Sword Art Online:Tomo 1 Kabanata 3

Status: Incomplete

Kabanata 3

*Ding, ding*... Isang kalembang na ingay na parang kampana -o marahil pang-babalang kalembang- ay malakas na tumunog, na nakapagpatalon kay Klein at sa akin sa gulat.

"Ah..."

"Anu toh?!"

Sigaw namin pareho at saka nagkatitigan, parehong mulat ang mga mata.

Kapwa kaming pinalibutan ng mala-posteng asul na ilam. Lagpas sa asul na ilaw, ang kapatagan sa paningin ko ay unti-unting lumalabo.

Ilang beses ko na itong naranasan noong beta testing. Ito ay «Teleport» na mula sa isang bagay. Wala akong ganoong bagay o naisigaw ko yung tamang utos. Ang mga tagapamahala kaya ang nagpasimula ng sapilitang teleport? Kung gayon, bakit hindi nila sinabi sa amin?

Habang tumatakbo ang utak ko, lalong umangat ang ilaw at napalibutan ako ng kadiliman.

Habang nawawala ang asul na ilaw, naging malinaw na ulit ang aking paligid. Subalit, wala na ako sa sinisinagan ng paglubog ng araw na kapatagan.

Isang batuhang kalsada. Medyebal na mga kalye na pinapalibutan ng mga posteng may lampara at isang malaking palasyo na kumikininang ng madilim na kulay na nakikita mula sa rito.

Ito ang panimulang lugar.Ang liwasan ng «Starting City».

Tumingin ako kay Klein na nakabuka ang mga bibig malapit sa akin. Pagkatapos sa maraming tao na pumipalibot sa aming dalawa.

Habang tumitingin sa mga naggagandahang mga tao na mayroong iba't ibang gamit at iba't ibang kulay ng buhok, hindi maipagkakaila na mga manlalaro din sila katulad ko. Tinatayang nasa sampung libo ang tao dito. Na parang lahat ng nasa loob ng laro sa mga oras na ito ay sapilitang inilipit dito sa liwasan.

Sa loob ng ilang segundo, tumingin tingin lang sa paligid ang lahat, walang nagsasalita.

Pagkatapos nun ay mga bulungan na maririnig kung saan-saan; hanggang sa lumakas ang mga iyon.

"Anong nangyayari?"

"Pede na ba tayong mag-log-out?"

"Pwede bang pakibilisan nila?!"

Ang mga komentong tulad niyan ang tanging naririnig.

Nang mag-umpisa ng mainis ang mga manlalaro, ang mga sigaw na "Biro ba ito?" at "Ilabas niyo kami dito mga GM!" ang maririnig.

At pagkatapos...

Mayroong isa na sumigaw na mas malakas pa sa mga nagbubulungan.

"Ah.. Tignan niyo yung taas!"

Si Klein at ako ay awtomatikong tumingala. Doon, isang kakaibang tanawin ang bumati sa amin.

Ang ilalim ng ikalawang palapag, isang daang metro sa taas namin, ay naging parang lambat-lambat na kulay pula.

Nang titigan kong mabuti, nakita ko ang pattern na gawa sa dalawang parirala: ang mga salita ay [ Warning ] at [ System Announcement ] na nakasulat sa kulay pula.

Nagulat ako sa ilang sandali pero naisip ko, "Oh, magsisimulang nang magbigay-alam ang mga tagapamahala," at ang tensyon sa aking mga balikat ay gumaan ng kaunti.

Ang bulangan ay namatay na sa liwasan at mararamdaman mo na ang lahat ay naghihintay sa kung anu man ang maririnig nila.

Subalit, ang sumunod na nangyari ay hindi ang kung ano ang inaasahan ko.

Mula sa gitna ng pattern, isang likido na mukhang dugo ang nagsimulang lumabas pababa doon. Bumaba iyon na pinapakita kung gaano kasama ito, pero hindi ito tuluyang bumagsak pababa; sa halip, nagsimula itong mabuo sa isang hugis.

Ang nagpakita ay isang dalawpung metro kalaking pigura na may suot na robang may pandong.

Hindi, hindi iyon tama. Mula sa aming kinatatayuan, madali naming nakikita ang loob ng pandong- wala itong mukha. Talagang wala itong laman. Nakikita din naming mabuti ang panloob at ang berdeng mga burda sa loob ng pandong. Pareho iyon ng nasa loob ng roba, ang tanging nakikita namin sa loob ay anino lang.

Ganoon din ang nararamdaman ng di mabilang na mga manlalaro sa paligid ko.

