က အစကတည္းကရွိတယ္” |
||
| − | “….နင့္ကိုယ္နင္ မထိန္းခ်ဳပ္ပါနဲ႔ ငါ အေျဖကိုလည္း မေမၽွာ္လင့္ပါဘူး ငါေျပာခ်င္တာ ငါ….နင့္အေၾကာင္း…ေျပာခ်င္တာ Nonomiya?” |
||
| + | ၎မွာ အခ်က္ျပခ်က္။ သို႔ေသာ္ ပုံမွန္မဟုတ္ပဲ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္း။ ကိစၥ၏ အေျခအေနေပၚမူတည္ဟန္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအရာသည္ ပိတ္ပင္သည္လည္း မဟုတ္ေပ။ ထိုေၾကာင့္ လူသတ္နည္းစာရြက္မွ စိတ္ထဲေပၚလာသည္။ ထိုေၾကာင့္မ်ား ရဲမ်ားသိသြား၍ Tsukimori ကို သံသယဝင္သည္ေလာ? ကၽြန္ေတာ္ အာမ်ားေျခာက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလးပင္ စိတ္ထဲမြန္းက်ပ္ေနသည္။ |
||
| − | တိုးတိုးျဖင့္ ေျပာသည္။ မ်က္နာ ေအာက္စိုက္ထားသျဖင့္ သူမမ်က္နာကို အကဲခတ္၍မရ။ |
||
| + | “ႏွိုင္းတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔ဆိုင္က ေကာ္ဖီေလာက္ မေကာင္းဘူးကြ” |
||
| − | “ဘာကိုလဲ ၊ အခု ငါ အေတာ္အံဩသြားတယ္” |
||
| + | ဟု ေကာ္ဖီတစ္က်ိဳက္ေသာက္ၿပီးေနာက္ စိတ္တိုင္းမက်ဟန္ျဖင့္ Konan မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ ျပတင္းေပါက္မွန္မွ ကၽြန္ေတာ္ ပုံရိပ္ကေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္းသည့္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ၊ ကံေကာင္းစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုပ္တည္တဲ့ ေနရာမွာ ေတာ္သည္ဟု ေျပာရမည္။ |
||
| − | “နင္က ငါ့မ်က္လုံးထဲမွာ ေက်ာင္းစတက္ကတည္းက ေနရာယူထားတာ ၿပီးေတာ့ အရင္ကတည္းက နင္ဟာ ဒီေလာက္မွန္းရလြယ္တဲ့လူ မဟုတ္ဘူး ဒါေၾကာင့္ ငါထင္ထားတဲ့ အေျဖကိုေတာ့ မေမၽွာ္လင့္ပါဘူး” |
||
| + | “. . . Tsukimori ရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ ကဘာလဲ?” |
||
| − | သူမေျပာသည္ကမွန္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္မာနမွ အသိအမွတ္မျပဳ။ |
||
| + | Tsukmori ကိုသံသယျဖစ္ပါက သူမရည္ရြယ္ခ်က္က လက္ရွိအထိ မရွင္းလင္းေသး။ သူမအေမကို သတ္ရန္အေၾကာင္းမရွိ။ အနည္းဆုံး ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစား၍ မရ။ ထိုေၾကာင့္ သူမ အျပစ္ကင္းသည့္ဟု ယူဆရသည့္ အေၾကာင္းတစ္ခ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးခြန္းမွာ ရဲအေရးပိုင္ေသာကိစၥမ်ားကို သိခ်င္စိတ္ႏွင့္ေရာေထြးေနသည္။ သို႔ေသာ္ Konan မွပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္။ |
||
| − | “ငါကို အဲဒီလိုထင္ခံရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးပဲ” |
||
| + | “မသိဘူး အခုထက္ထိကို ဆန္းၾကယ္ေနတုံးပဲ မဟုတ္ဘူးလား သူ႔မိဘေတြနဲ႔လည္း အဆင္မေျပတာ မဟုတ္ ဒါေၾကာင့္ မင္းကို အကူအညီေတာင္းတာေပါ့ ငါလည္း ဘယ္သိပါ့မလဲ” |
||
| − | အလိုအေလ်ာက္ ပုခုံးတြန႔္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွုံးသမားမ်က္နာ ဟုေခၚၾကျခင္း။ |
||
| + | သူ႔ကိုၾကည့္ရသည္မွာ တကယ္ပင္ မသိသည့္ပုံ။ ဒါဆိုအဘယ္ေၾကာင့္ Tsukimori ကိုသံသယဝင္သနည္း။ ဒါဆို သူတို႔လူသတ္နည္းစာရြက္ကိုသိ၍ေလာ ။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္မသိသည့္ သဲလြန္စတစ္ခုခုေၾကာင့္ေလာ။ တိတ္ဆိတ္ေနစဥ္ Konan ကၽြန္ေတာ္ကို ျပဳံး၍ |
||
| − | “ဒါေပမယ့္ နင္သိလား” ဟု စကားစကာ Usami သူမ ေျခေထာက္ကို ရွက္ရြံစြာ ယမ္းေနရင္း |
||
| + | “သိပ္လည္း အေတြးမလြန္ပါနဲ႔ ျဖစ္နိုင္တယ္ပဲ ေျပာတာပါ ၊ အစက္ေလးေတြစက္ၿပီး ပုံေဖာ္ရမွာက ငါ့အလုပ္ ကဲဟုတ္ၿပီလား ” |
||
| − | “ငါ…အခုထက္ထိ နင့္ကို ခ်စ္ေနတုံးပဲ ဒီေတာ့ ငါမွာႀကိဳးစားဖို႔ ကလြဲရင္ တျခား ေရြးစရာမရွိဘူး!” |
||
| + | “ရပါတယ္” |
||
| − | ထိုအခ်ိန္တြင္ သူမ နားရြက္ဖ်ားမ်ားမွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလို နီရဲေနသည္။ |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္ အျပဳံးျဖင့္ ေမာ့လိုက္သည္။ ထလိုက္သည္။ |
||
| − | “နင့္အႀကိဳက္က ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား?” |
||
| + | “. . . Tsukimori က ရည္ရြယ္ခ်က္ကို မသိပဲနဲ႔ ဘာလို႔ သံသယဝင္ရတာလဲ ဆိုတာ အံဩေနတယ္” |
||
| − | “ဘာ-ဒါ ဘယ္သူေၾကာင့္လဲ!” မ်က္နာရဲကနဲျဖင့္ Usami တုံျပန္လိုက္သည္။ |
||
| + | အျပဳံးတစ္ခုခ်န္ထားကာ အာစြတ္ေအာင္ ေရေသာက္လိုက္သည္။ ဒီေမးခြန္းက Tsukimori ကို Konan ဘယ္ေလာက္သိလဲဆိုတာ ဉာဏ္စမ္းျခင္း။ Konan ကလည္း ျပဳံးေနသည္။ ထိုေနာက္ ယုံၾကည္မွုအျပည့္ျဖင့္ |
||
| − | သူမ၏ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္မွု ႏွင့္ ရိုးသားမွုေၾကာင့္ အမ်ားကေတာ့ အားနည္းသည္ဟု ထင္ၾကၿပီး သူမ၏ ခ်စ္စရာေကာင္းမူကို သူမ၏ တည့္တိုးဆန္မွုႏွင့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မွုႏွင့္ တြဲဖက္၍သာ အသိအမွတ္ျပဳလိမ့္မည္။ |
||
| + | “ဒီေလာက္အခ်ိန္တိုတြင္းမွာ မိသားစုဝင္ႏွစ္ေယာက္ဆုံးရွုံးသြားတာ ပုံမွန္မဟုတ္ဘူးေလ ဟုတ္လား?” |
||
| − | သူမေျပာသည့္စကားက “မိန္းကေလးေတြက ခ်စ္မိရင္ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး” ဆိုသည့္ မွတ္ခ်က္ကို သတိရမိေစျပန္သည္။ |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္ သေဘာတူမိသည္။ |
||
| − | Usami သူမလက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွာေခါင္းနားကို ညြန္ျပကာ |
||
| + | “ဟုတ္ကဲ့” |
||
| − | “တေန႔ၾကရင္ နင့္က ငါကိုခ်စ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားရလိမ့္မယ္ ေသခ်ာေပါက္!” |
||
| + | “ဒါေၾကာင့္ တခုခုရွိမယ္ ထင္ေနတယ္ ဒါေၾကာင့္ ငါကိုယ္တိုင္ ရဲလည္းျဖစ္ေနေတာ့ စုံစမ္းၾကည့္ခ်င္လို႔ တကယ္လိုသာ တိုက္ဆိုင္မွု ဆိုရင္လည္း ထားလိုက္ေပါ့ကြာ ဒါေၾကာင့္ မင္းကို ေျပာတာပါ” |
||
| − | သူမ၏ေၾကာက္ရြံမွုမွာ ႀကံခိုင္မွုျဖင့္ အစားထိုးခံရၿပီး အေဝးေရာက္ပုံ။ သို႔ေသာ္ သူမလက္ေခ်ာင္းမ်ားမူ အနည္းငယ္ တုန္လွုပ္ေနသည္။ ထို Usami ဟု အမည္တြင္သည့္ ခ်စ္စရာေကာင္မေလး သည္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္နိုင္သည့္အရာမ်ား အေတာ္ပင္ႀကိဳးစားရေသာ္လည္း ယခု ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္သာ မက္ခဲ့ရသည္ မ်ားကိုမူ သူမ ေအာင္ျမင္စြာ လုပ္ေဆာင္နိုင္ခဲ့သည္။ ထိုထဲတြင္ ယခုဖြင့္ေျပာျခင္းကလည္း တခုအပါအဝင္။ အပိုေျပာသည္ဟု ထင္ၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ Usami ကိုျမတ္နိုးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူမတြင္ ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္သည့္အခ်က္ တစ္ခုမွမရွိ။ သူမက ထိုအခ်ိန္ပိုင္းေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲ စြဲေနၿပီး သူမကိုလက္ေမာင္းျဖင့္ ဖက္ထားခ်င္စိတ္ ေပါက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ပါသည္။ |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းထပ္ညိတ္လိုက္သည္ “ဟုတ္ကဲ့” |
||
| − | “စိတ္ဝင္စားစရာပဲ ႀကိဳးစားေပါ့!” ဟုေျပာကာ တမင္တကာ စိတ္ထဲတြင္ ဘာမွမျဖစ္သည့္ ပုံစံဖမ္းလိုက္သည္။ |
||
| + | စိတ္ထဲ အံဩသြားသည္။ စိတ္ရွုပ္ေထြးသြားသည္ ဆိုလ်င္ပိုမွန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ Tsukimori Youko ကိုထားေသာ သံသယမ်ားမွာ ရွင္းရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း Konan စကားမ်ားသည္ လည္း မွန္၏။ |
||
| − | “ဒါေပမယ့္ တခုသတိေပးပါရေစ ၊ ငါ နင့္လိုေကာင္မေလးကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ျပန္ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး!” |
||
| + | “. . .Tsukimori ကိုေရာစုံစမ္းၿပီးၿပီလား” |
||
| − | “ဘာေျပာတယ္?! နင့္စကားနင္မွတ္ထား!” |
||
| + | “ဒါေပါ့” ဟု Konan ကမဆိုင္းမတြ ေျဖလိုက္သည္။ |
||
| − | “အင္းပါအင္းပါ” |
||
| + | “ဒါက တာဝန္နဲ႔ဆိုင္သြားလို႔ အေသးစိတ္ေျပာလို႔မရဘူး မင္း Youko-chan ကို တိုက္ရိုက္ေမးလို႔ေတာ့ရပါတယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရးေတာ့မႀကိးပါဘူး ႐ုတ္တရက္ႀကီး သူမိဘႏွစ္ပါး ကြယ္လြန္တာ ကလြဲရင္ က်န္တာ သံသယဝင္စရာေတာ့ မရွိပါဘူး” |
||
| − | “အင္း |
||
| − | “ေတြ႕မယ္ နင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိေစရမယ္!” |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္ သူ႔စကားကို မယုံေသာ္လည္း ရဲမ်ားတြင္ တိက်သည့္သက္ေသရွိဟန္ မဟုတ္သည္ေတာ့ ေသခ်ာသည္။ |
||
| − | ကၽြန္ေတာ္ မည္သို႔မၽွ မတက္နိုင္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဒါသထြက္ေနသည့္ Usami သာ ခ်စ္စရာအေကာင္းဆုံး ထင္မိသည့္ လူထူးလူဆန္း တစ္ေယာက္။ ထပ္၍ ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္က ကၽြန္ေတာ္သူမကိုသာ ခ်စ္မိလၽွင္ အေတာ္ပင္ေပ်ာ္ရြင္လိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ အျခားတစ္ေယာက္ကိုလည္း စိတ္ထဲ လ်စ္လ်ဴရွု၍ မရ။ |
||
| + | “ငါလည္းတိုင္ပတ္ေနတယ္ ငါတို႔ရဲေတြက ကမၻာကပါေလးစားရတာ ဒါေပမယ့္ ငါ့အေနနဲ႔ လြဲၿပီးသိထားတာလား? လူေတြကေရာ မီဒီယာကပါ ျဖဴစင္တဲ့ေက်ာင္းသူ |
||
| − | _______________________________________________________________________ |
||
| + | တစ္ေယာက္ကို သံသယဝင္တယ္ဆိုတာ ခြင့္လြတ္မွာ မဟုတ္ဘူး ဘယ္ေလာက္ပဲ ေတာင္းပန္ရင္ေတာင္” |
||
| + | အခုမွ ယုတၱိရွိလာသည္။ ေသခ်ာသည္ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးထားသည္ႏွင့္ေတာ့ မဆိုင္ေသး။ ဒီအေၾကာင္းကသက္သက္ေၾကာင့္ Tsukimori ကို တရားခံ အျဖစ္သတ္မွတ္ရန္ ခက္ခဲ ေသးသည္။ |
||
| − | ေနာက္ေန႔ မနက္ကတည္းက မိုးအေတာ္ေလးရြာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမအေပၚ စိတ္ခံစားမွုမ်ားမွာ ယိမ္းယိုင္လာသည္။ အခ်စ္ဟု ေျပာရလၽွင္လည္း မသန႔္စင္၊ စိတ္ဝင္စားသည္ဟု ေျပာရသည္ထက္လည္း ေက်ာ္လြန္ေနသည္။ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ခံစားမွုေတြေၾကာင့္ ယိမ္းယိုင္ျခင္း။ သို႔ေသာ္ ယခုအတြက္ လြတ္လပ္မွု ကို စြန႔္လြတ္ရေသာ္လည္း ေတြေဝျခင္းကို ေျဖရွင္းရန္အသင့္။ တကယ္မွာ လူသတ္နည္း စာရြက္ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခံစားမွုမ်ားမွာ ဘရိတ္လို တန႔္ေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လၽွိုဝွက္သည့္ မိန္းကေလးမ်ားကို မႀကိဳက္မဟုတ္ ၊ သို႔ေသာ္ ယခု လၽွိုဝွက္ခ်က္မွာ စိတ္ထဲ မအီမသာ ျဖစ္မိသည္။ လူသတ္မွု ဆိုသည္ကို လက္ေတြ႕တြင္ လက္ခံဖို႔က မလြယ္လွ။ လူ႔ေဘာင္ က်င္ဝတ္မ်ားက ပိတ္ပင္တားဆီးျခင္း အျပင္ မိမိကိုယ္ကို သားေကာင္ထပ္ျဖစ္မည္ကို ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ လက္ခံရန္ ခဲယဥ္းသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္ အေျခအေနမဆို ၎ကို ေျဖရွင္းရန္ နည္းလမ္းကေတာ့ တစ္ခုတည္း ၊ သူမကို တိုက္ရိုက္ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ ေမးရန္သာ။ သူမသာမဟုတ္ ဟု ေျဖခဲ့ပါက စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းကို ႐ုတ္သိမ္းၿပီး “လူသတ္နည္း” စာရြက္ကို မီးရွို႔ဖ်က္ဆီးၿပီး ပုံမွန္ဘဝကို Tsukimori Youko ႏွင့္ရင္ခုန္စရာ ျဖတ္သန္းၾကမည္။ ထိုထက္ ပို၍ မစဥ္းစားခ်င္။ လူတိုင္းတြင္ အတိုင္းအတာဆိုသည္မွာ ရွိေလသည္။ |
||
| + | “ဒီေတာ့ ငါ့ကို အခုလိုက်ပ္မေနနဲ႔! ငါတို႔ရဲေတြက တိုင္းျပည္ကို အလုပ္အေကၽြးျပဳတာေတာ့မွန္တယ္ ဒါေၾကာင့္ ဖိအားေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ဒါေၾကာင့္ ေသခ်ာတဲ့ သက္ေသမရွိပဲ ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူး” |
||
| − | သို႔ေသာ္ အကယ္၍ “ဟုတ္တယ္ ငါသတ္ခဲ့တယ္” ဆိုပါက ? |
||
| + | သူခါးကို မတ္လိုက္ၿပီး ပုခုံးတြန႔္လိုက္သည္။ အေမရိကန္တစ္ေယာက္လို။ |
||
| − | သူမအေဖေသဆုံးရျခင္း ႏွင့္ “လူသတ္နည္း” စာရြက္မွ အေၾကာင္းအရာတို႔ကို ႏွိုင္းယွဥ္စဥ္းစားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္အျပင္ တျခားစိတ္ကူးမယဥ္သူ တစ္ေယာက္ပင္ ေကာက္ခ်က္ခ်နိုင္သည္က “သူမအေဖကိုသတ္လိုေဇာ” ျဖင့္ ေရးထားသည့္ အခ်က္ကိုပင္။ ထိုေၾကာင့္ စာရြက္ပိုင္ရွင္ကို ဆက္စပ္၍ လူသတ္သမားအျဖစ္ ယူဆျခင္းမွာ သဘာဝက်ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ပုခုံးကို လွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္။ ျမင္ရသည္က လွပ ေကြ႕ေကာက္ ေသာ ဆံပင္လွိုင္းမ်ား။ မိုးေရစက္မ်ားမွာ ရိုလာကိုစတာ စီးသလို သူမ၏ နက္ေမွာင္ေသာဆံပင္မွ စိမ့္၍ အဖ်ားဆီသို႔။ ထိုမိုးေရစက္ေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘဝတူလွလြန္း၍ ထိုေရစက္က်ခါနီးဆဲဆဲတြင္ အသည္းတယားယား။ ကၽြန္ေတာ္အၾကည္ကို သတိထားမိဟန္ျဖင့္ “ဟမ္?” ဆိုကာ သူမ လူႀကီးဆန္စြာ ျပဳံးလိုက္ၿပီး သူမေခါင္းကို အသာအယာညြတ္လိုက္သည္။ |
||
| + | “ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ဆီက ဘာကိုလိုခ်င္တာလဲ” |
||
| − | “ငါဒီဖက္ ကပ္လိုက္မယ္ နိုမိုဆို ေရစိုမွာစိုးလို႔” |
||
| + | “အိုး? မင္သေဘာေပါက္တယ္လား မဆိုးဘူး Nonomiya-kun!” |
||
| − | အတြဲေတြလို အတင္းပင္ ပူးကပ္တိုးဝင္ လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တံေတာင္ဆစ္ႏွင့္ သူမေရႊရင္ႏွစ္ႁမြာနဲ႔ ထိမိသလို ျဖစ္ေန၏။ အလြန္ပင္ ဉာဏ္မ်ားလွေပသည္။ ယခုလို ဆြဲေဆာင္ရသည္ကို အေတာ္ပင္ ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္ေနပုံ။ သို႔ ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း ဘာမွ မတက္နိုင္။ မိုးကလည္းရြာ ၊ ထီးတစ္လက္သာ ပါသျဖင့္ ေနာက္ဆုံး ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးသား အကာအေဝးမွာ မေျပာပေလာက္ေအာင္ နီးကပ္။ သူမ ထီးကို အိတ္ထဲတြင္ဝွက္ထားမည္ဟု အထူးပင္ သံသယဝင္မိသည္။ သူမလို ႀကိဳေတြးတက္သူ တစ္ေယာက္က ထီးမယူလာျခင္း ဆိုသည္မွာ က်ိဳးေၾကာင္းမဆီေလ်ာ္။ |
||
| + | သူ လက္ေခ်ာင္းမ်ားပင္ မသုံးပဲ ေလခၽြန္လိုက္သည္။ သူကို သိတာ မၾကာေသးေသာ္လည္း အေတာ္ေလး လည္မယ္ေတာ့ သတိထားမိသည္။ သူကို ဘာမွ မေျပာရေသးအတြက္ ေက်နပ္ မိသည္။ ႐ုတ္တရက္ Konan ေရွ႕ကိုတိုးလာၿပီး |
||
| − | ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္သိသည့္ မိန္းကေလးမ်ားထဲ အေပၚမွအခ်က္မ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီသူမွာ တစ္ေယာက္သာ။ ၎မွာ Tsukimori Youko။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္မွအျပန္ အနီးရွိ ဘူတာကို လမ္းေလ်ာက္လာ၏။ သူမကိုလိုက္ေႏွာင္ယွက္သူ ရွိနိုင္ ဟု ယူဆခ်က္သက္သက္ျဖင့္သာ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို ေန႔စဥ္ လိုက္ပို႔ရသည္မွာ အလုပ္တစ္ခု။ |
||
| + | “ဒီေနရာကေန မင္းကစရမွာ ငါ့ကို ကူညီပါဦး” |
||
| − | “နင္အိမ္လိုက္ပို႔တာ တကယ္စိတ္ခ်ရတယ္ အဆင္ေျပရင္ ငါ့ကို….. အခ်ိန္တိုင္း ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့ပါလား?” |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္ မေၾကာက္သည့္ပုံျဖင့္ နာေခါင္းရွုံ႔ျပလိုက္သည္။ ေျပာသည္စကားမ်ားကို ျပန္ေတြးၿပီးေနာက္ သူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သေဘာေပါက္သြားသည္။ |
||
| − | ထုံးစံအတိုင္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ျငင္းဆန္လိုက္သည္။ |
||
| + | “. . . ရဲနဲ႔ မသက္ဆိုင္တဲ့သူသာ Tsukimori ကို စုံစမ္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျပႆနာမရွိဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူမနဲ႔နီးကပ္တဲ့သူျဖစ္ေလ ေကာင္းေလေပါ့ ဒါေၾကာင့္ေရြးတာလား” |
||
| − | “ဟင့္အင္း ဒါေပမယ့္” |
||
| + | “ၾကည့္ရတာ ငါတို႔ေတြ နီးစပ္ေနၿပီဟ” ဟု Konan အားရေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ ေကာ္ဖီခြက္ကို လွုပ္လိုက္သည္။ |
||
| − | ဆိုလိုက္ေသာ္လည္း အလုပ္ခန္းထဲ ျဖစ္သျဖင့္ Mirai-san အပါအဝင္ အလုပ္ထဲမွတစ္သိုက္က အားတက္သေရာ |
||
| + | “ၿပီးေတာ့ မင္းက ဒီလိုမ်ိဳးအလုပ္မ်ိဳးကို သေဘာက်တယ္ဟုတ္” |
||
| − | “လိုက္ပို႔လိုက္စမ္းပါ!” |
||
| + | “ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အလုပ္ရွုပ္မယ့္ဟာဆို ေဝးေဝးေနပါတယ္” ဟုေျပာကာ ဆက္၍ |
||
| − | ကၽြန္ေတာ္မလြတ္နိုင္ သည္ကိုသိ၍ “အင္း ဘူတာ အထိေလာက္ပဲ” ဟု ေတာင္းပန္လည္း မရ။ သို႔ရာတြင္ ဘဝတြင္ မထင္မွတ္သည့္ အေျပာင္းအလဲမ်ားရွိသည္။သူမကိုဘူတာလိုက္ပို႔ရင္း စကားေျပာရသည္မွာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသည္။ မီးပြိဳင့္နီေန၍ ေစာင့္ေနရင္း |