"Siya ba yung GM?"

"Bakit wala siyang mukha?"

Madaming bulungan na katulad nun.

Pagkatapos, ang kanang manggas niya ay gumalaw na parang pinapatahimik ang mga manlalaro.

Isang purong puting guwantes ang nagpakita mula sa tupi ng mahabang manggas. Pero ang manggas na iyon, katulad ng ibang parte ng roba, ay walang tinatakpan na parte ng katawan.

Pagkatapos, ang kaliwang manggas ay unti-unting tumaas din. At habang iniunat niya ang dalawang guwantes na walang laman sa harap ng sampung libong manlalaro, ibinuka ng walang mukhang tao ang kanyang bibig-hindi, pero parang ganun nga. Tapos ang mababa, kalmada, panlalaking boses ay umalingawngaw sa hangin.

『Mga manlalaro, Tuloy kayo sa aking mundo.』

Hindi ko maintindihan.

«Aking Mundo»? Kung ang nagsuot ng pulang roba ay ang GM, mayroon siyang taglay na maka diyos na kapangyarihan sa mundong ito na nakapagbabago ng mundo kung kailan niya ninanais, ngunit bakit niya tinuturo niya ngayon?

Habang si Klein at ako ay nagtitigan, natulala. Ang di kilalang nakapulang roba ay binaba ang kanyang braso at nagsalita muli.

『Ang pangalan ko ay si Kayaba Akihiko, sa ngayon ako ang nagiisang tao na komukontrol sa mundong ito.』

Ano?

Ang avatar ko ay napatigas sa kabiglaan, at ako ay napalunol nalang (at malamang doon rin sa totoong mundo)sa segundo

Kayaba - Akihiko!!

Alam ko ang pangalan na yan, hinding-hindi ako magkakamali.

Itong tao na to, ay isang game designer at matalino sa quantum physics, ay siyang rensponsable sa pag bangon ng Argus (isang maliit lang na kompanya noong mga nakaraang taon) sa isang nangunguna na kompanya ng kanilang larangan.

Siya rin ang Development director ng SAO at siya ring developer ng Nerve Gear.

Dahil sa ako'y isang hardcore na player, nirerespeto ko ng malugod si Kayaba. Binili ko ang mga magazine na siyang itinampok at binabasa ko ang kanyan mga interbiyew hanggang sa nalaman ko nalang ng buong puso. Halos na makikita ko soya sa puting pangkalahatang niyang sinusuot para lamang marinig ang kanyan boses.

Pero lagi syang nakatago, laging tumatangi sa mga interviewer. Hindi minsan syang naging GM, pero bakit nya ginagawa ito ngayon? Pinilit kong umibo ulit habang sinusubukan kong alamin kong anong nang-yayari sa kapaligiran ko. Pero ang mga salitang lumabas sa bibig ng GM ay parang ini-insulto ang aking mga ginagawa.

『Sa tingin ko napansin nyo na wala ang Log Out button sa main menu. Ito ay hindi bug; ito ay parte ng «Sword Art Online»'s system.』

"Parte ng...system?" Ungol ni Klein

Ang announcement ay tuloy pa rin gamit ang tahimik na boses.

『Pag hindi kayo naka punta sa tuktuk ng palasyong ito, hindi kayo maka-ka log out kahit anong gawin nyo.』

Palasyo? Hindi ko maintindihan kong anong sinabi nya. Walang palayo sa «Starting City».

Tapos sa sumunod na salita na sinabi ni Kayaba ay inalis ang mga pagkalito ko.

『...Pag may nag alis ng Nerve Gear nyo sa tunay na mundo ay pinag babawal. Pag ito ay sinibukan...』

Lahat ng tao ay nanahimik.

Tahimik na tahimik ang sampung libong manlalaro. Ang tagal pa bago masundan ang sinabi ni Kayaba.

“Ang signal sensors na nasa inyong Nerve Gear ay maglalabas ng malakas na electromagnetic pulse, masisira ang inyong utak at matitigil ang lahat ng basic functions ninyo.”

Nagkatinginan kami ni Cline sa gulat. Parang bang ayaw maniwala ng utak ko sa mga narinig ko. Pero ang maikling pahayag ni Kayaba ay mabagsik na lumagos sa aking katawan.

Sirain ang utak.

Sa ibang salita, patayin kami.