||
| + | “ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာႀကိဳက္တယ္ ဆိုတာ မဆုံးျဖတ္ပါနဲ႔ဗ်ာ” တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားသည္။ |
||
| − | “မေန႔က သတင္းၾကည့္ေနရင္း ” ဟု စကားစလိုက္တာ |
||
| + | “မညာပါနဲ႔ ညီေလးရာ” သူ အပိုင္ပင္ ရယ္လိုက္သည္။ |
||
| − | “လူေတြ ဘာေၾကာင့္ သတ္ၾကသလဲ မသိဘူးေနာ္ ဆိုတာ စဥ္းစားမိတယ္” |
||
| + | သူ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲ ဆိုတာက ကို ခ်က္ခ်င္းပင္ သိပုံရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စုံစမ္းမွုကို စိတ္ဝင္စားပုံျပမိ၍ေလာ? ကၽြန္ေတာ္ သူ၏ အလုပ္အေပၚ စိတ္ဝင္စားပုံ ျပမိ၍ေလာ။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဖုံးကြယ္ထားရန္ မရည္ရြယ္ ထိုအျပင္ သူလူကဲခတ္ေတာ္သည္ကိုလည္း ေလးစားရမည္။ |
||
| − | တကယ္တမ္း ထိုေန႔ကသတင္းပင္ မၾကည့္ခဲ့။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ေခတ္ႀကီးတြင္ တစ္ေန႔ကို လူသတ္မွုတစ္ခုမၽွ အနည္းဆုံး ရွိေနရာ။ |
||
| + | “ဒါေၾကာင့္လည္း မင္းကိုေခၚတာေလ” |
||
| − | “အိုး ဒီေန႔ေတာ့ အေတြးသမားတစ္ေယာက္ လိုပါပဲလား နင့္စဥ္းစားေနတဲ့ပုံကို သေဘာက်!” ဟု ဆံပင္သာမကအသံပါ မိုးေရစိုစြတ္ေနသည့္ဟန္ျဖင့္ ေျပာသည္။ |
||
| + | “ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ အေသးစိတ္အေနနဲ႔ဆို ဘာလုပ္ေပးရမလဲ” |
||
| − | “မိုးရြာေနလို႔လား လူတစ္ေယာက္က မိုးရြာေနရင္ ဒီလို စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေတြးတက္တယ္ေနာ္ မဟုတ္ဘူးလား ပုံမွန္စာမဖတ္ခ်င္ရင္ေတာင္ မိုးရြာရင္စာဖတ္ၾကတာကိုး” |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္ နာခံဟန္ျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ သူဘာအကြက္မ်ားေရြ႕ေလမလဲ။ |
||
| − | “အင္း ဒီေန႔ ပုံမွန္မဟုတ္ဘူး ၾကည့္ရတာ မိုးရြာလို႔ ထင္တယ္” |
||
| + | “မပူပါနဲ႔ကြာ တကယ္ေျပာတာ! တကယ္ေတာ့ Youko-chan နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ငါေမးတာေတြေျဖရင္ရပါၿပီ။ ငါမင္းကို ဟိုဟိုဒီဒီပို႔ၿပီး စစ္မွာမဟုတ္သလို မင္းကို အက်ပ္ကိုင္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး ဒါေၾကာင့္ မေအးခင္ျမန္ျမန္စားလိုက္ဦး ၿပီးရင္ စိတ္ပါရင္ အခ်ိဳပြဲပါ မွာလို႔ရေသးတယ္” |
||
| − | သူမစကားကိုလိုက္၍ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းကို တမင္ရည္ရြယ္၍ ေမးျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း ဖာေထးေျပာဆို လိုက္သည္။ |
||
| + | Konan ပုံစံက ခပ္ေထ့ေထ့ အျပဳံးျဖင့္။ ကၽြန္ေတာ္ကို တခုခု ဉာဏ္မ်ားရန္ ႀကိဳးစားေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ ပုံမွန္ စားေလ့မရွိေသာ္လည္း ယခုတြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဓားျဖင့္ ေအးခါနီးေနေသာ steak ကိုျဖတ္လိုက္သည္။ |
||
| − | “ဒါနဲ႔ ငါအျမင္ကို ေျပာျပရမလား?” |
||
| + | “__ တကယ္ေတာ့ ႐ုံးကခိုင္းလို႔ ဒီကို ေရာက္လာတာမဟုတ္ဘူး ငါ့က အကူအညီေတာင္းတာလို႔ေတာ့ မင္းယူဆလို႔ရတယ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ Youko chan ဘာေတြေတြးေနလဲ ဆိုတာ သေဘာေပါက္နိုင္တာ” |
||
| − | မိုစက္မ်ား ထီးေပၚက်ေနသံ ၊ ေရစိုေနေသာတာယာမ်ား လွုပ္ရွားမွုအသံ က ေနာက္ခံေတးဂီတသဖြယ္ ပံပိုးေနၿပီး ေသြးမ်ားလည္း ပို၍ ျမန္ဆန္စြာ စီးဆင္း လာသည္ဟု ခံစားမိသည္။ |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္စားေနတုံး တစ္ေယာက္တည္းေျပာေနသည္။ |
||
| − | “အင္း—” |
||
| + | “အင္း အံဩစရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီ ကိုယ္ကိုယ္သတ္ေသတဲ့အမွုကလည္း ထူးျခားေနတယ္။ တကယ္လို႔ သူေယာက်ာ္းေသလို႔ လိုက္ေသတယ္ဆိုရင္ က ယုတၱိေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒီအတြက္လည္း သူေသခါနီး က်န္းမာေရးဆိုးရြားလာတဲဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြေတာင္ စစ္ေဆးတုံးက ေတြ႕ေသးတယ္” |
||
| − | Tsukimori သူမ၏ နက္ေမွာင္ေသာဆံေကသာကို ႏွင္းဆီရနံ့ သင္းပ်ံေနေသာ ပါးျပင္မွ ဖယ္ထုတ္ရင္း |
||
| + | Konan ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ျပဳံးလိုက္ၿပီး |
||
| − | “__ သူတို႔က သတ္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာလို႔ ေနမွာေပါ့” |
||
| + | “ဒါေပမယ့္ သူရဲ့ ေသတမ္းစာကို ဘာလို လက္နဲ႔မေရးပဲနဲ႔ ကြန္ပ်ဳတာထဲမွာ ေရးရတာလဲ ဒါက တစ္ေယာက္ေယာက္က စာရိုက္ၿပီးေတာ့ ေသေၾကာင္းႀကံမွု လို႔ အထင္မွားေအာင္ လုပ္လို႔ ရတယ္ေလ ဒါေပမယ့္ ဒါခ်ည္းသက္သက္ဆိုရင္ မခိုင္လုံေသးဘူး။ ေသေၾကာင္းႀကံတဲ့သူတိုင္း မွာတမ္းထားခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး ေနာက္တစ္ခ်က္က Youko-chan က သံသယဝင္စရာက ေတာ့ သူသမီးျဖစ္ေနလို႔ပဲ သူ႔အျပဳအမွုေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး” |
||
| − | သူမအသံမွာလည္း မကြဲျပား။ |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္ ခရင္းႏွင့္ဓားကိုခ်လိုက္ကာ Konan မ်က္လုံး ကိုတူရွုၾကည့္လိုက္ၿပီး |
||
| − | “… သတ္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာလို႔? ဒါပဲလား? ဒါဆို လူတစ္ေယာက္ကို သတ္ဖို႔အတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘူးလား?” |
||
| + | “ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ဘာလို႔ Tsukimori ကိုသံသယဝင္လဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္နိုင္ေတာ့ဘူး ခင္ဗ်ာ ေသခ်ာတဲ့ ရွင္းလင္းခ်က္ မေျပာမခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ကူညီမွာ မဟုတ္ဘူး” |
||
| − | သူမ၏ လက္လြတ္စပယ္ အေျဖကို ဘယ္လိုမွ လက္မခံနိုင္။ |
||
| + | လူသတ္နည္းကိုသိၿပီးေနာက္ Tsukimori ကို ထိုအခ်ိန္ကပင္ စ၍ ေနတိုင္းစုံစမ္းခဲ့သည္။ ထိုေၾကာင့္ မေန႔တေန႔မွသာေတြ႕ေသာ သူက Tsukimori ၏ ကၽြန္ေတာ္ မသိေသးေသာ အခ်က္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ သိနိုင္မည္နည္း။ Tsukimori ၏ လွည့္စားမွုမ်ားကို လူသတ္နည္းစာရြက္ကို ကိုင္ထားသည့္ ကၽြန္ေတာ္က မသိတာ မည္သည္နည္း။ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မသိေသာ အခ်က္ ကိုသာ သူသိေနပါက ကၽြန္ေတာ္အေနအထားလည္း ေျပာင္းရန္လိုေပမည္။ |
||
| − | “အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး” |
||
| + | __ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ မသိမျဖစ္ သိရန္ လိုအပ္ေသာ္ေၾကာင့္ |
||
| − | “ဒါဆို ဘယ္လိုလဲ? နင္တခုခု မရွင္းျပမျခင္း ငါလို သာမန္လူတစ္ေယာက္က နင္လို ပါရမီရွင္ေျပာတာ နားလည္မွာမဟုတ္ဘူး အားနာပါတယ္” |
||
| + | ပုံမွန္ေလသံျဖင့္ပင္ Konan မွ “စုံေထာက္တစ္ေယာက္ရဲ့ ညာဥ္ေလ” |
||
| − | “အိုး စိတ္မဆိုးနဲ႔ေလ ငါေနာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး တကယ္ထင္မိတာ” |
||
| + | “ဟမ္?” |
||
| − | ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ေစာင္းကို သတိထားမိၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဟန္ျဖင့္ သူမ ပုခုံးတြန႔္ျပသည္။ |
||
| + | ကိုယ္နားကိုပင္ ကိုယ္မယုံနိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဝဝါးသြားသည္ကို သိ၍ ထပ္ျဖည့္လိုက္သည္က |
||
| − | “ငါထင္တာက ကိစၥအေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လူမသတ္ပဲနဲ႔ရွင္းလို႔ ရနိုင္တာပဲကိုး ဥပမာ ရန္ၿငိဳး၊ မနာလိုတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အသက္အာမခံ လူသတ္မွုေတြ ကေတာ့ ထားပါေတာ့” |
||
| + | “ငါေျပာတာ ရွုပ္သြားလားမသိ တကယ္ေတာ စကားနဲ႔ေျပာျပဖို႔ကမလြယ္ဘူးကြ! အင္း မင္းတခုခု မွားေနသလို ခံစားရတာမ်ိဳးကြာ” |
||
| − | မီးပြိဳင္စီမ္းသြားၿပီ။ ထီးကိုယ္စီ ေဆာင္းထားေသာ လူလွိုင္းႀကီးမွာ ျမင္ကြင္းထဲသို႔၊ ထိုေနရာတြင္ အနီေရာင္ထီးတစ္လက္သာ က်န္ခဲ့သည္။ |
||
| + | “အသိစိတ္ေပါ့ ဟမ္. . . ” တီတိုးေရြရြတ္ေသာ္လည္း စိတ္တိုင္းမက်။ သို႔ေသာ္ သူ ဆက္၍ ထြက္က်လာေသာ စကားမ်ားက အံအားသင့္စရာ။ |
||
| − | “လူတစ္ေယာက္ကို လက္စားေခ်တာ၊ ရန္ၿငိဳးကိုရွင္းခ်င္တာ ဆိုရင္ သတ္လိုက္တာထက္ ပိုေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းေတြ ရွိတယ္ေလ?” |
||
| + | “အင္း Youko-chan က ၿပီးျပည့္စုံတယ္ေနာ္ မဟုတ္ဘူးလား” |
||
| − | ဘယ္နည္းလမ္းဆိုသည္ကိုေတာ့ စဥ္းစားမရ။ သို႔ေသာ္ Tsukimori သာဆိုလၽွင္ တစ္ခုခုေတာ့ အႀကံရလိမ့္မသည္။ |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္ႏွုန္း ႐ုတ္တရက္ျမန္လာသည္။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႔ စိတ္ထဲထင္ေနပုံရသည္။ |
||
| − | “ဥပေဒနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ လူေလာကႀကီးက ဥေပကၡာျပဳတာပဲျဖစ္ျဖစ္ သတ္တဲ့သူက ေပးဆပ္ရလိမ့္မယ္ ဓားနဲ႔ေမြးရင္ ဓားနဲ႔ေသမယ္ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပဲ လူသတ္မွု မွာလည္း ဒီလိုပဲ ဒါေၾကာင့္ ငါ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒါဟာ ႐ူးသြပ္တဲ့အလုပ္ပဲ။ အေတာ္မ်ားမ်ား ေဒါသအေလ်ာက္တို႔ ၊ စိတ္ထဲေပါက္ကရလုပ္မိတာတို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေခၚၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္း ျခဳံၿပီးေျပာရင္ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာလို႔ လုပ္တာပဲ” |
||
| + | “ရဲအလုပ္လုပ္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြ ခဏခဏၾကဳံဖူးတယ္။ အဲဒီအမွုနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ လူေတြက တကယ္ကို ေျပာလို႔မရေအာင္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေနၾကတယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ မင္းတို႔အရြယ္ ေလာက္ မွာ မိဘေတြကို ဆုံးရွုံးခဲ့တာကိုး! ဘဝမွာ ႀကီးမားတဲ့ ေျပာင္းလဲမွုပဲေလ လက္ခံလား တကယ္လည္း ကံတရားက ရက္စက္ပါတယ္ကြာ မေတာ္တဆျဖစ္လိုက္ ဒါမွမဟုတ္ မူခင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ျဖစ္လိုက္ ငါအဲဒီလို ကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမလဲ ဆိုတာ မသိဘူး သူတို႔အတြက္ မိဘႏွစ္ပါးလုံးဆုံးရွုံးရတာ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲသလဲ?” |
||
| − | ဟုေျပာကာ ဆက္၍ “စိတ္ခံစားမွု အေျခအေနေပၚမူတည္ၿပီး လူေတြက တခ်ိဳ႕အေျခအေနေတြမွာ ယုတၱိမရွိတဲ့လုပ္ရပ္ေတြ လုပ္ေလ့ရွိတယ္” |
||
| + | သူမ်က္နာကိုတင္း၍ |
||
| − | “ဒီေတာ့လူသတ္မွု ဆိုတာ ဘာမွမဆီမဆိုင္လည္း ျဖစ္နိုင္တယ္ေပါ့” |
||
| + | “အခု သူကေရာ? ငါအျမင္မွာေတာ့ Youko-chan ပုံစံက ဒီဆုံးရွုံးမွုကို ၾကဳံေတြ႕ရတဲ့ စိတ္အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္နစ္နာေနတာနဲ႔ မတူဘူး။ ငါတို႔ေျပာေနတဲ့ စကားေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေျဖေနတာပဲ။ မင္းပုံမွန္သာဆိုရင္ ဒီလိုျပန္ေျဖနိုင္ပါ့မလား သူရဲ့ ၿပီးျပည့္စုံမွု ဆိုတာ သူ႔ကိုယ္သူ အားတင္းထားလို႔နဲ႔ ရင့္က်က္တာနဲ႔ ေျပာ႐ုံနဲ႔မရေတာ့ဘူး မင္းသေဘာတူလား? |
||
| − | သူမအဆိုကား လက္ခံနိုင္စရာ ရွိသည္ ။ အေတာ္ပင္အံဩမိသည္။ သိုေသာ္ ယခုလိုအပ်က္သေဘာ ေဆာင္ေသာ မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ စိတ္ထဲ ကိုးလို႔ကန႔္လန႔္။ ေရွဦးစြာ သူမ၏ ေသသပ္လွပ ေသာစကားေၾကာင့္ သူမကို စံျပေက်ာင္းသူ တစ္ဦးႏွယ္ထင္မွတ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဆက္စပ္ေတြးၾကည့္ေသာ္ သူမေျပာခ်င္သည္ ကိုေရာက္ရန္ ေျပာဆိုျခင္း သက္သက္ပင္။ အၾကမ္းျဖင္း ေျပာရလၽွင္ သူမသည္ လူသတ္ျခင္း၏အက်ိဳးဆက္ကို နည္းလမ္းတစ္ခုအျဖစ္ ျငင္းဆန္ျခင္း။ ထိုေၾကာင့္ သူမသည္ လူသတ္ျခင္းကို သေဘာမတူ ဟု မွတ္ယူ၍မရနိုင္ေပေလာ။ |
||
| + | __ သူမ ၿပီးျပည့္စုံမွုဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြကို မြန္းက်ပ္ေစလိမ့္မယ္ |
||
| − | “ဒါေပမယ့္ နင္ေျပာေတာ့ တခ်ိဳ႕အေျခအေနေတြ ဆိုတာပါတယ္ဟုတ္?” |
||
| + | သူေျပာမွ ေတြးမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အစက ထိုကဲ့သို႔ပင္ထင္ခဲ့သည္။ |
||
| − | ကၽြန္ေတာ္ တေစာင္းၾကည့္ေသာ္လည္း မ်က္နာအျပည့္ မျမင္ရ။ သူမပါးစပ္ကိုသာ အနည္းငယ္ ျမင္ရေလသည္။ |
||
| + | “ငါစိတ္ထဲမွာ သူမိဘေတြ မရွိရင္ေတာင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္ ငါတို႔ဘာမွ စိတ္ပူစရာမလိုဘူးေလ” |
||
| − | “…ဥပမာ အေနနဲ႔ဆိုရင္?” |
||
| + | စကားအရွည္ႀကိး ေျပာ၍ ေမာသြားသည့္ဟန္ျဖင့္ ေကာ္ဖီကို မေသာက္ပဲ ဖန္ခြက္ထဲမွ ေရကိုသာ ေသာက္လိုက္သည္။ |
||
| − | သူမ ႏွုတ္ခမ္းဖ်ားမွာေကြး၍ ျပဳးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းသည့္ ညဖက္တြင္ ထီးေလးတစ္ေခ်ာင္းေအာက္အတြင္ အတူ မတ္တပ္။ ၿမိဳထဲတြင္ အသံမ်ိဳးစုံ ဖုံးလြမ္း ေနေသာ္လည္း၊ အေရာင္အေသြးစုံလင္စြာ လူေပါင္းမ်ားစြာ ခ်ယ္သထားေသာ္လည္း၊ စိတ္ထဲတြင္မူ ဓာတ္ေလွကားထဲ၌ တစ္ေယာက္တည္း မတ္တပ္ရပ္ေနသလို။ |
||
| + | “အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိလို႔ ေျပာရတာ ေဆာရီးပါ တကယ္ ငါအတည္ေျပာေနတာပါ ငါတို႔ေလာကမွာ ဒါမ်ိဳးက ရွားလွတာေတာ့မဟုတ္ဘူး စိတ္ထင့္ကနဲျဖစ္လို႔ စုံစမ္းတာနဲ႔ တကယ္ အျဖစ္မွန္ ကို သိရတယ္ဆိုတာ” |
||
| − | “ဥပမာ နင္က လူေတြ လုံးဝမသိပဲ သတ္နိုင္ၿပီဆိုရင္” |
||
| + | Konan ကိုၾကည့္၍ အကဲခတ္လိုက္ေသာအခါ ယုံၾကည္မွုအျပည့္ျဖင့္ — |
||
| − | အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ရမည္။ ကိုယ့္ကမၻာထဲတြင္ ကိုယ္ပိတ္မိေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ကမၻာထဲမွ Tsukimori Youko ႐ုပ္ပုံလြာ ကြဲေၾကသြားသည္။ |
||
| + | “ဒါေၾကာင့္ အျမဲ အေတြးေတြနဲ႔ ရွုပ္ေထြးေနတာ ၊ မင္းယုံခ်င္ယုံ မယုံရင္ေန ဒါက ဒီေလာက္ရိုးရွင္းတဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး တကယ္ေတာ့ မရိုးရွင္းတဲ့ လူေတြအနီးမွာ မရိုးရွင္းတဲ့ ကႎစၥေတြ ျဖစ္တက္တယ္ မဟုတ္လား?’ |
||
| − | “ဒီထက္ပိုေျပာနိုင္မလား? နင္အျမင္ေတြက ငါလိုလူအတြက္ နားလည္ရခက္ေနလို႔ အားနာပါတယ္” |
||
| + | __ ထိုသည္ကပင္ “စုံေထာက္ညာဥ္” ျဖစ္ရမည္။ |
||
| − | သူမ ကၽြန္ေတာ္ကိုစသလိုျဖင့္ ပုခုံးတြန႔္ျပလိုက္သည္။ “ငါက လူတိုင္းအေနနဲ႔ မေတာ္တဆမွုတစ္ခုလို႔ပဲ ျမင္ရမယ့္ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့လူသတ္မွု တစ္ခုနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးေျပာခ်င္တာ” |
||
| + | အေတာ္ပင္ လက္ခံနိုင္စရာ ဟုဆိုရမည္။ ကၽြန္ေတာ္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္ကို Konan မွ မေက်နပ္ဟု ထင္ေနပုံရသည္။ |
||
| − | ကၽြန္ေတာ္ရွင္းၿပီးေနာက္ Tsukimori အာ႐ုံစိုက္ၿပီး ေျဖသည္က |
||
| + | “ငါမင္းကို ေျပာလိုက္လို႔ စိတ္ထဲတမ်ိဳး ျဖစ္သြားသလား တကယ္လည္း ျဖစ္သင့္ပါတယ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငါသံသယေတြကို ရွင္းလင္းဖို႔အတြက္ မင္း Youko-chan နဲ႔ ဒီေလာက္ နီးစပ္ ေနတာေတာင္ အကူအညီေတာင္းတာဆိုေတာ့ ျပန္ေတြးၾကည့္ ငါနည္းနည္းေတာင္ ယုတ္မာသလိုပဲ” |
||
| − | “တကယ္ေတာ့ လူသတ္မွုနဲ႔ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့လူသတ္မွု ၾကားမွာ မ်ဥ္းတေၾကာင္းဆြဲၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သတ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေပၚ႐ုံနဲ႔ သတ္လို႔မျဖစ္ေသးဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေခါင္းေအးေအး စဥ္းစားမွ… ဒီေတာ့ ၿပီးျပည့္စုံေအာင္ႀကံစည္ဖို႔ လိုေသးတယ္ေလ” |
||
| + | သူဖာသာသူေျပာ၍ ရယ္ေလ၏ |
||
| − | ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဆြးေႏြးပြဲက အဓိကအေၾကာင္းအရာက ျဖစ္နိုင္မွုႏွင့္ အကယ္၍ ျဖစ္လာပါက သက္ေရာက္မွု၏အေနအထား ၊ လူက်င့္ဝတ္ႏွင့္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းကေတာ့ မပါဝင္ေခ်။ |
||
| + | “အဲဒီလိုမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ” |
||