Sinumang user ang magtanggal ng Nerve Gear ay mamamatay. Iyan ang sinabi ni Kayaba. Lahat ng nandito ay nagsimula nang magbulungan, pero walang nagsisigawan o nagpa-panick. Dalawa lang yun, kagaya ko, hindi nila pa nila maintindihan o ayaw lang nilang intindihin. Itinaas ni Cline ang kamay niya at sinalat kunwari ang headgear na suot ng katawan niya sa totoong mundo. Tinatamad na tumawa ito at nagsimulang magsalita.

“Haha...ano bang pinagsasabi niya? Nababaliw na ba ang taong ‘yan? Walang namang sense ang mga pinagsasabi niya. Ang Nerve Gear… Laro lang naman ‘to. Sirain daw ang utak… papano naman niya gagawin yun? Di ba Kirito?”

Pumiyok si Cline sa huling sigaw niya. Tumingin ng husto sa akin si Cline, pero hindi ako makatango sa kanya.

Ang walang katapusan na signal sensors ng Nerve Gear ay naglalabas ng maliliit na electric pulses upang magpadala ng mga virtual signals sa utak.

Matatawag nga na makabago ang teknolohiya na ‘to, ngunit ang pangunahing teorya ay kapareho ng ilang mga appliance sa bahay na ginagamit na sa higit 40 taon sa bansang Hapon—ang microwave.

Kung may sapat na kuryente, posible para sa Nerve Gear na mag-vibrate ng water particles sa utak at prituhin ito sa init mula sa friction. Pero…

“Okay, theoretically possible, pero... baka nanloloko lang siya. Dahil kung hihilahin natin ang plug sa Nerve Gear, walang paraan para maglabas ito ng isang malakas na pulso. Maliban na lang kung may isang baterya na may malaking imbakan ng enerhiya... sa loob ...” Nahulaan na ni Klein kung bakit huminto.

“Meron…isa,” sabi niya, pasigaw. “Thirty percent ng bigat ng gear ay nasa battery. Pero…kahibangan lang lahat yan! Paano kung nawalan ng kuryente?”

Nag-umpisang magpaliwanag si Kayaba, na parang narinig niya ang sigaw ni Cline.

“To be more specific, pagkawala sa source ng kuryente for ten minutes, nadiskonekta sa system sa loob ng mahigit ng dalwang oras, o anumang tangkang pagbukas, pagtanggal, o pagsira sa Nerve Gear. Kung alinman sa kondisyon na ito ay nangyari, diyan na mag-uumpisa ang pagkasira ng utak.

“Ang mga kondisyon na ito ay pinaalam na sa gobyerno at sa publiko sa pamamagitan ng media sa labas ng mundong it. Pero may mga ilan pa ring kaso kung saan ang mga kamag-anak o kaibigan ang di pinansin ang babalang ito at sinubukang tanggalin ang Nerve Gear. Ang resulta—

Humugot ng maikling hininga ang metallic na boses.

“—nakakalungot man, 213 player na ang umalis sa larong ‘to, at sa totoong mundo, habangbuhay.”

May mahaba at matinis na sigaw akong narinig. Pero halos lahat ng players ay hindi makapaniwala sa mga narinig nila. Nakatayo lang sila at nakanganga, o kaya naman ay nakangiwi.

Ang utak ko ay sinubukang ibasura ang mga sinabi ni Kayaba. Pero ang katawan ko at tuhod ko ay nagsimulang manginig ng todo.

Muntik na akong matumba sa panghihina ng tuhod ko. Si Klein naman ay bumagsak, walang buhay ang kanyang ekspresyon.

213 players na.

Paulit-ulit iyon na bumabalik sa isip ko.

Kung totoo ang sinabi ni Kayaba, mahigit 200 nang katao ang namatay?

Baka iba sa kanila, beta-tester din na katulad ko. Baka nga kilala ko ang kanilang mga character names at avatars. Ang mga taong iyon ay nasunog ang kanilang utak at…namatay; ito ba ang sinasabi ni Kayaba?

“…di ako naniniwala… di ako naniniwala,” sabi ni Klein sa paos na boses na nakaupo pa rin sa sahig. “Tinatakot niya lang tayo. Paano niya maaatim na gumawa ng ganyang bagay? Itigil mo na ang birong ‘to at hayaan mo na kaming makalabas. Wala kaming oras para sa bobo na opening ceremony mo. Di ba… isang event lang lahat ‘to. Isang opening show, di ba?”

Sa loob ng isip ko, pareho kami ni Klein ng sinisigaw.

Bumalik ang seryosong boses ni Kayaba at nagpaliwanag na para bang binalewala lang ang pag-asa na nabubuhay sa amin.