| − | “ဒါေပမယ့္ ငါတို႔နိုင္ငံရဲေတြက ကမၻာကေတာင္ အသိမွတ္ျပဳရတယ္ေလ ဟုတ္ဖူးလား ေနာက္ပိုင္း သိပၸံပညာအေျချပဳ မွုခင္းရွာေဖြစစ္ေဆးေရးက ကိစၥေတြကို အရင္ကထက္ျမန္လာတယ္ ဒီေတာ့ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့လူသတ္မွု တကယ္ျဖစ္နိုင္ပါ့မလား?” |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္ ထိခိုက္သြားသည္မဟုတ္ ၊ အေတြးပင္လယ္ေဝေနျခင္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းထဲမွ အေတြးစမ်ားစြာျဖင့္ ပိတ္မိေနသည္။ |
||
| − | သူမက ၿပီးျပည္စုံသည့္လူသတ္မွုသည္ အိပ္မက္သာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္သည့္ဟန္ျဖင့္ ျပဳံးေလသည္။ ယခုမွ စိတ္ထဲ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရသည့္ အေၾကာင္းကို ခံစားမိသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ႏွစ္ေယာက္ လမ္းသြယ္တစ္ခုေပၚ ၊ ထီးတစ္လက္ေအာက္တြင္ ေျပာေနသည့္အေၾကာင္းအရာမွာ ကဗ်ာမဆန္လွေပ။ သို႔ေသာ္ ေျပာေနသည့္အေၾကာင္းအရာကို ရင္ထဲစြဲနစ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုကဲ့သို႔ လူစားမိုးပင္။ |
||
| + | —အဓိကကေတာ့ သူ လူသတ္နည္းစာရြက္ႏွင့္ပတ္သတ္၍ မသိေသး။ |
||
| − | လူတစ္ေယာက္ ေသသည္ရွင္သည္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မဆိုင္။ တကယ္ဆို ေသဆုံးျခင္းက ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားစရာ။ ကၽြန္ေတာ္ တုံျပန္မွုမ်ားပင္လ်င္ စိတ္ဝင္စားမွုမ်ားႏွင့္ ဖုံးလြမ္းေနေလမည္။ ကိုယ္ကိုယ္ကို ပုံမွန္လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ မတူေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သတိထားမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူမကေရာ။ Tsukimori Youko လို ဂုဏ္သတင္း ေက်ာ္ေဇာ္လွသည့္ ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္ ႏွင္းဆီခိုင္ေလးသည္ ဒီစကားဝိုင္းကို စိတ္ဝင္စားပါ့မလား။ သူမလို သည္းညည္းခံတက္ၿပီး အျမဲတမ္း ျပဳံးေနေသာ လုံးဝ ဘာမွ မျဖစ္သလို သူမ မေက်နပ္မွုကို တစ္စက္ကေလး ေတာင္မွ မေဖာ္ထုတ္ျပေသာ သူမ သူမ မေက်နပ္မွုကို မည္ကဲ့သို႔ ဖုံးကြယ္သနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ခ်က္ခ်သည္ကေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း ဒီလို အေၾကာင္းအရာမ်ားကို စိတ္ဝင္စား ရမည္ျဖစ္သည္။ |
||
| + | ဒါကေတာ့ အေသအခ်ာေျပာ၍ရသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေနာက္အေရးႀကီးသည့္တစ္ခ်က္လည္း ပါဝင္သည္။ အခ်က္မ်ားကို ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ ျပန္ေရေနစဥ္ Konan ကၽြန္ေတာ္ကို အေသအခ်ာ ၾကည့္ေနသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။ |
||
| − | “အိုေကေလ ဒါေပမယ့္ ဒါက အယူအဆသက္သက္ပဲ” |
||
| + | “ဘာလို႔ တျခားဘက္ကေနမေတြးၾကည့္တာလဲ? ငါ့ကို ကူညီရင္းနဲ႔ သူအျပစ္ကင္းစင္တာကိုလည္း သက္ေသျပလို႔ရတာပဲ။ မင္း Youko-chan ကို သံသယမဝင္ေစခ်င္ဘူး မဟုတ္လား ?” |
||
| − | ကၽြန္ေတာ္ ယူနီေဖာင္း ဘယ္ဘက္အိတ္ကပ္ ကို ေသခ်ာထိမိလိုက္သည္။ အထဲမွာေတာ့ ေလးေခါက္ခ်ိဳး စာရြက္တစ္ရြက္။ |
||
| + | ကၽြန္ေတာ္ပါးစပ္မွ လြတ္ထြက္သြားသည္။ |
||
| − | ” တကယ္လို႔ ၿပီးျပည္စုံတဲ့ လူသတ္မွုအတြက္ နင္သာဆိုရင္ ဘယ္လို အႀကံအစည္မ်ိဳး ေရးဖို႔ စိတ္ကူးရွိလဲ?” |
||
| + | “အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး” |
||
| − | ကၽြန္ေတာ္ လူသတ္နည္း စာရြက္ကို ကိုယ္ႏွင့္မကြာ ေဆာင္ထားေလသည္။ |
||
| − | |||
| − | ထိုေနာက္ သူမ ေခါင္းေလာင္းသံၾကား၍ သတိရသြားသည့္ အျပဳံးျဖင့္ |
||
| − | |||
| − | “သိပ္ေကာင္းတဲ့ ေမးခြန္းပဲ တကယ္လို႔သာ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ လူသတ္မွုကို က်ဴးလြန္နိုင္ရင္ ငါက လူသတ္မွုကို ဦးတည္ခ်က္တစ္ရပ္လို႔ ယူဆမိမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ငါအျမင္မွာေတာ့” |
||
| − | |||
| − | ဟုဆိုကာ ေနာက္သလိုေျပာင္သလို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ေသာ လေရာင္အျပဳံးကို ဆင္ျမန္းလၽွက္ |
||
| − | |||
| − | “ငါဆိုရင္ေတာ့ ခ်ေရးမွာ မဟုတ္ဘူး ေနာက္ၾကရင္ သက္ေသျဖစ္လာနိုင္တယ္ေလ ၊ အႀကံေၾကာင့္ပဲ လူသတ္မွုက ေအာင္ျမင္ၿပီးေတာ့ ဒီအႀကံကို ခ်ေရးမိလို႔ ဖမ္းမိသြားတယ္ ဆိုရင္ ရယ္စရာ မေကာင္းဘူးလား ငါထင္တာကေတာ့ အႀကံအစည္ဆိုတာ ေခါင္းထဲမွာပဲ ရွိသင့္တယ္လို႔ ထင္တာပဲ” |
||
| − | |||
| − | သူမ အတန္ၾကာစဥ္းစားၿပီးမွ ဆက္၍ “နင္ငါကိုေမးလို႔ ေတြးၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တကယ္ေတာ့ ခ်ေရးေရး မေရးေရး ဆိုင္ေတာ့ မဆိုင္ပါဘူး ၊ တကယ္လို႔သာ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ လူသတ္မွုသာ မွန္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူမွ သိစရာအေၾကာင္းမရွိဘူးေလ ဟုတ္လား?” |
||
| − | |||
| − | ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းထဲမွာ မရွင္းလင္းသည့္ ကိစၥမ်ား အေတာ္ပင္ ျပတ္သားသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္မက္ေနစဥ္ လန႔္နိုးလာသလို။ |
||
| − | |||
| − | “ဒါကိုက ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ လူသတ္မွု ဟုတ္မဟုတ္ မွတ္ေက်ာက္တင္ေနတာပဲေလ ၊ တကယ္လို႔ ဟုတ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ေတြ႕လို႔ မွတ္လိုက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ၿပီးသြားၿပီေလ ၊ ေနာက္တစ္ခ်က္အေနနဲ႔ ဘယ္သူမွ အတည္လို႔ မထင္ေအာင္ကို ယုတၱိယုတၱာမရွိဘူး ဆိုရင္ ဒါက ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ လူသတ္မွုပဲေလ” |
||
| − | |||
| − | ႐ုတ္တရက္ က်က္သီးတျဖန္းျဖန္းထလာသည္ကို သတိထားမိသည္။ |
||
| − | |||
| − | “ဒါေပမယ့္ လူေတြက အမွားလုပ္တက္တယ္ဆိုတာ နင္လက္ခံခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား? တကယ္ေတာ့ လူေတြက မျပည္စုံဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ မျပည့္စုံတဲ့ လူသားဟာ အဆုံးထိ အမွားကို က်ဳးလြန္ေနေရာ ၊ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ သိသြားနိုင္တာပဲေလ” |
||
| − | |||
| − | ခ်မ္းေန၍မဟုတ္၊ ရာသီဥတု ဆိုးရြား၍ မဟုတ္၊ သူမ ကၽြန္ေတာ္ကိုေျခာက္လွန႔္၍မဟုတ္။ |
||
| − | |||
| − | “ဆက္ေတြးၾကည့္ရရင္ေတာ့ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့လူသတ္မွု ဆိုတာ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့အႀကံအစည္ နဲ႔ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့လုပ္ေဆာင္မွုက အဓိကမက်ဘူး ၊ အေရးအႀကီးဆုံးက ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ လူသား” |
||
| − | |||
| − | ကၽြန္ေတာ္ အံအားသင့္လြန္း၍ အသားပင္ တဆတ္ဆတ္တုန္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ပုံစံ ၾကည့္ရသည့္မွာ ေဒါသထြက္ေနဟန္။ |
||
| − | |||
| − | သူမ တစ္ခစ္ခစ္ရယ္လိုက္သည္။ |
||
| − | |||
| − | “ရယ္ရတယ္ မဟုတ္လား ဒါေတြက အျပင္မွာစမ္းလို႔မရတဲ့ စာရြက္ေပၚက သီအိုရီေတြ ၊ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့လူဆိုတာ နဂိုကတည္းကမွ မရွိတာ ဒါေပမယ့္ အမွုလိုက္တဲ့သူ ေတြကလည္း လူေတြပဲေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဖက္ကလည္း မွားတာ ရွိမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ငါထင္တာကေတာ့ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့မွုခင္းဆိုတာကေတာ့ မထင္မွတ္ထားတဲ့ တိုက္ဆိုင္မွုေတြ ေပါင္းစပ္မွ ရမွာ” |
||
| − | |||
| − | ဒါေၾကာင့္ ငါ့အေဖကို ငါသတ္နိုင္ပါ့မလား Nonomiya-kun? |
||
| − | |||
| − | ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲတြင္ Tsukimori ထိုစကားေျပာလိုက္သည္ ဟု ထင္မိလိုက္ေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့မဟုတ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးသက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကို ခါလိုက္သည္။ |
||
| − | |||
| − | “သံသယျဖစ္စရာပဲ” |
||
| − | |||
| − | သူမမ်က္လုံးဝိုင္းေလးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ္ “ဘာလို႔လဲ” ဟုေမး၍ လမင္းကဲ့သို႔ အျပဳံးကို ျပဳံးျပျပန္သည္။ |
||
| − | |||
| − | “နင္လိမ္တာကိုး ေလာကမွာ ျပည့္စုံတဲ့လူမရွိဘူးလို႔ နင္ေျပာတယ္ေလ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုလူကို ငါေတြ႕ဖူးတယ္” |
||
| − | |||
| − | သူမ “ဘယ္သူလဲ” ဟု မေမးေသာ္လည္း ေခါင္းညိတ္ကာ “ေအာ္” ဟုသာ ျပန္ေျဖေလသည္။ |
||
| − | |||
| − | သူမနိုင္သြားေလသည္။ ပို၍ပင္ ရယ္ဖို႔ေကာင္းသည္။ |
||
| − | |||
| − | Tsukimori Youko ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပုံမွန္ထက္ပင္စကားမ်ားေနသည္ေလ။ စိတ္လွုပ္ရွား၍ ရင္ခုန္သံမ်ား အတိုင္းသား ၾကားေနရသည္။ ဘာလို သူမႏွင့္စကား ေျပာရသည္မွာ ထိုမွ စိတ္လွုပ္ရွားစရာ ေကာင္းသနည္း။ |
||
| − | |||
| − | အဓိက ဒီလိုအေၾကာင္းအရာမ်ား အစဆြဲထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္လို႔ သူမကေရာ ေပ်ာ္ပါ့မလား? တကယ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းလို႔လား? တစ္ဖက္မွာ ေတြးၾကည့္ရင္ သူမကို အာ႐ုံေနာက္ေအာင္ လုပ္ေနသလိုျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ဖက္မွေတြးၾကည့္ရေတာ့ သူမ အေျဖေတြက ရင္ထဲမွ လာေသာ စကားမ်ား။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသည့္အေၾကာင္းက ဘာျဖစ္ျဖစ္ အေရးပါေသးရဲ့လား? သူမႏွင့္ သိၿပီးေနာက္ လူသတ္နည္းစာရြက္ေၾကာင့္ပင္ ထိုမွ ရင္ခုန္စိတ္လွုပ္ရွားဖြယ္ မေကာင္းေပေလာ။ ထိုေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ သတိမထားမိပဲ ႀကိဳးတန္း လမ္းေလ်ာက္ ရသည္ေလာ ? ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သူမကို လူသတ္နည္းစာရြက္ျဖင့္ ရင္ဆိုင္ေစျခင္းျဖင့္ အိပ္မက္မွ လန႔္မနိုးခ်င္ ၊ ပ်င္းဖို႔ေကာင္းသည့္ လက္ေတြ႕ဘဝထဲသို႔ ျပန္၍မသြားခ်င္။ စိတ္ထဲတြင္ ဥပေဒဘက္ေတာ္သား လုပ္ရန္ မရည္ရြယ္။ စိတ္ဝင္စားမွု၊ သိခ်င္စိတ္ ႏွင့္ သူမအေၾကာင္း ေလ့လာလိုစိတ္ သက္သက္သာ။ ထို႔ေၾကာင့္ Tsukimori Youko ဆိုသည့္ ညိဳ႕အားျပင္းသည့္ ေကာင္မေလးႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ခ်င္မိသည္။ |
||
| − | |||
| − | သို႔ေသာ္တခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူမ လူသတ္နည္းစာရြက္ကို အသုံးျပဳ၍ သူမ အေဖကို သတ္မသတ္ သိခ်င္မိသည္။ ကိုယ္ကိုယ္ကို ေဝခြဲမရခ်ိန္။ အင္း ဟုတ္ၿပီ သူမဆီကို ေနာက္ထပ္ ေျခတစ္လွမ္း ထပ္တိုးသင့္ေနၿပီ။ |
||
| − | |||
| − | မည္သူမွ မျမင္ဖူးသည့္ သူမ၏ မ်က္နာအမူအရာကို စိတ္ထဲမွတ္ထားလိုက္သည္။ မိးပြိဳင့္မွ မီးစိမ္းမွာ မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ ၊ ထိုေနာက္ မီးနီေလ၏။ မိုးကေတာ့ သည္းႀကီးမဲႀကိးရြာဆဲ ႏွင့္ ေရစိုေနေသာ တာယာသံမ်ားကလည္း ၾကားရဆဲ။ လူတစ္သိုက္ႀကီးမွာလည္း ဘူတာ႐ုံသို႔ တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ အပူခ်ိန္ေလ်ာ့သြားသလို။ စိတ္လွုပ္ရွားေနသည္ကို သူမ သတိမထားမိေစရန္ တိတ္ဆိတ္စြာ အသက္ရွုလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ အိတ္ကပ္ ထဲသို႔ လက္ႏွိုက္လိုက္သည္။ |
||
| − | |||
| − | စိတ္ထဲမွ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီ။ သူမကို လူသတ္နည္းစာရြက္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ တိုက္ရိုက္ေမးရန္။ |
||
| − | |||
| − | သို႔ေသာ္ ႐ုတ္တရက္သူမ ေရွ႕မွလွမ္းဖက္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိတ္ကပ္ထဲ လက္တန္းလန္းျဖင့္ ထုတ္၍မရ သြင္း၍မရ။ ကၽြန္ေတာ္ အံအားမသင့္ရေသခင္ အျဖဴေရာင္သက္ျပင္းေငြ႕ မ်ားႏွင့္အတူ “…ငါခ်မ္းတယ္” ဟု Tsukimori Youko မွ မသဲမကြဲေျပာလိုက္သည္။ |
||
| − | |||
| − | သူမ တကိုယ္လုံးနီးပါး စိုထိုင္းေနၿပီး အနက္ေရာင္ဆံပင္ရွည္ မွာလည္း စိုရြဲေနသည္။ သူမ ခႏၵာကိုယ္ျဖင့္ မွီလိုက္ေသာအခါ သူမႏွုတ္ခမ္းပါးပါးေလးမွာ ေမးေစ့ေနရာ ခန႔္သို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီး နမ္းရန္ ေတာင္းပန္ေနသလို။ ယူနီေဖာင္းေပၚမွ ႏူးညံ့ေသာ အထိအေတြ႕သည္ ယခင္ကကဲ့သို႔ပင္၊ သို႔ေသာ္ သူမ အလြန္ေအးေနပုံ။ ဒီအေျခအေနထိ ေရာက္ေအာင္ စကားေျပာေနျခင္းက ကၽြန္ေတာ္ အမွားပင္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထို႔ေၾကာင့္ လူသူအေပါင္း၏ မ်က္လုံးမ်ားေအာက္ဝယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ဖက္ရသည္အထိ မ႐ူးသြပ္သလို အေတြ႕အၾကဳံလည္း မရွိ။ |
||
| − | |||
| − | ထို႔ေၾကာင့္ လက္မ်ားကို သူမ ပုခုံမွ ေက်ာ္၍ သူမဖက္ထားသည္ကို ေျဖရန္ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေခါင္းကိုခါ၍ ေခါင္းမာစြာေျပာေနသည္က “ဟင္အင္း”။ ထိုေနာက္ ပို၍တင္းက်ပ္စြာပင္ ဖက္ထားေသးသည္။ သူမ၏ ကေလးဆန္ေသာ အျပဳအမွုႏွင့္ ဆန္က်င့္စြာ လူႀကီးဆန္ေသာ သူမ၏ ခႏၵာကိုယ္သည္ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားကို ရွုပ္ေထြးလာေစသည္။ ဖိထားသည့္ သူမရင္ဘတ္အနားမွ ႐ုတ္တရက္ တုန္ခါမွုကို ခံစားလိုက္ရသည္။ |
||
| − | |||
| − | “… ဒီအခ်ိန္မွကြာ” |
||
| − | |||
| − | မေက်နပ္သည့္ မ်က္နာျဖင့္ ဖုန္းကို သူမအက်ီအိတ္ကပ္မွ ထုတ္လိုက္သည္။ သူမ ကၽြန္ေတာ္ကို ခြာ၍မေပးပဲ ထုတ္ေနေသာေၾကာင့္ ထိမိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အက်ီေဘးအိတ္မွ ထုတ္လိုက္ၿပီး ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲသို႔ ေျပာင္းထည့္လိုက္သည္။ က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာေသာ ဖုန္းေခၚသံေၾကာင့္ စိတ္လွုပ္ရွားမွုမ်ား ပေပ်ာက္ကုန္သည္။ |
||
| − | |||
| − | “အင္း Youko ေျပာေနပါတယ္ရွင္” |
||
| − | |||
| − | စကားေျပာစဥ္မွာေတာ့ သူမ၏ မ်က္နာေပ်ာ့ေျပာင္းသြားသည္။ |
||
| − | |||
| − | “…အေမလား? ဘာမွေတာ့မၾကားမိဘူး ေက်ာင္းသြားတုံးကေတာင္ အိမ္မွာရွိေသးတယ္” |
||
| − | |||
| − | စကားအနည္းငယ္ ေျပာၿပီးသည့္ေနာက္ သူမ မ်က္နာမွာ ပို၍ ပို၍ စိတ္ဓာတ္က်သြားပုံ။ ဖုန္းဆက္သူက ေျပာသည့္အေၾကာင္းအရာ အတိအက် မသိရေသာ္လည္း ေကာင္းေသာ သတင္းေတာ့ ဟုတ္ဟန္မထင္။ |
||
| − | |||
| − | “…အင္း နားလည္ပါၿပီ။ ကၽြန္မ ျပန္လာပါ့မယ္ တခုခုသိရရင္ ဖုန္းျပန္ဆက္ပါ့မယ္” |
||
| − | |||
| − | သူမဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး ပင္ပန္းဟန္ သက္ျပင္းခ်သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွလည္း “ဘာျဖစ္တာလဲ” ဟုေမးမိသည္။ ထိုေနာက္ မ်က္ရည္ဝဲေနသည့္ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ဘာေျပာရမွန္း မသိ တုန႔္ဆိုင္းေနသည္။ |
||
| − | |||
| − | “…အေမက အခ်က္အျပဳတ္သင္တန္း ကေန ေပ်ာက္သြားလို႔တဲ့” ဟု သူမဆက္ေျပာသည္ “သူ ဒီလိုလုပ္မွာမဟုတ္ဘူး ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က …အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ေယာက္က စိတ္ပူလို႔ ဖုန္းဆက္တာျဖစ္မယ္” |
||
| − | |||
| − | “ေနမေကာင္းလို႔မ်ားလား” |
||
| − | |||
| − | ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္ေအာင္သာ ႏွစ္သိမ့္ေပးမိသည္။ |
||
| − | |||
| − | ” သူေျပာတာ အိမ္ကို ေခၚေသးတယ္တဲ့ ၿပီးေတာ့ အေမဖုန္းေရာပဲ ဒါေပမယ့္ မကိုင္ဘူးတဲ့ ဒါေၾကာင့္ သမီးျဖစ္တဲ့ ငါ့ကို ေခၚတာ တခုခုမ်ား သိမလားဆိုၿပီးေပါ့” |
||
| − | |||
| − | သူမစကားကို ရပ္ကာ မ်က္ေတာင္ရွည္ႀကီးမ်ားကို ခတ္၍ စဥ္းစားေနသည္။ ထိုေနာက္ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ ခံစားမိသည္က ျပႆနာေတာ့တက္ေလၿပီ။ |
||
| − | |||
| − | “အိမ္အျမန္ျပန္ရေအာင္” |
||
| − | |||
| − | သူမလက္ကို တင္းတင္းဆြဲၿပီး ဘူတာသို႔ လမ္းေလ်ာက္လာသည္။ |
||
| − | |||
| − | “…အဲ?” |
||
| − | |||
| − | သူမ အံဩသြားသလိုအသံကို ေနာက္မွ ၾကားလိုက္ရသည္။ |
||
| − | |||
| − | “နင္ျပႆနာတက္ေနတယ္ထင္လို႔ ဒါေၾကာင့္ နင့္ကို အိမ္အျမန္ျပန္ပို႔တာ” ဟု စကားကို ခပ္ျမန္ျမန္ေျပာကာ “ဒါကိုက ငါ့ပုံစံပဲ ဒါေပမယ့္ နင့္ကို ဒီလိုျမင္ရမွေတာ့ ဘယ္လို႔လုပ္ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္လြတ္နိုင္မလဲ ေနာက္ၿပီး နင့္ကိုထားခဲ့ရင္ Mirai-san ကလည္းေျပာမွာ” |
||
| − | |||