“Players, wala kayong dapat ipag-alala sa mga naiwang katawan niyo. Sa ganitong oras, lahat ng TV, radio, at internet ay paulit-ulit na nire-report ang sitwasyon, kabilang na ang mga ilang bilang na namatay. Wala na kayong dapat ikatakot na baka tanggalin ang Nerve Gear niyo. Sa isang sandali, gamit ang dalawang oras na binigay ko, lahat kayo ay ililipat sa isang ospital o anumang pasilidad at bibigyan ng magandang pangangalaga. Kaya makakapag-relax kayo… at ituon ang buo niyong atensyon na matapos ang laro.”

“Ano…?” sabi ko.

Mayamaya bigla akong napasigaw. “Ano ba ang pinagsasabi mo?! Tapusin ang laro?! Gusto mo kaming maglaro sa ganitong sitwasyon?!”

Paulit-ulit akong sumigaw, galit na nakatitig sa nakapulang roba na bigla na lang lumabas sa itaas na palapag. “Hindi na ito isang laro!!”

Saka muling nagpaliwanag si Kayaba sa seryoso nitong boses.

“Hinihingi ko sa inyong lahat na maintindihan niyo na ang «Sword Art Online» ay hindi na basta isang simpleng laro. Kundi isang pangalwang katotohanan… simula ngayon, lahat ng uri ng pagbuhay ay hindi na gagana. Sa sandaling bumaba sa 0 ang HP mo, ang avatar mo ay habang buhay ng mawawala, kasabay niyon—

Nahuhulaan ko na ang kadugtong ng sasabihin niya.

“Ang utak mo ay wawasakin ng Nerve Gear.”

Bigla, pakiwari ko gusto kong tumawa ng malakas. Pero hindi ko ginawa. Isang mahabang linya ang kumikinang sa kaliwang itaas na bahagi ng aking paningin. Nang mag-focus ako dun, nakita ko ang makasulat roon, 342/342.

Hit points. Saka Life force ko.

Sa sandaling bumaba ito sa zero, mamatay ako—ang electromagnetic wave ay susunugin ang utak ko, papatayin ako sa isang iglap lang. Ito ang sinabi ni Kayaba.

Walang duda isa nga itong laro, isang laro kung saan nakataya ang iyong buhay. Sa madaling salita, Death Game.

Tantya ko isang daang beses akong namatay nung dalawang buwan ko sa beta testing. Nakakahiya man, paulit-ulit rin akong nabuhay at bumabalik sa main plaza ng Black Iron Palace, para muling lumaban.

Ganyan ang RPG, paulit-ulit kang namamatay, natutututo at nag-le-level up. Pero ngayon hindi na pwede? Kapag namatay ka, literal na patay ka na? AT hindi ka rin pwdeng huminto? “…utot nila, hindi ako papayag,” bulong ko.

Sino naman ang nasa tamang pag-iisip ang lalaban sa ganitong kondisyon? Siyempre, lahat na magtatago na lang sa loob ng City para makaligtas.

“Players, isang paraan lang para makalaya sa larong ‘to. Gaya ng sabi ko kanina, kailangan marating niyo ang tuktok ng Aincrad, ang ika-sandaang palapag, at talunin ang final boss na nandoon. Lahat ng mga players na buhay sa mga oras na iyon ay agad-agad ila-logged out sa laro,” sabi ni kayaba na parang narinig ang iniisip ko, o ng maging ibang manlalaro. “Isa yang pangako.”

Natahimik ang sampung libong manlalaro.

Saka ko lang na-realize ang ibig sabihin ni Kayaba na ‘marating ang tuktok ang ng kastilyo’.

Ang kastilyong ito—ibig sabihin ay isang malaking kulungan kung saan nakakulong ang lahat ng players sa first floor at mayroon pang ninety-nine floors na pinagpatong-patong pataas, na matayog na nakalutang sa kalangitan. Ang Aincrad mismo ang sinasabi niya.

“I-clear...lahat ng 100 floors!?” Mayamaya ay sigaw ni Klein. Mabilis na tumayo siya at itinaas ang kamao sa ere. “At paano mo gustong gawin namin yan? Narinig ko na kahit sa beta-testing ay napakahirap na ang umakyat pataas!”

Totoo yun. Sa dalawang buwan ng beta-testing, ang isang libong players na sumali ay nakaakyat lang hanggang six fllor. Kahit pa sampung libo ang maglalaro ngayon, gaano katagal naman sila aabutin bago makarating sa ika-100 floor?

Lahat ng mga players na naroon ay maaring tinatanong na rin ang tanong na ‘yan na walang kasagutan. Ang katahimikan ay naging bulungan. Pero walang sign ng pagkatakot o kawalan ng pag-asa.

Karamihan sa mga narito ay malamang nalilito kung totoo bang may panganib o isa lamang itong simpleng opening event. Lahat ng sinabi ni Kayaba ay nakakatakot to the point na parang hindi na totoo.

Pinilit ko na ang utak ko na tanggapin na ang sitwasyon na ito. Hindi na ako makaka-log out, kahit kelan. Hindi na ako makakabalik sa aking kwarto, sa aking buhay. Ang tanging paraan para maibalik ko sa akin ang lahat ay talunin ang final boss. Kung ang HP ko ay bumaba sa zero bago pa man matalo ang final boss—mamatay ako. Isang totoong kamatayan at permanenteng mawawala na ako.

Pero.

Kahit anong pilit kong tanggapin ang katotohanan na ito, imposible pa rin. Lima o anim na oras pa lang ang nakalipas, kumain ako ng hapunan na niluto ni mama, nakipagkwentuhan sa kapatid kong babae, at nilibot ang bahay namin.

Ngayon di na ko maibabalik lahat ng yun? At ito na ang totoong reality?

Ang nakapulang roba na palaging isang hakbang ang layo sa kanila ay kinumpas ang kanang gwantes at nag-umpisang magsalita na walang bahid na emosyon. “Ipapakita ko sa inyo ang magpapatunay na ito na ang totoong reality. Sa inyong inventory, meron jan na regalo mula sa akin. Mangyaring kumpirmahin ito.”

Pagkarinig na pagkarinig ko ng sinabi niya, pinagdikit ko ang daliri ko at hinlalaki at nag-swipe pababa. Ganoon din ang ginawa ng iba pang mga players at ang buong plaza ay napuno ng tunog ng mga bells.

Pinindot ko ang item button sa menu na lumabas. Nandoon nga ang item, na nasa taas ng belongings list. Ang pangalan ng item ay—«hand mirror»

Bakit naman kami binigyan ng ganito? Kahit nagtataka, tinapik ko ang pangalan at pinindot ang “make into object” button. Agad-agad, merong kumikislap na tunog akong narinig at isang rectagular na salamin ang lumabas.

Nag-aalangan kong hinawakan ito pero wala namang nagyari. Ang nakita ko lang ay yung mukha ng avatar na pinaghirapan kong binuo. Tiningan ko si Klein. Nakatingin din siya sa salamin na hawak niya na blangko ang ekspresyon.

—Pagkatapos.

Bigla binalot si Klein at ang mga naroon ng liwanag. Ganoon din ang nagyari sa akin at ang nakikita ko lang ay puro liwanag. Pagkalipas ng ilang segundo, nawala na ang liwanag, at paligid ay ganoon pa rin naman…

Hindi.

Ang mukha na kaharap ko ay hindi yung nakasanayan ko.

Ang armor na gawa sa metal, ang bandana, at ang spiky na pulang buhok ay ganoon pa din. Pero ang mukha niya ay naging iba ang shape. Ang kanyang mahaba, matalim na mata ay naging lubog at maliwanag. Ang matangos na ilong naging baluktot, meron na ring bigote sa pisngi at baba niya. Kung and avatar niya dati ay bata at carefree samurai, ngayon ay parang isang talunan na mandirigma ito—o kaya isang bandido.

“Sino… ka?” tanong ko, na sandali kong nakalimutan ang sitwasyon.

“Hey…sino ka?” tanong din ng lalaki sa harap ko.

Bigla akng kinutuban at na-realized ko kung ano ang ibig sabihin ng regalo ni Kayaba. Mabilis na itinaas ko ang salamin, isang mukha ang nakita ko doon.

Itim ang buhok na nakaayos, dalawang mapupungay na mata na makikita sa medyo mahabang buhok, at pinong mukha na minsan ay napagkakamalan na mukha ng isang babae.

Ang payapang mukha ng isang mandirigma na kanina ay gamit ni Kirito ay wala na. Ang mukha na nasa salamin ay—

Ay ang kanyang totoong mukha!

“Ah… ako ‘to,” sabay na sabi namin ni Klein.

Sabay na napatingin kami sa isa’t-isa at sabay ding napasigaw.

“Ikaw si Klein?”

“Ikaw si Kirito?”

Bumalik sa Kabanata 2

Ugat na Pahina

Pumunta sa Kabanata 4