| − | ကၽြန္ေတာ္စကားကို “နင္ဒီလို စိတ္ေျပာင္းသြားတာက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ” ဝမ္းသာသြားသည့္အသံကို ေနာက္မွ ၾကားလိုက္ရသည္။ |
||
| − | |||
| − | စိတ္ထဲတြင္ သူမမ်ား ေနာက္ေနသည္လား။ ထို႔ေၾကာင့္ ျငင္းပယ္ရန္လမ္းစ ရွာလိုက္ေသာ္လည္း သူမမွ “ေက်းဇူး” ဟု ခပ္တိုးတိုး ေျပာသံကို ၾကားၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ခံစားမိသည္က ကၽြန္ေတာ္ကို ကိုင္ထားသည့္ သူမ၏ ေအးစက္စက္ လက္ေခ်ာင္မ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းပယ္နိုင္ေတာ့ေခ်။ |
||
| − | |||
| − | —————————————- |
||
| − | |||
| − | ထိုမၽွ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ေအးစက္စက္ လူေနရပ္ကြက္မွာ မည္သူကိုမၽွ မေတြ႕မိ။ မစဲနိုင္ေသာ မိုးေရစက္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တသီးတျခားစီ ျခားနားထားသလို။ ထိုေၾကာင့္ အိမ္သို႔သြားရန္ ထူးျခားဆန္းၾကယ္လွသည့္ ဒီဇိုင္းျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားၿပီး မတ္ေစာက္ရွည္လ်ားသည့္ ေလွကားကို တက္လာရသည္။ |
||
| − | |||
| − | Tsukimori မွာေတာ့ ဖုန္းျဖင့္ သူမအေမကို အႀကိမ္ႀကိမ္ဆက္ေသာ္လည္း မရ။ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆက္ၿပီးေနာက္ သူမဆီမွ မည္သည့္စကားမွ မၾကားရေတာ့။ သနားစရာ ေကာင္းေသာ္လည္း သူမကို ေျဖသိမ္ဖို႔ရာ စကား ရွာမေတြ႕။ ထိုေၾကာင့္ သူမေနာက္မွသာ အိမ္အဝသို႔ လိုက္လာခဲ့သည္။ အထဲတြင္ လုံးဝတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မွုမွ ဆီးႀကိဳလၽွက္။ လူသြားလမ္း၏ အဆုံးမွာေတာ့ ေမွာင္မဲေနသည္။ |
||
| − | |||
| − | အဝတြင္ ေၾကာင္စီစီႏွင့္ရပ္ေနစဥ္ သူမမွ “နင္ဖ်ားဦးမယ္ ခဏေစာင့္ဦး တဘက္သြားယူလိုက္ဦးမယ္” |
||
| − | |||
| − | အေမွာင္ထဲသို႔ တိုးဝင္သြားၿပီး Tsukimori ခလုတ္မ်ား ႏွိပ္ၿပီးေနာက္ မီးမ်ား တျဖတ္ျဖတ္ျဖင့္ တစ္အိမ္လုံး လင္းလာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖညႇင္းစြာ ဧည့္ခန္းသို႔ေလ်ာက္လာကာ သူမကို ေစာင့္ေနသည္။ ပရိေဘာဂမ်ားမွာမူ ယခင္ကလိုပင္ မေျပာင္းလဲ။ ျပန္းေတြးၾကည့္ေတာ့ ထိုအခ်ိန္တုံးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ။ ဒီတစ္ေခါက္လည္း အတူတူပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ အျခားအခန္းမ်ားကို ရွာၾကည့္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ တကယ္တမ္း သူမအေမ အခန္းထဲတြင္ ေမ့လဲေနသည္ ကလည္း ျဖစ္နိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ Tsukimori ျပန္လာစဥ္အေျပာအရ |
||
| − | |||
| − | “ငါတဘက္ သြားယူေတာ့ တျခားအခန္းေတြ ေလၽွာက္ၾကည့္ေသးတယ္ မေတြ႕ဘူး ၾကည့္ရတာ မရွိဘူးထင္တယ္” |
||
| − | |||
| − | သူမ အေမ ေပ်ာက္ဆုံးေလၿပီ။ |
||
| − | |||
| − | “မေတာ္တဆ တခုခု မျဖစ္ပါေစနဲ႔ ဆုေတာင္းပါတယ္” စဥ္းစားေနေသာ Tsukimori ကိုျပဳံးျပလိုက္သည္။ |
||
| − | |||
| − | “ဒါေပမယ့္ ဘာမွမဟုတ္ပဲနဲ႔ သူဖာသာသူ အလုပ္မသြားတာလည္း ျဖစ္နိုင္တာပဲ ဒီေန႔ကလည္း မိုးရြာေနတာကို ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား” |
||
| − | |||
| − | “ဒါဆို သူက အလုပ္က ေျပးတယ္ေပါ့?” |
||
| − | |||
| − | “တကယ္ေတာ့ ငါလည္း ေက်ာင္းျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္ျဖစ္ျဖစ္ ေျပးၿပီး စက္ဘီးေလၽွာက္စီးတာပဲကိုး” ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ မွတ္ခ်က္ခ်ကာ ရယ္မိသည္။ |
||
| − | |||
| − | “အဲဒီလိုပဲျဖစ္ပါေစ” သူမ၏ ဖြဖြရယ္သံၾကားၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ အတန္ငယ္ေပါ့သြားသည္။ |
||
| − | |||
| − | “ဒါမွမဟုတ္ နင့္အတြက္ တခုခုမွာထားမွာေပါ့? စာရြက္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူဘယ္သြားမယ္ဆိုတာ” |
||
| − | |||
| − | “ဟုတ္တယ္ ငါရွာလိုက္ဦးမယ္” |
||
| − | |||
| − | Tsukimori ျပဳံးလိုက္ၿပီး ေခါင္းကိုညိတ္လိုက္သည္။ ၾကည့္ရတာ သူမနဂိုပုံစံ ျပန္ေရာက္သြားသလို။ |
||
| − | |||
| − | ကၽြန္ေတာ္ မသိမသာျဖင့္ Tsukimori ေနာက္မွ လိုက္လာခဲ့သည္။ |
||
| − | |||
| − | သူမ၏ ေသာကေရာက္ေနခ်ိန္ အသုံးခ်သလို ျဖစ္၍ စိတ္မေကာင္းေသာ္လည္း အခြင့္အေရးကိုေတာ့ လက္လြတ္အဆုံးရွုံးမခံနိုင္ေခ်။ လွပခမ္းနားေသာ မီးဖိုေခ်ာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ကို ဆီးႀကိဳလၽွက္။ အေတာ္ပင္ႀကီးလွသည့္ ေရခဲေသတၱာ တစ္လုံး ၊ မျမင္ေတြ႕ဖူးေသာ ဟင္းခ်က္ကိရိယာမ်ား ႏွင့္ ဟင္းအမယ္မ်ားစြာကို ေတြ႕မိေသာအခါ |
||
| − | “ဟင္းခ်က္ သင္တန္းေက်ာင္းဆရာမ အိမ္လို႔ မေျပာရဘူး” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ |
||
| − | |||
| − | “မွတ္မိသေလာက္ အီတလီကထင္တာပဲ” |
||
| − | |||
| − | Tsukimori မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ရွာေနတုံး ကၽြန္ေတာ္ သူအေမ၏ ဟင္းခ်က္နည္း စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေကာက္လွန္ လိုက္ေသာအခါ ၾကားရလိုက္သည္။ |
||
| − | |||
| − | တကယ္တမ္း မွာထားမည္ဟု မထင္မိေခ်။ ရွိခဲ့ပါက အေတာ္ေလးပင္ ေကာင္းမည္ဟု စိတ္ထဲေတြးမိသည္။ လူသတ္နည္း စာရြက္ႏွင့္ပတ္သတ္၍ အခ်က္အလက္မ်ားကို ပို၍ေတြ႕ခ်င္မိသည္။ |
||
| − | |||
| − | ဥပမာ – စာရြက္ႏွင့္ ပတ္သတ္ေသာ အခ်က္အလက္အသစ္မ်ား |
||
| − | |||
| − | ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ယခုအေျခအေနမ်ိဳးကို သေဘာက်သည္။ စုံေထာက္ တစ္ေယာက္လို နယ္ေျမသစ္ ရွာေဖြသူ တစ္ေယာက္လို သည္းထိတ္ရင္ဖို ျဖစ္ရရသည္ကို ႏွစ္သက္သည္။ |
||
| − | |||
| − | “ၾကည့္ရတာ ဘာမွမရွိသလိုပဲ သူ႔အခန္းမွာေရာ?” ဟု Tsukimori စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ေျပာကာ မီးဖိုေခ်ာင္မွ ျပန္ထြက္လာသည္။ |
||
| − | |||
| − | သူမ စၾကၤလမ္းရွိ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို ဖြင့္သည္။ တံခါးတစ္ခ်ပ္ ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ျပင္းရွသည္ ေမြးရနံ့မ်ားကို သတိထားမိသည္။ နံရံမ်ားကို အျဖဴေရာင္နံရံကပ္ စကၠဴကပ္ထားၿပီး ၊ ဇာလိုက္ကာတစ္စုံ ၊ နံရံအနားတြင္ အက်ီဗီဒိုတစ္လုံး၊ မိတ္ကပ္မ်ားစြာထည့္ထားသည့္ အံဆြဲတစ္ခုကို သတိထားမိသည္။ သူမ အေမအခန္းပင္ ျဖစ္ရမည္။ |
||
| − | |||
| − | “နင့္အေမနဲ႔ အဆင္ေျပလား?” |
||
| − | |||
| − | “အင္း ဘာမွဆိုးဆိုးရြားရြားေတာ့ မရွိပါဘူး” |
||
| − | |||
| − | ကုတင္ေထာင့္တြင္ ပန္းအကြက္မ်ားျဖင့္ ဓာတ္ပုံေဘာင္မ်ား ၊ Tsukimori ႏွင့္ သူမအေမတို႔ ရိုက္ထားသည့္ပုံမ်ား။ |
||
| − | |||
| − | “နင့္ မိဘေတြ ခြဲအိပ္တာလား?” |
||
| − | |||
| − | အခန္းတစ္ခုတြင္ ကုတင္တစ္လုံးသာရွိၿပီး ၊ ကုတင္မွာလည္း တစ္ေယာက္အိပ္။. |
||
| − | |||
| − | “နင္ေျပာတာဟုတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ လင္မယားေတြ ခြဲအိပ္ၾကတာ ပုံမွန္လိုပဲ ျဖစ္ေနတယ္ေလ ဟုတ္လား? ၾကည့္ရတာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အလုပ္ေတြရွိလို႔ ေနမွာေပါ့ သူတို႔ အေျခအေနနဲ႔ဆိုရင္ ဒါက ပိုအဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္” |
||
| − | |||
| − | “ငါ့အိမ္မွာေတာ့ ငါတို႔ မိဘေတြက ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္မွာ အတူအိပ္ၾကတာပဲ ၊ ေအးခ်မ္းလား မေအးခ်မ္းလားေတာ့ ငါလည္း မသိဘူး ၊ ငါ့ေစာင္ကိုလုလို႔ လန႔္နိုးသြားတယ္ ဆိုတဲ့ ေအာ္ၿပီးေျပာေနၾကတာေတာ့ မနက္ၾကရင္ ၾကားရတာပဲ ၾကည့္ရတာ သူတို႔ အဆင္ေျပတယ္ထင္တယ္။ |
||
| − | |||
| − | သူမ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသည္ကို နားေထာင္ရင္း အျပဳံးတစ္ခ်က္ခတ္လိုက္သည္။ |
||
| − | |||
| − | “နင္မိဘေတြက အေတာ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ” |
||
| − | |||
| − | ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း ခံစားခ်က္မဲ့စြာ ေျဖလိုက္သည္က “ပုံမွန္ပါပဲ” |
||
| − | |||
| − | “ငါ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အခန္းမွာ ၾကာၾကာမေနခ်င္ဘူး” ဟုဆိုၿပီး အခန္းထဲမွ အျမန္ထြက္ကာ စၾကၤ တြင္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ထိုေမြးရနံမ်ားက အာ႐ုံေနာက္ဖြယ္။ |
||
| − | |||
| − | ကၽြန္ေတာ္ ဗီဒိုတြင္ ရွာေနသည့္ Tsukimori ကိုလွမ္းေမးလိုက္သည္က “နင့္အေဖ အခန္းေရာ?” |
||
| − | |||
| − | ကၽြန္ေတာ္တြင္ မရိုးမသား အႀကံအစည္မရွိဟု မေျပာလို။ |
||
| − | |||
| − | “ဟိုဖက္အျခမ္းမွာ” |
||
| − | |||
| − | မိမိဖာသာရွာမည္ ပုံစံျဖင့္ သူမအိမ္ကို ဝင္ေမြရမည္။ |
||
| − | |||
| − | “ငါတို႔ ခြဲရွာရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ ငါက နင့္အေဖကို အခန္းကို ရွာမယ္” |
||
| − | |||
| − | သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္အေနျဖင့္ တကယ္လည္းရွာေပးခ်င္သည္မွာ အမွန္။ ထိုေၾကာင့္ သူမ ဘာမွမျဖစ္သလို ျဖင့္ရွာေနသည္ကို ေတြ႕ေသာအခါ အနည္းငယ္ျဖစ္ျဖစ္ ကူရွာ ေပးခ်င္လာသည္။ |
||
| − | |||
| − | “ေက်းဇူးပါပဲ ဒါေပမယ့္ သူအခန္းကဖုန္ေတြနဲ႔ သူမရွိကတည္းက ဘယ္သူမွမဝင္ဘူး ဆိုေတာ့” Tsukimori ေတာင္းပန္သံျဖင့္ေျပာေလသည္။ |
||
| − | |||
| − | “ရပါတယ္” ဟု ကၽြန္ေတာ္ တုံျပန္ကာ မ်က္နာခ်င္းဆိုင္မွ အခန္းသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ |
||
| − | |||
| − | ဝင္ဝင္ခ်င္း သတိထားမိသည္က စာၾကည့္တိုက္လို။ ေဆာက္လုပ္ေရးႏွင့္ ပတ္သတ္ေသာ စာအုပ္အေတာ္မ်ားမ်ားျဖင့္ စီရီထားသည္။ ေငြေရာင္ စားပြဲေပၚမွာ စာအုပ္မ်ားလည္း ရွိသကဲ့သို Desktop ကြန္ပ်ဳတာ တစ္လုံးကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ စားပြဲအစြန္း ႏွစ္ဖက္တြင္ေတာ့ ႀကိဳးမဲ့ အိမ္တြင္းေျပာ ဖုန္းတစ္လုံးကို တပ္ဆင္ထားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ |
||
| − | |||
| − | ထိုအခန္းသည္ စာၾကည့္တိုက္ အေနျဖင့္သာမက အလုပ္ခန္းအျဖစ္ပင္ အသုံးျပဳပုံရသည္။ Tsukimori ေျပာသည့္အတိုင္း ၾကမ္းျပင္တြင္ ဖုန္ေတြထူေနသျဖင့္ လမ္းေလ်ာက္တိုင္း အကြက္အျဖစ္ ေျခရာထင္ေနသည္။ ထိုအျပင္ တံခါးေဘာင္တြင္လည္း ဖုန္ေတြတက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရပ္လိုက္သည္။ အသံတစ္ခုခု ၾကားရသလိုလို။ Tsukimori အေျပာအရ ဆိုလၽွင္ ထိုအခန္းမွာ မည္သူမွ မဝင္။ သို႔ေသာ္ ျခင္ပ်ံ ေနေသာ အသံလို တဝီဝီအသံ ကို ကၽြန္ေတာ္ နားထဲတြင္ ၾကားေနရသည္။ ပန္ကာအေသးေလး တစ္ခု၏ အသံ။ ထိုေၾကာင့္ ေငြေရာင္စားပြဲ ေရွတြင္ ရပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ကြန္ပ်ဳတာက ဖြင္ထားပုံရၿပီး Sleep mode ထဲေရာက္ ေနပုံရသည္။ ခလုတ္တစ္ခုခု ႏွိပ္လိုက္ေသာအခါ |
||
| − | |||
| − | “—Tsukimori.” |
||
| − | |||
| − | ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ရသည္ႏွင့္ သူမကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ သူမ တစ္ဖက္ခန္းမွာ ေရာက္လာၿပီး မ်က္လုံးျပဳးသြားကာ ေမးလိုက္သည္ “အမ္?” |
||
| + | ယခင္ကတည္းမွ Tsukimori Youko ကိုမယုံၾကည္သျဖင့္ ရင္ထဲမွ စကားမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးကို အျပစ္ရွာေနသလို ရဲေတြေပၚလာၿပီး သူမကို မသကၤာစရာ အျဖစ္မွတ္ယူၾကသည္။ |
||
| − | “ဒီမွာ” ဟုေျပာကာ ကြန္ပ်ဴတာစကရင္ကို လက္ညိဳးထိုးလိုက္သည္။ |
||
| + | သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အေျဖကို ေထာက္ခံသည္ဟု မွတ္ယူကာ “ေအးကြ” |
||
| − | တကယ္ကို သူမ အေမ မွာထားခဲ့သည္။ |
||
| + | ဟု သူေပ်ာ္ၿပီး ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ “ေကာင္မေလး ေကာ္ဖီေနာက္တစ္ခြက္ ၿပီးေတာ့ ေရတစ္ခြက္!” |
||
| − | “ဒါက….” သူမ ဖြဖြေျပာကာ အံဩသြားၿပီး ထိုေနာက္တြင္မူ ၾကမ္းျပင္ကိုသာၾကည့္ၿပီး အခ်ိန္မ်ားရပ္တန႔္သြားသလို တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္သည္။ အခန္းထဲတြင္ ၾကားရသည့္ အသံမွာ မိုးေရစက္မ်ား ျပတင္းေပါက္သို႔ ထိခတ္သံႏွင့္ ကြန္ပ်ဳတာ ပန္ကာ၏ အသံပင္ျဖစ္သည္။ |
||
| + | သူ ကုန္ခါနီး ေကာ္ဖီကို ဆက္ေသာက္လိုက္သည္။ |
||
| − | ထိုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူမ၏ လွပေသာ္လည္းဝမ္းနည္းစရာ မ်က္နာကို ၾကည္႐ုံမွလြဲ၍ ဘာမွမတက္နိုင္ခဲ့။ |
||
| + | ထိုေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ Konan တစ္နာရီလုံးလုံး Tsukimori ႏွင့္ပတ္သတ္၍ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ သိသမၽွ အကုန္နီးပါး ေျပာျဖစ္ခဲ့ၿပီး သူမ၏ ေက်ာ္ၾကားမွု ႏွင့္ အလုပ္နဲ႔ ေက်ာင္းတြင္ နိုင္နင္းမွုႏွင့္ ပတ္သတ္၍၊ သို႔ေသာ္ စာၾကည္တိုက္တြင္ ရည္းစားစကား အေျပာခံရသည့္ ကိစၥမ်ိဳးကိုေတာ့ ခ်န္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ Victoria တြင္ အလုပ္စလုပ္သည့္ အေၾကာင္းရင္းႏွင့္ သူမအေမ ေပ်ာက္သည့္ညမွ ကိစၥမ်ားနဲ႔ ပတ္သတ္၍မူ အကုန္ေျပာလိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာတြင္လည္း ဒီပုဂၢိဳလ္ကို အခ်ိန္အတန္ၾကာ ဖုံးကြယ္နိုင္မည္ဟု မထင္ေခ်။ ထိုေၾကာင့္ သိသမၽွအခ်က္မ်ားကို ေျပာျပျခင္းျဖင့္ ယုံၾကည္မွု တည္ေဆာက္သည္က အက်ိဳးရွိနိုင္သည္ ဟုေတြးမိသည္။ အဆုံးသတ္တြင္ေတာ့ Konan မွ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခု ေတြ႕ရွိပါက ဖုန္းဆက္ရန္ ေျပာၿပီး ၎မွာလည္း အလ်ဥ္းသင့္သလို႔ အကူအညီလိုပါက ဖုန္းဆက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ထိုေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းခြဲကာ အိမ္ျပန္လိုက္ၾကသည္။ |
||
| − | သူမ အေမနာမည္ကို ကြန္ပ်ဳတာစကရင္၏ notepad ထဲတြင္ ရိုက္ထားသည္။ ေအာက္ကစာမွာမူ |
||
| + | သို႔ေသာ္ လူသတ္နည္း စာရြက္နင့္ပတ္သတ္၍ မူ ႏူတ္ဆိတ္ေနလိုက္သည္။ မေျပာျပဟု မစဥ္စားထားျခင္း ေတာ့ မဟုတ္ ၊ သူ၏ စုံစမ္းစစ္ေဆးနိုင္သည့္ အရည္အခ်င္း ကိုလည္း သေဘာက် မိသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ကိုယ္ကိုေတာ့ အျမင္အရေရာ အျပဳအမွုအရပါ ပိုင္းလုံးႏွင့္ တူသည့္ လူတစ္ေယာက္ထံတြင္ေတာ့ အလွည့္စားမခံနိုင္။ သူကိုသာ လူသတ္နည္းစာရြက္အေၾကာင္း အရိပ္ျပလိုက္ပါက နက္နက္နဲနဲ စုံစမ္းနိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စုံစမ္းခဲ့စဥ္ကထက္ပင္ အေကာင္ထင္လာမည္ကို သံသယမရွိ။ |
||
| − | «ေတာင္းပန္ပါတယ္» |
||
| + | စိတ္ထဲတြင္ စဥ္းစားေနရင္း ကၽြန္ေတာ္သာ Tsukimori Youko အေၾကာင္း အကုန္သိလိုပါက Konan ကို ေျပာျပျခင္း သည္ အထိေရာက္ဆုံး နည္းလမ္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္နိုင္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူသတ္နည္းစာရြက္သည္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္ကိုေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ ထိုသို႔ မွတ္ယူသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ သတိထားမိလိုက္တာက လူသတ္နည္းစာရြက္ ၏ အေရးပါမူသည္ က်ဆင္းသြားျခင္း မရွိေသး ဆိုသည့္အခ်က္ပင္။ |
||
| − | ထိုေန႔တြင္ေတာ့ ရဲကားနဲ႔ လိုက္သြားရ၍ မနက္သုံးနာရီမွ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္။ |
||
Latest revision as of 18:11, 5 September 2013
ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္အသြား အိပ္ေရးပင္မဝ ၊ Tsukimori ကိုမေတြ႕မိ။ သို႔ေသာ္ မည္သူမၽွ သူမ မလာသည္ကို သတိမထားမိ။ Usami မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလၽွာက္ သည္ကို တိတ္တဆိတ္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနၿပီး Tsukimori ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ တခုခု ေမးခ်င္ပုံ။ ထိုမၽွ တြန႔္ဆုတ္ ေနသည္က သူမႏွင့္ပင္ မတူ။ ၾကည့္ရသည္မွာ ဟိုတေန႔မွ သူမ ဖြင့္ေျပာမိသည္ကို ယခုထိ စိတ္ထဲတြင္ ေပ်ာက္ေသးဟန္ မေပၚ။
မ်က္လုံးထဲ Usami ေဒါသထြက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚတြင္ လွိမ့္ေနမည့္ပုံကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ႐ုတ္တရက္ မ်က္လုံးခ်င္ဆုံမိသည္။ သူမ ခ်က္ခ်င္း အၾကည့္လြဲသြားသည္။ သူမ နားရြက္ဖ်ားႏွင့္ လည္ပင္းမ်ား ရဲကနဲ။ ၾကည့္ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးမွန္ပုံ ရသည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ သူမကို ၾကည့္ရင္ မျပဳံးပဲမေနနိုင္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ Usami?”
“….အာ! ဘ-ဘာလဲ? ဘာကိုလဲ? ဘာျဖစ္လို႔လဲ?” ထိတ္လန႔္ကာ စကားပင္ပီေအာင္ မေျပာနိုင္ေတာ့ပဲ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။
“ငါကို ေမးခ်င္တာ ရွိလား?”
“ဟင့္-ဟင့္အင္း မၾကားခ်င္ဘူး! အခုမဟုတ္ဘူး! ငါကိုယ္ အခ်ိန္နည္းနည္းေပးပါဦး! ငါအခုမၾကားခ်င္ေသးဘူး!”
လတ္စသတ္ေတာ့ ဒီလိုကိုး။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိၿပီး သူမ ၿငိမ္ေအာင္ ထိန္းသည့္ အေနျဖင့္ “နင္ငါ့ကို Tsukimori အေၾကာင္း ေမးခ်င္လို႔လား?”
“….. အား နင္ေျပာတာ ဒါကိုလား” ဟု သက္ျပင္းခ်ကာ Usami စိတ္သက္သာရာၿပီး အသံခပ္မာမာျဖင့္ “ေအးဟုတ္တယ္ ဘာလို႔ သူဒီေန႔ ေက်ာင္းပ်က္တာလဲ”
ေဘးမွာ ထိုင္ေနေသာ Usami ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး ရွဉ့္ေလးလို။
“မသိ ၾကည့္ရတာ မေန႔က မိုးရြာလို႔ ဖ်ားလို႔ ေနမွာေပါ့?” မျပတ္မသားေျဖလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကို Tsukimori ေရာ ရဲမ်ားကပါ သူမအေမ ေပ်ာက္ဆုံးမွုကို တိမ္ခ်န္ထား ၾကသည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ထိုကိစၥႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေျပာျပမည္မဟုတ္။ Tsukimori ဖက္မွ စဥ္းစားလၽွင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူမ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရွိေနသည္က အမ်ားအျမင္တြင္ မသင့္ေတာ္၊ ထိုေၾကာင့္ ထင္ထားသည္ထက္ သူမ ဝမ္းနည္းေနသည္ကို ေတြ႕ေသာ္လည္း ဘာမွ မတက္နိုင္။ ထိုအျပင္ တေယာက္ကို ေျပာမိပါက က်န္သူမ်ားမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရွင္လတ္လတ္ ကင္၊ ဖုတ္၊ ေၾကာ္၊ ေလွာ္ မ်ိဳးစုံျဖင့္ အညႇင္းပန္းအႏွိပ္စက္ ခံရမည္ကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ အတန္းထဲမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အထူးသျဖင့္ kamogawa ႏွင့္ Usami တို႔သာ Tsukimori အိမ္သြားသည္ကို သိၾကလၽွင္ ၊ စိတ္ကူးျဖင့္ေတြးၾကည့္မိ႐ုံျဖင္ ေခါင္းကိုက္မိသည္။ ထိုေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္သည့္ အေနျဖင့္ မျပတ္မသား ေျဖလိုက္သည္။ ျပႆနာကင္းေအာင္ ေနခ်င္ေသာ္လည္း တစ္ညလုံး မအိပ္ရပဲ ဦးေႏွာက္သုံး ရသျဖင့္ အလြန္ပင္ပန္းေလသည္။
“ၾကည့္ရတာ ငါ Youko-san ဆီ သြားလည္ရင္ ေကာင္းမလား”
မလုပ္နဲ႔ ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း မရ။ ထိုေၾကာင့္ သက္ျပင္းခ်ကာ အျပစ္တင္ လိုေသာ အၾကည့္ျဖင့္ “နင့္ ကလပ္ေကာ?”
“အမ္. . . ”
Usami တစ္ေယာက္ သခင္ထဲမွ ခြင့္ေတာင္းသည့္ ပါပီေလးလို ၾကည့္ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မွ
“ပ်က္ဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔” ဟု သတိေပးလိုက္သည္။
” ထင္သားပဲ နင္ေျပာမယ္ဆိုတာ”
Usami စားပြဲေပၚသို႔ ေခြက်သြားသည္။
“ဒါဆို နဂိုကတည္းက ေခါင္းထဲမွာ မဆိုင္တာေတြ မထည့္ထားနဲ႔ေလ!”
“ဒါေပမယ့္ ငါစိတ္ပူတယ္!”
Usami ႏွုတ္ခမ္းကိုစူထားၿပီး ခုံေပၚတြင္ ေမွာက္ရက္။
“ငါဖာသာငါ ဖ်ားတာေနမွာေပါ့လို႔ ေျပာတာ ဟုတ္ခ်င္မွလည္းဟုတ္မွာေပါ့ မနက္ျဖန္မွ ဖုန္းေခၚၾကည့္လိုက္ေပါ့”
တကယ္ အလုပ္ရွုပ္၏။ ၾကည့္ရသည္မွာ Tsukimori ကိုပင္ ဖုန္းဆက္ၿပီး ဖ်ားေနသည္ဟု လိမ္ခိုင္းရမလို ျဖစ္ေသာ္လည္း မလြယ္လွ။ သို႔ေသာ္ Usami တစ္ေယာက္ စားပြဲေပၚ ပါးအပ္၍ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ၿငိမ့္ေနသည္ ကိုေတြ႕ရေသာအခါ အေတာ္ေလး စိတ္သက္သာမိသည္။
“အမ္ ေကာင္းၿပီေလ”
ဒီေန႔ Tsukimori မရွိေသာ္ေၾကာင့္ေလာမသိ၊ ေက်ာင္းက ပို၍ ၿငိမ္းခ်မ္းေနသလို။ ထို႔ေၾကာင့္ Kamogawa ႏွင့္ ဝိုင္းေတာ္သား မ်ားကလည္း ၿငိမ္သက္။ ယခု ကဲ့သို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာမေနရသည္ အေတာ္ပင္ၾကာေလၿပီ။ ထို စာရြက္ကိုရမိခ်ိန္မွ စ၍ Tsukimori Youko သည္ ဘဝ၏ အေရးႀကီးအစိတ္အပိုင္း တစ္ခုျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိဆိုလိုသည့္ အေရးႀကီးသည္ ဟုသည့္ အဓိပၸါယ္မွာ အျခားသူမ်ားႏွင့္ မတူ။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္သာ သူမ၏ လၽွိုဝွက္ခ်က္ လူသတ္နည္း စာရြက္ကို သိသည္။ သူမကို ထိုစာရြက္ႏွင့္အတူ သတိထားေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ သူမႏွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံ ေနရျခင္း အဓိကအေၾကာင္းမွာ သူမအေဖကို သတ္သည္ဟု ယူဆသျဖင့္။ အေၾကာင္းဆက္အေနျဖင့္ သူမနားတြင္ တခါမွ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း မေနရ။ သို႔ေသာ္ ထိုေနရက္မ်ား မရွိေတာ့ ဟု ထင္မိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဘယ္ဘက္ အကၤ်ီအိတ္ကပ္ကို စမ္းမိသည္။
“. . . ဒါေၾကာင့္ ငါလည္း နင့္ကို ႏွုတ္ဆက္ေတာ့မယ္”
သဘာဝက်က် ေလးလံထုံထိုင္းစြာ မပြင့္တပြင့္ ေျပာမိလိုက္သည္ကို အံဩမိသည္။ ထိုေၾကာင္ Tsukimori ႏွင့္ လူသတ္နည္း စာရြက္ႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ ေန႔ရက္မ်ားမွာ ဘာမွမဟုတ္ ေသာ္လည္း ရင္ထဲတြင္ ရင္းႏွီးေနမိ။ ယခင္ကဲ့သို႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဘဝကို ျပန္သြားရေသာ္လည္း အထီးက်န္ေနသလို။
လူသတ္နည္း စာရြက္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ သံသယမ်ားဝင္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံး စိတ္ကို ဒုံးဒုံးခ်လိုက္သည္။ Tsukimori Youko မည္သူကိုမွ မသတ္ခဲ့။ သူမလို ဉာဏ္မ်ားၿပီးေခါင္းမာသည့္ သူတစ္ေယာက္သည္ သာမန္မၽွပင္ ဦးေႏွာက္မရွိသည့္သူမ်ားသာလုပ္မည့္ မွားယြင္းသည့္ လုပ္ရပ္ကို လုပ္မည္ မဟုတ္။ မ်က္လုံးထဲတြင္ ဖခင္ျဖစ္သူအသုဘ တြင္ပင္ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ရင့္က်က္ေနေသာ အမူအရာျဖင့္ ဂ႐ုတစိုက္ ေနထိုင္ေသာ သာမန္မိန္းကေလး တစ္ေယာက္သာ။
သူမ အေမ ေနာက္ဆုံးစကားမ်ားလား သို႔မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထင္ သက္သက္ေပေလာ။ လူသတ္မွု ဆိုသည္မွာ ႐ူးသြပ္ၿပီး ကေသာင္းကနင္း နိုင္ေသာ လုပ္ရပ္ဟု သူမ မေျပာခဲ့ပါသေလာ? သူမလို ညဏ္မ်ားသူတစ္ေယာက္- ကၽြန္ေတာ္ သိေသာသူေတြထက္ ပါးနပ္သူတစ္ေယာက္ – အေနျဖင့္ သူမ မည္သည့္ – အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ မဆို – လူသတ္မွုကို က်ဴးလြန္မည္ မဟုတ္။
အနည္းဆုံး သူမလုပ္ခဲ့သည္ဟု စဥ္းစား၍မရ။ အဆုံးသတ္တြင္ သူမကို လူသတ္သမားဟု မျမင္ေတာ့။ Tsukimori Youko ေက်ာင္းပ်က္သည့္ ပထမေန႔သည္ ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ ၿပီးဆုံး၏။ သို႔ေသာ္ ဒုတိယေန႔ အတန္းထဲတြင္ သူမကို စိတ္ပူသူမ်ားျဖင့္ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနသည္။ ထင္သည့္အတိုင္ အားလုံး ဦးတည္ခ်က္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္ဆီသို႔ ၊ ႀကိဳေတြးထားသည့္အတိုင္း ႐ူးခ်င္ေယာင္သာ ေဆာင္ေနလိုက္သည္။
ထိုေနာက္ ဘာဆက္ျဖစ္သနည္း? ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ား ထြက္ေပၚလာကာ ေကာလဟာလမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ထိုေၾကာင့္ Tsukimori Youko အမည္မွာ တတိယေန႔တြင္ တေက်ာင္းလုံး ပ်ံနံ့သြားလၽွက္။ သူမ ဖ်ားသျဖင့္ ေဆး႐ုံတက္ရသည္ ၊ ျပန္ေပးဆြဲ ခံထားရသည္ ၊ ေဟာလီဝုဒ္တြင္ ႐ုပ္ရွင္ရိုက္ေနသည္ ၊ မင္းသားေလးတစ္ပါးႏွင့္ေတြ႕ကာ သေဘာက်သြားသျဖင့္ လက္ထပ္လိုက္သည္ ၊ စသျဖင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေကာလဟာလမ်ားမွာ ေနရာအႏွံ့ ပ်ံႏွံ့ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာမူ ႀကိတ္၍သာ ရယ္မိသည္။
သူမ ရွိသည္ မရွိသည္ ျဖစ္ေစ ၊ လူအမ်ား၏ စိတ္ဝင္စားျခင္းခံရသည္။ ထိုေၾကာင့္ပင္ မိန္းကေလးမ်ား၏ ေက်ာ္ၾကားမွုကို သတိထားမိသည္။ စတုတၳေန႔ တြင္မူ ေကာလဟာလမွာ နားေထာင္၍ မေကာင္းေတာ့။ Tsukimori တစ္ေယာက္၊ သူမအေမ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ရဲမ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းကာ သူမအေမ ကိုရွာေနသည္၊ မအိပ္မေန အသည္းအသန္ ရွာေနသည့္ ေကာလဟာလ မွာ ပ်ံႏွံသြားသည္။
ေကာလဟာလ၏ အစမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွ ၊ ၎၏ အမ်ိဳးျဖစ္သူမွာ ရဲစခန္းတစ္ခုႏွင့္ ပတ္သတ္ပုံရ၏။ ထိုေကာလဟလမွာ အလ်င္အျမန္ပင္ပ်ံႏွံသြားသည္။ သူမအေမ ေပ်ာက္သြားသည္ကို အတည္ျပဳနိုင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေကာလဟာလသည္ သတင္းအျဖစ္သို႔ တနဂၤလာေန႔တြင္ အသြင္ေျပာင္းသြား၏။ တစ္ပတ္ၾကာမစဲသည့္ မိုးတိတ္၍ တိမ္မဲ့ေကာင္းကင္ျပာ ကို လက္ေဆာင္ေပးသည္။ ထိုမနက္ Tsukimori အေမကို ရွာေတြခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ အေလာင္းအေနျဖင့္။ ရပ္ကြက္မွ ေက်ာက္တုံးမ်ားပုံထားသည့္ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုတြင္ ေတြရသည္ဟု ဆို၏။ ထိုအေပၚတြင္ေတာ့ တၿမိဳ႕လုံးျမင္နိုင္သည့္ ပန္းၿခံငယ္ေလးတစ္ခုရွိသည္။ ေတာင္ေစာင္းမ်ား ဝန္းရံထားသည့္ ပန္းၿခံျဖစ္၍ အမွီအကာမ်ား ျပဳလုပ္ထားေသာ္လည္း လူႀကီး တစ္ေယာက္ ခုန္ခ်နိုင္သည့္ အေနအထားပင္။ အေလာင္းကို မေတြ႕ရသည့္ အေၾကာင္းမွာ ေတာင္ေျခတြင္ မဟုတ္သည့္အျပင္ ထူထပ္စြာေပါက္ေရာက္ ေနေသာပန္းခင္းမ်ားက ေတာင္ကုန္းတစ္ခုလုံး ဖုံအုပ္ထားသျဖင့္။
ေတြ႕ရွိသည့္ ရဲတစ္ေယာက္ အဆိုအရ တစ္သက္တြင္ ထိုမၽွလွပသည့္ အေလာင္းကို မေတြ႕ ဖူးခဲ့ ဟုေျပာသည္။ အေလာင္းမွာ ခရမ္းေရာင္ပန္းပြင့္မ်ားျဖင့္ အေနာက္တိုင္း ပန္းခ်ီကားမ်ားလို ခ်ယ္သထားသည့္ႏွယ္ ဟုလည္းေျပာသည္။ ၎ခမ်ာ အေလာင္းကိုေတြ႕ေနသည္ ကိုေမ့ေလ်ာ့ကာ ပန္းခင္းမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ထဲ ၾကည္ႏူးေနမိသည္ ဟု ေျပာၾကားခ်က္က ေက်ာပင္ခ်မ္းမိ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုေနရာတြင္ ရွိခ်င္ပါဘိ။ သူမ အေမေသဆုံးသည့္ သတင္းသည္ တေက်ာင္းလုံးပ်ံ႕သြားၿပီး အားလုံး အံလည္းဩ ဝိုင္းလည္း သနားၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပုံမွန္မၽွသာ။ သူမ အေမကို ေသဆုံးမွုကို ဝမ္းနည္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်န္သူမ်ားႏွင့္ မတူသည္က ကၽြန္ေတာ္မွာ ေသဆုံးမွုကို အေစာကပင္ ခန႔္မွန္းမိသည္။ အေၾကာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္အထင္ သူမအေမသည္ လူသတ္နည္း စာရြက္ကို အသုံးျပဳ၍ သူမအေဖကို သတ္လိုက္လိမ့္မည္။ အေၾကာင္းရင္းက ႏွစ္ခု ၊ ပထမတစ္ခုက သူမမိသားစု အေျခအေန ။ အသုဘတြင္ ၾကားမိသည္က သူမ မိသားစု အားလုံးမွာ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ အဆင္ေျပသည္ကို သိရသည္။ ထို႔အျပင္ သူမအေမ ၎ေယာက်ာ္းပုံ ကိုကိုင္ၿပီး ငိုေႂကြးသျဖင့္ အလြန္ပင္ စိတ္ဆင္းရဲေနပုံ။ ထိုေၾကာင့္ စိတ္ထဲေတြးမိသည္က Tsukimori မိသားစုမွာ အဆင္ေျပေၿပ ေအးေအးခ်မ္ခ်မ္း ၎တို႔ လင္မယားမွာလည္း ထိုနည္းတူပင္ ျဖစ္ရမည္။ သို႔ေသာ္ သူမအေမ အခန္းထဲသို႔ေရာက္ခဲ့ေသာ္ အခါ ထိုအခ်က္ကို သံသယဝင္မိသည္။
Tsukimori အေနနဲ႔ သူမမိဘႏွစ္ပါး ခြဲအိပ္သည္ကို ဂ႐ုမျပဳေသာ္လည္း ထိုအခ်က္ေၾကာင့္ ထင္ထားသလို အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္ေျပၾကသည္ ဟုယူဆ၍ မရနိုင္။ အဓိက အခ်က္မွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ခြဲအိပ္ျခင္းကိုက သာယာေပ်ာ္ရြင္သည့္ အိမ္ေထာင္ဟု ေခၚ၍ ရနိုင္မည္ေလာ။ ထိုအခ်က္ကို ေထာက္႐ူ၍ တကယ္တမ္း ေျပာင္းျပန္ အေနျဖင့္ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေၿပ ဟုယူဆနိုင္သည္။ ထိုအျပင္ သူမအေမ အခန္းထဲရွိ ဓာတ္ပုံမ်ားတြင္ သူမအေဖ့ကို တစ္ပုံမၽွမေတြ႕ရျခင္း ကလည္း သံသယဝင္ဖြယ္ အခ်က္တစ္ခု။ ထိုေၾကာင့္ ထိုယူဆခ်က္မွာ ပို၍ ခိုင္မာ လာသည္။
ဒုတိယအခ်က္မွာ လူသတ္နည္းစာရြက္ ကိုေရးသူ။ အေစာကတည္း အံဩမိသည္က အဘယ္ေၾကာင့္ “နည္း” ဟုေပးသနည္း။ လူသတ္ရန္အႀကံ စသျဖင့္ သင့္ေတာ္ရာ အမည္ တစ္ခုခု မေပးနိုင္သည္ေလာ ? တကယ္ဆိုလ်င္ လူသတ္ရန္အႀကံ ဆိုသည့္ စာရြက္မွာ ပို၍ အေျခအေနျဖင့္ ကိုက္ညီဦးမည္။ “နည္း” ဟု စကားကို အသုံးျပဳထားသျဖင့္ ဟင္းခ်က္နည္းမ်ားကို သင္ၾကားေနေသာ ဆရာမအေနျဖင့္ ပုံမွန္သုံးစြဲေနၾက ျဖစ္မိဟု ယူဆမိသည္။ ထိုေၾကာင့္ Tsukimori အိမ္သြားေသာ အခါ ထိုယူဆခ်က္အတြက္ သက္ေသကိုရွာမိသည္။
ေရးထားေသာဟင္းခ်က္နည္းစာအုပ္မ်ားမွ လိုက္မွတ္ထားေသာ မွတ္စုမ်ားကိုေတြ႕ရသည္။ မည္သည္ကို ေရးထားသည္ကို ေသခ်ာမသိေသာ္လည္း အေရးႀကီးသည္က လက္ေရး။ လူသတ္နည္းစာရြက္ ႏွင့္ တိုက္စစ္ၾကည့္ေသာ္ လုံးဝကြက္တိ တိုက္ဆိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ လက္ေရးတူေသာ္ ေရးသူအတူတူပင္ ျဖစ္ရမည္။ တနည္းအားျဖင့္ လူသတ္နည္း စာရြက္ေနာက္ကြယ္မွ လၽွိုဝွက္ခ်က္သည္ သူမ အေမ ၊ သူမ အေဖျဖင့္ အဆင္မေျပသျဖင့္ ေရးၿပီး သတ္ရန္ႀကံစည္ခဲ့ကာ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေနာင္တရၿပီး ကိုယ္ကိုယ္ကို သတ္ေသသည္ဟု ယူဆမိသည္။
ထိုေၾကာင့္ သနားရန္မရွိ။ ေသြးေအးစြာေျပာရလၽွင္ “ကိုယ့္ျပဳေသာကံ ကိုယ္သာခံရသည္” ဟုေျပာနိုင္သည္။ ေၾကာင္ႏွင့္ႂကြက္ ကစားသည္ကာလမွာ ၿပီးဆုံးသြားၿပီ ျဖစ္၍ ဘာမွ တြယ္တာ စြဲလမ္းမွု မွ မရွိ။ လူသတ္နည္း စာရြက္သည္ စိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းေတာ့ေခ်။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္မွုသည္ သူမအေမ ေသဆုံးျခင္းႏွင့္ အၿပီးသတ္ေလ၏။ ယခုစဥ္းစားခ်က္မ်ားသည္ ယူဆခ်က္သက္သက္သာျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ အမွန္တရား ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္ ၊ လိုအပ္ခ်က္မ်ားလည္းရွိနိုင္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ သာမန္အထက္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ အမွန္တရားကို မခ်ဥ္းကပ္နိုင္ဟု ယူဆမိသည္။ ထိုေၾကာင့္ စိတ္ကူးယဥ္အေျဖျဖင့္ ေက်နပ္ေနမိသည္။ ထိုေၾကာင့္ Tsukimori Youko ၏ အတည္ျပဳခ်က္မလိုေတာ့ေခ်။ တေန႔ ထိုကိစၥကို ေမးၾကည့္မည္။ သို႔ေသာ္ ယခုမဟုတ္။
ကံေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ မသိေသာ္လည္း ထိုၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ ကာလမ်ားမွ ၾကာရွည္ပင္ မခံေခ်။ ယခင္ကိစၥမ်ားတြင္ အသိျဖစ္သြားေသာ စုံေထာက္တစ္ေယာက္၏ စကားေၾကာင့္။ ပထမဆုံး သူႏွင့္ေတြ႕ခ်ိန္က Tsukimori အေမေပ်ာက္ဆုံးခ်ိန္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ မွာတမ္းကိုေတြ႕သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရဲစခန္းကို ဖုန္းဆက္ခ်ိန္မွာ Tsukimori မွာေတာ့ အံဩထိတ္လန႔္ေနဆဲ။ နာရီသံ တစ္ခ်က္ခ်က္သာ ၾကားရဲၿပီး တိတ္ဆိတ္၊ နာရီဝက္ခန႔္ ၾကာေသာ္ ရဲကားတစ္စီး ေရာက္လာ၏။ ယူနီေဖာင္းဝတ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ၊ အရပ္ရွည္ရွည္ ႏွင့္ အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံ ဝတ္ထားသူ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး “အား ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ သိၿပီ သိၿပီ ေသတမ္းစာျဖစ္မယ္!” ဟု အရပ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ တစ္ေယာက္မွာ ေျပာဆိုေနသည့္။ သူ႔ အမည္မွာ Konan ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေပးသည္။
ယခင္ကပင္္ ရဲမ်ား ေမးျမန္းျခင္းကို ခံရဖူးသည္။ ထိုအႀကိမ္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္ခန႔္မွ ျဖစ္၍ အိမ္နားမွ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ အေဖာက္ခံရသျဖင့္ စုံေထာက္ႏွစ္ေကာင္ အိမ္သို႔ ေရာက္လာသည္။ သိသာသည့္ ေမးခြန္းမ်ား ထက္စာလၽွင္ အဓိကအားျဖင့္ အလစ္သုတ္သမားမွာ လြတ္ေနေသးေၾကာင္း သတိေပးလိုဟန္။ ထိုသူမ်ား၏ ပုံစံသည္ သာမန္သူမ်ားႏွင့္ လြန္စြာကြာျခားသည္။ ၎တို႔အၾကည့္တစ္ခ်က္ပင္လင္ အေတာ္ပင္ ထိတ္လန႔္စရာ။ ထိုေၾကာင့္ ရဲတစ္ေယာက္၏ အခြင္အာဏာမွာ အလြန္ အႏၲာရယ္မ်ားသည့္ အျဖစ္သို႔ေရာက္နိုင္သည္။
ထိုေနာက္ ေမးေနစဥ္အခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ အလစ္သုတ္သမားဖမ္းမိေၾကာင္း သတင္းၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွႏွင့္ ႏွိုင္းစာလၽွင္ Konan ဆိုသည့္ ပုဂၢိဳလ္သည္ စုံေထာက္တစ္ေယာက္ ျဖင့္ပင္ မတူေခ်။ အသက္ကိုခန႔္မွန္းရသည့္မွာေတာ့ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ပင္။ ရာထူးအေနနဲ႔ ၾကည့္ရေသာ္ သူမွာ ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားေသာသူ ထက္ ပို၍ျမင့္ပုံ။ အျပာရင့္ႏွင့္အျဖဴကြက္ အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံ ကိုဝတ္ထားၿပီး Konana ကိုၾကည့္ရသည္မွာ ခြင္ေကာင္းေကာင္းမိထားေသာ ေယာက်ာ္းပိုင္းလုံးတစ္ေကာင္ႏွင့္ ပို၍တူလွသည္။ ကပ်က္ကေခ်ာ္ ဝတ္ထားေသာ သူ႔ပုံစံႏွင့္ စကားကို တတြတ္တြတ္ ေျပာေနျခင္းေၾကာင့္ သူလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို အမုန္းဆုံးဟု သတ္မွတ္မိသည္။
“အား ခ်စ္စရာေလးပဲ တီဗြီထဲ ပါဖူးလား ? မပါဖူးလား? ပါရမွာေနာ္! ညီမသာပါရင္ ဆုရမွာ! ဟင့္အင္း တကယ္! စကားမစပ္ အသက္ ဘယ္ေလာက္လဲ ? Youko-chan? ၁၇ ဟုတ္လား? အမ္း ေမာင္ႏွမကေရာ ? အႀကီးဆုံးလား? ေအာ္ မရွိဘူးလား တစ္ေယာက္ေတာင္ မရွိဘူးေပါ့ေနာ္ တကယ္လား ဒီေတာ့ တဦးတည္းေသာ သမီးေပါ့ေနာ္ သနားစရာကြယ္ သနားစရာ ဒါေပမယ့္ ညီမ အေမလည္း ေတာ္ေတာ္ေခ်ာမွာပဲ ငယ္ေသးတယ္ မဟုတ္လား? အင္းဟုတ္ၿပီ ေဟ့ၾကားလား အန္တီကို ျမန္ျမန္ရွာရေအာင္ ”
Konan တစ္ေယာက္ ၊ ေဘးနားမွ ရဲအရာရွိမွ ဘုၾကည့္ၾကည့္ေနသည္ကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္ ေျပာခ်င္ရာေျပာေနေလသည္။ အေစာကတည္းက Konan ဆိုသည့္ လူႀကီးကို သိပ္သေဘာမေတြ႕ မိနစ္အနည္းငယ္မၽွၾကာေသာအခါ ေသာက္ျမင္ပင္ကတ္မိသည္။ သူက Tsukimori ကို ဂ႐ုမစိုက္။ ဒီလူက ရဲေရာ ဟုတ္ေသး ရဲ့လား။ အေမ ေပ်ာက္သြားတဲ့ သမီးကို ဆက္ဆံသည္က ဟုတ္ကိုမဟုတ္ေပ။ Konan သည္ နားမလည္နိုင္စရာ လူတစ္ေယာက္။
ထိုေနာက္ရဲအရာရိမွ ဆက္၍
“ခင္ဗ်ားအေမ ၾကည့္ရတာ စိတ္ထဲတခုခု ျဖစ္ေနပုံလား? ” ၊ “သူသြားတက္ေနရာေတြ သိလား”
စသျဖင့္ေမးခြန္းႏွစ္ခုသုံးခုခန႔္ ေမးေလသည္။ Tsukimori ေခါင္းကိုအသာယမ္း၍ သက္ျပင္းႏွင့္အတူ ရွည္လ်ားေသာမ်က္ေတာင္မ်ားကို ခ်၍ ေျဖလိုက္သည္က
“ကၽြန္မလည္း ေသခ်ာမသိဘူး။
ေသခ်ာ ေတြးၾကည့္ၿပီးေနာက္ ရဲအရာရွိမွ သူမကို
“အားနာေပမယ့္ ဒါက ေသေၾကာင္းႀကံစည္မွုလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္နိုင္သေလာက္ ရွာဖို႔ ကတိေပးပါတယ္ ဒါေပမယ့္ အဆိုးဆုံးကို ႀကိဳၿပီးေတြးထားပါ”
Tsukimori ဘာမွ ျပန္မေျပာနိုင္ ေခါင္းကိုသာ ျဖည့္ညင္းစြာ ညိတ္လိုက္၏။ သူမ၏ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေသာ အသြင္အျပင္မွာ ေအးတိေအးစက္ နိုင္ေသာ္လည္း ေကာ္ပတ္႐ုပ္ တစ္႐ုပ္လို လွပေပသည္။ အလိုက္မသိစြာ စိတ္ထဲမွ သူမ၏ အ႐ုပ္လို သြယ္လ်သည့္ လည္တိုင္ႏွင့္ သူမအသားအရည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ ရဲရဲေစြး ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို ေဆာ့ကစားလိုစိတ္ ေပါက္ေလသည္။ သူမအေဖ အသုဘတြင္လည္း ယခုကဲ့သို႔ပင္ ဝမ္းနည္းေနေသာ လနတ္သမီးလို ေအးစက္တည္ၿငိမ္ေသာ ပုံစံ ျဖင့္ ျမင္ရေလသည္။
သူမ တစ္ေယာက္ ေမးခြန္းမ်ား မေျဖနိုင္ေအာင္ စကားအရွည္ႀကီးေျပာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသည္ကို ၾကည့္၍ စိတ္ပင္ညစ္လာ၏။ သို႔ေသာ္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေၾကာင့္ လမင္းကို ေအးေအးေဆးေဆး ၾကည့္ခြင့္ရေလသည္။ ဒါေတာ့ တန္သားဟု စိတ္ထဲမွ ထင္မိ။ ခဏၾကာေသာ္ Konana ကၽြန္ေတာ္ကို ႐ုတ္တရက္ “စကားမစပ္ ညီေလးက…” ဟုေမးလိုက္သျဖင့္ စိတ္ထဲလန႔္သြားေသာ္လည္း ထိန္း၍ေျဖလိုက္သည္။
“Nonomiya-kun တဲ့လား ? ငါ မင္းကို အိမ္လိုက္ပို႔ေပးပါမယ္ ညတစ္ခ်က္ေတာင္ထိုးေနၿပီေလ ဘာရထားမွမလာေတာ့ဘူး ဟုတ္တယ္ဟုတ္?” ဟုေျပာသည္။
ေဘးမွာထိုင္ေနေသာ Tsukimori မွ ေတာင္းပန္ကိုးစား ၾကည့္ေန၍ စိတ္ထဲေတြေဝသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး Konan ကိုဦးညြတ္၍
“ေက်းဇူးပါပဲ”
ျပန္ေသာအခါ အနားကပ္၍ တိုးတိုးျဖင့္ “ဒီည တစ္ေယာက္တည္း မေနခ်င္ဘူး” ဟုေျပာကာ ယူနီေဖာင္းကို အားနည္းစြာ လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ဥေပကၡာျပဳလိုက္ၿပီး သူမ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္သည္။ သူမကို တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ခ်င္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ရွိေန၍လည္း အေၾကာင္းထူးမည္ မဟုတ္ ၊ သို႔ေသာ္ အနည္းဆုံး သူမေဘးမွာ စကားေျပာေပးသူ တစ္ေယာက္ရွိမည္။ သူမ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာရင္း စိတ္ပူပန္မွုေၿပ သြားလၽွင္ပင္ မဆိုးလွေပ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျပဳးျဖဲျဖဲ ၾကည့္ေနေသာ Konan ကို စိတ္မဝင္စား၍ မေနနိုင္။ ကားေနာက္ခန္းတြင္ထိုင္ေသာအခါ Konan ပါ လိုက္ထိုင္သျဖင့္ အံဩမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္အံဩေနသည္ကို ၾကည့္၍ သူရယ္ကာ
“အား ငါမင္းနဲ႔ စကားေလးဘာေလး ေျပာမလို႔ပါ”
သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ သူရယ္သံတြင္ စုံေထာက္အေငြ႕အသက္ပါသည္ ဟု ယူဆမိသည္။ Tsukmori အိမ္မွ အျပန္ Konan ႏွင့္ စကား ေတာက္ေလ်ာက္ေျပာလာရာ ၈၀ ရာခိုင္ႏွုန္းက သူေျပာသည္က မ်ားသည္။
“မင္းက Youko-chan ေကာင္ေလးလား မဟုတ္ဘူးလား အာ မဟုတ္ဘူးေပါ ဒါဆို ဘာလို႔သြားလည္တာလဲ ဒီမွာ ေယာက်ာ္ေလးတစ္ေယာက္ က ရည္းစားလည္းမဟုတ္ ဒီအခ်ိန္ႀကီး သြားမလည္ရဘူးေလ အား လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္လား ၿပီးေတာ့ အတန္းေဖာ္ကိုး အင္း အင္း အင္း ဒါဆို မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘာမွမဟုတ္ဘူးေပါ့ အင္း မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ မင္းနဲ႔ အဲဒီေကာင္မေလးကို မနာလိုျဖစ္မွာပဲ မဟုတ္ဘူးလား ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား? ေဟ့ ကားေမာင္းေနရင္ေရွ႕ကိုၾကည့္ေလ အား မင္းကိုေျပာတာ ဟားဟား”
ကားေမာင္းေနသည့္ ရဲအရာရွိကိုပါ လွမ္းစလိုက္ေသးသည္။
“စကားမစပ္ ဒါငါ့ဖုန္း ေဘာ္ဒါေရ ဘာမွေၾကာက္နဲ႔ ေခၚလို႔ရတယ္ ငါ့အလုပ္ဖုန္း ၊ ဘာလို႔ေျပာရတာလဲ သိလား? အိုး ငါက ေယာက်ာ္းဆိုတာ ေျပာခ်င္လို႔ပါ ဟဲဟဲ ငါက ဒီလိုပုံေတာ့ မေပါက္ေပမယ့္ ေဆာ္ၾကည္ဘဲကြ အမ္ ငါက ေဆာ္ၾကည္ဘဲ နဲ႔တူတယ္ ဟုတ္လား ? ေအးကြ လူေတြကေတာ့ ေျပာၾကတာပဲ ဒါေပမယ့္ ဘာမွအားမနာနဲ႔ေနာ္ ကိစၥနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးရင္ သတင္း ရနိုင္သမၽွ လိုခ်င္တယ္ကြာ ။ သဲလြန္စက ဘာမွန္းကို မသိေသးဘူး မင္းကေတာ့ Youko-chan နဲ႔သာ မႀကိဳက္ဘူးေျပာေပမယ့္ ငါသတိထားမိတာက မင္းတို႔က အေနနီးတယ္ကြ ဒီေတာ့ သူ႔အေမနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး တခုခုေတြ႕ရင္ ငါ့ကိုေျပာသိလား”
ထိုေန႔မွစ၍ Konan တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ကို ေန႔တိုင္းဖုန္းဆက္ေလသည္။ မေျပာေသာ္လည္း သိၾကမည္မွာ ဖုန္းတစ္ခါဆက္လၽွင္ အေတာ္ပင္ၾကာသည္ ဆိုသည္ကို။ ဖုန္းအၾကာႀကီး ေခၚေသးျဖင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရၿပီး အျမင္ကတ္ပင္မိသည္။ သူ၏ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္လိုလို ထား၍ သတင္းႏွိုက္ရန္ ႀကံစည္ေနသလို။ ကိစၥေတာ့မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔လိုပင္။ သူမွ ကၽြန္ေတာ္သိသမၽွ အကုန္ေျပာရန္ ေတာင္းဆိုသလို ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း စုံစမ္းစစ္ေဆးေရးႏွင့္ ပတ္သတ္သည့္ သတင္းမ်ားရလိုေၾကာင္း ေတာင္းဆိုထားသည္။ သို႔ေသာ္ Konan ေၾကာင့္ ထိုအလဲလွယ္မွာ မၽွတဟု ဆိုနိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပးသည့္အခ်က္အလက္မ်ားမွာ အားလုံးသိၿပီးသား အခ်က္မ်ားပင္။ သို႔ေသာ္ ယခုအေျခအေနကို ပြားေနျခင္းမွာ သူ၏ နဂိုကတည္းက ပါးစပ္ဖြာတက္သည့္အေၾကာင့္ေပေလာ သို႔တည္းမဟုတ္ အေရးမႀကီးသည့္အခ်က္မ်ားကိုသာ ထုတ္၍ေျပာသည္ေလာ ဟု ေတြးမိသည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ သူဖုန္းမ်ားကို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ပါလက္ပါ နားေထာင္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း စုံေထာက္အလုပ္ကို ႐ူးသြပ္သူျဖစ္၍ ေျပာသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွ စိတ္ကူးယဥ္ ထားသည့္အခ်က္မ်ားႏွင့္သြားတူေနသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိစၥက ေအးေဆးသြားၿပီး Tsukimori Youko လည္း အလုပ္ႏွင့္ေက်ာင္းသို႔ ပုံမွန္လာေလသည္။ ထိုေန႔မတိုင္မွီ Victoria သို႔ ဆိုင္ပိတ္ခါနီးတြင္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။
“အား ဒါေၾကာင့္နင္မိန္းကေလးေတြ စိတ္မဝင္စားတာကိုး Nonomiya” ဟု Mirai-san ေမးကိုသူမလက္ဖ်ားျဖင့္ေထာက္၍။
ထိုင္ခုံေပၚတြင္ ထိုင္ေနေသာ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ ပုဂၢိဳလ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို ပိုင္းလုံးလိုလို ပုဂၢိဳလ္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ရွိရာ မီးဖိုေခ်ာင္ကို အားပါးတရ လက္လွမ္းျပေနသည္။
“အစ္မဘာေတြ ေတြးေနလဲ မသိေပမယ့္ အစ္မထင္သလို မဟုတ္ဘူးေနာ္”
“ဒါဆို သူက ဘာတုံး? သူငယ္ခ်င္းလား? နင္ထက္အသက္ႀကီးတယ္ေနာ္”
“ဟင့္အင္း စုံေထာက္”
“ဒီလူလား? ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ ပိုင္းလုံးနဲ႔ပဲ တူေနတာ” ဟုေျပာကာ ပို၍ပင္ သံသယဝင္သြားဟန္ျဖင့္
“ဒိေတာ့ နင္က ဘာအမွုျဖစ္ေနလို႔တုံး ေသခ်ာတယ္ ဟိုတေန႔ကတည္းကထင္ေနတာ ဒါေပမယ့္__”
“Mirai-san.”
“ဘာတုံး ရာဇဝတ္ေကာင္?”
“ကၽြန္ေတာ္ အစ္မကို ေသခ်ာရွင္းျပမွရမယ္ထင္တယ္”
“မဟုတ္လို႔လား”
“ဘယ္ကလာ သူနဲ႔ကိစၥရွိလို႔ သူနာမည္က Konan တဲ့ အခု Tsukimori အေမ ကိစၥ စုံစမ္းေနတာ”
“ေအာ္….” ဟု မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး
ေခ်ာကလက္တစ္တုံးကို ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္သည္။ ၾကည့္ရတာ အခုမွ Tsukimori ကိုသနားေနဟန္။ အခုမွ သတိထားမိေတာ့ သူမ Tsukimori မရွိတုံး အေတာ္ေလး ၿငိမ္ေနသည္ဟု ဆိုရမည္။ Saruwatari-san ေရာ မန္ေနဂ်ာလည္း ထိုနည္းတူ။ ၾကည့္ရသည္မွာ Tsukimori Youko က ယခု Vactoria တြင္ အေတာ္ေလး အရာေရာက္ ဟန္။
“ဒါဆို အဲ Konan ဆိုတဲ့ စုံေထာက္က ဘာလို႔လာေတြတာလဲ?
“မသိဘူးေလ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိခ်င္္တာေပါ့”
႐ုတ္တရက္ Mirai-san မ်က္လုံးအဝိုင္းသားျဖင့္
“အူဝါး! ေဟ့ Nonomiya! အဲဒီရဲက ငါ့ကို မ်က္လုံးမွိတ္ျပတယ္!”
“ေတြ႕တဲ့အတိုင္းပဲ သူက ႏွာဘူး အစ္မေရ”
“အား လက္သီးနဲ႔ ပိတ္ထိုးခ်င္လိုက္တာ”
“မလုပ္ပါနဲ႔အစ္မေရ သူက ရဲေနာ္ ရဲ”
“ေနာက္ဆိုရင္ လူေတြကို သတိထားေပါင္း”
“ဟုတ္ကဲ့”
သူမတရားေဟာသည္ကို မနာခံလိုေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္ သူမေျပာသည္မွာ မွန္သည္ဟုေတြးမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တိုင္ပတ္ေနသည္ကို အလိုက္မသိလွသည့္ Konan ဆီသို႔ ေကာ္ဖီ သြားပို႔ေသာ္ စကားလုံးမ်ားစြာျဖင့္ ပစ္သြင္းလိုက္သည္။
“ငါတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တျခားၿဂိဳလ္ကလားေတာင္ ေအာက္ေမ့ရတယ္။ စိတ္လွုပ္ရွားစရာ! မင္းကေတာ့ ထင္ခ်င္မွထင္မယ္ ငါက M နဲ႔ပတ္သတ္တာဆိုရင္လည္း ရတယ္ကြ ငါ့အေပၚစိုးမိုးတဲ့ မိန္းမဆို သေဘာက်တယ္ကြ သိလား? နာမည္ကဘာတဲ့လဲ? အသက္ကေရာ? ဘဲရွိလား? ေက်းဇူးျပဳၿပီး Nonomiya-kun ငါ့ကိုမိတ္ဆက္ ေပးပါကြာ!
စကားေတာင္ မပီသလိုျဖင့္။ တခ်ိန္လုံး Mirai-san ကိုၾကည့္ေနၿပီး ေအာ္ဒါမွာလၽွင္ ေစာင့္ရသည္ကိုပင္ သေဘာမေပါက္ေတာ့သည့္ ပုံျဖင့္။
“အားေနလို႔လား”
“ဘယ္ကလာ ငါ့ေဆာ္ေတြေတာင္ မခ်ိန္းနိုင္ဘူး အား ငါေဆာ္မရွိဘူးေနာ္ ေမာင္ရင္”
“ဂ႐ုကိုမစိုက္တာဗ်ာ”
“မင္းက ဒီပုံစံပဲေနာ္ ဟမ္” ဟု ႏွာေခါင္းရွုံ႔လိုက္ကာ ေကာ္ဖီတစ္က်ိဳက္ေသာက္လိုက္ၿပီး “ဝိုး!” ဟု သူျပဳံးလိုက္ၿပီး ေအာ္လိုက္သည္။
“အရင္လို သာသာယာယာေနခ်င္လိုက္တာကြာ ဒီၿမိဳ႕ေလးက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတာင္ အမွုေတြက ခဏခဏ ၊ အလုပ္ကလည္း ၂၄ နာရီပဲ”
Konan မ်က္နာမခ်ိဳမခ်ဥ္ျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ယွက္ထားသည္။
“ဒါဆိုလည္း ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲဗ်ာ”
ဟု ေမးလိုက္ေသာ အခါ သူက စိတ္ထိခိုက္သလိုႏွင့္
“မင္း အသည္ႏွလုံးေရာ ရွိေသးရဲ့လားကြ? ငါတို႔ရဲေတြလည္း လူေတြပဲ မင္းသိလား? ဒီလိုမေျပာပါနဲ႔!”
သူ ကၽြန္ေတာ္ကို အျပစ္တင္သလို ၾကည့္လိုက္သည္။
“တစ္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ကေတာ့ ေသာက္လို႔ရပါတယ္”
သူခြက္ကိုေသာက္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေလွာင္ဖို႔ေတာ့ မရည္ရြယ္ ၊ ဘာေၾကာင့္ဆိုသည္ကိုသာ အံဩ၍သာ ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ Tsukimori အေမကိစၥမွာလည္း ၿပီးၿပီ ျဖစ္၍ သူအေနျဖင့္ လာေတြ႕စရာပင္ မလိုေတာ့။ ထိုအျပင္ သူမ အေမကို ရွာေတြ႕ကတည္းက Konan ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားပင္ မေျပာျဖစ္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုင္မွ ေကာ္ဖီက ေကာင္းသည္ ဟုေျပာခဲ့မိေသာ္လည္း ထို႔စကားေၾကာင့္ ယေန႔ေရာက္လာသည္က မျဖစ္နိုင္။ ထိုေၾကာင့္ စိတ္ထဲရွင္းသြားေအာင္ Konana မွ
“မင္း အခုတေလာ အားတယ္မဟုတ္လား ဒါၿပီးရင္ အခ်ိန္ရေသးလား? ငါနဲ႔စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ စကားေျပာၾကမလား? ႀကိဳက္တာစား ဒါေပမယ့္ ခ်ိန္းေတြ႕တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ႀကိဳေျပာထားတာ!”
ယခုမွ သေဘာေပါက္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ပိတ္ခ်ိန္ကို တမင္တကာလာခဲ့သည္ကို။ ကၽြန္ေတာ္ဆီမွ တခုခုလိုခ်င္သည္ ျဖစ္မည္။ ထိုေၾကာင့္ “ဟုတ္ကဲ့” ဟု ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆီမွ မည္သည္ကို လိုခ်င္မွန္း မသိေသာ္လည္း ပုံမွန္မဟုတ္သည့္ စုံေထာက္တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာရမည္ကိုလည္း ထိုမၽွ မမုန္းတီး။ ထိုေၾကာင့္ ျငင္းဆန္ရန္အေၾကာင္းမရွိေခ်။
——————————————————————————————————————————————————–
အလုပ္ၿပီးေသာအခါ ဘူတာအနီး စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို သြားလိုက္သည္။ Konan ကၽြန္ေတာ္ကိုေတြ႕သြားၿပီး လက္လွမ္းျပသည္။ ႐ုံးပိတ္ရက္ ျဖစ္၍ ဆိုင္ထဲတြင္ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ လူအေတာ္မ်ားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူႏွင့္ မ်က္နာခ်င္းဆိုင္ထိုင္လိုက္ၿပီး Konan မွ မီႏူးလွမ္းေပးလိုက္သည္။
“ႀကိဳက္တာမွာ”
“ေကာင္းၿပီ ေစ်းအႀကီးဆုံး ဘာရွိလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ အေျဖကို ႏွစ္သက္ဟန္ျဖင့္ “မင္းဒီလို အားမနာတက္တာ ေကာင္းတယ္”
“စကားမစပ္ ဘာလိုခ်င္လို႔လဲဗ်” ဟု ကၽြန္ေတာ္ မီႏူးစာရြက္ကို လွန္ေလွာရင္း ေမးလိုက္သည္။
“ငါသိခ်င္တာ မင္း Youko-san နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေျဖေပးနိုင္မလားလို႔ပါ”
သတိမထားမိခင္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္သလို ျဖစ္သြားသည္။ဒ
“အဲဒိေလာက္ ျပဴးမၾကည့္ပါနဲ႔ကြာ မင္းဆီက သုတ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူးဟ”
“ခင္ဗ်ားေျပာတာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲဗ်”
“ေဆးလိပ္ေသာက္မယ္ေနာ္” ဟုေျပာကာ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကို ပါးစပ္ေပၚသို႔ ေကာက္တင္လိုက္ၿပီး မီးျခစ္ျဖင့္ အသာအယာ ေကာက္ညႇိလိုက္သည္။
“… ဘာလို႔လဲ” သံသယဝင္သျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။
“အင္း အေၾကာင္းျပခ်က္ မေပးလို႔ေရာ မရဘူးလား?”
“ပုဂၢိဳလ္ေရးေၾကာင့္ ဆိုရင္ေတာ့ မေျဖဘူး”
ဒီထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား သူ ရဲအရာရွိဆိုသည္ကို သတိထားမိၾကပါသေလာ?
“အင္း Youko-chan က ခ်စ္စရာေလး ငါစိတ္မဝင္စားဘူးလို႔ မေျပာေပမယ့္ ဒါက အလုပ္နဲ႔ဆိုင္လို႔ပါ”
“လၽွိဝွက္ထားရမယ့္ အလုပ္မို႔လို႔လား”
“အင္း အဲဒီလိုပဲေပါ့ မင္းသိတဲ့အတိုင္း ငါ့ရာထူးကိုလည္း ၾကည့္ရေသးတယ္ေလး ဒါေၾကာင့္ အျပတ္မေျပာနိုင္တာ ေဆာရီးပါ”
Konan စပ္ျဖဲျဖဲျဖင့္။ သူထိုကဲ့သိုျပဳံးပါက သူမ်က္လုံးမ်ားမွာ ပို၍ပင္ေမွးသြားၿပီး အမဲလိုက္ က်ားတစ္ေကာင္ႏွင့္ပင္ တူသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ရသည္ကိုလည္း သူ ကိုယ္တိုင္ သိဟန္မေပၚ။ ထိုသို႔အျပဳံးျပဳံးလိုက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္မွာ ေက်ာပင္ခ်မ္းမိသည္။ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို အႏၲာရယ္ေပးနိုင္သည့္ ပုံစမ်ိဳး။ မည္သည့္ပုံ ေပါက္ေပါက္ Konan က ရဲျဖစ္၍ ရဲတစ္ေယာက္၏ ဟန္ေတာ့ရွိ၏။
“. . .ခင္ဗ်ား Tsukimori ကိုသံသယဝင္ေနတာလား”
ေမးလိုက္ေသာအခါ ခ်က္ခ်င္းပင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္သည္။
“. . . မင္းက တည့္ကိုေမးေနတာပါလား? ေတာ္ေတာ္ထက္တဲ့ ခ်ာတိတ္ပဲ ဒါေပမယ့္ မင္းမွာ သတၱိရွိေတာ့ ပိုၿပီးေကာင္းတာေပါ့ Nonomiya-kun မင္း တေန႔ရဲလုပ္ဖို႔စိတ္ကူး မရွိဘူးလား မင္းအတြက္အလားအလာရွိတယ္”
“ကၽြန္ေတာ္ လွုပ္လွုပ္ရွားရွား မရဘူးဗ် ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
“အင္း အင္း ရာဇဝတ္ေကာင္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ကြာ! မင္းလိုလူသာ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ေပါင္းရင္ ငါတို႔ရဲေတြေတာ့ ဒုကၡေရာက္ၿပီ”
သူ ရယ္စရာေျပာလိုက္ကာ စားပြဲထိုးေကာင္မေလးကို လက္လွမ္းျပ၍ေခၚလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ မီႏူးမွ ေစ်းအႀကီးဆုံး ထင္သည့္ Chaliapin steak ကိုမွာလိုက္ၿပီးေနာက္ စားပြဲထိုးမေလးမွာလည္း စားဖိုေဆာင္သို႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
“အတိုခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ငါထင္တာ ဒီအမွုက လူသတ္မွုလို႔ ယူဆရတဲ့ အလားအလာေတြေလးရွိတယ္”
႐ုတ္တရက္ပင္ Konan လွမ္းေျပာလိုက္သည္။
“. . .ဒါက လၽွိုဝွက္ထားရမွာ မဟုတ္ဘူးလား?”
“အျပင္ပန္းအတြက္ကေတာ့ မင္းသိတဲ့အတိုင္း ငါ ရဲတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တာဝန္ေက်ခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲ မတင္မက်မွုေလးေတြရွိတယ္”
ျပာခြက္ထဲသို႔ ေဆးလိပ္ကို ဖိညႇစ္သတ္လိုက္သည္။
“အစကတည္းက လၽွိုဝွက္ထားဖို႔ကို မရည္ရြယ္ခဲ့ဘူး မင္းနဲ႔ငါနဲ႔သိတာ မၾကာေသးဘူး ဒါေပမယ့္ မင္းကလည္း ပါးနပ္တဲ့လူပဲ ဒါေၾကာင့္ မင္းတခုခု ရွာေတြ႕မယ္ လို႔ထင္တယ္”
“ကၽြန္ေတာ္ကို အေတာ္ေလး အထင္ႀကီးေနပုံပဲ ဟုတ္လား”
Konan ခပ္ေထ့ေထ့ျပဳးလိုက္သည္။ ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ မသကၤာသည္ကို သေဘာက်ေနပုံ။
“ဒါေပမယ့္ အပိုေတြေျပာမေနေတာ့ပါဘူးကြာ ငါအမွန္အတိုင္းေျပာပါ့မယ္။ ငါမွာ မင္းကို ငါနဲ႔ပူးေပါင္းခိုင္းတာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတာ့ ရွိပါတယ္”
ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုသည့္ စကားၾကားမိမွ ပထမဆုံးေတြ႕ေသာေန႔ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္ကို မွတ္မိသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္တုံးက
“အား ငါ့တို႔ စကားေလးဘာေလး ေျပာၾကတာေပါ့” ဟုသာ သူေျပာခဲ့သည္။
“ရွာေနကတည္းက သတိထားမိတာကေတာ့ မင္းေလာက္ Youko-chan နဲ႔ နီးစပ္တဲ့လူ မရွိဘူး ဒါေၾကာင့္ မင္းသာလ်င္ သူအေၾကာင္း အသိနိုင္ဆုံး”
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲတြင္ မတင္မက်ျဖစ္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ Konan ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာခဲ့သည္နည္း? ဘာေၾကာင့္ အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကို ေျပာျပခဲ့သနည္း? အခုျပန္ေတြးၾကည့္မွ Konan သည္ Tsukimori အေမ တစ္ေယာက္ကိုသာ စိတ္ဝင္စားသည္ မဟုတ္ေပ။ ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဆီမွ သူမ အခ်က္အလက္ကို လိုခ်င္သည္မွာ ျဖစ္နိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးသည္သာမွန္လၽွင္ အေစာကတည္းက Konan သည္
“__ Tsukimori က သူအေမကိုပါ သတ္လိုက္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ားယူဆတယ္ေပါ့ ဟုတ္ဖူးလား?” ကၽြန္ေတာ္ တည္ၿငိမ္စြာေမးလိုက္သည္။.
ကၽြန္ေတာ္ကို မေျဖခင္ ဖန္ခြက္မွ ေရတငုံ ေသာက္လိုက္သည္။ စားပြဲထိုးမေလး မွာထားသည္ကို လာခ်ေပး၍ လက္ခံလိုက္သည္။ Konan ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ထပ္မွာလိုက္သည္။ ဆိုင္တြင္ ေဖာက္သည္ အမ်ားႀကီးရွိေသာ္လည္း အရက္စက္ဆုံး အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို ေျပာၾကသူမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးပင္ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုသို႔ ထူးဆန္းေသာအေျခအေနကို သေဘာက်မိသည္။ စားပြဲထိုးမေလးထြက္ခြာသြားေသာအခါ Konan စကားဆက္ေျပာေလသည္။
“ရဲေတြက အေစာပိုင္းကတည္းက ဒါကို ျဖစ္နိုင္တယ္လို႔ ယူဆထားၿပီးသား ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္နိုင္ေခ်က အစကတည္းကရွိတယ္”
၎မွာ အခ်က္ျပခ်က္။ သို႔ေသာ္ ပုံမွန္မဟုတ္ပဲ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္း။ ကိစၥ၏ အေျခအေနေပၚမူတည္ဟန္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအရာသည္ ပိတ္ပင္သည္လည္း မဟုတ္ေပ။ ထိုေၾကာင့္ လူသတ္နည္းစာရြက္မွ စိတ္ထဲေပၚလာသည္။ ထိုေၾကာင့္မ်ား ရဲမ်ားသိသြား၍ Tsukimori ကို သံသယဝင္သည္ေလာ? ကၽြန္ေတာ္ အာမ်ားေျခာက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလးပင္ စိတ္ထဲမြန္းက်ပ္ေနသည္။
“ႏွိုင္းတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔ဆိုင္က ေကာ္ဖီေလာက္ မေကာင္းဘူးကြ”
ဟု ေကာ္ဖီတစ္က်ိဳက္ေသာက္ၿပီးေနာက္ စိတ္တိုင္းမက်ဟန္ျဖင့္ Konan မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ ျပတင္းေပါက္မွန္မွ ကၽြန္ေတာ္ ပုံရိပ္ကေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္းသည့္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ၊ ကံေကာင္းစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုပ္တည္တဲ့ ေနရာမွာ ေတာ္သည္ဟု ေျပာရမည္။
“. . . Tsukimori ရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ ကဘာလဲ?”
Tsukmori ကိုသံသယျဖစ္ပါက သူမရည္ရြယ္ခ်က္က လက္ရွိအထိ မရွင္းလင္းေသး။ သူမအေမကို သတ္ရန္အေၾကာင္းမရွိ။ အနည္းဆုံး ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစား၍ မရ။ ထိုေၾကာင့္ သူမ အျပစ္ကင္းသည့္ဟု ယူဆရသည့္ အေၾကာင္းတစ္ခ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးခြန္းမွာ ရဲအေရးပိုင္ေသာကိစၥမ်ားကို သိခ်င္စိတ္ႏွင့္ေရာေထြးေနသည္။ သို႔ေသာ္ Konan မွပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္။
“မသိဘူး အခုထက္ထိကို ဆန္းၾကယ္ေနတုံးပဲ မဟုတ္ဘူးလား သူ႔မိဘေတြနဲ႔လည္း အဆင္မေျပတာ မဟုတ္ ဒါေၾကာင့္ မင္းကို အကူအညီေတာင္းတာေပါ့ ငါလည္း ဘယ္သိပါ့မလဲ”
သူ႔ကိုၾကည့္ရသည္မွာ တကယ္ပင္ မသိသည့္ပုံ။ ဒါဆိုအဘယ္ေၾကာင့္ Tsukimori ကိုသံသယဝင္သနည္း။ ဒါဆို သူတို႔လူသတ္နည္းစာရြက္ကိုသိ၍ေလာ ။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္မသိသည့္ သဲလြန္စတစ္ခုခုေၾကာင့္ေလာ။ တိတ္ဆိတ္ေနစဥ္ Konan ကၽြန္ေတာ္ကို ျပဳံး၍
“သိပ္လည္း အေတြးမလြန္ပါနဲ႔ ျဖစ္နိုင္တယ္ပဲ ေျပာတာပါ ၊ အစက္ေလးေတြစက္ၿပီး ပုံေဖာ္ရမွာက ငါ့အလုပ္ ကဲဟုတ္ၿပီလား ”
“ရပါတယ္”
ကၽြန္ေတာ္ အျပဳံးျဖင့္ ေမာ့လိုက္သည္။ ထလိုက္သည္။
“. . . Tsukimori က ရည္ရြယ္ခ်က္ကို မသိပဲနဲ႔ ဘာလို႔ သံသယဝင္ရတာလဲ ဆိုတာ အံဩေနတယ္”
အျပဳံးတစ္ခုခ်န္ထားကာ အာစြတ္ေအာင္ ေရေသာက္လိုက္သည္။ ဒီေမးခြန္းက Tsukimori ကို Konan ဘယ္ေလာက္သိလဲဆိုတာ ဉာဏ္စမ္းျခင္း။ Konan ကလည္း ျပဳံးေနသည္။ ထိုေနာက္ ယုံၾကည္မွုအျပည့္ျဖင့္
“ဒီေလာက္အခ်ိန္တိုတြင္းမွာ မိသားစုဝင္ႏွစ္ေယာက္ဆုံးရွုံးသြားတာ ပုံမွန္မဟုတ္ဘူးေလ ဟုတ္လား?”
ကၽြန္ေတာ္ သေဘာတူမိသည္။
“ဟုတ္ကဲ့”
“ဒါေၾကာင့္ တခုခုရွိမယ္ ထင္ေနတယ္ ဒါေၾကာင့္ ငါကိုယ္တိုင္ ရဲလည္းျဖစ္ေနေတာ့ စုံစမ္းၾကည့္ခ်င္လို႔ တကယ္လိုသာ တိုက္ဆိုင္မွု ဆိုရင္လည္း ထားလိုက္ေပါ့ကြာ ဒါေၾကာင့္ မင္းကို ေျပာတာပါ”
ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းထပ္ညိတ္လိုက္သည္ “ဟုတ္ကဲ့”
စိတ္ထဲ အံဩသြားသည္။ စိတ္ရွုပ္ေထြးသြားသည္ ဆိုလ်င္ပိုမွန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ Tsukimori Youko ကိုထားေသာ သံသယမ်ားမွာ ရွင္းရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း Konan စကားမ်ားသည္ လည္း မွန္၏။
“. . .Tsukimori ကိုေရာစုံစမ္းၿပီးၿပီလား”
“ဒါေပါ့” ဟု Konan ကမဆိုင္းမတြ ေျဖလိုက္သည္။
“ဒါက တာဝန္နဲ႔ဆိုင္သြားလို႔ အေသးစိတ္ေျပာလို႔မရဘူး မင္း Youko-chan ကို တိုက္ရိုက္ေမးလို႔ေတာ့ရပါတယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရးေတာ့မႀကိးပါဘူး ႐ုတ္တရက္ႀကီး သူမိဘႏွစ္ပါး ကြယ္လြန္တာ ကလြဲရင္ က်န္တာ သံသယဝင္စရာေတာ့ မရွိပါဘူး”
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔စကားကို မယုံေသာ္လည္း ရဲမ်ားတြင္ တိက်သည့္သက္ေသရွိဟန္ မဟုတ္သည္ေတာ့ ေသခ်ာသည္။
“ငါလည္းတိုင္ပတ္ေနတယ္ ငါတို႔ရဲေတြက ကမၻာကပါေလးစားရတာ ဒါေပမယ့္ ငါ့အေနနဲ႔ လြဲၿပီးသိထားတာလား? လူေတြကေရာ မီဒီယာကပါ ျဖဴစင္တဲ့ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္ကို သံသယဝင္တယ္ဆိုတာ ခြင့္လြတ္မွာ မဟုတ္ဘူး ဘယ္ေလာက္ပဲ ေတာင္းပန္ရင္ေတာင္”
အခုမွ ယုတၱိရွိလာသည္။ ေသခ်ာသည္ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးထားသည္ႏွင့္ေတာ့ မဆိုင္ေသး။ ဒီအေၾကာင္းကသက္သက္ေၾကာင့္ Tsukimori ကို တရားခံ အျဖစ္သတ္မွတ္ရန္ ခက္ခဲ ေသးသည္။
“ဒီေတာ့ ငါ့ကို အခုလိုက်ပ္မေနနဲ႔! ငါတို႔ရဲေတြက တိုင္းျပည္ကို အလုပ္အေကၽြးျပဳတာေတာ့မွန္တယ္ ဒါေၾကာင့္ ဖိအားေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ဒါေၾကာင့္ ေသခ်ာတဲ့ သက္ေသမရွိပဲ ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူး”
သူခါးကို မတ္လိုက္ၿပီး ပုခုံးတြန႔္လိုက္သည္။ အေမရိကန္တစ္ေယာက္လို။
“ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ဆီက ဘာကိုလိုခ်င္တာလဲ”
“အိုး? မင္သေဘာေပါက္တယ္လား မဆိုးဘူး Nonomiya-kun!”
သူ လက္ေခ်ာင္းမ်ားပင္ မသုံးပဲ ေလခၽြန္လိုက္သည္။ သူကို သိတာ မၾကာေသးေသာ္လည္း အေတာ္ေလး လည္မယ္ေတာ့ သတိထားမိသည္။ သူကို ဘာမွ မေျပာရေသးအတြက္ ေက်နပ္ မိသည္။ ႐ုတ္တရက္ Konan ေရွ႕ကိုတိုးလာၿပီး
“ဒီေနရာကေန မင္းကစရမွာ ငါ့ကို ကူညီပါဦး”
ကၽြန္ေတာ္ မေၾကာက္သည့္ပုံျဖင့္ နာေခါင္းရွုံ႔ျပလိုက္သည္။ ေျပာသည္စကားမ်ားကို ျပန္ေတြးၿပီးေနာက္ သူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သေဘာေပါက္သြားသည္။
“. . . ရဲနဲ႔ မသက္ဆိုင္တဲ့သူသာ Tsukimori ကို စုံစမ္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျပႆနာမရွိဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူမနဲ႔နီးကပ္တဲ့သူျဖစ္ေလ ေကာင္းေလေပါ့ ဒါေၾကာင့္ေရြးတာလား”
“ၾကည့္ရတာ ငါတို႔ေတြ နီးစပ္ေနၿပီဟ” ဟု Konan အားရေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ ေကာ္ဖီခြက္ကို လွုပ္လိုက္သည္။
“ၿပီးေတာ့ မင္းက ဒီလိုမ်ိဳးအလုပ္မ်ိဳးကို သေဘာက်တယ္ဟုတ္”
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အလုပ္ရွုပ္မယ့္ဟာဆို ေဝးေဝးေနပါတယ္” ဟုေျပာကာ ဆက္၍
“ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာႀကိဳက္တယ္ ဆိုတာ မဆုံးျဖတ္ပါနဲ႔ဗ်ာ” တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားသည္။
“မညာပါနဲ႔ ညီေလးရာ” သူ အပိုင္ပင္ ရယ္လိုက္သည္။
သူ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲ ဆိုတာက ကို ခ်က္ခ်င္းပင္ သိပုံရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စုံစမ္းမွုကို စိတ္ဝင္စားပုံျပမိ၍ေလာ? ကၽြန္ေတာ္ သူ၏ အလုပ္အေပၚ စိတ္ဝင္စားပုံ ျပမိ၍ေလာ။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဖုံးကြယ္ထားရန္ မရည္ရြယ္ ထိုအျပင္ သူလူကဲခတ္ေတာ္သည္ကိုလည္း ေလးစားရမည္။
“ဒါေၾကာင့္လည္း မင္းကိုေခၚတာေလ”
“ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ အေသးစိတ္အေနနဲ႔ဆို ဘာလုပ္ေပးရမလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ နာခံဟန္ျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ သူဘာအကြက္မ်ားေရြ႕ေလမလဲ။
“မပူပါနဲ႔ကြာ တကယ္ေျပာတာ! တကယ္ေတာ့ Youko-chan နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ငါေမးတာေတြေျဖရင္ရပါၿပီ။ ငါမင္းကို ဟိုဟိုဒီဒီပို႔ၿပီး စစ္မွာမဟုတ္သလို မင္းကို အက်ပ္ကိုင္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး ဒါေၾကာင့္ မေအးခင္ျမန္ျမန္စားလိုက္ဦး ၿပီးရင္ စိတ္ပါရင္ အခ်ိဳပြဲပါ မွာလို႔ရေသးတယ္”
Konan ပုံစံက ခပ္ေထ့ေထ့ အျပဳံးျဖင့္။ ကၽြန္ေတာ္ကို တခုခု ဉာဏ္မ်ားရန္ ႀကိဳးစားေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ ပုံမွန္ စားေလ့မရွိေသာ္လည္း ယခုတြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဓားျဖင့္ ေအးခါနီးေနေသာ steak ကိုျဖတ္လိုက္သည္။
“__ တကယ္ေတာ့ ႐ုံးကခိုင္းလို႔ ဒီကို ေရာက္လာတာမဟုတ္ဘူး ငါ့က အကူအညီေတာင္းတာလို႔ေတာ့ မင္းယူဆလို႔ရတယ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ Youko chan ဘာေတြေတြးေနလဲ ဆိုတာ သေဘာေပါက္နိုင္တာ”
ကၽြန္ေတာ္စားေနတုံး တစ္ေယာက္တည္းေျပာေနသည္။
“အင္း အံဩစရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီ ကိုယ္ကိုယ္သတ္ေသတဲ့အမွုကလည္း ထူးျခားေနတယ္။ တကယ္လို႔ သူေယာက်ာ္းေသလို႔ လိုက္ေသတယ္ဆိုရင္ က ယုတၱိေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒီအတြက္လည္း သူေသခါနီး က်န္းမာေရးဆိုးရြားလာတဲဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြေတာင္ စစ္ေဆးတုံးက ေတြ႕ေသးတယ္”
Konan ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ျပဳံးလိုက္ၿပီး
“ဒါေပမယ့္ သူရဲ့ ေသတမ္းစာကို ဘာလို လက္နဲ႔မေရးပဲနဲ႔ ကြန္ပ်ဳတာထဲမွာ ေရးရတာလဲ ဒါက တစ္ေယာက္ေယာက္က စာရိုက္ၿပီးေတာ့ ေသေၾကာင္းႀကံမွု လို႔ အထင္မွားေအာင္ လုပ္လို႔ ရတယ္ေလ ဒါေပမယ့္ ဒါခ်ည္းသက္သက္ဆိုရင္ မခိုင္လုံေသးဘူး။ ေသေၾကာင္းႀကံတဲ့သူတိုင္း မွာတမ္းထားခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး ေနာက္တစ္ခ်က္က Youko-chan က သံသယဝင္စရာက ေတာ့ သူသမီးျဖစ္ေနလို႔ပဲ သူ႔အျပဳအမွုေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး”
ကၽြန္ေတာ္ ခရင္းႏွင့္ဓားကိုခ်လိုက္ကာ Konan မ်က္လုံး ကိုတူရွုၾကည့္လိုက္ၿပီး
“ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ဘာလို႔ Tsukimori ကိုသံသယဝင္လဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္နိုင္ေတာ့ဘူး ခင္ဗ်ာ ေသခ်ာတဲ့ ရွင္းလင္းခ်က္ မေျပာမခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ကူညီမွာ မဟုတ္ဘူး”
လူသတ္နည္းကိုသိၿပီးေနာက္ Tsukimori ကို ထိုအခ်ိန္ကပင္ စ၍ ေနတိုင္းစုံစမ္းခဲ့သည္။ ထိုေၾကာင့္ မေန႔တေန႔မွသာေတြ႕ေသာ သူက Tsukimori ၏ ကၽြန္ေတာ္ မသိေသးေသာ အခ်က္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ သိနိုင္မည္နည္း။ Tsukimori ၏ လွည့္စားမွုမ်ားကို လူသတ္နည္းစာရြက္ကို ကိုင္ထားသည့္ ကၽြန္ေတာ္က မသိတာ မည္သည္နည္း။ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မသိေသာ အခ်က္ ကိုသာ သူသိေနပါက ကၽြန္ေတာ္အေနအထားလည္း ေျပာင္းရန္လိုေပမည္။
__ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ မသိမျဖစ္ သိရန္ လိုအပ္ေသာ္ေၾကာင့္
ပုံမွန္ေလသံျဖင့္ပင္ Konan မွ “စုံေထာက္တစ္ေယာက္ရဲ့ ညာဥ္ေလ”
“ဟမ္?”
ကိုယ္နားကိုပင္ ကိုယ္မယုံနိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဝဝါးသြားသည္ကို သိ၍ ထပ္ျဖည့္လိုက္သည္က
“ငါေျပာတာ ရွုပ္သြားလားမသိ တကယ္ေတာ စကားနဲ႔ေျပာျပဖို႔ကမလြယ္ဘူးကြ! အင္း မင္းတခုခု မွားေနသလို ခံစားရတာမ်ိဳးကြာ”
“အသိစိတ္ေပါ့ ဟမ္. . . ” တီတိုးေရြရြတ္ေသာ္လည္း စိတ္တိုင္းမက်။ သို႔ေသာ္ သူ ဆက္၍ ထြက္က်လာေသာ စကားမ်ားက အံအားသင့္စရာ။
“အင္း Youko-chan က ၿပီးျပည့္စုံတယ္ေနာ္ မဟုတ္ဘူးလား”
ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္ႏွုန္း ႐ုတ္တရက္ျမန္လာသည္။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႔ စိတ္ထဲထင္ေနပုံရသည္။
“ရဲအလုပ္လုပ္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြ ခဏခဏၾကဳံဖူးတယ္။ အဲဒီအမွုနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ လူေတြက တကယ္ကို ေျပာလို႔မရေအာင္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေနၾကတယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ မင္းတို႔အရြယ္ ေလာက္ မွာ မိဘေတြကို ဆုံးရွုံးခဲ့တာကိုး! ဘဝမွာ ႀကီးမားတဲ့ ေျပာင္းလဲမွုပဲေလ လက္ခံလား တကယ္လည္း ကံတရားက ရက္စက္ပါတယ္ကြာ မေတာ္တဆျဖစ္လိုက္ ဒါမွမဟုတ္ မူခင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ျဖစ္လိုက္ ငါအဲဒီလို ကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမလဲ ဆိုတာ မသိဘူး သူတို႔အတြက္ မိဘႏွစ္ပါးလုံးဆုံးရွုံးရတာ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲသလဲ?”
သူမ်က္နာကိုတင္း၍
“အခု သူကေရာ? ငါအျမင္မွာေတာ့ Youko-chan ပုံစံက ဒီဆုံးရွုံးမွုကို ၾကဳံေတြ႕ရတဲ့ စိတ္အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္နစ္နာေနတာနဲ႔ မတူဘူး။ ငါတို႔ေျပာေနတဲ့ စကားေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေျဖေနတာပဲ။ မင္းပုံမွန္သာဆိုရင္ ဒီလိုျပန္ေျဖနိုင္ပါ့မလား သူရဲ့ ၿပီးျပည့္စုံမွု ဆိုတာ သူ႔ကိုယ္သူ အားတင္းထားလို႔နဲ႔ ရင့္က်က္တာနဲ႔ ေျပာ႐ုံနဲ႔မရေတာ့ဘူး မင္းသေဘာတူလား?
__ သူမ ၿပီးျပည့္စုံမွုဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြကို မြန္းက်ပ္ေစလိမ့္မယ္
သူေျပာမွ ေတြးမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အစက ထိုကဲ့သို႔ပင္ထင္ခဲ့သည္။
“ငါစိတ္ထဲမွာ သူမိဘေတြ မရွိရင္ေတာင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္ ငါတို႔ဘာမွ စိတ္ပူစရာမလိုဘူးေလ”
စကားအရွည္ႀကိး ေျပာ၍ ေမာသြားသည့္ဟန္ျဖင့္ ေကာ္ဖီကို မေသာက္ပဲ ဖန္ခြက္ထဲမွ ေရကိုသာ ေသာက္လိုက္သည္။
“အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိလို႔ ေျပာရတာ ေဆာရီးပါ တကယ္ ငါအတည္ေျပာေနတာပါ ငါတို႔ေလာကမွာ ဒါမ်ိဳးက ရွားလွတာေတာ့မဟုတ္ဘူး စိတ္ထင့္ကနဲျဖစ္လို႔ စုံစမ္းတာနဲ႔ တကယ္ အျဖစ္မွန္ ကို သိရတယ္ဆိုတာ”
Konan ကိုၾကည့္၍ အကဲခတ္လိုက္ေသာအခါ ယုံၾကည္မွုအျပည့္ျဖင့္ —
“ဒါေၾကာင့္ အျမဲ အေတြးေတြနဲ႔ ရွုပ္ေထြးေနတာ ၊ မင္းယုံခ်င္ယုံ မယုံရင္ေန ဒါက ဒီေလာက္ရိုးရွင္းတဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး တကယ္ေတာ့ မရိုးရွင္းတဲ့ လူေတြအနီးမွာ မရိုးရွင္းတဲ့ ကႎစၥေတြ ျဖစ္တက္တယ္ မဟုတ္လား?’
__ ထိုသည္ကပင္ “စုံေထာက္ညာဥ္” ျဖစ္ရမည္။
အေတာ္ပင္ လက္ခံနိုင္စရာ ဟုဆိုရမည္။ ကၽြန္ေတာ္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္ကို Konan မွ မေက်နပ္ဟု ထင္ေနပုံရသည္။
“ငါမင္းကို ေျပာလိုက္လို႔ စိတ္ထဲတမ်ိဳး ျဖစ္သြားသလား တကယ္လည္း ျဖစ္သင့္ပါတယ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငါသံသယေတြကို ရွင္းလင္းဖို႔အတြက္ မင္း Youko-chan နဲ႔ ဒီေလာက္ နီးစပ္ ေနတာေတာင္ အကူအညီေတာင္းတာဆိုေတာ့ ျပန္ေတြးၾကည့္ ငါနည္းနည္းေတာင္ ယုတ္မာသလိုပဲ”
သူဖာသာသူေျပာ၍ ရယ္ေလ၏
“အဲဒီလိုမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ”
ကၽြန္ေတာ္ ထိခိုက္သြားသည္မဟုတ္ ၊ အေတြးပင္လယ္ေဝေနျခင္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းထဲမွ အေတြးစမ်ားစြာျဖင့္ ပိတ္မိေနသည္။
—အဓိကကေတာ့ သူ လူသတ္နည္းစာရြက္ႏွင့္ပတ္သတ္၍ မသိေသး။
ဒါကေတာ့ အေသအခ်ာေျပာ၍ရသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေနာက္အေရးႀကီးသည့္တစ္ခ်က္လည္း ပါဝင္သည္။ အခ်က္မ်ားကို ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ ျပန္ေရေနစဥ္ Konan ကၽြန္ေတာ္ကို အေသအခ်ာ ၾကည့္ေနသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။
“ဘာလို႔ တျခားဘက္ကေနမေတြးၾကည့္တာလဲ? ငါ့ကို ကူညီရင္းနဲ႔ သူအျပစ္ကင္းစင္တာကိုလည္း သက္ေသျပလို႔ရတာပဲ။ မင္း Youko-chan ကို သံသယမဝင္ေစခ်င္ဘူး မဟုတ္လား ?”
ကၽြန္ေတာ္ပါးစပ္မွ လြတ္ထြက္သြားသည္။
“အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး”
ယခင္ကတည္းမွ Tsukimori Youko ကိုမယုံၾကည္သျဖင့္ ရင္ထဲမွ စကားမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးကို အျပစ္ရွာေနသလို ရဲေတြေပၚလာၿပီး သူမကို မသကၤာစရာ အျဖစ္မွတ္ယူၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အေျဖကို ေထာက္ခံသည္ဟု မွတ္ယူကာ “ေအးကြ”
ဟု သူေပ်ာ္ၿပီး ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ “ေကာင္မေလး ေကာ္ဖီေနာက္တစ္ခြက္ ၿပီးေတာ့ ေရတစ္ခြက္!”
သူ ကုန္ခါနီး ေကာ္ဖီကို ဆက္ေသာက္လိုက္သည္။
ထိုေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ Konan တစ္နာရီလုံးလုံး Tsukimori ႏွင့္ပတ္သတ္၍ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ သိသမၽွ အကုန္နီးပါး ေျပာျဖစ္ခဲ့ၿပီး သူမ၏ ေက်ာ္ၾကားမွု ႏွင့္ အလုပ္နဲ႔ ေက်ာင္းတြင္ နိုင္နင္းမွုႏွင့္ ပတ္သတ္၍၊ သို႔ေသာ္ စာၾကည္တိုက္တြင္ ရည္းစားစကား အေျပာခံရသည့္ ကိစၥမ်ိဳးကိုေတာ့ ခ်န္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ Victoria တြင္ အလုပ္စလုပ္သည့္ အေၾကာင္းရင္းႏွင့္ သူမအေမ ေပ်ာက္သည့္ညမွ ကိစၥမ်ားနဲ႔ ပတ္သတ္၍မူ အကုန္ေျပာလိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာတြင္လည္း ဒီပုဂၢိဳလ္ကို အခ်ိန္အတန္ၾကာ ဖုံးကြယ္နိုင္မည္ဟု မထင္ေခ်။ ထိုေၾကာင့္ သိသမၽွအခ်က္မ်ားကို ေျပာျပျခင္းျဖင့္ ယုံၾကည္မွု တည္ေဆာက္သည္က အက်ိဳးရွိနိုင္သည္ ဟုေတြးမိသည္။ အဆုံးသတ္တြင္ေတာ့ Konan မွ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခု ေတြ႕ရွိပါက ဖုန္းဆက္ရန္ ေျပာၿပီး ၎မွာလည္း အလ်ဥ္းသင့္သလို႔ အကူအညီလိုပါက ဖုန္းဆက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ထိုေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းခြဲကာ အိမ္ျပန္လိုက္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ လူသတ္နည္း စာရြက္နင့္ပတ္သတ္၍ မူ ႏူတ္ဆိတ္ေနလိုက္သည္။ မေျပာျပဟု မစဥ္စားထားျခင္း ေတာ့ မဟုတ္ ၊ သူ၏ စုံစမ္းစစ္ေဆးနိုင္သည့္ အရည္အခ်င္း ကိုလည္း သေဘာက် မိသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ကိုယ္ကိုေတာ့ အျမင္အရေရာ အျပဳအမွုအရပါ ပိုင္းလုံးႏွင့္ တူသည့္ လူတစ္ေယာက္ထံတြင္ေတာ့ အလွည့္စားမခံနိုင္။ သူကိုသာ လူသတ္နည္းစာရြက္အေၾကာင္း အရိပ္ျပလိုက္ပါက နက္နက္နဲနဲ စုံစမ္းနိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စုံစမ္းခဲ့စဥ္ကထက္ပင္ အေကာင္ထင္လာမည္ကို သံသယမရွိ။
စိတ္ထဲတြင္ စဥ္းစားေနရင္း ကၽြန္ေတာ္သာ Tsukimori Youko အေၾကာင္း အကုန္သိလိုပါက Konan ကို ေျပာျပျခင္း သည္ အထိေရာက္ဆုံး နည္းလမ္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္နိုင္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူသတ္နည္းစာရြက္သည္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္ကိုေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ ထိုသို႔ မွတ္ယူသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ သတိထားမိလိုက္တာက လူသတ္နည္းစာရြက္ ၏ အေရးပါမူသည္ က်ဆင္းသြားျခင္း မရွိေသး ဆိုသည့္အခ်က္ပင္။
